จับหัวใจใส่ไดอารี่ (คาร์ปูชิโน่แก้วเดิม)

คุณยืนอยู่ตรงอีกฝากหนึ่งของถนน แต่ทำไมนะฉันกลับรู้สึกว่าเราใกล้กัน เหมือนคุณกำลังนั่งอยู่ในหัวใจของฉัน

ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้หลังเคาน์เตอร์ในร้านกาแฟสดแห่งนี้ ที่คุณชอบมานั่งดื่มเป็นประจำทุกวัน รู้รึเปล่าครั้งแรกที่คุณสั่งคาปูชิโน่ร้อน นั่นเป็นวันแรกของฉันกับการทำงานที่นี่ ยังคงจดจำวันนั้นได้ดี วันที่ไม่ค่อยมีลูกค้า วันที่มีเพียงเปลวแดดจาง ๆ กับสายลมบางเบา แต่ฉันกลับต้องหัวฟูซะ ยิ่งกว่าเป็น ผู้แทนไปรบที่อีรักซะอีก ก็ไอคาปูชิโน่ร้อนของคุณนั่นไงเป็นต้นเหตุ ที่เป่าฟองนมเท่าไหร่ มันก็ไม่ยอมฟูซะที คุณก็แสนดี นั่งอ่านหนังสือไม่บ่นซักคำ เอแต่ รู้สึกว่าคุณจะเหลือบตาหันมามองฉันครั้งนึง (ฉันไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า )แต่มันก็ทำให้ฉันใจสั่นรู้ไหม เพราะว่าฉันกลัวคุณรู้ว่าฉันเป่านมใส่คาปูชิโน่ไม่เป็นถึงอย่างนั้นฉันมันก็ยังฟอร์มจัด ทำเป็นไม่เห็นสายตา ของคุณเร่งมือเป่านมใหญ่เลยประหนึ่งว่าเชี่ยวชาญชำนาญการซะอย่างนั้น เวลาผ่านไป 30 นาทีเห็นจะได้ เพราะคาฟูชิโน่ร้อนของฉันเริ่มจะเย็นจนชืดแล้วมั้ง ก็ฉันดันไปชงกาแฟไว้ก่อน ก็ใครจะคิด ละว่าการ เป่านมมันจะโครตยากมหายากขนาดนี้ จนฉันกะจะสารภาพกับคุณอยู่แล้วเชียว อาจจะเป็นเพราะพระเจ้าเห็น ใจฉันกระมัง เลยส่งพนักงานของแท้ดั้งเดิมกลับมาทันเวลาพอดี ฉันก็เลยรีบทำปลีกวิเวก หายไปในทันที ไม่รู้คุณ จะเคยรับรู้เรื่องนี้ของฉันรึเปล่า.... หลังจากนั้น วันที่สอง สาม สี่ ห้า...ในการทำของฉันก็ไม่มีหนุ่มหน้าตาคล้าย คุณมาร่วมรับรู้ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดถึงคุณเลย หรืออาจจะเพราะว่าไม่มีเวลาให้คิดถึงก็ได้ ก็สารพัดกาแฟ หลากหลาย ชนิดที่จะต้องฝึกหัด วัน ๆแค่ชงกาแฟ ไม่ให้รสชาติประหลาด บวกกับเสริฟไม่ให้แก้วตกลงมาแตก หรือกาแฟ หกเลอะเทอะ ฉันก็แทบไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว เพล้ง!!!เสียงแก้วแตกเป็นใบที่เท่าไหร่ของสัปดาห์ ฉันแทบจะจำ ไม่ได้...รู้แต่ว่าเดือนนี้คงจะถูกหักเงินบานเลย จนกระทั่งถึงวันที่คุณกลับมาฉันจำได้ว่ามันเป็นกำหนดครบอาทิตย์ พอดีเลยสำหรับการทำงานของฉันที่แสนจะสนุกปนความวุ่นวายและสร้างความปวดหัวใจพี่นก เจ้าของร้าน ที่ดูเหมือนจะเข้าใจ รู้ไหม เมื่อใดที่ฉันคิดถึงช่วงเวลานั้นขึ้นมาก็มักจะมีรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏอยู่ตรงมุมปากของ ฉันเสมอ มันคือความทรงจำ และหลังจากนั้นเธอก็คือความทรงจำต่อไป ที่ก่อนหน้านี้ฉันแทบไม่เคยนึกเลย ว่าหลังจากนี้จะไม่สามารถลืมคุณได้เลยสักนาที
