ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 ตุ่งตุ๊ง เป็นบุรุษหนุ่มปราดเปรื่องหล่อเหลาสง่างาม เพียงแต่มันอ่อนต่อโลกอย่างยิ่ง แต่นี่ไม่อาจตำหนิมัน ที่ควรตำหนิ...อาจเป็นครอบครัวของมันซึ่งนับจากเป็นทารกกระทั่งเติบใหญ่ไม่เคยปล่อยมันออกสู่โลกภายนอกเลย เนื่องเพราะครอบครัวของมันเห็นว่าโลกภายนอกเลวร้ายยิ่ง อันตรายยิ่ง จนลืมคิดไปว่าถ้าไม่รู้จักความเลวร้ายจะซาบซึ้งกับความดีงามได้อย่างไร ถ้าไม่รู้จักกับความมืด..จะรู้จักแสงสว่างได้อย่างไร ถ้าไม่รู้จักความเจ็บปวดสูญเสีย จะซาบซึ้งกับความสุขและสมหวังได้อย่างไร บิดาของตุ่งตุ๊งเป็นโรคร้าย โรคที่ไม่มีโอสถขนานใดรักษาได้ นอกจากปลาร้าพันปี สุดขอบฟ้า โรคร้ายที่ว่าคือโรคสำออย .ที่พอได้ยินชื่อผู้คนต่างตัวสั่นพรั่นพรึงสุดสยดสยอง ตุ่งตุ๊งจึงต้องออกเดินทางสู่ยุทธภพ บรุษหนุ่มปราดเปรื่องแต่ไร้เดียงสาต่อโลกจะเป็นเช่นไร มันจะถูกล่อลวงไปในทางไม่ดีหรือไม่ ..จะได้ปลาร้าพันปีกลับมาอย่างไร กระทั่งคนเขียนตอนนี้ก็ไม่อาจทราบได้ <เวร > ตะวันคล้อยต่ำลงจรดทิวเขา ต่ำลงมาคือลำธารและสะพานเล็กๆ ความจริงนี้เป็นภาพสวยงามยิ่ง ภาพที่สวยซึ้งตรึงอารมณ์กวี น่าเสียดายที่ตุ่งตุ๊งไม่มีอารมณ์ชื่นชมเลยสักนิด เป็นเพราะไม่เพียงที่ดวงตะวันตกลง เรี่ยวแรงของมัน หัวใจของมันล้วนตกลงเช่นกัน .ตะวันจรดทิวเขา เข่าของมันก็อ่อนล้าแทบตกลงจรดดิน มันไม่หลงทางเด็ดขาด เพราะมันไม่ทราบว่าจะไปทางใด ไม่มีทางให้หลง คนที่กระทั่งตนเองจะไปทิศทางใดจึงไม่จัดว่าเป็นคนหลงทางแน่นอน นึกถึงค่ำคืนฟ้ามืดกลางป่าใหญ่ คนที่ไม่เคยออกสู่โลกภายนอกเช่นมันนับว่าเลวร้ายยิ่งแล้ว มารดาของมันพร่าสอนว่าในป่าเต็มไปด้วยภูตผีปีศาจ และสัตว์ร้าย คอยจ้องจับกินเป็นอาหาร นางพรายที่ดักฉุดบุรุษไปย่ำยี สร้างภาพน่าสะพรึงกลัวเจียนขาดใจ ตัดใจเดินข้ามสะพานน้อย ความจริงมันเดินขึ้นสะพาน แต่ตอนนี้หัวใจคล้ายร่วงหล่นลงในลำธาร เพราะกลางสะพานพลันปรากฏเงาร่างของสัตว์ร้ายยืนแยกเขี้ยวจังก้ากลางตะวันเขี้ยวขาววาววับในเสียงคำรรามสยบขวัญ "อุ้ยตายแล้ว มารดาจ๋า " มันอุทานอย่างสุภาพเรียบร้อย เซกลับหลัง .ขาพันกันล้มลง มันมิใช่สตรีเหล็ก แต่เป็นผลจากการอบรมพร่ำสอนของมารดาให้มันเป็นกุลบุรุษดีงาม ไม่ว่าจะแตกตื่นอย่างไรจะต้องรักษามารยาทและความเรียบร้อยไม่ให้ขัดตาไว้ตลอด พริบตานั้นสะพานน้อยคล้ายเป็นสะพานยาวไม่มีที่สิ้นสุดจากการปรากฏตัวของสัตว์ร้ายสนทยา ตอนนี้อย่าว่าแต่จะข้ามไปเลย ประคองตัวให้พ้นจากการเป็นอาหารมื้อค่ำของพยัคฆ์ร้ายได้ก็นับว่าบุญแล้ว "ชิ้วๆๆ .ไปๆๆ ชิ้วๆๆ" บุรุษหนุ่มทำเสียงไล่ เนื่องเพระอยู่บ้านเคยใช้วิธีนี้ไล่แม่ไก่และลูกไก่จนกระเจิดกระเจิงขวัญหนีดีฟ่อมาแล้ว แต่ครั้งนี้เสียดายว่าสัตว์ประหลาดฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง มันยิ่งแสยะเขี้ยวขาวน้ำลายหยดตามมุมปากตั้งท่าราวจะกระโจนเข้าใส่ ยามจวนตัวมันพลันนึกถึงคำพูดของมารดา "สัตว์ร้ายทั้งปวงล้วนกลัวนัยน์ตามนุษย์ ยามจวนตัวให้เจ้าจ้องมองตามันอย่ากระพริบ มันจะไม่กล้าทำอันตรายเจ้าเด็ดขาด" สบตากัน มันไม่มีโอกาสใคร่ครวญ สองตาของตุ่งตุ๊งจับจ้องอยู่นัยน์ตาดุร้ายของพยัคฆ์ร้ายที่แสยะเชี้ยวข่มขวัญอยู่เบื้องหน้า ตาประสานตาแน่วนิ่ง สัตว์ร้ายมีท่าทีงงงันวูบหนึ่ง เกิดมายังไม่มีมนุษย์ตนใดมองหน้าแบบนี้ แต่แล้วพลันอ้าปากคำรามถีบเท้ากระโจนสุดตัวใส่บุรุษหนุ่ม สัตว์ตัวนี้จำได้ว่าปู่ของมันเคยสอนว่าอย่าไปหลงกลพวกมนุษย์ มนุษย์ที่ใช้วิธีนี้คือมนุษย์จนตรอก ถึงได้ใช้วิธีปัญญาอ่อน มนุษย์ที่จนตรอกคือมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความกลัว  คนที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวย่อมไม่น่ากลัว คนที่ไม่น่ากลัวย่อมเล่นงานได้ ดังนั้นมันจึงลงเท้าทันที เขี้ยวขาว กรงเล็บ . ผ่าดวงตะวันลงมาแล้ว ตุ่งตุ๊งคาดไม่ถึงเด็ดขาดว่าคำสอนของมารดาจะไร้ประสิทธิภาพจนป่านนี้ เพราะคาดไม่ถึงจึงไม่ทันนึกวิธีตั้งรับ ดังนั้นได้แต่นั่งปากอ้าตาค้าง รอรับมหันตภ้ยร้ายแรง ในเสียงดังฉาด ศีรษะตุ่งตุ๊งขาดกระเด็นโลหิตฉีดพุ่งเป็นไฟพะเนียงประทุ .. เรื่องควรเป็นเช่นนั้นถ้าไม่มีบางอย่างมาแทรก ประกายสีม่วงพลันแหวกดวงตะวันออกเป็นทางบรรจบกับเงาร่างทะมืน เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เอ๋งๆๆๆๆ .. สัตว์ร้ายกระดอนข้ามศีรษะของบุรุษหนุ่มไปหล่นลงด้านหลังวิ่งหางจุกตูดเข้าป่าไป ผู้มาขัดขวางเป็นสตรีนางหนึ่ง ข้างสะพานความจริงมีมวลหมู่บุบผามากมายหลากสีท่ามกลางผีเสื้อโบยบิน ดอกไม้เหล่านั้นล้วนงดงามสดสวยเจิคจรัสเพริดแพร้วพิสดาร แต่เมื่อสตรีนางนี้ปรากฏบุบฝานานาพันธ์กลับห่อเหี่ยวอับเฉาเศร้าหมองไปทันที ดอกไม้สวยงาม แต่เมื่อเทียบกับนาง ดอกไม้หมอง กระทั่งหมู่ผีเสื้อยังเปลี่ยนใจโบยบินมาชื่นชมห้อมล้อม ตุ่งตุ๊งตะลึงลานไปแล้ว สตรีนางนั้นสวมชุดสีม่วงปนฟ้า ฝักกระบี่ในมือเป็นสีม่วง ที่ใช้เมื่อครูเป็นผักกระบี่กระแทกใส่ นางหันมากระชากเสียงใส่ตุ่งตุ๊ง "ท่านทำไมนั่งสบตาจ้องมองกับสุนัขอยู่ได้" "สุนัข..?" บุรุษหนุ่มมีท่าทีงงงัน "ข้าพเจ้านึกว่านั่นเป็นพยัคฆ์ร้าย" สตรีนางนั้นจ้องมองอยู่ครึ่งค่อนวัน ความจริงนัยน์ตาของนางคล้ายมีม่านหมอกปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง ไปๆมาๆ ม่านหมอกคล้ายจางหายแล้ว กลับคล้ายดวงดาวหลังฟองเมฆเคลื่อนคลาลาลับเปล่งประกายสดใสงดงามยิ่งกว่าดาราในหมู่ดาราราย "ที่แท้ท่านเป็นคนเสียสติ กระทั่งสุนัขหรือคน ท่านกลับไม่สามารถแยกแยะ" นางพึมพำ เสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนสดใสราวไข่มุกร่วงในจานหยก ตุ่งตุ๊งยังคงตะลึงลาน ไฉนมารดามารพร่ำสอนว่าสัตว์ร้ายที่น่ากลัวที่สุดคือสตรี สัตว์ร้ายอย่างมากก็กัดแทะเนื้อท่านไม่กี่เขี้ยว มีแต่สตรีที่กัดกินจิตวิญญาณและส่วนที่บอบบางที่สุดของหัวใจทำร้ายท่านจนสมองเลอะเลือนแหลกสลายทั้งกายและใจ แต่ไฉนสตรีนางนี้จึงงดงามป่านนี้ คล้ายมีแต่สรวงสวรรค์ แดนมนุษย์นั้นไหนเลยเคยพบ บุรุษหนุ่มคิดว่ามารดาตนสวยงามที่สุดในโลกแล้ว "ท่านเป็นใคร" ในที่สุดอดมิได้ต้องเอ่ยปากถาม "เราฉายา กระบี่ม่วงหวาน" "กระบี่มะม่วงน้ำปลาหวาน?" "บังอาจ" ประกายกระบี่ฟ้าม่วงพวยพุ่งโค้งคล้ายคันเคียวเรียวรุ้งจ่อลำคอบุรุษหนุ่ม "ท่านกล่าววาจาเหลวไหลอีกครึ่งคำ เราตัดท่านครึ่งท่อน กล่าววาจาเหลวไหลคำหนึ่ง เราสับท่านกระบี่หนึ่ง  ท่านกล่าวว่าจาเหลวไหลเกินหนึ่งคำ เราตัดท่านเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น" "ท่านจะเอาเราไปทำลาบก้อยหรืออย่างไร จึงคิดสับเราละเอียดขนาดนั้น" ธิดากระบี่ม่วงหวานถึงกับจนปัญญาพูดจา บุรุษหนุ่มฝืนยิ้มกล่าวว่า "เราเพียงล้อท่านเล่น ไยต้องดุร้ายจนป่านนี้ แต่เอาเถิด ตกตายในกระบี่จากสตรีงาม อย่างไรย่อมประเสริฐใช้ได้" กระบี่ม่วงหวานปั้นสีหน้าขู่ขวัญครู่หนึ่ง ในที่สุดเก็บกระบี่เข้าฝัก "ท่านดูไม่คล้ายคนเสียสติเลย" "แต่ก่อนข้าพเจ้าไม่ แต่ตอนนี้คล้ายกลับกลายเป็นคนเสียสติจริงๆแล้วตั้งแต่พบหน้าท่าน" กระบี่ม่วงเขียวถลึงตามองแต่หากนัยน์ตาเริ่มมีรอยยิ้ม นางขบริมฝีปากแล้วกล่าวว่า "ท่านมิใช่คนเสียสติ ยิ่งไม่ใช่คนโง่งม หากเป็นตัวอุบาทว์ที่ได้มาตรฐานตัวหนึ่ง" "ข้าพเจ้าไม่เพียงเป็นตัวอุบาทว์ ยังเป็นตัวบัดซบ กระทั่งสุนัขกับพยัคฆ์ก็ไม่มีปัญญาแยกแยะ" กระบี่ม่วงหวานไม่เคยพบพานคนเช่นนี้มาก่อน คนที่ไม่รู้จักกระทั่งสุนัขช่างพิสดารเร้าใจน่าศึกษา ท่าทีเรียบๆร้อยๆของตุ่งตุ้งต่างจากจอมยุทธทั่วไป "ท่านเดินทางไปที่ใด" "ข้าพเจ้าเดินทางหาปลาร้าพันปี" "ท่านควรเข้าตัวเมืองหาที่พักก่อน อยู่ห่างจากนี้สามลี้ทางทิศตะวันตก แล้วค่อยสืบข่าวปลาร้าพันปี" วาจาของนางชะงัก ความจริงนัยน์ตาของนางงดงามแจ่มจรัสกว่าดาวประดับฟ้า แต่พลันแปรเปลี่ยนเป็นหวาดหวั่นเมื่อนางบังเอิญพบอะไรบางอย่าง บุรูษหนุ่มขมวดคิ้วมองตามไป "ไม่เห็นมีอะไร" ไม่มีอะไรจริงๆ แต่อะไรเล่าที่บันดาลให้จอมยุทธสาวผู้เก่งกล้าแตกตื่นได้ "นั่น.." นางตะกุกตะกักกล่าว ชี้มือไปด้านข้าง "นั่นนก 2 ตัว" "นก 2 ตัว" นกสองตัวกำลังเล่นกิ่งไม้ยามเย็นอยู่ มีอะไรน่าแตกตื่น ตุ่งตุ๊งไม่เข้าใจจริงๆ กระบี่ม่วงหวานร้องออกมาคำหนึ่ง พริบตาท่าร่างเปลี่ยนเป็นโค้งสายรุ้งสีม่วงฟ้าพาดผ่านคะวันตัดม่านเมฆลางเลือนหายไปโดยไร้ร่องรอย นางกลัวอะไร แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 48 10:32:21 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 48 23:21:30 จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 21:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 3 ตุ่งตุ๊งไม่ใช่คนปัญญาอ่อน ยิ่งไม่ใช่คนวิกลจริต เพียงมันไร้เดียงสาต่อโลกเท่านั้น คนซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่าไรไม่นับเป็นคนโง่งม หากยังนับว่าประเสริฐกว่าวิญญูชนจอมปลอมมากมายหลายเท่า วิกาล คันเคียวเรียวจันทร์กลางฟ้ากระจ่าง ตุ่งตุ๊งมาถึงตัวเมือง ประการแรกหาที่พัก โรงเตี๊ยมล้วนอ้างว้างเงียบเหงาเนื่องเพราะเศรษฐกิจตกต่ำ มีเพียงแห่งเดียวส่องโคมไฟเขียวนวลชวนฝันโน้มน้าวจิตใจผู้คนให้หลงใหล มิใช่เพียงมีโคมไฟเขียวกระจ่าง ยังมีเสียงร้องขับขาน เสียงห่อร่อเบิกบานดุจระฆังเงินแว่วออกมา สภาพการณ์ดังกล่าวขอเพียงท่านเป็นบุุรุษพอเฉียดพบเห็นผ่านประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับชักจูงให้ก้าวเท้าเข้าไปมิรู้ตัว ต่อให้ท่านตาบอดเพียงได้ยินเสียงสดใสราวไข่มุกร่วงในจานหยกกระซิบกระซาบประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับเหล่านั้นชักจูงให้เข้าไปไม่รู้ตัว ต่อให้ท่านถูกตัดมือตัดเท้าประกันว่าท่านต้องคลานเข้าไปไม่คิดชีวิตเช่นกัน ตุ่งตุ๊งเป็นบุรุษ ดังนั้นเดินข้ามลำธารสะพานน้อยตัดเข้าสู่หมู่ตึก ประตูไม้บานใหญ่ตัวตึกปิดอยู่ เทพธิดาสองนางคอยต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส "คุณชายเชิญข้างใน" ดรุณีนางหนึ่งถือวิสาสะเอื้อมมือมาจับแขน ตุ่งตุ๊งถอยกรูด มารดามันสอนว่าอิสตรีอันตราย ยิ่งสวยงามเพียงไรยิ่งอันตรายเพียงนั้น ยิ่งใกล้ตาใกล้ใจยิ่งอันตรายกับพรหมจรรย์ของบุรุษไร้เดียงสา มันไม่ทราบว่าอันตรายเช่นไร หรือยืนคุยกันดีๆพวกนางจะกระโดดงับคอหอย แต่ดูไปยิ่งไม่มีท่าทีจะเป็นเช่นนั้น ดรุณีนางนั้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย "ท่านเป็นไร" "เราไม่เป็นไร เราเพียงต้องการอาหารและที่พัก" "ท่านต้องการแค่นี้จริงๆ" "เรายังต้องการอะไรได้มากกว่านี้" นางจ้องมองบุรุษหนุ่มรูปงามอยู่ครึ่งค่อนวัน พลันรู้สึกว่าคนผู้นี้น่าสนใจยิ่ง นางความจริงเข้าใจว่ามันเป็นบุุรุษกรุ้มกริ่มที่แท้เป็นเพียงบุรุษสัตย์ๆซื่อๆ ผู้หนึ่ง "ท่านตามเรามาเราจะหาอาหารและที่พักให้ท่าน" "เราต้องการอาหารก่อน" "เราจะดื่มเป็นเพื่อนท่าน" "ไม่ได้ มารดาเราสอนว่าอย่าดื่มสุรากับคนแปลกหน้า" "มารดาท่านสอนว่าอะไรอีก" "ยังสอนว่าอย่าไว้ใจอิสตรีเด็ดขาด สวยงามห้าส่วนต้องไม่ไว้ใจห้าส่วน สวยงามสิบส่วนไม่ไว้ใจสิบส่วน" "ท่านคิดว่าควรไม่ไว้ใจเรากี่ส่วนดี" ตุ่งตุ๊งความจริงเดินตามนางมาพอได้ยินคำถามนี้พลันรีบเดินอ้อมไปดักหน้านางจ้องมองครู่หนึ่งจึงบอกว่า "ท่านอย่างน้อยต้องไม่ไว้ใจแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด" "เพราะเหตุใด" เพราะท่านสวยงามแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด นางแย้มยิ้มแล้ว เป็นผู้อื่นเอ่ยชม นางปลาบปลื้มสิบส่วน แต่พอบุรุษผู้นี้เอ่ยชมนางถึงกับปลาบปลื้มแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด เพราะมันกล่าวอย่างสัตย์ซื่อจริงจัง คนอย่างตุ่งตุ๊งไม่โกหกกลับกลอกปล้อนปลิ้น <เนื่องเพราะมารดามันอบรมมาอย่างดียิ่งจนมันกลายเป็นบุรุษหนุ่มรักนวลสงวนตัวรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องเอาไว้ตามจารีตประเพณีอันดีงาม> ห้องโถงกว้างใหญ่ ผู้คนมากมาย ดรณีนางนั้นพาตุ่งตึ๊งมาที่โต๊ะมุมห้องพลางสั่งอาหารให้สี่ห้าอย่าง "เชิญท่านรับประทานด้วย" มันบอกดรุณีน้อย ที่นั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม "อาหารมีมากมายเรารับประทานไม่หมดหรอก" <มารดามันสอนจงหัดเป็นคนมีน้ำใจ> นางสั่นหน้า หากจ้องมองบุรุษหนุ่มแน่วนิ่งอยู่เช่นนั้น โต๊ะใหญ่ตรงกลางมีบุรุษสตรีนั่งอยู่นับสิบคน คนที่นั่งหัวโต๊ะเป็นชายวัยกลางคนเค้าหน้าหม่นเศร้าไม่สนุกสนามเฮฮาเหมือนคนอื่น มันมีฉายากระบี่สามรันทด หัวหน้าคุ้มกันภัยพาสินค้าเดินทางมาจากนอกด่าน ฝีมือจัดว่าสุดยอดในบรรดาสำนักคุ้มกันภัยแถบนี้ ดังนั้นได้รับการว่าจ้างให้ควบคุมดูแลสินค้าชิ้นหนึ่งเดินทางผ่านมา สามรันทด เพราะเหตุใด รันทดหนึ่ง ภรรยามันไม่ยอมตาย รันทดสองน้องภรรยามันแต่งงาน รันทดสามยังนึกไม่ออก มันแว่วข่าวว่า สินค้าที่คุมมามีผู้ใจไถ่ถาม หากเป็นคนอื่นมันไม่สนใจ เพราะพอเอ่ยนาม " ธิดามารทะเล" มันถึงกับต้องว่าจ้างผู้คุ้มกันเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง ธิดามารทะเล..หรือ เด็กทะเล แล้วแต่จะเรียกขาน จัดเป็นจอมโจรเร้นลับ หาก นางบอกว่าต้องการแขนซ้ายของท่าน ท่านจะกลายเป็นคนมีแขนข้างเดียว หากนางบอกว่าต้องการเสื้อผ้าของท่าน วันรุ่งขึ้นท่านมีแต่ต้องห่มผ้านวมไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ หากนางบอกว่าต้องการศีรษะท่าน ท่านมีแต่ต้องไปเกิดใหม่เท่านั้น นางส่งข่าวมาว่าสนใจสินค้าครั้งนี้ยิ่ง เพื่อรับศึกครั้งนี้ กระบี่สามรันทดต้องจ้างนักฆ่าอีกคนหนึ่งมาช่วยงาน กระบี่มารคอหอย คนนี้นี้ไม่เพียงชอบแทงคอหอยผู้คน ยังชอบเป็นมารคอหอยคนอื่นด้วย มิว่าผู้อื่นกระทำเรื่องราวใดมันล้วนชอบไปแส่เสนอหน้าขัดขวางบรรยากาศเสมอ ท่านกำลังจะคีบลุกชิ้นแสนอร่อยสุดขีดใส่ปากกำลังอ้า มันอาจแวบมาฉกลูกชิ้นไป มีคนเช่นนี้จริง.