ความคิดเห็นที่ 1 อ้าว...ไหงชื่อเรื่องนี้ถึงเป็นยังงั้น? อ๋า...ขอไพคับ.. เรื่องนี้ผมเอามาแปะขัดจังหวะ ขณะเขียนเรื่องหนูสิงห์อยู่คับ บังเอิญไปอ่านงานเก่า..อ่านแล้วหนุกดี..และเคยแปะไว้ตั้งแต่ปี 45..นานพอที่เราจะมาคิดถึงวันเก่า ๆ กันได้แล้ว..ก็เลยเอามาแปะใหม่ เพื่อให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันอีกครั้ง สำหรับผู้ที่อ่านแล้ว..ห้ามเฉลยตอนจบนาคับ แหะแหะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 48 15:38:07 จากคุณ : ปิ๊วปิ้วยืมโลยิ่นของ (แทน*-*) - [ 22 ก.พ. 48 15:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อิอิ....แปลกดีค่ะ มีจีบสาวแนวนี้ด้วยเหรอ ไม่เคยเห็น จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 22 ก.พ. 48 16:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อะไร ยังไม่จบอีก เหอ เหอ จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 16:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .^ _ __ _ _ __ _ _ _ __ _ _ __ _ _ _^ หนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแล้วคิดไปถึงตอนไปรับน้องนอกสถานที่ มันจะมีตาแก่หน้าหม้อ หัวพญานาคจำนวนหนึ่ง ฮ่าๆ ได้อารมณ์มากฮ่ะ จากคุณ : Er_R_naka- - วิ้ววว - [ 22 ก.พ. 48 16:55:42 A:10.30.3.3 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม นึกถึงวันรับน้องเหมือนกัน ถูกรุ่นพี่แกล้ง จนช้ำไปหมดเลย แต่สนุกมาก มารออ่านเรื่องของ ตาพี่ณัติ ขี้หลี ต่อ ดีกว่า จากคุณ : ป้าเอม - [ 22 ก.พ. 48 17:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ม่ายเฉลยก็ได้  ว่าแต่พี่แทนจะเลี้ยงเบียร์อ๊ะป่าวล่ะ อิ ๆ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ก.พ. 48 19:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 การรับน้อง เป็นไปด้วยความสนุกสนาน แม้ส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นพี่ที่สนุก แต่รุ่นน้องก็สนานตามไปด้วย เพราะการรับน้องที่ว่า ผมในฐานะหัวโจก ห้ามเด็ดขาดสำหรับกิจกรรมต่าง ๆ ที่รุนแรงทุกชนิด แม้แต่คำพูด มออึงกับกออูนั้นได้อยู่ แต่ห้ามด่าด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย ตัวจิ้งกวดจิ้งเหลนอะไรนั้นห้ามให้มาเพ่นพ่านเด็ดขาด กิจกรรมเท่าที่จำได้ นอกจากให้ร้องเพลงสถาบันให้ได้แล้ว ต้องจำชื่อรุ่นพี่ซึ่งเป็นพี่รหัสให้ได้ด้วย และไม่ใช่ชื่ออย่างเดียว ต้องจำไปถึงชื่อบรรพบุรุษ รวมทั้งรสนิยม สถานภาพ ตลอดจนความคิดเห็นส่วนตัว ที่น้องแต่ละคนมีต่อพี่คนนั้น กิจกรรมนี้ เราเรียกว่าช่วง “พี่ขอโทษน้อง” เรามาเล่นกันรอบกองไฟกองใหญ่ ที่ก่อขึ้นบนสนามหญ้า น้องน้องนั่งเรียงเป็นวงกลม มีถาดหลุมใส่อาหารและกับข้าววางอยู่ข้างหน้า ซึ่งพี่รหัสของแต่ละคน จะเป็นคนตักมาให้เป็นการบริการน้อง นอกจากตักแล้ว ยังห้ามกิน ต้องกินหลังจากน้องอิ่มแล้ว และต้องเก็บถ้วยชามถาดหลุมนั้นไปล้างให้น้องของตนเองด้วย ในระหว่างการรอให้น้องรับประทานอาหารอยู่ เราเปิดเทปที่ได้จากซุ้มของผม สร้างเสียงหัวเราะให้เกิดขึ้นตลอดเวลา เพราะน้องน้องคาดไม่ถึงว่าข้อมูลส่วนตัวของตนเอง จะถูกเปิดประจานเช่นนั้น อาหารมื้อนั้นจึงดูเหมือนจะอร่อยเป็นพิเศษ สังเกตได้จากมีพี่พี่หลายคน ต้องไปตักอาหารมาเพิ่มให้น้องของตัวเอง กิจกรรมดูจะดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่หลังจากการแสดงของพวกรุ่นพี่และรุ่นน้องผ่านไป สิ่งที่ไม่ควรจะเกิดก็เกิดขึ้น เวลาตอนนั้นประมาณห้าทุ่มกว่า ผมใกล้จะเลิกการเล่นรอบกองไฟนั้นอยู่แล้ว เพราะได้เวลาอันสมควร และผมก็เมาเกินกว่าสมควรไปเยอะแล้ว อยู่อยู่ก็มีใครคนหนึ่งกรี๊ดออกมาดังลั่น ดังออกมาจากบ้านพัก หนึ่งในสามหลังที่พวกเรามาจับจองอาศัยอยู่ ดังมาจากห้องน้ำ! เป็นเสียงหวีดร้องของคนที่ได้รับความตระหนกสุดขีด เป็นเสียงหวีดที่โหยหวนบาดลึกเข้าไปในหัวใจ ทุกคนตะลึงงัน ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ พอตั้งสติได้ ผมแทบหายเมา วิ่งตื๋อไปที่ต้นเสียงทันที ภาพที่เห็นทำให้แอลกอฮอล์ตีกลับ แทบล้มทั้งยืน น้องรัตน์นอนฟุบนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ  คนสวยของผมสลบไปซะแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ???? ++++++ ความสับสนชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นในวินาทีนั้น ผมถลาวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำ ไม่มีอะไรนอกจากห้องน้ำธรรมดาห้องหนึ่ง มองไปที่ช่องระบายอากาศ เป็นกระจกบานพับ ไม่มีร่องรอยอะไรอีกเหมือนกัน เพื่อนคนหนึ่งอุ้มร่างของน้องรัตน์ขึ้นไปบนบ้านแล้ว บ้านไม้หลังนั้น เหมือนกับอีกสองหลังที่เราเช่าไว้ เป็นบ้านไม้หลังใหญ่ มีห้องนอนถึงสามห้อง หนึ่งห้องใหญ่และสองห้องปานกลาง ระหว่างห้องคั่นไว้ด้วยที่นั่งเล่นและเป็นที่รับแขก เก้าอี้รับแขกถูกดันให้ไปชิดมุมหนึ่ง ร่างของน้องรัตน์นอนนิ่งอยู่ เธอยังสลบไสลไม่ได้สติ เพื่อนและรุ่นพี่ผู้หญิงของเธอ กำลังใช้ยาหม่องยาดม ปฐมพยาบาลกันมือเป็นระวิง เมื่อผมตามไปถึง กลุ่มคนที่มุงอยู่ต้องแตกกระจายออกไป ด้วยเสียงตวาดของผม ตอนนั้นผมดุมาก ที่ดุเพราะยังจับต้นสายปลายเหตุไม่ถูก น้องในความรับผิดชอบของผม (แม้จะไม่ใช่ผมคนเดียว แต่ผมก็มีความรับผิดชอบอยู่มาก