ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มกลืนน้ำลายก่อนจะทำตามในสิ่งที่ถูกขอร้อง และพอกว่าจะหมดได้ เขาก็ออกอาการพาลจะฟุบลงกับโต๊ะซะเดี๋ยวนั้น มันหวานคอจนเขาอยากจะไปล้วงคอให้มันออกให้หมดเสียจริง เขากระดกน้ำแล้วกวักมือเรียกพนักงานสาวขอใหม่อีกแก้วเป็นการล้างคอ และถ้าจะให้ดีก็หวังด้วยว่ามันจะช่วยล้างท้องเขาได้ ภาพิชญ์เห็นอาการแบบนั้นของเขาก็ถึงกับหัวเราะร่วน “ นี่..แค่กินไอติม ถึงกับจะตายเลยเหรอ? ” “ โธ่...คุณพิชญ์ ” เขาครางเสียงอ่อยแล้วก็กระดกน้ำหมดอีกแก้ว หญิงสาวมองภาพตรงหน้าแล้วก็ทั้งขำทั้งสงสาร สงสัยเธอจะแกล้งเขามากไปแล้วมั้ง? พอนึกแบบนั้นมือน้อยก็เอื้อมมาหยิบทิชชูที่วางอยู่ข้างๆ ข้อศอกของเขาพลางส่งให้ “ เอ้า หน้าตาดูไม่จืดเล้ย.. ” ท้ายเสียงนั้นลากยาวจนชวนให้คิดว่ามันคงดูไม่จืดจริงๆนั้นแหละ สหัสรัตรับมาเช็ดหน้าเช็ดปาก “ ขอบคุณครับ ” แต่ก็ทันได้ยินเสียงหัวเราะอันขบขันของอีกฝ่าย ที่ดูท่าทางว่าคงหยุดขำไม่ได้แน่ๆ ชายหนุ่มเหลือบมอง อีกฝ่ายก็ยิงคำถามทั้งๆที่ยังขำอยู่แบบนั้น “ กลับบ้านไหวมั้ย ? ” “ ไหวครับ ไหว...กลับเลยนะครับ ” พูดจบเขาก็ลุกจากเก้าอี้เดินนำไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเอาสลิปไปจ่ายเงิน ทำให้ภาพิชญ์ต้องลุกเดินตามหลังไปแต่ก็ยังไม่วายแถมกึ่งเป็นห่วง “ ไปร้านขายยามั้ย ? ” ชายหนุ่มหันมายิ้มแหยๆให้เธอพลางกล่าว “ไม่หละครับ ถ้าให้แวะร้านขายยา ผมว่าแวะซื้อน้ำเปล่าละลายน้ำตาลในเส้นเลือดยังจะดีซะกว่าครับ ” “ แน่ใจ๋..” ถามย้ำอย่างไม่มั่นใจแต่ก็ยังไม่เลิกแกล้ง “ แล้วต้องอุ้มกลับบ้านด้วยมั้ย? ” คนถูกถามทำหน้าพิกล อยากจะดุแม่ตัวดีกลางร้านไอศกรีมแต่ก็ดูมันจะไม่เหมาะไม่ควร เขาจึงทำได้แค่เพียง “ คุณพิชคงอุ้มผมไม่ไหวหรอกครับ คงต้องขอให้คุณพิชปวดหัวแทนแล้วผมอุ้มไป ” ภาพิชญ์ถึงกับหน้าแดงเมื่อเจอนายตัวดีย้อนให้ต่อหน้าพนักงานที่เคาน์เตอร์ “ ทะเล้น.. สภาพสุดจะแย่แล้วยังปากดีอีก เดี๋ยวก็แกล้งให้กินอีกหรอก..อุ๊บ! ” หลุดปากออกไปแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ มองสหัสรัตด้วยสายตาออดอ้อนเหมือนเด็กกระทำความผิดแล้วกลัวผู้ใหญ่จะทำโทษ สหัสรัตเลยถึงบางอ้อ เมื่อเธอหลุดปากยอมรับออกมา ชายหนุ่มส่งสายตาดุมา “ หึๆ..” หัวเราะในลำคออย่างแค้นๆ “...คงไม่มีครางวหน้าแล้วหละครับ เข็ด” ท้ายเสียงนั้นลงหนักบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคนโดนแกล้งคงเข็ดจริงๆ แล้วก็คงจะไม่ยอมให้โดนแกล้งเป็นรอบที่สองอย่างแน่นอน ถ้าไม่พลาดท่า! “ มันก็ไม่แน่ ถ้าไม่ทันคนแบบนี้ ” จบคำพนักงานก็คิดเงินค่าไอศกรีมเสร็จพอดี ทั้งคู่จึงออกมาจากร้านซเวนเซ่น โดยคนหนึ่งนั้นสีหน้าร่าเริงอย่างกับได้ทำอะไรที่ถูกอกถูกใจสุดๆ แต่อีกคนกลับทำท่าเหมือนกินยาขมทั้งๆที่เพิ่งออกมาจากร้านของหวาน พอกลับมาถึงบ้าน นายตัวดีก็แยกขึ้นห้องทันทีด้วยว่าอยากจะอาเจียนออกมาเป็นไอศกรีมเต็มแก่แล้ว แต่ภาพิชญ์ก็ยังอดขำไม่ได้ “ สงสัยของหวานจะเป็นพิษ คิกๆ" และในค่ำคืนนั้นเองที่สหัสรัตต้องบริโภคพาราเซทตามอนถึงสองเม็ด น้ำตาลมันทำให้เขาอาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุง แถมด้วยอาการอยากนอนแต่นอนไม่หลับพาลจะปวดหัวร่ำไปเมื่อหลับตาก็เห็นแต่ไอศกรีมลอยมาตรงหน้า เขาจึงต้องพึ่งที่พึ่งสุดท้ายคือ..ยา! แต่อาการไม่ยอมลงจากห้องมานั่งดูข่าวเหมือนทุกวันของเขา ทำให้ภาพิชญ์อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงเธอจะแสบซ่า ชอบแกล้งเขายังไงก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หวังให้เขาหายไปจากโลกนี้หรอกน่ะ หญิงสาวเดินขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านหลังใหญ่ พลางเลี้ยวมุมตรงไปยังห้องนอนของเขาก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเรียกคนในห้องด้วยความที่อดเป็นห่วงไม่ได้ ก๊อก “..นี่..เป็นไงบ้าง..ตายยัง ” เงียบ! ไร้เสียงตอบรับจากสวรรค์ที่ท่านเรียก “ นายสาหัส ถ้าไม่ตะโกนตอบมาจะพังประตูแล้วนะ ตอบหน่อยซิ เฮ้ ” ร้องบอกพลางทุบประตูแรงขึ้น แต่ครั้นมือแตะประตูลูกบิดแล้วลองบิดดู ถึงได้รู้ว่าประตูห้องนายตัวดีนั้นไม่ได้ล๊อคอย่างที่คิดไว้แต่แรก “อ้าว..ไม่ได้ล๊อคหรอกหรือนี่ ” บนเนือยๆ “ ตาบ้าเอ้ย นอนไม่ล๊อค เดี๋ยวกระเทยก็ตามไปปล้ำหรอก ” พูดแล้วก็เปิดประตูเข้าไป ในห้องสลัวๆ มีแสงจากโคมไฟหัวเตียงอย่างเดียว ร่างสูงๆนอนเหยีดยาว เปลี่ยนชุดเนชุดนอนเรียบร้อยแต่นอนไม่เรียบร้อย แขนห้อยลงมาจากที่นอน แว่นไม่ได้ถอดเลยเอียงไปด้านนึง ผ้าห่มไม่เรียบร้อย “ นอนยิ่งกว่าเด็กอนุบาลอีก ” เธอบนกรายๆแล้วก็เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้เขา พลางสะกิดเขาเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง หวังให้เขาตอบสนองบ้างก็ยังดี เธอใช้นิ้วสะกิดเหมือนกลัวคนหลับจะลุกขึ้นมาบีบคอโทษฐานปลุกยามวิกาล แต่มันจำเป็นนี่ “ นี่ ตายยัง ” แต่เสียงตอบรับที่ได้ยินกลับเป็นเสียงละเมอเรียกหาแฟนของเขา “ จ๋า...จ๋าครับ ” เท่านั้นแหละ คนที่อุตส่าห์เป็นห่วงก็เลิกห่วงได้ทันที เพราะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายยังมีแก่ใจละเมอหาแฟนคงไม่ตายง่ายๆเป็นแน่แท้ หญิงสาวขบฟันแน่น ก่อนจะตีปึกลงบนแขนของเขา “ นี่ ตกลงยังไม่ตายใช่มั้ย ฉันจะได้ไป ” สหัสรัตงัวเงียลืมตาตืนขึ้นเพราะแรงปะทุษร้ายนั้น “ อืม..คุณพิชเหรอครับ? ” ทำท่าถ้อแท้ “...โธ่ ยังอุตส่าเข้ามารังแกคนป่วยอีกเหรอครับ” “ ยะ..” กระแทกเสียงตอบ “ แค่มาดูว่าตายหรือยัง แต่เห็นนอนร้องหาแฟนได้ ฉันจะได้ไป” พูดพลางหมุนกายหันหลังเตรียมออกจากห้องของเขา แต่ถูกเจ้าของห้องรั้งข้อมือไว้ พร้อมกับคำพูดของเขา “ ขอบคุณครับ...” “ยะ นอนตายตามสบายเถอะ ” พูดจบก็สะบัดข้อมือเดินออกจากห้องไป เพราะรู้แล้วว่ายังไงนายสำออยตัวดีก็ไม่ตายเพราะเมาน้ำตาลคืนนี้แน่นอน แต่ต่อไปอาจจะเมาอย่างอื่นแทน หรือแพ้อย่างอื่นแทนนั้นก็สุดจะรู้ได้ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : Asmer&SilverFox - [ 15 ก.พ. 48 00:19:37 A:202.133.172.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 15 ก.พ. 48 11:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ... จากคุณ : keroobob - [ 15 ก.พ. 48 12:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 48 18:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : p.ivy - [ 16 ก.พ. 48 03:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 //redrose จากคุณ : โรสศรี - [ 17 ก.พ. 48 01:24:33 A:210.246.71.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ...ตามมาเก็บค่ะ นางเอกชอบกินเอิร์ทเควกเหมือนเราเลย (ไอติม 8 ลูก ไม่รอดมือเราหรอก หุหุ) ตลกสหัสรัตจัง ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นนายสาหัสซะแล้ว ถ้าเรามีน้องสาวอย่างนี้นะ คงปวดหัวแย่... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 17 ก.พ. 48 14:14:18 A:158.108.1.74 X: ]