ความคิดเห็นที่ 1 ปกติแล้ว ฉันมักจะพาไป๋ไป่ไปเดินที่สวนสาธารณะแถวบ้านในช่วงเย็นวันเสาร์หรืออาทิตย์ แล้วก็จะเล่นนู่นนี่กับมันจนเกือบๆ ค่ำแล้วค่อยกลับบ้าน แต่ช่วงหลังที่เราออกมาเดินเล่นด้วยกัน ฉันมักจะเผลอปล่อยให้ไป๋ไป่วิ่งไปวิ่งมาอยู่แค่ฝ่ายเดียว แล้วตัวเองก็ใจลอยคิดถึงเรื่องอื่นบนเก้าอี้ยาวที่สวนนั้นแทน ฉันไม่รู้ตัวเลยว่า มิตรภาพของตัวเองกับเจียฮุ่ยมันงอกเงยผลิดอกออกใบมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มากมายแค่ไหน รู้แต่ว่า วันคืนที่ผ่านไปช่างให้แต่ความรู้สึกที่ดีงามออกมา เจียฮุ่ยเคยขอบคุณฉันออกมาครั้งนึง...สำหรับการแวะไปคุยกับเค้าบ่อยๆ ที่คลินิค “พอคุณมาถามนู่นนี่ผมเรื่อยๆ หลังๆ ก็เลยกลายเป็นว่า ผมต้องคอยค้นคอยอ่านข้อมูลสัตว์ออกมาเยอะแยะเพื่อที่จะมาเล่าต่อให้คุณฟัง กลายเป็นผมที่คาดหวังที่จะได้เจอคุณไปซะแทน” ฉันได้แต่ยิ้ม เอื้อมมือไปดันแว่นกลบเกลื่อนอาการข้างใน “ผมไม่ค่อยมีเพื่อนแบบนี้มากนัก...พอมีแล้วก็แปลกดี” “เพื่อนแบบนี้..แบบไหนคะ” “ก็แบบที่ว่า..เห็นผมเป็นฮีโร่ เป็นผู้รู้ ตั้งอกตั้งใจฟังและก็เชื่อคำพูดของผม..มันรู้สึกดีนะเวลาที่คุณรู้ว่าเป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นได้ และพอเป็นแบบนั้น เราก็อยากจะบอกนู่นบอกนี่กับเค้า อยากเห็นเค้าพออกพอใจกับสิ่งที่เราให้ไป ยิ่งเป็นเรื่องที่เราสนใจเหมือนกันอีก..เราก็ยิ่งใส่ใจเข้าไปใหญ่” ฉันหัวเราะคิกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เจียฮุ่ยเวลาที่พูดอะไรแบบนี้ออกมาเหมือนเด็กคนหนึ่ง มันดูพึงใจ ติดจะโอ้อวดนิดๆ แต่ก็น่ารัก ฉันเชื่อว่าเค้าพยายามจริงๆ วันนี้คงจะเพลินไปหน่อย ฉันมารู้ตัวเมื่อฟ้าโพล้เพล้จนเกือบมืดสนิทแล้ว ผู้คนทยอยกันหายไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันผุดลุกขึ้น ตะโกนเรียกไป๋ไป่อย่างร้อนใจ..มืดแล้ว..ถูกพ่อกับแม่ดุแน่ๆ ไม่มีเสียงตอบกลับจากเจ้าชิสุตัวเล็กของฉัน...ฉันเรียกต่ออีกสองสามรอบ...เริ่มเอะใจ เสียงหัวเราะยียวนกวนประสาทดังขึ้นมาจากมุมไหนซักแห่งของสวน ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงครางหงิงๆ เจือปนอยู่ด้วยหน่อยๆ ในนั้น สองขาก้าวออกไปตามเสียงแว่วนั้นอย่างลืมตัว ฉันเผลอตะโกนออกไปดังลั่น “ไป๋ไป่!” ภาพที่เห็นทำเอาแทบขาดใจ เจ้าตัวเล็กของฉันอยู่กลางวงของจิ๊กโก๋กลุ่มนึง พวกมันใช้ขาแตะไปแตะมาที่ตัวไป๋ไป่อย่างคนต้องการจะแกล้ง “หยุดนะ!” ได้ผลเหมือนกัน ทั้งกลุ่มหันมามองฉันกันหมด “ขอหมาฉันคืนเถอะ” “คืนหมา...