สุขสันต์วันแห่งความรัก ตอน 4(จบ)

เสียงเพลงจากร้านขายแผ่นเสียงดังก้องกังวานไปทั่วทั้งบริเวณนั้น มันทำให้ผมต้องสะดุดกับบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคย และดึงดูดเสียจนผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปในร้านแห่งนั้น
“เชิญครับ…เลือกชมตามสบายเลยนะครับ”
พนักงานขายเข้ามาต้อนรับผม ด้วยท่าทางนอบน้อม และมีไมตรี
ผมยิ้มเล็ก ๆ ให้เขา แล้วเดินตรงเข้าไปหยิบแผ่นเสียงแผ่นหนึ่งจากชั้นวางขึ้นมาดูอย่างตั้งใจ…
ใช่แล้ว…อัลบั้มชุดนี้นี่เอง มันเป็นอัลบั้มที่ไม่มีวันลืมเลือนไปจากความทรงจำของผมได้
มันเป็นอัลบั้มรวมเพลงแด๊นซ์ของชาวภูธรที่ฮิตที่สุดของปีที่แล้ว
ชื่อชุด “ภูธรแด๊นซ์ ซุปเปอร์แซ่บ 1998”
และก็ไม่ใช่เพราะความไพเราะ หรือเนื้อหาที่กินใจอะไรหรอก แต่เป็นเพราะมันเกิดดังแทรกขึ้นมาพอดีในช่วงที่เธอกำลังจะบอกเลิกกับผม (โดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ)…มันจึงกลายเป็นเพลงประกอบที่คอยตอกย้ำให้ผมนึกถึงแต่เหตุการ์ณในวันนั้นอยู่เสมอมา ซึ่งมันก็คือวันเดียวกันกับวันนี้เมื่อ 1 ปีที่ผ่านมา…
ว้า…แย่จัง…ผมต้องขออภัยด้วย…ผมลืมบอกไปว่าวันนี้ก็เป็นวันเกิดของผมเช่นกัน…ผมเกิดวันที่ 14 กุมภาฯ…วันแห่งความรัก…อ้อ…แล้วที่ผมชื่อเล่นชื่อวาน่ะ เพราะย่อมาจากคำว่า วาเลนไทน์นะ…แม่บอกว่าพระท่านตั้งให้
ผมยังคงจ้องมองแผ่นเสียงแผ่นนั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์ จนไม่รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยไปนานแค่ไหน

“พี่ ๆ จะซื้อรึเปล่า…เห็นพี่ยืนจ้องมองแผ่นเสียงแผ่นนั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์ จนไม่รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยไปนานแค่ไหน มาตั้งเกือบชั่วโมงแล้วเนี่ย…”
พนักงานขายภายในร้านเดินเข้ามาสะกิดไหล่ผมเบา ๆ และพูดด้วยเสียงค่อนข้างดัง จนผมหลุดออกจากภวังค์
“อ้อ…ขอโทษที” ผมทำอะไรไม่ถูก “ตกลงผมซื้อแผ่นนี้”
ผมยื่นแผ่นเสียงแผ่นนั้นให้กับพนักงานขาย พร้อมกับแก้เก้อโดยการเอื้อมมือไปหยิบเทปคาสเส็ทม้วนหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นข้าง ๆ กับที่ผมยืนอยู่มาดู
“ชุดนี้เพราะมั้ยน้อง” ผมทำทีถามไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ทันดูให้ดี
“นั่นมันเทปเปล่าครับพี่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะรึเปล่านะ พี่ต้องลองซื้อไปฟังดูถึงจะรู้…ฮิฮิ”
พนักงานขายตอบผมด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท แถมยังแอบหัวเราะผมด้วย
แต่โชคดีที่ผมหัวไว ก็เลยทำหน้าตาย พูดตอกกลับไปบ้าง เล่นเอาพนักงานขายคนนั้นหน้าหงายไปเลย
“อ้าว!…นี่น้องไม่เคยฟังเหรอ…เป็นพนักงานขายยังไงเนี่ย…ไม่เคยฟังชุดนี้…ไม่ไหวๆ…งั้นตกลงผมเอาม้วนนี้ด้วยนะ…จะลองซื้อไปฟังดู”
สุดท้ายผมก็เลยต้องจำใจซื้อเทปเปล่าม้วนนั้น ติดมือออกมาพร้อมกับแผ่นเสียงแผ่นนี้ด้วย…
ผมตัดสินใจได้แล้ว…ผมเลือกที่จะให้แผ่นเสียงแผ่นนี้เป็นของขวัญชิ้นพิเศษที่จะมอบให้เธอในวันนี้ ซึ่งนอกจากมันจะมีความหมายที่ดีและเต็มไปด้วยความทรงจำเก่า ๆ ระหว่างผมกับเธอแล้ว มันยังลดตั้ง 50 % ด้วย และที่พิเศษยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ผมยังมีเทปเปล่าแถมให้เธอไปอีกตั้งม้วนหนึ่งแน่ะ
และตอนนี้ผมพร้อมแล้ว ผมพร้อมจะไปขอคืนดีกับเธอแล้ว

มอเตอร์ไซค์รับจ้างพาผมเคลื่อนที่ออกจากห้างฯแห่งนั้น เพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่ผมต้องการอย่างรวดเร็ว
หัวใจของผมเริ่มสั่นระรัว ผมตื่นเต้นปนดีใจอย่างบอกไม่ถูก ผมกำลังจะได้พบเธอแล้วหรือนี่ เวลาหนึ่งปีเต็มอันแสนยาวนานใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว
ระหว่างที่รถมอเตอร์ไซค์ค่อย ๆ แล่นตีโค้งเลี้ยวเข้าสู่ซอยเล็ก ๆ ซึ่งเป้าหมายก็คือบ้านของเธอนั่นเอง ผมก็เหลือบมองไปเห็นที่บริเวณหัวมุมปากซอยมีการจัดงานเลี้ยงใหญ่โต มีผู้คนมาร่วมงานกันมากมาย แสงสีตระการตา เสียงดนตรีดังกระหึ่ม ราวกับมีงานคอนเสิร์ตใหญ่ยังไงอย่างงั้น
ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย เพราะความจริงซอยนี้ก็คือซอยบ้านของผมเอง ก็บอกตั้งแต่ตอนแรกแล้วว่า…บ้านของเราอยู่ซอยเดียวกัน
“งานอะไรวะ…ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ผมรำพึงเบา ๆ กับตัวเอง
“งานแต่งงานไงพี่…งานแต่งงาน” คนขี่มอเตอร์ไซค์หันมาตอบผมด้วยเสียงดังฟังชัด ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไม่ได้ถาม ความจริงผมแค่รำพึงเบา ๆ กับตัวเองเท่านั้น
งานแต่งงานเหรอ…ช่างเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ วันนี้เป็นวันที่สวยงามจริง ๆ
ผมจะมอบของขวัญชิ้นพิเศษนี้ให้เธอ…เพื่อเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดีกับเธออีกครั้ง…ในวันดีๆ อย่างวันนี้…วันแห่งความรักของผม
รถมอเตอร์ไซค์พาผมแล่นผ่านป้ายขนาดใหญ่ที่ตั้งหราอยู่หน้างานไปอย่างช้า ๆ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ไม่สนใจแม้กระทั่งข้อความภายในป้ายนั้นจะเขียนด้วยตัวอักษรประดิษฐ์สีสวยสดอย่างวิจิตรงดงามว่า

มงคลสมรส “สุนิสา – วราเทพ” ก็ตาม

จบบริบูรณ์
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักนะครับ