"คิดไม่ถึงว่าคุณจะแปลกจริงๆอย่างที่คุณพยายามบอกมาตลอด" ฉันมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
"ครับ ทุกคนก็บอกผมอย่างนั้น" เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อ
" จะว่าไปแล้ว ที่ว่าทุกคนก็ไม่ถูก จริงๆผมไม่เคยนัดเจอใครเลย เพิ่งออกมาพบกับคุณเป็นคนแรกนี่แหละ"
ฉันยังคงจ้องมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเอ่ยประโยคนี้ออกมา
"คุณเป็นคนหรือเปล่าคะ"
โอ... มันช่างเป็นคำถามที่น่าตกใจจริงๆ
เขายังคงนั่งนิ่งและยิ้ม ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ตอบอะไรตรงๆแน่ แม้ว่าคำถามจะชัดเจนขนาดนั้นก็ตาม
"อย่ามองเพียงสิ่งที่คุณเห็นภายนอกนะครับ มองให้ลึกซึ้งกว่านั้นอีกครั้งเถอะ"

*****************

เราพบกันในห้องแช้ทหลายเดือนมาแล้ว และหลายเดือนแล้วที่เราคุยกันอย่างสนุกสนาน ใครๆก็รู้ดีว่าเขาพยายามจะทำตัวเป็นพระเอกอยู่เสมอ
มีข่าวลือเป็นระยะๆว่าเขาเป็นคนโน้นคนนี้ ทำให้หัวข้อสนทนาในการนัดครั้งแรกของเราเป็นการทำความรู้จักและพูดถึงเรื่องส่วนตัวของเขาเสียส่วนใหญ่
"คุณเป็นใครกันแน่" ฉันถามขึ้น
"ผมมาจากไหนไม่สำคัญหรอก ผมต้องการมาอยู่ในที่ที่ผมจะเป็นพระเอกได้ ก็เท่านั้น"
เขาน่าหมั่นไส้จริงๆ... ฉันคิดในใจ
"ผมจะไปทุกๆที่ที่มีนางเอก และจะพยายามเอาชนะใจเธอ คุณก็เห็น "
จริงด้วย ฉันก็เห็น
"อย่างไรก็ตาม ผมยังไม่เคยได้เป็นพระเอกจริงๆสักครั้ง"
ใช่สิยะ
"ในบางที่ที่ไม่มีผู้ร้าย ผมก็จะพยายามสร้างให้คนอื่นเป็นผู้ร้ายขึ้นมา จนทุกคนเกลียดผมกันหมด จนผมคงจะต้องไปเกิดใหม่เร็วๆนี้ ผมเคยบอกคุณแล้วนี่นา"

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันพยายามวาดภาพความร้ายกาจของเขามาตลอด แต่เมื่อได้พบหน้ากัน ฉันก็รู้สึกว่า ดวงตากลมโต ขนตางอน และปากยื่นๆ ความจริงก็ไม่ถึงกับน่าเกลียดสักเท่าไหร่หรอกนะ
คนเรามีมุมมองต่างกันและเปลี่ยนไปได้เสมอ
"ที่ผมเคยบอกว่าคุณน่ารัก ผมพูดจริงๆนะ" เขาว่า
ฉันยิ้ม "ดีใจค่ะ ที่คุณพูดจริงๆบ้าง"
ฉันอาจจะชอบเขาอยู่บ้าง แต่ความลึกลับของเขาก็ทำให้ฉันปวดหัวอย่างมาก และตอนนี้ฉันกำลังสับสน
ในที่สุด เขาก็ยกมือของฉันขึ้นมากุมไว้ แล้วพูดว่า

"ฟังดีๆนะครับ........ผมเป็นหมา"

ไม่มีคำพูดใดๆระหว่างเราอยู่ครู่หนึ่ง จนเขาจับมือฉันไปแนบที่แก้มของเขา
"หนวดแข็งหน่อยนะครับ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่เอาใจใส่ตัวเอง ผมเคยพยายามโกนแล้ว แต่มันกลับยิ่งทำให้ปลายหนวดแข็งกว่าเดิม
อย่าด่วนตัดสินผม จากสิ่งที่คุณเห็นหรือสัมผัส เรื่องทุกเรื่องมีเหตุผล เพียงคุณจะเปิดใจรับฟังหน่อยเท่านั้น"
"จับหูผมสิ"
ฉันเอื้อมมือไปจับ หูของเขานุ่มเหมือนผ้ากำมะหยี่
"หูตั้งด้วยนะ สะอาด ไม่มีเห็บ" เขาบอก
และฉันก็เพิ่งสังเกตว่า ลิ้นของเขาด่างอีกต่างหาก
"ผมอยากให้คุณเข้าใจ ผมรู้ว่าคุณมีคำถามอีกมากมายที่ค้างอยู่ในใจ แต่คุณก็ไม่ถามผมตรงๆ
และแล้วฉันจึงตัดสินใจถามคำถามนี้
"คุณมีลูกแล้ว ใช่ไหม"
..........จนได้สิ

**********************

พระเอกต้องไม่มีลูก นี่คือคุณสมบัติสำคัญอย่างยิ่งของพระเอกทั่วไป ฉันรู้ดีว่าคำถามนี้ทำให้เขาขาดความมั่นใจอย่างมาก
ปากยื่นๆนั้นเม้มสนิท แต่ก็เม้มได้ไม่นานหรอก ในที่สุดลิ้นด่างๆก็ห้อยออกมาอย่างเดิม
"การมีลูกเป็นสิ่งที่วิเศษนะครับ"
เขาตอบไม่ตรงคำถามอีกแล้ว
"แต่การมีลูกมันจะสำคัญตรงไหน ถ้าผมเป็นพระเอกในจอสี่เหลี่ยม ที่โน่น ที่นี่ ในบทบาทสมมุติต่างๆกันไป " แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่อง "ผมรอคอยเสมอว่าเมื่อไหร่ผมจะได้เป็นพระเอกเรื่องสั้นสักเรื่องโดยไม่ต้องแต่งเอง"
คราวนี้เขาทำหน้าเศร้า "เรื่องสั้นที่มีบทรักดีๆ"
เขาทำตาซึ้งด้วย
เราจ้องตากันอยู่พักหนึ่ง จนฉันเริ่มรู้สึกว่า ฉันเป็นนางเอก เอ.......จริงๆฉันก็เป็นนางเอกอยู่แล้วนี่นา
"ฟังนะ แม้ว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้จะไม่ได้เรื่อง แต่ผมก็ยังอยากบอกสิ่งนี้กับคุณ
........หลับตาสิ นึกให้ผมเป็นอะไรก็ได้อย่างที่คุณต้องการให้เป็น
ผมไม่ต้องการความคิดถึง ผมไม่ต้องการหัวใจของใคร เพราะถึงผมได้มา ก็เอาไปทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
.........แต่ผมจะคอยอยู่ใกล้ๆ เล่นกับคุณเวลาที่คุณเหงา คอยไล่กัดใครก็ตามที่มารังแกคุณ"
เขายื่นหน้ามาใกล้ๆ จนจมูกเปียกๆมาแตะแก้มฉัน
(.ตายละ..เรื่องนี้มีบทรักจริงๆซะด้วย...)
"กอดผมแน่นๆ แล้วก็รักผมซะที....นะครับ"