ๆ ดังนั้นมันจึงมีฉายามารคอหอย ยามวิกาล หมู่ตึกโคมเขียวยังคงสว่างไหว กระบี่สามรันทดยังคงนั่งหน้ารันทดมิหยุดยั้งอยู่หัวโต๊ะ กระบี่รันทดวางแนบตักเนื่องเพราะมันมีลางสังหรณ์อัปมงคลบางประการ ดรุณีน้อยผู้ดูแลนางหนึ่งสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นมาชามหนึ่ง ปกติคนเรามีอุปนิสัยในการรับประทานก๋วยเตี๋ยวต่างกัน บางคนจะกินลูกชิ้นไปก่อนเป็นอันดับแรก บางคนจะเหลือลูกชิ้นไว้เป็นอันดับสุดท้าย ท่านจัดเป็นประเภทใด หากดรุณีน้อยผู้นั้นเป็นประเภทหลัง นางรับประทานเส้นก๋วยเตี๋ยวจนหมด ซดน้ำจนหมด เหลือลูกชิ้นเนื้อลูกโตชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง . ลูกชิ้นสามลูกเหลือในชามทอประกายเปล่งปลั่งสดใสนวลใยราวไข่สุกใสเชิญชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง นางจ้องมองอย่างชื่นชมจนเคลิบเคลิ้ม จุดสำคัญสุดของการรับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงลูกชิ้นนี่เองหากได้รับประทานลงไปนับว่าความเพียรพยายามมาตลอดชามไม่สูญเปล่าแล้ว นางใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาเมียงมองอย่างเสียดาย ลูกชิ้นผิวเนียนนวลนุ่มยามกัดกลืนลงไปจะนุ่มลิ้นนุ่มคอปานใด ความไผ่ฝันของนางกำลังจะเป็นจริงอยู่แค่เอื้อม น่าเสียดายที่โต๊ะตัวนี้มีจอมกระบี่มารคอหอยอยู่ ขณะที่นางอ้าปากสุดล้า ตระเตรียมงับใส่ลูกชิ้น กระบี่มารคอหอยมิทราบว่าเดินมาด้านหลังเมื่อไรเอื้อมมือวูบฉกฉวยลูกชิ้นดังกล่าวใส่ปากตนเองรวดเร็วราวประกายไฟ "ฮืมม์ .ลูกชิ้นรสดียิ่ง..เจ้าไฉนไม่รับประทานลงไป" มันกลับหาว่านางไม่ชอบรับประทานลูกชิ้น "อย่ากระนั้นเลย เสียดาย เราจะรับประทานแทนเจ้าเอง" มันลงมือฉกลูกชิ้นที่เหลืออีกสองลูกใส่ปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดรุณีดูแลโต๊ะตัวนั้นนั่งตกตะลึงปากอ้าตาค้างตั้งแต่ลูกชิ้นลูกแรกถูกแย่งไปแล้ว ความฝัน ความหวัง ความสวยงาม ตลอดจนความศรัทธาเชื่อถือชื่นชมที่มีต่อมวลมนุษยชาติของนางหายไปตั้งแต่บัดนั้น นางเป็นเพียงผู้ให้บริการไหนเลยมีสิทธิร่ำร้อง โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ เรื่องเช่นนี้หากไม่พบประสบกับตนเองไม่มีทางรู้ถึงความสะเทือนใจลึกซึ้งเด็ดขาด ดังนั้นต่อมานางกลายเป็นคนเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปจนสิ้นเชิง ต้องกินลูกชิ้นเป็นอันดับแรก และภายหลังอบรมสั่งสอนบุตรธิดายึดถือเป็นกฎระเบียบของตระกูลสืบมา กระบี่มารคอหอยมีเสียทีเป็นกระบี่มารคอหอยเลยจริงๆ ตุ่งตุ๊งบังเอิญมองเห็นเหตุการณ์อยู่ พลันลุกปราดขึ้น ดรุณีน้อยที่นั่งมองมันอยู่รีบถามอย่างสงสัย "ท่านจะไปที่ใด" "คนผู้นั้น " มันชี้นิ้วไปที่กระบี่มารคอหอย แววตาแสดงความชิงชังรังเกียจ "มันแย่งลูกชิ้นผู้อื่นรับประทานอย่างหน้าด้าน ทำร้ายจิตใจผู้อื่น เราจะไปอบรมตักเตือนมัน" "ท่านมีที่ใดไปตักเตือนมัน อย่าว่าแต่ลูกชิ้นถูกกินไปแล้ว ต่อให้ท่านอบรมมารยาทมันจนสำนึกผิดคายลูกชิ้นออกมาท่านยังคิดว่าดรุณีนางนั้นจะยินยอมรับประทานลงไป หรือต่อให้มันซื้อก๋วยเตี๋ยวชามใหม่ทดแทน ก็ไม่แน่นักว่าจะทดแทนลูกชิ้นที่ถูกรับประทานไปแล้วได้ " เป็นประโยคที่เปี่ยมเหตุผลยิ่ง ของบางอย่างพอสูญเสียไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ ของใหม่ซึ่งมาทดแทนถึงจะดีกว่าเก่าแต่อย่างไรก็ไม่ใช่ของเก่า คล้ายคนบางคน ของบางสิ่ง ท่านสูญเสียไปต่อให้ท่านมีคนใหม่ สิ่งของใหม่..มาทดแทน คนใหม่ที่ดีกว่าคนเก่า สิ่งของใหม่ที่ดีกว่าสิ่งของเก่า.. อย่างไรก็ไม่สามารถแทนคนเก่าได้ เพราะใหม่ก็คือใหม่ เก่าก็คือเก่า ไม่มีทางทดแทนได้ตลอดกาล..นี่จึงเป็นโศกนาฏกรรมบทหนึ่งในมวลหมู่มนุษยชาติ ตุ่งตุ๊งชะงักงัน ในที่สุดยอมนั่งลงเช่นเดิม "คนผู้นั้นสักวันต้องมีเวลาลูกชิ้นติดคอมันตาย" ดรุณีน้อยคงนั่งจ้องมองมันอยู่เช่นนั้น รู้สึกว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้มีน่าสนใจจริงๆ มันมีเพียงสัตย์ๆซื่อๆ ยังเปี่ยมไปด้วยมโนธรรมหาได้ยากในยุคสมัย จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 21:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 4 "ท่านมองเราทำไม" ตุ่งตุ๊งอดถามมิได้ เนื่องเพราะมันถูกจ้องมองจนหน้าแดง ยังดีที่มันไม่เอียงอายขวยเขินเพราะมันมิใช่บุปผาเหล็ก . หรือบางทีนางอาจจะเริ่มเป็นตัวอันตรายอย่างที่มารดามันคอยบอกเอาไว้..หรือนางจะโดดงับคอหอยมันจริงๆ หรือนางกำลังจะล่อลวงมันไปในทางไม่ดี พอนึกมันใจหายวาบ ดรุณีน้อยกระพริบตาถาม "ท่านกลัวเรา" "ท่านทราบ" "เราทราบจากสีหน้าแววตาของท่าน" นั่นไง ตุ่งตุ๊งพลันรู้สึกตัวเย็นเฉียบ นางสามารถอ่านใจคนได้ หรือนางจะเป็นแม่มด มันจ้องมองนางครู่หนึ่งจึงฝืนยิ้มกล่าวว่า "เรากลัวท่านจริงๆ กลับแทบตาย มารดาสอนเรา สตรีล้วนชักนำภัย" ------- บางทีมันคิดถูกจริงๆ .. คันเคียวเสี้ยวจันทร์ยังพอมองเห็นผ่านหน้าต่าง แต่พริบตาผนังด้านหนึ่งของตึกพลันพังทลายออก เศษไม้เศษอิฐกระเด็นเวียนว่อน เสี้ยวจันทร์อีกคู่หนึ่งพลันปรากฏดั่งเดือนดวงใหม่เหนือแพรไหมสีดำราวปีกรัตติกาล นั่นเป็นนัยน์ตาคมวาวเรียวเจิดจ้ามากกว่าดารารายบนฟากฟ้าคู่หนึ่ง ดรุณีน้อยชุดดำคลุมหน้าผู้หนึ่งปรากฏกายราววิญญาณร้ายในชุดประมงคร่ำคร่า ผมยาวปรกประระหน้าจึงไม่ทราบว่านางสวยงามมากน้อยเพียงไร หน้าตาเป็นเช่นไร เพียงมีอาถรรพ์อำมหิตและรังสีแห่งการฆ่าฟัน กระบี่สามรันทดกระโดดปราดขึ้นราวถูกเท้าเตะใส่ขึ้นร้องสุดเสียง "ธิดามารทะเล..!!!" บรรยากาศเปลี่ยนเป็นสับสนอลหม่าน นามของคนเงาของไม้ มีอิทธิพลถึงป่านนี้ ดรุณีน้อยใหญ่หลบหนีเข้าห้อง แขกมารับประทานถือโอกาสชักดาบหลบหนีวุ่นวาย ธิดามารทะเลค่อยๆ ก้าวเข้าทีละก้าวเค้นเสียงออกมาช้าๆทีละคำ "ส่งมาให้เรา" นางยื่นมือมาข้างหน้า ธิดามารทะเลไม่เคยใช้อาวุธคู่มือ อาศัยมือเปล่าคู่นี้สร้างชื่อเสียงไปจนทั่วยุทธภพ .มือข้างขวาของนางห่างจากผู้อื่นอย่างน้อยสี่ห้าวา แต่คล้ายมือข้างนี้ตะกุยควักใสหัวใจผู้ตนแล้ว ในกลุ่มคนของกระบี่สามรันทด มีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า "พี่น้องพี่พิสดาร" พวกมันเป็นพี่น้องกันหาก สูง-ต่ำ-ดำ-ขาว แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อุปนิสัย อาวุธที่ใช้ล้วนแตกต่างกัน เป็นส่วนหนึ่งของผู้คุ้มภัยเที่ยวนี้ ธิดามารทะเลมิว่าอย่างไรดูไปคล้ายทารกหญิงยังมิทันเติบใหญ่ พวกมันพาลลดความแตกตื่นลงหลายส่วน ในเสียงตวาดกึกก้องสับสน อาวุธสี่ชนิด จู่โจมใส่ธิดามารทะเลสี่ทิศทาง มีทั้งกระบองเหล็กพันชั่ง ดาบยาว ลูกตุ้ม และอาวุธลับ อาวุธทั้งสี่มีทั้งเข้มแข็ง หนักหน่วงรุนแรง แตกต่างกันออกไป แต่มีเป้าหมายเดียวกัน อาวุธสี่ชนิด จากพี่น้องสี่พิสดาร จู่โจมทางสี่ทิศ สี่ทาง สี่ตำแหน่ง กระบองเหล็กพันชั่ง ดาบยาว ลูกตุ้ม และอาวุธลับ หนึ่งรุนแรง หนึ่งรวดเร็ว หนึ่งหนักหน่วง หนึ่งซ่อนเร้น ผนึกกันเป็นตาข่ายอาวุธครอบคลุมลงราวแหปากใหญ่ ธิดามารทะเลเตะเท้าขวาออก กระบองเหล็กหักเป็นสองท่อน เตะเท้าซ้ายกราด ดาบยาวพลันหลุดมือ ต่อยหมัดขวาส่งลูกตุ้มเหล็กปลิวไป สุดท้ายกรีดมือซ้ายรวบเอาอาวุธลับทุกชิ้นไว้ในอุ้งมือก่อนค่อยๆคลายนิ้วปล่อยอาวุธเหล่านั้นร่วงลงพื้นอย่างอย่างช้าๆ การลงมือของนางรวบรัดจัดเจน กระบี่สามรันทดยืนกุมกระบี่ น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ควรทราบว่าเพลงกระบี่ของมันขึ้นอยู่กับความรันทดหดหู่โสกาอาดูร ยิ่งรันทดเพียงไรพลังฝีมือของมันยิ่งยอดเยี่ยมสูงล้ำเพียงนั้น ยิ่งเจ็บช้ำเพียงไรฝีมือมันยิ่งเยี่ยมยอด น้ำตายิ่งหลั่งไหลลมปราณยิ่งต่อเนื่อง เปลี่ยนความเศร้าโศกเสียใจทั้งมวลมาเป็นพลัง นับแต่มันฝึกกระบี่รันทด มันไม่เคยยิ้ม เนื่องเพราะการยิ้มการหัวร่อล้วนเป็นบ่อเกิดแห่งการลดทอนพลังฝีมือ แต่ละวันจะพยายามหาเรื่องโศกเศร้าเสียใจใส่ตัว งานที่มันโปรดปรานคืองานศพ..