ความคิดเห็นที่ 1 จนกระทั่งชายหนุ่มไปเรียนต่อ เธอก็ไปส่งเขา และก่อนขึ้นเครื่องเอกดนัยยังกุมมือของปิ่นลรินพร้อมกับให้คำมั่นสัญญาว่าจะติดต่อกลับมาหาทางเมลล์ทุกวันขอให้หญิงสาวเปิดอ่านด้วย “ปิ่นจะรออ่านและตอบเมลล์ฉบับแรกจากพี่เอกค่ะ” “พี่ก็จะรออ่านเมลล์ของปิ่นนะ”และเขาก็สวมกอดร่างของเธอก่อนขึ้นเครื่อง จากนั้นเอกดนัยก็เดินเข้าไปด้านใน หญิงสาวยกมือโบกลาให้กับชายหนุ่ม ผ่านไปสองวันเธอก็ได้เมลล์ฉบับแรกของคนรัก ปิ่น พี่มาถึงแล้วนะ ที่นี่สวยมากเลย อยากให้ปิ่นมาเห็นเหมือนที่พี่เห็นจัง ดูสิส่งรูปมาให้ดูด้วยนะ เผื่อปิ่นจะชอบ พี่ยังไม่ได้จัดของในห้องเลย รีบเมลล์หาปิ่นก่อนเป็นอันดับแรก เพราะรู้ว่าปิ่นรออ่านเมลล์ของพี่อยู่ ตอนนี้ปิ่นคงนั่งยิ้มกับคอมพิวเตอร์อยู่ใช่มั้ย พี่ก็เหมือนกัน ในระหว่างที่พิมพ์ก็นั่งนึกถึงใบหน้าของปิ่นไปด้วย หญิงสาวได้อ่านก็นั่งอมยิ้มเหมือนตามที่เขาพิมพ์มา ข้อความแต่ละคำมีเธอเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งถึงคำลงท้ายที่หวานจับใจ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ขอให้รู้ไว้ในใจของพี่จะยังมีปิ่นอยู่เสมอ รักและห่วงใย เอกดนัยของปิ่นเพียงคนเดียว ทุกวันทั้งสองก็จะคุยกันด้วยโปรแกรมสุดฮิตที่สามารถมองเห็นภาพของแต่ละฝ่ายได้ เธอยอมนอนดึกเป็นหมีแพนด้าขอเพียงได้เห็นหน้าและพูดคุยกับชายหนุ่ม คนมีความรักย่อมรู้สึกมีความสุขและปลื้มใจที่ตนยังอยู่ในความคิดคำนึงของเขา ทุกอย่างยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เมื่อเป็นปีแรกของการที่เอกดนัยไปอยู่เมืองนอก ปิ่นลรินก็ไม่รู้สึกว่าเขาอยู่ไกลเลย เมื่อเธอกับชานหนุ่มได้เห็นหน้าและคุยกันเกือบทุกวัน พอย่างเข้าปีที่สองจากที่เคยออนไลน์คุยกันทุกวันก็เหลือเพียงเจอกันไม่กี่ครั้ง และยังคงมีคำหวานที่ส่งมาคอยให้เป็นกำลังใจกับหญิงสาวเป็นประจำเหมือนเช่นเดิม หากแต่ความถี่ในการส่งเริ่มห่างไปไม่บ่อยขึ้นเหมือนแต่ก่อน หญิงสาวก็ไม่ว่าอะไรเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงงานเยอะอาจจะไม่มีเวลามาก เธอเข้าใจดีว่าคนที่ไปเรียนเมืองนอกย่อมต้องมีความรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น เอกดนัยก็คงเป็นเช่นนั้น ปิ่นลรินก็ไม่คิดอะไรมากขอเพียงได้เจอกันบ้างแค่อาทิตย์ละครั้งก็พอ แต่มันไม่เป็นเช่นนั้นเลยเมื่อช่วงหลังเวลาที่เจอเขาเริ่มน้อยลง จากที่อาทิตย์ละครั้งออนไลน์เจอกันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็น 2-3 อาทิตย์ต่อครั้ง เมลล์ก็นานๆทีถึงจะได้รับสักหนึ่งฉบับ จนล่าสุดปิ่นลรินแทบไม่ได้รับเมลล์จากเขาอีกเลย ออนไลน์ก็ไม่เคยเจอ ใจหญิงสาวไม่ได้คิดในแง่ที่ว่าชายหนุ่มเปลี่ยนใจไปจากตนเลย กลับคิดว่าเขาไม่สบายหรือเกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่มหรือเปล่า เธอก็เลยเมลล์ไปถามเพราะความอยากรู้ พี่เอกเป็นอะไรไปคะ พักหลังปิ่นถึงไม่ค่อยได้เจอเลย เกิดอะไรขึ้นกับพี่เอกหรือเปล่าคะ ปิ่นเป็นห่วงนะคะ .. พี่เอกมีปัญหาอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า บอกปิ่นได้ทุกเรื่องนะคะ ปิ่นยินดีรับฟังความทุกข์ของพี่ ด้วยรักและห่วงใยตลอดเวลา ปิ่นลริน ... พี่เอกคะ . เธอเมลล์ไปหาหลายฉบับก็ยังไม่มีการตอบรับปิ่นลรินเข้ามาเช็คเมลล์ทุกวันเพื่อหวังเจอข้อความของชายหนุ่ม แต่มันก็เหมือนเดิมคือไม่มี จนกระทั่งผ่านไป 2 เดือน หญิงสาวเปิดดูในกล่องเมลล์ก็เจอข้อความของชายหนุ่ม ทำให้ปิ่นลรินรู้สึกดีใจมาก รีบเปิดออกอ่านทันที เวลาในการรอคอยคำตอบของใครคนหนึ่งมันทำให้รู้สึกถึงการบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน เพื่อรับรู้ว่าจะได้ทราบข่าวดีหรือข่าวร้ายของเขา หากเธอก็ยิ้มออกเมื่อข้อความในนั้นไม่เป็นอย่างที่หญิงสาวคิด พี่เองนะปิ่น ขอบคุณที่เป็นห่วง ช่วงที่พี่หายไปนั่น ไม่ได้เป็นอะไรหรอกเพียงแต่ต้องทำงานกับอ่านหนังสืออย่างหนัก เพราะการเรียนที่นี่ไม่เหมือนที่บ้านเรา ก็เลยไม่มีเวลาได้คุยกัน ขอโทษด้วยที่ทำให้ปิ่นเป็นกังวล ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าพี่มีเรื่องทุกข์ใจหรือไม่สบายใจอะไรก็จะนึกถึงปิ่นเป็นคนแรกนะ ดูแลรักษาตัวให้ดีด้วยล่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อย พี่เองบางทีก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องเป็นเหมือนกัน ปล. พี่ยังรักปิ่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนะครับ แค่เพียงได้อ่านเมลล์ที่แฝงไปด้วยความห่วงใย รอยยิ้มก็มาประดับพร้อมกับน้ำตาแห่งความตื้นตันที่เขายังรักและเป็นห่วงเหมือนเช่นเคย แม้ไม่ได้เห็นหน้ากันแต่ก็มีความสุขที่ได้อ่านเมลล์ของเขา แล้ววันหนึ่งกล่องเมลล์ของเธอก็เต็ม ต้องทำการลบข้อความในนั้นแต่ปิ่นลรินไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มถูกลบทิ้งไป เธอจึง copy ข้อความทั้งหมดมาเซฟไว้ในคอมเพื่อยามที่คิดถึงเขาจะได้นำมาอ่านได้ ด้วยความหวังดีอีกเช่นกัน ที่กลัวว่าเมลล์ของชายหนุ่มก็อาจจะเต็มเหมือนของเธอ ปิ่นลรินก็ได้ทำการใส่ชื่อและพาสเวิร์สของเขาเพื่อเข้าสู่กล่องเมลล์ของชายหนุ่ม เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าไปหลังจากที่เขาบอกอนุญาตหลายครั้งแล้ว แต่ปิ่นลรินก็ไม่เคยเข้าไปวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของเอกดนัยเลย เพียงแค่คลิ๊กคำว่าเมลล์ กล่องข้อความก็ถูกเปิดขึ้นมา มีเมลล์ของเธอและของเพื่อนชายหนุ่มที่ถูกส่งไปหา หญิงสาวเช็คดูว่าชายหนุ่มเปิดข้อความของตนอ่านทุกฉบับรึเปล่า ก็พบว่าเมลล์ของเธอถูกเปิดอ่านแค่ฉบับสุดท้าย ส่วนฉบับอื่นยังคงไม่ได้เปิด แต่ที่ถูกเปิดอ่านทุกฉบับกลับเป็นเมลล์ที่ใช้ชื่อว่า วาตาเซะ ยูเรโกะ ทั้งที่เป็นเมลล์ซึ่งส่งไปในช่วงเวลาเดียวกันกับของเธอ ด้วยความตั้งใจที่ว่าจะไม่เปิดเมลล์ของเขาอ่านก็เริ่มอยากรู้ว่าข้อความข้างในของเมลล์ที่เธอสงสัยเขียนอะไรไว้ ทำให้ปิ่นลรินคลิ๊กกดดู ข้อความในนั้นก็คล้ายของเธอ เป็นเมลล์ภาษาอังกฤษที่แสดงถึงความห่วงใย และให้กำลังใจชายหนุ่ม แต่ลงท้ายคำหวานเหมือนของปิ่นลริน หญิงสาวลองคลิ๊กดูทุกข้อความที่ใช้ชื่อนี้ก็พบว่าบางฉบับมีรูปของหญิงสาวที่เป็นผู้หญิงญี่ปุ่นน่าตาน่ารัก นั่งโพสท่าถ่ายรูป และยังมีข้อความด้านล่างที่บรรยายถึงสถานที่ไปเที่ยว มันไม่เหมือนเพื่อนเขียนถึงเพื่อนเลย แต่เหมือนแฟนเขียนถึงแฟนมากกว่า ความรู้สึกที่เคยหายไปเริ่มกลับมาที่ตัวเธอ ความระแวงว่าเขาจะมีคนใหม่นอกจากตนเอง เพราะแค่เปิดเมลล์อ่านยังเลือกอ่านแต่ชื่อนี้ แล้วของเธอที่เขาเคยบอกว่าห่วงใยและคิดถึงตลอดเวลากลับเปิดอ่านแค่ฉบับสุดท้ายมันหมายความว่ายังไง ชายหนุ่มแคร์ผู้หญิงคนนี้มากกว่าเธออย่างนั้นหรือ หญิงสาวอยากรู้ว่าเขาจะเปิดเมลล์ของเธออ่านบ้างมั้ยช่วงนี้ด้วยการทดสอบส่งรูปของตนที่ไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ ไปให้กับเอกดนัยเพื่อเล่าให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอไปไหนมาบ้าง แต่สิ่งที่สำคัญสุดคืออยากรู้ว่าความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า ผ่านไป 2 อาทิตย์ หญิงสาวเข้าไปดูที่กล่องเมลล์ของชายหนุ่ม ก็พบเหมือนเช่นเดิม ข้อความของตนไม่มีการคลิ๊กเปิดอ่าน แต่ของผู้หญิงคนนั้นที่ส่งมาทีหลังกลับได้รับการอ่านก่อน ความรู้สึกของปิ่นลรินเริ่มเปลี่ยนไปเป็นความเศร้าหมอง พออาทิตย์ที่สามเขาและเธอก็ออนไลน์เจอกัน หญิงสาวก็แกล้งถามลองใจเอกดนัย “พี่เอกอ่านเมลล์ของปิ่นฉบับใหม่รึยังคะ” “เมลล์เหรอเปิดสิจ๊ะ พี่เปิดเมลล์ของปิ่นอ่านทุกฉบับเลยนะ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่มีกำลังใจในการตั้งใจเรียน ถ้าเธอไม่รู้อะไรบางอย่างก็คงจะปลื้มใจที่ตนยังเป็นคนสำคัญสำหรับเขา แต่นี่สิ่งที่ปิ่นลรินรู้มันไม่ตรงกับที่ชายหนุ่มบอก เธอกำลังร้องไห้อยู่หน้าจอคอม เอกดนัยเห็นเช่นนั้นก็ถามเธอทันที “ปิ่นเป็นอะไรหรือเปล่าร้องไห้ทำไมเหรอ” “พี่เอกกำลังปิดบังอะไรปิ่นอยุ่รึเปล่าคะ พี่ไม่เคยเปิดเมลล์ของปิ่นเลย แล้วทำไมต้องโกหกกันด้วย” หญิงสาวพูดไปก็ร้องไห้ไป ที่เธอเห็นในจอคือภาพของชายหนุ่มที่นิ่งไป ก่อนจะบอกกับเธอ “คือพี่ขอโทษนะปิ่น ช่วงนี้พี่งานเยอะ เอาไว้ว่างๆนะพี่จะเปิดอ่านทุกฉบับเลย” นี่เขายังโกหกเธออีกเหรอ คนที่บอกให้หญิงสาววางใจและเชื่อใจว่าจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความรุ้สึกของเขาได้ แล้วมาโกหกกันอย่างนี้หรือ ปิ่นลรินตัดสินใจถามความจริงที่คาใจออกไป “พี่เอกมีคนใหม่ใช่มั้ยคะ พี่ไม่ได้มีปิ่นแค่คนเดียวใช่มั้ย” “ไม่นะปิ่น พี่ยังรักปิ่นเหมือนเดิม ผู้หญิงคนนั้นเขามาชอบพี่เอง พี่ไม่ได้มีใจให้เขาเลยนะ”ชายหนุ่มปฏิเสธกลับ “ปิ่นไม่ว่าอะไรพี่หรอกค่ะ ถ้าพี่เอกมีใคร ขอให้พี่บอกปิ่นตรงๆอย่างที่เคยขอไว้ก็พอ” “พี่ไม่มีใครจริงๆนะปิ่น เชื่อพี่นะ ยังไงปิ่นก็ยังคงอยู่ในใจพี่เหมือนเดิม” คำยืนยันอย่างหนักแน่นตอบกลับมา แม้เธอไม่อยากคิดเช่นนั้น แต่ในเมื่อเขาบอกแบบนี้ ปิ่นลรินก็จะลองเชื่อคนรักอีกสักครั้ง ช่วงหลังเธอลองเข้าไปเช็คในเมลล์ของเอกดนัยก็พบว่าเมลล์ซึ่งเป็นชื่อของสาวญี่ปุ่นหายไป ส่วนเมลล์ของเธอก็ได้รับการเปิดอ่านทุกฉบับ ปิ่นลรินก็ยิ้มออกมา เพราะรู้แล้วว่าที่เขาบอกเป็นเรื่องจริง เป็นอย่างนี้เรื่อยมา เมลล์ก็ยังคงเขียนเป็นห่วง คิดถึง เหมือนคนรักที่ห่างกันไกลทุกคู่มักเขียนถึงกัน ออนไลน์เจอกันก็มักคุยเกี่ยวกับเรื่องความเป็นอยู่ที่โน่น ตอนนี้เป็นอย่างไร และลงท้ายคำพุดหวานๆเหมือนเช่นเดิม ส่วนกล่องเมลล์ของเขาหญิงสาวก็ไม่เคยเข้าไปเปิดอ่านอีกเลย ผ่านไปอีกหนึ่งปี ปิ่นลรินก็เรียนจบปริญญาตรีและเธอก็กำลังจะไปเรียนยังเมืองนอกเหมือนชายหนุ่ม เธอบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ว่าจะบินไปเรียนต่อเช่นกัน “พี่เอก ปิ่นเรียนจบแล้วนะคะกำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก” “แย่จังเลยนะ พอปิ่นจะมา พี่ก็เรียนจบพอดี” “ผลัดกันไงคะ ตอนนั้นพี่เอกมาเรียน ปิ่นก็อยู่เมืองไทย แต่ตอนนี้ปิ่นมาเรียน พี่เอกก็อยู่เมืองไทย สลับกันบ้าง” “หึ หึ จริงสินะ ผลัดกัน” เธอกับเขานั่งคุยกันจนดึก จากนั้นปิ่นลรินก็ปิดไฟนอน จากคุณ : ต้นข้าว - [ 15 ก.