อย่ากอดฉันแน่นนัก.....ความเหงา
ยิ้ม ริมฝีปากสีชมพูเผยอเคลื่อนเผยแนวซี่ฟันขาว ร่าเริง เธอยิ้ม เสียงหัวเราะร่าเริง เสนาะใส ผมหลับนิ่ง หยดน้ำหล่นจากหมู่เมฆมัว กระทบเปลือกตา ผมตื่นลืมตา ค่อยๆลุกชันกาย เปิดประสาทรับภาพอันปรากฏเบื้องหน้า เธอยิ้มร่าเริง เสียงหัวเราะนั้นดั่งน้ำฟ้าพาผมลาจากความฝัน เมื่อเสียงหัวเราะนั้นละลายราง ผมหลุดหล่นลงห้วงฝันมิเคยตื่น
บ้านผมไม่มีเปียโน เธอเล่นเปียโนไม่เป็น เธอรักบทเพลง เธอหวงช่วงเวลายามเธอนั่งฟังเพลงปล่อยเสียงเพลงไหลเลี้ยงสู่อารมณ์ วันที่มีเวลาให้เธอได้ฟังเพลงมากขึ้นจากทุกวันเดิมๆ วันนั้นเธอหัวเราะเสียงดังกว่าทุกวัน เคลื่อนไหวไม่อยู่นิ่งทำนู่นทำนี่ไปทั่วบ้านกว่าทุกวัน
เสียงของเธอกังวานใส เธอรักเสียงเพลง เธอชอบร้องเพลง ทุกเช้าเธอมักตื่นก่อนผม เธอชอบร้องเพลงปลุกผมทุกเช้า แม้ว่าเธอจะร้องเพลงไม่เป็น พลาดเผลอในทุกท่วงทำนองแต่เสียงเธอใสหวาน เสียงเธอคือเปียโนชั้นดีสำเนียงเป็นเลิศ เพียงแต่เธอเล่นเปียโนไม่เป็น ผมไม่เคยซึ้งในบทเพลงคลาสสิคอันพึงบรรเลงด้วยเปียโน แต่ผมรักเสียงเปียโน
ง่ายๆ เธอไม่เคยเปลี่ยน
ตอนผมอายุ 22 ผมรู้ว่าอยากทำอะไร จากนั้นจนทุกวันนี้ ผมยังทำสิ่งนั้นอยู่
เธอไม่เคยเปลี่ยนและไม่คิดเปลี่ยน
วันที่เราเจอกันครั้งแรก คนๆนั้นก็คือผมคนนี้ ยังเป็นและคงเป็น
ไม่มีเสียงจากเปียโนตัวนั้นอีกต่อไปแล้ว เปียโนเสียงไพเราะที่ถูกบรรเลงโดยผู้ไม่เคยหัดเปียโน เสียงไพเราะไม่เป็นทำนองที่คอยปลุกผมทุกเช้า เช้านี้สงบเงียบ
เช้าวันหนึ่ง ฝนตกแต่เช้า เหมือนเสียงทุกเสียงเงียบงัน มีเพียงเสียงฝนพราวหล่น เสียงแห่งความเย็น เสียงที่นำพาความเย็นของหยดน้ำ สัมผัสทุกสิ่งบนผิวโลกบริเวณนั้น จังหวะสม่ำเสมอคงที่ ผมนั่งมองดู ฝนตกต่อเนื่องจังหวะสม่ำเสมอ ดูคล้ายมันจะตกอยู่แบบนั้น ไม่หนักขึ้นหรือซาลง ใบไม้ทุกใบเขียวเข้มสดใสยิ้มรับเม็ดฝน
คุณก็เลยกลับมาหาฉัน
คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม
เคยเป็น
เช้าวันที่ฝนตก ผมนั่งมองนิ่งสงบ เธอยืนอยู่ข้างหลังพาดแขนโอบรอบคอ แนบแก้มบนเส้นผมของผม เธอจูบแผ่วเบา ฝนตกจังหวะเดียวลีลาซ้ำหยาดหยด อย่างกับว่าจะตรึงเวลาเช้านั่นให้หยุดคงที่
ฉันเคยเด็กกว่านี้ อ่อนหัดกว่านี้ เคยผิดหวังเจ็บปวด คุณเดินเข้ามา ให้ความหวังฉัน ทำให้สมหวังและทำให้ผิดหวังในตอนท้าย ถ้าฉันอยากคบกับใครในเวลานี้ฉันคบไปนานแล้ว และคงไม่ใช่คุณ คุณเป็นคำตอบที่ผิด ฉันไม่มีวันย้อนกลับไปเลือกข้อผิดอีกเป็นอันขาด
วันที่พร่ามัวด้วยม่านฝน เธออายุน้อยกว่าตอนนี้ รู้จักโลกน้อยกว่าตอนนี้ ความผิดหวังจากความรัก ชักพาให้ก้าวเดินเปียกปอนกลางฝน เดินตากฝนริมหาด หวังให้น้ำฝนชะล้างความเสียใจ ไม่มีความหมาย ฝนเพียงแค่ตกลงมา ผมเป็นคนเดินตามหาเธอ พบเธอนั่งกอดเข่า วันนั้นฝนตกยาวนาน เราต่างเปียกโชกทั้งคู่ ในวันถัดมาฟ้าใสกระจ่างตา เธอไม่เคยคิดเดินตากฝนอีกเลย เวลาค่อยๆผ่านไป มีวันฟ้าใสและวันฝนตก เราโตขึ้นตามเวลา ไม่มีใครต้องเดินตากฝนให้ตัวเปียก หลีกห่างจากความหนาวเย็น เราเคยนั่งมองดูฝนตกด้วยกัน เวลาผ่านไป ฝนเปลี่ยนเวียนฤดู ในวันฟ้าใสผมลาจากเธอ วันถัดมา ผมนั่งจ้องมองฝนตกเพียงลำพัง อากาศเย็นชื้น
คุณพูดถูก เราต่างไปจากเมื่อก่อน ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ
ทุกสิ่งย่อมมีการเปลี่ยนแปลง ถึงแม้คุณจะเปลี่ยนไปจากวันวานแต่ตัวคุณคือตัวคุณ
โอกาสหน้าผมจะมาหาคุณใหม่
เจอกันค่ะ
มีแต่เสียงฝน อื้ออึง ไม่มีเสียงเพลงผิดทำนองแต่ก้องใสเคล้าคลอ ฝนหล่นเทหนาเม็ดทาบคลุมทุกสิ่งทุกอย่างภายนอก
..........................................
จากคุณ :
อุปกรณ์ประกอบฉาก
- [
21 ก.พ. 48 08:27:55
A:203.113.81.38 X:
]