ความคิดเห็นที่ 1 อุณหภูมิของการเมือง ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกว่าอากาศของเดือนเมษายน นักการเมืองสามคนที่ถูกเลือกเข้ามาเป็นรัฐมนตรี คือคนเดียวกันกับที่ถูกคณะ รสช. ยึดทรัพย์ ด้วยเหตุผลมีพฤติกรรมร่ำรวยผิดปรกติ เรื่องนี้ พลเอก สุจินดา นายกรัฐมนตรี ให้เหตุผลอย่างคลุมเครือว่าศาลยังไม่มีการตัดสินพิจารณาความผิด ในขณะที่นักวิชาการและฝ่ายค้าน รวมทั้งองค์กรเพื่อประชาธิปไตย ต่างเริ่มมีการเคลื่อนไหว เกิดการชุมนุมครั้งใหญ่บริเวณลานพระบรมรูปทรงม้า มีประชาชนสนใจเข้าฟังการแสดงความคิดเห็นเป็นจำนวนกว่าหนึ่งแสนคน เทียนเล่มน้อยในมือกระพริบแสงวับแวม เมื่อรวมกันเข้าก็พลันสว่างเจิดจ้า ดุจดวงประทีปแห่งมวลชนอันไพศาล กดดันรัฐบาลอย่างพร้อมเพรียงกันทั่วประเทศ “ฉลาด เข้าห้องไอซียูแล้ว นายรู้มั้ย ว่าความตายของฉลาดจะเกิดอะไรขึ้น” ภานุถามพลางโยนถั่วลิสงคั่วเข้าปากแล้วตามด้วยเบียร์ วิชมองหน้าเพื่อนแล้วขำ “จะมีซักวันไหม ที่นายจะหยุดพูดเรื่องการเมือง แล้วหันมาถกทัศนะของศิลปะกันอย่างเมื่อตอนสมัยเรียน” ชายร่างใหญ่หน้ากลมเหมือนจานข้าว แทบไม่สนใจคำพูดของจิตรกรเลย “คำตอบก็คือไม่มี.. เพราะฉลาดจะตายไม่ได้ แม้กระทั่งฝ่ายรัฐบาลที่จงเกลียดฉลาดเข้าไส้ก็จะไม่ยอมปล่อยให้แกอดข้าวตาย ถ้าตายล่ะก็.. วิชเอ๋ย เรื่องวุ่นมันจะไม่จำกัดวงอยู่เฉพาะในเมืองไทยเท่านั้น ต่างชาติ โดยเฉพาะไอ้กัน มันพร้อมจะเข้ามาแทรกแซงบ้านเมืองเราตลอดเวลา เพียงรอให้เกิดเหตุการณ์เหมาะๆ เสียก่อน บัลลังก์ของไอ้พวกเผด็จการก็จะสั่นคลอน เหมือนตะปูที่กำลังถูกถอนออกยังไงยังงั้น” ภานุทำท่าภูมิใจกับบทวิเคราะห์ของตน และให้รางวัลด้วยการสั่งเบียร์อีกขวด “เห็นว่ามหาจำลองก็ประกาศอดข้าวด้วยเหมือนกัน” วิชได้ยินข่าวนี้ทางวิทยุ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะคิดว่ามันคงเป็นเพียงแค่เกมการเมือง “บางคนก็มองว่าจำลองแกกำลังสร้างภาพ แต่สถานการณ์แบบนี้ อหิงสาของมหาตมะ คานธี นั้นเหมาะสมที่สุด และคนที่มีศักยภาพพอจะจูงใจมวลชนยามนี้ ก็คงต้องเป็นมหาจำลอง เรากำลังหวั่นใจอยู่ว่าเหตุการณ์แบบ 14 ตุลา มันกำลังจะย้อนกลับมาให้ได้เห็น” “แล้วถ้าเกิดขึ้นจริง นายจะไปร่วมกับเขาไหม” วิชถามเล่นๆ ภานุตาลุกวาว “อ้าว! ไปซี อย่างน้อยพลังของคนตัวเล็กๆ อย่างเรา ก็อาจล้มยักษ์โกไลแอธได้ ถ้าร่วมใจร่วมสามัคคี” จิตรกรเกือบสำลักเบียร์เมื่อได้ยินคำว่า “คนตัวเล็กๆ” แต่ก็ไม่กล้าล้อเพื่อนผู้กำลังมีวิญญาณของนักประชาธิปไตยเต็มเปี่ยม “พี่วิช ถ้ามีการเดินขบวนเรียกร้องให้สุจินดาลาออก พี่จะไปร่วมด้วยหรือเปล่า” วิชถูกถามคำถามเดียวกัน หากแต่คนที่ถามกลับเป็นฟ้า ไม่ใช่ภานุ “ไปทำไม ร้อนเปล่าๆ ให้พวกนักการเมืองเขาต่อสู้กันไปเองเถอะ” แปรงด้ามยาวเปื้อนสียังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปโดยไม่หยุดให้เสียเวลา จิตรกรเพ่งมองไปยังภาพที่กำลังเขียนอย่างตั้งใจจนลืมดูปฏิกิริยาของหญิงสาว “กะแล้ว..” ฟ้าทำท่าเย้ยหยัน หน้างามของเธอดูคล้ายเคร่งเครียด อึดอัดขัดใจ วิชเริ่มรับได้ถึงอารมณ์อันคุกรุ่นและไม่อยากตอแย “ถ้าคนไทยทุกคนเป็นอย่างพี่.. กับพี่ฝน บ้านเมืองเราคงไม่ก้าวไปข้างหน้าเสียที มีแต่จะถอยหลังลงหุบเหวของไอ้พวกอัตตาธิปไตย” “ไม่หรอกมั้ง ฟ้า เรามีนักการเมืองฝ่ายค้านคอยถ่วงดุลอำนาจอยู่นี่ แล้วอีกอย่าง ประชาชนตาดำๆ อย่างเรา จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้เขาเล่า” “ขี้ขลาด!” ฟ้ากัดฟัน พูดเสียงต่ำในลำคอ ชายหนุ่มถึงกับหยุดมือ หันมองหน้าหญิงสาว เธอสบตาอย่างท้าทาย ดวงตามีประกายวาบวะวับ วิชนึกถึงวันที่เขาจากบ้าน น้ำทะเลสีเขียวเข้มดุจมรกตกว้างไกลจรดตีนฟ้า ส่งเสียงครืนครั่นคำราม เรือตังเกลำน้อยลอยเหนือยอดคลื่นที่ลื่นเลื่อนเคลื่อนไหวราวงูยักษ์แห่งท้องสมุทร เด็กหนุ่มผู้มีความมุ่งมั่นในแววตา ความใฝ่ฝันเต้นเร่าท้าทายอยู่บนแผ่นดินใหญ่เบื้องหน้า เขายืนต้านสายลมและแสงแดดแผดเผา ไม่ยี่หระอะไรทั้งนั้น ทั้งบ้านอันอุดมด้วยกิจการเรือประมงนับสิบลำ ทั้งพ่อผู้เด็ดขาดเป็นถึงผู้ใหญ่บ้านกับแม่เลี้ยงที่จงเกลียดจงชังเขามาตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน วิชจากบ้านมาเพียงตัวเปล่า เสื้อผ้าไม่กี่ชุดและวุฒิการศึกษา พ่อไม่สนับสนุนให้เรียนศิลปะ มันเป็นเรื่องของพวกเพ้อฝัน.. พ่อว่าอย่างนั้น เด็กหนุ่มแอบวาดรูปเก็บไว้ในสมุด ซ่อนไว้ในห้องมิดชิด ทว่าแม่เลี้ยงผู้มีสายตาดังงูพิษกลับค้นผลงานของวิชออกไปให้พ่อดู พ่อตบหน้าเขารุนแรง ครั้งเดียว.. เพียงครั้งเดียว ไม่มีโอกาสได้กระทำอีกเป็นหนสอง วิชหันหลังให้บ้านหลังนั้น และไม่เคยได้กลับไปอีกเลย ขี้ขลาดหรือ.. อย่างนี้เรียกขี้ขลาดหรือ “ฟ้า..” วิชข่มความรู้สึกโกรธ พูดกับหญิงสาวด้วยเสียงหนัก “คนเรามีวิถีชีวิตแตกต่างกัน ในสังคมย่อมต้องการความหลากหลาย เรามีชาวนา เรามีวิศวกร เรามีหมอ มีพ่อค้าแม่ค้า ทุกคนเดินไปตามครรลองของตน ไม่ก้าวก่ายกัน พี่เขียนรูป แน่นอน ไม่ใช่อาชีพอันยิ่งใหญ่ แต่พี่ก็ตั้งใจเต็มที่เพื่อผลิตผลงานออกมาเติมเต็มคุณค่าวิจิตรศิลป์ให้แก่แผ่นดินเกิด ทำสุดฝีมือ ทุ่มทั้งแรงกายแรงใจ จนไม่เหลือไว้ให้อุดมการณ์ทางการเมืองเหมือนเธอ ฝนก็เช่นเดียวกัน พี่ของฟ้าทำงานหนัก ทุกเวลาทุกวินาที มีแต่คำว่างานและเงิน เพื่อส่งให้ฟ้าเรียนจนจบ เธอไม่มีสิทธิไปว่าพี่ตัวเองอย่างนั้น..” “ประชาธิปไตยไม่ใช่ของคนใดคนหนึ่ง มันเป็นของคนทั้งประเทศ เราทุกคนต้องร่วมกันปกป้อง” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ “ปกป้อง.. จากใครล่ะ? นายกฯ ก็เป็นคนไทย ได้รับพระราชทานแต่งตั้งจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เช่นเดียวกับนายกฯ คนก่อนๆ” วิชย้อนถามทันควัน ฟ้าถึงกับอึ้งไปบ้าง “นายกรัฐมนตรี ต้องมาจากการเลือกตั้งของประชาชน ไม่ใช่ถืออำนาจ ถือปืน เข้ามาขอตำแหน่งอย่างนี้ คนอย่างพี่วิชจะไปรู้อะไรนอกจากเรื่องของสีและพู่กัน แบบนี้แหละ ปกครองง่ายดี พูดอะไรก็เชื่อไปหมด เชอะ..” จิตรกรกำหมัดแน่น สองแขนเกร็งจนเส้นเลือดนูนเหมือนรากไม้ ฟ้าสะบัดหน้าเดินข้ามถนน ไม่สนใจรอฟังคำโต้แย้งจากคู่สนทนา วิชมองตามหลังหญิงสาวไปจนถึงรถเข็นขายขนมโตเกียว ใบหน้าของฝนช่วยหยุดความขัดเคืองอึดอัดได้บ้าง แต่แล้วก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมาแทนที่เมื่อเห็นดวงหน้านั้นหม่นหมอง บึ้งตึง มีรอยย่นตรงระหว่างหัวคิ้ว สองพี่น้องไม่คุยกันเลย ฝนละเลงแป้งทำขนม ในขณะที่น้องสาวของเธอเทน้ำอัดลมใส่ถ้วยพลาสติกยื่นให้ลูกค้าด้วยสีหน้าปั้นปึ่ง เย็นชา ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สองวันที่มีแต่ความว่างเปล่าตรงสันเขื่อน จิตรกรหายหน้าไป ไม่มานั่งเขียนรูปอย่างเคย ร้านรถเข็นซ่อนหลบแดดอยู่ใต้ร่มหางนกยูง เมื่อมองไปข้างหน้าครั้งใด ฝนก็รู้สึกเหงาขึ้นมาทุกที แต่แล้วก็มีเสียงบีบห้ามล้อจักรยานดังครืด “สวัสดีครับ ฝน” “คิดว่าย้ายไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว..” หญิงสาวไม่ซ่อนความรู้สึกอีกต่อไป เธอมอบรอยยิ้มให้จิตรกรเป็นของขวัญ “พอดีเพื่อนเขามาชวนไปต่างจังหวัด เพิ่งกลับมาเมื่อเช้าเอง” วิชรู้สึกว่ายิ้มของฝนนั้นเย็นฉ่ำ ทว่าแอบแฝงด้วยเงาเมฆครึ้มทะมึน “วันนี้ฟ้าไม่อยู่เหรอ” “จ้ะ ไปมหาวิทยาลัย..” “คงไปร่วมกิจกรรม” เขาเดาได้ถูกต้อง ฝนพยักหน้าอย่างกลุ้มใจ สองวันนี้มีการชุมนุมกันที่หน้ารัฐสภา ฟ้ากับกลุ่มเพื่อนของเธอที่ธรรมศาสตร์กระตือรือร้นเป็นพิเศษ เมื่อถูกพี่สาวห้ามไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยว เธอกลับย้อนถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “..สตรีมีดวงใจ เป็นดวงไฟไม่ผันผวน สร้างสมพลังมวล ด้วยเธอล้วนก็คือคน.. ใครเคยบอกว่ามือของหญิงนั้นกล้าแกร่งยิ่งกว่าชาย ใครเคยบอกว่าพลังเล็กๆ ของเรา ก็สามารถทะลายกำแพงแห่งอยุติธรรมได้.. ใช่พี่ฝนหรือเปล่า ถ้าแม่ของเรายังอยู่ แม่จะผิดหวังในตัวพี่มั้ยคะ..” ฝนนิ่งอึ้ง วันที่แม่จากไป เหลือไว้เพียงความสร้อยเศร้า มีเพียงตัวเธอ.. กับบทกวีของแม่ ที่เป็นเครื่องให้กำลังใจอันสุดวิเศษแก่น้องสาว เธออ่านบทกวี อธิบายความหมายให้น้องฟัง สร้างภาพความหนักแน่นของตนเองอย่างไม่มั่นใจ ไม่เคยคิดสักนิด ว่าสิ่งที่ออกจากปาก กลับไหลเข้าสู่ความทรงจำของฟ้า.. ทุกบททุกตอน เธอกัดริมฝีปาก เพ่งลึกลงไปในดวงตาน้องสาว “ก็เพราะอุดมการณ์แบบนี้น่ะสิ ถึงทำให้พ่อถูกฆ่า แล้วแม่ก็ต้องทำงานหนักจนล้มป่วย พลังของคน ต้องรู้จักใช้ให้ถูกจังหวะ เรายังไม่พร้อมนะฟ้า น้องยังต้องเรียนหนังสือ อย่าไปเลย.. เชื่อพี่เถอะ” เหมือนเติมเชื้อลงในกองไฟ ใบหน้าของฟ้าแดงจัด “พ่อตายด้วยความกล้าหาญ! พี่จำไม่ได้เหรอ ว่าแม่สรรเสริญพ่อทุกลมหายใจ” น้ำตาน้องสาวเอ่อท้น เมื่อหวนคิดไปถึงความตายของบุพการี รอยแยกเล็กๆ ในความคิดของหญิงสาว ปริกว้างออกจนแบ่งเขตระหว่างตนกับพี่ห่างกันไกลลิบตา ทันใด เธอก็รู้สึกโหยหา อ้างว้าง เดียวดาย “พี่ฝน.. ขอฟ้าไปร่วมชุมนุมนะคะ ฟ้าไม่เป็นไรหรอก พี่เชื่อสิ” ฝนเห็นภาพรางเลือน น้ำตานั่นเองที่มากางกั้นภาพของน้องสาวจนมัวหมอง แม่ชอบพูดบ่อยๆ ว่า ฟ้านั้นเหมือนพ่อ ร่าเริง แจ่มใส แต่ก็เจ้าความคิด และไม่ยอมทนต่อความอยุติธรรมใดๆ ส่วนฝน เงียบขรึม แต่เข้มแข็งภายในเหมือนแม่.. ในงานศพ มีเพียงพระกับเพื่อนบ้านไม่กี่คน รูปขาวดำของแม่ตั้งวางหน้าโลง เด็กหญิงตัวเล็กๆ ซบหน้ากับพื้น ร้องไห้ดังว่าจะขาดใจ ตรงข้ามกับพี่สาวที่ทำหน้าเรียบเฉย สงบนิ่ง ทำหน้าที่เจ้าภาพงานศพโดยลำพังอย่างไม่ขาดตกบกพร่องทั้งที่มีอายุเพียงสิบสี่ปีเท่านั้น เมื่อความเงียบสงัดก้าวเข้ามา เธอนั่งลงเคียงข้างน้องสาว โอบร่างน้อยๆ ไว้แทนมารดา ฟ้าโผกอดฝนแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมจนหมดแรงหลับไปกับตักอันอบอุ่น ฝนเงยหน้ามองภาพแม่เนิ่นนาน ราวจะพยายามซึมซับความเป็นแม่เอาไว้กับตัวให้มากที่สุด.. น้องจ๋า.. หลับเสียนะ พี่จะดูแลน้องแทนแม่เอง.. ฝนพาฟ้าเข้านอน อ่านบทกวีให้น้องฟังจนหลับ ห่มผ้า จูบแก้มเปียกชื้นด้วยความรัก ลุกขึ้นยืน หันหลังก้าวเร็วๆ เข้าไปในครัว ปิดประตู แล้วปล่อยเสียงโฮกับน้ำตาทะลักทะลายโดยมิอาจกั้นได้อีกต่อไป ฝนปล่อยความคิดลอยวนในอากาศ คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ.. แม่จ๋า.. หนูพยายามทำดีที่สุดแล้ว.. เธอกำชับน้องสาวว่าไม่ให้กลับค่ำ และห้ามเข้าไปใกล้พวกหัวรุนแรงอย่างเด็ดขาด ฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา ก้าวเข้ามาจับมือพี่สาวแน่น “พี่ฝน.. ขอบคุณค่ะ” “ถ้างั้นวันนี้ผมช่วยขายน้ำให้นะ” “อย่าเลย ไปเขียนรูปเถอะ” ฝนเคยทำคนเดียวมาจนเคยชิน จึงไม่รู้สึกหนักหนาอะไร ชายหนุ่มจูงจักรยานไปจอดใต้ร่มไม้ด้านหลังรถเข็น แล้วเดินกลับมาอีก “ผมอยากช่วยฝนบ้าง สักนิดก็ยังดี นะครับ” หญิงสาวจ้องดวงตาดำขลับ กลิ่นสีน้ำมันกับบุหรี่จางๆ ทำให้เธออุ่นใจอย่างน่าประหลาด วิชยิ้มกว้างเปิดเผย ภาคภูมิใจในสถานภาพใหม่ รีบกระตือรือร้นเมื่อลูกค้าเข้ามาขอซื้อน้ำอัดลมสองถ้วย ตักน้ำแข็งหลอดในกระติก เทน้ำตามลูกค้าต้องการ ฟองละเอียดซ่าส่งเสียงเบิกบานเหมือนนกนางนวลโบยบิน จิตรกรรับเงินมา ส่งให้ฝนด้วยใบหน้าผ่องใส หญิงสาวยกมือปิดปากหัวเราะ ลืมเรื่องของน้องสาวไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การชุมนุมที่หน้ารัฐสภายังคงความร้อนระอุ พลตรี จำลอง ศรีเมือง ประกาศว่าจะอดอาหารจนตัวตายภายในไม่เกินเจ็ดวัน หากพลเอก สุจินดา ยังไม่ยอมลาออกจากตำแหน่ง นักวิชาการจากมหาวิทยาลัยต่างๆ ทำหนังสือกราบบังคมทูลถวายความเห็นต่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ให้ทรงพระราชทานคำแนะนำแก่นายกรัฐมนตรีเรื่องการยุบสภา พลเอก สุจินดา คราประยูร ออกมาชี้แจงเหตุผลของการเข้ามารับตำแหน่งสี่ข้อ คือ หนึ่ง รัฐธรรมนูญไม่ได้ระบุห้ามไว้ สองเพื่อป้องกันไม่ให้ประเทศชาติถูกนำพาไปสู่การปกครองระบอบประชาธิปไตยแบบสภาเปรซิเดียม ซึ่งได้กล่าวพาดพิงไปถึง พลเอก ชวลิต ยงใจยุทธ อย่างชัดเจน สาม เพื่อรักษาคำมั่นที่ให้ไว้กับชาวพุทธ เนื่องจากประเทศกำลังถูกแทรกซึมโดยลัทธิศาสนาใหม่ และข้อสุดท้าย ความเป็นคนกลาง ไม่ได้อยู่พรรคการเมืองใด จะทำให้สามารถกำจัดปัญหาการคอรัปชันได้ดีที่สุด ตลอดเวลาของการชี้แจง มีสส. ฝ่ายค้านพากันโห่ไม่พอใจตลอดเวลา จนทำให้ประธานรัฐสภาปิดการชุมทันทีเมื่อนายกฯ กล่าวจบ ประชาชนทยอยกันเข้ามาชุมนุมหน้ารัฐสภาล้นหลาม เกิดความชุลมุนวุ่นวายเมื่อตำรวจพยายามกั้นไม่ให้ฝูงชนเข้าไป และมีคำประกาศจากกองกำลังรักษาพระนคร ขอให้ประชาชนยุติการชุมนุมก่อนเวลาห้าโมงเย็น มวลชนนับแสนพากันร้องตะโกนขับไล่ พลเอก สุจินดา สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเมื่อเกิดข่าวลือว่ารัฐบาลกำลังเตรียมสลายม็อบให้หมดภายในช่วงกลางคืน แกนนำจึงพากันลงมติเคลื่อนขบวนผู้ชุมนุมไปยังท้องสนามหลวง รัฐบาลเข้าควบคุมสื่อต่างๆ เพื่อปิดหูปิดตาประชาชน โดยเฉพาะสถานีโทรทัศน์ซึ่งพยายามเสนอข่าวสร้างภาพให้การชุมนุมเป็นเรื่องของคนไม่หวังดีต่อชาติบ้านเมือง หนังสือพิมพ์ทุกฉบับถูกขอร้องให้เสนอเนื้อหาข่าวตามจริง ซึ่งก็เป็นที่รู้กันอยู่ว่าหมายถึงอะไร วิชยังคงไปท่าน้ำศาลากลางทุกวัน เขียนภาพจนเสร็จ แล้วข้ามฟากไปช่วยฝนขายน้ำจนถึงค่ำ ฟ้ากลับมาตามเวลา ใบหน้าของเธออ่อนล้า บทสนทนาที่ออกจากปากล้วนแล้วแต่เป็นประเด็นทางการเมืองซึ่งวิชกับฝนไม่ค่อยเข้าใจมากนัก “วันนี้ฝนเหนื่อยมากแล้ว ไม่ต้องทำอาหารให้ผมหรอก” จิตรกรพูดขณะเข็นรถขากลับ “ทำไมล่ะ ไม่หิวเหรอ” ฝนยิ้มน้อยๆ หลายวันมานี้ วิชแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวไปแล้ว ฟ้าเสียอีกที่เงียบขรึม จูงจักรยานตามมาห่างๆ “หิวสิครับ แต่ผมอยากจะทำอาหารตอบแทนฝนสักมื้อ ผมทำอร่อยนะ ลองชิมฝีมือเด็กใต้หน่อยเป็นไร” หญิงสาวหัวเราะ แล้วบอกว่าเธอไม่กล้าชิมอาหารของวิชหรอก กลัวว่าจะมีสีน้ำมันผสมลงไป ชายหนุ่มยืนยันว่าเขาทำเป็นจริงๆ ฟ้าส่งเสียงฮึดฮัดเหมือนไม่พอใจ “มีความสุขเหลือเกิน! บ้านเมืองจะเป็นยังไงไม่สนใจกันเลยนะ” แล้วเธอก็ปั่นจักรยานคันสูงโย่งแซงขึ้นหน้าไป วิชกับฝนได้แต่มองหน้ากัน 9 พฤษภาคม แกนนำของการชุมนุม คือ ครป. และ สนนท. ยอมรับมติเห็นชอบกับกลุ่มของ พลตรี จำลอง ศรีเมือง ให้เคลื่อนขบวนผู้ชุมนุมจากท้องสนามหลวง ไปยังถนนราชดำเนิน เหตุการณ์เริ่มส่อเค้าความรุนแรงเมื่อขบวนประชาชนได้ประจันหน้ากับตำรวจและแนวรั้วลวดหนามบริเวณเชิงสะพานผ่านฟ้าฯ พลตรี จำลอง ขึ้นปราศรัยโจมตีรัฐบาลว่าปิดกั้นเสรีภาพของประชาชนและเรียกแนวรั้วลวดหนามนี้ว่า “กำแพงเบอร์ลิน” เส้นโลหะถักร้อยเป็นเกลียว คมของมันผุดโผล่น่ากลัว จดจ้องเตรียมพร้อมทิ่มแทงให้เลือดของพี่น้องชาวไทยด้วยกันเองหลั่งริน “มหาจำลองเลิกอดอาหารแล้วว่ะ วิช” ภานุทำหน้าผิดหวัง มือกำหนังสือพิมพ์จนยับ วิชยิ้มเล็กน้อยขณะปิดประตูบ้าน ล็อคกุญแจ “ดีแล้ว ถ้าแกตายไปคงได้วุ่นกันพิลึก นี่คงจบเรื่องกันแล้วสิ” จิตรกรปลดขาหยั่งจักรยาน เข็นออกมาหน้าบ้าน ภานุขึ้นซ้อนท้าย แขนข้างหนึ่งหนีบอุปกรณ์เขียนภาพไว้แน่น ตั้งใจจะไปดูเพื่อนทำงานตลอดเย็นวันนี้ จักรยานคันสูงแบบโบราณเคลื่อนตัวเชื่องช้าออกจากซอยเล็กแคบ ดวงตะวันยังจัดจ้าร้อนแรง แต่อีกไม่นานก็คงจะเริ่มมีฝน “จบอะไรกัน คราวนี้ท่านมหาแกประกาศสู้ยิบตา คนยิ่งแห่กันมาอีกตั้งหลายเท่า สมัย 14 ตุลา กับ 6 ตุลา น่ะ มีนักศึกษาเป็นหลัก แต่ครั้งนี้เท่าที่เราเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นคนวัยทำงาน” หนุ่มตัวโตพูดให้ดังแข่งกับเสียงรถราบนท้องถนน “หรืออาจเป็นคนๆ เดียวกัน นักศึกษาพวกนั้นตอนนี้คงอายุขึ้นหลักสี่” วิชออกความเห็นเสียงดังไม่แพ้เพื่อน