ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าโจรจอดรถอีกครั้ง..ท่ามกลางเสียงวิทยุตำรวจดังลั่น และท่ามกลางท้องของผมที่ลั่นโครกคราก เอ๊ะ..เด็กท้องร้องไม่ได้หรือยังไงกันนะ?? รถยวบจนผมรู้สึกได้..รู้สึกได้ว่ามันกำลังลงจอดรถ เสียงปิดประตูดังขึ้น..แล้วทุกอย่างก็เงียบ ผมค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาจากปากถุง..เพื่อดูว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน และมันกำลังทำอะไรอยู่ ฟ้ายังสว่าง..ผมต้องหยีตาเพื่อปรับสายตาให้รับภาพได้ แล้วก็เห็นว่าผมอยู่บนรถบรรทุกจริง ๆ ถุงที่ผมอาศัยอยู่ ถูกวางกองรวบไว้กับถุงลักษณะเดียวกันอีกสองถุง ถุงเหล่านั้นคงเต็มไปด้วยเงินเป็นปึก ๆ ถ้าปล่อยให้เจ้าโจรคนนี้หลับหนีไปได้ มันคงไม่โง่พอที่จะใช้เงินเหล่านี้ทันที เพราะโจรที่ไหนก็รู้..ว่าเงินเหล่านี้ธนาคารเขาลงหมายเลขกำกับไว้หมดแล้ว คำสั่งอายัดจะถูกกระจายไปทั่วประเทศ ธนาคารทุกแห่ง เมื่อรับฝากเงินก็จะตรวจสอบเลขเงินเหล่านั้น หากเป็นเลขเดียวกับที่ถูกปล้น..การสืบสาวไปถึงต้นตอที่มาของเงินก็จะเกิดขึ้น และเมื่อนั้น..คุกก็จะมาเปิดประตูรออยู่ตรงหน้า ฉะนั้น..โจรมืออาชีพ..พวกเขามักจะเอาเงินเหล่านี้ไปฟอกในบ่อนการพนัน หรือไม่ก็ไปใส่เครื่องซักผ้า..แหะแหะ..ไม่ใช่ ๆ หรือไม่ก็เอาไปฝังดิน..ซุกซ่อนส่วนใหญ่เอาไว้ในที่ ๆ ไม่มีใครรู้ แล้วก็นั่งรอเหตุการณ์ ถ้าเห็นตำรวจสืบเข้ามาใกล้ตัวเข้า..ก็ชิงมอบตัวเสียก่อน แล้วสารภาพกับตำรวจว่าได้ทำเงินส่วนใหญ่หายไปแล้ว ตำรวจก็จะยึดได้แค่เงินส่วนน้อย เอาไปคืนให้ธนาคาร ส่วนตัวเองก็ยอมติดคุกสักสิบปี..ทำตัวดี ๆ อาจติดไม่ถึง พอพ้นโทษออกมา..ก็หวานล่ะทีนี้.. กลับไปที่ที่ซุกซ่อนเงินเอาไว้..ป่านนั้นเงินเหล่านั้นก็กลายเป็นเงินบริสุทธิ์ไปแล้ว สบายแฮ.. หยึย..ผมเปล่าเคยเป็นโจรนะครับ.. ผมแค่รู้มาเฉย ๆ เองนา.. แหะแหะ ++++++ ผมมองหาเจ้าโจรคนนั้น..มันหายไปไหน ที่ที่มันเข้ามาจอด..เป็นที่ป่ารกร้าง..แยกมาจากถนนลูกรังอีกทีหนึ่ง นั่น..มันอยู่นั่น..กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำอะไรอยู่ หรือมันคิดจะฝังเงินเหล่านี้จริง ๆ ตายล่ะ..ผมจะไม่ถูกฝังไปด้วยหรือนี่?? แย่แล้ว ๆๆ ผมจะทำอย่างไรดี? ++++ เสียงวิทยุตำรวจยังดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เป็นการรายงานข่าวจราจร อะไรกันฟะ!! เด็กหายทั้งคน เงินหายตั้งเกือบยี่สิบล้าน..ทำงานกันแค่เนี้ย.. ฟุ่ย... ++++ สิ่งที่ผมพอทำได้ในตอนนั้น ก็คือขยับตัวเข้าไปใกล้วิทยุสื่อสารเครื่องนั้น มันถูกวางไว้ที่เบาะข้าง ๆ สีดำมะเมื่อม เป็นทรงเหลี่ยม ๆ ใหญ่โตในสายตาของผมเหลือเกิน ใช้มือจะหยิบ..อุวะ..มือของผมก็เล็กเกินไปที่จะคว้ามันขึ้นมาได้ ผมจึงจำเป็นต้องออกจากถุง ขยับตัวไปที่วิทยุนั่น เข้าไปใกล้ได้แล้ว..ก็ต้องนั่งน้ำลายไหลยืดอีกครั้ง ผมจะใช้วิทยุนี้ได้อย่างไง ในเมื่อการใช้มันจะต้องกดปุ่มข้าง ๆ ขณะที่พูดออกไป แค่จะจับยังจับไม่มิด มือของผมจะมีเรี่ยวแรงอะไรไปกดปุ่มนั้น ด้วยความสังเวชตัวเองเป็นอย่างยิ่ง..ผมต้องพยายามนั่งตัวตรง เหยียดขาทั้งคู่ไปล้อมมันเอาไว้ ใช้ขาขวาซึ่งเป็นขาที่ผมถนัด เขี่ยมันให้ไปชิดกับขาซ้าย พอมันชิดดีแล้ว..ผมก็เหวี่ยงขาขวาไปที่ปุ่มที่ว่านั่น พร้อมกับส่งเสียงดังสุดชีวิต "แอ้.." หะหะ..ลืมไป..ผมยังพูดไม่ได้ ทำไงล่ะทีนี้..แล้วจะบอกกับตำรวจได้อย่างไงล่ะนี่..ว่าผมอยู่ที่ไหน..และเจ้าโจรอยู่ที่ไหน? ไม่เป็นไร..ลองดูไปเรื่อย ๆ ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ผมจึงลองอีกครั้ง และอีกครั้ง แต่ละครั้ง จะส่งเสียงเข้าไปด้วย เพื่อให้ตำรวจที่ฟังอยู่รู้ถึงสิ่งผิดปกติ เช่น "อื้อ.." "แอ๊ะ.." "อ่าาาาาาา" "หม่ำ ๆ ๆ" "แง๊...." ฯลฯ +++++ เสียงร้องของผม..คงดังไปถึงเจ้าโจรคนนั้น มันหยุดการเคลื่อนไหว..มองมายังต้นเสียง ผมหลบแวบ ก้มลงให้พ้นขอบหน้าต่าง..ยกมืออุดปากตัวเอง แหะ..ยกแรงและเร็วไปหน่อย ปลายนิ้วชี้ไปแยงลูกตาซะนี่ น้ำตาไหลพรากเลยทีนี้..เวรกรรมเสียจริง ผมกลั้นใจ..ลุ้นว่าเขาจะเดินมาหาต้นเสียงหรือไม่ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงขุดดินต่อไป..หมอนี่คิดจะฝังเงินจริง ๆ แฮะ ไม่กลัวปลวกแทะบ้างหรือไงนะ? ผมค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น..มองลอดหน้าต่าง โผล่ไปแค่สายตาและปลายหัว มีต้นไม้ต้นไม่ใหญ่นักพรางตาอยู่..โชคดีอยู่เหมือนกัน ขณะนั้นวิทยุตำรวจ..ก็แผดเสียงออกมา "ขอให้ตรวจสอบคลื่นรบกวน..ที่หมาย2405 มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้เล่นว.ก่อกวน ทำเสียงเป็นเด็กทารก..คาดว่าสติไม่ค่อยสมประกอบ..หน่วยใดอยู่ใกล้ที่หมายดังกล่าว ขอให้ช่วยตรวจสอบด้วย.." ผมร้องเย้..ในที่สุดตำรวจก็รู้แล้วว่าผมและเจ้าโจรอยู่ที่ไหน โดยหารู้ไม่ว่าเจ้าโจรคนนั้นมันก็ได้ยินเสียงวิทยุนั่นเหมือนกัน และคงได้ยินเสียงเย้..ซึ่งคงจะดังว่า "แอ๊.." ของผมด้วย ดังนั้น จึงไม่แปลกที่อยู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดผลั่วะขึ้น "เฮ้ย.." +++++ ตำรวจสมัยนี้แสนดีหนักหนา มีเทคโนโลยีที่ทันสมัยล้ำหน้า..สามารถตรวจสอบได้ว่าวิทยุสื่อสารที่ผมใช้ส่งเสียงหม่ำ ๆ นั้นอยู่บริเวณไหนได้ แต่ที่แย่ก็คือ..