กระสับกระส่าย  นอนไม่หลับ  ผมตัดสินใจเดินไปหยิบหนังสืออีกเล่มในตู้มาอ่าน  ส่ายตาไปทางซ้ายแลไปทางขวา  สบเหมาะเข้าก็ทิ้งก้นลงบนเก้าอี้ที่วางไว้สำหรับชมวิวที่นอกระเบียง  
         นิ้วไร้ไปกับขอบหนังสือขณะรวบรวมสมาธิ  ใช่ !  นี่เป็นอีกหนึ่งเล่มที่เธอซื้อให้ผมและผมได้ยกให้มันเป็นเล่มโปรดซะด้วย  ผมปรายตาไปที่ปก  ชื่อของมันยังปรากฏแจ่มชัด
          "สะพานรักสะพานอดีต"  
          ไม่มี  คิทเคท  ในที่นี้  และแน่นอน...ย่อมต้องไม่มีฟรานเชสก้าอีกเช่นกัน  เรื่องของเรามันไม่มีทางอะไรให้เลือกมากนัก  เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเราได้ลิขิตมันไว้มาแต่เริ่มรู้จักกัน  
         ผมเปิดหนังสือไปอ่านตอนที่โปรด  ฟรานเชสก้าจะตัดสินใจยังไง  จะไปกับ  คิทเคท  หรือจะทิ้งความรักเพื่อครอบครัว  
         เอาสิ  เอาสิ  เอาสิ  ไฟแดงแล้วมันก็เขียว  
         แต่ในชีวิตผมมันไม่มีไฟแดงและไฟเขียว  เธอไม่ต้องรอสัญญาณเพื่อตัดสินใจ  ไม่มีอะไรมาทำให้ลังเล  อย่างน้อยถ้าเรื่องของผมเป็นแบบสะพานรัก  ผมก็ยังคงเห็นค่าของตัวเองแม้มันจะไม่มีมากนัก
         "เราเลิกกัน"  ง่ายดายมาก  
         "ก็แล้วแต่เธอนะ"   นี่ง่ายบัดซบกว่า
         ทำไมผมไม่รั้งเธอนะ  อ้อ ! ก็เราเล่นตกลงมาก่อนแล้วนี่ว่าถ้าถึงเวลาเราต้อง...
         เอาหนังสือออกเล่มนี้ออกไปไกล ๆ มือหน่อยดีกว่า  อารมณ์ที่ขุ่นมัวกับหนังสือ  มันเป็นของต้องห้าม  และยิ่งที่พักของผมอยู่บนตึกชั้น  12  เห็นวิวรอบทิศมีระเบียงเป็นอุปกรณ์เสริมอย่างนี้  ยิ่งต้องห้ามเข้าไปใหญ่
         ผมเก็บหนังสือเข้าตู้  สลัดตัวออกจากเสื้อก้าวออกจากกางเกงตรงลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ  ในใจได้แต่หวังว่า  น้ำ  คงชำระอะไรที่ไม่ดีออกไปได้บ้าง
         การณ์มันน่าจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้นถ้าผมไม่เกิดส่องตาไปที่ฟองน้ำขัดตัว
         โอ้  the  reader  ทำพิษ  และเธอผู้นั้นก็ชอบให้ผมอ่านหนังสือให้ฟังเสียด้วย  สวรรค์จะทำร้ายข้าไปถึงไหนวะ
         ไม่มีที่ไหนบนโลกให้คนอกหักไปหรือ
          ทำไมไม่ออกเป็นตัวบทกฏหมายมาเลยล่ะ  ว่าคนอกหักต้องออกจากประเทศภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง  ตอกย้ำกันนักไม่ใช่เหรอ
         ผมออกจากห้องน้ำในทันที  เอาผ้าขนหนูที่พันเอวอยู่ย้ายมาวางนาบลงกับดวงตาทั้งสองข้าง
         แม้เหม็นกลิ่นบางอย่างที่แสนคุ้นเคย...ก็ช่างมัน
         จินตภาพไปว่าตัวเองตาบอด  ดั่งใครดี  มีพระเอกในหนังสือรักเล่มไหนบ้างที่ตาบอด  ข้าจะได้ทำอะไรถูกหน่อย  
         คิดสิ  คิดสิ  เรื่องไหน
         อาจจะมี  เต่เราไม่เคยอ่าน  ขณะนั้นนึกว่าตัวเองเป็นแกตสบี้ไปก่อนก็ได้นี่  ใช่ไอ้แกตสบี้มันหลงรักคนจนตาบอดอยู่แล้วนี่  แต่เรายังดีกว่ามัน  เพราะเรายังมีชีวิต
         ผมเมาอยู่ในความมืด  อันธการ  มันก็อีคำเดียวกันนี่หว่า  เราจะพรรณาให้มันซ้ำซากทำไม  เวลาอกหักอย่างนี้เราต้องอยู่กับมันให้คุ้มซิ  
         จะมีซักกี่คนที่โชคดีอย่างเรา  ได้เจอคนที่เรารักและเขาก็รักเรา  แต่ต้องอกหัก  
         มันยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่  1  อีก
         "น้องดารักพี่รินมากเท่าที่มนุษย์เราจะสามารถรักกันได้"  เอ....ทมยันตีเขียนไว้อย่างนี้หรือเปล่า
         ช่างมัน  ถูกผิดว่ากันที่หลัง  เพราะเนื้อเรื่องที่ซาบซึ้งอย่างมีเหตุผลทำให้เราเศร้าได้เสมออยู่แล้วนี่  ความรักของเราอาจไม่งดงามเท่าของ ชลันดาสาริน  แต่ก็ไม่ด้อยกว่าแน่นอน  เพราะอะไรนะหรือ
