หลังจากหันซ้ายมองขวา..แล้วนั่งนิ่ง ๆ อยู่สักครู่ เพื่อขบคิดหาทางที่จะเข้าไปข้างใน
ผมก็คิดอะไรออกบางอย่าง..
ผมจำได้ว่า ประตูกระจกอย่างนี้..แม้ข้างนอกจะมีเฉพาะรูกุญแจ..แต่ข้างในจะมีที่บิด..
และตอนนี้ผมก็รู้อยู่ว่า..หญิงสาวข้างในนั้น..ยังสามารถจะกระถดเก้าอี้ได้อยู่บ้าง..
หากผมหาอะไรสักอย่างหนึ่ง..เป็นเส้นบาง ๆ สอดเข้าไปตรงช่องว่างข้างใต้ของประตู...แล้วให้หล่อน..เอาไปผูกไว้กับที่บิดนั้น..แล้วผมออกแรงดึง..ที่บิดนั้นก็จะดังแกร๊ก..ประตูก็จะเปิดออกดังผลั่วะ
วาว..เป็นความคิดที่เยี่ยมยอดมาก..
ผมสูดน้ำลาย..เริ่มคลานเตาะแตะหาเส้นบาง ๆ ที่ว่านั้น
แหะ..ไอ้เส้นบาง ๆ เนี่ย..มันจะต้องเป็นเชือกเส้นเล็ก ๆ ..หรือเศษผ้าบาง ๆ และยาว ๆ เท่านั้นนี่นา..แล้วจะหาจากไหนกันล่ะ?
ใครมันจะมาทิ้งไว้ให้..
คิดได้ดังนั้นผมก็หยุดคลาน ทิ้งก้นลงนั่งต่อ..
ขมวดคิ้วนิ่วหน้า..น้ำลายไหล..นิ้วชี้ที่วางไว้ตรงหัวเข่ากระดิกเป็นจังหวะเล็กน้อย..
ทุกปัญหามีทางแก้ ทุกทางตันมีทางออก
คติสอนใจผมมาตั้งแต่ชาติที่แล้วนะนี่..
อือ..ทำไงดีนะ..
และแล้ว..อีกความคิดหนึ่งก็วูบขึ้นในสมอง..
ผมเริ่มคลานต่อไป คราวนี้ย้อนกลับไปที่รถโฟล์คลิฟท์คันนั้น
รถชนิดนี้ เป็นรถที่เอาไว้ยกของ..ข้างหน้ารถจะมีงาสองข้างยื่นออกมา..เวลาจะยกอะไรก็ทิ่มงาเข้าไปที่ใต้ของนั้นแล้วช้อนมันขึ้น..
เป็นรถที่เห็นได้โดยทั่วไปในโกดังเก็บของต่าง ๆ
ที่สำคัญ รถชนิดนี้..ผู้ใช้มักจะไม่สนใจเก็บกุญแจ..ส่วนใหญ่จะคาทิ้งไว้อย่างงั้น
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็เสร็จผม
ก็ผมขับมานักต่อนัก..เมื่อชาติที่แล้วไง้
ผมปีนขึ้นรถ มันสูงอยู่เหมือนกัน..แต่ก็ยังพอไหว
แต่กว่าจะขึ้นไปนั่งบนเบาะได้..เล่นเอาแทบหมดแรง..
คุณ ๆ อย่าหาว่าเป็นเรื่องโกหกเลย ที่เด็กตัวเท่ากำปั้นอย่างผม..จะสามารถทำอะไรพวกนี้ได้
ถึงแม้ร่างกายของผมจะเป็นเด็ก มือไม้แข้งขาบังคับไม่ค่อยได้เท่าไร..เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี..แต่ความรู้สึกนึกคิดของผมเป็นผู้ใหญ่..
ผมรู้ดีว่าจะวางเท้าตรงไหน..จะออกแรงอย่างไร..จะใช้อะไรช่วยได้บ้าง..
แค่นี้..คุณ ๆ อาจจะไม่อยากเชื่อเลยว่า..เด็กขนาดนี้ยังทำอะไรได้อีกตั้งหลายอย่าง..
ที่เด็กคนอื่น ๆ ทำไม่ได้..ก็เพราะเขายังไม่มีประสบการณ์ ยังไม่มีความคิดเท่านั้นเอง
เอ้า..จริง ๆ นะฮะ..
ไม่เชื่อลองกลับไปเป็นเด็กดูสิเอ้า..
