ความคิดเห็นที่ 1 ซุ่นเจียวเล่าให้ฟังว่า เมื่อใต้เท้าฟู่โยกย้ายออกจากเมืองอู้หยางไปถึงเมืองกว๋อเซียงที่ชายแดน ฟู่ฮูหยินก็ล้มป่วยเนื่องจากตรากตรำจากการเดินทางยาวไกล ไม่ถึงปีก็เสียชีวิต น่าสงสารคุณหนูเจิ้นอิงที่กำพร้ามารดาแต่ยังเยาว์ ใต้เท้าฟู่ก็เศร้าเสียใจจากการจากไปของฮูหยิน ประกอบกับคับแค้นใจที่ถูกทางราชสำนักผลักใสมายังที่ทุรกันดารแห่งนี้ จึงท้อแท้ทอดอาลัยอย่างยิ่ง อีกหลายเดือนต่อมาพลันตัดสินใจลาออกจากราชการ ฟู่ต่งเฟิงพักสงบจิตใจอยู่หลายเดือน ค่อยคิดได้ว่าตระกูลฟู่เป็นตระกูลใหญ่ ยังมีบุตรและเครือญาติบริวารในความรับผิดชอบมากมาย หากตนอยู่นิ่งเฉยพวกคนที่อยู่ด้านหลังคงต้องเดือดร้อน ตนเป็นผู้นำย่อมไม่อาจทำให้ตระกูลตกต่ำเสียชื่อเสียงได้ จากนั้นฟู่ต่งเฟิงพลิกผันตัวเองมาเป็นพ่อค้า อาศัยที่ตระกูลฟู่มีทุนรอนอยู่ก่อนแล้ว การเปิดกิจการร้านค้าทำได้โดยง่าย ฟู่ต่งเฟิงมีการคบหากว้างขวาง น้ำใจโอบอ้อมอารี การค้าจึงดำเนินไปอย่างราบรื่น กิจการของตระกูลฟู่ เริ่มต้นที่การค้าขายภายในเมืองกว๋อเซียงและเมืองใกล้เคียงรอบๆ อีกสอง สามเมือง สินค้าที่ขายเน้นที่สินค้าจำเป็นและขาดแคลน เช่นข้าวสาร อาหารแห้ง เกลือ สมุนไพร หลายปีผ่านไป ตระกูลฟู่ค่อยมีความมั่นคงขึ้นตามลำดับ ฟู่ต่งเฟิงตบแต่งภรรยาใหม่ ไม่นานก็มีบุตรชายเพิ่มหนึ่งคน อายุอ่อนกว่าฟู่เจิ้นอิงเก้าปี จวบจนกระทั่งฟู่เจิ้นอิงอายุได้สิบหกปี ได้เข้ามาช่วยกิจการของตระกูล ฟู่เจิ้นอิงปราดเปรื่องหลักแหลม เรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็ว เป็นผู้ช่วยที่เข้มแข็งของบิดา เพียงสองปีกิจการตระกูลฟู่ก็เติบโตกว่าเดิมอีกเท่าตัว พื้นที่ที่อยู่ในเขตอิทธิพลการค้าของตระกูลฟู่ขยายออกไปหลายสิบเมือง แต่แล้วเมืองกว๋อเซียงซึ่งอยู่ทางชายแดนเกิดปัญหาชนต่างชาติเข้ารุกรานหวังยึดครอง ทางการส่งทหารมาตรึงทำสงครามยืดเยื้อ ประชาชนเริ่มอดอยากปากแห้ง การค้าฝืดเคือง ตระกูลฟู่ได้รับผลกระทบจากภัยสงคราม ฟู่ต่งเฟิงเห็นว่าเมืองกว๋อเซียงไม่ปลอดภัยอีกต่อไป หวนนึกถึงเมืองอู้หยางที่เคยรับราชการอยู่เมื่อสิบกว่าปีก่อน เป็นทำเลที่เหมาะต่อการค้าขาย จึงตัดสินใจอพยพครอบครัวกลับมาอยู่ที่เมืองนี้อีกครั้ง . “บ้านของเราซอมซ่อยิ่งนัก