ตอนที่ 2

ตะด๊อก ต๊อกแต๊ก ตะด๊อก  ต๊อกแต๊ก.....

นี่คือเสียงกึ่งเดินกึ่งชะว้าบของฉันเพื่อให้พ้นรัศมีจากโรงอาหารให้เร็วที่สุด   อะไรนะ..ทำไมต้องรีบหนีไปให้พันจากโรงอาหารน่ะหรือ   ถามได้ก็เพราะยัยพวกแสบมิกะคอยดักรังแกอยู่น่ะสิ  ฉันไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้หรอกนะ  ไม่เคยถาม   แต่ที่สำคัญเพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน(อันน้อยนิด)ของฉันแล้ว  หลีกได้เป็นหลีกดีกว่า......^o^

ส่วนจุดหมายปลายทางของการชะว้าบในครั้งนี้คือ ดาดตึก 3  เป็นตึกที่สูงที่สุด (มีถึง 10 ชั้นแหนะ  โรงเรียนหรือคอนโดก็ไม่รู้) และเงียบที่สุด (ก็แหมมันสูงมากไปหน่อย เลยมีการเรียนการสอนแค่ 7 ชั้นน่ะ ชั้นที่เหลือก็เลยทิ้งว่างไว้ก่อนไว้ผอ.คิดหนทางผลาญเงินได้เมื่อไหร่ค่อยตกแต่งต่อ)ในโรงเรียนแห่งนี้ .......แฮ่ก ๆ ๆ ในที่สุดฉันก็มาถึงจนได้   ชะว้าบมาชั้น 10 แบบไม่noลิฟท์  แถมแบกกระเป๋าเป้ใบเขื่องแถมโทรม ๆ มาด้วยอีกหนึ่งใบ ทิ้งไว้ห้องไม่ได้เดี๋ยวโดนกรีดด้วยคัตเตอร์อีก

ฮ้า...ในที่สุดก็มาถึงสวรรค์ของฉันจนได้    บนดาดฟ้าแห่งนี้ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรนักหนาหรอก  ลักษณะของมันก็แค่ลานปูกระเบื้องกว้าง ๆ ที่แทบจะไม่มีอะไรเลย  นอกจากแท็งค์น้ำสแตนเลสขนาดพี่บิ๊กสองสามแท็งค์ที่ไม่ได้ใช้แล้วตั้งอยู่ตรงกลางเท่าน้น  ว่าแล้วฉันก็เดินลากสังขารอันแสนเหนื่อยล้าไปนั่งพิงหลังกับแท็งค์น้ำใบริมสุดที่ติดกับริมขอบดาดฟ้า เพื่อห้อยขาและหลบแดด   ทั้งหยิบกล่องอาหารที่หม่าม้าทำมาให้ออกมาเตรียมกิน  แน่นอนว่า...วันนี้ก็คงเป็นข้าวผัดวิญญาณปลากระป๋องอีกเช่นเคย   T_T“  (ก็บอกแล้วว่าชีวิตรันทดน่ะ)

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะทันได้เปิดฝากล่องข้าวก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะ……แอ๊ด......และเสียงคร่ำครวญของใครบางคนดังขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งของแท็งค์น้ำพี่บิ๊กที่ฉันหลบซ่อนอยู่  

“ทำไมคะรุ่นพี่เรียวโซ    รุ่นพี่ไม่ได้รักอันนะแล้วหรือคะ  ฮึก ๆ ๆ”  เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาจุ๋มจิ๋ม (ส่วนฉันคมเข้ม  ออกดุ ๆ แบบสาวไทย) ผมดำขลับยาวสลวย (แต่ผมฉันหยิกฟูเป็นลอน ๆ สีน้ำตาลเข้ม)  ผิวขาวอมชมพู (ส่วนฉันผิวเหลืองนวล ๆ )  และที่สำคัญหุ่นสะโอดสะองเว้าโค้งได้รูป (และแน่นอนว่าฉันยังไม่แน่ใจว่าไหนอก  เอว หรือสะโพกเลย -_-^^)   แต่ส่วนนายผู้ชายที่ชื่อเรียวซ่ง-เรียวโซ อะไรนี่ฉันยังมองไม่เห็นหน้าหรอก

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเธอแล้ว” อ้อ..คงรักอยู่แต่มีจำเป็นใช่ไหมล่ะพ่อคู้น

“....แต่ฉันไม่เคยรักเธอเลยต่างหาก”    O-O    เวรแล้วไหมล่ะ  เตรียมนับถอยหลังได้เลย  5..4..3..2..1  