พ. 48 23:12:34 A:203.113.81.172 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนเช้าหญิงสาวนัดกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันว่าจะไปหาอะไรทานที่ห้างสรรพสินค้า หลังจากที่นั่งคุยกับเพื่อนจนได้เวลาเตรียมกลับแล้ว เธอก็เดินออกมาด้านนอก แวะซื้อขนมไปฝากครอบครัวของเอกดนัยในตอนขากลับ เธอมักจะไปหาบิดามารดาของเอกดนัยบ่อยๆ ถ้ามีเวลาว่าง “สวัสดีครับพี่ปิ่น หายไปนานเลยนะครับ” “ก็พี่ต้องอ่านหนังสือสอบนี่อัฐ นี่จ๊ะ พี่ซื้อมาฝาก”หญิงสาวบอกกับน้องชายเขา “ช่วงนี้พี่ปิ่นได้คุยกับพี่เอกบ้างหรือเปล่าครับ” “ก็คุยนี่ แต่ไม่บ่อยเหมือนตอนแรกแล้วล่ะ อัฐถามทำไมเหรอ”ปิ่นลรินสงสัยในคำพูดของเด็กหนุ่ม “เปล่าครับพี่ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวผมขอตัวไปเล่นเกมส์ก่อนนะครับ เดี๋ยวคุณแม่คงออกมาคุยด้วย” “จ๊ะ” แต่ชายหนุ่มไม่ได้ไปเล่นเกมส์อย่างปากบอก เขากลับเดินตรงเข้าไปในครัวแทน “ใครมาเหรออัฐ”มารดาถามบุตรชาย “พี่ปิ่นครับคุณแม่ “หนูปิ่นมาเหรอ แล้วอัฐบอกอะไรพี่เขาหรือเปล่า”คุณสินาศถามลูกชายคนเล็ก “เปล่าครับแม่ ผมไม่กล้าบอก สงสารพี่ปิ่น ถ้ารู้ความจริงจะเป็นยังไงนะ”สองแม่ลูกทำใบหน้าไม่สบายใจเหมือนกันทั้งคู่ “แม่ก็สงสาร แต่จะให้ทำยังไงล่ะอัฐ ถ้าบอกออกไป กลัวว่าหนูปิ่นจะเสียใจ” “แล้วเราต้องปิดพี่ปิ่นไปอีกนานเท่าไหร่ครับแม่” “ก็คงไม่นานนี่ล่ะ ถ้าเอกกลับมาเมื่อไหร่ หนูปิ่นก็คงต้องรู้”คุณสินาฏไม่อยากให้เป็นเช่นนี้หรอก เพราะจะว่าไปแล้วเธอเองก็รู้สึกชอบและอยากให้บุตรชายได้แต่งงานกับหญิงสาวเช่นกัน แต่ทุกอย่างต้องให้คนกลางตัดสินใจ “คุณแม่ไปคุยเป็นเพื่อนพี่ปิ่นหน่อยสิครับ” “อ้าวแล้วอัฐล่ะ ทำไมไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนหนูปิ่น” “เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวผมชวนพี่ปิ่นเล่นเกมส์ด้วยกัน พี่เขาจะได้ไม่เหงา”เด็กหนุ่มบอกมารดาของเขา “ดีจ๊ะ เดี๋ยวแม่เอาน้ำมะนาวไปให้ละกันนะ” “ครับ”จากนั้นอัฐก็เดินออกไปชวนหญิงสาวให้มาเล่นเกมส์พร้อมกัน ++++++++ แล้ววันที่ปิ่นลรินต้องเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศก็มาถึง ในขณะที่หญิงสาวได้แต่ยืนร่ำลาบิดามารดาของเธอ “ปิ่นจะรีบเรียนและรีบกลับมาหาคุณพ่อคุณแม่ให้เร็วที่สุดค่ะ” “พ่อกับแม่จะรอหนูกลับมานะ ถ้าถึงแล้วลูกปิ่นโทรมาบอกแม่ด้วยนะจ๊ะ” “ค่ะ หนูรักคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ”หญิงสาวกอดร่างของบุพการีทั้งคู่ ในวันนี้มีคนมาส่งเธอ 4 คน มีบิดามารดาของปิ่นลริน และ คุณสินาฏกับนายอัฐน้องของเอกดนัย “แล้วพี่จะโทรมาหานะอัฐ คุณน้าด้วยนะคะ” “จ้า ขอให้หนูปิ่นโชคดีนะจ๊ะ” “ผมด้วยครับพี่ปิ่น ขอให้พี่ปิ่นตั้งใจเรียนและกลับมาเร็วๆนะครับ ผมจะรอ” “จ้าน้องชายสุดที่รักของพี่”ปิ่นลรินกอดร่างของเด็กหนุ่ม เธอคิดว่าเขาเป็นน้องชายของตนจริงๆ เพราะเธอเป็นบุตรสาวคนเดียวของบ้าน จากนั้นหญิงสาวก็เดินเข้าไปด้านในพร้อมกับรอยยิ้มและยกมือโบกลาให้กับทุกคนที่มาส่ง ภายในสัมภาระที่เธอจัดไป ปิ่นลรินก็ปริ้นซ์ข้อความหวานๆของคนรักไปอ่านด้วย ไว้ในยามที่เหงาและคิดถึงเขา ดูเหมือนเธอจะมีความสุขเพราะคิดว่าคนรักทำได้อย่างปากที่บอกไว้ แต่ปิ่นลรินไม่รู้หรอกว่า เพียงแค่เธอบินไปเรียนยังเมืองนอก ความผิดหวังก็กำลังรอเธออยุ่ข้างหน้า +++++++++++ ตอน 2 ตื๊ด .. ตื๊ด . เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง หญิงสาวผมซอยสั้นเดินเข้ามารับสาย "ฮัลโหลตา นี่ปิ่นเองนะ" "ยัยปิ่น คือวันนั้นชั้นต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปส่งที่สนามบินน่ะ พอดีชั้นไปต่างจังหวัดกับพี่สาว"เธอบอกกับเพื่อนสนิทกลับไป "ไม่เป็นไรหรอก นี่ปิ่นคิดถึงตา ไปอยู่ที่โน่นยังไม่รู้จักใครก็เลยลองโทรมาหาดูว่ากลับมารึยัง"หญิงสาวไปอยู่เมืองนอกประมาณ 2 อาทิตย์แล้ว และรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เมลล์ของคนรักที่นานๆจะได้รับ ก็เริ่มขาดหายไป แถมยังไม่ค่อยเจอกันทางเน็ต แต่เธอไม่รู้เลยว่าทันทีที่หญิงสาวบินไปเรียนต่อยังต่างประเทศ ผ่านไป 1 อาทิตย์ เอกดนัยก็บินกลับมาเมืองไทย เขาไม่ได้กลับมาเพียงแค่คนเดียว กลับพาผู้หญิงอีกคนมาด้วย และบังเอิญวันนั้น วันที่ชาลินีหรือตาไปดูหนังกับเพื่อนก็เจอกับชายหนุ่มที่เธอเองก็รู้จักและรู้ว่าเป็นคนพิเศษของเพื่อนสาว เอกดนัยทำเป็นมองไม่เห็นเธอเมื่อมากับผู้หญิงอีกคน ซึ่งผิวขาวหน้าตาคล้ายคนญี่ปุ่น ดูจากการกุมมือและการโอบกอดไม่น่าจะเป็นเพียงเพื่อนธรรมดา นี่ปิ่นลรินจะรู้มั้ยนะว่าเขามีคนใหม่ "ปิ่น ถ้าชั้นจะถามอะไรเธอบ้างจะได้มั้ย" "ถามอะไรเหรอ" รู้สึกเหมือนช่วงนี้จะมีแต่คนขยันตั้งคำถามกับตนเหลือเกิน คราวก่อนก็นายอัฐน้องของเอกดนัย มาคราวนี้กลับเป็นเพื่อนสนิท "ปิ่นกับพี่เอก มีปัญหาอะไรกันรึเปล่า"หญิงสาวนิ่งไปสักพักและเอ่ยกับเพื่อน "ชั้นก็บอกไม่ถูกหรอกนะตา บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาปิดบังอะไรชั้นสักอย่าง แต่พอถาม พี่เอกก็บอกว่าไม่มีอะไร" "แล้วถ้าสิ่งที่ชั้นจะบอกต่อไปมันเป็นเรื่องจริงเธอจะเชื่อมั้ย"ชาลินีถามเพื่อนกลับไป แม้ไม่อยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ แต่ก็ไม่อยากเห็นเพื่อนถูกหลอกเช่นกัน "เธอรู้อะไรเหรอตา"น้ำเสียงที่ร่าเริงเมื่อครู่เริ่มเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมอง "ชั้นเห็นพี่เอกเดินกับผู้หญิงคนหนึ่ง" "หน้าตายังไงเหรอ"ปิ่นลรินถามกลับ "ผิวขาว หน้าตาเหมือนคนญี่ปุ่น "ชาลินีบรรยายถึงลักษณะของหญิงสาวที่ได้ไปเจอและควงคู่กับชายหนุ่ม ปิ่นลรินได้ยินที่เพื่อนบอกก็รู้และเข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครตั้งแต่ประโยคแรก และยิ่งมั่นใจเมื่อได้ยินคำว่าเหมือนคนญี่ปุ่น น้ำตาแห่งความเสียใจเริ่มเอ่อเต็มดวงตาสองข้างของเธอ สิ่งที่หญิงสาวคิดไว้มันไม่ผิดไปจากนั้นเลย เขามีคนใหม่จริงๆ แต่ทำไมต้องมาโกหกกันด้วย ในเมื่อเธอก็เคยบอกกับเขาแล้ว "ถ้าหากว่าวันหนึ่งที่พี่พบคนใหม่ ก็ขอให้พี่บอกปิ่นตรงๆ อย่าปิดบังกัน จะได้มั้ยคะ"เธอขอคำสัญญาจากเขา ชายหนุ่มมองตาของหญิงสาวและบอกคำยืนยัน "พี่อยากให้ปิ่นเชื่อพี่นะ ว่าจะไม่มีอะไรมาทำลายความรักของเราได้เพราะฉะนั้นปิ่นไม่ต้องกลัวเรื่องนี้เลย ความเสียใจที่คนรักไม่ยอมพูดความจริง คำสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อกันก็เป็นเพียงอากาศธาตุซึ่งถูกลมพัดไปหลายทิศทาง มันก็ไม่ต่างจากคำพูดของเขาที่เอ่ยออกมาและก็ลืมมันไปเมื่อเจอคนใหม่ "ปิ่นชั้นเสียใจที่ทำเธอร้องไห้"ชาลินีได้ยินเสียงสะอื้นของเพื่อนรัก แต่เจ็บตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้เขาหลอกว่ารัก ถ้ามารู้ภายหลังจะยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิม "ไม่เป็นไรหรอก ชั้นควรขอบใจเธอด้วยซ้ำที่ทำให้ดวงตาของชั้นสว่าง มัวแต่ปักใจคิดว่าตนเองจะมีความหมายสำหรับเขา แต่มันไม่ใช่เลย ชั้นไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่เอกอีกแล้ว" "ปิ่น ความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวด แต่ถ้าเธอได้รู้ตอนนี้จะเจ็บน้อยกว่าที่เขามาบอกกับเธอทีหลังนะ ชั้นไม่อยากเห็นเธอถูกหลอก"ชาลินีเองก็น้ำตาซึมไปกับเพื่อนด้วยเช่นกัน ณ เวลานี้ดูเหมือนปิ่นลรินจะไม่มีกระจิตกระใจคุยโทรศัพท์อีกแล้ว มือบางวางสายโทรศัพท์กับแป้นและหันหลังพิงกับกำแพง ร้องไห้ให้กับความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง เธอจะไม่มีเขาเคียงข้างในใจอีกต่อไป จากคุณ : ต้นข้าว - [ 15 ก.พ. 48 23:14:39 A:203.113.81.172 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เธอตัดสินใจที่จะถามความจริงจากเขาอีกครั้ง เพื่ออยากรู้ว่าชายหนุ่มจะยอมรับกับสิ่งที่หญิงสาวถามหรือไม่ ตี๊ด .. ตี๊ด ตี๊ด . "สวัสดีครับ" "นั่นอัฐใช่มั้ย"เด็กหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยผ่านมาทางสายก็ร้องอย่างดีใจ แต่เขากลับได้ยินเสียงของพี่สาวสั่นเครือ คล้ายเพิ่งผ่านการร้องไห้มา "พี่ปิ่นใช่มั้ยครับ ผมดีใจจังเลยที่พี่โทรมา พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ฟังเสียงเหมือนร้องไห้" "อัฐ พี่ขอถามอะไรตรงๆได้มั้ย"คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับคนอื่นบ้าง "ถามอะไรครับพี่ปิ่น" "อัฐรู้มาตลอดใช่หรือเปล่าว่าพี่เอกมีคนใหม่" แม้จะพยายามทำน้ำเสียงเป็นปกติ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล "พี่ปิ่นรู้แล้วเหรอครับ ผมเสียใจนะครับ ที่ไม่ได้บอกความจริงให้พี่ปิ่นรู้ ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ ผมสงสารพี่ปิ่นครับ" "พี่ขอบใจนะอัฐ ที่เป็นห่วงความรุ้สึกของพี่ แต่มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก เมื่อวันหนึ่งพี่ก็ต้องรู้อยู่ดี"เธอบอกกับน้องชายของชายหนุ่ม ระหว่างนั้นเอกดนัยเดินเข้ามายังห้องรับแขก เห็นน้องชายคุยโทรศัพท์อยู่ก็ถาม "ใครโทรมาเหรออัฐ" "พี่ปิ่นครับ"เมื่อเธอได้ยินเสียงของคนที่โกหกในความจริงใจและความรู้สึกที่มอบให้กับเขา ปิ่นลรินก็อยากขอคุยกับชายหนุ่ม "อัฐ พี่อยากพูดกับพี่เอก ช่วยโยนสายให้เขาหน่อยได้มั้ย" "ได้ครับพี่ปิ่น"จากนั้นเด็กหนุ่มก็ยื่นโทรศัพท์ให้กับพี่ชายของตนเอง "อะไร"เขาถามกลับมา "พี่ปิ่นอยากคุยกับพี่เอก"ชายหนุ่มมองหน้าของน้องชายนิ่งไป ก่อนจะมองยังโทรศัพท์ในมือ และยกขึ้นพูดกับหญิงสาว "พี่พูดนะปิ่น" "ปิ่นมีบางอย่างจะถามพี่ค่ะ "ถามอะไรเหรอ"ชายหนุ่มทำหน้าตาสงสัย "พี่มีคนใหม่แล้วทำไมไม่บอกกันตรงๆ" "ปิ่นไปเอามาจากไหน พี่ไม่เคยทำอย่างนั้นนะ"เอกดนัยปฏิเสธข้อกล่าวหาของเธอ น้องชายได้แต่มองพี่ชายที่ยืนโกหกได้หน้าตาเฉย เขารุ้สึกสงสารหญิงสาวอีกฝ่ายมาก "พี่เลิกโกหกปิ่นซะทีได้มั้ยคะ ปิ่นรู้ความจริงหมดแล้ว ไม่ต้องมาหลอกกันอีก" "พี่หลอกอะไรปิ่น" "พี่มีคนใหม่ ผู้หญิงคนนั้น คนที่ส่งเมลล์หาพี่และพี่ก็เปิดอ่านก่อนของปิ่น"เธอต่อว่าเขาพร้อมกับที่น้ำตาใสๆไหลรินเต็มดวงตาและแก้มเนียน "ปิ่นจะเข้าใจอย่างนั้นก็ตามใจนะ เพราะพี่ก็คงไม่มีอะไรจะพูด"จากนั้นเอกดนัยก็ส่งโทรศัพท์คืนให้กับน้องชายและก้าวออกไป ทางด้านปิ่นลรินก็ถือหูโทรศัพท์ค้างไว้ในมือ ยืนก้มหน้ายอมรับกับความเสียใจ เวลาและความสุขที่ทั้งสองเคยมอบให้กันมันเป็นเวลาที่ยาวนานและน่าจดจำ กว่าที่จะทำให้เกิดคำว่ารักได้ แต่เมื่อเวลาเลิกรา กลับจบกันได้เพียงไม่กี่นาที "พี่ปิ่นครับ พี่ปิ่น ฟังอยู่รึเปล่าครับ" กิ๊ก!!!!! สายโทรศัพท์ที่ถูกเธอวางลงเหมือนสายสัมพันธ์ของเขาและเธอแยกจากกัน ภาพสายฝนที่โปรยปรายลงมาตรงหน้า ก็คล้ายกับช่วยซ้ำเติมให้จิตใจของปิ่นลรินหมองเศร้ามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ++++++ เธอหยิบแผ่นกระดาษที่ปริ้นมาจากเมืองไทย ตัวอักษรทุกตัวทื่เขาเขียนเพื่อแสดงความห่วงใยกับหญิงสาว มันไม่มีความหมายอีกต่อไป ปิ่นลรินหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือและปล่อยให้กระดาษเหล่านั้นปลิวไปตามสายลมข้างหน้าต่าง พร้อมกับรูปถ่ายที่ทั้งสองเคยมีเวลาได้อยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นและมีความสุข ก็ถูกลมพัดปลิวไปด้วย จบสิ้นกันทีความทรงจำที่ปวดร้าว หญิงสาวมองตามสิ่งของเหล่านั้นที่กระจัดจายไปคนละทิศละทาง พร้อมกับหยาดน้ำตา จากคุณ : ต้นข้าว - [ 15 ก.พ. 48 23:16:39 A:203.113.81.172 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 4 1 ปีผ่านไป หญิงสาวที่สวมเสื้อโคท ในมือถือหนังสือเล่มหนาไว้ เดินไปตามทางเรื่อยๆ ปิ่นลรินคนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่เคยร่าเริง ใบหน้าของหญิงสาวดูนิ่งเฉยไม่สดชื่นเหมือนยามเมื่อมาเรียนในวันแรก ขณะที่ก้าวข้ามถนน ทันใดนั้นก็มีรถคันใหญ่พุ่งตรงเข้ามาอย่างที่เธอไม่ทันระวัง ปริ้น!!!!! . ฟุ่บ! "ระวังหน่อยสิครับคุณ เวลาข้ามถนนน่ะเขาไม่ให้เหม่อลอยนะ"ร่างของปิ่นลรินและชายหนุ่มล้มลงไปด้วยกันพร้อมกับตักเตือนเธอไปด้วย "ขอโทษค่ะ พอดีชั้นกำลังคิดอะไรเพลินๆ ขอบคุณนะคะ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่าคะ"หญิงสาวบอกกับเขา และถามถึงบาดแผลที่ได้จากการช่วยเธอ "ก็ได้แผลนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก" "เลือดออกด้วย"ปิ่นลรินบอกและหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเธอขึ้นมาจะเช็ดเลือดให้เขา "ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าคุณจะเลอะหมด "ช่างเถอะค่ะ เลอะก็ซักใหม่ได้ หรือถ้ามันซักไม่ออกก็ทิ้งไปแค่นั้นเอง" "ถ้าอย่างนั้นผมขอผ้าเช็ดผ้าผืนนี้ละกัน เดี๋ยวเช็ดเลือดเอง นี่คุณกำลังจะไปไหนเหรอครับ" "ไปเรียนค่ะ คุณล่ะค่ะ จะรีบไปไหนรึเปล่า ดูสิชุดเลอะหมดเลย เพราะชั้นทีเดียวที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัว"หญิงสาวโทษตัวเองที่เหม่อลอยไม่มองทางจนทำให้เขาเดือดร้อน "เจ็บตัวแค่นี้นิดหน่อย แต่ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน มันก็โอเคนะครับ คุณรู้มั้ยว่าผมไม่ค่อยเจอคนไทยที่นี่เท่าไหร่เลย ผมเรียนอยู่ที่มหาลัยใกล้ๆนี่เอง คุณล่ะเรียนที่ไหน"ทั้งสองเดินไปคุยกันไป มิตรภาพที่เกิดขึ้นอย่างง่ายดายกับคนเชื้อชาติเดียวกัน มันทำให้เช้านี้ดูสดใสมากกว่าทุกวันของปิ่นลริน ชายหนุ่มมองเห็นโลโก้ของมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่บนหน้าปกหนังสือ มันเป็นที่เดียวกับที่เขาศึกษาอยู่ "คุณเรียนที่มหาลัยนี้ด้วยเหรอ" "ใช่ค่ะ คุณรู้จักด้วยเหรอคะ" "รู้สิครับเพราะผมก็เรียนที่นั่น"เขาบอกกับเธอให้รู้ "บังเอิญจังเลยนะคะ คุณเรียนสาขาอะไรเหรอคะ"หญิงสาวถามชายหนุ่มกลับไป "ผมเรียนสาขา อาหารวิทยาศาสตร์" "สาขาเดียวกันเลยค่ะ ปีไหนคะ ชั้น ปี 2" "ปีสุดท้ายแล้วครับ เหลืออีกปีเดียวก็จบ"เขาบอกกับเธอ "ปิ่นลรินไม่อยากจะเชื่อว่าความบังเอิญที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นอะไรที่หญิงสาวจะได้มาพบ คนที่ไม่เคยเจอกัน ไม่เคยเห็นกัน และไม่เคยคุยกัน กลับเข้าใจกันมากกว่าคนที่คุยกันทุกวัน เห็นหน้ากันบ่อยๆซะอีก ++++++++ ความสัมพันธ์ของเขาและเธอทั้งคู่เริ่มเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ทั้งสองมักจะช่วยเหลือกันยามเมื่อมีปัญหา ทั้งเป็นคนรับฟังและบางคราวก็เป็นคนระบายผลัดกันทำหน้าที่คนละอย่าง เมื่อคนหนึ่งมีเรื่องกลุ้มใจอีกคนก็จะคอยปลอบและเป็นกำลังใจให้ จนเกิดความผุกพันขึ้นในใจของทั้งสอง และหญิงสาวก็คิดว่ารักครั้งนี้คงจะไม่เหมือนรักครั้งก่อน วันนี้ปิ่นลรินแวะมาหาชายหนุ่มเพื่อนำไฟล์รูปภาพเกี่ยวกับรายงานที่ช่วยเขาหามาให้กับชายหนุ่ม ระหว่างที่กำลังจะก้าวเข้าไปทักทายเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง เธอก็ได้ยินเสียงพูดคุยโทรศัพท์ของรติดังออกมาจากในห้อง "พี่ยังคิดถึงฝนไม่เปลี่ยนแปลงนะ คำสัญญาที่ให้ต่อกันก็ยังเหมือนเดิม แน่นอนจ๊ะกลับไปเราต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว" เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของปิ่นลรินอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำสัญญาที่ชายหนุ่มได้ให้ไว้กับบุคคลอีกฟากหนึ่งของประเทศ น้ำตาข้างในก็เอ่อไหลรินออกมาทางดวงตาของเธอ ร่างบางวางแผ่นซีดีที่ถือมาไว้กับโต๊ะและก็ก้าวออกไป หญิงสาวเดินร้องไห้ไปตลอดทาง ทำไมในชีวิตของเธอถึงจะเจอกับความรักที่ไม่มีเจ้าของบ้างไม่ได้หรือ รักที่ไม่ต้องถูกใครแบ่งปันไปมันไม่มีเหลือแล้วใช่มั้ยสำหรับตนเอง หลังจากวางสายจากคนรักที่อยู่ยังเมืองไทย