ภานุพยักหน้าหงึก “ก็อาจใช่ แต่ก็มีรุ่นๆ พวกเราไปไม่น้อยเหมือนกัน” จักรยานแล่นผ่านโรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ข้ามถนนใหญ่ ตัดเข้าอีกเส้นที่เล็กกว่าเพื่อลัดไปทะลุออกบริเวณหน้าศาลากลาง ภานุบ่นร้อน ยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก วิชหัวเราะแล้วบอกให้ทนอีกนิด เดี๋ยวเขาจะเลี้ยงน้ำอัดลมเย็นๆ กับขนมแสนอร่อย รถเข็นขายขนมโตเกียวจอดอยู่ที่เดิม ร่มสีสดใสดูโดดเด่นตัดกับสีซีดๆ เทาๆ ของถนนและอาคาร จิตรกรแปลกใจเมื่อเห็นฟ้าเฝ้าร้านเพียงลำพัง “ฟ้า วันนี้ไม่ไปร่วมชุมนุมเหรอ” หญิงสาวหันมา เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ผลิรอยยิ้มเปิดเผย เบิกบาน “ไม่ล่ะค่ะพี่วิช วันนี้พี่ฝนไม่สบาย ฟ้าเลยต้องมาอยู่ขายแทน” วิชแนะนำให้ฟ้ากับภานุรู้จักกัน หญิงสาวยกมือไหว้ ใช้เวลาเพียงสองสามนาทีก็ดูเหมือนว่าทั้งสองจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะแนวความคิดเห็นทางการเมือง “ฟ้า ฝนเป็นอะไรมากมั้ย” ชายหนุ่มรีรออยู่นานจนฟ้าและภานุเปิดจังหวะให้เขาแทรก หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่มากหรอกค่ะ แต่ฟ้าอยากให้พี่ฝนพักบ้าง พักนี้ฟ้าเอาเปรียบ ปล่อยให้พี่ทำงานคนเดียว แถมยังชวนทะเลาะบ่อยๆ อีก แย่มากเลย” เธอพูดพลางเดินไปตักน้ำแข็งใส่ถ้วยพลาสติกสองใบ รินน้ำอัดลมสีดำส่งให้ภานุและวิช ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา “ปกติไม่เคยเห็นฝนยอมหยุดพัก.. แล้วนี่ไปหาหมอหรือยัง” “ยังเลย เจ๊ไม่ยอมหาหมอหรอก ขี้กลัว” ฟ้าพูดซึมๆ แต่แล้วก็เหมือนคิดอะไรออก “พี่วิชไปเยี่ยมสิ เจ๊ต้องดีใจมากแน่ๆ ป่านนี้คงได้แต่นั่งหง่าวอ่านหนังสือคนเดียว” ไม่ทันให้ต้องพูดซ้ำสอง วิชคว้าจักรยานเตรียมพร้อม สั่งให้ภานุอยู่คุยกับฟ้าไปก่อนแล้วรีบปั่นออกไปด้วยความรวดเร็ว ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การชุมนุมของมวลชนผู้รักประชาธิปไตย สลายตัวลงชั่วคราว เมื่อพรรคฝ่ายค้านสี่พรรค และพรรคร่วมรัฐบาลห้าพรรค ตกลงเห็นชอบในการแก้รัฐธรรมนูญ โดยขอเวลาไปอีกระยะหนึ่งและจะยื่นวาระให้กับประธานรัฐสภาภายในวันที่ 15 พฤษภาคม ชาวไทยส่วนใหญ่ที่ห่างไกลสถานการณ์ เริ่มมองภาพของการชุมนุมครั้งนี้ไปในทางลบ สมเจตนาของรัฐที่เข้าควบคุมสื่อ บิดเบือนความเป็นจริง สถานีโทรทัศน์แพร่ภาพกลุ่มชาวพุทธเข้าเยี่ยมให้กำลังใจ พลเอก สุจินดา ด้วยบรรยากาศชื่นมื่น เต็มไปด้วยความเอื้ออาทร ในขณะที่สถานีวิทยุ จส. 100 ออกข่าวว่าขบวนผู้ร่วมชุมนุมปิดกั้นเส้นทางเสด็จของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ที่ท้องสนามหลวง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ผู้ชุมนุมต่างพากันเตรียมพื้นที่ และเก็บขยะทำความสะอาด โยกย้ายเต๊นท์และเวทีออกไปให้พ้นทาง ทั้งยังแจกธงชาติขนาดเล็กเตรียมไว้ให้ประชาชนรับเสด็จอีกด้วย เสียงถกประเด็นการเมืองมีให้ได้ยินทั่วทุกหัวระแหง ผู้ปกครองพากันตักเตือนบุตรหลาน ไม่ให้เข้าร่วมชุมนุมในครั้งนี้ เพียงขับมาแค่กลางทาง วิชก็เห็นร่างของหญิงสาวกำลังเดินมาตามถนน “ฝน! ไม่สบายไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มบีบคันห้ามล้อ รถหยุดชิดบาทวิถีเกือบถึงตัวฝน “ไม่เป็นไรแล้ว” จิตรกรรู้ว่าเธอปดเพราะฟังจากน้ำเสียงเบาโหวง แหบแห้ง ฝนบอกว่าที่ร้านมักจะยุ่งช่วงเย็น และฟ้าอาจจะทำขนมไม่ทัน แถมยังมีน้ำอัดลมให้ขายเพิ่มมาอีก วิชรับรองว่าฟ้าจัดการได้สบาย เพราะเขาให้เพื่อนอยู่ช่วยด้วยอีกคน “กลับบ้านไปพักเถอะ มา ผมไปส่ง” ฝนส่ายหน้า ยืนยันจะไปหาน้อง แล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้วิชพูดถึงเพื่อน “ใครน่ะ? นิสัยดีมั้ย? ติดยาหรือเปล่า?..” “โธ่.. ฝน” เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงฟ้าขนาดไหน แต่เขาก็รู้จักภานุมานานนับสิบปี “ไปเถอะ พักสักวัน พรุ่งนี้จะได้หาย มีแรงมาทำงานต่อ ดูสิ.. หน้าซีดขนาดนี้ เดินตากแดด ร่มก็ไม่มี” วิชถือวิสาสะเอามือแตะหน้าผาก หญิงสาวรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาทั้งตัว “มีไข้นะ ถ้าไม่ยอมกลับบ้าน ผมจะลากไปหาหมอ” พูดถึงหมอ ฝนยิ่งใจหาย เธอมีความรู้สึกฝังใจกับกลิ่นยาในคลินิก ได้กลิ่นแบบนี้ครั้งใด ภาพความตายของแม่ก็หวนกลับเข้ามาในหัวทุกที หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขึ้นซ้อนที่นั่งตอนหลังบนจักรยานอย่างไม่เต็มใจนัก วิชพยายามขับให้นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ถึงแล้ว ขอกุญแจด้วย จะเปิดประตูให้” ฝนยิ้ม ล้วงพวงกุญแจในกระเป๋ากางเกงยีนส์ส่งให้จิตรกร หญิงสาวเดินเข้าบ้าน แล้วก็หันกลับมา เมื่อเห็นวิชยังยืนอยู่นอกรั้ว “จะไปแล้วเหรอ?..” “ครับ เดี๋ยวผมจะไปอยู่ช่วยฟ้าเอง” “เข้ามากินน้ำก่อนสิ แล้วค่อยไป” เหมือนมีลมบางเบาโชยไล้หัวใจของจิตรกร ร่างตรงหน้า ช่างเปล่งประกายแห่งชีวิต อบอุ่น ละมุนละไม ราวกับเธอมีปีกนางฟ้ากางสยายห่มคลุมใจของเขา ทั้งที่ร่างนั้น อยู่ในชุดเสื้อยืดเก่าๆ กางเกงยีนส์มีรอยขาดเปื่อย และสวมเพียงรองเท้าแตะ ทั้งที่ใบหน้านั้นปราศจากเครื่องประทินโฉม