ได้ยินได้ฟังเสียงคร่ำครวญหวนไห้เลือดลมยิ่งไหลเวียน มันเกลียดรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเพียงท่านเจอหน้ามันหัวร่อใส่หน้ามัน ประกันว่าไข้ขึ้น ในม่านน้ำตาไหลหลั่งริน กระบี่หยดน้ำตาแทงออกไปสิบสามกระบี่ซ้อนๆ ประกายประบี่พอเจิดจรัสหยดน้ำตาพลันถูกรังสี่กระบี่คุกคามสลายเป็นม่านหมอกน้ำตา กระบี่สว่างวาบขึ้นในม่านหมอกราวอสนีบาตกราดเกรี้ยวรุนแรงโศกเศร้าเสียใจทั้งสิบสามกระบี่ สิบสามกระบี่สิบสามกระบวนท่าแสนรันทด ธิดามารทะเลยกมือขวาขึ้น ในเสียงเปรี้ยง เปรี้ยง สิบสามครั้ง ถึงกับใช้นิ้วชี้ดีดใส่ตัวกระบี่จนสั่นพลิ้วสะบัดมิหยุดยั้งจนแทบหลุดจากมือผู้เป็นเจ้าของ ธิดามารทะเล มีพื้นฐานมาจากการฝึกโดดเดี่ยวในทะเล ใช้สัตว์ทะเลเป็นต้นแบบของวิทยายุทธ ทั้งพวกสัตว์หน้าดิน แพลงค์ตอน กะปอมทะเล จี้ป่มทะเล อึ่งอ่างทะเล ควายทะเล ตุ๊กแกทะเล กระทั่งผีทะเล ล้วนมีส่วนทำให้นางมีวิทยายุทธเร้นลับ เนื่องจากเป็นการฝึกจากธรรมชาตินางจึงไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธคู่มือใดๆ นางสามารถประยุกต์ใช้สิ่งของทุกชนิดอยู่รอบตัวเป็นอาวุธ ดังนั้นอาศัยสองแขนสองขาก็พอสร้างชื่อเสียงในยุทธภพแล้ว กระบี่สามรันทดเซตึงๆกลับไปสามสี่ก้าวเลือดลมพลุ่งพล่าน พลังรันทดมันยังไม่พอเพียง ต้องรันทดมากกว่านี้อีก กระบี่ที่ใช้เมื่อครู่เป็นกระบวนท่า "อกหักเพียงครั้งยังไม่ตาย" คนคุ้มกันที่เหลือตวาดสับสน ประดังอาวุธทุกชนิดเข้าใส่ธิดามารทะเล นางยังคงเดินเข้าหากระบี่สามรันทดอ้อมเป็นเส้นโค้ง นิสัยประหลาดของนางอย่างหนึ่งคือนางชอบเดินอ้อม ไม่ชอบเดินเป็นเส้นตรง จนมีอีกฉายาว่าจอมอ้อม นางแทบไม่แยแสอาวุธที่จู่โจมเข้าใส่กรีดมือวาดเท้าคล้ายปัดแมลงไร้ความหมาย ตุ่งตุ๊งและดรุณีน้อยหลบลงใต้โต๊ะตั้งแต่กระบี่แรกแล้ว "พวกเรารีบหลบออกจากที่นี่เถอะ" ดรุณีน้อยสะกิดข้อศอกบุรุษหนุ่ม มันสะดุ้งชักแขนกลับประหนึ่งถูกตัวบุ้งสัมผัส เป็นบุรุษหนุ่มรัก นวลสงวนตัวสมเป็นกุลบุรุษจริงๆ "ยังก่อน ข้ายังไม่ได้จ่ายค่าอาหาร แม่ข้าสอนว่าห้ามชักดาบ" แทบมิทันขาดคำ มีดสั้นเล่มหนึ่งถูกธิดามารทะเลปัดกระเด็นมาปักพื้นห่างลำคอมันไปนิ้วเดียว ตุ่งตุ๊งฝืนยิ้ม..หันไปกล่าวกับดรุณีน้อย "แต่คิดไปแล้วก็ออกจากที่นี่กันเถอะ แม่สอนข้าว่าชักดาบได้หากจำเป็น" มันกลับเป็นฝ่ายฉวยแขนดรุณีน้อยวิ่งออกไปลานหน้าหมู่ตึกอย่างลืมตัว กระบี่สามรันทดอาศัยจังหวะน้อยนิดก้มลงใต้โต๊ะหยิบฉวยห่อผ้าขนาดยาวสองคืบขึ้นมาห่อหนึ่งก่อนดีดกายทะลวงหน้าต่างไม้ซึ่งปิดอยู่ออกไป..ท่ามกลางเศษไม้ชิ้นเล็กชิ้นน้อยเวียนว่อน และแทบในเวลาเดียวกันหน้าต่างอีกบานอยู่ใกล้ๆก็ระเบิดออก ธิดามารทะเลมิทราบว่าสลัดหลุดมาจากการกลุ้มรุมจากยอดฝีมือในตัวตึกอย่างไรถึงกับพุ่งลงมาเหยียบพื้นห่างจากมันไปไม่กี่วาราวเงาปีศาจติดตามตัว ในเศษไม้ที่กำลังกระเด็นเวียนว่อนโบยบินร่วงหล่น เงาทะมีนดำเงาหนึ่งดั่งค้างคาวใหญ่บดบังจันทราโฉบใส่ธิดามารทะเลจากด้านบนพร้อมกับสายฟ้าแลบสว่างวาบจากเงาเมฆ เวลานี้ไหนเลยมีเมฆ..ที่แท้เป็นกระบี่มารคอหอยลงมือ ธิดามารทะเลประกบมือฉาดเข้าหากัน ประกบกระบี่ที่แทงใส่ลำคอไว้ได้ กระบี่มารคอหอยเท้าสัมผัสพื้นแล้ว คนผู้นี้มิเพียงมีนิสัยประหลาดพิกลเพลงกระบี่ยังแปลกพิสดารกว่าผู้ใด..แต่ครั้งนี้คู่มือมันเป็นธิดามารทะเลเรื่องราวก็ไม่รวบรัด.. ปลายกระบี่ของมันห่างจากหน้าผากของธิดามารทะเลเพียงไม่ถึงนิ้ว อยู่ระหว่างนัยน์ตาคมวาวมีประกายอำมหิตและลี้ลับพิสดารน่าหวาดหวั่นคู่นั้น หากฝ่ามือประกบกระบี่ของธิดามารทะเลคล้ายแผ่นเหล็กประกบ มันจะดึงกระบี่กลับก็มิใช่เรื่องง่าย กระบี่มารคอหอยตวาดกึกก้อง ฝ่ามือซ้ายของมันกระหน่ำใส่ด้ามกระบี่สุดกำลัง กระบี่นี้เพียงเคลื่อนไปข้างหน้าสักสองสามนิ้วก็พอจะปักใส่ศีรษะของธิดาทะเลได้แล้ว กระบี้นี้มิเพียงเคลื่อนไปสองสามนิ้ว ยังเคลื่อนไปหลายวาราวอสรพิษร้าย เนื่องเพราะธิดามารทะเลปล่อยมือออก..สะบัดหน้าหลบ กระบี่เฉียดแก้มไปปักต้นหลิวด้านหลัง ประกายกระบี่กรีดใส่ไหมเรือนผมกระจัดกระจาย กระบี่ปักต้นหลิว แทบปักใส่ลำคอของตุ้งตุ้ง มันและดรุณีน้อยบังเอิญมายืนอยู่แถวนั้นพอดี หากพวกมันแทบไม่แยแสความตายที่เฉียดใกล้ เนื่องเพราะยามที่ธิดามารทะเลหมุนร่างหนึ่งรอบ เรือนผมปลิวพริ้วไหว  พวกมันก็เห็นโฉมหน้าของธิดามารทะเลแล้ว แม้จะเป็นเวลาเพียงแวบเดียวกระชั้นสั้น แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 48 23:30:42 จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 21:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่  5 ธิดามารทะเลก็เห็นพวกมันเช่นกัน ใช่นางจะสังหารปิดปากหรือไม่ . ร่างของนางพอหมุนเป็นลูกข่าง..ผ่ามือทั้งสองพอดีผลักใส่กระบี่มารคอหอย ซึ่งมันก็ผลักผ่ามือออกมาเช่นกัน ในเสียงครืนครั่นสะท้านสะเทือนเศษดินเศษหินรอบด้านถูกพลังไร้สภาพกระแทกลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณบดบังแสงจันทรามืดมิดทันที กระบี่มารคอหอยถูกพลังกระแทกใส่จนไถลไปด้านหลัง สร้างรอยขีดลึกสองรอยบนพื้นดินตามเท้าทั้งคู่.. เสื้อผ้าปลิวไสวผมเผ้าชี้ชันสุดท้ายตวาดก้องตะปบมือทั้งคู่ลงบนพื้นจิกยึดหยุดยั้งการเคลื่อนที่ ส่วนธิดามารทะเลกระเด็นไปด้านหลังกระแทกใส่ต้นหลิวหากใช้เท้าพลิกเหยียบใส่ต้นหลิวอาศัยแรงสะท้อนดีดตัวอ้อมกลับไปด้านหน้าราวลูกธนู เท้าของนางตอนกระแทกใส่ต้นหลิวแทบจะเหยียบใส่ใบหน้าของตุ่งตุ้ง ค่ำคืนนี้มันไม่ทราบว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ กระบี่มารคอหอยเพิ่งชะลอการเคลื่อนที่ตามแรงกระแทก เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาก็พบเงาร่างของธิดามารทะเลพุ่งเข้ามาแล้วพร้อมกับเงาฝ่ามือสลับสับสนละลานตา มันจึงมีทางเลือกทางเดียวคือควงแขนทั้งสองราวกังหันฟาดฝ่ามือทุ่มเทพละกำลังที่เหลือต้านทานสุดกำลัง เสียงฝ่ามือประทะกันสนั่นหวั่นไหวถี่ยิบ ร่างของกระบี่มารคอหอยถูกกระแทกติดต่อกันจนถอยร่นไปด้านหลังหลายสิบก้าว แต่ละก้าวทิ้งรอยเท้าลึกบนพื้น ฝุ่นละอองเศษไม้ใบหญ้าปลิวคละคลุ้งเป็นทางยาวตามไป พอฟาดฝ่ามือสุดท้ายออก ธิดามารทะเลยังไม่ร่วงลงพื้นดิน ใช้แรงส่งจากการปะทะดีดตัววอ้อมกโค้งกลับมาหากระบี่สามรันทด จัดเป็นปีศาจเกาะติดสถานการณ์ไม่ยอมปล่อยจริงๆ กระบี่สามรันทดทุ่มเทความคิดหาเรื่องรันทดสุดชีวิต เดือนก่อนมันโดนภรรยาด่าเพราะกลับบ้านดึก มันปฏิเสธไม่คิดชีวิต จะดึกได้อย่างไรเพราะมันกลับถึงบ้านตีสาม ไม่ควรจัดเป็นเวลาดึก, เงินที่ซ่อนไว้ถูกภรรยาค้นได้ สองเดือนก่อนน้องภรรยามันแต่งงาน(ทำไมมันต้องรันทดกับเรื่องนี้ด้วยนะ น้ำตามันไหลพรากอีกแล้ว คนเรามีหลากหลายวิธีการในการสร้างขวัญ กำลังใจ มีบ้างใช้ความผิดหวังพ่ายแพ้สร้างพลัง มีบ้างใช้ความรักเป็นกำลังใจให้กับชีวิต มีบ้างอำนาจและเงินตรา แต่มันใช้ความรันทดอาดูรเจ็บปวดทรมานใจ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการใด ขอให้เกิดประสิทธิภาพเป็นใช้ได้ วูบนั้น..