"แซม…มานั่งอยู่ตรงนี้เองหรอ? หาตั้งนาน" ลีเดินเข้ามาหาแซมที่ชิงช้าในบริเวณสวนดอกไม้ของบ้านเขา

"มีอะไรหรอ?" แซมเงยหน้าขึ้นมองลี

"ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง…ดีขึ้นรึยัง?" ลีพูดพร้อมกับนั่งลงที่ชิงช้าข้างๆแซม

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ…แต่มันเร็วมากนะ ตั้งแต่วันนั้น…นี่มันก็หนึ่งอาทิตย์เข้าไปแล้ว" แซมพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ลีก็สังเกตเห็นว่าเธอกำชายเสื้อไว้แน่น

"แซม…ผมรู้นะว่าคุณเสียใจมากแค่ไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น…แต่ถือว่าผมขอร้องเถอะนะ…ผมอยากให้คุณเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่…ทิ้งอดีตและสิ่งที่เลวร้ายไว้ในที่ๆคุณจากมา เพราะว่าในตอนนี้ ที่นี่คือบ้านของคุณและคุณก็คือครอบครัวของผม" ลีมองแซมด้วยสายตาที่สื่อความหมาย แต่แซมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

"แล้ว…ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?"
"คงจะต้องถูกปิด…เพราะคุณลดาเป็นเจ้าของที่นั่น ดังนั้นเมื่อไม่มีเจ้าของคอยดูแล…ที่นั่นก็คงจะต้องถูกปิด"

"อะไรกัน! …แล้ว…แล้วคนที่นั่นล่ะ?!" แซมมีสีหน้าที่ซีดลง

"คงถูกส่งต่อไปที่อื่นอีกที" ลีพูดพลางถอนหายใจ แซมพยักหน้าพลางนิ่งเงียบไปซักพัก

"แล้ว…เรื่อง…เรื่อง…"
"เรื่องอะไรหรอ?" ลีหันมามองหน้าแซม
"เคน…" แซมพูดคำๆนี้ออกมาด้วยความยากเย็น

"ศพของเขาหายออกไปจากที่ชันสูตร…ตอนนี้ตำรวจกำลังหากันให้วุ่นเลย คาดกันว่าน่าจะเป็นคนร้ายเอาไปเพราะต้องการทำลายหลักฐาน"

"ต้องเป็นตาลุงนั่นแน่ๆ…ทำไมกัน!!! เขาฆ่าเคนไปแล้วยังไม่พอใจอีกหรอ!!" พอแซมพูดจบก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยความโมโห แต่พอเธอเข้ามาในบ้านของลี ความโกรธของเธอก็แทบจะมลายหายไปสิ้น และเธอมักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งไป เวลาที่เธอโมโหหรือไม่สบายใจ พอเธอเข้ามาในบ้านนี้มันก็เหมือนกับว่าอยู่ๆก็มีความสุขอย่างท่วมท้นขึ้นมาในจิตใจของเธอทันที ทั้งนี้อาจเป็นเพราะภายในบ้านของเคนโปร่งสบาย ผนังทุกด้านเป็นสีขาวสะอาดและเครื่องเรือนทุกชิ้นต่างก็สวยงามหมดจดจนเธอไม่สามารถที่จะละสายตาไปจากบ้านนี้ได้เลย

แซมเดินดูเครื่องเรือนและของตกแต่งบ้านมาเรื่อยๆจนเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูแห่งหนึ่ง ประตูบานนี้เป็นประตูไม้สีซีดๆ และอยู่ในที่ลับตาโดยที่มีเสาทรงกลมขนาดใหญ่บังอยู่ข้างๆ ถ้าไม่เดินเข้ามาดูในระยะใกล้ ก็จะเห็นเป็นแต่ทางตันที่มีเสาต้นหนึ่งอยู่เท่านั่น

แซมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจผลักประตูนั้นเข้าไป

บรรยากาศภายในห้องนั้นต่างกันลิบลับกับภายนอก ห้องนั้นทั้งมืดทึบและอับชื้น

"แซม!! เข้ามาทำอะไรในนี้!" เสียงของลีมาจากข้างหลังของเธอพร้อมทั้งลากเธอออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว

"เธอเข้าไปทำอะไรในนั้น!!" ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันมากกว่าเดิม

"ในห้องนั้นมีอะไร…แล้วทำไมถึงต้องปกปิดด้วย" แซมตัวสั่นด้วยความกลัว "นายเป็นใครกันแน่!!!" ลีนิ่งเงียบ ในตอนนี้สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนเหมือนกับลีคนเก่า

"ฉันจะไปจากที่นี่!!!" แซมเดินผละออกมาจากเขาอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว!! แซม!!" ลีคว้าแขนของแซมเอาไว้ แต่แซมรีบสะบัดมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว

"ก็ได้…ถ้าคุณอยากจะไปจากที่นี่…ผมก็จะไม่ห้ามคุณ แต่ผมอยากให้คุณฟัง…ฟังเรื่องทุกอย่างจากผม"

"ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องฟัง…ฉันเคยคิดว่านายเป็นคนดี แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว!!!…นาย…" แซมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ

"คุณลดากับอุ้ยไม่เคยป่วยเลย…ไม่แน่ บางทีในวันนั้นที่ฉันเห็น นายอาจจะเป็นคนทำก็ได้!" ลีมีสีหน้าเจ็บปวดจนแซมรู้สึกผิดที่พูดคำที่รุนแรงออกไป

"คุณไม่เชื่อใจผม…คุณเองก็ไม่ได้อยู่กับอุ้ยและคุณลดาตลอดเวลาคุณจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร"

แซมนิ่งเงียบ ก็จริงอยู่ที่เธอไม่ได้อยู่กับอุ้ยและคุณลดาตลอดเวลาเพราะส่วนใหญ่ เธอจะอยู่กับเคน ก็มีแต่เพียงช่วงหลังนี้เธอจะต้องไปเจอคุณลดาบ่อยเพราะเรื่องครอบครัวอุปถัมภ์

"ที่จริงแล้ว อุ้ยเป็นโรคหัวใจพิการมาตั้งแต่กำเนิด และช่วงเวลาที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอนั้นน่ะ เป็นเพราะว่าอุ้ยเกิดอาการโรคหัวใจกำเริบจะต้องไปนอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล เธอยังจำได้ไหม ที่เธอไปนอนอยู่ที่ห้องพยาบาลเพราะว่าเป็นลมตอนที่เธอเจออนุชิตน่ะ อุ้ยก็รักษาตัวอยู่ในนั้น ตรงกันข้ามกับเตียงของเธอนั่นแหละ แต่มีแผงกั้นบังที่ปลายเตียงเอาไว้ เธอเลยมองไม่เห็น

ส่วนคุณลดาก็เป็นโรคหัวใจเช่นเดียวกับอุ้ย แต่คุณลดาไม่ได้เป็นตั้งแต่กำเนิด แล้วตอนนั้นที่เธอทะเลาะกับคุณลดาแล้ววิ่งออกไปข้างนอกน่ะ เธอรู้ไหมหลังจากนั้นอะไรเกิดขึ้น…คุณลดาเกิดอาการโรคหัวใจกำเริบ ผมจึงต้องช่วยเอายาประจำตัวของคุณลดาให้คุณลดากิน…" แซมรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในอก เธอเป็นเพื่อนของอุ้ยแท้ๆ แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย และเป็นเพราะเธอเองที่ทำให้โรคหัวใจของคุณลดากำเริบ

"ทีนี้ ผมอยากจะขอร้องให้คุณฟังผมซักหน่อยในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวโยงกับครอบครัวของผมกับอนุชิต และตัวคุณเอง" แซมนิ่งเงียบ

"คุณเคยได้ยินตำนานของเทพไหม?…ตำนานโบราณที่กล่าวเอาไว้ว่า เมื่อแรกเริ่ม บนโลกนี้มีเพียงแค่เทพเจ้าองค์นึงซึ่งต่อมาได้สร้างสิ่งมีชีวิตทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมาสามประเภท อย่างแรกคือเหล่าเทพทั่วไป อย่างที่สองคือสัตว์ และอย่างที่สามก็คือพืช โดยที่ท่านจะปล่อยให้สัตว์และพืชเจริญเติบโตได้บนพื้นดิน

