" โอ๊ย มึนตรึ๊บไปหมดเลย ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนแล้วฉันเป็นใคร"

" นรกไงคุณ...."

" เออ ท่าจะใช่ แฮะ สาธุท่านพญามัจจุราชอย่าเพิ่งเอาวิญญาณลูกช้างไปเลย ลูกช้างยังไม่อยากตาย"



" โป๊ก ... ว่าไงตาแกสว่างขึ้นบ้างแล้วยังยายตัณติ นั่นหนะพี่พณะ...โน่นก็พี่ปี4 และก็พวกเพื่อนๆ แกเองมัจจุร่งมัจจุราชบ้าบออะไรที่ไหน ถ้าจะประสาทเสื่อมใหญ่แล้วนะแก เอาอีกทีดีไหม"

" เออใช่ เราเป็นลมไปนี่นา อ้าวอ้อม หนิง พร น้อยหน่า พวกพี่...เอ่อ แหมอยู่กันพร้อมหน้าเชียวนะคะ "ตัณติมาร้องทักทุกคนอย่างดีใจและคุ้นเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" เล่นเอาตกอกตกใจหมดนะยายปุ๋ย " เสียงกระเทยสาวร่างฮิปโปนามว่าน้อยหน่าจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับส่งค้อนให้เพื่อนสาวอย่างหมั่นไส้

" ไม่เป็นไรก็ดีแล้วพวกพี่ต้องไปเข้าเรียนกันก่อนนะ ฟ้าฝากดูน้องๆ ด้วยนะ "

" ไม่ต้องเป็นห่วงคะพี่ฟอย "

ปองฟอยพูดขึ้นเมื่อเหตุการณ์ดูจะไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่แล้ว ก่อนจะส่งต่อให้น้องปี 2 ฝ่ายพยาบาล ของการรับน้องคณะไปดูแลกันต่อไป


" ไปก่อนนะจ๊ะ น้องๆ เออว่าแต่เราชื่อน้องปุ๋ยใช่ไหม อยากบอกว่านายแน่มาก วิ่งครบสิบรอบจนได้นะ "

ปุ๋ยฝ้ายพูดขึ้นยิ้มๆ แถมยิ้มเลยไปให้พณะตัวการของเรื่องที่ยืนกอดอกพิงต้นไม้เฉยโดยไม่พูดว่าอะไร

" ขอบคุณคะ" ตัณติมาหันไปขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้ปุยฝ้ายและพี่ๆ คนอื่น แต่ก่อนที่รอยยิ้มจะถึงพณะเธอก็ชักมันกลับทันที

" ถนัดจริง ๆ นะไอเรื่องสรรหาความเดือดร้อนมาให้คนอื่นคงไม่มีใครชนะอีกแล้ว "

พณะพูดลอยๆ เพื่อจะให้เข้าหูใครบางคน ก่อนจะเดินออกไปเป็นคนแรก

" นายมันซะยิ่งกว่าปีศาจซะอีก เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดซะทีนะ " ตัณติมาบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

" เดี๋ยวค่ะ พี่ณะ ขอบคุณมากนะคะ " มีนาตะโกนเรียกพณะ เขาชะงักเท้าเล็กน้อยพร้อมกับหันมาส่งยิ้มอย่างเอ็นดูให้มีนา

" ไม่เป็นไรอ้อม พี่ไปก่อนนะแล้วค่อยคุยกัน " พูดจบพณะก็กวาดสายตามองหน้าทุกคน และหยุดมองหน้าตัณติมาแว๊บนึงก่อนจะเดินจากไปจริงๆ

"เอ้ามายืนอออะไรกัน ไม่เกี่ยวข้องกลับไปเข้าฐานได้แล้ว เดี๋ยวอีก 10 นาทีจะปล่อยกลับบ้าน"

เสียงน้องฟ้าของพี่ ๆ ปี 4 หันมาส่งเสียงดุ รุ่นน้อง

" น้องปุ๋ยดีขึ้นแล้วใช่ไหม ยังไงก็ใช้ยาดมช่วยไปก่อนนะ ส่วนน้องอ้อมเท้าเป็นไงบ้างเห็นอาจารย์ที่ห้องพยาบาลบอกว่าข้อเท้าบวม เดี๋ยวจะเลิกแล้วทนหน่อยไม่ต้องเข้าไปรวมกับเพื่อนๆหรอก นั่งพักอยู่ตรงนี้แหละ เลิกเเล้วจะให้เพื่อนมาช่วย มีอะไรก็เรียกนะ "

" ค่ะ ค่ะ" ตัณติมากับมีนาส่งเสียงรับพร้อมกันเมื่อพี่ฟ้าฝ่ายพยาบาลเดินจากไป

" โป๊ก โป๊ก ............"

" โอ๊ย เจ็บนะโว๊ยไออ้อม เคาะหัวฉันทำไมวะสองครั้งแล้วนะ"

" เผื่อสมองแกจะใสสว่างขึ้นมาบ้าง พูดออกมาแต่ละคำแกรู้ไหมตอนแกเป็นลมล้มพับไป คนอื่นเขาเป็นห่วงกันขนาดไหน คนที่อุ้มแกมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อจีบปากจีบจอพูด อยู่ตรงนี้ได้ก็ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่พี่ พะ...."

" อ้าว พี่ พี่โยค่ะ พี่โย ทางนี้ค่ะ แวะทางนี้หน่อย "

มีนาพูดไม่ทันจะจบเสียงตัณติมาก็ดังขึ้นแทรกกลาง พร้อมกับร้องเรียกใครบางคน สรุปแล้วก็คือไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่มีนากำลังพูดเลยสักนิด

" ว่าไงครับ น้องปุ๋ย หวัดดีครับ รับน้องสนุกไหมเอ่ยอ้าว เป็นอะไรกันครับเนี๊ยะ "

" อ้อ คนร่างกายบอบบางก็เป็นอย่างนี้เอง แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ส่วนอ้อมก็ข้อเท้าบวมนิดหน่อยค่ะ "

โยธินมองตัณติมายิ้ม ๆ พร้อมกวาดสายตาเลยไปที่ข้อเท้าของมีนาค่อย ๆ เงยหน้ามองเธออย่างเป็นห่วงหากแต่ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากเขา

ทางด้านมีนากำลังมองคนบอบบางที่พูดจ๋อย ๆ สีหน้าเบิกบาน ผิดกลับก่อนหน้านี้ริบรับ และแกล้งเสทำเป็นไม่สนใจเขา

" ว่าแต่ พี่โยจะไปไหนคะ เอ่อนี้เพื่อนปุ๋ยคะ ก็คนที่เข้าชมรมเดียวกับพี่ไงคะ ไม่รู้ว่าพี่รู้จักอ้อมแล้วยัง"

" อ้อครับ พี่จะไปโรงยิม พอดีมีซ้อมนิดหน่อย อีกไม่กี่วันจะแข่งแล้ว"

โยธินพูดไปเรื่อย ๆ หากตอนสายตาดันไปสบเข้ากับมีนาอย่างตั้งใจ เเต่เธอแสร้งหลบสายตามองไปทางอื่นทันที

" ถ้าอย่างนั้นวันหลังปุ๋ยไปดูพี่ซ้อมบ้างได้ไหมคะ หวังว่าคงไม่เป็นการรบกวนหัวใจพี่โยสุดหล่อมากจนเกินไป"

ตัณติมาพูดพร้อมส่งสายตาหวานให้โยธินอย่างมีความหมาย

" ครับ " โยธินรับคำพร้อมหัวเราะขำ ๆ ตัณติมา เพราะจากที่เคยคุยกันมาก็พอจะรู้ว่าตัณติมาเป็นคนขี้เล่น ไม่ได้จริงจังอะไรกับคำพูดมากมายนัก