มันใช้มือซ้ายหอบกล่องผ้าไว้.. มือขวาสะบัดกระบี่เร่งร้อนสร้างพายุกระบี่ขึ้นมาหอบหนึ่งม้วนเข้าใส่ธิดามารทะเลราวพายุหมุนบ้าคลั่ง นั่นเป็นกระบวนท่า "แอบรักน้องภรรยา" อันร้ายกาจสุดแสน แฝงด้วยความรันทดหดหู่แทบขาดใจสาหัสสากรรจ์ ยามนั้นธิดามารทะเลคล้ายลูกธนูพุ่งไปจนสุดล้า จะอาศัยวิธีการใดต้านรับเพลงกระบี่พายุหมุนอำมหิตของกระบี่สามรันทดได้ +++++ +++++ กระบี่สามรันทดความจริงเป็นบุคลที่น่านับถือประการหนึ่ง เนื่องเพราะมีสักกี่คนสามารถทำเช่นมันได้ บางคนพอพานพบเรื่องรันทดหดหู่ คล้ายตายไปแล้วครึ่งร่าง ขวัญและกำลังใจโบยบิน ความหวังความฮึกเหิมสูญสลายมลายสิ้น ชีวิตที่เหลือกลับกลายเป็นว่างเปล่าไร้ความหมาย กระบี่สามรันทดมิเพียงไม่อ่อนเหลวเป็นดินโคลนถูกควักขึ้นมาจากร่องน้ำครำ มันกลับใช้ความรันทดโศกเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นพลัง คนเช่นนี้มีไม่มากจริงๆ . แต่สินค้าซึ่งมันคุ้มกันมาครั้งนี้ มันมิทราบว่าเป็นสินค้าที่อำมหิตและเลือดเย็นอย่างเหลือแสนร้ายกาจยิ่งกว่า "โอสถวิกลจริต" (ยาบ้า) หลายเท่า เป็นสิ่งแสดงถึงความอำมหิตในกมลสันดานของเหล่ามนุษย์กลุ่มหนึ่งซึ่งมิเห็นคุณค่าชีวิตผู้อื่นอยู่ในสายตา พายุหมุนเงากระบี่ของกระบี่สามรันทดคล้ายเป็นวังวนกระบี่ หมุนบ้าคลั่ง ธิดามารทะเลไม่หลบหลีกหากพุ่งเข้าใส่ตรงกลางวังวนกระบี่ กึ่งกลางพายุหมุนคือบริเวณลมสงบ กึ่งกลางพายุกระบี่คือบริเวณที่ไม่มีประกายกระบี่..!! เสียงดังฉาด นางใช้หลังมือฟาดใส่ข้อมือของกระบี่สามรันทดจนกระบี่ร่วงลง มืออีกข้างของนางคว้าใส่ห่อผ้าให้ซอกแขนของกระบี่สามรันทดออกมาง่ายดาย "หยุดมือ" ในเสียงตวาด ตุ่งตุ้งถึงกลับพุ่งร่างมาขวางทางของธิดามารทะเลเอาไว้ ธิดามารทะเลชะงัก นางนึกไม่ถึงว่าบุรุษหนุ่มไร้วิทยายุทธผู้นี้กลับอาจหาญมาขวางทาง ตุ่งตุ้งเอ่ยด้วยเสียงจริงจังเคร่งเครียดว่า "ท่านควรทราบว่าการแย่งชิงของผู้อื่นเป็นบาปมหันต์ ตกตายไปย่อมนรกอเวจี วางกระบี่บรรลุอรหันต์ ทางที่ดีท่านควรมอบสิ่งของนั้นคืนเสียเถิด มารดาเราสอนว่าการแย่งชิงสิ่งของผู้อื่นเป็นบาปอย่างยิ่ง ท่านควร ลด ละ เลิก เสียเถิดซึ่งกิเลส ละเสียซึ่ง โทสะ โมหะ โลภ โกรธ หลง ทั้งมวล" ในพริบตามันคล้ายกลายเป็นหลวงจีนไปแล้ว ธิดามารทะเลมีหรือจะซาบซึ้งกับคำพร่ำสอน ประกายตานางมีแววอำมหิตเกรี้ยวกราดยื่นมือออกมาช้าๆ มือที่น่ากลัวกว่าอาวุธใดๆ ยามนั้นดรุณีน้อยพลันวิ่งมาดึงแขนมันสุดแรงร้องว่า "ท่านวิกลจริตไปแล้ว คนอย่างนางมีหรือจะฟังท่าน หลบออกไป" "ไม่..มารดาข้าสอนว่าเห็นคนกระทำเลวร้าย นิ่งเฉยก็คล้ายกลับกลายเป็นคนผิดไปด้วยแล้ว" มารดามันสอนดีอย่างยิ่ง เพียงเท่านี้มันนับว่าอาจหาญทะยานฟ้าเป็นวิญญูชนจริงแท้แน่นอน "หลีกไป.." ฝ่ามือธิดามารทะเลฟาดใส่ทั้งคู่จนล้มกลิ้งราวถูกลมหอบ หากพอตั้งตัวได้บุรุษหนุ่มก็ลุกขึ้นวิ่งไปขวางหน้าอีกครั้ง ดรุณีน้อยทั้งเดือดดาลทั้งหวาดกลัวกระชากรั้งมันไว้ไม่คิดชีวิต นางมิทราบว่าไฉนตนเองต้องไปเป็นห่วงบุรุษหนุ่มเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงชั่วยาม "พวกท่านรักใคร่กันดียิ่ง เราจะส่งเสริมพวกท่านให้สุขสมหวังในปรโลกหากยังขวางทางเรา" ฝ่ามือของนางประทับเข้าใส่แล้ว ดรุณีน้อยกรีดร้อง..กระชากแขนตุ่งตุ้งสุดแรง ยามเร่งร้อนร่างล้มคว่ำไปด้านหน้าเข้าหาฝ่ามือของธิดามารทะเล ตุ่งตุ้งใจหายวาบ.. ตัวมันจะเป็นเช่นไรต่างไม่สนใจหากความเป็นความตายของดรุณีน้อยคล้ายกลับกลายเป็นห่วงผูกใส่คอมันไว้ตั้งแต่เมื่อไรยังไม่ทราบ ยามกระวนกระวายมันพุ่งร่างเข้าขวางหลับหูหลับตาผลักฝ่ามือออกไปสุดแรง ไม่มีผู้ใดคาดคิดเด็ดขาด ฝ่ามือของมันกลับรุนแรงราวอสนีบาต พลังภายในรุนแรงประหนึ่งฟ้าสะท้านแผ่นดินสะเทือนถาโถมปะทะเข้ากับฝ่ามือของธิดามารทะเลเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เศษกรวดดินหินถูกพลังชักนำกระเด็นขึ้นสู่ท้องฟ้าปานห่าฝนฝุ่นละอองผนึกกลายเป็นม่านเมฆดำบดบังแสงจันทร์ ธิดามารทะเลย่อมไม่คาดคิด มิใช่ประมาทแต่เป็นไม่คาดคิด นางทำได้เพียงเร่งผนึกลมปราณส่วนหนึ่งต้านทานในเสี้ยวแห่งการกระพริบตาพลังมหาศาลก็กระแทกเข้าใส่จนเซถอยหลังตึงๆออกไปไม่อาจทนทานเสื้อผ้าสบัดไหวปานโดนพายุกระหน่ำทิ้งธารโลหิตสายหนึ่งเป็นทางยาวตามพื้นดิน โลหิตจากปากของนาง ทั้งน่ากลัวและงดงาม เมื่อกลุ่มกรวดหินพากันร่วงลงมา ฝุ่นละอองถูกลมราตรีซัดจางหาย แต่ทุกคนยังไม่หายตะลึงงัน ตัวมันเองก็คล้ายผนึกแข็งกลายเป็นแท่งศิลา เป็นไปได้อย่างไรกันที่บุรุษหนุ่มทีท่าเรียบๆร้อยๆ ไร้วิทยายุทธผู้นี้จู่ๆ กลับมีกำลังภายในสะท้านฟ้าแทบจะเทียบเท่ายอดฝีมือของแผ่นดิน ธิดามารทะเลพลันซวนเซลงคุกเข่าแต่กลับยันตัวขึ้นมาอีกครั้ง มาตรว่าจะบาดเจ็บสาหัสแต่ยังมีพลังไร้สภาพสยบขวัญผู้คน เงาของนางตะคุ่มกลางม่านหมอกเมฆอาบแสงจันทร์เลือน รางดูไปคล้ายเป็นปีศาจราตรีไปเจ็ดส่วนแล้ว ยามนั้นเหล่าไป่เปียวทั้งหายพยายามปลุกปลอบใจให้ฮึกเหิม ใครคนหนึ่งส่งเสียงเย็นชามาว่า "ธิดามารทะเล ความจริงเราไม่บังควรใช้วิธีการหลายคนรุมลงมือต่อท่าน แต่เนื่องจากท่านเป็นมารร้าย..ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงกฎเกณฑ์ของยุทธภพ ต้องร่วมแรงกันกำจัดเภทภัยให้แผ่นดินแล้ว" คมเคียวเสี้ยวจันทร์คู่นั้นเป็นประกายราวสายฟ้า ระหว่างคิ้วนางแฝงแววอำมหิตทั้งน่ากลัวทั้งลี้ลับ "พวกเจ้าไม่ต้องโอ่ประโคมยกหางตัวเอง จะลงมือก็ลงมือ ไม่ต้องพร่ำพิไรเป็นทาริกาปากมาก" นานาเงาอาวุธประดังบดบังแสงจันทร์เข้าหานาง .. ตุ่งตุ้งยกมือตัวเองดูแน่นิ่ง มือข้างที่เกือบปลิดวิญญาณผู้อื่น ขวัญของมันโบยบินออกจากร่างไปไกลแสนไกล ท่าทีของมันเลวร้ายย่ำแย่กว่าทุกคนในที่นั้น ดรุณีน้อยเขย่าแขนมันอยู่เช่นนั้น "เรา..เราทำร้ายผู้คน" มันพึมพำราวคนเสียสติ ในชีวิตมันไหนเลยเคยทำร้ายผู้อื่น ------------------- ธิดามารทะเลสะบัดฝ่ามือไปข้างหน้า ชายฉกรรจ์ใช้ทวนยาวผู้หนึ่งลอยไปปะทะผนังตึกทะลุเข้าไปด้านในบาดเจ็บจนไม่อาจหลุดขึ้นมาได้จากนั้นพลิกตัวกลางอากาศราวปลาแหวกว่ายในสายน้ำเตะใส่ชายฉกรรจ์สองคนที่ใช้ดาบปีกหงส์หงายหลังล้มลงสุดท้ายงอศอกกระแทกใส่ลิ้นปี่คนผู่หนึ่งจนตัวงออาเจียนมิหยุดยั้ง นางบาดเจ็บ อย่างไรการลงมือก็ไม่กราดเกรี้ยวรุนแรงเช่นเดิม อย่าว่าแต่ปฏิกิริยายังเชื่องช้าลง ดังนั้นไม่อาจหลบพ้นกระบี่ของรันทดของกระบี่สามรันทดที่แทงเข้าใส่ กระบี่เดียวแทงไหล่ซ้ายของนางทะลุออกด้านหลัง กระบี่สามรันทดพอลงมือก็ประสบผล ในใจยินดีขึ้นวูบหนึ่ง มีผู้ใดบ้างสามารถแทงใส่ธิดามารทะเลเช่นมันได้ แต่พอสบตาเจิดจ้าคู่นั้นมันก็รู้สึกตัวเย็นเฉียบดั่งตกหล่มน้ำแข็ง นัยน์ตาของธิดามารทะเล่เปล่งอานุภาพสยบขวัญไม่คล้ายคนถูกกระบี่ของมันแทงใส่สักน้อยนิด ขวัญและกำลังใจธิดามารทะเลเข้มแข็งสยบฟ้าดินจริงๆ พอท่วงท่ามันชะงักงัน หมัดของธิดามารทะเลต่อยออก ต่อยเข้าใส่จมูกมันจนมองเห็นดาวพร่างพรายเต็มท้องฟ้าล้มหงายลงปานดินโคลนเหลว ค้างคาวตัวใหญ่โฉบตัดเงาจันทร์ . เป็นกระบี่มารคอหอยอีกแล้ว มันเพิ่งไปถอนกระบี่มาจากต้นหลิวผนึกร่างกับกระบี่สร้างสายรุ้งสีดำโค้งลงมาหมายทะลวงคอหอยธิดามารทะเลในกระบี่เดียว