อะแฮ่ม..) โดยเฉพาะน้องรัตน์ที่แสนน่ารักของผม มีอันเป็นไปเช่นนี้ จะให้ผมอารมณ์ดีอยู่ได้อย่างไร “ขออากาศหน่อย มุงดูอะไรกัน ไอ้ช่วง(เพื่อนหน้าตาเหมือนโจรคนนั้น) เอ็งไปตามเจ้าของบ้านพักมาเร็ว ๆ เราอาจต้องขอความช่วยหลือจากเขา และไอ้แหวง เอ็งไปถามคนขับรถ ว่ามีโรงพยาบาลไหนที่ใกล้ที่สุด ทั้งสองคนเผ่นหวือออกไป แต่ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้พร้อม ๆ กัน มันทั้งสองหยุดกึก หันมาทำตาแป๋ว "เฮ้ย..ไปสิวะ..กลัวอะไรกัน เอาใครไปเป็นเพื่อนด้วยสิโว้ย.." ผมบอกพวกมัน มันจึงกระโดดล๊อกคอรุ่นน้องผู้ชายให้ตามไปกับมันด้วย “ยัยพักตร์ (เพื่อนสาวคนหนึ่งที่เรียนห้องเดียวกันกับผม) อย่ามัวทายาหม่องอยู่อย่างงั้น ไปเอาน้ำเย็น ๆ มาดีกว่า เช็ดหน้าตาให้น้องรู้สึกตัว..” และอะไรอีกหลายอย่าง แม้แต่ “เฮ้ย..ไปเอาเหล้ามาให้ข้าแก้วนึงวะ หายเมาไปซะแล้วว่ะ?” +++++ น้องรัตน์รู้สึกตัวขึ้นหลังจากนั้นอีกไม่นาน ในทันทีที่เธอลืมตาขึ้นได้ สิ่งที่เธออุทานออกมาคำแรกก็คือ “ผี” เหวอ.. ผมถอยหลังไปสองสามก้าว..เฮอะ เฮอะ..คนอย่างผมไม่กลัวผีอยู่แล้ว แต่ที่ถอยออกไป เพื่อตั้งหลักให้มั่นน่ะครับ “มันยืนรออยู่แล้ว พอรัตน์เปิดไฟ รัตน์ก็เห็นมัน” “ผีผู้ชาย เลือดโซมหน้า ดวงตาหลุดออกมาข้างหนึ่ง ยืนแยกเขี้ยวอยู่ตรงโถส้วม..” “มีเสียงหัวเราะด้วย..แหบแห้ง รัตน์กลัว ” ถ้อยความกระท่อนกระแท่นที่พอจะปะติดปะต่อได้มีอยู่เท่านั้น เธอสั่นเป็นลูกนกตกน้ำ ร้องไห้น้ำตาไหลพราก “รัตน์อยากกลับบ้าน พารัตน์กลับบ้านที” ผมนิ่งเงียบ กำลังนับขุนที่ลุกซู่ ๆ วิ่งเป็นริ้ว ๆ อยู่ทั่วตัว ว่ามันมีอยู่กี่เส้นที่เต้นระบำได้ ได้ยินคำนั้นของน้องรัตน์  ก็จำต้องบอกว่า “ไม่มีอะไรมั้ง น้องรัตน์อาจจะตาฝาดไปก็ได้ เราอยู่กันเยอะแยะ ผีเผอที่ไหนจะกล้ามา และอีกอย่าง นี่ก็ดึกมากแล้ว ใครจะปล่อยให้รัตน์กลับไปคนเดียวได้” “แค่พารัตน์ไปส่งที่ตัวเมือง รัตน์จะให้คุณพ่อมารับ” สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือแม้แต่โทรศัพท์สาธารณะมากมายเหมือนดอกต้อยติ่งอย่างสมัยนี้ อย่างเดียวที่จะติดต่อกับบุคคลภายนอกได้ นอกจากจะขับรถออกไปติดต่อเอง ก็ต้องใช้โทรศัพท์ ซึ่งมีอยู่ไม่กี่เครื่องในเมือง และยิ่งมีน้อยเครื่องจนเหมือนกับไม่มีในที่ที่เรากำลังเดือดร้อนกันอยู่นี้ “ไม่ดีมังครับ พี่ว่าน้องรัตน์สติอารมณ์สักครู่หนึ่งดีกว่า จะเอาอย่างไรก็ค่อยว่ากันอีกที เดี๋ยวเจ้าของบ้านมาถึง เขาคงจะแนะนำอะไรเราได้บ้าง” แต่เจ้าของบ้านไม่มา เจ้าของบ้านไม่อยู่บ้าน เจ้าของบ้านไม่จำเป็นต้องอยู่บ้าน ถึงจะอยู่บ้านก็ไม่หมายความว่าจะอยู่ที่บ้านที่อยู่ใกล้ใกล้บ้านพัก