ความคิดเห็นที่ 1 ..... บุรุษหนุ่มชุดคราม ย่อมเป็น...อั้งกวนเลี้ยง ! ที่แท้สิบสองปีก่อน...ตอนที่อั้งซิ่วกุนพาเขาหลบหนีคนของพรรคบัวขาวออกจากหมู่บ้านแห่งนั้น อั้งกวนเลี้ยงมีไข้สูงมาก นับเป็นความโชคดีโดยบังเอิญ ระหว่างทางได้พบกับนักพรตเทียนเต๋าผู้เป็นยอดคนบู๊ลิ้มท่านหนึ่ง ยื่นมือเข้าช่วยเหลือไว้รักษาจนหาย นักพรตเทียนเต๋าเห็นเด็กน้อยมีสัดส่วนลักษณะประเสริฐถูกใจ จึงขอรับเขาไว้เป็นศิษย์อั้งซิ่วกุนย่อมมิอาจขัดผู้มีพระคุณ เพียงขอร้องต่ออีกฝ่าย เมื่อบุตรชายเติบใหญ่ขึ้น ก็ให้ไปเยี่ยมเยียนนางบ้างที่เกาะทงไหล สำหรับดรุณีสาวเล่งจือ...เป็นศิษย์ที่นักพรตเทียนเต๋าเพิ่งรับไว้เมื่อสองปีก่อน ในครั้งนี้อั้งกวนเลี้ยงได้รับอนุญาตจากผู้เป็นอาจารย์เดินทางกลับมาเยี่ยมเยียนมารดา ซึ่งหลายปีมานี้ พักอาศัยอยู่กับลุงเขยของเขาที่เกาะทงไหล เล่งจืออยากลงเขามาท่องเที่ยวจึงอ้อนวอนขอติดตามมาด้วย แน่นอน...อั้งกวนเลี้ยงรักและเอ็นดูซือม่วย (ศิษย์น้องที่เป็นหญิง ) นางนี้อย่างยิ่ง จึงย่อมไม่ขัดใจนางอยู่แล้ว ................................................................................................ ชายชราไว้เคราขาวเค้าใบหน้าเที่ยงธรรม สีหน้าเคร่งขรึมลงเมื่อเห็นหลานชายเดินเข้ามายืนห้อยมือสำรวมอยู่ตรงหน้า " วังวนในบู๊ลิ้ม..ประกอบด้วย ความรัก ความแค้น และหนี้บุญคุณ ทั้งสามประการพอบังเกิดสิ่งที่ตามมา ก็คือการ ฆ่าฟันชิงดีชิงเด่น ...." " ................." " เมื่อตอนกลางวัน...สามกระบี่แห่งเจียงหนันมาที่นี่ เรียกร้องให้เรามอบตัวเจ้าแก่พวกมัน...สำหรับเรื่องนี้..จื้อหมิงคงบอกต่อเจ้าแล้ว ? " ผู้เยาว์กว่าเชื่อฟังว่านอนสอนง่ายอย่างยิ่ง น้อมรับฟังอย่างเงียบงัน ไม่สอดปากโต้เถียงแก้ตัวแม้แต่คำเดียว " ไม่ว่าต้นเหตุจะมาจากเรื่องใดก็ตาม หากคิดจะอยู่อย่างสงบ พึงหลีกเลี่ยงความรุนแรง คนที่มีฝีมือจะไม่โอ้อวดกัน ..คนที่มีความนึกคิด จะไม่แข่งขันชิงดีชิงเด่น..." ประมุขเกาะทงไหลกล่าวถึงตอนท้าย ค่อยเบือนหน้ากลับมา เพ่งตามองหลานชายอย่างประหลาดใจ นิ่งไปครู่ใหญ่ พลันถามว่า " เลี้ยงยี้....วันนี้เจ้าพาปากมาด้วยหรือไม่...? " ชายหนุ่มแย้มยิ้มแกมประจบ " ผู้หลานก็กำลังน้อมฟังคำสั่งสอนของท่านลุง..." ผู้เป็นลุงได้แต่ทอดถอนใจ " กล่าวได้ประเสริฐ...งั้นเจ้ามีคำแก้ตัวใดก็จงอธิบายออกมา..." อั้งกวนเลี้ยงจึงค่อยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมา ที่แท้ระหว่างทางที่เขากับเล่งจือลงจากเขาได้เห็นสามกระบี่แห่งเจียงหนันกำลังกรุ้มรุมทำร้ายคนผู้หนึ่ง จึงยื่นมือเข้าช่วย ไหนเลยคาดคนที่เขาช่วยที่แท้กลับเป็นจอมขโมยชื่อดังของบู๊ลิ้ม ฉายาจอมโจรพันมือ คิ้วแชฮ้ง ในตอนนั้นเขาช่วยเหลือคนด้วยจิตเมตตา ไหนเลยคาดว่ามันกลับเป็นคนร้าย สามกระบี่เจียงหนันเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นพวกเดียวกับจอมโจรพันมือ ไม่ว่าจะอธิบายเช่นไรพวกมันก็มิยอมรับฟัง ตามมาพัวพันเอาเรื่องเขาไม่เลิกรา " สามกระบี่แห่งเจียงหนัน..