ธิดามารทะเลแม้นัยน์ตาก็ไม่กระพริบ ขณะใช้มือขวาดึงกระบี่ออกจากไหล่เหมือนดึงบุบผาจากแจกัน ประหนึ่งว่ากระบี่นั้นไม่ได้ดึงออกจากร่างของตนเอง เสียงคมกระบี่เสียดกระดูกและเลือดเนื้อออกมากัดกร่อนเสียดประสาทแทงจิตใจผู้คนจนสั่นสะท้านสยดสยอง เปรี้ยง กระบี่สองเล่มประทะกันกลางอากาศหักสะบั้นทั้งสองเล่ม ปลายกระบี่เล่มหนึ่งหักกระเด็นเฉียดลำคอกระบี่มารคอหอยไปจนโลหิตซึม แต่นั่นก็มากพอที่จะขู่ขวัญมันจนต้องพลิกตัวตีลังกากลับกลางอากาศล่าถอยออกมาห้าหกวาพอเท้าถึงพื้นเวถอยหลังไปอีกเจ็ดแปดก้าวจึงตั้งหลักได้ ธิดามารทะเลพอใช้กระบี่ของกระบี่สามรันทดต้านรับ ก็เซตึงๆไปด้านหลังสร้างละอองฝนโลหิตโปรยปรายออกมาจากไหล่ซ้ายไม่ขาดสายราวพลุไฟ นางมิได้ล้มลง ตรงข้ามร่างของนางกลับลอยขึ้น รถม้าคันหนึ่งวิ่งตะบึงมา คนที่ขับเป็นดรุณีน้อย คนที่กระชากธิดามารทะเลขึ้นไปบนรถม้าเป็นบุรุษหนุ่มท่าทางเรียบๆร้อยๆผู้นั้น ดรุณีน้อยตวาดเสียงใส สะบัดแส้ฟาดใส่ม้าพารถพุ่งปราดออกไปในม่านฝุ่นควันกลืนหายไปในเงาสลัวลางของแสงจันทรา กลืนหายไปกับเงาไม้ และปีกแห่งรัตติกาลคลี่โอบอุ้มในที่สุด ++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 48 23:31:35 จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 21:32:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 6 . อรุณรุ่ง ริมทะเล แสงอาทิตย์พ้นขอบฟ้าคล้ายไฟกองใหญ่ ลูบไล้สรรพสิ่งสว่างเรืองรองระยิบยับวับวาวราวโรยด้วยละอองเพชรเกล็ดทองคำ.. ถนนสายเล็กๆสิ้นสุดลงยังทะเลเวิ้งว้างกว้างไกลสุดสายตา รถม้าพาธิดามารทะเลหยุดอยู่ที่นี่ มือข้างหนึ่งของนางยังหอบกล่องผ้าแนบแน่น สิ่งของซึ่งแย่งชิงมาจากไป่เปียวมีความสำคัญมากมายเช่นนั้น โลหิตของนางค่อยไหลเบาบางลง อาจเป็นเพราะนางไม่มีโลหิตให้ไหลหลั่งอีกแล้วหรืออย่างไร คันเคียวเสี้ยวจันทร์คู่นั้นยังเจิดจ้ากว่าแสงตะวันไร้แววพรั่นพรึงสักน้อยนิดเป็นประกายตาทั้งอำมหิตทั้งเร้นลับจนน่าสะพรึงกลัว ดรุณีน้อยร่ำร้องอย่างกระวนกระวายใจ "ทะเล จบสิ้นกับพวกเราต่อไปไม่ได้อีกแล้ว" ตุ่งตุ้งยังนั่งซึมเซาอยู่ตรงข้ามกับธิดามารทะเล มันเองเป็นคนบอกให้ดรุณีน้อยใช้รถม้าพาธิดามารทะเลหนีออกมาเนื่องเพราะมันเห็นว่าสภาพของนางอย่างไรก็ไม่อาจต้านทานการรุมล้อมของสำนักคุ้มกันภัยได้ มันถือว่าสาเหตุล้วนมาจากมัน ดังนั้นอย่างไรต้องชดใช้ชนิดไม้คำนึงถึงเหตุผลและหลัการใดๆ ธิดามารทะเลลุกขึ้น ก้าวลงจากรถม้าช้าๆ เส้นผมพลิ้วไหวไปตามลมทะเล ใบหน้าของนางขาวซีดอย่างยิ่ง หากยามนั้นแสงอาทิตย์พลันลูบไล้ผิวหน้านางบางเบาคล้ายละลายความอำมหิตเย็นชาลี้ลับทั้งมวล ธิดามารทะเลอย่างไรก็เป็นอิสตรี อิสตรีบางครั้งก็เป็นอะไรได้ไม่มากกว่าอิสตรี ดรุณีน้อยเหม่อมองธิดามารทะเลอย่างแทบไม่เชื่อสายตา บุคคลที่ยุทธภพขนานนามว่าเป็นมารร้ายแห่งยุทธภพ บัดนี้อยู่ข้างหน้านางนี่เอง เป็นเพียงอิสตรีเช่นนาง  ธิดามารทะเลคล้ายพลิกฟื้นคืนสู่สภาพปุถุชนธรรมดาสามัญ ลมทะเลเฉื่อยฉิว พัดเสื้อผ้าเส้นผมของพวกนางสะบัดไหว เส้นผมยาวสยายปลิวล้อเล่นลม ใบหน้าถูกทั้งลมทั้งแสงแดดลูบไล้จนเปล่งปลั่งนุ่มนวลสดใสราวเป็นเทพธิดาสองนางติดปีกจะโบยบิน ธิดามารทะเลยกกล่องไม้ขึ้นเปิดฝาออก "นั่นอะไร" ดรุณีน้อยอดมิได้ต้องส่งเสียงถาม ธิดามารทะเลหันมามองแล้วกวักมือเรียกให้เข้าไปดู สิ่งที่อยู่ในกล่องใบนั้นเป็นเม็ดเล็กๆคล้ายเม็ดยาแต่มีหลากสีคละเคล้าปนกัน แต่ดูอย่างไรก็ไม่อาจทราบว่ามันคือยาพิษหรืออะไรกันแน่ "หรือมันเป็นโอสถวิกลจริต (ยาบ้า)" ธิดามารทะเลใช้สายตาชิงชังจับจ้องมองไปยังของสิ่งนั้น ความชิงชังที่คับแค้นลึกซึ่งยิ่ง "มิได้ สิ่งนี้ยังชั่วร้ายกว่าโอสถวิกลจริตมากมายหลายเท่า" "ท่านบอกข้าพเจ้าได้หรือไม่" "มันคืออาหารเร่งโตเร่งสีสรรพ์สำหรับมัจฉา" ดรุณีน้อยฟังจนตะลึงปากอ้าตาค้างไปแล้ว นางแทบไม่เชื่อว่าสิ่งที่ธิดามารทะเลเสี่ยงชีวิตช่วงชิงมาแทบเป็นแทบตายกลับเป็นเพียงอาหารปลาชนิดหนึ่งเท่านั้น เรื่องเช่นนี้ยังมีผู้ใดครุ่นคิดคำนวณได้อีก ธิดามารทะเลกล่าวต่อไป "มันถูกนำมาจากนอกด่าน ถ้าปล่อยให้เข้าไปได้เคราะห์กรรมทั้งมวลต้องตกอยู่กับปลาพวกนั้นแล้วเนื่องเพราะมีครั้งที่หนึ่งจะต้องมีครั้งที่สอง" "อาหารปลานี่นะ สิ่งที่เลวร้ายกว่าโอสถวิกลจริต" "กลับพวกเจ้าอาจดูไร้สาระ แต่กับเรา ทะเล กระแสน้ำคล้ายชีวิต บรรดาปลา ปู กุ้งหอย เหล่านั้นก็มีชีวิต กระแสน้ำคือชีวิต เราเองบางครั้งก็ไม่ต่างจากกระแสน้ำ บรรดาปลาทั้งหลายการตกเป็นอาหารผู้คนเรายังพอทนเนื่องเพราะมันเป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ แต่ ." นางชะงักงัน พลันโยนกล่องนั้นไปในอากาศสะบัดฝ่ามือออก แม้นว่าจะบาดเจ็บปางตายแต่พลังฝีมือนางยังคงเข้มแข็งยิ่งในเสียงดังตูมกล่องไม้และอาหารปลาถูกพลังไร้สภาพบดขยี้เป็นผุยผงจางหายไปกับสายลมโชย "แต่ กับมนุษย์พวกหนึ่งที่จับปลาเอาไปขังไว้ชมดู นั่นยังพอทำเนา นี่ถึงกับเอาสารเร่งสีสรรพ์เร่งโตให้พวกมันเพียงเพื่อต้องการเห็นความสวยงามเท่านั้น มิได้คำนึงถึงผลกระทบต่อบรรดาปลาเหล่านั้นเลยเจ้าลองคิดดู มีคนจับเจ้าไว้ในกรง บังคับให้อาหารรับประทานแล้วให้เจ้าเปล่งปลั่งมีสีสรรพ์สวยงามเจ้าจะเป็นเช่นไร" นี่นับเป็นเหตุผลได้เช่นกัน "เราจึงว่ามันร้ายกาจกว่าโอสถวิกลจริตมากมาย โอสถวิกลจริตอย่างไรคนเสพมันมักยินยอมพร้อมใจร่วงลงสู่นรกเอง มิใช่การบังคับ เป็นการรนหาที่เอง แต่นี่ ปลาที่อยู่ในตู้มีสิทธิร่ำร้องทักท้วงความยุติธรรมหรือทางเลือกใดกัน" นางเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวช้าๆคล้ายรำพัน "อย่าว่าแต่มันเป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนเราๆท่านๆ เพียงแต่มันอยู่ในรูปของปลาเท่านั้น" นี่จัดเป็นความผูกพันลึกซึ้งชนิดหนึ่ง ท่านอยู่ใกล้สิ่งใด คุ้นเคยสิ่งใดยิ่งเห็นความผูกพันลึกซึ่งกว่าผู้อื่น "เราถามเจ้า น้องเจ้ากับน้องของผู้อื่นหากถูกสังหารพร้อมกัน ความโศกเศร้าคับแค้นรู้สึกเท่ากันหรือไม่" ดรุณีน้อยอึ้งไปกับคำถามนั้น บางทีอาจไม่จำเป็นต้องตอบเพราะคำตอบมันกระจ่างชัดเจนอยู่แล้ว รู้จักมากเกินย่อมล้ำซึ้งมาก ลึกซึ้งมากย่อมผูกพันมากเป็นธรรมดา ธิดามารทะเลเริ่มเดินลงสู่ทะเล ดรุณีน้อยกระทืบเท้าร้องสุดเสียง "ท่านคิดจะตายหรืออย่างไร ท่านบาดเจ็บปางตายขนาดนี้ยังลงไปในน้ำทะเลอีก" ธิดามารทะเลหันมามอง ยิ้มแย้มเป็นครั้งแรก ยิ้มแย้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหาก รอยยิ้มพอเบ่งบานก็มลายสลายรังสีอาถรรพ์แห่งการฆ่าฟันจนหมดสิ้น รังสีอำมหิตคล้ายกลับกลายเป็นความอ้างว้างเยือกเย็นดั่งทะเล ในที่สุดนางก็มุ่งหน้าลงสู่ทะเลกลืนหายไปกับเกลียวคลื่นภายใต้แสงสีทองเหลืองอร่าม กลืนหายไปในเสียงคลื่นลมคร่ำครวญ คืนสู่มาตุภูมิ ดรุณีน้อยร่ำร้องกระโดดเต้นอยู่เช่นนั้น นางไหนเลยจะเคยเห็นคนเดินลงทะเลต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ในที่สุดนางหมดเรี่ยวร้องทรุดตัวลงหลั่งน้ำตามิขาดสายสะอึกสะอื้นจนตัวโยน นางมิทราบไฉนต้องโศกเศร้าเสียใจด้วยเหตุผลใดกัน เพียงระยะเวลาไม่กี่ชั่วยามล้วนเกิดเรื่องราวมากมาย จู่ๆนางถึงกับกล้าสละสรรพสิ่งติดตามบุรุษหนุ่มท่าทางสัตย์ๆซื่อๆเรียบๆร้อยๆ ผู้หนึ่งมา จู่ๆนางถึงกับคร่ำครวญหวนไห้กับการตายของธิดามารทะเล ไยมิใช่นางควรจะดีใจที่ธิดามารทะเล-มารร้ายแห่งยุทธภพพบจุดจบ ผู้คน-เรื่องราวบางประการไม่จำเป็นต้องอาศัยระยะเวลาอันยาวนาน เพียงพบพานหนึ่งชั่วยามก็คล้ายเข้าใจคุ้นเคยนับสิบปี แต่ก็มีผู้คน-เรื่องราวบางประการรู้จักมานับสิบปีกลับรู้สึกว่าเพิ่งรู้จักคุ้นเคยไม่กี่ชั่วยาม ดังนั้นความผูกพันบางประการสามารถแนบแน่นลึกซึ้งโดยไม่ต้องอาศัยเหตุการณ์และเวลาอันยาวนาน มือใครคนหนึ่งแตะบ่านางเบาๆ เป็นมือบุรุษหนุ่มผู้มีนามว่าตุ่งตุ้ง "วางใจเถิด ข้าพเจ้าประกันว่านางยังไม่ตาย" ดรุณีน้อยเงยหน้าขึ้นมามองหยดน้ำตายังคงไหลรินมิขาดสาย นัยน์ตาชุ่มน้ำตาเป็นประกายราวไข่มุกล้อแสงตะวันแวววาว "ท่านเชื่อว่านางยังไม่ตาย?" "ไม่เพียงแต่เชื่อเท่านั้น ข้าพเจ้ายังแน่ใจอย่างยิ่ง" ดรุณีน้อยมองผ่าม่านน้ำตาออกไปไกลแสนไกล นอกจากเกลียวคลื่น ลมแรง แสงตะวัน ในทะเลเวิ้งว้างไร้ผู้คน ไหนเลยมีวี่แววของธิดามารทะเล นางมองหน้าบุรุษหนุ่มพลันรู้สึกว่ามันไม่ได้กล่าวปลอบขวัญเด็ดขาด ผู้ใดเห็นมันตอนนี้ต้องแน่ใจเช่นกันว่ามันมิได้เพียงกล่าวประโลม ความจริงใจความเชื่อถือของมันปรากฏออกมาทั้งสีหน้าแววตาท่าทางจนหมดสิ้น "ทะเลคือบ้านของนาง ดังนั้นประกันว่านางต้องมีชีวิต" ทะเลไม่เป็นเพียงบ้านของนาง ยังเสมือนชีวิตของนาง ทะเลอาจหลับไหลแต่ไหนเลยมีวันตาย คนบาดเจ็บกายใจจากสังคมภายนอกส่วนใหญ่ต้องอาศัยบ้านและกาลเวลาเป็นแหล่งพักพิงรักษา ดรุณีน้อยเอามือป้ายน้ำตา หลังการร่ำไห้ครั้งใหญ่ครู่หนึ่งความหนักอึ้งภายในจิตใจคล้ายผ่อนคลายลงมากแล้ว ในที่สุดนางเอ่ยปากถามด้วยเสียงอ้อยอิ่ง "ทำเช่นไรต่อไป" "หรือท่านจะกลับไปหมู่ตึกโคมเขียวอีก" นางไม่ตอบในทันที หากเหม่อมองไกลลงไปยังทะเลเนิ่นนานก่อนจะบอกว่า "กลับไปเป็นปลาที่ถูกขังในตู้ปลา ถูกป้อนด้วยอาหารเร่งโตเร่งสีสรรพ์ ชีวิตที่ผ่านมาทำให้ข้าพเจ้าหวนคิดไม่ได้ว่าข้าพเจ้าไม่ต่างจากปลาในตู้ปลาเลย " "วาจานี้ทำเอาท่านแทบคล้ายธิดามารทะเลไปเจ็ดส่วนแล้ว" ตุ่งตุ้งเงยหน้ามองท้องฟ้า ฟ้ารุ่งอรุณที่สดใสกระจ่าง ยามมันบุคลิกภาพของมันคล้ายแปรเปลี่ยนไปแล้วราวมังกรทะลุออกมาจากเปลือกไข่เบาบาง เต็มไปด้วยพลังแห่งการปกป้องคุ้มครอง "เช่นนั้นพวกเราต้องเดินต่อไป แผ่นดินกว้างใหญ่ย่อมมีที่ให้เราเดิน เพราะตอนนี้ท่านไม่ใช่ปลาในตู้กระจก เราเองก็ไม่ใช่นกน้อยในกรงขัง ไยต้องให้ผู้ผู้อื่นมาแต้มสีสรรพ์ เราต้องเป็นคนที่แต้มสีสรรพ์ให้แก่ตัวเอง" ดังนั้น ชายทะเลงดงามยามรุ่งสาง บุรุษหนุ่มกับดรุณีน้อยพากันก้าวเดินเลียบฝั่ง เหลือเพียงร่องรอยเท้าเป็นทางเหยียดยาวเลี้ยวหายในสันทราย รอคอยคลื่นน้ำมากลบฝังลบเลือน จบภาค 1 ++++ หมายเหตุ ที่ธิดากระบี่ม่วงหวานแพ้เลข 2 เป็นเพราะผลการสอบของนาง แทบวางวาย อีก 2 คะแนนเท่านั้น! หึหึ +++ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยือน จากคุณ : GTW - [ 22 ก.พ. 48 21:34:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^~ จากคุณ : yai_noi - [ 22 ก.พ. 48 22:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาจารย์จีคิดได้ไงคะเนี่ย  5555   ชอบกระบี่มารคอหอยสุด ๆ รู้สึกฉายานามนี้จะแพร่กระจายไปทั่วยุทธภพอย่างรวดเร็วด้วยสิคะ  ^^ จากคุณ : noOne - [ 22 ก.พ. 48 22:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบอะ ยิ่งชอบๆอ่านนิยายกำลังภายในอยู่ด้วย สำนวนสุดยอดดดดดดด แถมฮาด้วยนะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 22 ก.พ. 48 23:10:19 A:202.133.176.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอิ้ก ๆ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ก.พ. 48 23:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอา เฒ่าสามอีแปะ กลับมาลง ด้วยสิฮับ ^___^ จากคุณ : พีพี - [ 23 ก.พ. 48 00:02:47 A:203.150.119.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ค่อยได้อ่านนิยายกำลังภายในก๊บป๋ม แต่อ่านเรื่องนี้แล้วขำมากค่ะ  โดยเฉพาะชื่อกระบวนท่า ท่าทางจะร้ายกาจมิเบา  ^_^ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 23 ก.พ. 48 00:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮากลิ้ง ว่าแล้วนึกถึงเรื่อง โรงเตี๊ยม หรือเปล่า ยังไม่จบเหมือนกันนิ ดังนั้นมันจงลงเท้า แล้วชื่อตุ่งตุ้ง หรือ ตุ่งตุ๊งแน่คะ? รู้สึกจะมีผิดอีกที่ จำไม่ได้แล้วว่าตรงไหนค่ะ จากคุณ : scottie - [ 23 ก.พ. 48 01:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : Canossa - [ 23 ก.พ. 48 04:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านมาจนจบเรื่องแล้ว หนูยียังไม่รู้เลยว่า  "ดรุณีน้อย"  ชื่ออะไรอะค่ะ ^_____^ จากคุณ : หนูยี - [ 23 ก.พ. 48 10:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบจดหมายมิตรรักแฟนเพลง ++++ คุณyai_noi : ^_____________________^.... +++ คุณ noOne : ผมก้ชอบมารคอหอยนะ บางทีก็เป็นมารคอหอยเพื่อนๆ เหมือนกัน ฮ่ะๆๆ +++++ โอเลี้ยงแก่ๆ : ขอบคุณครับ ส่วนตัวผมก็ชอบอ่านกำลังภายในเหมือนกัน ตั้งแต่เด็กๆ เลยล่ะครับ อ้อ...เห็นชื่อคุณแล้วหิวกาแฟขึ้นมาทันทีเลย เช้ามายังไม่ได้ดื่มเลย +++++ คุณศาลาไทย: ขอบคุณครับที่มาเยือน และมายิ้ม ^_____^... ++++++ คุณ พีพี : โห.... ยังจำเฒ่าสามอีแปะได้เหรอครับ เดี๋ยวๆจะลองค้นดู อิอิ +++++ คุณต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง): ตอนแต่ง ผมก็แต่งไปบ้าไป เอ้ย..ยิ้มไปเหมือนกัน มานึกว่าเอ..เราเขียนไปได้อย่างไรหว่า ไม่อายชาวบ้านเลย ฮ่ะๆๆๆ +++++ คุณ scottie : อืมม์ นั่นสิ คุ่งตุ้ง หรือตุ่งตุ๊งดีนะ แฮ่ะๆ ลืมไปแล้วเหมือนกัน เพราะนี่เขียนมาประมาณ 3 - 4 ปีแล้วมั้ง ฮ่ะๆๆ ขอบคุฌมากครับคำผิดเดี๋ยวจะไปแก้ ^____^.... +++++ คุณ Canossa : ขอบคุณครับที่มาทักทาย ^___________________________^.... ++++ คุณหนูยี: แฮ่ะๆ ตัวละครของผม(ทุกเรื่อง) ปกติจะไม่ค่อยใส่ชื่อหรอกครับ ถ้าไม่จำเป็น (นึกชื่อไม่ออกก็บอกเถอะ อิอิ) ชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่เพราะเท่าชื่อ หนูยี หรอกครับ แง่มๆๆ ^_____^...... แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 48 10:30:51 จากคุณ : GTW - [ 23 ก.พ. 48 10:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ง่า ... เรื่องน้แต่งตั้งกะสมัยอ.จียังเป็งหนุ่มอยู่ใช่ป่ะคะ ราวๆ เมื่อประมาณ 50 ปีที่แล้วป่ะคะ ^___^ (เห็นเค้าเรียกอ.จีกันทั้งเวป เรียกด้วยก็แล้วกัน เอ๊ GTO = Great teacher Onizuka แล้ว GTW นี่ = Great teacher อะไรละคะ) ... ข้าว่าท่านแม่ท่านคงจะทานถั่วไปหลายกิโลเป็นแน่ โอ้ มิทราบว่าก๋วนเตี๋ยวร้านใด ท่าทางน่าอร่อยยิ่งนัก ข้าน้อยมิได้ดูหนังจีนหรือหนังสือกะลังภายในมาตั้งนาน ได้มาอ่านเรื่องนี้ช่างฮานัก สมกับที่ข้าหลบมาครายเครียดจากการอ่านหนังสือสอบ พร้อมๆกับถูกมารดาบ่น เป็นเพราะใครละเนี้ยท่านอาจารย์ (เลยเป็นไปด้วยเลย :D ) จากคุณ : i_tua_yung - [ 23 ก.