         มองดูตัวเองมั่งสิ  ไอ้เบื๊อก  มีเรื่องใดไหนโลกที่ทำให้คนไปยืนแก้ผ้าโชว์ตรงระเบียงได้อย่างไร้อย่างอายเยี่ยงนี้  ผมไม่ได้บอกว่า  การแก้ผ้าโชว์เป็นเรื่องของการแสดงความรักยิ่งใหญ่  ผมไม่ได้บอกนะ
         แต่มันเป็นเรื่องของการคุมสติไม่อยู่ต่างหาก  มันล่องลอยไปอยู่ ณ จุดใดของโลกหนอ  กลับมาเถอะ  สติ  กลับมาหาข้า  ข้าอภัยให้เจ้าแล้ว
         "ไอ้ฟาย"  ผมตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นยามส่องไฟจากชั้นล่างสุดขึ้นมาให้ปรากฏแสงบนลำตัวของผม  "พวกโง่ ๆ อย่างพวกแกไม่รู้หรอกว่า คนอกหัก  มันเป็นอย่างไร  โง่ ๆ อย่างนี้  เกิดมาแล้วก็แก่เลย"
         อย่างที่บอก  จะมีที่ใดในโลกอนุญาติให้คนอกหักอยู่อย่างปกติสุข...จะมีที่ใดเล่า
         ต้องอยู่กับตัวเองเท่านั้นและต้องอยู่ให้ได้
         ผมหยิบ  norwegian  wood  ของมุราคามิมาอ่านต่ออีก  ถ้าเขียนชื่อหนังสื่อผิดต้องขออภัยด้วย  และพวกคุณห้ามโกรธ  กฏหมายเผ่าเออร์เต่อกัน ว่าไว้ว่า  อย่าตำหนิคนอกหัก
         ผมอ่านไปแกน ๆ จำไม่ได้ด้วยว่าเมื่อวินาทีที่แล้วอ่านอะไรไป  พระเอก  นางเอก  เพื่อนนางเอก  ชื่ออะไร  ใครจะจำได้  
         ไม่อ่านแล้ว  อ่านไปก็ปวดหัว  ผมหยิบแผ่นกระดาษบาง ๆ ตรงหัวเตียง  แน่ล่ะเราเคยนอนเตียงนี้ด้วยกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
         ไม่มีอาภรณ์ปิดกายด้วยนะ
         นั่นแหล่ะที่เป็นต้นเหตุให้เธอเลิกกับผม  และไอ้ที่ผมมาคั่นหนังสือนี้มันคือปลายเหตุ
          คุณอยากรู้ไหมว่ากระดาษนั้นมีข้อความว่าอย่างไร
         อยากรู้ไหม
         พวกคุณกับผมมันก็ซี้แหงอยู่แล้ว  ทำไมเรื่องแค่นี้จะบอกกันไม่ได้  มันเป็นใบแจ้งว่าผมกำลังจะเป็นพ่อคน
         แต่อนิจจาที่มันเป็น ing  
         เพราะผมไม่มีปัญญาจะทำให้มันเป็น present ได้  เงินก็ไม่มี  งานก็ตก  ไอ้พวกบริษัทหน้าโง่มันไม่ยอมรับผม  จะทำไงได้  ใช่มะ  มันก็ต้องทำแท้ง  
         ง่ายมากเลย
         ใครจะว่าผมเป็นหน้าตัวเมียได้ล่ะ  ผมมันส์ของผมล่ะ  พวกคุณจะมายุ่งทำไม  อสุจิผม  รังไข่เธอ  
         ถูกไหมล่ะ  มันมีส่วนไหนเป็นของพวกคุณ  
         โธ่ ! สวรรค์  อย่าลงโทษผมอีกเลย  อย่าลงโทษต่อการแสดงความรักอย่างเลยเถิดของผมต่อไปอีกเลย  ผมรักเธอ  ผมขอสาบาน  ถ้าท่านให้ผมย้อนเวลาได้อย่างที่เกิดใน  ทวิภพ  ผมจะทำมันให้ดี  ไม่ชิงสุขก่อนห่าม  ขอร้องได้ไหม   ใครก็ได้ช่วยผมที
         ผมเดินไปปัดหนังสือกระจายจากตู้  ถ้าพวกคุณอยากได้เล่มไหนก็บอกล่ะจะได้ไม่โยนทิ้ง  แต่ดูท่าแล้วไม่อยากได้กันเลยนี่  นี่ไง  กามูร์  นี่ไง  ซาร์ต  นี่ไง  ฟิโอดอร์
          พวกเอ็งที่เหลืออยากรู้ไหมว่าข้าจะทำอะไรต่อ  พวกเอ็งอยากรู้กันไหม  ข้าจะเผาเอ็งไง  อาจินต์เหรอ  ชาติเหรอ  วิมลเหรอ  ช่วยอะไรข้าได้บ้าง
         ข้าจะอ่านพวกเอ็งไปทำไม  ข้าจะรู้ดินฟ้าอากาศไปทำไม  ข้าจะรู้จิตใจคนอื่น  สังคมศาสตร์  ศิลปวัฒนธรรม  รู้ไปทำบ้าอะไร  อีแค่ต้องรู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับคนรัก  จะปฏิบัติอย่างไรให้ปลอดภัย  จะทำอย่างไรให้รักษาความรักไปนาน ๆ ข้ายังไม่รู้  แล้วข้าจะรู้อะไรไปอีก
           ขอเถอะสวรรค์เปิดทวิภพให้ผมที  ผมจะกลับไปแก้ไขมัน...........................

แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 48 16:03:42

แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 48 21:03:10

แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 48 06:31:37