อีกด้านของไดอารี่ด้านที่ไม่มีกุหลาบแห้ง ๆ กั้นกลางไว้

คาปูชิโน่น้อยของผม คุณจะรู้บ้างไหมครับ ว่าคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ชงกาแฟได้อร่อยที่สุด ในโลกเลย

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเจอเธอ จริง ๆ แล้ววันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปดื่มกาแฟหรอกนะ หากแต่พอดีไปสดุดตาสาวน้อยนางหนึ่ง ที่ดูจะตั้งอกตั้งใจกับการชงกาแฟมาก แถมวิธีดมกาแฟที่เต็มไปด้วยความสุขเหมือนกับจะแอบกะเก็บกลิ่นกาแฟไว้ให้เต็มปอด มันทำให้ผมต้องก้าวเท้าเข้าไปเพื่อจะสูดกลิ่นนั้นดูบ้าง
ว่าตรึงใจแค่ไหน ที่ผมสั่งคาปูชิโน่ร้อนไป เพราะผมไม่รู้จะสั่งอะไรดีหากแต่หางตาเหลือบไปเห็นเมนูเด็ดของร้าน จึงสั่งเธอไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเดือดร้อนจริง ๆ นะ ใครจะไปรู้ละว่าเธอจะเป่านมไม่เป็นแต่เธอก็พยายามมากเลยนะดูเธอมีความตั้งใจ ที่จะทำมันให้สำเร็จ ผมแอบตามองเธอ ไม่กล้าถามเธอหรอก เพราะผมกลัวเธอจะอาย ผมจึงเเกล้งอ่านหนังสือต่อไปเรื่อย ๆ อันที่จริงผมก็ชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว มันอยู่ในความสนใจอันดับหนึ่งของผมมาตลอด จนกระทั่งผมมาเจอเธอวันนี้ความรู้สึกบางอย่างมันเข้ามาเร่งเร้าในหัวใจของผมอย่างประหลาด อันที่จริงนมมันใกล้จะเป็นฟองแล้วนะ เสียดายที่เพื่อนของ เธอเข้ามาพอดี...วันนั้นผมเลย ไม่ได้ดื่มกาแฟฝีมือเธอก็เธอดันเทมันทิ้งซะนี่นา หลังจากวันนั้น ผมก็แวะมานั่งที่นี่ทุกวัน แต่ผมนั่งอยู่ริมระเบียงด้านข้างร้านของเธอ พี่นกเจ้าของร้านเเวะมาทักทายผม ผมรู้สึกคุ้น ๆ หน้าพี่นกอยู่แล้วเชียวคุยไปคุยมา จึงได้รู้ว่าพี่นกก็คือแฟนของรุ่นพี่ผมนั่นเอง ผมแอบสั่งคาปูชิโน่ฝีมือเธอแต่ขอร้องพี่นกเอาไว้ว่าอย่าบอกเธอว่าผมระบุว่าให้เธอเป็นคนชงเท่านั้น
และแล้วผมก็มานั่งอ่านหนังสือที่นี่ทุกวัน อันที่จริงมานั่งแอบมองเธอชงกาแฟต่างหาก เธอดูมีความสุขมากเลยนะ เธอตั้งใจเสียจนไม่สนใจผมเลย มันน่าน้อยใจอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็มีความสุขเช่นเดียวกันที่ได้เห็นท่าทางเปิ่น ๆ ของเธอ และก็ความซุ่มซ่ามของเธอที่ทำแก้วแตกบ้าง กาแฟกระเด็นใส่ลูกค้าบ้าง มองแล้วก็แอบขำทุกที เธอทำให้ผมคลายเครียดจนลืมปัญหาที่ทำงานไปเลยรู้รึเปล่า
วันนี้ถ้าผมจำไม่ผิดดูเหมือนจะครบอาทิตย์ที่เธอเป็นพนักงานกาแฟที่ร้านนี้ ผมอยากคุยกับเธอจังเลยวันนี้ เธอจะรู้ไหม แต่ไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้รึเปล่า คงจะเหมือนทุกวันที่ผมไม่เคยอยู่ในชีวิตประจำวันของเธอ วันนี้ผมจึงแกล้งสั่งคาปูชิโน่ร้อน เหมือนวันนั้นดูเธอตกใจ อึ้ง ๆ นิด ๆ ผมมันก็ดันปากอยู่ไม่สุขไปพูดแหย่ใส่เธออีก เธอก็เลยทำเสียงตึง ๆ ใส่ผม ไม่ยอมพูดกับผมอีกเลยผมคงจะไปสะกิดต่อมโกรธของเธอแน่เลย แต่มันก็ทำให้ผมแอบดีใจรู้ไหมที่อย่างน้อยผมก็ได้รู้ว่าเธอยังจำผมได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมพูดกับผม ผมก็จะมานั่งที่นี่ทุกวันก็เพราะว่า....ที่นี่มีเธอไง