ตำรวจไม่ยักมา.. หลังจากเจ้าโจรอุทานเสียงลั่นทำตาเหลือกเมื่อเห็นผมแล้ว มันก็ถึงกับหน้าซีดเผือด "ตาย(...)แล้วกรู เด็กมันติดมาได้ยังไงวะเนี่ย.." "นังเฉิด นะนังเฉิด กลัวจนหยิบเด็กใส่ถุงมาได้เชียวหรือนี่.." "กรูจะทำอย่างไงดีล่ะวะที่นี้..ดูมัน..ยังมานั่งทำตาแป๋วน้ำลายไหลยืดอยู่ได้.." "คราวนี้กรูจะต้องติดคุกกี่ปีละวะ..ปล้นธนาคาร แถมยังจับเด็กมาเป็นตัวประกันอีกต่างหาก.." "ตาย ๆ ๆ ๆ " แล้วดูเหมือนจะคิดขึ้นได้..มันก็มองไปที่วิทยุสื่อสารที่วางอยู่ที่หว่างขาของผมเครื่องนั้น ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "เอ็งส่งวิทยุได้ยังไงวะ?" "แอ๊.." ผมพยายามบอกมันว่าก็ผมเป็นตำรวจปลอมตัวมา "แอ๊อะไร..ไหนบอกมาซิว่าเอ็งทำได้ยังไง?" "แอ้.." "ยังมาทำหน้าดุอีก ไอ้เด็กคนนี้ เดี๋ยวก็โยนทิ้งท้องร่องซะเลย.." "หม่ำ ๆ " ผมหิวจริง ๆ นี่ครับ เลยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง "หม่ำอะไร??..กินใบไม้ไหมเล่า.." มันพูดพลางอุ้มผมขึ้นจากรถ เดินไปเดินมาเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง "ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว.." ในที่สุดมันก็ตัดสินใจได้ "จับมันไว้เป็นตัวประกันก็ได้วะ..ดีเหมือนกัน..ตำรวจจะได้ไม่กล้ายิงเรา" "แอ้..." "แอ้หาบิดาเอ็งหรือ???" "แง่ง" +++++ จากนั้นผมก็ถูกวางไว้ในรถอีกครั้ง ถุงเงินถูกหิ้วไปยังที่ ๆ มันขุดหลุมอยู่ เวลาผ่านไปไม่นานนัก คงเป็นเพราะเสียงวิทยุที่ให้ตรวจสอบเจ้าโจรถึงต้องรีบ รถบรรทุกคันนั้นพาผมกับเจ้าโจรออกมาถึงถนนใหญ่อีกครั้ง เป็นถนนเพชรเกษมแน่ ๆ ผมจำต้นไม้ข้างทางได้ (เก่งไหมล่า..อิอิ) มันขับรถมุ่งหน้าเข้าจังหวัดเพชรบุรี....โดยมีผมนั่งบ้างนอนบ้างอยู่ตรงที่วางเท้าข้างคนขับ "เอ็งอย่าอยู่บนเบาะเลย..เดี๋ยวตกลงไปคอหักตาย..คนจะได้ไม่เห็นด้วย.." ผมเลยคล้ายลูกหมาตัวน้อย ๆ นั่งหัวสั่นหัวคลอนอยู่ตรงนั้น ในใจก็ภาวนาให้มีด่านตำรวจอยู่ตรงหน้า.. ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมจะร้องให้เต็มเสียง ตำรวจจะได้สงสัย และตรวจสอบจนรู้ว่าเจ้าหมอนี่เป็นโจรปล้นธนาคาร และจับตัวผมไปเรียกค่าไถ่ เอ้ย..จับไปเป็นตัวประกัน แต่ให้ตาย..วิ่งมาได้ตั้งนาน.. ไม่เห็นมีด่านสักด่าน.. เฮ้อ... ++++++ ถึงจะเป็นโจร หมอก็เป็นคนใจดี คงจะรู้ว่าผมหิว..แม้ว่าผมจะไม่ร้องไห้ แต่เสียง "หม่ำ ๆ " นั้นคงทำให้เขารู้ว่าผมหิว เขาจึงจอดรถเข้าที่ปั๊บแห่งหนึ่ง ซื้อนมสดพาสเจอไรซ์มากล่องหนึ่ง ใช้หลอดเจาะแล้วยื่นให้ผม ผมมองหน้าของบ้องแบ๊ว..