ไอ้ช่วงเพื่อนผมมันอธิบายว่าอย่างนั้น ส่วนไอ้แหวงที่ผมให้ไปถามคนขับรถ กลับมาบอกว่ามีโรงพยาบาลอยู่ในเมือง ห่างไปประมาณร้อยกว่ากิโลเอง คนขับรถที่เดินตามมาด้วยเพราะอยากดูเหตุการณ์ก็ย้ำว่า ใช้เวลาเดินทางไม่นาน ขับไปอีกสักสองสามชั่วโมงก็คงถึง ผมดีใจ ที่ไม่ต้องส่งใครไปโรงพยาบาลที่แสนใกล้ของพวกเขา ถ้าไม่อย่างงั้น กว่าจะถึงโรงพยาบาล ก็เลยเข้าวัดใกล้ใกล้ที่ไหนซะเลยก็ได้..ไม่ต้องจองศาลาแต่อย่างใด เพราะเจ้าอาวาสท่านคงมีเมตตา ในขณะที่ผมกำลังคุยกันอยู่นั้น เหตุการณ์หนึ่งก็ซ้อนขึ้นมาในทันที “เปรี้ยง.. ครื่น ” เป็นเสียงฟ้าผ่า ฝนที่ไม่เคยเห็นเค้า..เทลงมาอย่างหนัก เม็ดใหญ่เกือบเท่าฉี่ช้าง(คือจะเปรียบให้ดูว่าเม็ดใหญ่น่ะครับ) ตามด้วยลมพายุที่พัดอู้ได้ยินเสียงมาแต่ไกล ปะทะบ้านหลังนั้นไหวโยกจนรู้สึกได้ “กรี๊ด..”เป็นอีกเสียงหนึ่งที่ซ้อนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหรือมีตะโพนนำ “โครม..” เป็นเสียงร่างของใครคนหนึ่งล้ม ล้มในลักษณะล้มทั้งยืน เราทุกคนถูกสาบให้ยืนนิ่งด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกันนั้น เหวอ... ++++++ จากคุณ : ปิ๊วมาแปะต่อคับ(ยังมิคุยนะคับ) (แทน*-*) - [ 22 ก.พ. 48 20:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .^ _ __ _ _ __ _ _ _ _ ^ ไอ้หยา.... จากคุณ : ER_R_NAKA..แอบน่ากลัว - [ 23 ก.พ. 48 10:32:11 A:10.30.3.14 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลายเป้นแนวสยองไปแล้ว เหอ เหอ จากคุณ : GTW - [ 23 ก.พ. 48 11:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บรืออ์อ์อ์อ์อ์อ์......เมี้ยว ๆ *_~ จากคุณ : หิ่งห้อยน้อยใจ - [ 23 ก.พ. 48 17:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาเก็บค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 23 ก.พ. 48 20:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วนึกถึงตอนนั้นเหมือนกันค่ะ มีรุ่นพี่แบบนี้คนนึง ทำท่าตลกมากค่ะ หน้าเหมือน ไท ธนาวุฒิ แต่ทรงผมเหมือนซีดาน สีผิวเดียวกับไมเคิล จอร์แดน พอเรียนจบก็โล่งค่ะ 4 ปีมานี่ เหมือน โดนราหู อม เลย แต่พี่คนนี้ ก้เป็นคนดีมากค่ะ ปีหน้าคงจะได้รับปริญญาซะที แต่ว่า หงะ น่ากลัวจางงง บรื๋ออออออ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 48 14:24:58 จากคุณ : เคยรุ่นน้องมาก่อน (หนูโตแล้วแม่) - [ 23 ก.พ. 48 21:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แอะ นึกว่าสดใสเฮฮา ไหงกลายเป็นสยองขวัญอ่ะพี่ จากคุณ : ฟ้าเพียงดาวค่ะ - [ 26 ก.พ. 48 01:10:04 A:203.209.92.109 X: ]