พ. 48 16:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ู^_^   เมี้ยว ๆ  คิก ๆ ๆ ๆ จากคุณ : หิ่งห้อยน้อยใจ - [ 23 ก.พ. 48 16:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โทษทีค่ะ ทุกท่าน (หากผ่านมากอ่าน) รวมทั้งโททีค่ะ จารจี ช่วงนี้เดี๊ยนยุ่ง หูฟีบ หัวฟู หางดาบ ไม่ค่อยได้เข้ามา ณ เคหสถานเกาของเราเลย กะจะแต่งหนังตลกบ้าบอให้อ่านก็กลัวคนไม่อ่าน แต่จะว่าไป ไม่ค่อยมีเวลาดวยค่ะ เข้ามาทัก และทายว่า อะไรเอ่ยเต้นดุ๊บๆๆ? จากคุณ : Darha - [ 23 ก.พ. 48 17:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่าเสียดายที่ตัวละครในเรื่องนี้ไม่ยอมปรากฏตัวทักทายผู้อ่าน สงสัยกลัว encore   จากคุณ : Canossa - [ 23 ก.พ. 48 20:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตุ่งตุ๊ง.....^^ น่ารักเชียว จากคุณ : เม-ดา (ขี้เกียจล็อคอิน) - [ 23 ก.พ. 48 21:07:23 A:203.118.101.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 มันดีครับอาจารย์ ^_^ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 23 ก.พ. 48 23:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณGTW มีอารมณ์ขันอันคลาสสิค มากมายเหลือเฟือจริง ๆ ครับ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 24 ก.พ. 48 06:00:49 A:61.90.14.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 กระบี่ม่วงหวานนี่ขวัญใจหมูพีอ่ะค่ะ จำได้ว่าอ่านมากจากหลายเรื่องแล้วนะคะ คนเดียวกันหรือเปล่าคะเนี่ย อ.ใช้งานตัวละคนซะคุ้มเชียวค่ะ ^^ @^_________^@ ปล. ว่าไปแล้ว... กรบี่รันทดก็รู้สึกว่าเหมือนยังอ่านไม่จบ (หรือว่าง่ายๆ ว่าเขียนไม่จบน่ะแหละ) ใช่มั้ยคะ... แหะ...แหะ... ม่ะได้ทวง.. ถามเฉยๆค่ะ ^^' จากคุณ : p_jung - [ 24 ก.พ. 48 08:28:39 A:210.246.67.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตุ่งตุ๋ง ตุ่งตู๋ง เอทเทชั่น พลีสสสสสสสสส (นึกถึงเสียงประกาศตามห้างเลย) มาแอบอ่าน... ที่มาของ กระบี่ม่วงหวาน ธิดามารทะเล อิอิ จากคุณ : พรายทราย - [ 24 ก.พ. 48 13:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วฮามากๆเลยค่ะ อิอิ ขำจนคนข้างหลังมองว่ามันทำอะไรอยู่ -  -' จับคำผิดได้หลายที่เหมือนกันนะเนี่ย ^^' ลองดูนะคะ พอดีทำตัวหนาไม่เป็นน่ะค่ะ - บุรุษหนุ่มทำเสียงไล่ เนื่อง "เพระ" อยู่บ้านเคยใช้วิธีนี้ไล่แม่ไก่และลูกไก่จนกระเจิดกระเจิงขวัญหนีดี "ฟ่อ" มาแล้ว - พริบตานั้นสะพานน้อยคล้ายเป็นสะพานยาวไม่มีที่สิ้นสุดจากการปรากฏตัวของสัตว์ร้าย "สนทยา" -กระบี่ม่วงหวานร้องออกมาคำหนึ่ง พริบตาท่าร่างเปลี่ยนเป็นโค้งสายรุ้งสีม่วงฟ้าพาดผ่าน "คะวัน" ตัดม่านเมฆลางเลือนหายไปโดยไร้ร่องรอย - คนซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสา "อย่าไร" ไม่นับเป็นคนโง่งม - เสียง "ห่อร่อ" เบิกบานดุจระฆังเงินแว่วออกมา - ความ "ไผ่ฝัน" ของนางกำลังจะเป็นจริงอยู่แค่เอื้อม - ในกลุ่มคนของกระบี่สามรันทด มีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า "พี่น้อง--พี่--พิสดาร" - มือข้างขวาของนางห่างจากผู้อื่นอย่างน้อยสี่ห้าวา แต่คล้ายมือข้างนี้ตะกุยควัก 'ใส' หัวใจผู้ตนแล้ว - ในม่านน้ำตาไหลหลั่งริน กระบี่หยดน้ำตาแทงออกไปสิบสามกระบี่ซ้อนๆ ประกาย "ประบี่" พอเจิดจรัสหยดน้ำตาพลันถูกรัง"สี่"กระบี่คุกคามสลายเป็นม่านหมอกน้ำตา พอฟาดฝ่ามือสุดท้ายออก ธิดามารทะเลยังไม่ร่วงลงพื้นดิน ใช้แรงส่งจากการปะทะดีด "ตัววอ้อมกโค้ง" กลับมาหา - กระบี่สามรันทดความจริงเป็น "บุคล" ที่น่านับถือประการหนึ่ง -สุดท้ายงอศอกกระแทกใส่ลิ้นปี่คน "ผู่" หนึ่งจนตัวงออาเจียนมิหยุดยั้ง - แต่พอสบตาเจิดจ้าคู่นั้นมันก็รู้สึกตัวเย็นเฉียบดั่งตกหล่มน้ำแข็ง นัยน์ตาของธิดามาร "ทะเล่" เปล่งอานุภาพ แต่นั่นก็มากพอที่จะขู่ขวัญมันจนต้องพลิกตัวตีลังกากลับกลางอากาศล่าถอยออกมาห้าหกวาพอเท้าถึงพื้น "เว" ถอยหลังไปอีกเจ็ดแปดก้าวจึงตั้งหลักได้ "ทะเล จบสิ้น "กับ" พวกเราต่อไปไม่ได้อีกแล้ว" (เป็นกันรึเปล่าคะ ^^') - มันถือว่าสาเหตุล้วนมาจากมัน ดังนั้นอย่างไรต้องชดใช้ชนิดไม้คำนึงถึงเหตุผลและ "หลัการ" ใดๆ ปล.ไม่ได้ตั้งใจจับคำผิดนะคะ ^^ มันเห็นเองง่ะ คงไม่เสียมารยาทใช่มั้ยคะ.. (แปะแล้วรู้สึกเกรงใจยังไงชอบกลง่ะ ^^') จากคุณ : hiyono - [ 24 ก.พ. 48 22:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาตอบจดหมายต่อ +++++ คุณ  i_tua_yung; GTW = Great teacher Witit ครับ แฮ่ะๆ +++++ คุณ หิ่งห้อยน้อย; ขอบคุณครับที่มาเยื่อนแลมายิ้ม ^____^.... ++ คุณ Darha : คุณน้าพักนี้ไม่ค่อยปรากฏโฉมเลย อาทิตย์ก่อนผมยังหาอ่านงานเก่าๆ ของคุณน้าสือเมื่อสางสามปีที่ผ่านมาอยู่เลย (สมัยที่เรายังไม่คุ้นเคยกันเท่าไร ฮามาก อ้อ ทายว่า อะไรเอ่ยเต้นดุ๊บๆๆ? นี่มาทายหรือมาถามครับ อิอิ ++++ คุณ Canossa; นักแสดงเขาเขิลล์ครับ อิอิ สมัยนั้นพวกเราล้อกันมันส์มาก ^____^.. +++ คุณเม-ดา (ขี้เกียจล็อคอิน); ฮ่ะๆ นึกชื่อจีนๆไม่ออก แถมกลัวผิดความหมาย เลยหาชื่อที่ไม่ต้องแปลใส่เข้าไป ^____^... +++++ คุณ อันโตนิโอ (อันโตนิโอ); ขอบคุณครับ คุณเล็ก อ้าว...จำชื่อผิดไป เพราะนิยายซากุระ ที่ลมร้อน อิอิ ^____^... +++ คุณ เจียวต้าย ; ฮ่ะๆๆ บางทีก็รู้สึกว่าตนเองมีอารมณ์ขันมากเกินไป จนใกล้บ้า เลยทีเดียวครับ ฮ่ะๆๆ ++++ คุณ p_jung ; คนเดียวกันครับ อุตส่าห๋นำมาปั้นเป็นดาว ต้องใช้ให้คุ้ม อิอิ อาราย....กระบี่รันทด จบไปแย้ววว จบภาค 1 ไงครับ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ ^_____^... ++++ คุณพรายทราย ; ขอบคุณครับที่มาเยือน มีสมัยหนึ่ง ที่พวกเราแต่งนิยายล้อเลียนกันมันส์มาก จนได้ฉายามาแบบนี้ ฮ่ะๆๆ ++++ คุณ hiyono; โอ้ย...เกรงอกเกรงใจอะไรกัน การช่วยกันอ่านช่วยกันตรวจ นี่ล่ะเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมอยากเห็นมากที่สุด นี่เป็นสมัยที่ผมเพิ่งเข้ามาในวงการ จะพิมพ์ผิดอยู่มาก จะเข้าไปแก้ครับ แต่อาศัยเพื่อนๆที่นี่ล่ะครับ ทำให้ผมเรียนรู้คำผิดหลายคำที่มักเขียนผิดมาตลอด บางคนแนะนำโปรแกรมพจนานุกรม ให้ก็มี ต้องขอบคุณมากๆๆเลยครับ น่ารักจริงๆ งานต่อๆๆไป อยากเห็นแบบนี้อีกจัง นะครับ ^____^.... จากคุณ : GTW - [ 25 ก.พ. 48 04:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สนุกค่า หัวเราะงอหายจนกรามค้างและปวดท้อง เอาภาคสองมาแปะไวไวนะคะ จะรออ่าน ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 27 ก.พ. 48 23:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เคยแอบอ่านนานแล้วค่ะที่บ้านพี่จูน แต่อ่านอีกก็ตลกค่ะ ว่าแต่ตุ่งตุ๊งนี่คือคุณตั้มเปล่าคะ ธิดาม่วงหวานก็น่าจะเป็นคุณ s_purple ธิดามารทะเล ก็บอกอยู่แล้วว่าคุณเด็กทะเล คนอื่น ๆ นึกไม่ออกค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 3 มี.ค. 48 22:01:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตอบจดหมาย คุณปาล์ม ครับ จะรีบปั่นครับ ^____^.. +++ คุณรสา รสา ถูกต้องแล้วครับ (สมัยนั้นผมเรียกคุณตั้มว่าตุ้มตั้ม พอนำมาแสดงเลยเพี้ยนเป็นตุ่งตุ้ง ^__^.. จากคุณ : GTW - [ 4 มี.ค. 48 09:05:28 ]