"คาปูชิโน่ร้อนครับ" เอฉันจำได้ว่าฉันเกือบจะลืมคุณไปแล้ว แต่ทำไมฉันกลับจำเสียงคุณได้ดี และแววตาของคุณที่ดูจะขบขันอะไรสักอย่าง กับรอยยิ้มมุมปากของคุณ
"ไม่ต้องรีบนะครับผมมีเวลาเยอะ" ก็อึ้งไปเลยสิคะ บอกตรง ๆ วันนั้นฉันอารมณ์หงุดหงิดทั้งวันเลยเหมือนโกรธใคร เอ๊ะหรือว่าอายใครบางคน หลังจากวันนั้นคุณก็มาที่ร้านนี้อีก ทุกวัน ทุกวัน แต่ฉันก็เลี่ยงไม่พูดไม่มองหน้าคุณเลยฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเพราะโกรธหรืออายคุณกันแน่ แต่มีอย่างหนึ่งที่คุณอาจจะไม่ทราบ ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมหากคุณมาฉันจะตั้งอ้างนู่นอ้างนี้เพื่อที่จะเป็นคนชงคาปูชิโน่ให้คุณทุกครั้ง นั่นสินะทำไม และมันก็คงจะเป็นเหมือนเดิมเฉกเช่นทุกวันหากวันนั้นไม่เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น มันเป็นวันที่ฉันมาทำงานได้ครบหนึ่งเดือนพอดี และก็จะเริ่มอยู่ร้านคนเดียวได้แล้ว แหม ก็ร้านมันไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายนี่นา แถมยังเต็มไปด้วยความอบอุ่น ปะปนกับกลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟหลากหลายชนิด ฉันไม่ได้ชอบหรือแค่รักร้านกาแฟสดนี้หรอกนะ ...แต่ฉันหลงใหลในมนต์เสน่ห์ของมันต่างหากและไม่ต้องการที่จะจากมันไป เคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าฉันจะต้องมีร้านแบบนี้ และจะชงกาแฟให้กับคนที่ฉันรักได้ดื่มทุกวัน....ทุกวัน
ฉันอดไม่ได้ที่จะหันมามองกระดาษที่มีคนมายื่นให้ตรงหน้าอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก็ข้อความข้างในไง
“ คาปูชิโน่ร้อน 2 แก้ว ครับ” เขียนมาถึงตรงนี้ คงจะต้องยิ้มอีกครั้งอย่างขำ ๆ เพราะคิดว่าคนสั่งกาแฟเป็นใบ้ซะอีก ที่แท้ก็คือคุณนั่นเอง ที่ยื่นกระดาษมาให้กับรอยยิ้มบาง ๆ วันนั้นฉันอยากจะพูดหรือตอบอะไรก็ได้กับคุณไปนะ แต่อะไรไม่รู้ทำให้ฉันไม่พูดได้แต่รับกระดาษพร้อมกับพยักหน้า แล้วก็มองดูคุณเดินไปที่โต๊ะประจำที่คุณเคยนั่งตรงนั้นทุกวัน แต่วันนี้กลับมีผู้หญิงร่างบาง ๆ จับจองที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คุณด้วย ฉันคงเสียมารยาทมากสินะที่แอบมองคุณกับสาวร่างบางคุยกัน คุณคงจะมีความสุขมาก เพราะฉันแอบเห็นดอกกุหลาบแดงในมือของคุณ ที่ในไม่ช้าคงจะเป็นของผู้หญิงคนนั้น คนที่คุณตั้งใจจะเอามาให้ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมใจฉันมันถึงร้อนๆ หนาว ๆ เหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะชงกาแฟที่ฉันชอบ แต่อารมณ์ไหนก็ไม่เท่ากับอารมณ์ตกใจกระมัง ที่อยู่ๆสาวร่างบาง แต่ใจกล้ายกแก้วกาแฟ ขึ้นสาดเต็มหน้าคุณ มันคงจะไม่ร้อนเท่าไหร่แล้วมั้งเพราะคุณกับเธอนั่งคุยกันมาได้สักพักแล้วนี่นา