ทั้งที่เรือนผมนั้นเกล้าไว้อย่างหลวมๆ ไม่ใส่ใจ แต่ยิ้มนั้นเล่าช่างแสนวิเศษ มันมีรสชาติของความทุกข์ เศร้า เหงา สุข มันมีรอยร้าวแห่งการพลัดพรากและโหยหาอาดูร มีความรัก มีความทดท้อ และมีกำลังใจ มันคือสายธารที่ผ่านโตรกแห่งความเหนื่อยหน่ายยากลำบาก แต่ก็ยังชุ่มฉ่ำเย็น ใสสะอาด.. บริสุทธิ์ เฉลียงหน้าบ้านมีเสื่อปู ข้างเฉลียงมีโมกต้นใหญ่ ดอกของมันสีขาวส่งกลิ่นหอมจางๆ วิชรู้ตำแหน่งตู้ยา เขาเดินเข้าไปในบ้าน ถือยาลดไข้กับถ้วยแก้วใส่น้ำเปล่าออกมาให้ฝนกินแล้วบอกให้เธอขึ้นไปนอน หญิงสาวก้าวขึ้นบันไดอย่างว่าง่าย แต่สักพักก็หอบหมอนกับผ้าห่มลงมาอีก “อ้าว ลงมาทำไม” “ข้างบนร้อน..” เธอก้มหน้าพูดเสียงเบา ปูเสื่อบนเฉลียง นั่งลง เอาหมอนวางบนตัก “นั่งสิ” จิตรกรนั่งลงไม่ห่างจากหญิงสาว ไม่กล้าพูดอะไร เธอดูอ่อนเพลียแต่ก็ไม่ยอมนอนพัก ปล่อยให้ปลายนิ้วชี้ลากไล่ไปตามลายเส้นการ์ตูนบนหมอนใบเก่าราวตกอยู่ในภวังค์ เขาเห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางคว่ำหน้าไว้ใกล้ๆ ฝนคงอ่านค้างไว้เมื่อก่อนออกจากบ้าน วิชหยิบขึ้นมา พลิกหน้าปก ดูชื่อเรื่อง .. ใบไม้ที่หายไป.. ฝนเงยหน้ามองจิตรกรแวบหนึ่งแล้วรีบหลบตา “ไม่สนุกหรอก อย่าอ่านเลย..” วิชทำสิ่งตรงกันข้าม เขาลองเปิดอ่านบทกวีด้านใน เนื้อกระดาษนุ่ม รู้สึกได้ว่ามันถูกเปิดมานับล้านครั้ง “ดีออก ขนาดผมไม่เป็นเรื่องโคลงกลอนเลย ยังรู้ว่าดี.. คุณชอบบทไหนครับ” ชายหนุ่มได้เห็นแก้มของฝนแดงระเรื่ออีกครั้ง “ชอบหมดเลย แม่อ่านให้ฟังตอนเด็กๆ ตอนนั้นแม่รวบรวมผลงานของจิระนันท์ จากหนังสือหลายเล่ม” “นี่ไง บทนี้ผมเคยได้ยินเป็นเพลงด้วย ของวงคีตาญชลี ฝนรู้จักมั้ย” เขาเลิกคิ้วดีใจ ขยับหันหน้าหนังสือให้หญิงสาวดู ฝนหัวเราะน้อยๆ แล้วพยักหน้าว่ารู้จัก “ร้องให้ฟังหน่อยสิครับ” วิชพูดไม่ทันคิดว่าฝนควรต้องพักผ่อน หญิงสาวส่ายหน้า แต่มีรอยยิ้มระบายอ่อนหวาน “ฝนร้องเพลงไม่เป็น..” “งั้นผมร้องเอง” แล้วจิตรกรก็พยายามจะผันตัวเองให้เป็นนักร้อง ทว่าเขาคงไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้ ฝนหัวเราะออกมาเพราะกลั้นไม่อยู่ วิชหยุดร้องทันที “ไม่เพราะเหรอ” “เปล่าจ้ะ แต่ขำเสียงวิช” “งั้นฝนร้อง” “ไม่เอา” “นิดนึง” “ไม่จ้ะ” “ว้า.. คนอยากจะฟังแทบแย่” ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง สายลมยามเย็น พลิ้วพรมใบเล็กๆ ของโมกจนสั่นพราว ดอกขาวร่วงหลุดจากขั้วสัมผัสพื้นไม้กระดานบนเฉลียง สองร่างนั่งห่างกันเพียงเอื้อมถึง หญิงสาวกอดหมอนบนตัก ชายหนุ่มก้มอ่านบทกวี “วิช..” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ “ครับ” “อย่าเพิ่งกลับนะ” “ได้สิ” “เขยิบมาใกล้ๆ หน่อย..” ชายหนุ่มทำตาม รู้สึกหัวใจเต้นโครม โดยเฉพาะเมื่อเธอบอกให้หลับตา กลิ่นอายของหญิงสาวอยู่ใกล้จมูกแค่นิดเดียว ฝนจ้องมองใบหน้าจิตรกร รู้สึกเหมือนมีดอกไม้สีสวยผลิในหัวใจ เธอโน้มกายเข้าหาร่างตรงหน้า ร้องเพลงแผ่วเบาข้างหูชายหนุ่ม เพลงนั้นไพเราะยิ่งกว่าเพลงใดๆ เท่าที่เขาเคยได้ยินมา.. .. ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน บริสุทธิ์กล้าหาญ จะบานในใจ สีขาว หนุ่มสาวจะใฝ่ แน่วแน่แก้ไข จุดไฟศรัทธา .. เรียนรู้ ต่อสู้มายา ก้าวไปข้างหน้า เข้าหามวลชน ชีวิต อุทิศยอมตน ฝ่าความสับสน เพื่อผลประชา .. ดอกไม้ บานให้คุณค่า จงบานช้าช้า แต่ว่ายั่งยืน ที่นี่ และที่อื่นอื่น ดอกไม้สดชื่น ยื่นให้มวลชน.. ... แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 48 07:40:00 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 17 พฤษภาคม การชุมนุมของประชาชนที่ท้องสนามหลวงเริ่มต้นอีกครั้ง และยิ่งใหญ่กว่าเดิม เมื่อห้าพรรคร่วมรัฐบาลไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้แถมยังมีแนวโน้มว่าจะถ่วงเรื่องการแก้ไขรัฐธรรมนูญออกไปอย่างไม่มีกำหนด นักการเมืองบางคนเสนอว่าต้องมีบทเฉพาะกาลสองปี และนายกฯ ไม่จำเป็นต้องมาจากการเลือกตั้ง เสียงวิพากษ์วิจารณ์บนเวทีจากตัวแทนกลุ่มต่างๆ ดังต่อเนื่องยาวนาน กำปั้นแห่งมวลชนชูขึ้นโดยพร้อมเพรียง เพื่อทวงถามความถูกต้อง แกนนำของกลุ่มต่างๆ ตัดสินใจรวมตัวกันเป็น สมาพันธ์ประชาธิปไตย เพื่อความเป็นเอกภาพของแนวคิดและการชุมนุม มีประชาชนทยอยกันเข้ามาร่วมตั้งแต่เช้า จนมีจำนวน สามหมื่นคนในตอนบ่ายสามโมง และเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึงสามแสนคนในช่วงหัวค่ำ การจราจรเป็นอัมพาต ผู้คนหลั่งไหลมาทุกสารทิศ ธงสีขาวสะบัดไปมาเกิดเสียงดังกึกก้องสะเทือนแผ่นดิน ผู้บัญชาการกองกำลังรักษาพระนคร สั่งการให้ทุกหน่วยเข้าที่รวมพลตามสี่แยกและเชิงสะพานต่างๆ มีกำลังตำรวจห้าพันนาย ทั้งในและนอกเครื่องแบบ และทหารในสังกัดกองกำลังฯ สองพันนาย เตรียมความพร้อมรับสถานการณ์ ที่หน้ากระทรวงคมนาคม รถยีเอ็มซีของทหารช่างจาก ช. พัน 1 รอ. สองคัน บรรทุกรั้วลวดหนามสงครามมาจอดเตรียมใช้ปิดทางขบวนประชาชน เชิงสะพานผ่านฟ้าฯ หน่วยปราบจลาจลนับพันนาย พร้อมโล่หวายและกระบองในมือ ยืนตรึงกำลังไว้แน่นหนาโดยมีรั้วลวดหนามกั้นขวางถนนอีกแนวหนึ่ง ด้านหลังหน่วยปราบจลาจล มีรถดับเพลิงและทหารพร้อมอาวุธปืนตั้งแถวรับมือราวกับเกิดศึกสงครามครั้งใหญ่ สงครามไทยฆ่าไทยด้วยกันเอง! ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กะว่าตอนหน้าก็คงจบครับ อ้อ.. อย่าเพิ่งทวงซากุระนะจ๊ะน้องๆ หลานๆ กำลังเร่งปั่นอยู่เลย เกือบลืมทำลิ๊งค์แน่ะ.. ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3279796/W3279796.html คุณปิยะรักษ์  ขอบคุณครับที่ชม คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ก็พยายามให้มันออกมาดีที่สุด(ซึ่งก็ยังต้องปรับปรุงกันอีกไม่น้อยเลย) ขอบคุณที่มาอ่านด้วยครับ นายอร ณ ครศรี  ขอต้อนรับสู่ท้องถนนแห่งตัวอักษร(อีกครั้ง) พี่อ่านบทกลอนของน้องแล้วนะ คิดถึงบ้านจังเลย (บ้านเกิด) น้องหนู(ศาลาไทย)  เรื่องสั้นเรื่องอะไรเอ่ย จะเข้าไปอ่านแล้วนะ.. ^^ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.พ. 48 01:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอุดซิงไว้ก่อน อิอิ แล้วค่อยมาตอบครับ ง่วงแระ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 16 ก.พ. 48 02:17:08 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอย ไม่ทันพี่ณัฐกรแฮะ หุหุ จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 16 ก.พ. 48 02:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่สามก็ยังดี  ยังไงก็มีเหรียญกลับบ้าน.... ชอบวิธีการดำเนินเรื่องของลุงอันโตฯมากๆๆๆ ตัดสลับเหมือนดูงาน Experimental short story เลยคะ จะมีสองภาพเลื่อนสลับไปสลับมา งานแบบนี้คนทำต้องค้นข้อมูลหนักมาก (ต้องคิดมาก ด้วย  อิ อิ ) เลยทำตัวเป็นเด็กส่งน้ำ แจกผ้าเย็น ให้คะ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ขอบคุณนะคะที่เขียนงานดีๆให้กันอ่าน แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 48 08:01:17 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 16 ก.พ. 48 05:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ป๊ะไว้ก่อน เด๋วมาอ่านคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 16 ก.พ. 48 08:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณลุงอันโตเจ้าขา  ส่ง link ให้ทางหลังไมค์ก็แล้วกันนะคะ ชอบเรื่องนี้จัง คิดถึง "ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน"  เล่มโปรดอีกเล่ม เกี่ยวกันไหมเนี่ย - -" จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 16 ก.พ. 48 10:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นที่ 6 ค่ะ สมัย 14 ตุลา กับ 6 ตุลา น่ะ มีนักศึกษาเป็นหลัก แต่ครั้งนี้เท่าที่เราเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นคนวัยทำงาน” หนุ่มตัวโตพูดให้ดังแข่งกับเสียงรถราบนท้องถนน “หรืออาจเป็นคนๆ เดียวกัน นักศึกษาพวกนั้นตอนนี้คงอายุขึ้นหลักสี่” วิชออกความเห็นเสียงดังไม่แพ้เพื่อน ภานุพยักหน้าหงึก จี๊ดก็ พยักหน้าหงึก เหมือนกัน อันนี้จริงค่ะ เพราะ พ่อจี๊ดก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละ พี่ชิต อิอิ 2 ตอนไม่จบ ก็ต้องรอตอน 3 สิ 5555 จากคุณ : Jeedy - [ 16 ก.พ. 48 13:19:28 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กำลังว่าจะทวงซากุระฯ อยู่พอดีเลยค่ะ แต่อ่านเจอว่าอย่าเพิ่งทวง อิอิ ไงจะรออ่านนะคะ เรื่องของคุณอ่านแล้วชอบมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้อด้วยคน จากคุณ : หนูเก๋ - [ 16 ก.พ. 48 14:10:57 A:192.168.29.25 X:210.1.17.150 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สมัย 14 ตุลา กับ 6 ตุลา น่ะ มีนักศึกษาเป็นหลัก แต่ครั้งนี้เท่าที่เราเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นคนวัยทำงาน” หนุ่มตัวโตพูดให้ดังแข่งกับเสียงรถราบนท้องถนน “หรืออาจเป็นคนๆ เดียวกัน นักศึกษาพวกนั้นตอนนี้คงอายุขึ้นหลักสี่” วิชออกความเห็นเสียงดังไม่แพ้เพื่อน ภานุพยักหน้าหงึก เห็นด้วยกับช่วงนี้ค่ะ เพราะจากที่ได้ดูข่าวเมื่อสมัยก่อน(ตอนนี้หนูอยู่ป.4 เอง) ก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นแบบนั้น แอบขำคุณอาที่กลัวโดนทวงเรื่องซากุระจนต้องรีบดักคอคนอ่านไว้ก่อน อิๆๆ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 16 ก.พ. 48 15:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เล่นพูดดักทางแบบนี้ จะทวงได้ไงอะ แต่ก็ไวๆหน่อยก็ดี แหะแหะ ยังไม่วายเนาะเรา เฮ้อ เริ่มดำเนินมาใกล้วันเกิดเหตุแล้วยิ่งลุ้นระทึก ว่า เรื่องราวจะเป้นอย่างไร จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 ก.พ. 48 15:24:14 A:158.108.4.242 X:158.108.8.4 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านเช่นกันค่ะ อ่านแล้วคิดถึงเหตุการณ์ช่วงนั้นจังค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ที่บ้านซื้อหนังสือพิมพ์มาอ่านเยอะที่สุด เพลงดอกไม้จะบาน มีความหลังกับความหมายมากๆ ถ้าพ่อไม่เล่าเรื่อง 14 ตุลา 6 ตุลาให้ฟัง คงปล่อยผ่านไปให้เป็นแค่เพลงธรรมดาเพลงหนึ่ง จะรออ่านตอนจบนะคะ... ^____^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ก.พ. 48 16:08:46 A:210.246.77.