เด็กอย่างผมใช้หลอดเป็นซะที่ไหนเล่า ริมฝีปากทั้งข้างล่างข้างบน จะทำให้มันประกบกันก็ยังยากแสนยาก จึงได้แต่ส่งเสียงว่า "อื้อ.." "อื้อไร?" "อืออออออ..." "ไมไม่กิน?.." "แอะ.." "ก็ดูดเข้าสิที่หลอดนี่..อ้อ..ดูดยังไม่เป็นเหรอ.." ผมยิ้มจนเห็นเหงือกแดง อยากจะตบมือให้เขาด้วยซ้ำเพื่อชมเชยว่าเขาฉลาด "แล้วจะทำยังไงวะ..ปั๊มจะมีขายขวดนมเหรอวะ.." ผมพยักหน้า..เขาทำหน้าแปลกใจ "เอ็งฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ.." ผมพยักหน้าอีกครั้ง..เขามองอย่างไม่แน่ใจ อย่างไม่เชื่อถือ เขาลงไปที่มินิมาร์ทนั่นอีกครั้ง คราวนี้ถือหัวจุกนมมาได้แผงหนึ่ง "อื้อ.." ผมส่งเสียง คราวนี้ด่าว่าไอ้โง่เอ๋ย..ทำไมไม่ซื้อขวดมาด้วย เขาเกาหัวยิก..เดินลงไปอีกครั้ง ในที่สุดผมก็ได้กินนมจนได้..ซัดซะเกลี้ยงฉาด พออิ่มก็มีแรง..พอมีแรงก็ต้องซน ไต่เดี๊ยะที่เบาะนั่งตรงหน้า พยายามจะไต่ขึ้นมาให้ได้ เพื่อให้รู้ว่ามันกำลังจะพาผมไปที่ไหน แต่ไม่สำเร็จ เท้าของผมยังไม่มีแรงจะยันพื้นได้ จึงทำได้แค่เพียงคว้าคันเกียร์ แล้วดึงเต็มแรง รถเกียร์หลุดทันที..ส่งเสียงคำรามดังอื้น.. "เฮ้ย..อย่าซนสิโว้ย.." ผมยิ้มเหงือกแห้ง ++++++ จากคุณ : ปิ๊วมาเขียนต่อคับ - [ 13 ก.พ. 48 02:18:12 A:202.57.168.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 การเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ถูกบังคับให้นั่งหรือนอนนิ่ง ๆ เป็นอะไรที่อึดอัดอย่างแท้จริง นี่ถ้าผมไม่กลัวเจ้าโจรจับผมโยนจากรถล่ะก้อ..ผมคงไม่นั่งเฉย ๆ อย่างนี้แน่ ๆ ใครที่ไม่เคยนั่งรถบรรทุก..จะไม่รู้หรอกว่ารถประเภทนี้มีโช๊คก็เหมือนไม่มี ตกหลุมทีคอแทบย่นลงมาอยู่ที่ก้น..แม้จะไม่มีหลุมให้ตก มันก็จะสั่นสะท้านของมันไปเรื่อย จึงเป็นเรื่องไม่แปลกที่นมในท้องของผมจะย่อยเร็ว เมื่อย่อยเร็วก็ต้องกลายเป็นของเสียเร็ว ไอ้ส่วนที่เป็นน้ำก็พุ่งปรี๊ดออกมา..ไอ้ส่วนที่เป็นเนื้อก็ไหลปรื๊ดออกมา “กลิ่นไรวะ?..” โจรใจฉกาจถามแบบไม่น่าถาม “อื้อ..” ผมตอบ “อึ๊?” “อื้อ..” เขาทำหน้าเบ้.. “เอ็งใส่ผ้าอ้อมมาใช่ไหมวะ?” “อื้อ..” “ดีแล้ว..งั้นทนเอาหน่อย..อีกไม่ไกลก็ถึงแล้ว..” “....” “อ้าว หลับไปเสียแล้ว” +++++ ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..เพราะรำคาญตัวเองเต็มที ฉี่นั้นแฉะไปนานแล้ว..ส่วนอึนี่สิ..เหนอะหนะเฉอะแฉะพิลึก แล้วท้องกระร้องจ๊อก ๆ ด้วยความหิว.. ขัดใจขึ้นมาเลยแหกปากร้องซะเลย.. “แง๊...” คงจะค่อยไป ยังไม่มีใครมาสนใจผม..เลยร้องดังขึ้น “แง๊งงงงงงง” ไม่ได้ผลแฮะ..ไอ้โจรคนนั้นมันไปไหนซะล่ะนี่ เอ๊ะ..รถไม่ได้วิ่งแล้ว..ไม่ได้ยินเสียงเครื่อง ไม่รู้สึกว่ากำลังเคลื่อนที่ ผมลืมตา..