แล้วเอาตัวเธอไว้แทนใช่ม้ายยย น้องหนู ฮ่าๆๆ” ไป๋ไป่อาศัยช่วงที่ทุกคนละความสนใจวิ่งมาหยุดลงตรงหน้าฉัน ก่อนจะหันไปเห่าใส่จิ๊กโก๋กลุ่มนั้น “โอ๊ะๆๆๆ ตัวเปี๊ยกแค่นั้นริจะเป็นฮีโร่เรอะ..เดี๋ยวก็เตะลอยซะหรอก” ใครคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเดินตรงเข้ามา ฉันเผลอก้มลงไปรวบตัวไป๋ไป่เข้ามาในวงแขน กรีดร้องออกไปดังลั่นที่สุดเท่าที่ทำได้ อยู่ๆ ก็มีมือจากทางด้านหลังเอื้อมมาอุดปากตัวเอง ฉันดิ้นสุดกำลัง แต่แขนก็ไม่ยอมปล่อยหมา “ซินซิน ผมเอง..เจียฮุ่ย” คนทางด้านหลังพูดขึ้น ฉันเงยหน้ามองร่างสูงนั้นอย่างตกใจ ก่อนจะหยุดดิ้น หยุดร้อง “กลับไปซะ..ดึกแล้วทำไมคุณยังมาอยู่แถวนี้” เค้าถามขึ้นมาเบาๆ “ฉัน..เอ่อ..ฉัน....” ก่อนจะทันตอบออกไป ก็มีมือใครอีกคนมาจับที่ต้นแขน ฉันกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง สะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม “เฮ้ย อย่าทำเค้า...เค้าเป็นเพื่อนฉัน” เจียฮุ่ยพูดออกมาอย่างนั้น ฉันเงยหน้ามองเค้าอีกทีเป็นเชิงถาม แต่เค้าไม่สบตา “เพิ่งรู้ว่าแกคบเด็กเฉิ่มๆ แบบนี้เป็นเพื่อนด้วยเหรอวะ” “หุบปากแล้วไปหาเหล้าซัดดีกว่า...ส่วนคุณก็..รีบๆ กลับไปซะ” เค้าไม่ตอบคำถามใครซักคน ฉันก้มหน้า ค่อยๆ เดินเลี่ยงออกมาจากคนกลุ่มใหญ่นั้น...เจียฮุ่ย...อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เหรียญมีสองด้าน กระดาษมีสองหน้า คน..ก็คงเช่นเดียวกัน แต่มันต่างกันเกินไป....เจียฮุ่ยที่ใจดี กับเจียฮุ่ยที่... จะพูดว่าใจร้ายงั้นเหรอ..เจียฮุ่ยในมุมนี้ที่เห็น..ใจร้ายกับเราอย่างนั้นเหรอ เค้าก็ยังเป็นเจียฮุ่ยที่ใจดีอยู่ดี ต่อให้อยู่ในสภาพน่ามองหรือไม่น่ามอง..ข้างในเค้าก็ยังเหมือนเดิม ที่ฉันคิดแบบนี้...มันน่าโมโหใช่มั้ยคะ รู้สึกเหมือนน้ำตาที่ปริ่มอยู่ กำลังจะไหลออกมา อยู่ๆ เสียงห้าวของเค้าก็ดังขึ้น “เดี๋ยว บ้านคุณอยู่ไหน” ฉันหันมาตอบเค้าด้วยเสียงอ่อยๆ แล้วเงียบไป “บ้านเค้าไกล เดี๋ยวฉันไปส่งเค้าก่อน แล้วจะตามไป” “ฮะ...ไปส่ง...ยัยเด็กเฉิ่มเนี่ยนะ แกคิดว่าเค้าเดินไปเองจะอันตรายรึงัย จืดชืดไม่น่าสนใจซักนิด” “เค้าเป็นเพื่อนฉัน” เพื่อนๆ ของเจียฮุ่ยยกไหล่อย่างเอายังไงก็เอา เจียฮุ่ยเดินแยกออกมา แตะที่ไหล่ให้ฉันเดินต่อไป เราสองคนเดินกันเงียบๆ ฉันวางไป่ไป๋ลง รั้งเชือกที่คอไว้ให้มันวิ่งนำหน้าไปแค่สองสามก้าว “ผมขอโทษ” ในที่สุดเค้าก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “ผิดหวังรึป่าว