ชายหนุ่มก็ก้าวออกมายังห้องรับแขกด้านนอก เพื่อรอปิ่นลรินนำไฟล์งานมาให้ ในขณะที่กำลังจะนั่งลงไปสายตาของเขาก็มองเห็นแผ่นซีดีวางอยู่ เมื่อเห็นสิ่งของกับมองไปยังโทรศัพท์เมื่อครู่ เขาก็ผูกเรื่องราวนั้นออกทันที หรือว่าหญิงสาวจะได้ยินเขาคุยกับคนรักที่เมืองไทยเมื่อกี้นี้ ไม่ต้องคิดอะไรเลย รติรีบก้าวเท้าออกจากห้องและปิดประตูเพื่อไปยังที่พักของเธอ ร่างบางทรุดตัวลงนั่งพิงกับเตียงนอนในห้อง น้ำตาแห่งความเสียใจก็ยังไม่หยุดไหล รติวิ่งมาจนถึงหน้าห้องของหญิงสาว เขาเคาะที่หน้าประตูห้องถี่ๆ เพื่อเรียกเธอ "ปิ่นเปิดประตูให้พี่หน่อย พี่มีเรื่องจะอธิบาย"หญิงสาวส่ายศีรษะเหมือนไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว เขาจะโกหกอะไรเธออีก ไม่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะฟังคำแก้ตัวอะไรของใครทั้งนั้น +++++++ จากที่เคยมีเพื่อนพูดคุยในยามเช้าเวลานี้หญิงสาวไม่มีใครต้องเดินคนเดียว อีกทั้งเธอต้องคอยหลบหน้าเขาอีกด้วย ซึ่งรติก็พยายามที่จะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้เธอฟังแต่ปิ่นลรินก็ไม่ยอมฟังสักทีจนวันนี้ที่เธอไม่สามารถเดินหนีเขาได้อย่างทุกคราว เมื่อชายหนุ่มมาดักรอตรงหน้าทางเข้าที่พักของหญิงสาว เขาก้าวเข้ามาดึงมือของปิ่นลรินก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปด้านใน "ปิ่นหลบหน้าพี่ทำไม"เขาถามปิ่นลรินแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมตอบอะไรได้แต่นิ่งเงียบอย่างเดียว "ปิ่นจะทิ้งพี่ไปใช่มั้ย ทำไมล่ะปิ่น เราสองคนเคยมีกันและกันแล้วทำไมถึงจะมาทิ้งกันกลางครันอย่างนี้"คำพุดของเขาสามารถเรียกน้ำตาจากหญิงสาวให้ไหลรินได้ ดวงตาของปิ่นลรินจ้องมองไปยังแววตาของชายหนุ่มและเอ่ยออกมา "พี่มีคนที่ให้กำลังใจแล้วนี่คะ ปิ่นก็คงจะไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ข้างพี่" "ไม่นะปิ่น พี่ต้องการปิ่น อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ พี่มีความรู้สึกดีกับปิ่นจริงๆ"เอ่ยจบเขาก็ดึงร่างของหญิงสาวเข้ามากอด ความรักทำไมมันถึงเป็นอะไรที่เข้าใจยากเช่นนี้ รักครั้งแรกคือการที่เรารักเขา และอีกฝ่ายก็บอกว่ารักเราแต่กลับมีความรู้สึกเหมือนห่างกัน รักครั้งที่สองเขามีคนที่รอความหวังอยู่ที่เมืองไทย ในขณะที่เขาเองก็บอกว่ารักเธอและมีความรู้สึกดีๆมอบให้ ร่างบางอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เจ็บร้าวข้างใน ดูๆไปก็คล้ายกับเธอเป็นเพียงตัวแทนของใครบางคนที่เมืองไทยของเขา แต่ปิ่นลรินก็มีความสุขยามที่ได้อยู่ใกล้ชายหนุ่ม เขามอบความอ่อนโยนและความจริงใจให้กับเธอ ถ้าหากว่าชายหนุ่มไม่มีคนสำคัญรอคอยอยู่ เธอก็คงตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้ เหมือนเช่นคนที่มีความรักเคยพูดไว้ว่า ความรักไม่ต้องการอะไรมากขอเพียงแค่มีความรู้สึกดีๆตอบกลับมามันก็เพียงพอแล้ว ซึ่งเวลาที่เธออ่านข้อความนี้ยังไม่เข้าใจกับความรู้สึกอย่างนี้เลยว่าจะมีความสุขได้ยังไงในเมื่อเขามีคนสำคัญอยู่ในใจตลอดเวลา แต่รักแบบนี้มันย่อมมีผลลัพธ์สองอย่างนั่นคือเขาอาจจะเปลี่ยนใจเลือกเธอแทนที่จะเลือกอีกฝ่ายหนึ่งคือคนที่ผูกพันกับเขาก่อนจะมายังต่างประเทศเหมือนเช่นคำตอบที่เธอได้รับจากเอกดนัยเขาเลือกผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ กับอีกผลลัพธ์หนึ่งคือ เขายังคงมั่นคงต่อความรักเก่ามิเปลี่ยนแปลง นั่นก็เท่ากับเธอเป็นเพียงทางเลือกและทางผ่านเท่านั้น หรือเรียกอีกอย่างว่าตัวเติมเต็มของความเหงา แต่ใครจะรู้ว่าข้อความนั้นจะต้องมาเกิดขึ้นกับตนเอง ณ เวลานี้หญิงสาวตัดใจจากชายหนุ่มยากกว่ารักครั้งแรกเสียอีก เธอเหมือนคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ต้องยอมรับสภาพกับความรุ้สึกนี้ รักที่รู้คำตอบดีว่าสักวันหนึ่งมันคงจะจบลง จากคุณ : ต้นข้าว - [ 15 ก.พ. 48 23:24:24 A:203.113.81.172 X:203.150.217.119 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทุกๆเย็นหลังจากเรียนเสร็จ เธอมักจะหลบมานั่งยังสวนร่มรื่นซึ่งอยู่ระหว่างทางกลับที่พักของตนเอง ตรงหน้าเป็นแม่น้ำซึ่งนิ่งสนิท และมีแสงแดดทอดไปตามความยาวของมัน ใบหน้าของหญิงสาวไม่ได้บ่งบอกว่าสบายใจเลย บางคราวก็มีหยดน้ำรินไหลออกมาให้เห็นกับดวงตาที่เศร้าหมอง หนุ่มฝรั่งต่างชาติซึ่งมีใบหน้าบ่งบอกถึงการเป็นประชาชนของเมืองนี้ สังเกตเห็นหญิงสาวมานั่งคนเดียวที่นี่ประจำ และบางทีก็นั่งร้องไห้เกือบทุกครั้ง และวันนี้เขาก็เห็นเธอน้ำตาซึมอีกแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆและยื่นผ้าเช็ดหน้าของตนเองส่งให้กับเธอ ปิ่นลรินเงยหน้ามอง ก็ได้รับรอยยิ้มจากเขาพร้อมกับที่ชายหนุ่มถามเธอกลับมาเป็นภาษาอังกฤษซึ่งทั้งสองพูดคุยโต้ตอบกัน "คุณร้องไห้ทำไม"เธอได้ยินคำถามแต่ไม่อยากบอกให้ใครรู้ว่าหญิงสาวกำลังมีปัญหาเกี่ยวกับความรัก "ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณมีเรื่องอะไรที่ทำให้เสียใจ แต่ทุกสิ่งจะยุติลงได้ก็ต้องขึ้นอยู่ที่ใจของเราเอง