..............................

"ขอแนะนำเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่นะ เขาชื่อ วชิรา จันกุล" อาจารย์ที่ปรึกษาแนะนำตัวผมให้เพื่อนร่วมชั้นได้รู้จัก
เนื่องจากผมพึ่งจะย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้เป็นวันแรก

"เอ๋? ชื่อ วชิรา จันกุล อย่างนั้นเหรอ?"

"วชิรา จันกุล ชื่อเดียวนามสกุลเดียวกันเลยแฮะ"

"อืม จริงด้วยๆ เหมือนกันเลย"

ผมยืนงงอยู่หน้าชั้น ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ พูดเรื่องอะไรกัน นักเรียนหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นถามอาจารย์ว่า

"อาจารย์คะ วชิรา คนนี้เป็นญาติกับ วชิรา คนนั้นหรือเปล่าคะ"

"อ้า..........ไม่หรอก เขาไม่เกี่ยวกับวชิราคนนั้น แค่บังเอิญชื่อซ้ำกันน่ะ"
"เอ้อ.......วชิรา ไปนั่งเก้าอี้ว่างตัวนั้นสิ"

"ครับ" ผมรับคำแล้วเดินไปนั่งที่ๆ อาจารย์บอก

นักเรียนคนอื่นๆ ในห้องยังคงแอบมองผมเป็นระยะๆ และซุบซิบกันเองเบาๆ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรสักเท่าไหร่
แต่ดูเหมือนว่าชื่อของผมน่าจะไปซ้ำกับใครบางคน และทุกคนในห้องก็ประหลาดใจกับเรื่องนี้มาก อย่างไรก็ตาม
พอคาบเรียนแรกเริ่มต้นขึ้นแต่ละคนก็ค่อยๆ หันไปสนใจกับเรื่องที่อาจารย์สอนมากกว่าเรื่องของผม

....

พอถึงช่วงพักระหว่างคาบเรียน ผมก็เริ่มทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งใกล้ๆ เราพูดคุยกันถูกคอสนุกสนาน

"เออนี่ แล้ว วชิราคนนั้นเขาเป็นใครเหรอ?" ผมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้านี้ขึ้นมาได้

"วชิรา คนนั้นคือวชิรา ที่ตายแล้ว!!! " เสียงกร้าวดังขึ้นจากทางด้านหลังผมจึงหันกลับไปมอง

นักเรียนชายรูปร่างสูงใหญ่เป็นคนกล่าวขึ้น หน้าตาของเขาดูแปลกๆ พิลึก อาจเพราะคิ้วของเขาดูเรียวบาง
และหางคิ้วเฉียงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แล้วเขาก็พูดต่อไปว่า

"โต๊ะนี้เป็นของมัน มันตกดาดฟ้าโรงเรียนตาย เป็นอุบัติเหตุ"

"งั้นเหรอ แค่ชื่อเดียวกันแต่ตายไปแล้วงั้นสินะ" ผมกล่าวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"เจ้าวชิราคนนั้นหน้ามันเหมือนกับแก" เขาพูดทิ้งท้ายก่อนเดินกลับไปนั่งที่

"หมอนั่นใครน่ะ" ผมกระซิบถามคนที่นั่งใกล้ๆ

"มันชื่อศิระน่ะอย่าไปมีเรื่องกับมันเลยนะ"

"อื้อ"

ผมไม่อยากมีเรื่องกับใครอยู่แล้ว แต่ดูท่าทางเจ้าศิระนั่นจะไม่คิดเหมือนผม แววตาที่เขามองผมมันดูแปลกๆ
ระหว่างที่อยู่ในห้องเรียนเขาก็คอยจับตามองผมอยู่ตลอด จนผมเริ่มรู้สึกอึดอัดแต่ก็อดทนทำเป็นไม่สนใจ
ผมเป็นคนใหม่อยากจะผูกมิตรไมตรีกับคนอื่นๆ มากกว่าสร้างศัตรู

....