มองไม่เห็นอะไรเลย..มืดสนิทไปเสียทุกด้าน รู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนฟูก นุ่ม..กลิ่นหอมแปลก ๆ มือไม้เปะปะไปเจอขวดนม..หยิบขึ้นมาก็รู้สึกหนัก ๆ ดีแฮะ..เขาคงขับรถมาถึงที่หมาย..เห็นผมยังไม่ตื่นก็เลยปล่อยให้นอนต่อ ไม่ลืมทิ้งนมไว้ให้ด้วย ว่าแล้วก็เอาใส่ปาก..ดูดจ๊วบ... ดูดนมไปได้สักพัก..เริ่มผิดสังเกตุ ใช้เท้าเขี่ย ๆ ดูรอบ ๆ ตัว..มีกำแพงกระดาษอยู่ทั้งสี่ด้าน ปล่อยขวดนมหลุดจากปาก ยกมืดขึ้นสูงไปตรงหน้า..น่าน..ว่าแล้ว มือผมสัมผัสได้ว่าเป็นฝากล่อง ดวงตาเริ่มปรับให้ชินกับความมืด จึงพบอีกว่ากล่องแต่ละด้าน..ถูกเจาะรูไว้เล็ก ๆ นี่เห็นผมเป็นลูกหมาลูกแมวไปแล้วหรือไงนะ? อย่างที่บอก..เดี๋ยวนี้ผมโตพอที่จะบังคับร่างกายตัวเองได้ดีขึ้นแล้ว.. ผมพยายามตะแคงตัวเอง..มองลอดรูออกไปภายนอก.. ไม่เห็นอะไรเลย.. พลิกตัวอีกด้าน..มองอีกรู.. ในความมืดนั้นยังพอเห็นอะไรได้ลาง ๆมันเป็นผนังตึกสูงจนมองไม่เห็นขอบ..แสงราง ๆ ที่มากระทบทำให้ผมพอจะดูออกว่ามันทำจากอิฐบล๊อค คล้าย ๆ โกดังเก็บของที่ผมเคยคุ้นตามาจากชาติที่แล้ว.. ผมคว้าขวดนมมาใส่ปากอีกครั้ง..กองทัพต้องเดินด้วยท้อง..ขณะที่สมองขบคิดท้องต้องไม่หิว นี่ถ้าได้ไก่ย่างหอม ๆ หรือเป็ดตุ๋นนุ่ม ๆ พร้อมกับข้าวสวยร้อน ๆ ล่ะก้อ..สมองต้องแล่นกว่านี้แน่ นมจืดๆ จากขวดนั้นไหลลงกระเพาะ..เมื่อรู้สึกอิ่มสมองของผมก็สั่งการให้ผมทำอะไรบางอย่าง อย่างแรก ผมต้องรู้ให้ได้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน? อย่างที่สอง เจ้าโจรคนนั้นล่ะ..เขาจับผมใส่กล่องแล้วไปอยู่เสียที่ไหน? ถ้าเขาเอาผมมาทิ้งจริง ๆ ผมจะมีหนทางไหนที่จะช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง?? ในใจลึก ๆ ผมเองก็หวาด ๆ อยู่เหมือนกันว่า..ชาติที่แล้วมีอายุได้ตั้งสามสิบกว่าปี มาชาตินี้..จะมีอายุได้แค่ไม่กี่เดือนซะละมัง? ดูเหตุการณ์แต่ละอย่างที่เกิดขึ้น..ทั้งโจรจับตัวในครั้งแรก..รอดมาได้ก็นับว่าบุญ ครั้งที่สองตอนดิ้นรนจะกินเบียร์จนลืมไปว่าตัวเองเป็นเด็กทารกแท้ ๆ ทำให้หน้าคว่ำกับเบาะจนแทบจะขาดใจตาย มาคราวนี้ก็โจรอีกแหล่ว..คราวนี้เป็นโจรปล้นแบงก์..ท่าทางจะใจดีกว่าคนก่อนก็เหอะ..แต่ไหงเอาเรามาทิ้งในกล่องเหมือนหมาเหมือนแมว..ทิ้งนมไว้ให้แค่ขวดเดียว..ถ้าหมดแล้วและไม่มีใครมาเห็น..ผมมิอดตายล่ะหรือ? ผ้าอ้งผ้าอ้อมก็ไม่ยอมเปลี่ยนให้..ปล่อยให้ผมขยะแขยงก้นอยู่ได้.. เฮ้อ..ผู้คนสมัยนี้..ทำไมถึงใจร้ายยยยยยจิงๆเยย ++++ ผมลุกขึ้นนั่ง..หัวชนฝากล่องพอดี.. มันถูกขัดกันเอาไว้..แค่ออกแรงดันก็โป่งออก..