ที่เห็นผมเป็นแบบนี้” ถ้าบอกว่าไม่ก็คงโกหก ฉันก้มหน้านิ่ง ไม่ตอบคำถามอะไรของเค้าออกมา จนมาถึงหน้าบ้านฉัน เราสองคนก็ยังเงียบอยู่ดี เจียฮุ่ยรีรอซักสองสามอึดใจเผื่อฉันจะพูดอะไรออกมา แต่ฉันก็ไม่ เค้าถอนใจ ก่อนจะพูดออกมาซะเอง “เข้าบ้านซะ วันหลังก็ระวังตัวอย่าเที่ยวไปเดินในที่แบบนั้นตอนกลางคืน” ฉันมองภาพเค้าเดินจากไปอย่างหงอยๆ ก่อนจะตะโกนบอกเค้าออกไป “คุณเป็นเพื่อนฉัน...ขอบคุณที่เดินมาส่งนะ” ทำได้แค่นี้เอง เจียฮุ่ยไม่ยอมหันมา แต่เค้ายกมือโบกตอบเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ======================================== ฉันยอมรับว่าช็อคไปกับภาพที่เห็นในเย็นวันนั้นไม่น้อย แต่ตัวเองก็ยังแวะไปที่คลินิคนั้นเหมือนเดิม แต่เจียฮุ่ยกลับไม่เหมือนเดิม “ไม่มาทำงานเหรอคะ” พยาบาลที่เคาน์เตอร์พยักหน้าตอบฉัน อมยิ้มน้อยให้ก่อนจะพูดต่อ “คงไม่สบายน่ะค่ะ ไว้พรุ่งนี้ลองแวะมาใหม่นะคะ” ฉันยังคงไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งผ่านไปสองสามวัน เค้าก็ยังไม่มาทำงาน ไม่มีใครตอบคำถามฉันได้ พยาบาลคนเดิมบอกว่าเจียฮุ่ยโทรมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ เหมือนคนป่วยหนัก บอกว่าขอลางานซักระยะ วันที่เจ็ดที่แวะไป...มีเด็กผู้ชายรุ่นๆ คนใหม่เข้ามาทำหน้าที่ของเค้าแทน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น การเป็นฝ่ายต้องมานั่งร้อนใจกับสารทุกข์สุขดิบของคนที่เราไม่อาจรู้เห็นอะไรกับตัวเค้าได้แม้แต่นิดเดียวเป็นเรื่องที่ทรมานจริงๆ ฉันลงทุนไปนั่งรอเค้าที่สวนสาธารณะเดิมจนมืดค่ำ...เพื่อนจิ๊กโก๋ของเจียฮุ่ยยกไหล่อย่างยียวนบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นเมื่อฉันถามข่าวของเค้า ทำได้แค่สองสามวัน ฉันก็ถอดใจ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ฉันเดินซึมกลับบ้านคนเดียว รู้สึกเหมือนปล่อยความรู้สึกยิ่งใหญ่ในใจให้ลอยหายไปต่อหน้าต่อตา....เราเสียเพื่อนไปคนนึง..เพื่อนที่ไม่อยากจะเสียเลยจริงๆ พอมาถึงบ้าน สิ่งที่เห็นกลับทำให้แปลกใจ เวิ่นเจียฮุ่ย ฉันเห็นเค้ายืนงุ่นง่านอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ฉัน...ฉันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังงัยกับสิ่งที่เห็น “เจียฮุ่ย” เค้าหันขวับมาทันทีที่ได้ยินเสียงฉัน จากนั้นก็ปรี่เข้ามาหา “ที่คลินิคบอกว่า คุณแวะไปหาผมทุกวัน” “อืม..คุณไม่สบาย หายดีแล้วเหรอ” “คุณไม่โกรธผมเหรอ” “ฉันบอกแล้วงัย..