ความคิดเห็นที่ 1 จูเลียกระพริบตาถี่ด้วยความแสบเพราะแสงแดดทีส่องเข้ามาในตาของเธอพลางลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่าง มึนงง “แมรี่” เธอผลุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างที่บอบบางของเพื่อนสาวนอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเธอซีดขาวจนน่ากลัว จูเลียรีบเขย่าตัวเธออย่างร้อนใจ “แมรี่ลืมตาขึ้นสิ” หญิงสาวร้องเรียกอย่างตกใจ แต่ไม่มีการตอบสนองจากร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงของเธอ “นางสิ้นลมไปแล้วตอนที่เราดึงขึ้นมาจากน้ำ” ธอร์นพูดขึ้น จูเลียไนไปมองดูเขาน้ำตาเริ่มเอ่อล้นดวงตา “ไม่จริง แมรี่ยังไม่ตายเธอแค่หมดสติไปเท่านั้น” หญิงสาวพยายามอย่างที่สุดที่จะปลุกให้แมรี่ตื่น ธอร์นเอื้อมมือไปจับไหล่แบบบางของเธออย่างอ่อนโยน จูเลียสะบัดตัวออกอย่างแรง “ทำไมไม่ช่วยแมรี่ให้เร็วกว่านี้” เธอตะโกน “ตั้งแต่ครั้งแรกแล้วทำไมช่วยแต่ฉันไม่ยอมช่วยเพื่อนของฉัน” “มันเป็นหน้าที่ของเรา เรามีหน้าที่ดูแลท่านเท่านั้นส่วนคนอื่นเราไม่สนใจ”ธอร์นพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชา จูเลียกัดฟันแน่นก่อนจะสะบัดมือฟาดลงไปที่ใบหน้าขาวซีดนั่นเต็มแรง “เธอมันใจร้าย” หญิงสาวตะโกนเสียงสั่นพร่า “เอาชีวิตเพื่อนของฉันคืนมาเจ้าปิศาจ!” น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ธอร์นยืนมองนิ่งดูอยู่สักครู่ก่อนจะพูดเสียงเบา “เราสามารถเรียกนางกลับมาได้” เขาเม้มปากน้อยๆราวกับจะตัดสินใจ “ถ้าท่านตามเราไปใต้พิภพ” “ว่ายังไงนะ” จูเลียเงยหน้าขึ้นมองดูเขาอย่างไม่เชื่อถือ “เธอหมายความว่าฉันจะต้องลงไปที่นั่นตามที่ได้รับคำสั่งมาใช่ไหม” “ไม่ใช่” ธอร์นปฏิเสธ “เราจะนำท่านไปพาวิญญาณของหญิงผู้นี้กลับมา” “ฉันจะทำได้ยังไงกัน” จูเลียพูดเบาๆ “ท่านทำได้ เพราะท่านเป็นลูกสาวของท่านพญามารเจ้าแห่งใต้พิภพ ผู้มีอำนาจเหนือผู้ควบคุมโลกแห่งความตาย” “เธอหมายถึงฉันต้องลงไปที่นรกอย่างนั้นหรือ” จูเลียถามเสียงหวั่น ธอร์นพยักหน้าน้อยๆ “นอกเสียจากว่าท่านจะกลัว” สีหน้าที่ลังเลแปรเปลี่ยนไปในทันที จูเลียมองดูร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสาวก่อนตัดสินใจ “ต่อให้ยิ่งกว่าลงนรก ฉันก็จะไป” เธอพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ธอร์นยิ้มในหน้า “แต่ท่านจะต้องระลึกไว้อย่างหนึ่ง มีเพียงวิญญาณดวงเดียวเท่านั้นที่ท่านสามารถนำมาได้” เขากำชับขณะที่โบกมือเหนือร่างของหญิงสาว เสื้อผ้าที่รุ่มร่ามค่อยๆกลายสภาพเป็นชุดกระโปรงสั้นที่รัดกุมผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ถูกเลื่อนลงมาปกคลุมร่างของหญิงสาวจนมิดชิด จูเลียมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างตกตะลึงขณะที่มองดูธอร์นซึ่งในขณะนี้กำลังยืดแขนขอตัวเองขึ้นเหยียดตรงไปข้างหน้า “ท่านพร้อมแล้วหรือยัง ท่านจูเลีย” เขาถามจูเลียเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนจะพยักหน้าด้วยแววตาที่มุ่งมั่น “จับเราไว้ให้แน่นๆ” ธอร์นพูดก่อนที่จะมองจ้องไปเบื้องหน้า จูเลียเบิกตากว้างเมื่อเห็นอากาศที่อยู่ตรงหน้ากำลังสั่นไหวเหมือนเงาในน้ำก่อนจะแหวกกว้างออก แสงที่เจิดจ้าจนบาดตาส่องสว่างออกมาจูเลียหรี่ตาลงก่อนร่างทั้งร่างจะไหววูบราวกับตกลงจากที่สูง ............................................................................................... “เรามาถึงแล้ว ท่านจูเลีย” เสียงทุ้มเบาของธอร์นดังขึ้นใกล้ๆหูของเธอ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เธอรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพรอบๆตัว ราวกับอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีแดงดุจหลอมมาจากเตา ความร้อนที่มีทำให้อากาศโดยรอบเต้นไหวระริก แต่จูเลียกลับไม่รู้สึกถึงความร้อนเลยแม้แต่น้อย เธอถามธอร์นอย่างฉงน “ทำไมมันไม่ร้อนเลยล่ะ” เธอมองไปรอบๆ ราวกับเป็นที่ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ไม่มีแม้แต่เงาของวิญญาณ ธอร์นก้มหน้าลงมองดูเธอที่กำลังเกาะผ้าคลุมของเขาแน่นอย่างนึกขำ “นั่นเป็นเพราะท่านเป็นคนที่ยังมีลมหายใจอย่างหนึ่ง” เขาอธิบาย จูเลียปล่อยมือออกจาฟ้าคลุมของเขาอย่างเขินๆ “แล้วอีกอย่างหนึ่งล่ะ” “พลังของท่านเอง พลังแห่งพญามาร” เขาพูดสั้นๆแล้วมองไปรอบๆตัวอย่างระวัง “ที่นี่มันที่ไหนกันน่ะ ธอร์น” จูเลียถาม “นรก” เขาตอบ “ฉันรู้ แต่เราอยู่ส่วนไหนของนรกกัน” เธอย้อนถามเขาอย่างนึกฉุน “น่าจะเป็นทางที่จะไปสู่ทางแยกระหว่างสวรรค์กับอเวจี” ธอร์นพึมพำตอบแต่สายตายังคอยมองดูรอบๆตัวอย่างระวังจนจูเลียเอะใจ “เหมือนเธอกำลังมองหาใคร” “พญามัจจุราช” เขาตอบสีหน้ากังวลเล็กน้อย “เขาน่าจะอยู่แถวๆนี้” “เขาน่ากลัวมากหรือ ไหนเธอบอกว่าฉันมีพลังเหนือกว่าไงล่ะ” จูเลียพูดเสียงดัง ธอร์นมองดูเธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงที่ดูมีอำนาจดังกังวานขัดขึ้น “นั่นเป็นเพราะในเวลานี้ ท่านกำลังอยู่ในอาณาเขตของเรา บุตรสาวแห่งพญามาร พลังของท่านจะมีขอบเขตที่จำกัด” “ท่านพญามัจจุราช เจ้าแห่งความตาย” ธอร์นทักด้วยเสียงเบาเรียบเหมือนเคย พญามัจจุราชมองดูเขาด้วยท่าทางเหมือนไม่พอใจ “เรารู้ว่าท่านนำบุตรสาวแห่งพญามารมาที่นี่ทำไม ท่านธอร์น เราเสียใจที่จะต้องปฏิเสธคำขอของท่าน” เจ้าแห่งความตายพูดด้วยเสียงห้าว จูเลียขมวดคิ้ว “ทำไม” เธอถามสั้นๆ เจ้าแห่งความตายมองดูเธอพลางกล่าวเสียงเรียบ “หญิงสาวนางนั้นถึงกำหนดแห่งชีวิตแล้ว อีกอย่างหนึ่งนางถูกกำหนดให้เดินทางไปอีกเส้นทางหนึ่งซึ่งเราไม่อาจเข้าไปเกี่ยวข้องได้” “ฉันไม่สน” จูเลียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ฉันจะมาพาเพื่อนของฉันกลับ” “นางกลับไปไม่ได้” พญามัจจุราชพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเช่นเดียวกัน จูเลียมองดูเขาด้วยสายตาที่โกรธจัด ราวกับร่างทั้งร่างกำลังลุกเป็นไฟ แสงสีแดงเปล่งประกายออกมาจากตัวของจูเลีย พลังคลื่นบางอย่างไหลออกจากร่างของเธอ แล้วพุ่งกระจายออกไปโดยรอบด้วยพลังของมันทำให้ร่างที่สุงใหญ่ของพญามัจจุราชถึงกับเซไปข้างหลังสองสามก้าว