ผมถือคตินี้ไว้ใช้เป็นประจำ"เขาเอ่ยกับหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้จากที่นิ่งเงียบเฉยๆเธอก็หันมามองใบหน้าของหนุ่มฝรั่งซึ่งนั่งข้างๆและกำลังหยิบก้อนหินปาลงไปในแม่น้ำแล้วชายหนุ่มก็หยิบก้อนหินขึ้นมาส่งให้กับเธอเพื่อให้ปิ่นลรินลองทำบ้าง หญิงสาวก็เลยลองหยิบมันมาปาลงไปยังแม่น้ำเหมือนเขา "ลองดูสิ เผื่อมันจะทำให้ความกลุ้มใจของคุณหายไป"เธอลองปามันไปในน้ำก้อนแล้วก้อนเล่าแต่มันก็คงไม่ได้ไปไกลเท่าไหร่ ผิดกับชายหนุ่มที่ใช้กำลังในการปาหินให้ไกลด้วยการออกแรงมาก ก้อนหินกระเด็นกระดอนไปมาบนผืนน้ำไปไกล ปิ่นลรินเห็นก็อดชมเขาไม่ได้ "ว้าว คุณปาไปได้ไกลจังเลย" "ลองใหม่สิผมคิดว่าคุณก็ทำได้"และหญิงสาวก็ลองออกแรงมากๆเหมือนเช่นเขาปาก้อนหินไปในน้ำให้ไกลๆบ้าง เมื่อเห็นมันกระเด็นไปได้ไกล เธอก็หันมายิ้มกับเขา คล้ายกับพูดว่า ชั้นก็ปาได้ "คุณรู้มั้ยว่าก้อนหินปาไปได้ไกลเพราะอะไร"เขาถามเธอกลับมาเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้ง "ก็ออกแรงมากๆ แค่นี้ก็ปาไปได้ไกลแล้ว"ปิ่นลรินตอบคำถามเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน "ถูกต้องที่คุณบอกน่ะใช่แล้ว ผมถึงอยากจะเปรียบเทียบให้รู้ว่าปัญหาก็เหมือนกัน ถ้าเราไม่ทุ่มเทกายใจทั้งหมดเพื่อขจัดมันออกไป คุณคิดว่ามันจะสำเร็จมั้ย" "คุณหมายความว่า"ปิ่นลรินเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มบอก "ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ไขถ้าเพียงแต่เราตั้งใจและอยากให้มันจบไปจริงๆ แต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจให้แน่นอน เพราะยังสับสน กำลังใจและความทุ่มเททั้งหมดก็จะน้อยลง ไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้ ผมแนะนำคุณได้เท่านี้ล่ะ หวังว่าคุณคงจะรู้ความหมายในคำพูดผมนะ บ้าย บาย ลาก่อน"ชายหนุ่มเอ่ยจบก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่คำพูดที่แฝงความนัยให้เธอตีความ ปิ่นลรินลองทบทวนถึงคำพูดของนายฝรั่งนั่นอีกครั้ง "ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ไขถ้าเพียงแต่เราตั้งใจและอยากให้มันจบไปจริงๆ แต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจให้แน่นอน เพราะยังสับสน กำลังใจและความทุ่มเททั้งหมดก็จะน้อยลง ไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้ จริงสินะเพราะเราไม่ยอมเลือกเลยสักทางมันก็เลยยังคงสับสนและตัดสินใจไม่ถูก แต่ถ้าเราเลือกที่จะรักเขาต่อไปก็ต้องเตรียมตัวเจอกับผลลัพธ์ที่อาจจะสมหวังหรือผิดหวัง แต่สิ่งที่สำคัญมากที่สุดนั่นก็คือ ปิ่นลรินไม่อยากทำตัวเหมือนผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นที่ทำให้เอกดนัยเลือกเธอไม่ได้เลือกปิ่นลริน และถ้าหญิงสาวยังคงรอคำตอบจากรติ ถ้าเขาเลือกเธอ ก็เท่ากับปิ่นลรินเป็นคนทำให้ความรักของเขาเกิดรอยร้าว หญิงสาวไม่อยากเป็นคนที่ว่าแต่เขาแล้วก็ทำเอง แล้วถ้าเธอเลือกที่จะไม่รอคำตอบแต่ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินจากไป หญิงสาวก็ต้องเสียใจและเจ็บปวดเมื่อความรักที่ได้มาไม่สมหวังและยังต้องเสียความรู้สึกดีๆจากเขา คล้ายกับเส้นทางที่ทั้งสองจะไม่มีวันมาบรรจบกันได้ กับอีกทางเลือกสุดท้ายนั่นคือพบกันแค่ครึ่งทาง ปิ่นลรินอาจจะมีความรู้สึกดีๆกับเขา พร้อมกับกับที่เธอเองก็ได้ความรู้สึกดีๆจากชายหนุ่มด้วยเช่นกัน แต่ก็คงเป็นความรู้สึกแบบน้องสาวและพี่ชาย ที่ไม่หวังอะไรไปไกลมากกว่านั้น หรือน้องสาวที่รอดูความสำเร็จของเขา อีกเพียงไม่กี่เดือนชายหนุ่มก็จะเรียนจบแล้ว และหญิงสาวก็เชื่อว่าคำตอบที่จะได้รับกลับมาก็คงเป็นข้อสอง นั่นคือเขาเลือกคนรักเก่ามากกว่าเธอ เมื่อรู้ผลลัพธ์แล้วจะทนทู่ซี้ไปไยสู้บอกให้เขารับรู้ไปตรงๆเลยดีกว่า เธอจะได้ไม่เจ็บปวดมากเมื่อได้รู้คำตอบเสียแต่เนิ่นๆ และวันที่ปิ่นลรินจะบอกความรู้สึกของเธอให้เขารับรู้ก็มาถึง นั่นคือวันเกิดของชายหนุ่มที่หญิงสาวซื้อของขวัญให้ ซึ่งเป็นกระเป๋าสะพายใส่หนังสือเธอยื่นให้กับชายเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นได้แค่เพียงไหน "สำหรับพี่ชายที่เข้าใจมากที่สุดค่ะ" รติทำใบหน้าสงสัยและถามเธอ "ทำไมพุดอย่างนี้ล่ะปิ่น ระหว่างเราเป็นได้แค่นี้หรือ"รติอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่หญิงสาวให้ความสนิทและความสำคัญกับเขาในอีกฐานะหนึ่ง และปิ่นลรินก็บอกให้ชายหนุ่มรู้ถึงความเป็นไปไม่ได้ เธอไม่อยากมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น "ให้ปิ่นเป็นน้องเถอะค่ะ เราทั้งสองคนจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดมาก และพี่รติก็จะได้ไม่เสียใจที่พี่ไม่เลือกปิ่น "หญิงสาวเอ่ยออกมาในขณะที่น้ำตาหยดลงสู่แก้มนวล ตัดใจเสียตอนนี้ดีกว่าจะต้องเจ็บปวดในภายหลัง รติดึงร่างของเธอเข้ามากอด เขาไม่คิดว่าความรู้สึกดีๆที่เคยมอบให้กันจะเหลือเพียงความเป็นพี่น้อง ในขณะที่เธอเองก็บอกความรู้สึกที่ได้รับจากเขาให้ฟัง "ตอนนี้พี่รติอาจจะคิดว่ารักปิ่น แต่นั่นมันก็คงเป็นเพราะพี่อยากให้ปิ่นเป็นตัวแทนของคนรักพี่ในขณะที่อยู่คนละประเทศ และถ้าพี่เรียนจบกลับไปแต่งงานกับเขา หน้าที่ของตัวแทนอย่างปิ่นก็คงจะหมดความหมาย