เป็นที่ลำบากแก่คุณหนูแล้ว” ฟู่เจิ้นอิงกวาดตามอง บ้านของโอ้วฮูหยินแม้เล็กคับแคบ แต่สะอาดสะอ้านอย่างยิ่ง ภายในห้องมีเครื่องใช้ไม้สอยเล็กน้อยพอยังชีพ บนโต๊ะยังทิ้งวางเสื้อผ้าที่ตัดเย็บไม่เสร็จอยู่หลายตัว โอ้วฮูหยินจัดให้แขกที่มานั่งที่เก้าอี้ไม้มุมห้อง ฟู่เจิ้นอิงแม้เป็นคูณหนูสูงศักดิ์แต่ไม่มีทีท่ารังเกียจแต่อย่างใด ซุ่นเจียวทักทายโอ้วฮูหยินอยู่สองสามคำ ฟู่เจิ้นอิงยิ้มเล็กน้อยกล่าว “ซุ่นเจียวเล่าเรื่องราวของท่านให้ข้าพเจ้าฟังแล้ว ..ข้าพเจ้าถือกำเนิดที่เมืองนี้ เป็นท่านช่วยเลี้ยงดูข้าพเจ้าถึงสามปี” “นี่เรียกว่ามีวาสนาผูกพัน สิบหกปีให้หลังพวกเราได้มีโอกาสพบหน้ากันอีก คราครั้งนี้คุณหนูโยกย้ายมาอยู่ที่อู้หยางนี้เป็นการถาวรแล้ว?” ฟู่เจิ้นอิงพยักหน้า “ตระกูลฟู่ตกลงปักหลักประกอบกิจการค้าที่เมืองนี้” “ซุ่นเจียวก็เล่าเรื่องของคุณหนูให้เราฟัง คุณหนูเก่งกาจสามารถยิ่ง ช่วยเหลืองานใต้เท้าฟู่จนกิจการรุ่งเรืองใหญ่โต” ฟู่เจิ้นอิงเห็นสภาพของโอ้วฮูหยินมีฐานะค่อนข้างยากจน สอบถามว่า “ที่แล้วมาท่านมีความเป็นอยู่อย่างไรบ้าง?” “สามีของเราเสียชีวิตไปเมื่อสี่ปีก่อน เหลือเราพักอาศัยอยู่กับบุตรชายตามลำพังสองคน บุตรของเราทำงานอยู่ที่ร้านขายข้าวสาร ส่วนเรามักจะอยู่เฝ้าบ้าน รับจ้างเย็บปักเสื้อผ้าเล็กๆ น้อยๆ หลายปีมานี้ยังพอดำรงชีพได้ตามอัตภาพ” ฟู่เจิ้นอิงชักชวนให้โอ้วฮูหยินโยกย้ายไปอยู่กับนาง โอ้วฮูหยินเดินเข้ามาโอบกอดฟู่เจิ้นอิงด้วยความรัก รู้สึกปลื้มปิติที่ผู้ซึ่งนางเคยเลี้ยงดูมามีจิตใจโอบอ้อมอารี คุณหนูฟู่ถือกำเนิดในตระกูลสูงแต่กลับไม่ถือตัว วันนี้เดินทางมาหานางด้วยตนเอง ซ้ำยังรับปากจะดูแลความเป็นอยู่ของนางให้ดีกว่าเดิม “เราซาบซึ้งน้ำใจของคุณหนูยิ่งนัก แต่เราอาศัยอยู่ในที่นี้เคยชินแล้ว ทั้งความเป็นอยู่ก็มิได้ลำบากยากแค้นแต่อย่างใด ไม่กล้ารบกวนคุณหนู” จากคุณ : sub-zero - [ 13 ก.พ. 48 21:16:04 A:203.118.121.