“กรี๊ด.........โฮ........รุ่นพี่เรียวโซ”   สาวน้อยที่ฉันเคยมองว่าน่ารักน่าทะนุถนอมเมื่อตะกี้นี้  ตอนนี้กลายร่างเป็นปีศาจแบนชีปล่อยเสียวโหยหวนก้องดังไปทั่วสรวงสวรรค์อันสงบสุขของฉันเสียแล้ว  

“หยุดร้องเถอะอันนะ    มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก…ฉันรำคาญ”  โห...นี่ก็ปีศาจน้ำแข็งอีกตน

“แต่รุ่น  ฮึก ๆ ๆพี่คะ ฮึก ๆ เราเคยมี ฮึก ๆ ความสุขกันมากไม่ใช่หรือคะ”  

“.ใช่แต่ก็แค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้นแหละ  และตอนนี้ทุกอย่างมันก็จบลงแล้วไงล่ะ”  แล้วนายปีศาจน้ำแข็งก็หมุนตัวเตรียมเดินหนีไป   ในจังหวะนี้เองฉันก็พยายามโผล่หัวอันหยิกฟูเพื่อขอได้เห็นใบหน้าของเขาเต็ม ๆ  OoO

โอ้....มายพระพุทธเจ้า    ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่  ผมสีน้ำตาลเข้มตัดสไลด์ลงมาประบ่า  คิ้วเข้มเรียวยาวรับกับดวงตายาวรีนัยนต์ตาสีดำเข้ม   ริมฝีปากรูปกระจับแดงเข้ม   มิน่าล่ะสาวน้อยอันนะจังถึงได้จะเป็นจะตายเมื่อนายบอกเลิก  แต่แหม..ดวงตานายนี่มันเย็นยะเยือกยิ่งกว่าฮอลล์รสไอซ์อีกนะเนียะ  (เข้าใจเปรียบเทียบนะยะหล่อน/ผู้แต่ง)

“ไม่น้า...รุ่นพี่”   เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  เมื่อปีศาจแบนชีกลายร่างเป็นลูกชะนีติดแม่   กระโดดเข้าไปเกาะหนึบนายเจ้าชายน้ำแข็งทันที (แหม..เจ้าชายน้ำแข็ง..ชิส์/ผู้แต่ง) แต่เกลือรักษาความเค็มสม่ำเสมอฉันใด  เจ้าชายน้ำแข็งนี่ก็เย็นชาสม่ำเสมอฉันนั้นเช่นกัน   เขาสะบัดหนูชะนีน้อยกระเด็นตุ้บลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี  และเตรียมเดินจากไปอีกครั้ง  

“รุ่นพี่คะ   แต่อันนะตั้งท้องลูกของรุ่นพี่นะคะ”  เฮือก....กลิ่นตุ ๆ และยุงเริ่มเข้ามาตอบเรื่องนี้แล้วสิ

“เธอแน่ใจหรือว่าท้องลูกของฉัน   เธอมั่วมากี่คนแล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้” ฟิ้ว...ตุ้บ   เงินปึกใหญ่หล่นลงมาบนตัวของอันนะจัง      “อ่ะนี่ถ้าหาพ่อไม่ได้   ก็จัดการให้เรียบร้อย”  

โห...นายเกินคำบรรยาย -_-^^ แบบนี้ดูถูกลูกผู้หญิงนี่นา   ฉันเริ่มทนกับเรื่องนี้ไม่ไหวเตรียมลุกขึ้นโวยเพื่อเรียกร้องสิทธิของลูกผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้น   แต่ก็ต้องแทบลื่นล้มหัวแตกเมื่ออันนะจัง

“ก็ได้ค่ะรุ่นพี่   งั้นก่อนจากกันเรามาสร้างความทรงจำดี ๆ กันที่ดีไหมเคอะ”  นังยั่วสวาทเอ๊ย.....เวรจริง ๆ ตู  

ไม่มีการพูดร่ำทำเพลงยัยปีศาจแบนชี ชะนีน้อย กลอยสวาทก็เริ่มเลื้อยเข้าไปพันตัวเจ้าชายน้ำแข็งอย่างกับไม้เลื้อย  แถมใช้ปากอันอวบอิ่ม  และหน้าอกแสนตูมของเธอเบียบบดเข้าไปริมฝีปากกับร่างกายอันเพรียวบางสูงโปร่งในทันที...จ๊วบ ๆ จ๊าบ ๆ – ไม่นะ...อย่าช้า   ฮี่ ๆ ๆ  ซู้ด  ซวบ...

อนิจจัง....ความโง่ก็ไม่เคยปราณีใคร  เมื่อฉันยัยหัวฟู  แสนซุ่มซ่าม  เผลอลุ้นกับหนัง(สด) ตรงหน้ามากไปหน่อยทำให้  เสียหลักทำข้าวกล่องที่วางไว้วงตักกลิ้งขลุก ๆ ไปแทบเท้าของเขา....เจ้าชายหิมะ   ยัง  ยังซวยไม่พอ  เพราะเจ้าข้าวกล่องนั้นฝาเกิดหลุดออกมา คงเพราะถูกกระแทกตลอดทางการกลิ้ง  ทำให้ข้าวผัดวิญญาณปลากระป๋องที่แฉะ เปื่อยได้ที่หกออกมาเลอะเทะเต็มพื้นที่ที่สองคนนั้นกำลังนวยเนียกันอยู่    ซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยแบบไม่เคยปราณีใคร  TT.,TT ฮือ.....
“ว้าย...อะไรกันเนียะ  อี๋ โสโครกที่สุดเลย...กรี๊ด ๆ ๆ” ดิ้นเป็นหนอนเชียว  แต่แหมแขนหล่อนนี่ยังหนึบกับนายนั่นไม่ปล่อยเชียวนะยะ

“เฮ้อ....ออกมาได้แล้วยัยพวกถ้ำมอง”   ในที่สุดร้อยตำรวจหญิงอย่างฉันก็ต้องเผยตัวจนได้...

“เปล่านะ...ฉันไม่ได้ถ้ำมอง   พวกนายแหละมาทำอนาจารกันเองนี่นา...ชิส์  กลางวันแสก ๆ”  ใครจะยอมรับความจริงฟะ

“อ๋อ..นึกว่าใครที่แท้ก็ยัยยาจกนี่เอง   ตายละฉันจะซวยไหมเนียะมาเจอแกแบบนี้น่ะ”  

“ฉันไม่ใช่แมวดำนะจะได้ไปตัดหน้าใครแล้วซวยน่ะ”  แถมด้วยการส่งนิ้วคำด่าหยาบคายให้หนึ่งที่  แบร่ ๆ ๆ

“อ๊ายนังนี่แสบนักนะ...แต่เดี๋ยวนี้เถียงเป็นด้วยหรือยะ    นึกว่าเป็นใบ้   นังใบ้ ๆ ๆ ๆ “ ยัยนี่ด่าฉันไปพร้อมเอานิ้วจิ้มหน้าผากอันโหนกเหน่งของฉันซ้ำ ๆ หลายที  เจ็บนะเฟ้ย

“หนอยแน่ะ   ฉันหมดความอดแล้วนะเฟ้ย”   เพี้ยะ!!!!  เปล่านะฉันยังไม่ตบ  แต่ใครกันล่ะตบ  

“ระ..รุ่นพี่    ตบอันนะทำไมล่ะคะ”  ตอนนี้น้ำแข็งขั้วโลกของเราละลายแล้วค่ะท่านผู้อ่าน   ตอนนี้เหลือไว้แต่เจ้าชายพระอาทิตย์แทน   ทำไมน่ะหรือ  ก็ตอนนี้หน้าของนายนี่แดงก่ำไปด้วยโทสะ  แถมนัยน์ตาสีดำเข้มคู่นั้นตอนนี้สามารถมองเห็นเปลวไฟอยู่รำไร...นายโมโหอะไรกันน่ะ

“ก็เพราะเธอมันน่ารำคาญ   ไปให้พ้นจากหน้าฉันได้แล้วป่ะ..ไปสิ!!!”  

“กรี๊ด....พวกแกมันบ้าที่สุด”  แล้วเธอก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นไงบ้างแมวเหมียว”

“อ๋อ...ไม่เป็นไรคะ  ขอบคุณมากนะคะ”  เอ๊ะ.....ใครกันฟะแมวเหมียว   เมื่อฉันหันไปหานายเรียวโซ  ก็ต้องขนแขนแสตนด์อัพ   ก็เพราะตอนนี้หน้าของเราสองคนห่างกันแทบไม่ถึงหนึ่งเซนต์  และ....และเขาก็โน้มใบหน้าลงมาจูบลงบนหน้าผาก  และริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาและรวดเร็ว  

“แล้วเราจะได้เจอกันอีก  แมวเหมียว” พร้อมทั้งเดินจากไป   ทิ้งให้ฉันยืนดีใจ เอ๊ย....ช็อคอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง

แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 48 13:48:53