CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangGameRoom


    ชุลมุน วุ่นใจ ความรัก (ตอน...เพียงเพื่อน)

    เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสาวคนสนิท ที่ดำรงคำว่าเพื่อนไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลายดังขึ้นข้าง ๆ ตัว มือใหญ่ละจากคีย์บอร์ด คว้าโทรศัพท์มือถือโยนไปให้คนที่นั่งดูทีวีสบายใจบนเตียงนอน โดยไม่ได้ดูเบอร์

    “อุ้ม ว่าไง”
    ชื่อที่ออกจากปากเพื่อนนั้น ทำให้ชะงักไปนิด ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็ชื่อนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เขาเคยเรียกติดปากอยู่เสมอ ยามที่เป็นคนข้างกายของกันและกัน ก่อนที่จะกลายเป็นคนอื่นระหว่างกันไป

    “รถชน…ที่ไหน”
    เสียงสาวอวบรูปร่างเกือบเป็นนางแบบ ถ้าเพื่อนรักลดพิกัดลงได้กว่า 10 โล นั้น เรียกร้องให้คนที่ตอนแรกทำท่าไม่สนใจ ละมือจากงานทันที ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อน สายคาบ่งบอกความเป็นห่วงชัดเจน โดยไม่ปิดบัง

    “สี่แยกข้างมหาลัย แล้วมีใครอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
    เก๋ ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง เวลาล่วงเลยไปจนย่างเข้าเช้าวันใหม่ไม่ถึงชั่วโมงดี และเพื่อนสาวในสาย คงเพิ่งออกจากคณะ หลังจากทำรายงานจนดึก

    แต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไร คนที่ใจไปถึงที่เกิดเหตุก่อนแล้ว ก็ผลุนผลันออกไปจากห้อง พร้อมด้วยกุญแจรถคันเก่ง โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง และไม่รอชวนใครไปด้วย ไปนานเกิน 5 นาที เพราะความใกล้ของระยะทาง และความเร็วที่เหยียบมา ร่างสูง ขาว ก็ลงจากรถจี๊บคันเก่งทันที ที่เห็นรถเก๋งคันเล็กทะเบียนคุ้นตาที่จำได้ดี ซึ่งจอดอยู่โดยมีกระบะกลางเก่าอยู่ไม่ห่างนักอีก 1 คัน

    “เป็นยังไงบ้าง”
    น้ำเสียงห่วงใยถูกถามอกมาอย่างไม่ปิดบัง ตั้งแต่เลิกรากันมานานกว่า 1 ปี ความเป็นเพื่อนที่เคยมีมาก่อนหน้านี้ ก็หายไปพร้อม ๆ กับความสัมพันธ์ที่จบลง

    “เราไม่เป็นอะไรอ่ะ แต่รถ…”
    คนพูดเหลือบไปมองรถคันเล็กของตนเองที่ใช้มา 4 ปีเต็ม ตั้งแต่ปี 1 และตอนนี้ก็เป็นรอยรอบคัน

    “ทำไมเยอะขนาดนี้ล่ะ”
    คนถามอยากจะเอื้อมมือไปดึงร่างบาง ๆ ตรงหน้า มาไว้ใกล้ตัว อย่างน้อยก็เพื่อปลอบใจ แต่สิ่งที่ทำได้จริง ก็เพียงส่งสายตาให้กำลังใจไปให้เท่านั้น

    “ชนเข้าข้าง ๆ น่ะ แล้วรถมันหมุน เลยเกี่ยวเอาข้างทางไปด้วย”
    คนพูดถึงจะยังสามารถครองสติได้ดี แต่น้ำเสียงก็ยังไม่หายจากความหวดหวั่นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างสูงเกือบจะเอื้อมมือไปจับมือที่สั่นน้อย ๆ ของคนตรงหน้าไว้แล้ว ถ้า...