ตอนบ่ายแก่ๆ หลังเลิกเรียนขณะที่ผมกำลังปิดตู้ล็อกเกอร์ หลังจากที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"นี่วชิรา ขอยืมเงินใช้หน่อยสิ" ศิระนั่นเอง เขามายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ผมหันไปจ้องหน้าเขานิ่งๆ แล้วทำท่าจะผละไปเฉยๆ ศิระจึงใช้มือขวายันตู้ล็อกเกอร์ขวางทางผมเอาไว้

"เฮ้ คิดข่มขู่กันหรือไง" ผมจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว

"ไม่ได้ข่มขู่ แค่ขอเงินใช้เท่านั้นเอง ถ้าเป็นวชิราคนก่อนล่ะก็มันให้ทันทีเลย"

"ฮึ คงใจดีมากสินะ ไปหาจากคนอื่นเถอะ" ผมเบี่ยงมือของเขาที่ยื่นมาขวางให้พ้นทาง แล้วก้าวผ่านเขาไปเฉยๆ

"เชอะ ระวังจะตกตึกตายอีกคนล่ะ" ศิระพูดขึ้นมาลอยๆ ทว่าน้ำเสียงฟังดูคล้ายแช่งชัก หรือไม่ก็คงเป็นคำขู่

ผมเดินออกจากตึกเรียนไปทางประตูรั้วใหญ่ด้านหน้าเพื่อที่จะกลับบ้าน เพื่อนในห้องคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผม

"วชิราแกนี่กล้าจริงๆ เลยว่ะ ไม่กลัวศิระเลยนะ เจ๋งจริงๆ ว่ะเพื่อน อ้า! จริงสิ ตรงนี้ไง! ตรงที่แกยืนอยู่นั่นแหละ"
"เจ้าวชิราคนก่อนมันตกจากดาดฟ้าลงมาตายตรงนี้ล่ะ ดูสิยังมีคราบเลือดอยู่เลย"

ผมรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้ดูจะสนุกตื่นเต้นเอามากๆ กับการที่ได้ชี้ให้ 'วชิรา' ดูสถานที่อันเป็นวาระสุดท้ายของ 'วชิรา'
ผมขนลุกซู่ รู้สึกแปลกๆ แย่ๆ อย่างไรก็ไม่รู้ ที่ได้มายืนดูที่ตายของตัวเอง อ๊ะ! ไม่ใช่สิ ผมเริ่มมึนหัวรู้สึกสับสน

....

แล้วผมก็พลัดตกจากดาดฟ้า ลอยละลิ่วแหวกอากาศพุ่งลงสู่พื้นเบื้องล่าง ขณะที่ร่างของผมกำลังจะกระแทกกับพื้น
ผมก็สะดุ้งตื่น!! ชุดนอนของผมชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจหอบถี่อย่างกับคนที่พึ่งวิ่งแข่งร้อยเมตรมาหมาดๆ

"อา...ฝันไปหรอกหรือ?!!" ผมพยายามปรับลมหายใจให้ช้าลง นึกถึงความฝันแล้วใจคอไม่ค่อยดีเลย

....

เช้าวันรุ่งขึ้นผมมาโรงเรียนเป็นวันที่สอง เมื่อเดินมาถึงจุดที่วชิราคนก่อนตกลงมาตาย ผมก็หยุดยืนก้มลงมองดู
คราบเลือดที่พื้น และเมื่อผมแหงนหน้าขึ้นไปมองบนดาดฟ้า ก็เห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปดู
ประตูดาดฟ้าปิดอยู่แต่ไม่ได้ใส่กุญแจเอาไว้ มีข้อความ  ห้ามเข้าเด็ดขาด  ติดเอาไว้ที่หน้าประตูด้วย
เมื่อผมเปิดประตูออกไปก็เห็นนักเรียนชายคนหนึ่งยืนอยู่เพียงลำพัง มีช่อดอกไม้สดใหม่ช่อหนึ่งวางอยู่ที่พื้น
ผมก้าวเดินเข้าไปหาเขา

"แกตามฉันขี้นมาทำไมวชิรา! อยู่ในห้องแกก็เอาแต่จ้องฉัน ฉันไม่ชอบ!"

