" พี่พณะ พี่ณะ พี่ณะคะ หยุดก่อนคะ" พณะชงักเท้าที่กำลังจะเดินต่อไปพร้อมค่อย ๆ กวาดสายตาหันกลับมาเบื้องหลังเพื่อมองหาต้นเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อของตน

" พี่ณะ ใช่พี่ณะ จริง ๆ ด้วย พี่ณะ จำอ้อมได้ไหมคะ เอ่อมีนาไงคะที่พี่พณะเคยไปอบรมโครงการเพื่อน้องเมื่อ2ปีที่แล้วไงคะ ไม่รู้จะยังจำได้รึเปล่า " เสียงมีนาถามออกไปทั้งๆ ที่ร่างกายหอบจนตัวโยนกับระยะทางที่วิ่งมาหา

" อ้าวอ้อมๆ จริงๆ ด้วย แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง" พณะพูดขึ้นเมื่อทำท่าจะนึกได้พร้อมกับสีหน้ายินดีและถามกลับไปด้วยน้ำเสียงงุนงงเล็กน้อย ทำไมเขาจะจำสาวน้อยที่ชื่อมีนาไม่ได้ ยังจำได้ครั้งที่เขาเป็นตัวแทนนักศึกษาไปเป็นวิทยากร อบรมให้กับนักเรียนมัธยมในจังหวัดหนึ่งของภาคใต้ มีนาเป็นนักเรียนม.ปลาย ที่ดูจะโดดเด่นที่สุดในการอบรมครั้งนั้น ทั้งที่มีเพื่อนจากหลายโรงเรียนต่าง ๆ มากมาย แต่มีนาก็ได้เป็นตัวแทนขึ้นพูดและเสนอแนวคิดที่น่าสนใจ เขายังจำได้อีกว่าเด็กสาวคนนี้เป็นคนวิสัยทัศน์ดีมาก แถมอุดมการณ์ที่น่านับถือ ซึ่งหลังจากนั้น พณะก็ได้มีโอกาสคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว ด้วยความที่นิสัยและความคิดเห็นที่คล้ายคลึงกัน จึงทำให้คุยกันถูกคอ แต่เสียดายที่เวลาของการอบรมมีจำกัดแค่ 3 วันหลังจากนั้นเขากับเธอก็ไม่เคยได้ติดต่อกันอีกเลย



"คะ อ้อม เพิ่งเอ็นท์ติดที่นี่คะ อยากเจอพี่ณะอยู่เหมือนกัน อ่านสโลแกนชมรมอาสาพัฒนาก็ว่าคุ้น ๆ แถมเมื่อยายตัณติ เอ่ยถึงชื่อพี่ให้ฟัง เลยคิดว่าต้องใช่แน่นอน"

" เดี๋ยวนะ อ้อมว่าใครนะตัณติ อย่าบอกนะว่าเพื่อนอ้อมที่พูดถึงเนี๊ยะ ใช่คนเดียวกับ ยายตัณติมา เด็กปีหนึ่งประสาทเสื่อม ไม่ค่อยจะเต็มเต็งคนนั้น "

มีนามองหน้าพณะพร้อมกับปล่อยหัวเราะก๊ากออกมาอย่างกั้นไม่อยู่





" นั่นสิ พี่ก็ว่าอยู่แล้วเชียว อย่างยายสมองตันนั่น ไม่น่าจะมาเข้าชมรมพี่หรอก น่าจะไปอยู่ชมรมสมองฝ่อ หรือพัฒนาสมองมากกว่า" พณะพูดกระทบใครบางคนเมื่อฟังมีนาเล่าเหตุการณ์ผิดพลาดในการสมัครเข้าชมรมที่เธอตั้งใจจะเข้าอาสาพัฒนา และตัณติเพื่อนของเธอเข้ายูโด ให้เขาฟัง

" เพื่อนอ้อมก็มักจะเป็นแบบนี้เองคะ พี่อย่าไปถือมันเลยนะหนักปล่าว ๆ อันที่จริงแล้วถ้าคบกันดูอย่างถ่องแท้ ตัณติเพื่อนของอ้อมคนนี้มีอะไรน่าสนใจอีกเยอะนะคะ เชื่ออ้อมสิ "

" พรวด!!!!!~ " พณะสำลักน้ำที่กำลังดื่มอย่างกระทัน พร้อมกับหันมามองหน้ามีนาที่นั่งอยู่ตรงไม้หินอ่อนใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าผวาเหมือนสยองขวัญกับอะไรสักอย่าง