เราเป็นเพื่อนกัน” “ขอบคุณนะ..” แล้วเค้าก็เงียบไป “จะไปทำงานเมื่อไหร่ ฉันไม่มีเพื่อนคุยเรื่องไป๋ไป่เลย เบื่อจะแย่อยู่แล้ว” เจียฮุ่ยดูเงียบไปกว่าเดิม ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “ผมกำลังจะ..ไปอยู่ไต้หวัน” “อ้าว...นานแค่ไหน จะกลับเมื่อไหร่” “...ถาวร” ฉันเงียบไปบ้าง...คุณเคยรู้สึกเหมือนเสียอะไรไปแล้ว อยู่ๆ มันก็กลับมาหาเรา เพียงเพื่อจะลอยจากไปตลอดกาลมั้ยคะ “ซินซิน ผมมาลา...อยู่ที่นั่นคงไม่มีเวลาติดต่อมาซักเท่าไหร่...คุณดูแลตัวเองดีดี อย่าออกไปเถลไถลไกลๆ ดึกๆ นะ” ฉันพยายามยิ้มออกมา ผงกหัวรับคำเค้าเร็วๆ “อื้ม คุณก็รักษาตัวดีๆ นะ อย่า...อย่า...” พูดได้แค่นั้นฉันก็ร้องไห้ออกมา เจียฮุ่ยกำลังจะไป เค้ามาเอ่ยลากับฉัน..ลาอย่างคนที่มีหวังกับวันพรุ่งนี้ของชีวิต แต่ฉันเสียใจ รู้สึกเหมือนทำใจตกหายไปในช่องว่างระหว่างบทสนทนาของเรา รู้สึกเหมือนความหวังความสุขทั้งปวงกำลังเคลื่อนตัวไปไกลอย่างช้าๆ “คุณเป็นเพื่อนที่ดีของผม...ผมไม่มีวันลืมคุณ” ฉันร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม ฉันเคยพอใจกับฐานะเพื่อนที่เค้าให้มาเสมอ แต่ในวันนี้ที่เค้ากำลังจะจากไป...คำว่าเพื่อน...ดูเหมือนจะไม่พอซะแล้ว “เจียฮุ่ย คุณรู้มั้ย...สำหรับฉันน่ะ...” ฉันมองหน้าเค้า เจียฮุ่ยมองกลับ ตาของเค้าส่อแววรับฟังคำพูดจากฉันอย่างตั้งใจ มันคงเหมือนตอนที่ฉันกำลังตั้งใจฟังเค้าพูดเรื่องต่างๆ ออกมาในวันเก่าๆ ต่างกันก็ที่...แววในนั้นบ่งบอกถึงภาวะรับฟัง เข้าอกเข้าใจในฐานะเพื่อนคนนึงพึงจะมี ฉันรู้ตัวว่าไม่ควรทรยศต่อมิตรภาพของเรา แต่ฉันไม่มีโอกาสอีกแล้ว เวลาไม่รอคอยให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเปลี่ยนแปลงไปแล้ว “สำหรับฉันน่ะ คุณเหมือนหนังสือ หนังสือที่มีแค่เล่มเดียวในโลก...หนังสือที่ดี เสียอยู่นิดเดียว” “มันราคา 100 ดอลล่าร์ ในวันที่ฉันมีเงินอยู่แค่ 99 ดอล” แววตาเค้าวูบขึ้นมานิดนึงอย่างตกใจในความหมายนั้น เจียฮุ่ยถอนใจออกมา ดึงฉันเข้าไปกอด “ขอบคุณ ขอบคุณและขอโทษจริงๆ ซินซิน” ฉันส่ายหน้าอยู่กับอกเค้า “ไม่เป็นไร คุณจะไปเมื่อไหร่” “พรุ่งนี้” “รักษาตัวนะ” “อืม” เจียฮุ่ยพูดแค่นั้น แล้วก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อปลอบโยนฉันที่สะอื้นหนักออกมาอีกครั้ง เราจากกันในสภาพนี้ ========================================== แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 48 14:38:20 จากคุณ : an_nonymous - [ 20 ก.