พอจะเอาหัวรอดออกไปได้ ผมชะเง้อมองรอบด้าน..มืดจริง ๆ แฮะ.. แสงรางๆ ที่เห็น มันลอดออกมาจากช่องลมด้านบนของกำแพง..น่าจะเป็นแสงจันทร์ซะมากกว่า กล่องที่ผมถูกจับใส่..วางอยู่ชิดกับกำแพงด้านหนึ่งของโกดังเก็บของนั้น.. รถคันที่พาผมมา..จอดนิ่งสงบอยู่อีกด้านหนึ่ง.. ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรมากไปกว่าผมตัวเดียว เอ้ย..คนเดียว ไม่ยากหรอก..การที่ผมจะพาร่างอันตุ้ยนุ้ยออกมาจากกล่อง ก็แค่ออกแรงเล็กน้อย..ทิ้งน้ำหนักไปด้านใดด้านหนึ่ง.. กล่องเอียงกระเท่..ต้องระวังก็ตรงนี้แหละ พอกล่องฟาดพื้นป้าบ..มือต้องยันไว้ให้ดี ๆ มิฉะนั้นปากอาจจะขบกับพื้น..แม้จะไม่มีฟันที่จะทำให้ปากแตก..แต่ก็คงจะช้ำบวมได้ สองมือของผมเกร็งเต็มที่..กล่องเริ่มเอียง..แล้วก็พลิกปั้บ สองมือยันพื้น...สะเทือนนิดหน่อย...ค่อย ๆ คลานออกมา น้ำลายไหลยืด..มาอยู่ที่คาง ย้อยลงไปตามคอ..ฉ่ำแฉะอยู่ที่อกเสื้อ ทั้งที่ผมพยายามหุบปากแล้วนะนี่.. คลานไปได้หน่อย ก็ต้องคลานกลับไปที่กล่อง คิดขึ้นมาได้ว่า..ทางที่ดี ผมควรจะปิดกล่องนั้นไว้ดีกว่า หากเจ้าโจรกลับมา..จะได้เห็นว่ากล่องยังอยู่เฉย ๆ ผมยังนอนเฉย ๆ อยู่ในนั้น เขาจะได้ไม่ออกตามหา ผมจะได้มีเวลาหนีได้ไกล ๆ ส่วนจะไกลแค่ไหนเอาไว้ค่อยว่ากันทีหลัง การปิดกล่องให้อยู่ฝากล่องแต่ละด้านมาขัดกันนั้น แม้ตอนเป็นผู้ใหญ่ ผมก็ยังปิดไม่ค่อยจะได้ เด็กตัวกะเปี๊ยกอย่างนี้..มีหรือจะทำสำเร็จ ดีที่ผมฉลาด..บอกตัวเองว่า ก็คว่ำกล่องซะก็สิ้นเรื่อง ใครจะรู้ว่าใต้กล่องนั้นเป็นฝา ส่วนบนกล่องนั้นเป็นก้น ถ้าไม่สังเกตตัวอักษรที่พิมพ์อยู่บนกล่องว่ากลับหัวหรือเปล่า? แค่นี้ก็เรียบร้อย.. พื้นที่ผมคลานอยู่นั้น..เป็นพื้นซีเมนต์ขัดมัน ผมจึงคลานได้ไม่ค่อยจะเจ็บเข่า..เตาะแตะไปเรื่อย.. พยายามชิดกับขอบกำแพงเข้าไว้..เหนื่อยขึ้นมาจะได้นั่งพิง สถานที่นี้เป็นโกดังที่ไม่น่าจะใหญ่มาก..หากผมตัวโต ๆ เหมือนคนอื่นเขา แต่สำหรับเด็กอย่างผม..มันใหญ่..ใหญ่มาก..คลานเท่าไรก็ไม่ถึงประตูซักที ขณะนั่งพักหายใจน้ำลายไหลยืด..ประตูโกดังนั้นก็เปิดออก.. มีรถเก๋งคันหนึ่งแล่นเข้ามา..ไฟสว่างจ้าสาดเป็นลำ ผมลีบตัวชิดกำแพง..จ้องตาแป๋ว แล้วก็มีคนสามสี่คนลงมาจากรถ หนึ่งในนั้นมีเจ้าโจรคนนั้นด้วย ผมเห็นเขามองไปที่กล่อง..ด้วยสายตาที่เดาไม่ออก แล้วก็หันมาช่วยพรรคพวกลากอะไรอย่างหนึ่งออกมา อะไรอย่างหนึ่งที่ว่า..ถูกผูกตา..ผูกปาก ผมยาว.. ร่างกายอ้อนแอ้น.. วาว..ผู้หญิง..!! ผมอ้าปากค้าง.. ++++++ มีการพูดจาอะไรกันเบา ๆ ผมจับใจความไม่ค่อยถนัด “เอาไปมัดไว้ในออฟฟิศ..รอเจ้านายมาก่อน..” “หุ่นน่าฟัดจริง ๆ นะพี่” “นั่นสิ..เสียดายเจ้านายกำชับมาหนักหนาว่าห้ามแตะต้อง ไม่งั้นเสร็จพวกเราแน่ ๆ” “ทุกทีก็ไม่เคยเห็นจะว่า” “รายนี้ไม่ได้โว้ย..นายบอกจะทำให้งานใหญ่เสียหาย” “งานไร?” “เอ็งยังไม่ต้องรู้..ทำตามคำสั่งให้ดีก็แล้วกัน” แล้วเจ้าคนที่พูด..ก็หันไปทางเจ้าโจรปล้นธนาคารคนนั้น “เรื่องเงินเอ็งเรียบร้อยใช่ไหม?..” เขาพยักหน้า “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?.” “ไม่มีครับ..” ก่อนตอบเขาอึกอักเล็กน้อย..หางตาชำเลืองแว่บไปที่กล่อง “ดีแล้ว..” นี่ขนาดจับใจความไม่ค่อยได้นะนี่..ยังฟังออกตั้งแยะ ผมเห็นเขาลากตัวหญิงสาวหุ่นงาม..คนนั้น..ซึ่งออกอาการแข็งขืนดิ้นรนเต็มที่ ไปยังออฟฟิศที่ผมมองไม่เห็นแต่แรกว่ามีอยู่ คนหนึ่งเข้าไปล่วงหน้าแล้วเปิดไฟ..แสงไฟจากห้องกระจกนั้นสาดไปทั่ว จึ๊ยส์..จุดที่ผมนั่งอยู่ พอดีแสงไฟส่องโดนเต็ม ๆ ผมจะให้ใครเห็นไม่ได้..เพราะอะไรผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่ว่างานนี้..ไม่ใช่แค่เรื่องปล้นที่เห็นเท่านั้น.. มันเป็นงานใหญ่กว่านั้น..ใหญ่แค่ไหนเดี๋ยวก็รู้ ให้เจ้าพวกนั้นออกไปเสียก่อนเหอะ..ผมจะเข้าไปถามหญิงสาวคนนั้นให้รู้เรื่อง หล่อนเป็นใคร? ทำไมถึงโดนจับ..ทำไมถึงหุ่นสวยยังงี้.. รออีกหน่อยเฮอะ.. อิ๊ ๆ ๆ ++++++ ผมค่อย ๆ ย่อง ย่องทั้งที่คลานอยู่นี่แหละ คุณ ๆ เคยเห็นเสือย่องไหมครับ..ท่าทางผมก็คงเหมือนกัน ก้มต่ำจนพุงเกือบถึงพื้น มือขวายื่นไปข้างหน้าพร้อมเข่าซ้าย..ค่อย ๆ วางลงเพื่อให้ไม่มีเสียง จากนั้นก็สลับมือซ้ายกับเข่าขวา.. ดูไปดูมาคล้ายลูกหมาลูกแมวจริง ๆ นะนั่น โชคดีที่ไม่มีให้หันมาเห็น..ผมเคลื่อนตัวเองไปจนถึงเงามืด ซึ่งเป็นเงาของรถโฟล์คลิฟท์คันหนึ่ง ผมซุ่มนิ่ง..ชะเง้อแต่หัวไปมองเหตุการณ์ในออฟฟิศนั้น.. หญิงสาวถูกผูกไว้กับเก้าอี้..ดวงตาของเธอวาวโรจน์ จ้องเขม็งราวกับจะกินทุกคนที่จับเธอมา มีการพูดอะไรได้ยินแว่ว ๆ คราวนี้จับใจความไม่ได้จริง ๆ แล้ว..เจ้าโจรทั้งหมดก็ปิดไฟ..เดินออกมา..ล๊อกประตู..ตรงไปที่รถ ชายคนที่ปล้นธนาคาร..แยกตัวเองตรงไปที่กล่อง ๆ นั้น.. ผมใจหายวาบ.. “เฮ่ย..จะไปไหน?..พวกเราต้องรีบไปแล้ว..ยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ” เขาชะงักกึก..หันรีหันขวาง “เร็วสิโว้ย..” นั่นแหละ..เขาถึงยอมเดินขึ้นรถไปกับพรรคพวก ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก..ถ้าเขารู้ว่าผมหายตัวไปแล้ว..อะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่รู้ แต่ว่า..เขาคงเป็นห่วงผมอยู่บ้างหรอก..ถึงได้มีทีท่าจะไปดูว่าผมตายไปหรือยังอย่างงั้น.. หมอนี่ถ้าโดนจับ ผมจะเจรจากับตำรวจให้ลดโทษให้ซักปีสองปี ถ้าตำรวจฟังผมรู้เรื่องนะ +++++ รถยนต์คันนั้นแล่นออกไปแล้ว ความมืดมิดกลับมาเหมือนเดิม ผมขยับตัวออกจากมุมมืดที่มืดกว่านั่น..คลานต้วมเตี้ยมไปยังออฟฟิศ ไกลจังแฮะ..เจ้าน้ำลายนี่ก็ไหลจัง บางหยดไหลลงพื้น ผมใช้นิ้วแตะ ๆ อื้อฮือ..เหนียวดี.. พยายามหุบปาก..แต่ริมฝีปากก็บังคับยากเหลือเกิน มันคงเป็นอาการปกติของเด็กทารก..ที่กำลังคันเหงือก อาการคันเหงือกเพราะฟันใกล้ขึ้น เป็นอาการที่ผมอยากจะบอกว่า มันส์มาก มันเจ็บ ๆ คัน ๆ เหมือนถูกมดกัดฝ่าเท้า.. เรายิ่งเกายิ่งมันส์.. แต่สิ่งที่ทำได้..ผมก็ได้แต่ขบ ๆ งับ ๆ ให้เหงือกบนเหงือกล่างมาถูกกัน มันส์จนน้ำลายไหล.. อะ..มาเข้าเรื่องต่อ ผมเลิกสนใจกองน้ำลายของตัวเอง..ก็ก้มหน้าก้มตาคลานต่อไป เมื่อไปถึง..ผมก็เพิ่งคิดได้ว่า..ผมไม่มีทางเข้าไปในออฟฟิศได้ ถึงตัวผมจะใหญ่กว่านี้..ผมก็ไม่มีกุญแจจะไข แล้วนี่ผมจะทำอย่างไร? ถึงจะเข้าไปช่วยสาวน้อยคนนั้นได้ ผมนั่งแปะอยู่ตรงนั้น..มองลอดกระจกเข้าไป..เห็นหล่อนนั่งหันซ้ายหันขวาอยู่บนเก้าอี้ สองมือถูกมัดไขว้ยึดติดกับพนักเก้าอี้ สองขาก็ถูกเชือกผูกไว้ อ้อ..ที่เอวก็ผูกติดไว้ด้วย นี่ถ้าหล่อนจะเคลื่อนที่ ก็ต้องลุกเดินไปทั้งเก้าอี้นั่นแหละ.. ผมเห็นหล่อนพยายามอยู่เหมือนกัน..จะใช้คำว่าอะไรดีนะ.. กระถดเก้าอี้..?..ก็คือ..กระดื๊บตัวเองให้เขยิบมาที่ประตูให้ได้ แต่ทำแป๊บเดียวก็เหนื่อย..นั่งหอบแฮ่ก ๆ สมองของผมปั่นจี๋..พยายามคิดให้ออกว่าจะเข้าไปช่วยหล่อนได้ยังไง หันมองไปรอบ ๆ ก็มีแต่ความมืด..ตัดสินใจส่งสัญญานให้หล่อนเห็นว่าผมอยู่ตรงไหน ด้วยวิธีทุบกระจกดังแปะแปะ คงเบาไป..ผมออกแรงตบกระจบอีกครั้ง ปัง.. หล่อนหันขวับมา..ดวงตาทอแสงแตกตื่น ผมยิ้มแต้..น้ำลายเยิ้ม ถ้ายักคิ้วได้..คงทำไปแร้ว.. แฮ่.. +++++ จากคุณ : อันนี้เขียนต่อใหม่คับ - [ 13 ก.พ. 48 02:20:02 A:202.57.168.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 5555 มีเรื่องไม่ได้หยุดเลยนะเจ้าหนู แหมมม ขนาดเด็กยังเจ้าชู้ขนาดนี้ เอลืมไป ว่าวิญญาร 30 นี่เนาะ เฮ้อ เกิดมาพร้อมดวงอะไรเนี่ย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 13 ก.พ. 48 05:17:14 A:202.133.176.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จ้างให้ก็ไม่อิจฉา ตัวแค่นี้ต่อให้ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว หึหึ..... จากคุณ : GTW - [ 13 ก.พ. 48 14:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๊ยยย เด็กอะร้ายย น่ารักซะ จากคุณ : ฟ้าเพียงดาว - [ 15 ก.พ. 48 23:09:43 A:203.107.152.60 X: ]