" อ้อม ขอร้องเถอะ อย่าพยายามรักษาความน่าสนใจของเพื่อนอ้อมทั้งที่มันแทบจะหาไม่เจอในตัวของคุณเธอเลย "
มีนาหัวเราะชอบใจกับคำพูดประชดประชันของเขา ในสายตามีนาแล้ว พณะเป็นคนที่น่าคบมาก เขาเป็นคนจริงจัง น่าเชื่อถือ มีหลักการณ์อุดมการณ์ที่มั่นคงฉายชัดอยู่ในตัวของเขา หรืออาจจะเนื่องมาจากเขาเป็นคนพื้นเพที่นี่ คุ้นเคยกับความเป็นอยู่ของคนที่นี่เป็นอย่างดี จึงมีความคิดที่จะพัฒนาบ้านเกิดให้คนในชุมชนของเขา จนกระทั่งเด็กชาวเขา ชาวดอย มีความเป็นอยู่ และความรู้ที่เทียบเท่ากับเด็กคนอื่นๆ ในชุมชนเมืองทั่วไป พณะมักจะคิดว่าหากรู้จักเปิดโอกาส ทุกคนก็จะได้โอกาสที่เท่าเทียมกัน ยิ่งได้พูดคุยกับเขามากขึ้นยิ่งทำให้มีนานับถือในความเป็นตัวของเขาขึ้นไปอีก



" ว่าแต่อ้อมเถอะไม่ไปเข้าชมรมหรือครับ เราอยู่ชมรมยูโดใช่ไหม แล้วเจ้าโยมันไม่ว่าอะไรเหรอ เอ่อ พี่หมายถึงโยธินประธานชมรมของอ้อม ไม่รู้ว่าอ้อมจะเคยเจอกับมันบ้างแล้วยัง มันเป็นเพื่อนกับพี่เอง มีอะไรก็คุยกับมันได้นะ มันใจดี แถมรูปหล่อสาว ๆ งี้ติดตรึมอีกต่างหาก"
มีนาชะงักมือที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทันทีพร้อมกับไม่พูดว่าอะไรต่อ กลับขอตัวแยกกับพณะตรงนี้และเดินจากไป

พณะมองตามหลังของมีนาไปด้วยสายตาชื่นชม และประหลาดใจนิด ๆ เพราะไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างยายกระโปรงสั้น เสื้อที่กระดุมแถบจะกระเด็นใส่เบ้าตา บวกกับฝีปากอันจัดจ้าน ซึ่งป่านนี้คงจะขุดดินจนส้นหักไปแล้วมั้ง คิดไปมันก็น่าสมน้ำหน้า จะเป็นเพื่อนกับสาวน้อยผมสั้นที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อสักครู่ ซึ่งหล่อนจัดว่ามีสมองที่รู้จักใช้ความคิดเป็นคนที่น่าคบหาคนหนึ่งเลยทีเดียว ช่างเป็นเพื่อนสนิทกกันที่ไม่น่าจะมาโคจรเจอกันได้เลยจริงๆ เวรกรรมแท้ ๆ น่าสงสารอ้อมจริงๆ พณะได้แต่คิดในใจ ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับค่อยๆ สลัดเรื่องไร้สาระ ออกไปและหันไปให้ความสนใจกับครงการเพื่อเด็กดอยที่จะเสนอต่อผู้ใหญ่ในอาทิตย์หน้าต่อ...อย่างมุ่งมั่น







" โอ๊ย ไออ้อมแกจะหักขาฉันรึไงวะ ฉันแค่ให้แกนวดนะโว๊ย คิดแล้วก็แค้นหวะ อย่าให้ถึงโอกาสฉันบ้างนะ แม่จะเล่นงานให้เจ็บไปถึงขั้วหัวใจเลย คนประสาท ฉีกหน้าฉันจนเหวอะหวะไปหมด อายคนจะตายชัก กว่าจะขุดดินเสร็จ พวกเล่นยกขบวนกันเดินไปเดินมายังกะจะมาเดินขบวนพาเลซซะอย่างนั้น "

ตัณติมาบ่นอย่างอารมณ์เสีย ขณะที่มีนา ก็นวดให้เพื่อนไปเรื่อย ๆ แกล้งกระทุ้งแขนหักขาเพื่อนบ้างด้วยความหมั่นไส้
" สมน้ำหน้าอยากลนหาที่เอง เห็นว่าวันนี้แกไปปล่อยไก่ตัวเบ้อเลิ่มเลยไม่ใช่รึไง ไอพร กะไอหนิงมันมาบอก คอยดูนะแกพรุ่งนี้สาวสวยสติแตกอย่างแกต้องดังกระฉ่อนไปทั่วคณะแน่นอน แต่นับถือเลยหวะที่แกพยายามจะขุดเสร็จทั้งแปลง" มีนาพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างอดไม่ได้แต่เธอก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเพื่อนของเธอถ้าคิดจะทำอะไรต้องทำให้สำเร็จ
" ไม่ต้องมาเยอะเย้ยกันเลยนะไออ้อม ตอนที่ขุดไปไม่ได้คิดหรอกว่ามันเป็นแปลงดอกไม้ แต่แต่คิดอยู่ตลอดเวลาว่ามันเป็นหลุมฝังศพของนายภาชนะเถื่อนประธานเฮงซวยนั่นต่างหาก จำคำฉันไว้นะอ้อมว่าแค้นนี้ต้องชำระโว๊ย "