กุญแจอยู่ตรงที่ที่มันควรอยู่จริง ๆ
ผมยื่นมืออ้วนป้อม..ควั่นเป็นข้อราวมือตุ๊กตานั้น..ไปจับมันไว้แล้วออกแรงบิด
อุอุ..มันไม่ขยับสักนิด..
ไม่ยาก ๆ เรื่องอย่างนี้เล่นไม่ยาก
ผมใช้ตะปูขนาดยาวประมาณ 4 นิ้ว ซึ่งบังเอิญวางอยู่แถวนั้น..ทิ่มเข้าไปในรูของลูกกุญแจ..ปล่อยให้หางของมันยาวออกมาจนผมกำได้เต็มมือ
แล้วออกแรงกด..
ได้ผล..เครื่องติดทันที..
ปัญหาที่ตามมา..คันเร่งอยู่ข้างล่าง..ขาของผมเหยียบไม่ถึง
ไม่เป็นไร ๆ เล่นไม่ยาก ๆ
ไม่เห็นจำเป็นต้องเร่งความเร็ว แค่ใส่เกียร์ รถพวกนี้ไม่มีคลัทช์อยู่แล้ว..รับรองไม่ดับ แม้จะไม่ได้เร่งเครื่อง
มันก็พร้อมจะคลานตะม่อย ๆ ไปไหนต่อไหนให้เราได้อยู่แล้ว
ผมโยกคันเกียร์... มือเดียวแรงไม่พอ ก็ใช้สองมือ
สองมือยังไม่ขยับ ผมก็ต้องใช้ขาช่วย..
ทั้งดันทั้งถีบ..ออกแรงให้หน้าแดงหน่อยเดียว..เกียร์ก็เคลื่อนไปยังตำแหน่งที่ต้องการ
รถจอดนิ่งอยู่แป๊บเดียว..แรงหน่วงของเครื่องก็สั่งให้มันขยับไปข้างหน้าช้า ๆ
พวงมาลัยก็ไม่หนัก..เมื่อล้อหมุนมันก็เบาพอที่จะบังคับได้..
บอกแล้ว..เรื่องแค่นี้น่ะเสร็จผม
รถทั้งคันวิ่งอย่างไม่มีเบรคตรงแน่วเข้าหาออฟฟิศนั้นอย่างว่างาย
ผมฉลาดพอที่จะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงกับกระจกที่จะต้องแตกกระเด็นมาโดนแน่ ๆ หากยังนั่งเฉย..
รูดตัวเองจากเบาะนั่งไปกองอยู่ข้างล่าง
รู้สึกมันเขี้ยวขึ้นมาเห็นรถมันวิ่งช้านักก็เลยใช้มือกดคันเร่งให้ความเร็วเพิ่มขึ้น
แป๊บบบบบบบบเดียว..
โครม!! เพล้ง!!
+++++
เดชะบุญ..หญิงสาวไม่ได้รับอันตรายอะไร
หล่อนยังทำตาแตกตื่น ลืมตาโพลงมองผมคลานออกจากรถอยู่อย่างนั้น..
กระจกเกลื่อนไปหมดทั้งห้อง..รถขึ้นมาจอดแน่นิ่งเพราะติดโต๊ะทำงานที่ถอยร่นจนไปค้ำกับผนังด้านหลังพอดี
ไอ้ผมก็เสียวเศษกระจกมันจะทิ่มแทงเอา..บังเอิ้นบนรถมีรองเท้าแตะของคนงานทิ้งอยู่คู่หนึ่ง
ผมก็เลยเอามาใส่มือ..เวลาจะเคลื่อนที่ก็ใช้มันกวาด ๆ พื้นตรงหน้าให้เศษกระจกหมดไปเสียก่อน
กว่าจะคลานถึงที่ที่เจ้าหล่อนถูกมัดอยู่..ผมก็ง่วงนอนเต็มที่
ร่างกายที่เป็นเด็ก..เรียกร้องการนอนมากมายอยู่แล้ว..ยิ่งผมมาออกกำลังเป็นเวลานานขนาดนี้..ยิ่งไม่ไหว
ผมส่งเสียงทักเธอได้คำเดียว..
อื้อ..
แล้วก็หลับผลอย..
++++
จากคุณ :
ปิ๊วมีว.9ตัว
- [
15 ก.พ. 48 11:21:09
A:202.57.169.59 X:
]
หนูสิงห์พิชิตจักรวาล(ตอนมาเขียนต่อไง้)