    “อุ้ม เป็นยังไงบ้าง”
    เสียงทุ้ม ซึ่งแสดงความห่วงใยยิ่งยวด ของร่างสูง ที่คล้ายกับเขาแทบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูง ผิวขาว จากเชื้อสายจีน หรือแม้กระทั่งดวงตาห่วงใยที่ทอดมองหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้า

    คนมาใหม่ทีก้าวลงจากรถสีขาวของสนามบิน โอบร่างบางของคนรักมากอดไว้หลวม ๆ และภาพบาดตานั้น ก็ส่งให้คนที่มาก่อนรู้สึกหมดความหมายขึ้นมาทันที พลางนึกว่า เขามาทำอะไรที่นี่ ในเวลานี้

    “เอ็กซ์”
    เสียงอุ้มเอ่ยเรียกแผ่วเบา ก่อนจะผละตัวเองออกจากวงแขนที่แม้จะคลายออกแล้ว แต่ก็ยังเกาะกุมมือบางไว้แน่นด้วยอาการแสดงความเป็นเจ้าของ

    “เรายังไม่ได้ทานข้าวเลย ไปหาไรกินด้วยกันมั้ย”
    คนที่พยายามไม่พูด ไม่เจอหน้า ไม่ทักทายมาตลอด 1 ปีเต็ม ๆ ที่เลิกกันไป เกือบจะส่ายหน้าปฏิเสธ ถ้าไม่เห็นแววตาที่มองมาอย่างขอร้องของคนที่ “เคย” รัก

    และก็ไม่รู้ว่าเพราะเขายังตัดใจไม่ได้ซะที หรือว่าอะไรดลใจ บรรยากาศการกินข้าวของคนสามคน ก็เลยอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน หญิงสาวคนกลางไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่าเรื่องทั่ว ๆ ไป โดยที่ไม่แนะนำให้ชายหนุ่ม 2 คนรู้จักกัน ก็ทำไมจะต้องแนะนำ เอ็กซ์คิดย้อนไปหาภาพในอดีต

    เมื่อไหร่กันนะที่เขาหลงรัก สาวน้อยรูปร่างบอบบาง ผิวละออไปทั้งตัว ดีกรีหรีดเดอร์คณะบริหาร และเขาใช้เวลานานแค่ไหนในการตามจีบ ตามตื้อ จนได้ครองใจเธอ ก่อนที่จะจากลากัน ด้วยความงี่เง่า และ เอาแต่ใจของเขาเอง และผู้ชายที่เธอเลือกมาแทนเขา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่แม็ก แฟนเก่าที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ตอนนั้นเขารู้สึกราวกับว่า สองปีกว่า ๆ ที่คบกันแบบแฟน มันไม่มีค่าเลยสำหรับผู้หญิงคนนี้ เพราะเธอสามารถตัดเขาออกจากใจไปได้ง่ายดาย เขาเสียอีก ที่ทำไม่ได้แม้มองหน้า ก็เพราะ ทุกครั้งที่มอง มันก็จะเจ็บ เจ็บไปถึงหัวใจ

    “ขอบคุณนะเอ็กซ์ ที่อุตส่าห์มาดูเค้า”
    เสียงหวาน ๆ ทำลายความเงียบบนโต๊ะลง และคนที่เหม่อไปไหนต่อไหน ก็ดึงสติกลับมาได้ทันที

    “ไม่เป็นไร ก็เพื่อนกันนี่นา”
    นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาสามารถพูดคำนี้ได้เต็มปากเต็มคำ คงเพราะรู้ว่า สำหรับเขาแล้ว เธอคนนี้คงให้ได้เพียงความเป็นเพื่อนเท่านั้น และเมื่อคนฟังทำท่าน้ำตาคลอขึ้นทันทีที่เขาจบประโยค เอ็กซ์ ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอีกครั้ง ... เขานี่มันผู้ชายประเภทไหนนะ ตอนคบกันก็กี่ครั้งที่ผู้หญิงคนนี้ต้องเสียน้ำตาให้ แล้วนี่ยังทำให้เธอไม่สบายใจกับเจ้าอาการรับไม่ได้ที่ต้องเลิกกันมาอีกเป็นปี...

    มือหนาอบอุ่น ที่ครั้งหนึ่ง อุ้มเคยคิดว่าจะปกป้องเธอได้ เอื้อมมาจับมือเธอไว้นิ่ง ๆ โดยไม่สนใจสายตาของคนข้าง ๆ ที่แทบกลั้นหายใจ ไม่ให้ปล่อยหมัดออกไป หรือแสดงอาการอะไรใส่ หนุ่มน้อยที่คล้ายเขาค่อนข้างมาก ถ้าไม่นับวัยที่อ่อนกว่าถึง 3 ปี

    “ขอโทษนะ”
    เขาพูดได้เพียงเท่านั้นจริง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ไปยังรถจี๊บคู่ใจที่อยู่ไม่ห่างนัก และจากไปโดยไม่พูดอะไรมากกว่านี้

    *****

    จากคุณ : น้องเล็ก - [ 24 ก.พ. 48 18:13:23 A:203.156.190.55 X: ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป