........................บนหลังเบาะมอเตอร์ไซต์ คัีนโปรด ผมขับรถไปเรื่อย ตามถนนสายรามอินทรา

ยามที่ผมนั่งอยู่บนรถ ผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ผมยัดเกียร์ที่ตำแหน่งสูงสุดเมื่อใด
ผมไม่เคยรู้เลยว่า ผมขับไปอย่างเร็วเท่าใด

จนกระทั่ง

มือน้อยที่กอดที่เอวผม เกร็ง และหยิกที่หน้าท้องเบา ทำให้ผมรู้สึกว่า
เริ่มมีคนเตือนผมแล้ว ทำให้ผมค่อยถอนความเร็วลงมา พร้อมกับอาการเกร็ง
แขนน้อยๆ คู่นั้นลดลงเช่นกัน

ผมค่อยขับช้า พร้อมหันไปมองดวงตากลมโต ไปลอดผ่านหมวกกันน๊อกออกมา
สายตาที่อ่อนโยน สายตาที่ทำให้คนหยาบกระด้างอย่างผม ลดความกระด้างลง

เมื่อถึงที่หมาย บริเวณคอนโดย่านมีนบุรี เธอพักอยู่กับพี่สาวที่มาทำงานอยู่
ในย่านลาดกระบัง ส่วนเธอมาเรียน

ครั้งแรกที่เจอกัน ผมยังจำภาพเด็กสาวน่ารัก หน้าใส แก้มชมพู ถือกระเป่าหนังสีดำ
เดินมากับเพื่อนอีกสาวอีกสองคน ซึ่งเธอคนนี้เองที่ผมเพิ่งเคยเห็น ส่วนอีกสองคนล้วนแต่เป็นแฟนกับเพื่อนผมทั้งสิ้น

จากวันนั้น เราทั้งสองคนเริ่มติดต่อกัน เริ่มคุยกัน แม้จะเป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ ประโยคไม่กี่ประโยค เพราะเราทั้งคู่เป็นคนที่พูดน้อยพอๆกัน แต่นั่นไม่มากเท่ากับความรุ้สึก ของคนทั้งสองที่ส่งถ่ายคำพูด แววตา น้ำเสียงที่จริงใจให้กัน

จนกระทั่ง เราทั้งสองคนตกอยู่ในความรักของกันและกัน เหมือนกับคำพูดคำหนึ่งที่ผมเคยได้ยิน

ไม่มีใครรู้ว่าความรัก มันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่เราจะรู้ก้อต่อเมื่อมันจากไปเท่านั้น

แ่ต่นั่นก้อยังทำให้ผมสงสัยว่า ณ วันนี้ผมรู้แล้วว่า ผมตกอยู่ในความรัก ผมตกอยู่้ในห้วงของความรัก แต่ทำไมผมถึงต้องรู้เมื่อมันจากไป ผมยังสงสัยกับคำๆนั้นตลอดมา

ความรักที่ทำให้โลกของผมเป็นสีชมพู ทุกครั้งผมกลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัด ผมจะมี
ของฝากเล้กๆ น้อยๆ มาฝากเธอกับพี่สาวเสมอ แต่ครั้งนี้ ผมคิดมากไปกว่านั้น
ผมเตรียมของฝากมันไว้มากกว่าเดิม

ผมฝากเพื่อนของอา ช่วยเอาแหวนเงินที่ผมซื้อมา เปลี่ยนเพชรปลอม เป้นพลอยน้ำดี
ของเมืองบ้านเกิด แม้มูลค่ามันจะไม่มากมายนัก แต่มันมีค่าทางจิตใจมาก

ซึ่งทันทีที่ผมมอบให้เธอ ใบหน้าเธอแดงไปทั้งใบหน้า รอยยิ้ม และแววตา มันยังคงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ

หลังจากนั้น อีกหนึ่งอาทิตย์ ผมก้อขับรถไปหาเธอที่คอนโดตามปรกติ ผ่านสี่แยกตรงหน้าคอนโด เห้นรอยเลือดกองหนึ่ง ผมไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า
รถยนต์ชนหมาซักตัว แถวๆนั้น ซึ่งมีให้เห็นเป็นประจำ

จนกระทั่ง ผมเดินไปซื้อขนมใต้คอนโด ป้าเจ้าของร้านเอ่ย ประโยคสั้นๆเบาๆ

"แฟนเอ็ง น่ะโดนรถชนตรงแยกน่ะ เค้าเอาไปส่งโรงบาล ซักพักแล้วน่ะ"