อยู่ใต้สังกัดตำหนักร้อยบุปผา สิ่งที่เจ้ากระทำลงไปเท่ากับล่วงเกินตำหนักร้อยบุปผาด้วยเช่นกัน...เอาแต่หลบเลี่ยงหาใช่หนทางแก้ปัญหา..." อั้งกวนเลี้ยงระบายลมหายใจยาว ยืดอกกล่าวเสียงทุ้มหนัก " เรื่องนี้ผู้หลานทราบดี ในเมื่อทำผิดก็ยอมรับผิด...ข้าพเจ้ายื่นมือช่วยนักโทษของตำหนักร้อยบุปผาหลบหนีไปโดยไม่ตั้งใจ ข้าพเจ้าจะติดตามจับกุมจอมโจรพันมือส่งคืนตำหนักร้อยบุปผาและยินดีเดินทางไปขอขมาต่อประมุขเฮ้งด้วยตนเอง..." ประมุขเกาะทงไหลรับฟังจนพยักหน้า ยื่นมือตบไหล่หลานชายกล่าวว่า " ประเสริฐมาก..ลูกผู้ชาย..กล้าทำต้องกล้ารับ.. กระทำโดยเปิดเผยจึงเป็นผู้กล้า..." อั้งกวนเลี้ยงพลันกลอกตาวูบ สีหน้ากังวลเล็กน้อย แม้สุ้มเสียงก็พลอยแผ่วเบาลง " แต่มีเรื่องหนึ่งที่หลานใคร่อยากขอร้องท่านลุง ...มารดาสั่งห้ามข้าพเจ้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตำหนักร้อยบุผผา...รบกวนท่านลุง..ช่วยปิดเรื่องนี้ อย่าบอกมารดาข้าพเจ้าได้หรือไม่ ? " ผู้สูงวัยกว่าพอฟังต้องอึ้งไปวูบ มองหน้าหลานชายแล้วถอนใจออกมา พยักหน้ารับคำ อั้งกวนเลี้ยงล่าถอยออกไปแล้ว ประมุขเกาะทงไหลใช้สายตามองตามเงาหลังของเขา พึมพำ " ซิ่วกุนเอย..เกือบยี่สิบปีแล้ว..ไยต้องดื้อรั้นมากทิฐิถึงเพียงนี้..." ................................................................ จากคุณ : หลานหลิง - [ 20 ก.พ. 48 23:19:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... สิบกว่าปีมานี้....อั้งซิ่วกุนแม้สูงวัยขึ้น แต่ยังคงความงามสะคราญไม่เปลี่ยนแปลง เมื่ออั้งกวนเลี้ยงผลักประตูเข้าไปในห้อง นางกำลังเย็บเสื้อตัวหนึ่งให้กับเขา นางกวักมือเรียกเขาเข้ามาลองเสื้อ ชายหนุ่มสวมใส่พลางหมุนตัวหลายรอบให้นางดู อั้งซิ่วกุนหัวร่อแล้วส่ายหน้า " ดูเอาเถอะ..โตแล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ..ยืนนิ่งๆไม่เป็นหรือไร..มารดาจะดูว่ามีตรงไหนคับไปบ้าง.." อั้งกวนเลี้ยงหันขวับกลับมา อ้าแขนโอบเอวกอดมารดา กล่าวอ้อนประจบราวทารกว่า " โอ..ไม่เลย...มารดาตัดได้ดียิ่ง..ข้าพเจ้าไม่เคยใส่เสื้อตัวใดที่ใส่สบายเท่าเสื้อที่ท่านตัดเย็บให้เลย " " ปากหวาน...ร้ายกาจนัก " นางดุอย่างแย้มยิ้ม ยื่นปลายนิ้วคีบปลายจมูกหยอกล้อบุตรชายอย่างเอ็นดู อั้งกวนเลี้ยงหัวร่อฮาฮา สายตาพลันเหลือบไปเห็นเสื้ออีกตัวในตะกร้า จึงถลาเข้าไปยื่นมือคว้าเอามาทาบกับตัวเอง " ยังมีอีกตัวหนึ่งอีกหรือ..." " อย่าโลภ..." นางตีแขนเขาดังเผี๊ยะเบาๆ " ตัวนี้มิใช่ของเจ้า..." " นี่เป็นเสื้อบุรุษ ท่านย่อมมิได้เย็บให้เล่งจือ..