สาวร่างบางจากไปแล้วแต่ทิ้งความวุ่นวายไว้เพียบเลยทีเดียว ไม่ใช่แค่แก้วกับกาแฟที่หกเลอะเทอะหรอกนะ หากแต่กับเจ้าของร่างที่มีคาปูชิโน่เลอะเต็มเสื้อไปหมดนั่นต่างหาก ....สถานการณ์ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากปั้นหน้าเฉย ๆ ของหุ่นมาไว้บนหน้าของฉันพร้อมกับเช็ดโต๊ะ และยื่นผ้าเช็ดหน้าให้คุณ บอกให้คุณถอดเสื้อออกมาซักตากไว้ก่อน วันนี้แดดดีเดี๋ยวคงแห้ง โชคดีที่ไม่มีลูกค้าเลย แต่ฉันก็ยังให้คุณเข้ามานั่งข้างหลังเคาร์เตอร์ที่ฉันทำงานอยู่ดี แปลกดีนะคุณยังยิ้มออกอยู่ได้ ไม่มีความโมโหหรือเบื่อหน่ายในเเววตาคุณสักนิด คุณไม่พูดว่าอะไรสักคำ ไม่แม้แต่จะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย แถมยังยื่นกุหลาบแดงดอกสวยนั่นให้กับฉันอีกต่างหาก แต่ฉันไม่รับมันไว้หรอก ก็เพราะฉันคิดว่าเจ้าของไม่ได้ตั้งใจจะเอามาให้ฉันซะหน่อย คุณก็ตื้อจริง ๆยังยื่นมันให้ฉันไม่ยอมวาง ฉันจึงบอกคุณว่าให้ปักไว้ในเเจกันก็แล้วกัน คุณปักมันไว้อย่างว่างายแถมหันมาส่งยิ้มทะเล้นให้ฉันอีกต่างหาก มันจึงทำให้ฉันต้องส่ายหน้าพร้อมยิ้มออกมาได้อย่างเต็มสีหน้า และพูดดี ๆ กับคุณเป็นครั้งแรก
หลังจากนั้น ใช่สิความสัมพันธ์ของเราเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าฉันจะรู้จักชื่อคุณนะคุณนนท์ แต่ฉันก็ชอบที่จะเรียกคุณ ว่า"คุณ" อย่างนี้ คุณมักจะมานั่งอ่านหนังสือ เขียนนู่นเขียนนี่บ้าง ถ้าฉันว่างฉันก็จะไปนั่งคุยกับคุณ หลายครั้งที่ฉัน อยากจะบอกคุณว่า รอยยิ้มของคุณมันอบอุ่นซะยิ่งกว่า ไอร้อนของกาแฟในร้านฉันซะอีกคุณรู้รึเปล่า....

ฉันกำลังจะปิดไดอารี่ลงพร้อมกับข้อความสุดท้ายที่น้ำหมึกปลายปากกาจรดลงไป เพราะรู้ดีว่าอีกเดี๋ยวคุณก็จะข้ามฟากอีกฝั่งของถนน ตรงมาที่ร้านแห่งนี้ เพื่อมาดื่มกาแฟเหมือนทุกวัน ดูเหมือนวันนี้คุณจะถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาซะด้วย เอช่อนี้จะเป็นของฉันรึเปล่านะ แต่ที่แน่ ๆ นอกจากคุณจะดื่มกาแฟแล้ว คุณก็คงจะถามหาไดอารี่ของคุณเล่มนี้ที่เมื่อวานคุณลืมเอาไว้บนโต๊ะประจำตำแหน่งของคุณ ซึ่งฉันได้ถือวิสาสะเปิดมันออกมาอ่าน และช่วยเขียนต่อให้คุณเรียบร้อยแล้วนะคะ ฉันก็หวังว่าหลังจากคุณได้ไดอารี่คืนไป คุณคงจะเข้าใจทุกอย่าง..
และฉันหวังอีกเช่นกันนะว่าหลังจากนี้หากคุณจะเปิดมันเขียนอีกครั้ง คุณคงจะสังเกตเห็นอีกฝั่งของไดอารี่เล่มนี้ที่มีกุหลาบแห้ง ๆ ทับไว้ ซึ่งจำได้ว่าก่อนหน้านี้ดอกไม้ดอกนี้จะมีสีแดง ฉันหวังว่ามันจะช่วยลดความห่างของ" เรา "ให้หายไป พร้อมกับคำบางคำจากปลายปากกาของฉัน ให้คุณได้มองเห็นมันชัด ๆและมั่นใจยิ่งขึ้น มันเขียนเน้น ๆ ว่า
" ฉันรักคุณ " ชัดไหมคะคนดี

อีกด้านของไดอารี่ด้านที่ไม่มีกุหลาบแห้ง ๆ กั้นกลางไว้