ส่วนที่โลกเบื้องบนเทพเจ้าได้สร้างเทพสองฝ่ายขึ้นมา ฝ่ายแรกท่านได้นำดินมาผสมกับน้ำทิพย์บนสรวงสวรรค์ทำให้เกิดเป็นเทพกลุ่มหนึ่งที่มีหน้าตาดุดัน ผิวสีน้ำตาลและเก่งฉกาจในด้านการต่อสู้ มีชื่อว่าชาวเวทย์ ซึ่งก็คือฝ่ายของอนุชิต ส่วนอีกฝ่ายท่านเทพได้เอาน้ำมารวมกับน้ำทิพย์เช่นกัน ทำให้กลายเป็นเทพที่มีลักษณะงดงาม ซึ่งเอาไว้เป็นกลยุทธ์ลับสำหรับศัตรูที่บุกเข้ามาจนถึงสวรรค์ชั้นใน

แต่ถึงอย่างไรท่านเทพก็มีบัญญัติข้อห้ามเอาไว้คือ ห้ามเทพทั้งสองฝ่ายรักข้ามเผ่าพันธุ์กัน เพราะเมื่อดินและน้ำรวมกันก็จะกลายเป็นโคลน

และไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ต้องมีผู้ที่แหกกฎอยู่ดี ได้มีชาวเวทย์กับชาวฟ้าลักลอบหนีมาอยู่ด้วยกันบนพื้นโลกโดยที่ได้ให้กำเนิดลูกออกมาหนึ่งคน ซึ่งก็คือเธอ…แซม" ลีมองหน้าของแซมด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"แล้วในวันคริสมาสอีฟของอีก 17 ปีต่อมา พวกชาวเวทย์ก็ได้มาทำลายล้างครอบครัวของเธอ โดยที่พวกนั้นบอกแต่เพียงว่าเธอ…คือกาลกิณี…ชาวเวทย์เป็นพวกที่ทรนงในศักดิ์ศรีและสายเลือดของตัวเองมาก ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น พวกเขาจึงรู้สึกอับอายที่เห็นพวกตัวเองทำผิดกฎ

พอหลังจากที่ชาวเวทย์บุกเข้าไปในบ้านของเธอสำเร็จ พวกเขากลุ่มนึงก็ได้จับพ่อและแม่ของเธอไปไว้บนคุกสวรรค์ตามบทลงโทษของพระเจ้า ส่วนอีกกลุ่มนึงก็มาไล่ล่าเธอจนในที่สุดเธอก็จนมุม…ไร้ทางสู้" เมื่อลีเล่ามาถึงตอนนี้แซมก็นึกถึงฝันร้ายที่เธอเคยฝันเมื่อเดือนก่อน

"แต่ชาวฟ้าก็ได้มาห้ามชาวเวทย์เอาไว้ โดยที่ให้เหตุผลว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไร แต่จนแล้วจนรอด ชาวเวทย์ก็ไม่ยอมที่จะปล่อยเธอไป ทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดการปะทะกันขึ้น ในที่สุด ท่านเทพก็ได้มาห้ามศึกนี้และได้ลงโทษทั้งสองฝ่ายที่เกิดการทะเลาะวิวาทกัน…ดังนั้นเธอจึงรอดจากชาวเวทย์และวันต่อมาตำรวจก็ได้นำเธอมาส่งที่สถานที่รับเลี้ยงเด็กของคุณลดา" แซมนิ่งเงียบ

“สิ่งที่คุณต้องการจะบอกฉันก็คือพวกคุณ…คือเทพ อย่างนั้นหรอ” ลีพยักหน้าช้าๆ...

------------------------------------------------
แอบอู้ไม่อ่านหนังสือมาโพสต่อ ... เหอะๆ ตอนนี้เริ่มตันๆกับตอนจบ ที่จริงเรื่องนี้ก็แต่งมานานแล้วล่ะแต่เปลี่ยนตอบจบบ่อย ตอนนี้เลยมึนๆว่าจะให้จบยังไงดี ตกม้าตายตอนจบแล้วครับท่าน