และเสื้อตัวนี้ยังตัวโตกว่าพี่จื้อหมิง...." เขากล่าวถึงตอนท้าย เหลือบตาไปเห็นสีหน้ามารดาเศร้าสลดลง พริบตานั้นค่อยฉุกใจได้คิด สาวเท้าเข้าไปยื่นมือกุมมือมารดากล่าวว่า " สิบเอ็ดปีเต็มๆแล้ว..มารดา...ป่านนี้...ตั่วกอ ( พี่ใหญ่ ) เขาอาจจะลืมพวกเราไปแล้ว..." อั้งซิ่วกุนถอนใจ กล่าวอย่างหดหู่ " มารดาเคยสาบาน..จะมอบความรักและทุกสิ่งทุกอย่างแก่พวกเจ้าทั้งสองโดยเท่าเทียม ทุกครั้งที่เราเย็บเสื้อให้กับเจ้า ก็ต้องเย็บเผื่อมันด้วยตัวหนึ่ง แต่สิ่งหนึ่งที่เราสำนึกเสียใจที่สุด คือในตอนนั้นไม่ได้ออกติดตามหามัน..หากแต่กลับชิงหลบหนีไป...เพราะเพื่อปกป้องเจ้า...กลับทอดทิ้งมัน..สิบกว่าปีมานี้มารดารู้สึกว่าผิดต่อมันอย่างยิ่ง เม้งยี้..คงจะโกรธและตำหนิเรา..." " มารดา..ไหนท่านบอกว่า เมื่อท่านกลับไปอีกครั้ง คนในหมู่บ้านบอกว่า ตั่วกอมากับหญิงสาวนางหนึ่ง บางทีอาจมีคนช่วยเหลือเขาไว้ บางทีหลังจากตอนนั้นเขาคงจะมีชีวิตที่สุขสบายแล้ว ตั่วกอเป็นคนเข้มแข็ง...เขาสามารถดูแลตนเองได้อยู่แล้ว..ท่านอย่าได้เป็นห่วงไปเลย..." หญิงงามวัยกลางคนฝืนยิ้ม ในห้วงสมองของนาง วาดเห็นภาพบุรุษร่างสูงใหญ่งามสง่าขึ้นเลือนลาง " ใช่แล้ว...กอกอของเจ้าเขาเป็นเด็กที่แข็งแรง ทั้งยังมีจิตใจเข้มแข็ง ป่านนี้..คงเติบใหญ่แล้วสินะ   โอ..แผ่นดินนี้กว้างใหญ่ ..มิทราบว่าชั่วชีวิตนี้ เราจะมีวาสนาได้เจอมันอีกสักครั้งหรือไม่...หากเราสามแม่ลูกมีโอกาสได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกสักครั้ง ...มิทราบจะมีความสุขสักปานใด..." " ภายภาคหน้า...สักวันหนึ่ง..ต้องมีเวลานั้นอย่างแน่นอนมารดา...ข้าพเจ้าเชื่อเช่นนั้น..." " เลี้ยงยี้...เจ้าอยู่ในยุทธภพ...หากมีโอกาส..ลองสืบหาข่าวคราวของกอกอเจ้าบ้าง...." " เลี้ยงยี้ทราบแล้วมารดา...ในใจของข้าพเจ้าก็ยังคิดถึงตั่วกออยู่ตลอดเวลาเช่นกัน.." ............................................................................ อั้งกวนเลี้ยงตัดสินใจจะเดินทางกลับเขาจงน้ำในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นคืนนี้จึงร่ำร้องให้มารดาช่วยทำขนมลูกบัวเชื่อมให้รับประทาน ระหว่างที่สองแม่ลูกวุ่นวายช่วยกันทำขนมอยู่ในครัว เล่งจือเดินผ่านมาหยุดยืนมองอย่างซึมเซา สีหน้าสะทกสะท้อน อั้งกวนเลี้ยงหันมาเห็นนาง จึงกวักมือเรียกให้นางเข้ามา เล่งจือกลับรีบเบือนหน้าแล้วเดินหนี " นางเป็นไรไป...เลี้ยงยี้..