วันนี้เป็นวันครบหนึ่งเดือนพอดีที่ผมมานั่งที่นี่ และรวมถึงเธอที่มาทำงานที่นี่ด้วย เธอคงไม่รู้หรอกว่า เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย มันตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ เมื่อเช้าผมรีบตื่นไปสั่งช่อดอกไม้ตั้งแต่เช้าเชียวนะ แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่กล้าถือมากลัวว่าเธอจะไม่รับ ก็ขนาดหน้าของผมเธอยังไม่อยากจะมองเลยนับประสาอะไรกับดอกไม้ ผมจึงเลือกดอกที่สวยที่สุด ออกมาจากช่อเพียงดอกเดียวเพื่อทีจะลองหาวิธีให้เธอดู แต่วันนั้นสวรรค์คงจะไม่เข้าข้างผม ที่ดันไปดลใจให้ยายนีเขาเป็นเพื่อนร่วมงานของผมเอง ที่บังเอิญผ่านมาจะนั่งคนละโต๊ะกันก็เกรงใจ เลยต้องนั่งด้วยกัน ยายนีเป็นคนที่ช่างจ้อมาก จ้อจนลิงหลับเลยก็ว่าได้ แถมคุณเธอยังเป็นคนขี้โมโหอีกต่างหากอย่าได้พูดผิดหูเชียวนะ ก็มีผมคนเดียวมั้งที่ทนรับฟังยายนีอยู่ได้เป็นประจำ
ผมกลัวเธอจะเข้าใจผิดว่ายายนีเป็นแฟนกับผมแต่จะว่าไปผมก็คงคิดไปเองคนเดียวก็เธอไม่เคยสนใจผมเลยขนาดหางตายังไม่คิดจะชำเลืองมองมาที่ผมด้วยซ้ำ บอกตรง ๆ นะวันนี้จากที่ผมได้แอบหวังว่าเธอคงจะคุยกับผมดี ๆ มันหายไปหมด เพราะเธอก้มหน้าก้มตาไม่สนใจผมเลย ผมก็ไม่กล้าเรียกเธอหรอก เลยแกล้งสั่งกาแฟเขียนใส่กระดาษส่งให้เธอ ผมเห็นรอยยิ้มในแววตาเธอด้วยนะ คงจะหาว่าผมประสาทแน่เลย เฮ้อ ผมยอมประสาทก็แล้วกัน ขอแค่เธอพูดกับผมซักคำ แต่เธอก็ไม่ยอมพูดกับผมอยู่ดี
สั่งแล้วผมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นยายนีคุยโทรศัพท์อยู่ดูจากสถานการณ์ คงจะมีปัญหากับ เจ้านะแฟนหนุ่ม รุ่นน้องผมอีกแน่นอนก็อยากมีแฟนเด็กละนะ พอวางหูจากโทรศัพท์ก็หันมาว่าใส่ผมใหญ่เลย แล้วผมไม่ทำอะไรให้หละ ผมก็งงสิ เลยยิ้มขำ ๆ รอยยิ้มของผม คงกะเด็นใส่ต่อมโมโหยายนีมั้ง แม่คุณเลยสาดคาปูชิโน่ใส่ผมซะเต็มรัก แล้วเดินออกไปเฉยเลย ผมจะไปว่าอะไรยายนีหละครับ ผมชินอารมณ์ของยายนี่ซะแล้ว แต่จริงๆ แล้วยายนีก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดที่ออกจะใจร้อน หรือวู่วามไปหน่อย ไม่อย่างนั้นเจ้านะเพื่อนรุ่นน้องของผมคงจะไม่รักยายนี่หรอกและผมรู้ว่าพรุ่งนี้ยายนีต้องมาขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่เหมือนที่แม่คุณเคยทำอยู่เป็นประจำนั่นแหละ ผมเกรงใจเธอนะ กะจะไปขอโทษพร้อมกับขอผ้าเช็ดโต๊ะจากเธอพอดี แต่เหมือนจะรู้ใจเธอชิงยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมซะก่อน แถมยังบอกจะซักเสื้อให้ผมอีกด้วย มันก็เหมือนกับความเห็นแก่ตัวที่ผมรีบฉวยโอกาสนี้ไว้ เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ เธอให้ผมนั่งหลังเคาร์เตอร์กาแฟของเธอ และนั่นก็หมายถึงนั่งใกล้ ๆเธอด้วย แถมเธอยังชงกาแฟแก้วใหม่มาให้ผมอีก ตอนนั้นผมอยากจะบอกเธอว่ามันอุ่นดีจัง ผมจึงถือจังหวะนี้ แกล้งยื่นดอกไม้ให้เธอ เห็นเธอมองดูเจ้าดอกไม้นิดนึงแต่ไม่ยอมรับ ผมก็รั้นจะให้เพราะอยากหาเรื่องแกล้งเธอเท่านั้นเอง รู้อยู่เต็มอกว่าเธอคงไม่ต้องการดอกไม้จากผมแน่นอน เธอคงจะรำคาญมั๊งจึงบอกให้ปักไว้ในเเจกันบนเคาเตอร์กาแฟ แล้วผมก็ปักมันไว้ตรงนั้น ณ วินาทีนั้นผมมีความสุขมากรู้ไหม เธอดูจะมองผมเป็นมิตรมากขึ้น และนั่นเป็นรอยยิ้ม ครั้งแรก ที่เธอให้กับผม ผมไม่รู้ว่าเธอจะรู้รึเปล่าว่ามันมีค่ากับผมมากเลย หลังจากวันนั้น ผมก็มาที่นี่ทุกวัน ได้คุยกับเธอ พูดกับเธอ เธอมีเวลาก็จะปลีกตัวมาคุยกับผม ถึงแม้อาจจะเพราะว่าผมเป็นลูกค้าของเธอ แต่ผมก็ดีใจที่ได้คุยกับเธอมันยิ่งทำให้ผมรู้จักเธอมากขึ้น เธอก็เหมือนกับสาวช่างฝันทั่วไป แต่ที่ต่างไปจากคนอื่นก็คือ....ผมรักเธอครับ

