ความคิดเห็นที่ 1 “พี่.. หนูจะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้พี่อีกต่อไป” เธอว่า “หนูขอหอที่อยู่ในโรงพยาบาลได้แล้ว” ผมเดินเซด้วยความล้าและงุนงง “หนูไม่รักพี่แล้วหรือ” ผมทบทวนสัญญา “หนูอยากจากพี่ไป อีกหน่อยหนูก็ห่างหายไปไม่พบหน้าพี่ หนูไม่อยากเจอพี่ทุกวันหรอกหรือ” “เปล่าหรอกพี่” เธอยืนยันสัญญารักมั่น “เพียงแต่หนูจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง เลิกงานไหนจะต้องรอรถ ดึก ๆ รถก็น๊านนานกว่าจะมาสักคัน พี่ต้องอดหลับอดนอนไปด้วย” “การอดนอนไม่เป็นปัญหาสำหรับพี่ พี่ยินดีพิสูจน์ให้หนูเห็นถึงความเสียสละของพี่ แต่ถ้าหนูเหนื่อยกับการเดินทาง พี่ก็ยินดีที่หนูได้หอในโรงพยาบาล” ผมให้เหตุผลที่เราจะต้องเข้าใจกันและกันต่อไป จากคุณ : วิ - [ 14 ก.พ. 48 17:25:24 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สำหรับความห่างไกล คือการได้ระบายความรู้สึกต่อเธอผ่านตัวหนังสือ ไดอารี่ของปีไม่มีหน้าไหนที่ร้างคำรักจากผม มันพรั่งพรูออกมาเหมือนสันเขื่อนพังพินาศท่วมท้นหมู่บ้านนับร้อยพันทวี หลั่งไหลท่วงท้นทุกหน้าไดอารี่ สักวันหนึ่งเมื่อเธอได้อ่าน และเห็นความความรักที่มีต่อเธอ เธออาจรักผมอย่างไม่มีวันวาย ผมหวังเช่นนั้น โทรศัพท์ไม่เป็นญาติกับผมมากนัก มันยากที่จะบอกกับโอเปอร์เรเตอร์ว่า “ขอสายที่รักผมหน่อยครับ” เขาคงอิจฉาเราแน่ ๆ ยามดึกที่คนอื่น ๆ ต่างหลับไหลกันไปแล้ว ความเคยชินที่เคยรอรับเธอทำให้ผมได้ไตร่ตรองและวางอนาคตถึงการใช้ชีวิตคู่อยู่เสมอ ๆ บางครั้งความห่างไกลแสนน่ากลัว เมื่อหวนคิดว่าเธอยังทำงานอยู่หรือเปล่า หรือเธอไปไหนกับใครบ้างไหมหนอ เป็นความยุ่งเหยิงทางความคิดของคนมีแฟนแสนน่ารักอย่างผมและหลาย ๆ คน แต่ก็เถอะขอให้มันเป็นเพียงแค่ความคิด ที่ใคร ๆ ต่างก็คิดกันทั้งนั้น ความซื่อสัตย์ต่อคนรักของเราจึงเป็นคติที่ผมไม่เคยละเลย จากคุณ : วิ - [ 14 ก.พ. 48 17:26:23 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนดึกวันนั้นเธอโทรมา ผมดีใจแทบล่องลอย ผืนดินผืนฟ้าระยิบระยับประดาดาว “สบายดีนะค่ะพี่” เธอห่วงใย “ว่าแต่หนู่ล่ะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะค่ะ” ผมหลับตา “เมื่อไหร่ว่างล่ะ จะได้เจอกัน” “อย่าเลยพี่.......โอเคแค่นี้หล่ะ” “ตู๊ด ๆๆๆๆๆ” คำพูดของเธอทำเอาผมคิดมากจนนอนไม่หลับ ไฉนเธอพูดเช่นนั้น “อย่าเลยพี่” หมายความอย่างไร หรือเธอมีงาน มีใครเข้ามาพอดี รีบตัดบทไปก่อน ผมพยายามโทรกลับหาเธอและผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย “หรือสัญญามาลาร้าง ความห่างไกลทำใจห่าง รักที่ให้มากกว่าฟ้ากว้าง อ้างว้าง วังเวง วิเวกแล้ว” จากคุณ : วิ - [ 14 ก.พ. 48 17:27:14 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความรู้สึกในไดอารี่วันต่อมา มีแต่คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบจากเธอ ใครจะให้คำตอบผมได้กับการทิ้งท้ายที่ไร้คำตอบของเธอในวันนั้น ในเมื่อความรักจากผมเกิดจากใจและความรู้สึกที่แท้จริงนี้ ผมเดินทางไปถึงโรงพยาบาลและตระเวณเดินหาหอและห้อง จนได้นั่งรออยู่ใต้ตึกของหอ รอใจตุบ ๆ อยู่อย่างมีความหวังถึงการลงมาพบและได้พูดคุยกัน เธอเดินยิ้มลงมา แต่เมื่อเธอเห็นผมเข้า สีหน้าและแววตาเปลี่ยนความรู้สึกเหมือนผมไม่ใช่คนที่เธอรอคอยการมาพบ แต่ก็นั่งลงอย่างเผชิญความจริง ผมมองหน้าเธอและกลั้นความรู้สึกไม่ให้เห็น จากคุณ : วิ - [ 14 ก.พ. 48 17:28:04 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “พี่เพียงแต่ต้องการถามว่า....” ผมหยุดตั้งสติ “วันนั้นที่บอกพี่ว่าอย่าเลย พี่ไม่เข้าใจ” “หนูคิดว่า...พี่เข้าใจดี อย่างที่พี่เข้าใจ” เธอก้มหน้าหนีดึงขี้ด้ายชายเสื้ออย่างคนขาดความเชื่อมั่น ผมลืมความเป็นลูกผู้ชายไปหมดสิ้น ลูกผู้ชายไม่ควรหลั่งน้ำตาต่อหน้าใคร ๆ ทั้งนั้น ผมเอียงหน้าแดงก่ำก้มซับความรู้สึกที่ไหลเอ่ออย่างลืมตัวกับท่อนแขน และปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ ทันใดนั้นเพื่อนผมคนหนึ่งเขาผลักประตูเข้ามา และเดินไปหาเธอ จับมือเธอขึ้นอย่างที่ผมไม่เคยทำกับเธอ ผมผลักประตูหนีไปจากเธอ ไม่ต้องการคำตอบอีกต่อไป จากคุณ : วิ - [ 14 ก.พ. 48 17:28:46 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนระบายความรู้สึก แน่ใจเหรอว่าเป็นเรื่องสั้น จากคุณ : ไม่ประสงค์จะออกนาม - [ 15 ก.พ. 48 12:57:29 A:202.176.107.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านค่ะ เขียนได้ความรู้สึกดี จากคุณ : ทิกิ - [ 17 ก.พ. 48 18:27:13 A:203.150.109.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ชอบเลย อ่านแล้วเสียความรู้สึกมากๆ จากคุณ : คนตรงไปตรงมา - [ 31 มี.ค. 48 10:38:49 A:161.200.170.92 X:161.200.255.162 ]