รีบไปดูน้องเถอะ..." อั้งกวนเลี้ยงรีบล้างมือในถังน้ำอย่างลวกๆ คว้าผ้าผืนหนึ่งเช็ดมือไปพลาง วิ่งตามออกไป เห็นเล่งจือยืนร้องไห้อยู่ ต้องเดินเข้าไปถามอย่างแปลกใจ " เล่งจือ..เป็นไรไป..ใครรังแกเจ้าหรือ ? " เด็กสาวรีบเช็ดน้ำตา  เบือนหน้ามาฝืนเค้นรอยยิ้ม " เปล่า..ไม่มีอะไร..? " " ยังบอกว่าไม่มีอีก..แล้วร้องไห้ทำไม " " ไม่มีจริงๆ ข้าพเจ้า..เพียงแต่เห็นพวกท่านแล้วรู้สึกอิจฉาเท่านั้น..ท่านป้าใจดีมาก..ท่านโชคดีมาก.." " เล่งจือ...." เล่งจือกล่าวอย่างหดหู่ " มารดาข้าพเจ้าเสียชีวิตเมื่อตอนข้าพเจ้าอายุแปดขวบ  สองปีก่อน..บิดาก็จากไปอีกคน หากไม่ได้ท่านกับอาจารย์รักเอ็นดูรับข้าพเจ้าไว้...ป่านนี้..ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ชะตากรรมของตนเองเลย..." " เด็กโง่..." เขาดึงร่างของนางเข้ามาโอบกอดปลอบโยน "..นึกว่าเรื่องอะไร..อย่าคิดมากสิ...มารดาเราก็รักเอ็นดูเจ้าไม่น้อยเหมือนกันนะ ไปเถอะ...พวกเราไปทานขนมด้วยกัน...." เล่งจือสั่นศีรษะ " ข้าพเจ้าไม่หิว..ซือเฮีย..ท่านตามสบายเถอะนะ..ขอบคุณมาก..." นางผละออกมาจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นปั้นรอยยิ้มสดใสขึ้นกล่าวว่า " ไปเถอะ..พรุ่งนี้พวกเราต้องกลับเขาจงน้ำกันแล้ว มิทราบเมื่อใดจะได้กลับมาเยี่ยมท่านป้าอีก  คืนนี้พวกท่านสองแม่ลูกคงอยากจะอยู่ด้วยกันนานๆ ข้าพเจ้าไม่กวนใจล่ะ...ไปนอนดีกว่า.." ........................................................................ จากคุณ : หลานหลิง - [ 20 ก.พ. 48 23:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .... ขนมปรุงเสร็จได้ที่แล้ว อั้งซิ่วกุนยกหม้อขนมมาวางบนโต๊ะ เบือนหน้าไปเห็นบุตรชายเดินเข้ามาเพียงคนเดียวอดถามมิได้ว่า " เล่งจือล่ะ..ไฉนไม่ชวนนางมาทานขนมด้วยกัน ? " อั้งกวนเลี้ยงมิตอบ ทรุดนั่งลงถอนใจ " นางน่าสงสารนัก...มิเพียงกำพร้ามารดาตั้งแต่เล็ก สองปีก่อน..บิดาของนางยังถูกคนฆ่าตาย...." " โอ...รู้หรือไม่ว่าเป็นฝีมือของใคร..? " " ฟังว่าฆาตกรเป็นมือสังหารอำมหิตที่สุดและลึกลับที่สุดของบู๊ลิ้มปัจจุบัน ดาวเพชฌฆาตผู้นี้เพิ่งปรากฏกายในบู๊ลิ้มเพียงสองปีเศษๆ แต่ก็ฆ่าคนไปไม่น้อย ก่อกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว สร้างความคับแค้นและหวาดผวาให้ผู้คนทั่วแผ่นดิน ฝีมือของมันร้ายกาจมาก ผู้ใดก็ตามที่ได้รับปกาศิตมรณะจากมันแล้วก็ไม่เคยมีใครรอดพ้นความตายไปได้ ในบู๊ลิ้มจึงให้ฉายามันว่า..ประกาศิตมรณะ..." อั้งซิ่วกุนทอดถอนใจกล่าวว่า " คนเลว..จิตใจอำมหิต..ฟ้าดินย่อมไม่ปล่อยปละละเว้น คนเราทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว กฏแห่งกรรมนั้นมีจริง วางใจเถิด..