...เฮ้อ...แล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันของชีวิตวัยทำงานสาวโสด ที่เตรียมจะขึ้นคาน  แต่วันนี้ดูจะเงียบเหงาเป็นพิเศษ  เพราะเป็นวันวาเลนไทน์!!!  วันของคู่รักที่จะชวนกันมาหวานแหววแต๋วจ๋าตามจุดนัดต่าง ๆที่ฉันได้แต่แอบมองอย่างอิจฉา  และร้องเพลงรออ.อ.อ.อ. ฉ้านน.น.น. รอเธออยู่...ย.ย..ย.ย..


แต่รอมาจนเก็บทองเป็นถุงเป็นถังเอาไปหล่อเป็นคานได้หลายแล้ว เทพบุตรของฉันก็ยังไม่มาซักที  ได้แต่ปล่อยให้ฉันเป็นแม่สายบัวรอเก้ออยู่ทุกวันนี้  


คอยดูสิ...ปีหน้าฉันจะอินเลิฟอวดบ้าง...ฉันบอกตัวเองทุกครั้งที่มองมดไต่โต๊ะเพื่อนข้าง ๆ เป็นพวง แต่ปีนี้พิเศษกว่าทุก ๆ ปีเพราะเป็นปีที่ฉันไปทำตาสองชั้นมาแหละ แอบหวังว่าจะช่วยให้อะไร ๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดี รวมถึงเรื่องความรักด้วย!!!  


แต่คุณ ๆ คงคิดว่าฉันจะอยู่บ้านล่ะสิ  หลังจากเพิ่งทำตาสองชั้นมาแหม็บ ๆ ...แน่นอนว่า....เปล่า!!!  ด้วยความเป็นคนขยันอดทน ยิ่งกว่ากรรกร และอึดยิ่งกว่าไอ้ทุยที่บ้านนา  ทำให้ถึงแม้ตาจะปูดบวมเป็นลูกมะนาวแค่ไหนฉันก็ยังคงไปทำงาน  แต่เรื่องจริงมีอยู่ว่า ถ้าไม่ขาดไม่ลาไม่สายไม่หักโบนัสต่างหากล่ะคะ...  ทำให้ฉันทู่ซี้ใส่แว่นดำมาเดินเฉิดฉายอวดตาบวม ๆช้ำ ๆ ยิ่งกว่าศพขึ้นอืดสามวันมาให้เพื่อน ๆดู  


...อ่านมาถึงตรงนี้ คุณ ๆ ท่าน ๆคงจะสงกะสัยว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับวันวาเลนไทน์ด้วยล่ะ....  แหม..ม.ม.ม.ม  อย่าเพิ่งใจร้อนไป  ของดีมักมีตอนสุดท้ายเสมอแหละค่า  ว่าแล้วเราก็มาเข้าเรื่องกันดีกว่า


เรื่องเริ่มจากวันวาเลนไทน์ที่แสนจะเงียบเหงา จนแทบจะลืมไปเลยก็ว่าได้  วันนั้นฉันใส่เสื้อสีชมพูแป๋นต้อนรับเทศกาลซักหน่อย  เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่อินเทรน และแน่นอนว่าจะขาดไม่ได้ก็ตั้งแว่นกันแดดสุดเก๋ไก๋ที่ทำให้ฉันดูเป็นสาวเปรี้ยวเลิศไปได้บัดดล  แบบว่าผลพลอยได้จากการใส่แว่นแหละค่ะ คร๊ายจะคิดว่าภายใต้แว่นสวยหรู จะเป็นดวงตาบวม ๆเขียวปั๊ดเหมือนถูกซ้อมจริงไหม  


และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วและเร็วรวดยิ่งกว่าติดเครื่องเทอร์โบ  ฉันได้แต่นึกในใจว่าปีนี้ก็คงเหมือน ๆกะทุกปีแหง ๆ ก็ทำไมจะไม่เหมือนล่ะ ในเมื่อยังไม่มีลูกไก่ตัวไหนหลงมาติดบ่วงฉันซักคน....สงสัยจะรู้ถึงรังสีอำมหิตที่ฉันอุตส่าห์ซ่อนแล้วซ่อนอีก  แต่ก็ยังไม่มิดล่ะมั้ง


“เลิกงานแล้ววันนี้จอยไปดินเนอร์ที่ไหน”


“แล้วเป็ดล่ะ วันนี้นัดกิ๊กไปเที่ยวไหน”


“อุ๊ย!! แอบมีเซอร์ไพส์แควนที่สยามเหรอ  ช่อดอกไม้เบ้อเร่อเลยนะ”


เสียงแซวกิ๊วก๊าวดังสนั่นทันทีที่เลิกงาน  และแน่นอนแม้แต่ฉันก็ไม่เว้น


“เจ๊  แล้วเจ๊ล่ะ จะไปฉลองที่ไหน”  กรหนุ่มรุ่นน้องถามขึ้น หลังจากเห็นฉันเก็บของเตรียมกลับบ้าน


“อย่างฉันจะไปไหนได้  ก็โกโฮมกลับบ้านไปจี๋จ๋ากะพ่อกะแม่อะดิ”  ฉันตอบไปว่าอย่างนั้น แต่ในใจห่อเหี่ยวเอกาเหลือเกิน  แหม...มันก็ยากมีที่ไปใจจะขาด แต่ดันขาดคู่รู้ใจไปด้วยนี่อะดี้  แล้วจะให้ไปนั่งทนปัดมดตะนอยคนเดียวที่ร้านไหนล่ะ


“เอางี้ดิ  ถ้าไม่มีที่ไป ก็ไปกะพวกเราก็ได้”  


“อุ๊ย...ไม่ได้หรอก  มีนัดกะเพื่อน...เอ่อ...แบบว่านัดที่บ้านน่ะ  กะไปดินเนอร์ด้วยกันอยู่แล้ว” ดีนะว่านึกได้ว่าเมื่อกี้บอกจะไปกิ๊วก๊าวกะพ่อแม่ ไม่งั้นหน้าแหกแน่เลย


“เหรอ แน่ใจนะว่าไม่ไป  จะได้ไปเป็นคู่ไง  สองต่อหนึ่ง”


…สองต่อหนึ่ง...ฮึ ...ไปเป็นก้างง.ง.ง...งง. ชิ้นโตกะแฟนนายน่ะเหรอ  ฉันไม่อนาถอย่างงั้นหรอกย่ะ...  แต่เป็นสิ่งที่ฉันคิดในใจนะ  แบบว่า...แทบจะตรงข้ามกับสิ่งที่ตอบเลยแหละ


“อู๊ยย.ย.ย.ย.ย..  อยากไปด้วยจังเลย แต่น่าเสียดายว่ามีนัดแล้ว  เอาไว้ปีหน้าละกันนะ”  ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งลงจากตึกทันที  ก็จะให้รอผู้ใจบุญชวนไปเป็นก้างอีกเหรอไง....จริงไหมล่ะ


เฮ้อ....ในที่สุดก็จบอีกหนึ่งวัน  ฉันคิดในใจขณะยืนอยู่บนรถไฟฟ้า  วันนี้คนแน่นน่าดูเลยแฮะ อุ๊ย...มีครอบครัวฝรั่งสุดหล่อขึ้นมาซะด้วย  อืม...หน้าตาเหมือนกันไปหมดเลยแฮะ  สมแล้วว่าเชื้อเดียวกัน คุณพ่อคุณแม่ปั้นมาดี  อ๊ะนะ น้องสาวก็น่ารัก  ดูสิ..คุยกันเป็นภาษาปะกิตปร๋อเลย  แหม...มันน่าเข้าไปว่าวบ้าง...โธ่ ถ้าไม่ติดว่ามากะป๊ากะม๊านะ  แม่จะจีบให้เรียบเลย ...อิอิอิ เห็นแล้วน้ำลายมันสอ.อ.อ.อ.  