ในขณะที่บรรดาก้อนหินเริ่มปริแยกออกและเริ่มแตกกระจาย ธอร์นมองดูด้วยความตื่นตะลึง “บอกให้นางหยุด!” พญามัจจุราชร้องออกมาเมื่อเห็นว่าพลังของเขาที่เปล่งออกมาไม่สามารถต้านหรือหยุดยั้งพลังของจูเลียได้ “ให้นางหยุดแล้วเราจะส่งวิญญาณเด็กสาวนั่นให้” เจ้าแห่งความตายร้องออกมาเมื่อเห็นว่าแผ่นดินที่พวกเขายืนอยู่กำลังสั่นไหวและเริ่มแยกตัวออก “ท่านจูเลีย กรุณาหยุดเถิด” ธอร์นร้องขณะที่จับไหล่แบบบางของหญิงสาวแล้วเขย่าเบาๆ ดูเหมือนจูเลียจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มเปล่งประกายจ้า “ท่านจูเลีย ถ้าท่านไม่หยุดพลังของท่านจะทำลายทุกอย่างที่นี่จนหมด รวมทั้งวิญญาณของแมรี่ด้วย” ธอร์นพูดเสียงดังขณะที่จ้องลงไปในดวงตาของเธอ คราวนี้ดูเหมือนจะได้ผลจูเลียสะดุ้งน้อยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดูธอร์น “แมรี่” เธอพึมพำเบาๆ พลังคลื่นที่แผ่ออกมาจากตัวค่อยๆบรรเทาเบาบางลงพื้นดินที่กำลังแยกหยุดสั่นไหวพญามัจจุราชค่อยๆทรงตัวยืนตัวตรงก่อนจะมองดูหญิงสาวด้วยท่าทางหวั่นใจน้อยๆ “นำนางมาที่นี่” เขาพูดขึ้นลอยๆ เหมือนมีลมเคลื่อนไหวโดยรอบ ร่างของแม่รี่ยืนอยู่ที่ปลายทางด้านหนึ่ง เธอค่อยๆเลื่อนลอยเข้ามาอย่างช้าๆ “ท่านนำนางไปได้” พญามัจจุราชพูดขึ้น แมรี่ที่ตอนนี้ดูราวกับไม่มีจิตใจยืนนิ่งด้วยสายตาที่เลื่อนลอย จูเลียรีบเข้าไปกอดเพื่อนของเธอด้วยความดีใจ “นำนางไปแต่อย่าได้กันกลับมามอง แม้ชำเลืองก็ไม่ได้ จำไว้” พญามัจจุราชโบกมือ แมรี่สะดุ้งเบาๆก่อนจะมองดูจูเลียด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก “จูเลีย” เธอกอดเพื่อนของเธอแน่นพลางร้องไห้ ธอร์นมองดูเจ้าแห่งความตายราวกับจะถาม “ท่านน่าจะรู้กฏของเรานะ ธอร์น” เขาพูดยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัย “พวกท่านไปได้แล้ว อย่ามาอยู่ที่นี่นานๆ เดี๋ยวท่านพญามารจะเข้าใจว่าเราแอบนำตัวบุตรีของท่านมา” เขาโบกมือที่ผอมซีดหนึ่งครั้ง ลำแสงส่องสว่างพุ่งขึ้นสู่เบื้องบน “จงจำไว้ อย่าได้หันกลับมามองไม่ว่าจะได้ยินเสียงเรียกหรือเสียงอะไรก็ตาม” เจ้าแห่งความตายพูดราวย้ำเตือน ร่างของทั้งสามค่อยๆลอยขึ้นช้าๆ พญามัจจุราชยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะพูดพึมพำเบาๆ “หนึ่งวิญญาณแลกกับร้อยความตาย” ++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : moony_lupin - [ 21 ก.พ. 48 20:16:41 A:202.5.87.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...เพลินไปเลย... จากคุณ : Five - [ 21 ก.พ. 48 21:38:19 A:202.176.173.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตาธอร์นนี่ไร้อารมณ์จริงๆ (ก็เขาต้องเป็นอย่างนี้นี่นะ) จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 48 22:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าทางตาธอร์น จะไม่ค่อยมีความรู้สึกจริง ๆ นะเนี่ย จากคุณ : jiw - [ 22 ก.พ. 48 08:40:01 A:61.90.109.186 X: ]