มารร้ายเช่นมันเมื่อก่อกรรมทำเข็ญ สักวันฟ้าดินต้องลงโทษ ...." นางกล่าวถึงตอนท้าย พลันยิ้มออกมา ยื่นมือตีแขนบุตรชายเบาๆ " ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเจ้า  เห็นหรือไม่..ออดอ้อนมารดาให้เล่งจือเห็น..จึงทำให้นางต้องสะเทือนใจ..." ชายหนุ่มร้องดังอ้าวเบาๆ จากนั้นแย้มยิ้มออกมา " ...ถ้าเช่นนั้นตอนนี้นางกลับห้องไปแล้ว..ย่อมไม่เห็นอีก...เร็วๆเข้าเถิดมารดา..พยัคฆ์น้อยของท่านหิวโหยจนไส้จะขาดแล้ว..ท่านรีบตักขนมให้ข้าพเจ้า...ป้อนให้ด้วยยิ่งดี..." อั้งซิ่วกุนควักค้อนใส่บุตรชายคราหนึ่ง แต่ยังคงตักขนมใส่ถ้วยให้กับเขา ในใจมีความสุขอย่างยิ่ง ..แต่ทว่าช่วงเวลาของความสุขมักกระชั้นสั้น พรุ่งนี้บุตรชายก็ต้องจากไปแล้ว มิทราบเมื่อใดจะมีโอกาสได้อยู่ร่วมกับเช่นนี้อีก.. คิดไปคิดไปอดรู้สึกใจหายมิได้ ! .................................................................................................... อั้งกวนเลี้ยงกับเล่งจือ เดินทางออกจากเกาะทงไหล วันนี้ค่อยมาถึงเมืองน้อยแห่งหนึ่ง เพิ่งเข้าตัวเมือง พยาธิในท้องก็เริ่มก่อกวนวุ่นวาย ทั้งสองรีบหาร้านอาหารที่อยู่ใกล้ที่สุด เลือกที่นั่งติดริมหน้าต่างจากนั้นสั่งอาหารมารับประทาน อาหารยังมิทันถูกยกมา ได้ยินเสียงม้าควบกุบกับหยุดลงหน้าร้านอาหาร ดรุณีสาวเยาว์วัยสองนางลงจากหลังม้าก้าวเข้ามาในร้าน เห็นนางแรกอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ใบหน้างดงามสะคราญ ร่างสูงระหงอ้อนแอ้น งามปานนางในภาพวาด ในความเข้มแข็งแฝงความนุ่มนวลอ่อนโยน พริบตาที่ปรากฏกาย ก็ดึงดูดสายตาผู้คน เหม่อมองจนตะลึงลาน ส่วนดรุณีน้อยอีกนาง เยาว์วัยกว่าดรุณีนางแรกราวสองสามปี ใบหน้าสวยคมเข้ม ดวงตากลมโตดำขลับแฝงประกายดื้อรั้นและดุร้ายเอาแต่ใจ นางแม้เพิ่งตามเข้ามา แต่พริบตาก็พลิ้วกายปราดนำหน้ามาที่โต๊ะของอั้งกวนเลี้ยง ร่ำร้องต้องการที่นั่งตรงนี้ ออกคำสั่งขับไล่ให้เขากับเล่งจือไปนั่งโต๊ะตัวอื่น อั้งกวนเลี้ยงสีหน้าเฉื่อยชา นั่งจิบชาพลางทำหูทวนลมไม่สนใจ เล่งจือยิ้มพลางนึกสนุก นั่งยืดตัวตรงตาม มือจับถ้วยชายกขึ้นจิบดื่มเลียนท่าทางของเขาบ้าง จึงกระตุ้นโทสะของดรุณีสาวเยาว์วัยผู้นั้นเงื้อมือขึ้นหมายตบใส่เล่งจือ แต่ทันใด...ปรากฏมือขาวผ่องข้างหนึ่งยื่นเข้ามาห้ามไว้ทัน " ย้งยี้....อย่าก่อเรื่องแล้ว...." ดรุณีสาวที่ถูกเรียก ย้งยี้ หันขวับไปขยี้เท้าร้องว่า " ชิวเซียงเจ้เจ๊...พวกมันรังแกข้าพเจ้าก่อน..ข้าพเจ้าจะนั่งโต๊ะตัวนี้...." " เหลวไหล..