อุ๊ยย.ย.ย.  มดกัด  ยิ่งทักยิ่งกัด พิโถ...อุตส่าห์หนีมดจากที่ทำงาน ก็ดั๊นมาเจอบนรถไฟฟ้าแทน  แหม...สมกับเป็นวันวาเลนไทน์จริงๆ  มีหวานได้ทุกที่เลยแฮะ  เป็นนักศึกษาซะด้วยแถมอยู่พระจอมเกล้าธนฯอีกต่างหาก แหม  แถวบ้านเลยแฮะ... ดูสิ คุยกันกระจุ๋งกระจิ๋ง เห็นแล้วอิจฉานะยะ  มองฝ่ายหญิงแล้ววกมาองฝ่ายชายหน้าตาน่ารักทั้งคู่ หน้าขาว ๆ ตาเรียว ๆ คล้าย ๆกัน สงสัยจะเป็นเนื้อคู่กันแฮะ  ว่าเข้านั่น  


อ้อ..เดี๋ยวคุณ ๆ จะตกใจว่าจ้องซะขนาดนั้นไม่โดนแฟนเขาตบเหรอ... ก็ใส่แว่นกันแดดนิ  แบบนี้แล้วใครจะเห็นลูกกะตาลอกแล่กของฉันล่ะ  อิอิอิ


“สถานีต่อไปสะพานตากสิน”  


...เอ...แล้วสุรศักดิ์หายไปไหนหว่า...จริงไหมสุดหล่อ...ฉันแอบหลิ่วตาให้หนุ่มหน้ามนนักศึกษาหลังแว่นดำ  ฝ่ายนั้นตั้งท่าเหมือนจะลง แต่...สถานีที่จอดเป็นสุรศักดิ์!!!


....จะรีบลงไปไหนน้อง  มาลงป้ายเดียวกับพี่นี่  เอ๊ย....สงสัยจะแอบได้ยินหรือเปล่าเนี่ยว่าเราคิดอะไร  ถึงได้จ้องเอาจ้องเอา  นั่งมาตั้งนานเพิ่งจะเห็นฉันเหรอยะ


......


เอาเข้าจ้องอยู่ได้  ทำหน้าอย่างกะโดนนะจังงังอย่างนั้นแหละ  เห็นนะ ว่าจ้องอยู่ เดี๋ยวก็เก็บค่าดูซะเลยนี่  โอ๊ย...ไม่ไหวแล้ว มาจ้องกันแบบนี้เขินนะยะ   ไม่กลัวแฟนนายตบหรือไง ถึงมาจ้องเอาจ้องเอา...เอ...หรือจะจ้องดูว่าเป็นสถานีไหนด้านหลังเราหรือเปล่านะ...อุ๊ย..สงสัยจะใช่  ไม่คิดดีกว่า เดี๋ยวหน้าแตก  ดูสิ ยังจ้องอยู่เลย  โธ่  ถ้าชอบพี่ก็รีบให้แม่มาขอนะจ๊ะ...อิอิอิ  


“สถานีสุดท้าย สถานีปลายทาง สะพานตากสิน…”


เฮ้ ๆ ๆ นี่นายจ้องหน้าฉันข้ามสถานีเลยเหรอเนี่ย แถมยังทำหน้านะจังงังแบบนี้คนอี่นเห็นเดี๋ยวจะหาว่าฉันทำคุณไสยใส่นะยะ


อ้าว รถจอดซะละ  กำลังเม้าท์ได้ที่เลย ไปดีกว่า...นี่ นี่  ไม่รอแฟนเหรอ มาเดินตามฉันทำไม ดูสิ ทำอย่างกับโดนน้ำมันพราย ตางี้ไม่กระพริบเลยนะ  อุ๊ย....คิดแล้วมันเขิลล.ล.ล.ล..  ก้อคนมันไม่เคยมีแควนนิ  โดนจ้องอย่างนี้ใครจะไม่เขินกันบ้าง