" ว่าแต่แกเหอะฉันไปหาแกที่ชมรมยูโดทำไมไม่เจอวะ แต่ก็ยังนับว่าโชคดีเป็นของฉันจริงๆ รู้รึเปล่าว่าฉันเจอใคร ก็พี่โยธินประธานชมรมแกไง แหม หล่อหวะ ถูกใจกี๋ม๊ากมากขอบอก แถมยังสุภาพ ผู้ชายอะไรดูอบอุ่นชะมัดเสียดายที่ไม่ได้อยู่ชมรมเดียวกัน"

" แกได้คุยกับเขาแล้วเหรอ" มีนาพูดไปเหมือนไม่ใส่ใจมือยังทำหน้าที่นวดให้เพื่อนต่อไปเรื่อยๆ หากแต่แววตาเหม่อลอย
" ก็เออสิ พูดดีนะแก น่ารักมีเขี้ยวด้วย ดูอบอุ่นดี ยิ่งได้พูดด้วยแล้วยิ่งอุ่นอบไปถึงขั้วหัวใจเชียวหละ ถ้าได้เป็นคู่ซ้อมให้พี่เขาทุกวันไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น"
ตัณติมาพูดด้วยเเววตาฝันหวาน
" คงจะสุขหรอกแกเวลาที่ชุดยูโดหนักอึ้งมันทับอยู่บนตัวแกแถมไม่ได้ซักมาเป็นเดือน ดีไม่ดีแกอาจจะไปนอนฝันหวาน คอหักอยู่ในโลงก็ได้ เวลาเผาแกจะยิ่งอบอุ่นกว่านี้อีก "
" แกก็เว่อร์ไป ไออ้อม "
มีนาพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงประชดและก็ไม่พูดอะไรอีกหยุดนวดซะดื้อ ๆ และหันมาทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้เพื่อนสาว
ทำไมต้องมีคนพูดถึงแต่เขาให้เธอรับรู้ด้วยนะ ทั้งที่เธอแทบไม่อยากจะรับรู้หรือแม้แต่จดจำภาพความเป็นเขาเลยสักนิด





ย๊าก ......................... !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
" โอ๊ยพี่โย ลุกออกไปได้แล้ว ทับอยู่ได้หนักจะตาย แถมเสื้อนี่ก็เหม็นซะยิ่งกว่ากลิ่นโคลน สาปควาย"
เด็กหญิงมีนาเมื่อแปดปีก่อนร้องโวยวายขึ้นมา ขณะที่ใครอีกคนกลับแกล้งทำเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงนั่น แถมยิ่งทับให้แน่นขึ้นไปอีกจนมีนาแทบหายใจไม่ออก
" ก็ไหนว่าเก่งไง จะทุ่มพี่ไม่ใช่เหรอ " เสียงแหบๆที่เพิ่งจะแตกหนุ่มของเขาดังแว่วมาแผ่วเบาหากแต่แนบชิดริมหูของมีนา ขณะที่หน้าของเขาก็ไม่ได้ไกลไปจากแก้มใสๆของเธอสักเท่าใด
" พี่โยอย่าเเกล้งกันแบบนี้ดิ รังแกอ้อม คอยดูนะเดี๋ยวอ้อมจะไปฟ้องลุงยะพ่อพี่โย "
มีนาพูดไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ รู้สึกแปลก ๆ ในใจไม่รู้ว่าที่สั่นนี่เพราะเจ็บที่เขาทับหรือเขินเขากันแน่แต่ที่เธอรู้ดีก็คือข้างในอกข้างซ้ายกลับรู้สึกแปลก ๆ
" เอาหน่า พี่ล้อเล่นอย่างอนเลยนะคนดี "
โยธินพูดพร้อมกับค่อย ๆ ดึงแขนมีนาให้ลุกขึ้น และถือวิสาสะใช้มือเขย่าหัวมีนาไปมาอย่างเอ็นดู
" โยมาช่วยดูทางนี้หน่อยลูก พ่อจะออกไปข้างนอกซักประเดี๋ยว"
" ครับพ่อ อย่าลืมนะอ้อม เเพ้พี่ต้องเอาเสื้อยูโดไปซักให้พี่ด้วยตามสัญญา " เขาพูดพร้อมทั้งถอดเสื้อยูโด ทีมีกลิ่นอ่อน ๆ ของเหงื่อ โยนใส่ลงมาบนหัวของมีนา และวิ่งไปด้านหลังโรงยิมทันที