ที่นี่ยังเหลือโต๊ะอีกมากมาย ตรงนั้นมีผู้อื่นมาจับจองก่อนเรา เราก็เลือกนั่งตัวอื่นก็ได้..." ดรุณีสาวคนพี่กล่าวเหตุผลต่อนางอย่างอ่อนโยน หากแต่ดรุณีน้อยคนน้องกลับไม่พอใจอย่างยิ่ง ขยี้เท้าอย่างขุ่นเคืองอีกครา ร้องว่า " ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว " กล่าวจบสะบัดหน้าออกจากร้าน กระโดดขึ้นม้าควบจากไป ดรุณีสาวชิวเซียงถอนใจพลางส่ายหน้า ค่อยหันมาทางอั้งกวนเลี้ยงสองซือเฮียม่วยกล่าวว่า " ญาติผู้น้องของข้าพเจ้าผู้นี้ถูกตามใจจนเคยตัว นางอายุยังเยาว์ หวังให้ท่านทั้งสองโปรดให้อภัย..." วาจาของนางอ่อนหวานเปี่ยมมารยาท สุ้มเสียงไพเราะดุจระฆังเงิน อั้งกวนเลี้ยงรับฟังจนเคลิบเคลิ้ม ต่อให้เมื่อครู่มีโทสะในใจขุ่นมัว หากตอนนี้กลับถูกลืมเลือนราวปลิดทิ้งไป ส่ายหน้ายิ้มเล็กน้อย " ช่างเถิด...ไม่เป็นไร..." ดรุณีสาวชิวเซียงก็คล้ายถูกรอยยิ้มงามสง่าของเขาสะกดใส่จนอึ้งไปวูบเช่นกัน จากนั้นใบหน้าแดงซ่านอย่างลืมตัว ยามกะทันหันได้แต่รีบส่งเสียงขอบคุณอย่างขวยเขิน ค่อยหมุนกายออกจากร้านติดตามญาติผู้น้องนางนั้นไป เล่งจือกลอกตามองดรุณีสาวที่เพิ่งจากไป ค่อยหันกลับมามองศิษย์ผู้พี่ที่ชะเง้อมองตามอีกฝ่ายจนลับตา อดแบะปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้มิได้ เคาะตะเกียบกับโต๊ะดังๆจนคนข้างๆสะดุ้ง " ผู้รับใช้...อาหารเสร็จหรือยัง..รีบยกออกมาเร็วๆ..." ................................................................................................ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งสองก็ออกเดินทางกันต่อ เย็นวันนั้นระหว่างอยู่บนเส้นทางเชิงเขารกร้าง เห็นในดงไม้ข้างหน้ามีศาลเจ้าร้างอยู่หลังหนึ่ง ค่อยรู้สึกโล่งใจที่คืนนี้มิต้องนอนกลางดิน  เล่งจือวิ่งนำหน้าไปก่อน ยื่นมือผลักเปิดประตูสาวเท้าเข้าไป พอกวาดตามองพบว่าในศาลเจ้ากลับมีคนอีกผู้หนึ่งมาพำนักอยู่ก่อนพวกตน คนผู้นั้นก่อกองไฟกองเล็กๆกลางห้อง ส่วนตนเองนอนตะแคงอยู่บนกระดานไม้แผ่นหนึ่งที่อีกมุมหนึ่งหันหลังให้กับประตู ดูจากบุคลิกการแต่งกายคล้ายนักศึกษายากไร้เดินทางไกลผู้หนึ่ง เล่งจือชะงักเท้าลังเลรีรอ อั้งกวนเลี้ยงตามเข้ามา  ประสานมือกล่าวว่า " ท่านที่นับถือ...ต้องขออภัยที่รบกวน เราสองพี่น้องเดินทางไกล คืนนี้หาที่พักไม่ได้ ได้แต่ขอค้างแรมที่นี่ด้วยคน หวังว่าท่านคงไม่ขัดข้อง...." คนผู้นั้นเพียงส่งเสียงดังอืมเบาๆ หาได้หันกลับมาไม่ จากนั้นคนก็นิ่งเงียบไป คล้ายกับหลับไหลไปแล้ว... ........................................................................ จากคุณ : หลานหลิง - [ 20 ก.พ. 48 23:21:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ................ สองซือเฮียม่วย ช่วยกันก่อกองไฟอีกกอง ด้วยเกรงจะรบกวนอีกฝ่าย จึงหลบมานั่งอีกมุมหนึ่ง ยามนั้นพลันแว่วยินเสียงกุบกับเบาๆ มองออกไปทางช่องผนังกำแพงที่หักพัง เห็นม้าตัวหนึ่งย่างเหยาะมาทางนี้อย่างแช่มช้า อั้งกวนเลี้ยงพอเห็นดรุณีสาวที่กำลังลงจากหลังม้าชัดตา หัวใจถึงกับเต้นตูมตาม  เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว " เป็นนางอีกแล้ว...." เล่งจือชำเลืองหางตามองเขาแว่บหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยอย่างเข้าใจ จากนั้นส่งเสียงกระแอมไอเบาๆ ทำคอง่อกแง่กไปมาร่ายพึมพำบทกวี " โฉมเอย..เคยแรกพบประสบพักตร์...จิตสลักโฉมเจ้าเฝ้าถวิล.." กลอนมิทันเอื้อนจบบท อั้งกวนเลี้ยงพลันยื่นมือเคาะศีรษะของนาง " ...ปากซุกซน..." เล่งจือร้องอุทานดังโอย ...แล้วแลบลิ้นหัวร่อคิกคักออกมา " ข้าพเจ้าท่องกลอนของข้าพเจ้า ท่านไยต้องหน้าแดงด้วย...." เอ่ยถึงตอนนี้ ดรุณีสาวนางนั้นก็เดินเข้ามาในศาลเจ้าร้าง เล่งจือรีบลุกปราดเข้าไปทักทาย อย่างแย้มยิ้ม " เจ้เจ๊ท่านนี้..พวกเราพบกันอีกแล้ว..." ดรุณีสาวนางนั้นย่อมเป็น ชิวเซียง นางก็จดจำพวกเขาได้ โพล่งอย่างยินดี " ..ที่แท้เป็นพวกท่าน..." เล่งจือส่งเสียงดังอืม  ยึดกุมแขนนางอย่างสนิทสนม จูงพาเข้ามาที่กองไฟ  ยิ้มหวานพลางกล่าวอย่างแฝงความนัย ที่อีกคนซึ่งฟังเข้าใจถึงกับทั้งคันทั้งร้อนผ่าวในอก " คำโบราณว่าไว้..พบกันเป็นเพราะวาสนา วันนี้พวกเราได้เจอกันถึงสองครั้ง ก็แสดงว่ามีวาสนาต่อกัน ข้าพเจ้าแซ่โซ่ว นามเล่งจือ นี่คือซือเฮียข้าพเจ้า มีนามว่า อั้งกวนเลี้ยง... " อั้งกวนเลี้ยงลอบทำหน้าดุใส่ศิษย์น้องจอมเจ้ากี้เจ้าการอย่างหมั่นไส้ หากแต่เบื้องหน้าสาวงามย่อมมิอาจเสียมารยาท  จึงได้แต่หันมาประสานมือ ยิ้มให้นางเป็นเชิงทักทาย " ยินดียิ่ง  " หากเนื่องเพราะยืนหันหลังให้กับคนผู้นั้นที่นอนอยู่มุมห้อง จึงมิอาจได้ทันสังเกตเห็นอากัปกิริยาของคนผู้นั้นในเวลานี้ ชื่อ " อั้งกวนเลี้ยง " คล้ายอัสนียบาตจี้ใส่ร่างคนผู้นั้นจนสะท้านเฮือกขึ้นทั้งร่าง เบือนหน้ามาทางนี้ราวตะลึงลานกับที่ ภายใต้แสงสว่างสลัวจากกองไฟ เห็นเค้าใบหน้านั้นหล่อเหลาเย็นชา หากแต่ในดวงตาที่ปกติมักนิ่งสงบคู่นั้น เวลานี้กลับทอประกายตื่นเต้นสงสัยอย่างยิ่ง ดรุณีสาวผู้มาใหม่ ประสานมือทักทายสองซือเฮียม่วยอย่างอ่อนโยน " ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน..ข้าพเจ้าแซ่อู๋..นามว่า....อู๋ชิวเซียง...ต้องขอรบกวนแล้ว.." คนที่มุมห้องคล้ายคิดลุกขึ้นนั่งแต่แล้วเปลี่ยนใจ ล้มตัวลงนอนต่อ หันหลังให้กับคนทั้งสามอีกครั้ง.... ..................โปรดติดตามตอนต่อไปในสัปดาห์หน้า ...................... อ่านตอนก่อนหน้านี้ ตอน 1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3295774/W3295774.html ตอน 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3297885/W3297885.html แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 48 00:03:34 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 48 23:43:13 แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 48 23:27:18 จากคุณ : หลานหลิง - [ 20 ก.