รีบเดินดีกว่า...อ้าว...คนละทางกันเหรอ โธ่ พ่อรูปหล่อเรากลายเป็นคอนเวิร์ตไปซะแล้วแฮะ  แหงวแซ่วไปเลยเรา  ก็เขามากะแฟนนี่หว่า  ว่าแล้วกลับมาเศร้ากันต่อดีก่า  ดูซิสัญญาณไฟจราจรก็ไม่เป็นใจ  ดันมาแดงตอนนี้อีก  เฮ้ออ.อ.อ.


“เอ่อ...ขอโทษนะคะ”  


เอ๋...ใครหว่า...อ้อ  แฟนน้องสุดหล่อคนเมื่อกี้นี่เอง...ทำไมยะจะตามมาตบที่แอบไปเหล่แฟนเหรอ  นี่ฉันแอบเหล่หลังแว่นยังเห็นอีกเหรอเนี่ย  เชอะ  อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมรับ หนอยทีมองน่ะนะ ดันมองต่อหน้าแฟน แต่พอแฟนมาวีนล่ะ  หายจ้อยไปเลยนะยะ


“คือ....เพื่อนฝากนี่มาให้ค่ะ”  


แป่ว.วว..ว.ว.ว.ว.ว  



ดอกกุหลาบสีชมพูถูกยื่นมาให้  เป็นดอกแรกของวันจากชายหนุ่ม แต่ดอกที่สามของวันนี้  ที่เหลือคงจะรู้นะคะว่ามาจากเพื่อน ๆ และรุ่นน้อง ผู้เห็นใจพี่สาวตาดำ ๆ คนนี้  T^T  


โถ..คุณน้องขา แล้วก็ไม่รีบบอกคุณพี่ซะตั้งแต่แรกว่าเป็นเพื่อนกัน  ให้พี่หลงนึกว่าคุณน้องจะมาวีนซะตั้งนานสองนาน  


แน่นอน  อย่างฉันมีเหรอจะพลาดโอกาสทองแบบนี้ อย่างน้อยก็เอาไปอวดที่บ้านได้ว่าวันนี้ฉันได้ดอกไม้กะเขาด้วยนะ  ฮิ ฮิ ฮิ  อุ๊ย  ไฟเขียวแล้ว


“เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะขอเบอร์โทรศัพท์ได้ไหมคะ”


กรี๊ด.ด.ด.ด..ด.ดด  อะไรกันเนี่ย  ขอเบอร์เลยเหรอ  ต๊าย...ตื่นเต้นปนเขินสุด ๆ  แล้วนี่ฉันตอบยังไงดีเนี่ย  คุณ ๆคิดว่าฉันจะตอบว่าไงล่ะ


..

.

.

.

.


.

.

..


“เอ่อ... ซอรี่ ไอค๊านสปิคไทย”



ว่าแล้วก็วิ่งข้ามถนนไปเลย  แหม...ก็คนมันเขินนี่นา....


จบแล้วค่า

****************************************************

ช่วยวิจารณํกันหน่อยนะคะ ปกติไม่ถนัดเขียนเรื่องสั้น อยากรู้ว่าเป็นไงบ้าง พอไปวัดไปวาได้หรือเปล่า

ปล. แฟน ๆ มนตราขา รอพี่อ้วนกะเจ้าดำก่อนนะคะ พอดีต้องแก้ไขข้อมูลบางส่วน เลยรีไรท์ใหม่ค่ะ งานนี้มีเพิ่งยาม้ากระทืบโรงแน่ค่ะ รับรองว่าเสร็จ จะลงให้หายคิดถึงทุกวันเลยค่ะ  สัญญาด้วยเกียรติลูกเสือ เอ๊ย เนตรนารีสามัญรุ่นแย้มฝาโลงค่ะ ^^

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 48 22:46:50

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 48 16:25:59