" ว่าแต่จะกลับกันยังไงครับเนี๊ยะ"

" เฮ้ยอ้อม ปุ๋ยไปกันยัง พี่ฟ้าบอกให้เราไปส่ง"

เสียงเก็กแมนของน้อยหน่าดังขึ้น

" อุ๊ยตาย นั่นใครอะ โครตหล่อเลย โหหุ่นซะยิ่งกว่ามาโกโตะบวกวิลลี่ แนะนำบ้างสิ "

ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าตอนนี้เจ้าของเสียงแต๋วแตกไปเรียบร้อยแล้ว หากแต่ไม่วายสะกิดตัณติมาแต่สายตายังมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่กระพริบ

" หยุดนะคนนี้ฉันจองแล้ว " ตัณติมากัดฟันกระซิบให้น้อยหน่าพร้อมทั้งถือวิสาสะคล้องแขนโยธินทันที โดยที่โยธินได้แต่ยืนงง ๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว

" งั้นแนะนำตัวเองก็ดี ชื่อหน่าฮะเป็นเพื่อนของยายขี้เหร่สองคนนี้ พอดีหน่ามีมอเตอร์ไซด์มาด้วยฮะว่าจะไปส่งสองคนนี้ "

" จะซ้อนสามไปได้เหรอ เอางี้ไหมให้พี่ไปส่ง ด้วยอีกคน"

" ไม่ดีกว่าค่ะ..."

" ก็ดีค่ะ เอแต่พี่โยมีซ้อมไม่ใช่เหรอคะ" เสียงตัณติมาพูดเเทรกมีนาขึ้นมาทันที เรื่องอะไรจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอย น้ำขึ้นต้องรีบตักสิ

" ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ก็ได้ หวังว่าหอน้องคงไม่ได้อยู่สุดใต้เเดนสยามหรอกนะครับ "

โยธินเเซวตัณติมาหากแต่หันไปมองหน้ามีนา ทางฝ่ายน้อยหน่ามองหน้าตัณติมาอย่างหมั่นไส้

" งั้น หน่าไปส่ง ปุ๋ยเพื่อนรักเองฮะ ส่วนพี่ก็ไปส่งอ้อมแล้วกัน "

" เฮ้ย " เสียงตัณติมากับมีนาดังขึ้นพร้อมกัน

" ก็อ้อมตัวใหญ่กว่าปุ๋ย น้อยหน่าออกจะบอบบาง อีกอย่างอ้อมมันขาเจ็บเกิดเดินไม่ไหวหน่าไม่มีปัญญาแบกมันหรอกฮะ แล้วที่สำคัญถ้าให้ยายปุ๋ยไปกับคุณพี่ กลัวมันจะลากคุณพี่เข้าป่ากลางทางไปซะก่อนสิฮะ เดี๋ยวคุณพี่สุดหล่อจะมีมลทินไปซะ อย่างนี้หัวใจน้อยหน่าคงสลายแย่เลย "น้อยหน่าไม่วายส่งสายตาหวานเยิ้มให้โยธิน

เสียงหัวเราะถูกใจดังขึ้นจากเพื่อน ๆ ที่มาสมทบซึ่งยืนฟังกันอยู่ แม้แต่ตัณติมาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา หากแต่แกล้งส่งค้อนกลับไปให้เพื่อนเล็กน้อยพองาม

" งั้นเอาตามนี้แล้วกัน " โยธินรีบด่วนสรุปทันที

" เอางั้นก็ได้ มารจริงๆ นะแกกะจะสกัดดาวรุ่งฉันใช่ไหม ไอน้อยหน่าเน่า"

" เอ่อพี่โยฝากอ้อมด้วยนะคะ ถ้าตามรถกันไม่ทันยังไงให้อ้อมบอกทางไปแล้วกันนะคะ หอนอกแถวมหาลัยนี่เอง ไม่ไกลหรอกคะ "