"คนที่จ้องน่ะมันนายต่างหาก ศิระ"

"ยังไงฉันก็ไม่ชอบแก แกมันเหมือนเจ้าวชิราคนนั้นมากเกินไป"

ทันใดนั้น!! ศิระก็ตรงเข้ามาขยุ้มคอเสื้อผม แล้วออกแรงยกตัวผมขึ้นจนเท้าแทบไม่ติดพื้น เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้
ริมดาดฟ้ามากขึ้นทุกที โดยฉุดกระชากลากตัวผมให้ออกไปด้วย

"เฮ้ จะทำอะไรน่ะ!? มันอันตรายนะ!!"
ผมพยายามขืนตัวไว้แต่ต้านแรงเขาไม่ไหวศิระแข็งแรงกว่าผมมาก ผมตกใจกลัวไม่นึกว่าเขาจะกล้าทำอย่างนี้
ขอบกั้นบริเวณริมดาดฟ้าสูงแค่เข่าเท่านั้นเอง ผมเหงื่อกาฬแตก คิดในใจหากเกิดพลาดพลั้งขึ้นมามีหวังผมได้
ตามวชิราคนก่อนไปแน่ๆ

"เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด ฉันคิดจะทำให้มันตกใจกลัวเล่นๆ ..............แต่ดันหลุดมือไปได้"

ผมขนลุกซู่ วชิราคนนั้นตายเพราะศิระหรือนี่ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติ แต่ในสถานการณ์อย่างนี้
ผมจะทำอย่างไรดี แล้วศิระก็กระชากตัวผมเข้าไปใกล้ เพ่งมองหน้าผมตาไม่กระพริบ

"กะ..แกเหมือนมันมาก" เขาพูดเสียงสั่นๆ
"บอกมา...แกคือวชิราใช่ไหม!?"
"แกเป็นวชิราจริงๆ ใช่ไหม!?" ศิระตะคอกใส่ผม ทว่านัยน์ตาของเขากลับส่อแววหวาดวิตกอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจผมเต้นรัวแรงแทบทะลุอกแต่ก็ทำใจดีสู้เสือจ้องตาเขาเขม็ง พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นก่อนที่จะตอบไปว่า

"ใช่ ฉันคือวชิราที่แกฆ่าไงล่ะ!!" ได้ยินดังนั้นศิระก็หน้าถอดสีปากคอสั่น มือที่ขยุ้มคอเสื้อของผมอยู่ก็เริ่มคลายออก

"กะ...กะ...แก เป็นแกจริงๆ ..." ศิระรีบผละออกจากผมอย่างตื่นตระหนก เขาก้าวถอยหลังโดยไม่ได้มองแล้วพลาด
ไปสะดุดกับขอบกั้นริมดาดฟ้าทำให้เสียหลักหงายหลัง พลัดตกจากดาดฟ้าลงไป

"อ๊าาาา..........าาาา........าาา.......าา..................." เสียงเขาแหกปากร้องดังลั่น ก่อนจะเงียบกริบในเวลาต่อมา


ศิระตกลงไปแล้ว!!

ผมรีบชะโงกลงไปดูเห็นร่างของศิระนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นข้างล่างนั่น เลือดสีแดงฉานกระจายเต็มพื้นรอบๆ ศีรษะของเขา ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองเหลือเกิน ผมรู้สึกวิงเวียนจนเกือบจะวูบตกดาดฟ้าตามลงไปอีกคน
แต่ก็ทรุดตัวลงพิงขอบกั้นไว้ได้ก่อน


ศิระตายแล้ว!! มันเป็นอุบัติเหตุ!!


หลายวันต่อมาผมมีโอกาสได้ดูรูปวชิราเป็นครั้งแรก หน้าตาของเขาไม่เหมือนกับผมเลยสักนิด จึงทำให้ผมสงสัยว่า
ทำไมศิระถึงเห็นผมกับวชิราหน้าเหมือนกันได้ น่าแปลกจริงๆ

"เอ้อ แนะนำเพื่อนใหม่...ตั้งแต่วันนี้ไปเขาจะมาเรียนกับเรา..."
เสียงอาจารย์ที่ปรึกษากล่าวขึ้นที่หน้าชั้น เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องสะดุ้งสุดตัว ผมยังจำใบหน้าของคนที่ยืนยิ้ม
อยู่หน้าชั้นได้ดี อาจเพราะเขามีคิ้วที่เรียวบาง และหางคิ้วเฉียงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด


"สวัสดีครับ ผมชื่อศิระ"


..............................

แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 48 03:40:15