จนวันนี้ผมก็ยังไม่รู้หรอกว่าเธอจะคิดยังไงกับผม แต่เธอจะคิดยังไงก็ช่างเพราะทุกความคิดของผมมันมีแต่เธอ พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบห้าปีแล้วที่ผมมาดื่มกาแฟที่นี่และเธอเจ้าของรสชาติกาแฟที่ผมรัก ก็กำลังจะได้เป็นเจ้าของที่นี่ตามที่เธอฝันไว้ เพราะพี่นกกำลังจะไปอยู่เมืองนอกกับพี่นพรุ่นพี่ของผม ดูเหมือนว่าความฝันของเธอคงจะเป็นจริงแล้วสินะ แล้วความฝันของผมหละ

ผมตั้งใจว่า พรุ่งนี้จะชวนเธอไปทานข้าวข้างนอกซักครั้งพร้อมกับมีบางอย่างจะให้ ไม่รู้เธอจะยอมไปกับผมรึเปล่า อันที่จริงผมก็ได้นั่งทานข้าวกับเธอหลายครั้งแล้ว ก็หลังเคาเตอร์เครื่องกาแฟนั่นไง มันก็มีความสุขไปอีกแบบ แต่พรุ่งนี้เป็นวันพิเศษ ผมสั่งดอกไม้ไว้เรียบร้อยแล้ว ก็ร้านเดิมนั่นแหละแต่คราวนี้ผมหวังว่าจะกล้า ยื่นมันให้กับเธอและผมก็ขอให้ใจตัวเองกล้าที่จะพูดบางสิ่งที่มันอัดอั้นเต็มหัวใจของผมจนจวนเจียนจะระเบิดเต็มที ผมไม่แน่ใจว่าเธอคิดยังไงกับผม เธอมักจะเรียกผมว่า "คุณ" เสมอทั้งที่เธอก็รู้จักชื่อของผมดี มันทำให้หัวใจเรายังห่างกันหรือว่าเธออาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผมก็ได้ แต่ตอนนี้ใจผมมันเริ่มอยากจะเป็นมากกว่านั้น มันเริ่มจะอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว มันอยากจะเป็นคนใกล้ใจของเธอ และต้องการให้เธอรับรู้ใจของผม ที่มันร่ำร้องจะบอกเธออยู่ตลอดเวลาว่า ผมรักเธอ....ได้ยินไหมครับคนดี แม้พรุ่งนี้คำตอบที่ได้รับจะเป็นยังไงก็ตาม ผมคิดว่ายังไงซะผมก็ต้องบอกเธอออกไป แต่ตอนนี้เธอกำลังจะถือคาปูชิโน่ร้อนมาทางนี้แล้ว ผมคงต้องหยุดเขียนก่อนแล้วหละ.....

"ขอบคุณนะคะ ที่เอาไดอารี่เล่มนี้มาคืนให้มันสำคัญกับนัทแล้วร้านกาแฟแห่งนี้มากเลยนะคะ" เสียงแจ้วของสาวน้อยทายาทเจ้าของร้านกาแฟดังขึ้น
" ไม่เป็นไรครับบังเอิญผมเก็บมันได้ และมีชื่อร้านคุณเขียนไว้ ผมจึงลองมาหาดูสมุดเล่มนี้เป็นของคุณเหรอครับ " ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นสมุดคืนให้
" อ้อจริงแล้วเป็นของคุณพ่อกับคุณแม่นัทเองคะ เอาเป็นว่าให้นัทเลี้ยงกาแฟขอบคุณ คุณสักแก้วก็แล้วกันนะคะ จะดื่มอะไรดีคะ " เสียงของสาวน้อยยังคงเจื่อยเเจ้วต่อไปจากข้างหลังเคาเตอร์กาแฟ
" งั้น...ผมขอคาปูชิโน่ร้อนแล้วกันนะครับ"
สองสายตาหันมาประสานกันพร้อมกับเสียงหัวเราะแห่งความสุขที่ปะปนกับกลิ่นไอกาแฟหลากหลายชนิดที่พร้อม
จะถูกปรุงยามเมื่อคุณสั่งมัน