มันเป็นคำพูดปรกติ แต่มันกลับทำให้ผมหูอื้อ และได้ยินเสียงนั้นก้องกังวานไปทั้งโสตประสาท สะท้อนกลับไปกลับมาราวกับเสีัยงสะท้อนในถ้ำ

ผมถามรายละเอียดอีกครั้งจากป้าร้านขายของ ผมรีบเอารถออกไปยังรพ.ทันที

สอบถามเจ้าหน้าที่จนรู้ว่า เธอยังคงอยู่ในห้อง ICU ภาพหน้าห้องที่เห็นคือ พี่สาวเธอ นั่งซึม ตาแดงก่ำ ทั้งผมและพี่สาวเธอ นั่งเงียบ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่สำหรับผม มันยาวนานมาก ราวกับเหมือนชั่วกัปป์ชั่วกัลป์ ในนรกเลยทีเดียว

จนกระทั่ง หมอออกมาพร้อมกับสีหน้าที่เฉยชา และเรียบๆ พี่สาวเธอรีบลุกขึ้นไปทันที
คำตอบที่หมอตอบมันเหมือนกับ ไฟนรกมาเผาคนที่เพิ่งโดนฟ้าผ่าไปเมื่อไม่นานนี้

"เอ่อ คือตอนนี้คนไข้อยู่ได้ด้วยเครื่องหายใจนะครับ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"พี่สาวเธอ รั้งลมหายใจของเธอไว้เพื่อรอ พ่อและแม่ มาจากต่างจังหวัดก่อน
วันรุ่งขึ้น พ่อและแม่เธอก้อมาถึง นั่นคือครั้งเดียว ที่ผมได้พบพ่อและแม่เธอ

ตลอดเวลาห้าวันที่พ่อแม่ และพี่สาวเธอตกลงกันว่าจะดำเนินการต่อไป
ผมได้แต่เฝ้ามองร่างที่ไร้ชีวิต

ปากที่สีชมพูหายไป แก้มชมพูๆ ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว เหลือเพียงใบหน้าที่ซีดเีซียว ไร้ความรู้สึก ริมฝีปากที่ซีดขาว รวมทั้งแววตาที่ใสซื่อถูกเปลือกตาปิดกั้นไว้ทั้งหมด

วันที่ห้า เป้นวันที่คำๆนึงมันย้อนกลับมาอีกครั้งในใจ

ไม่มีใครรู้ว่าความรัก มันเริ่มต้นเมื่อไหร่ แต่เราจะรู้ก้อต่อเมื่อมันจากไปเท่านั้น

เมื่อทางพ่อแม่ ตัดสินใจที่จะถอดสายอ๊อกซิเจนออก ซึ่งไม่อยากให้เธอทนทรมานแบบนี้ไปอีก ซึ่งผมก้อเห็นด้วย

ผมขอพ่อและแม่เธอครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ว่าขอแหวนวงนั้น คืนหลังจากที่ถอดสายอ๊อกซิเจนออก

มันไม่ใช่ของมูลค่า ไม่ใช่ราคาของแหวน แต่ผมคิดเพียงว่า แหวนนั้นคือสิ่งที่จะเตือนให้ผม นึกถึงเธอเสมอ

ซึ่งทางพ่อและแม่เธอก้อไม่ว่าอะไร

.
.
.
.
.


ทุกวันนี้แหวนวงนั้น ยังคงอยุ่กับผมทุกวัน
ร่องรอยขีดกระแทกบนพลอยเม็ดนั้น ยังคงเป็นรอยในใจผมเช่นกัน

แม้วันนี้ไม่มีเธอแล้ว แต่ผมก้อยังรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น และมั่นใจทุกครั้งที่นำแหวนนั้นติดตัวไว้เสมอ.......

มันทำให้รู้ว่า ความรักมากมายของผม มีค่าน้อยนิดไปจริง

สำหรับคนที่วันนี้ยังมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง อย่าอายที่จะบอกคำว่ารัก ที่จริงใจให้คนข้างๆ อย่าอายที่จะแสดงความห่วงใย เพราะเมื่อไหร่ที่ไม่มีเค้าแล้ว คุณจะรู้ว่า

ทำไม ตอนนั้น เราไม่ทำ

เรื่อง:มอมแมม ณ ซังกะบ้วย