ในที่สุดตัณติมาก่อนยอมเดินไปขึ้นรถน้อยหน่าอย่างโดยดีเหลือแต่

สาวน้อยมีนาที่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยพูดอะไรทุกคนก็แยกย้ายหายกันไปหมด

" เดินไหวไหม " เสียงโยธินทำลายภวังค์ของมีนาให้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้มีเธอกลับเขาอยู่แค่เพียงสองคน ในลานไม้หินอ่อนกว้างๆ แห่งนี้ ทุกคนช่างหายกันไปได้รวดเร็วเหมือนเป็นใจ มีนามองหน้าโยธินอย่าง งง ๆ

" เอ่อไหวค่ะ"

" แน่ใจเหรอ ดูเท้าบวมมากเหมือนกันนะ เจ็บรึเปล่าอ้อม " เขาพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างจริงจังแววตาแสดงออกมาอย่างชัดเจน พร้อมกับนั่งชันเข่าค่อย ๆ จับข้อเท้ามีนาที่พันผ้าก็อตไว้อย่างแผ่วเบา โดยที่ขณะนี้ร่างกายของมีนากลับแข็งเหมือนโดนอะไรบางอย่างมาอำไว้

" จะขี่หลังหรือจะให้อุ้ม"

" คะ " มีนาหันมาถามโยธิน ด้วยสีหน้าและแววตางุน งง เพราะยังไม่ได้เตรียมใจมารับกับสถานการณ์นี้ ที่มีเขามาร่วมห่วงใย

" พี่ถามว่าอ้อมจะขี่หลังหรือจะให้พี่อุ้มครับ คนดี "

" เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ คุณโยธิน ฉันเดินเองได้ " มีนาตอบกลับไปพร้อมเสียงเเข็งกร้าวขึ้นทันทีความเป็นตัวเองเริ่มจะกลับมาอีกครั้ง จริง ๆ แล้วกำลังบอกหัวใจตัวเองให้เข้มแข็งไว้ต่างหาก พร้อมกับลุกยืนขึ้นอย่างเต็มความสูง

โยธินจึงลุกยืนขึ้นเช่นกัน มีนาจัดว่าเป็นคนสูงแล้ว หากแต่เมื่อยืนเที่ยบกับโยธิน ทำให้เธอดูตัวเล็กบอบบางไปถนัดตา อาจเป็นเพราะหุ่นนักกีฬาของเขาก็เป็นได้ มีนาขยับเท้าเพื่อจะก้าวเดินพิสูจน์ว่าเธอสามารถเดินได้ด้วยตัวเอง แต่ก็ต้องเสียหลักทำท่าจะล้มลงเมื่อปลายเท้าที่สำผัสลงไปบนพื้นกลับเจ็บเกินกว่าจะสามารถรับน้ำหนักตัวของเธอได้

" โอ๊ย ... " เสียงมีนาขาดหายไป พร้อมลมหายใจอุ่นของเขาที่รดรินอยู่เหนือใบหน้าห่างกันแค่เพียงคืบขณะนี้ร่างกายของมีนากำลังอยู่ในการเกาะกุมของของเขา ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของเขา พร้อมเขาเต็มใจเบียงตัวมารับเธออย่างไม่ต้องการให้เธอขยับไปไหนอีก ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ เธอยังคงจำสัมผัสนี้ได้ดีแม้มันจะห่างเหินไปจากร่างกายเธอนานแล้วก็ตาม แต่หัวใจชั้นในสุดของเธอกลับไม่เคยลืมเขาได้สักวินาที

" อวดดี "

มีหน้าค่อย ๆ เงยหน้าเเดงก่ำขึ้นมาปะทะสายตากับเขา อะไรบางอย่างในดวงตาเขาทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกนอกจากยืนอยู่อย่างนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังของเขาเรียบร้อยแล้ว .....