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ว้า โดนดักคอเรื่องทวงซากุระ อิอิ ตรงนี้น่าคิดนะคะ สมัย 14 ตุลา กับ 6 ตุลา น่ะ มีนักศึกษาเป็นหลัก แต่ครั้งนี้เท่าที่เราเห็น ส่วนใหญ่จะเป็นคนวัยทำงาน” หนุ่มตัวโตพูดให้ดังแข่งกับเสียงรถราบนท้องถนน “หรืออาจเป็นคนๆ เดียวกัน นักศึกษาพวกนั้นตอนนี้คงอายุขึ้นหลักสี่” วิชออกความเห็นเสียงดังไม่แพ้เพื่อน ภานุพยักหน้าหงึก แปลว่าคนรุ่นใหม่ๆ ไม่มีความสนใจเรื่องการเมืองกันเลย ถ้าอีกหน่อย มีเหตุการณ์ทำนองนี้อีก จะมีใครต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยกันอีกไหม จากคุณ : TSURUGI - [ 16 ก.พ. 48 17:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณTSURUGI ให้เดาไหม ตัวคุณ เราว่า อายุน่าจะขึ้นเลข 2 up ถ้าเป็นคนร่นใหม่วัยทีนเอจซึ่งเป็นกลุ่มคนที่อยู่ในกลุ่ม สมาพันธ์นักศึกษาเมื่อวันที่ 14 ตค.16 คือประมาณ 16-20 ปี และคนวัยเดียวกันนี้ในวันที่ 16 กพ.48 กำลังนั่งฟังเพลง ไอน้ำ และรอดูว่าเทรนด์ใหม่ของแฟชั่นนี้จะเป็นอะไร กำลังดูว่านักร้องอคาเดมี่แฟนตาเซียจะออกอัลบั้มไหน และรอหนังเรื่องต่อไปของดาราเกาหลีหรือญี่ป่น การเมืองไม่ใช่เทรนด์ของเด็กยุคปัจจุบันที่ชีวิต ของพวกเขาเติมเต็ม วรรณกรรมปัจจุบันคือไวท์โรด ไม่ใช่ ฉันจึงมาหาความหมาย ทุกอย่างเปลี่ยนโลกเปลี่ยน เราเปลี่ยน แต่ยังเดินหน้าต่อไป จากคุณ : ใครคนหนึ่ง - [ 16 ก.พ. 48 18:42:01 A:202.57.167.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพลงของคีตาญชลีเพลงนั้น คือเพลงไหนหรือคะ ใช่กลอนดอกไม้ ดอกไม้จะบานหรือเปล่า อยากรู้ :) (ชอบเพลงเสียงจากคีตาญชลี) จากคุณ : scottie - [ 16 ก.พ. 48 20:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ติดตามความเคลื่อนไหวครับ ^______^............................... จากคุณ : GTW - [ 16 ก.พ. 48 21:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โห รอนานมาก ๆ เลย อ่ะแต่ก็ยังมา อิอิ ...กำลังรอตอนต่อไป จากคุณ : เปียร์รุส - [ 16 ก.พ. 48 22:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาตามอ่าน...คิดว่าจะจบซะแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ..รอตอนต่อไป ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่าน จำได้ว่าตอนที่เกิดเหตุการณ์ยังเด็กมาก (ประมาณป.4) เรียกได้ว่าอยู่ในช่วงที่เกิดเหตุการณ์แต่ก็จำอะไรไม่ได้เลย มาอ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ได้รู้อะไรมากขึ้นค่ะ จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 16 ก.พ. 48 23:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนนั้นเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องว่ามันคืออะไรอ่ะค่ะ แต่ว่าโตมากับบรรดารุ่นตุลาคมทั้งหลาย หนึ่งประโยคที่ได้ยินมาโดยตลอดก็คือ... ...คนเรามีหน้าที่ต่อสังคม แต่ต้องถามตัวเองให้ได้ ว่ากำลังเป็นเครื่องมือของใครหรือเปล่า... แหะ...แหะ... บอกไปเถอะค่ะ.. เป็นน้องหมูที่ไร้ซึ่งความสนใจทางการเมือง...(น่าอายมั้ยเนี่ย ^^') รอต่อไปด้วยใจระทึกค่ะ.. @^________^@ จากคุณ : p_jung - [ 17 ก.พ. 48 09:03:13 A:210.246.68.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนนั้นคุณชิตต้องไปม๊อบกับเขาด้วยแน่ ๆ แล้วรู้ไหมว่าคนที่หายไป 8000 คน ศพอยู่ที่ไหน อ่านละเอียดแล้วจะมาคุยอีกรอบนะ จากคุณ : วังวน - [ 17 ก.พ. 48 09:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ลากสังขารเข้ามาตอบกระทู้.. นายบอล (ณัฐกร)  มาอุดแล้วอย่าลืมกลับมาดึงออกเน้อ เดี๋ยวทางจะตันเสียหมด นายโจ๊ก  สองคนนี้มาอ่านหรือมาวิ่งแข่งกันเนี่ย มีที่หนึ่งที่สองด้วย คุณโตมิโต  อ้าว นี่ก็ด้วย ขอบคุณครับสำหรับคำชม จริงๆ แล้วก็ยังมีข้อผิดพลาดอีกมากมาย จำต้องได้รับคำแนะนำจากผู้อ่านหลายๆ ท่าน เรื่องข้อมูล ยอมรับว่าต้องหาอ่านเยอะหน่อย เพราะเรื่องราวมันอิงอยู่กับเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ ซึ่งเป็นที่รู้กันของคนส่วนใหญ่ในประเทศ มั่วไม่ได้เลย โชคดีที่ผมเขียนบันทึกไว้ด้วยในช่วงนั้น (ปี 2535) แต่ก็ยังต้องค้นกันอีกพอสมควรทีเดียว น้อมรับผ้าเย็นด้วยใจปรีดาครับ.. ด็อกเตอร์ดิน  ได้ๆ ปะไว้แล้วอย่าลืมมาแกะออกด้วย น้องหนู (ศาลาไทย)  เรื่องประชาธิปไตยบนเส้นขนาน ก็เป็นหนังสือเล่มโปรดอีกเล่มของลุงจ้ะ(ยอมรับสถานภาพแล้ว) แต่ที่ชอบจริงๆ ของคุณวินทร์คือเรื่อง ปีกแดง ยังประทับใจนางเอกชื่อ ฮวง มาจนถึงทุกวันนี้ (ฮวงเป็นสาวเวียดนาม) เข้าไปอ่านเรื่องของหนูแล้ว สนุกมากจ้ะ เขียนดีจัง หนูจี๊ด  นี่ก็แข่งกับเขาด้วยรึ ดีจังเลย มีพ่อรักประชาธิปไตยขนาดนั้น ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นแน่ๆ รออ่านตอนที่สามด้วยนะจ๊ะ เป็นตอนจบ หนูเก๋  ขอบคุณมากๆ จ้ะหนูเก๋ สำหรับกำลังใจ ซึ้งจังเลย หนูตัว(Z)  ไม่ได้กลัวโดนทวงหรอก แต่ยังไม่มีจะให้ทวงเนี่ยสิ เป็นคนที่เขียนเรื่องทีละหลายๆ เรื่องไม่ได้จ้ะ ถ้าเขียนออกมาแล้วสงสัยจะเละ ก็เลยต้องเขียนเรื่องนี้ให้จบเสียก่อน หวังว่าคงไม่รำคาญนะจ๊ะ ยายเด็กดื้อโอเลี้ยง  นั่นไง นี่ถ้าไม่เขียนดักไว้สงสัยโดนเจ้าเด็กนี่ทวงอีกชัวร์ ตอนที่สามสงสัยจะมีฉากนองเลือดเยอะหน่อย