เป็นแบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ปิ่นคิดมาหลายคืนแล้ว ว่าจะทำยังไงที่เราสองคนจะได้มีความรู้สึกดีๆต่อกันในยามห่างไกล พี่ก็จะอยู่ในใจของปิ่นตลอดไป ว่าเคยมีพี่ชายที่นิสัยดีและน่ารักอย่างพี่" "นี่แสดงว่าพี่ต้องคิดกับปิ่นในฐานะน้องสาวแทนสินะ"ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาพุดกับเธอ "ใช่ค่ะ พี่ชาย"แล้วทั้งสองคนก็กอดกันแนบแน่น มือเรียวของหญิงสาวโอบกอดชายหนุ่มด้วยความรู้สึกแห่งคำว่ารักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะถูกเปลี่ยนฐานะเป็นเพียงแค่น้องสาวของเขาเท่านั้น +++++++++ จนกระทั่งชายหนุ่มเรียนจบและกลับประเทศไทยไปแต่งงานกับคนรักของเขา หากแต่ทั้งสองก็ยังคงติดต่อกัน และปิ่นลรินก็มีความสุขกับความรู้สึกนี้ แม้มันจะต้องเจ็บปวดอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าที่เสียทุกอย่างซึ่งเกี่ยวกับตัวเขาไป เสียทั้งความรู้สึกผูกพัน เสียทั้งเวลาที่คบกันมา รวมถึง ไม่สามารถที่จะพบเจอกันอีกได้ เธอไม่อยากได้ความรุ้สึกเช่นนั้น ส่วนใหญ่ยามที่คนเรามีความรักร่วมกันอะไรๆก็ดูหวานไปหมด แต่เมื่อหมดรักกันแล้ว แม้กระทั่งชื่อ คำพูด หรือ ใบหน้าก็ยังแทบไม่อยากเห็นกันเลย นั่นเท่ากับว่าทั้งสองไม่มีอะไรให้จดจำ สู้จบกันอย่างที่เข้าใจดีกว่า จะไม่เสียทุกอย่างไปเลยรวมทั้งความคิดถึงที่ทั้งสองก็ยังคงนึกถึงกันอยู่เสมอ เมื่อมีแต่สิ่งดีๆให้จดจำ สำหรับปิ่นลรินเองปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายที่เธอกำลังจะจบเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่กลับประเทศไป ยามนี้ความรักที่เธอมีกลับทุ่มเทไปที่ครอบครัวและเพื่อนฝูงที่อยู่ในประเทศไทยมากกว่า ไม่มีรักไหนจะดีและประเสริฐเท่ากับความรักของคนที่เราสนิทเช่นพ่อกับแม่ พี่และน้อง รวมถึงเพื่อนสนิทอีกแล้ว เธอกดโทรศัพท์ต่อไปหาครอบครัวที่บ้าน "ตี๊ด .. ตื๊ด . "สวัสดีค่ะ" "แม่เหรอคะ นี่ปิ่นเองนะคะ คิดถึงแม่จังเลย" "แม่ก็คิดถึงลูกจ๊ะ รู้มั้ยว่า ปลากับ ตาน่ะอยากเจอลูกกันทั้งนั้น"มารดาของหญิงสาวบอกให้เธอรู้ว่ายังมีคนที่รอคอยเธอกลับมาด้วยความรู้สึกที่ยินดี หญิงสาวไม่ใช่คนที่ไม่มีความสำคัญกับใครแต่เธอมีความสำคัญกับบุคคลในครอบครัวและเพื่อน "อีกไม่นานค่ะแม่ ปิ่นจะกลับบ้านไปเจอกับทุกคน" "ดีจ๊ะ แม่จะรอนะลุก" "ค่ะ แม่ บอกปลาด้วยว่าหนูคิดถึงน้องมาก" "ได้จ๊ะแล้วแม่จะบอกน้องให้นะ ปิ่นหนูรีบเรียนแล้วกลับมานะจ๊ะ แม่กับทุกคนยังรักหนูเสมอนะ" "ปิ่นก็รักทุกคนค่ะ" ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นครู่ จนกระทั่งวางสาย และเธอก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนรักต่อไป ความรักของหญิงสาวยังคงต้องเดินทางต่อไปข้างหน้า อย่าได้คิดจมอยุ่กับความเศร้าเอาเวลาที่เหลืออยู่มาสร้างความเข้มแข็งให้ตนเองดีกว่า ให้นึกว่าถึงแม้ตัวเราจะไม่มีความสำคัญกับใครบางคน แต่สำหรับคนใกล้ชิดแล้วล่ะก็ เรายังคงมีความสำคัญกับเขาอยู่ตลอดเวลา End ++++++++++++++ เฮ้อ จบซะที หืดแทบขึ้นคอ อ่านแล้วเป็นยังไงวิจารณ์ได้นะคะ จากคุณ : ต้นข้าว - [ 15 ก.พ. 48 23:25:41 A:203.113.81.172 X:203.150.217.119 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้อ......เป็นผู้หญิงที่โชคร้ายกับความรักจริงๆเลย แต่เราจะรู้ได้ยังไงว่าเขามีใครอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่บอกเรา มารู้ทีหลังก็เจ็บปวดเหมือนกันเนอะครับ ถ้ามีแฟนแล้วแฟนทำแบบนี้ ก็เลิก  (แต่เผอิญว่าตอนนี้ยังหาไม่ได้เลย กรำๆๆๆๆ T_T) จากคุณ : p.ivy - [ 15 ก.พ. 48 23:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ใช่แล้ว ชีวิตต้องดำเนินต่อไป (อาหารวิทยาศาสตร์ Food Science?) จากคุณ : scottie - [ 16 ก.พ. 48 00:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฟู๊ดซาย ช่ายแร้วฮับ (ตอบแทนนะคะ อิอิ) อ่า.. มาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ ชอบจิงๆเรยค่ะ เจ๊ T-T ถ้ากี้เจอคนแบบนี้ละก้อ *-* ฮึ่มๆๆ ไม่ง้อหรอก ชิ! จากคุณ : yackety-yak - [ 16 ก.พ. 48 21:58:09 A:61.90.92.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผู้หญิงดีๆ อย่างปิ่น สักวัน...จะต้องเจอผู้ชายที่ดีค่ะ ^_^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 16 ก.พ. 48 22:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห อ่านแล้วอินมากๆค่ะ คิดว่านางเอกตัดสินใจถูกแล้วล่ะ แล้วก็เข้มแข็งดีด้วย จากคุณ : Soda - [ 17 ก.พ. 48 15:43:18 A:61.90.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้ยยย....อ่านแล้วเห็นภาพเก่าๆ ที่เก่ามากๆ ของตัวเองอ่ะค่ะ....55555.....ไม่รู้สินะคะ ผู้ชายส่วนใหญ่เป็นแบบนี้รึเปล่าง่ะ ไม่ดีเลยง่ะ อยู่เป็นโสดดีกว่า...อิอิ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 17 ก.พ. 48 18:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บรรยากาศเรื่องหดหู่หม่นมัวมาตั้งแต่ช่วงแรกเลย ถึงจะไม่รักหวานใส ก็สนุกไปอีกแบบครับ จากคุณ : GTW - [ 17 ก.พ. 48 21:46:22 ]