พ. 48 14:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่น่าเชื่อที่เรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อนจะยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน จากวันนั้นที่จากกัน เจียฮุ่ยเงียบหายไปสองปีก่อนจะกลับมาในสภาพของนักร้องในวงที่ดังเป็นพลุแตกไปทั่วเอเชีย แน่นอนว่าฉันมองภาพที่เห็นเหล่านั้นด้วยความชื่นชม ความรู้สึกในใจดูจะพองโตขึ้นเมื่อเห็นความสุขฉาบอยู่บนใบหน้าเค้า...เพิ่งจะรู้เอาก็ตอนที่เค้าให้สัมภาษณ์ว่าชีวิตในช่วงที่เรารู้จักกันนั้น เค้าลำบากน่าดู แต่ในวันเวลาที่ทางเดินขรุขระ เจียฮุ่ยกลับให้แรงบันดาลใจและอะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของฉันมากมายไปหมด เค้าแวะมาที่สิงคโปร์หลายครั้ง ในทุกครั้งนั้น ฉันไม่เคยโผล่หน้าไปแม้แต่ครั้งเดียว เราไม่ใช่เจียฮุ่ยและซินซินในวันเก่าแล้ว ฉันยังเต็มใจที่จะพูดว่า เค้าเป็นรักแรก..และรักเดียวในตอนนี้ของฉัน แต่ภาวะของเค้าในตอนนี้ที่เป็นอยู่กลับทำให้ฉันไม่คิดจะเรียกร้องอะไรอย่างวันเก่า ตัวของเราใกล้กัน แต่ความรู้สึกในใจกลับยิ่งไกลห่างออกไปเรื่อยๆ เจียฮุ่ยไม่เคยพูดถึงเรื่องของฉันเลยซักครั้งเวลาที่เค้าให้สัมภาษณ์เรื่องชีวิตในสิงคโปร์ นั่นคงแปลได้ทำเนาว่า เค้าลืมฉันไปแล้ว.... ฉันอมยิ้มน้อยๆ ขณะเดินไปปิดทีวีที่เพิ่งขึ้น end title รายการที่เค้าให้สัมภาษณ์ จากนั้นก็ได้ยินเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ฉันเดินออกไปเปิดประตู...เดาได้ใช่มั้ยคะว่าเจอใคร เวิ่นเจียฮุ่ย เค้ายิ้มสวยเหมือนกับวันเก่าไม่ผิดเพี้ยน ใบหน้าอ่อนเยาว์ในตอนนั้นดูเปลี่ยนแปลงตามวันเวลา เค้าดูดีขึ้น หล่อขึ้นมาก ไม่น่าแปลกใจอะไรที่มีสาวค่อนเอเชียหลงใหลใบหน้านี้ เราสบตากันอย่างนั้นเงียบๆ ไปพักใหญ่ ฉันรู้สึกเหมือนความรู้สึกในวันเก่าๆ โถมซัดใส่ตัวอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกลายเป็นซินซินตอนอายุสิบกว่าปีอีกครั้ง “เป็นงัยบ้าง” เจียฮุ่ยทักง่ายๆ...ความสัมพันธ์ของเราคงเหมือนเดิม เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อน “ก็ดี..แต่สู้คุณไม่ได้หรอก” เจียฮุ่ยเข้ามานั่งคุยในบ้านฉัน เค้าพูดเรื่องอื่นๆ ชีวิตที่ฉันไม่เคยได้ยินจากสัมภาษณ์ออกมาเยอะแยะ เราหัวเราะกัน...หัวเราะกันเยอะจริงๆ “สิบปีที่ผ่านไป...มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างมั้ย” เจียฮุ่ยถามฉันออกมา “ไม่มีหรอก...” ฉันยิ้มตอบกลับไป ยอมรับกับเค้าตรงๆ “คุณก็คงเหมือนกัน” ฉันถามกลับไปด้วยความรู้สึกสบายๆ เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร “ก็มีทั้งที่เปลี่ยนและไม่เปลี่ยน” ฉันชะงักไป เจียฮุ่ยยังคงยิ้มสวยมาให้ คิ้วเลิกขึ้นอย่างกวนๆ นิดนึง “หมายความว่างัย” “คุณดูดีขึ้นนะ...เลิกรวบผมป้า เลิกใส่แว่น...แต่ไม่รู้ทำไม พอมาวันนี้ ผมกลับรู้สึกชอบคุณในแบบวันเก่าๆ มากกว่า” เจียฮุ่ยไม่ตอบคำถามฉัน เค้าเปลี่ยนเรื่องขึ้น “เจียฮุ่ย” “ทำไมล่ะ” “อะไรที่เปลี่ยน อะไรที่ไม่เปลี่ยน” “อยากรู้แบบไหนก่อน” “....” เจียฮุ่ยหัวเราะลั่น เค้าขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะว่าออกมา “ที่ไม่เปลี่ยนก็คือ...ผมยังเป็นหนังสือราคาร้อยดอลเหมือนเดิม” ฉันรับฟังด้วยอาการใจแป้วลง ท่าทางดี๊ด๊าของเจียฮุ่ยที่เห็นในวันนี้เป็นเพียงความดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า...เหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้ตั้งแต่แรก “และที่เปลี่ยนก็คือ...ผมรวยขึ้น” ฉันหัวเราะแกนๆ กลบเกลื่อนไป เจียฮุ่ยเงียบลง ก่อนจะว่าต่อ “ในวันนั้น ผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะ เข้าใจและดีใจ แต่ผมเองก็ไม่มีเงินเหมือนคุณนั่นล่ะ ผมไม่รู้จะช่วยคุณหาเงินมาซื้อหนังสือเล่มนั้นยังงัยจริงๆ ถ้าต้องหยิบยืมเงินคนอื่นมาเพื่อซื้อเวลาความสุขชั่วครู่ชั่วคราวแล้วลำบากกันไปตลอดชีวิต..คงไม่ใช่เรื่องดีใช่มั้ย” “แต่วันนี้ ผมรวยแล้ว ผมมีเงินเก็บมากมายแล้ว คุณเข้าใจว่าผมจะพูดอะไรใช่มั้ยซินซิน” ฉันนิ่งไป น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตาอีกครั้ง “แบมือสิ” เจียฮุ่ยพูดออกมา ฉันทำตามคำพูดเค้าอย่างว่าง่าย เจียฮุ่ยวางของบางอย่างลงบนมือฉัน เหรียญดอลล่าร์...หนึ่งดอลล่าร์ที่ฉันเคยต้องการมาตลอด เค้าเป็นคนให้ฉันเอง “คุณไม่เปลี่ยนก็ไม่เป็นไร ยังมีเงินอยู่เท่าเดิมก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว เพราะผมเปลี่ยนไปแล้ว” “รีบๆ ไปซื้อเข้านะ ก่อนที่มันจะขึ้นราคา” ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าให้เค้า “จะซื้อรึยัง ให้เวลาอีกแค่นับหนึ่งถึงสาม” ฉันโผเข้ากอดเค้าทั้งตัว เจียฮุ่ยอ้าแขนรับเหมือนรอคอยอาการนี้จากฉันมานานแล้ว “ผมรักคุณ” เค้าย้ำออกมาอีกครั้ง ฉันคงไม่ต้องบอกมั้งคะว่าตอบเค้าออกไปว่ายังงัย สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ จากคุณ : an_nonymous - [ 20 ก.พ. 48 14:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .^ _ __ _ __ _ _ __ _ __ _ _ _ _^ เอ่อออออ อ่านะค๊า อ่านไปยิ้มไป (พระเอก อ่านแล้วนึกถึงเฮียเคน F4 อ่ะ เหอๆ) จากคุณ : Er_R_naka- - -smile - [ 20 ก.พ. 48 19:15:19 A:10.30.3.19 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สุดยอดมากๆ เลยครับ เขียนได้ดีจริงๆ จากคุณ : Zark - [ 20 ก.พ. 48 20:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเรื่องรักที่สวยงามมากเรื่องหนึ่งครับ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 20 ก.พ. 48 20:56:20 A:61.91.79.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวยงามมากๆ เลยคะ ^_________^ จากคุณ : เม-ดา - [ 20 ก.พ. 48 21:39:00 A:202.133.176.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจัง ชอบค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 ก.พ. 48 16:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวานซะ เอ ตัวละครจีนอีกแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 48 17:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม อิจฉาจัง อยากมีความรักแบบนี้บ้างอ่ะ จากคุณ : Ibee's - [ 21 ก.พ. 48 21:32:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ คุณ Er_R_naka- - -smile , Zark, เจียวต้าย, เม-ดา, อาราเร่ และ scottie ค่ะ  ...ปลื้มอีกแล้ว และก็.... ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น เรื่องตัวละครเป็นคนจีน หรือว่าเหมือนเคน F4 ค่ะ (คือ..เราเคยบอกไปแล้วค่ะว่า ที่เราแต่งๆ ส่วนใหญ่เป็นแฟนฟิคชั่นที่เอามาอีดิทอ่ะนะคะ แหะๆ) จากคุณ : an_nonymous - [ 21 ก.พ. 48 22:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อุ้ย...เพิ่งเห็นคุณ Ibee's ค่ะ...ขอบคุณอีกด้วยน้าค้า...ไว้มีเรื่องใหม่จะเอามาแปะแชร์อีกนะคะ :) จากคุณ : an_nonymous - [ 21 ก.พ. 48 22:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ an_nonymous เนี่ยมีอะไรผูกพันกับประเทศจีนรึเปล่าคะเนี่ย(สงกะสัยว่ามีแฟนเป็นหนุ่มจีนใช่ม้า) แล้วจะแต่งเรื่องที่ตัวเอกเป็นคนชาติอื่นบ้างรึป่าวคะ จากคุณ : pueng - [ 4 มี.ค. 48 10:46:04 A:203.107.194.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ได้มีแฟนเป็นหนุ่มจีนหรอกค่ะ...แต่อยากมีอยู่เหมือนกัน ฮ่าๆ ก็...ก็...ไอดอลที่ชอบเป็นคนจีน..แค่นั้นเองค่ะ ขอบคุณ pueng ที่แวะมาอ่านน้าค้า :) จากคุณ : an_nonymous - [ 5 มี.ค. 48 02:19:00 ]