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 โอ้วฮูหยินรับปากว่าจะแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนฟู่เจิ้นอิง และซุ่นเจียว ที่ตึกตระกูลฟู่ วันเวลาข้างหน้ายังคงมีโอกาสอยู่ร่วมกันยาวนาน ฟู่เจิ้นอิงยังสอบถามรายละเอียดปลีกย่อยความเป็นอยู่ในแต่ละวันของอดีตแม่นม ฟู่เจิ้นอิงยังแสดงความห่วงใย ต้องการช่วยเหลือโอ้วฮูหยิน แต่โอ้วฮูหยินยืนกรานว่านางมิได้เดือดร้อนสิ่งใด ฟู่เจิ้นอิงเปลี่ยนเป็นถามว่า “บุตรชายของท่านทำงานได้เงินเดือนละเท่าใด?” โอ้วฮูหยินตอบว่าประมาณสิบตำลึง ฟู่เจิ้นอิงกล่าวโดยไม่ลังเลว่า “อย่างนั้นให้มันย้ายมาทำงานกับข้าพเจ้า จะเพิ่มเงินเดือนให้อีกเท่าตัว ข้าพเจ้ากำลังขยายกิจการ ยังต้องการคนงานเพิ่มอีกหลายคน” โอ้วฮูหยินงงงันไม่ทราบจะตอบรับหรือปฏิเสธดี ฟู่เจิ้นอิงถามอีกว่า “บุตรชายท่านทำงานอยู่ที่ใด?” “บุตรชายข้าพเจ้าเป็นเสมียนอยู่ที่ร้านขายข้าวสารของเถ้าแก่แซ่อุ้ย” ฟู่เจิ้นอิงทวนคำ “เถ้าแก่แซ่อุ้ย ” พลันมีเสียงร้องเพลงพื้นเมืองดังแหบพร่ามาจากด้านนอก จากนั้นเห็นร่างของโอ้วชังลิ้วกอดคอกับปึงเพ้งเดินเข้ามาในบ้าน โอ้วชังลิ้วยังไม่ทันมอง ปากร้องว่า “มารดา ค่ำนี้เด็กอ้วนแซ่ปึงจะร่วมรับประทานข้าวต้มกับ ” กล่าวยังไม่ทันจบ พลันพบว่ามีบุคคลอื่นอยู่ในบ้านสองคน เมื่อเพ่งตา มองออกไปต้องตะลึงลาน “คุณหนูฟู่ ” ฟู่เจิ้นอิงเมื่อเห็นโอ้วชังลิ้ว จดจำได้ว่าเป็นคนรับใช้ที่มาพร้อมกับเถ้าแก่แซ่อุ้ยพบนางเมื่อหลายวันก่อน พลอยงงงันไปเช่นกัน ไม่ทราบเหตุใดใจเต้นระทึก คิดในใจว่า เขา เขาเป็นบุตรชายของแม่นม .หวนนึกถึงที่ซุ่นจียวเล่าให้ฟังว่าบุตรของแม่นมเป็นเพื่อนเล่นของนางในวัยเด็ก มิคาดกลับเป็นคนผู้นี้ไปได้ โอ้วชังลิ้วรู้สึกลมหายใจติดขัด กลอกตาไปมา ไม่ทราบว่าที่บ้านเกิดเรื่องราวใดแล้วหันไปมองมารดา เห็นมารดาตนยิ้มให้เล็กน้อย ภายในบ้านจมอยู่ในความเงียบชั่วขณะ โอ้วฮูหยินจำได้ว่าบุตรชายของตนเคยพบกับคุณหนูฟู่มาแล้ว นางชี้ไปที่บุตรชายและปึง เพ้ง แนะนำแก่ผู้มาเยือนว่า “เด็กผู้นี้เป็นบุตรชายของเรา เรียกว่าโอ้วชังลิ้ว ส่วนอีกคนนั้นเป็นสหายของบุตรชาย เรียกว่าปึงเพ้ง” จากนั้นเรียกให้เด็กหนุ่มทั้งสองคารวะคุณหนูฟู่ และซุ่นเจียว เด็กหนุ่มทั้งสองคำนับหญิงสาวด้วยท่าทีเคอะเขิน ซุ่นเจียวหัวเราะ หันมากล่าวกับฟู่เจิ้นอิงว่า “ที่แท้เด็กผู้นี้เป็นบุตรชายของชิวเจ้เจ๊ ข้าพเจ้าเคยเห็นมันตั้งแต่ยังเป็นทารกน้อย พวกท่านทั้งสองเคย .” ฟู่เจิ้นอิงถลึงตาใส่พี่เลี้ยงคนสนิท