เตรียมหาอะไรมากินระหว่างอ่านได้เลย คุณปิยะรักษ์  ขอบคุณคุณปิยะรักษ์ที่เข้ามาอ่านเช่นกันครับ หากเห็นว่าตรงไหนใช้ภาษาไม่ถูกต้องก็โปรดชี้แนะด้วย สมัยช่วงเหตุการณ์ ผมก็ซื้อหนังสือพิมพ์ทุกวันครับ จนมาหลังๆ ถึงได้รู้ว่าข่าวโดนกรองไปตั้งเยอะแล้ว ที่เหลือให้อ่านมีแค่กระพี้ เพลงดอกไม้ ผมชอบมาก เคยคิดอยากเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับเพลงนี้มาตั้งสองปีก่อน แต่ลองเขียนออกมาแล้วไม่ได้เรื่องเลย คุณซึรุกิ  เอ ไฉน คนติดใจประโยคนี้กันจัง อืมม์ จะว่าไปผมเองก็คิดแบบนี้แหละครับ เลยใส่คำถามนี้ไว้ในลักษณะคำพูดของตัวละคร คุณใครคนหนึ่ง (ซึ่งคือใครกันนะ)  เห็นด้วย(ในระดับหนึ่ง)ครับ คุณสก็อตตี้  ใช่แล้วครับ จริงๆ แล้วมีอีกหลายบทที่เอาไปทำเป็นเพลง ผมฟังแล้วก็ว่าเพราะไปหมด อาจารย์จี  ขอบพระคุณครับอาจารย์ น้องนัท (เปียร์รุส)  อ้าว อ่านตอนดึกๆ งี้ก็ไม่ต้องแอบอ่านแล้วสิ เนอะ คุณ FruiT SaLaD  แสดงว่าอายุเท่ากับหนูตัว(Z) เลยสิครับ มีหลานๆ อายุเท่านี้หลายคนเหมือนกันบนถนนนักเขียนนี้ ผู้เฒ่าอย่างเรารู้สึกอบอุ่นดีแท้  ขอบคุณที่รออ่านนะจ๊ะ น้องหมู p_jung  จะเป็นเครื่องมือให้กับใครหรือเปล่า คงขึ้นอยู่กับวิจารนญานและจิตสำนึกของแต่ละคนน่ะครับ คิดว่าคนส่วนใหญ่ที่เข้าไปร่วมชุมนุมคงมีวุฒิภาวะเพียงพอ แต่ไอ้ที่ไปเย้วๆ กับเขาก็เห็นมีอยู่เหมือนกัน พวกนี้เหมือนไปเฮกันมากกว่า วังวน  ผมไม่ได้ไปร่วมขบวนกับเขาหรอกวี ตอนนั้นกำลังบ้าเล่นกีตาร์อยู่เลย ซ้อมวันละเกือบสิบชั่วโมง ไม่เหลือใจไปถึงประชาธิปไตยเลยล่ะครับ (เหมือนวิชในเรื่องนี้แหละ) ตอนนั้นอายุ 21 เช่าอพาร์ทเมนท์อยู่คนเดียวข้างๆ ท่าวาสุกรี จำได้ว่าหาของกินยากมากๆ ปกติจะออกไปหาอะไรกินแถวสวนอ้อย หรือไม่ก็เทเวศร์ แต่ช่วงนั้นปิดกันหมดแทบทุกร้าน สุดท้ายต้องพึ่งมาม่า ผมเขียนบันทึกประจำวันเอาไว้ เมื่อเดือนก่อนหยิบมาอ่าน ภาพสมัยก่อนเลยผุดขึ้นมาชัดเจน ผมเขียนไว้ว่า มีรถบรรทุกทหารมากันเต็มเรียงรายเป็นแถวเข้าไปทางบางลำพู มีม็อบคนต่างจังหวัด(แก่ๆ) เป็นร้อยๆ คน นั่งรถยีเอ็มซี มาร่วมให้กำลังใจนายกฯ (ตอนนั้นเรียกม็อบจัดตั้ง) ประมาณวันที่ 20 ยังมีเคอร์ฟิวส์อยู่ นั่งตุ๊กๆ ไปมาบุญครอง ปรากฏว่าห้างปิด ว่าจะซื้อซีดีเสียหน่อย (ที่ร้านเหรียญทอง) ฯลฯ ได้วีดีโอมาดู เห็นภาพทหารเดินย่ำไปบนหลังคนในโรงแรมรอยัล รู้สึกใจคอไม่ดี บางภาพก็เห็นทหารยิงปืนกลเข้าใส่ ยังคิดอยู่เลยว่าแม่งโคตรโหด อ้อ อีกประโยคหนึ่งที่เขียนไว้ อ่านแล้วขำตัวเอง “จำลองกับสุเข้าเฝ้าในหลวง ทรงตรัสสั่งสอนให้รักประเทศชาติบ้านเมือง พอจบก็มีเพลงสรรเสริญฯ รู้สึกอินตามเลยลุกยืนตรง” อ่านแล้วมาคุยกันต่อนะวี จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 ก.พ. 48 22:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อินครับ เพราะ ไปกับเขาด้วย รอดแบบ ไม่ได้ตั้งใจ และเราก็เจอคนไทย ที่เอาเปรียบคนไยด้วยกัน ผ่านไป 10 ปี เราถึงรู้ว่า เหตุการ์ได้ถูกจัดฉากเพื่อผลประโยชน์ทางการเมือง ตั้งแต่นั้น เราเลิกสนใจการเมือง เลิกไปร่วมชุมนุม เราไม่อยากเป็นเหยื่ออีกต่อไป จากคุณ : เอ็นจัง - [ 19 ก.พ. 48 03:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หุหุ มาอ่านแระ อยากจะบอกว่าตอน พฤษภาทมิฬ ยังเด็กอยู่ แต่ไม่ค่อยน่าเชื่อเนอะ ตอนนั้นอยู่บ้าน มหาลัยยังไม่ได้กลับ ทางบ้านยังไม่ให้ไปน่ะ เลยนั่งดูข่าวอยู่กะบ้าน ไม่เห็นอะไรเลย พอเหตุการณ์สงบจำได้ว่าช่อง 9 เอามาฉายแรกๆ แต่เซนเซอร์ไปเยอะ ปล ชอบที่พี่บรรยายจัง ทำได้ไงเนี้ยะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 19 ก.พ. 48 10:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 พี่ชิต วู้ ๆ ........... มายัง ตอนต่อไปน่ะ 4 วันแล้วนะ ปล. อย่าลืมโนริโกะนู๋นะ จากคุณ : Jeedy - [ 20 ก.พ. 48 23:52:34 A:202.57.177.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วเจ๋งดีค่ะ เหตุการณ์ตอนนั้นยังอยู่อนุบาลอยู่เลย ชอบจังเรื่องนี้ จากคุณ : rommunee - [ 23 ก.พ. 48 20:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณเอ  อ๊ะ งั้นเราก็อายุพอๆ กันสิ แต่ผมไม่ได้ไปร่วมกับเขาหรอก มัวแต่บ้าซ้อมกีตาร์แล้วก็ตามข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์ ด็อกเตอร์ดิน  ขอบคุณที่ชมขอรับ พี่ก็บรรยายไปตามความรู้สึกนั่นแหละ ถ้าติดขัดตรงไหนก็เตือนๆ ด้วยนะดิน หนูจี๊ด  ใกล้แล้วๆ สองสามวันนี้ไม่ได้เขียนเลย มัวแต่ยุ่งเรื่องปั่นบทความ เพิ่งส่งไปตะกี้ เดี๋ยวจะได้เขียนต่อแล้ว คุณrommunee  ขอบคุณครับ ช่วงนั้นอยู่อนุบาล งั้นเราก็อายุห่างกันลิบลับเลยสิ (ตอนนั้นผมเรียนปี1แล้ว) ขอต้อนรับหลานอีกคนนึงนะจ๊ะ ไม่รู้ใครไปโหวตไว้ให้ ขอบคุณมากๆ ดีใจจริงๆ ไม่เคยได้ขึ้นข้างบนกับเขาเลย จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 23 ก.พ. 48 23:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาน่าพลาดเลยเรา อย่างนี้ทุกคน คงรู้แล้วว่า เราแก่เท่าหร่ ยังดีที่มีแก่กว่า ก็ท่านพีผู้เฒ่า ทิวา งั้ย ดีนะที่ท่านไม่มา ไม่งั้น คงโดนไล่เตะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 24 ก.พ. 48 00:21:30 ]