พ. 48 23:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบกาทู้จ้า ...รสา รสา  ::  แหะๆๆ เปล่าค่ะ  เรามารีไรท์ เพราะว่าคิดถึงตัวละครต่างหากน่ะจ้า  ^_^ ..Just pass by ::: สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายนะคะ  ดีใจจังที่ที่นี่ยังมีคอกำลังภายในอยู่ นึกว่าคนเขียนจะโดนทิ้งให้โพสต์โดดเดี่ยวซะแล้ว  ^^ .. GTW  :: โอ..ว้าว.. คิดถึงครูจัง ไม่เจอกันตั้งนาน ^___^ ..Z4t4nGuru bofh ::  ค่ะ  ...อิอิ (สั้นๆ แต่เราเข้าใจกันเนอะ) ...มันตั้ม(น้องมันตรัย) ::  แหม.. ป่วนมากกว่านี้ก็ได้จ้า ไม่เก็บตังส์  ^^ ..หนมจีน ::: ไม่ถึงเจ็ด..เห็นไหม  ^_^ ..scottie  ::  เย่.. ดีใจจัง ......................... แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 48 23:35:50 จากคุณ : หลานหลิง - [ 20 ก.พ. 48 23:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 21 ก.พ. 48 00:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เลี้ยงกอกอ หล่อมากจนแทบเหมือนผู้หญิงเลย ท่าทางจะปิ้ง ชิวเซียง  เข้าให้แล้ว แฮ่ะๆ เล่งจือ ท่าทางเป็นเด็กมีปัญหา แต่เทียบกับ ย้งยี้ แล้ว ห่างหลายขุม รายนั้นเอาแต่ใจจนน่าตี ชิวเซียง สิแน่นอนกว่า อิอิ ส่วนคนอ่านคนนี้มีปัญหามากกว่า เพราะยุงกัดจนนอนไม่หลับ เลยลุกมาอ่านนิยาย ฮ่ะๆๆ จากคุณ : GTW - [ 21 ก.พ. 48 02:12:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาเก็บไปก่อนนะครับ ภายในอาทิตย์นี้ คาดว่าคงตามอ่านทันครับ ^^'' จากคุณ : bigpigdaddy (big pigdaddy) - [ 21 ก.พ. 48 12:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่สองลืมมาอ่าน กลับไปอ่านตอนที่สองต่อดีก๋า อ่านตอนที่สามจบแล้วล่ะครับ จากคุณ : เป็นกวินทร์ - [ 21 ก.พ. 48 16:31:20 A:203.146.143.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 โลกกลม ฮี่ๆ (สาวๆ หลายคน ยังเดามิถูก) จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 48 18:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยังไงก็เชียร์นักฆ่าค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ก.พ. 48 23:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พี่จูน ลิงก์ตอนที่สองผิดเปล่าคะ ตอนที่ 2:: ประกาศิตมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3297885/W3297885.html จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ก.พ. 48 23:30:23 ]