ซุ่นเจียวได้แต่ชะงักวาจา แลบลิ้นแล้วเมินหน้าไปอมยิ้มอยู่คนเดียว คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฟู่ยังคงรักษาบุคลิกสูงส่งดังเดิม กล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “ข้าพเจ้าขอตัวกลับแล้ว เรื่องราวที่พูดคุยกันจะให้ซุ่นเจียวดำเนินการต่อไป” โอ้วฮูหยินจะให้โอ้วชังลิ้วเดินไปส่งที่ตึกตระกูลฟู่ แต่ฟู่เจิ้นอิงปฏิเสธบอกว่ารถม้าของนางจอดรออยู่ด้านนอกตรอก . เมื่อฟู่เจิ้นอิงและซุ่นเจียวกลับไปแล้ว โอ้วฮูหยินจึงเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างนางกับตระกูลฟู่เมื่อสิบเก้าปีก่อนให้โอ้วชังลิ้วและปึงเพ้งฟัง นางหัวเราะแล้วเล่าอีกว่า “วันหนึ่งเมื่อตอนที่พวกเจ้าทั้งสองอายุได้สามขวบเศษ เรากับซุ่นเจียวกำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว ปล่อยให้พวกเจ้าเล่นกันอยู่ตามลำพัง ไม่ทราบพวกเจ้าเล่นกันอย่างไรกลับทะเลาะวิวาทกัน คุณหนูฟู่ดุร้ายยิ่ง นอกจากทุบตีเจ้าแล้ว ยังขบกัดที่ใบหน้าของเจ้าคราหนึ่ง เด็กน้อยเจ้าแผดร้องจ้า จนเราตกใจวิ่งออกมาดู ตอนนั้นเจ้าเป็นเด็กที่อ้วนท้วน ที่ใบหน้าและแก้มมีเนื้ออิ่มเอิบนัก เห็นคุณหนูฟู่กัดได้ก้อนเนื้อชิ้นใหญ่ออกมาติดปาก ใบหน้าเจ้ามีเลือดไหลอาบนอง แต่เจ้าเป็นเด็กที่ดียิ่ง มิได้ทำร้ายโต้ตอบคุณหนูฟู่แม้แต่น้อย ภายหลังแผลนั้นกลับกลายมาเป็นแผลเป็นบนใบหน้าเจ้า” โอ้วชังลิ้วรับฟังจนปากอ้าตาค้าง สุดท้ายครวญครางว่า “สวรรค์ ที่แท้แผลเป็นบนใบหน้าข้าพเจ้าเนื่องมาจากถูกทาริกานางหนึ่งกัดใส่” โอ้วชังลิ้วกล่าวอย่างขุ่นเคืองอีกว่า “ก่อนนี้เหตุไฉนมารดาไม่เคยเล่าให้เราฟัง” “เจ้าไม่เคยไถ่ถาม เราก็คร้านที่จะเล่าให้ฟัง” ปึงเพ้งหัวร่องอหาย กล่าวว่า “ท่านเคยเล่าว่าทะเลาะวิวาทกับอันธพาลท้องถิ่น ถูกทำร้ายจนเป็นแผลฉกรรจ์บนใบหน้า ที่แท้เป็นเรื่องเหลวไหล” โอ้วชังลิ้วหน้าแดงด้วยความอับอาย . ฟู่เจิ้นอิงก็หน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย เมื่อกลับไปถึงตึกตระกูลฟู่แล้วฟังซุ่นเจียวเล่าเรื่องราวเดียวกันนี้ บุคลิกที่ดูมีอำนาจสูญสลาย กลายเป็นดรุณีน้อยที่เอียงอาย นางขบริมฝีปากกล่าวอย่างแง่งอน “ล้วนเป็นเรื่องเหลวไหล” แต่ในใจยังนึกภาพรอยแผลเป็นที่ใบหน้านั้น “หากท่านไม่เชื่อ ก็ลองสอบถามแม่นมของท่านดู” ซุ่นเจียวกลอกตา ยิ้มที่มุมปากแล้วกล่าวอีก “แต่เกรงว่าท่านมิกล้าไถ่ถาม มิเช่นนั้นคุณหนูใหญ่ของเราต้องหน้าแดงอีกคราแล้ว” ฟู่เจิ้นอิงหยิกที่แขนซุ่นเจียวคราหนึ่ง ซุ่นเจียวเป็นพี่เลี้ยงของนางมาตั้งแต่เล็กจนโต จึงสนิทสนมกันยิ่ง ซุ่นเจียวแม้เป็นหญิงรับใช้ แต่อยู่กับตระกูลฟู่มายี่สิบกว่าปี ทั้งยังเป็นคนสนิทของคุณหนูใหญ่ จึงมีศักดิ์ศรีในตระกูลฟู่ไม่น้อย ซุ่นเจียวเล่าให้ฟังอีกว่า “คุณหนูสนิทสนมกับเด็กแซ่โอ้วยิ่ง คลุกคลีกันอยู่ตลอดเวลาไม่เคยห่าง จำได้ว่าในวันที่ต้องเดินทางออกจากเมืองอู้หยางนี้ คุณหนูร่ำร้องเรียกหาเด็กน้อยนั้นจนน้ำตาไหลพราก เสียงแหบแห้ง น่าเวทนานัก ” ฟู่เจิ้นอิงแค่นเสียงว่า “ซุ่นเจียว นับแต่นี้ท่านไม่ต้องเล่าเรื่องราวของเด็กนั้นให้ข้าพเจ้าฟังอีก” บัดนี้นางทราบแล้วว่า ดวงตาคู่นั้นที่ล่องลอยอยู่ในความฝันของนางหลายครั้งหลายครา ซ้ำวนเวียนอยู่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นดวงตาของใคร ในความฝันนางจดจำใบหน้าของคนคนนี้ไม่ได้ แต่จำดวงตาที่พิเศษคู่นั้นได้ คนคนนี้กลับมีอิทธิพลอยู่ในจิตใจของนางได้ถึงเพียงนี้ .(จบบทที่ 5) จากคุณ : sub-zero - [ 13 ก.พ. 48 21:19:00 A:203.118.121.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวอย่างบางตอนบทที่ 6 พ่อบ้านลู่สลายรอยยิ้ม สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด กล่าวกับคนสนิทว่า “ไม่ทราบว่าคุณหนูใหญ่มีแผนการใด ผลักไสเด็กน้อยนี้มาให้เรา หรือคิดจะให้เป็นหูเป็นตาสอดส่องเรา จะให้เด็กน้อยนี้ร่วมทำงานด้านในไม่ได้ เฮอะ ให้มันไปอยู่ในครัวเป็นดีที่สุด” ..................................................... คำพูดของปึงเพ้งยังก้องอยู่ในหู... นางงดงามยิ่ง มีสง่าราศีสูงส่ง ลิ้วน้อยมักพร่ำเพ้อถึงนางให้เราฟังอยู่เสมอ ...................................................... โอ้วชังลิ้วมองดูท้องฟ้าที่มืดมิด เห็นแต่ละอองหิมะโปรยปราย ไร้จันทร์ ไร้แสงดาว เวลานี้นางกำลังทำอะไรอยู่?... บทที่ 1-4 htt://www.pantip.com/cafe/writer/topic/w3290029/w3290029.html จากคุณ : sub-zero - [ 13 ก.พ. 48 21:26:59 A:203.118.121.51 X: ]