" ขี้โกง" มีนายืนนิ่งหน้าเเดง ได้แต่บ่นอุบอิบ พร้อมทั้งค่อยๆ ดึงเสื้อของโยมาถือไว้ ยกมันขึ้นมาดมนิดนึง และทำหน้ายี๋ เขามักจะให้เธอเป็นคนซักเสื้อยูโดให้เขาเสมอ และน่าประหลาดใจก็คือเธอกลับมีความสุขที่ได้ทำมันให้กับเขาเช่นกัน ดูเหมือนความอบอุ่นมันค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปผ่านชั้นเนื้อเข้าสู่ภายในใจโดยที่เธอไม่รู้ตัว






" อ้อมตื่นได้เเล้วเดี๋ยวสายนะโว๊ย "เสียงตัณติมา ตะโกนเรียกเพื่อนพร้อมเขย่าตัวเจ้าของชื่อไปด้วย มีนาตื่นขึ้นมามองเจ้าของเสียงอย่างงัวเงียหากแต่ต้องกระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อหันไปมองนาฬิกาที่กำลังรันเข็มวิ่งไปเรื่อย ๆ โหสายขนาดนี้เชียวเหรอ ปกติทุกครั้ง

มีนาต่างหากที่ต้องเป็นนาฬิกาคอยปลุกตัณติมาที่มักจะนอนไม่ค่อยจะยอมตื่นเสมอ แต่วันนี้อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ กว่าจะหลับก็ไม่รู้ว่าปาเข้าไปกี่โมงแล้วเหมือนกัน ดีนะที่วันนี้มีเรียนเที่ยงไม่งั้นคงสายแย่

" เฮ้ยปุ๊ย อ้อมทางนี้โว๊ย" เสียงหนิงกับพรคู่ซี้เตี๊ยเเห่งชั้นตะโกนเรียก ทั้งสองสาวที่กำลังจะเดินมาทางหาอยู่พอดี
" เป็นไงบ้างวะปุ๋ย ได้ข่าวว่าชมรมขุดดินแกหนุกน่าดู " เสียงหนิงล้อเพื่อน อย่างอดไม่ได้
" รุ่นพี่เขาถามถึงแกกันเกรียวกราวว่าสาวกระโปรงขวิด ที่ไปยืนโก้งโค้งโก่งทวารขุดดินเมื่อวานนี้ ใช่น้องปุ๋ย คนสวยรึเปล่า " พรเด็กใต้หากคนละจังหวัดกับตัณติมาได้ทีรีบเสริมคำหนิงเพื่อนรักทันที
" เออ ชั้นเอง มีอะไรไหม" ตัณติมาพูดด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ จึงไม่มีใครพูดอะไรต่อ ได้แต่มองหน้ากันยิ้ม ๆ และเดินไปยังตึกที่มีเรียน
" เอ่อ อ้อมเดี๋ยวเราแวะสหกรณ์ก่อนนะ เราจะซื้อสมุดรายงาน" ยายพรพูดขึ้นเมื่อกำลังจะเดินผ่านห้องสหกรณ์
" ตามสบาย ว่าแต่ตัณติ เมื่อเช้าแกว่าจะซื้ออะไรด้วยไม่ใช่เหรอ ฉันจำไม่ได้เเล้ว"
" อือ ก็ว่าจะซื้อเข็มกลัดติดหน้าอก มันคงกระเด็นหายไปตอนที่ขุดดินแน่เลย "
มีนาพร้อมด้วยหนิงกับพร หันมาสบสายตากันและอมยิ้มอีกครั้งแต่ก็ไม่พูดว่าอะไร
ตัณติมาทำถ้าจะเดินตามพรไป แต่เหมือนเหลือบเห็นอะไรบางอย่างทางหางตาแว๊ปๆ
" เฮ้ย แกจะไปไหนวะไอถุย ผีเข้าอีกแล้วเหรอวะ" เสียงมีนาเรียกเพื่อนอย่าง งง ๆ เพราะอยู่ดี ๆ เพื่อนของเธอก็รีบวิ่งออกไปทางไม้หินอ่อนคนละฝากของถนน
" เดี๋ยวมา ฝากซื้อด้วยนะโว๊ย " ตัณติมาตะโกนออกมาอย่างไม่ใส่ใจแต่ในใจกลับหมายมั่นอะไรบางอย่าง