" นี่แนะ นี่เเนะ พี่โยปล่อยเค้าลงเดี๋ยวนี้นะ"
" ไม่เอาหน่าอ้อม นั่งดี ๆ เดี๋ยวตกลงไปไม่รู้ด้วยนะ"
" พี่โยนะ พี่โยอ้อมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ"

" อ้าวได้ไงเกิดลูกสาวเขาขาแข้งหักเพราะมาเป็นคู่ซ้อมให้พี่ พี่ไม่ต้องมาชดใช้กรรม ด้วยการต้องรับเลี้ยงอ้อมไปชั่วชีวิตหรอกรึ"

" นี่ เเหนะ หนอยไอพี่โยบ้า อย่าให้ลงไปได้นะ"
หลังเสียงกวน ๆของเด็กหนุ่มจบลงมือน้อยๆ ค่อย ๆ แจกกำปั้นลงบนหลังพี่โยของเธอที่ขณะนี้มีเธอขึ้นไปนั่งอยู่อย่างไม่ยั้งมือ เหตุนี้กระมังเขาจึงทำท่าจะเสียหลักล้ม ด้วยความตกใจเธอจึงรีบเกาะคอเขาแน่นกว่าเดิม จะว่าไปมันก็เลยกลับกลายเป็นกอดหลังเขาเข้าไปเต็ม ๆ นั่นเอง เสียงหัวเราะอย่างขบขันอะไรบางอย่างดังขึ้น จึงทำให้เธอรู้ว่าโดนเขาหลอกซะแล้ว เธอจึงไม่พูดอะไรกับอีกเลยจนถึงบ้าน


" คุณ คุณโยธินเป็นอะไรไปรึเปล่า " ชายหนุ่มเจ้าของชื่อหันมาสนใจเสียงข้างหลังและค่อย ๆ กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

" เอ่อ ถึงห้องฉันแล้วค่ะ ปล่อยฉันลงได้แล้ว" เธอพูดพร้อมกลับขยับตัวทำท่าจะลงอย่างไม่รอฟังความเห็นของอีกฝ่าย จนเขาต้องค่อยๆ ย่อตัวให้หญิงสาวลงจากหลังของเขาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะเสียหลักล้มลงไป เมื่อเธอลงจากหลังเขาเรียบร้อยแล้วด้วยความรีบเธอทำท่าจะเสียหลักเขาจึงขยับจะไปประคองหญิงสาวเพื่อที่จะเดินเข้าไปในห้อง

" เอ่อไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเดินเองได้" เสียงกร้าวกังวารขึ้นทันที

" อวดเก่ง อวดดี "
" คุณ... "

" ดี ขอให้คุณเก่งไปให้ตลอดนะคุณมีนา หวังว่าพรุ่งนี้ผมคงจะได้เห็นหน้าตาอวดดีของคุณที่ชมรม"

เขาพูดจบก็มองหน้าเธอนิ่ง ๆ และหันหลังกลับไม่พูดว่าอะไรอีก

เดี๋ยวคุณโยธิน เขาชะงักเท้าเล็กน้อยหากไม่ได้หันมามองหน้าคนเรียก

" เอ่อ ขอบคุณคะ แต่แค่สำหรับวันนี้เท่านั้น"
โยธินไม่พูดว่าอะไรก้าวเท้าเดินออกไปทันที เมื่อร่างเขาหายลับตาไปแล้ว มีนาจึงค่อย ๆ นั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง อันที่จริงเธออยากจะพูดขอบคุณกับเขาดี ๆ เหมือนกันก็เขาอุตส่าห์ แบกเธอขึ้นบันไดมาใช่ว่าใกล้ ๆ ซะเมื่อไหร่ เพราะห้องเธออยู่ชั้น 4 ถ้าอยู่ชั้น8 เขามิต้องเดินกันขาลากหรอกหรือ

“ เฮ้ยอ้อม ไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ไปเข้าห้อง “ เสียงตัณติมาซึ่งมาถึงก่อนได้สักพักร้องทักเพื่อนเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นเพื่อนนั่งกองอยู่กับพื้น และค่อย ๆ ช่วยพยุงมีนาเข้าห้องอย่างระมัดระวัง







ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง
เสียงตบเบาะดังขึ้นในโรงยิม ที่เปิดไฟสลัว ๆ ทั้งที่อาคารอื่นๆ กลับเงียบสงัด เพราะขณะนี้ก็จะปาเข้าไปเที่ยงคืนอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว ชายหนุ่มในชุดยูโด ค่อย ๆเลื่อนล้มตัวลงนอนด้วยเหงื่อที่อาบไปทั่วร่าง ขณะนี้ทั้งหมดของความคิดเขาดันมีแต่ใบหน้าของเด็กหญิงผมเปีย เมื่อ8 ปีก่อน ทั้งๆ ที่เขาพยายามจะลืมมัน...

ยังจำได้ว่าหลังจากที่เขาพาเด็กหญิงมีนาไปส่งที่บ้านเด็กสาวแล้ว พ่อกับแม่ของเธอรีบพาเธอไปโรงพยาบาลทันที ในที่สุดขาของมีนาสาวน้อยคู่ซ้อมตัวน้อย ๆ ของเขา ก็ต้องเข้าเฝือกต้องใช้ไม้เท้าช่วยไปหลายอาทิตย์เพราะความที่เขาพลาดเอง ไม่เซฟเธอให้ดี ทั้ง ๆ ที่พ่อของเขามักจะสอนประจำว่านักยูโดที่ดีควรจะเซฟความปลอดภัยของคู่ซ้อมด้วยขณะทุ่ม จนในที่สุดเธอก็เจ็บตัวเพราะเขาจนได้ เขาเป็นห่วงเธอมาก

เมื่อกลับจากโรงเรียนก็รีบไปหาเธอก่อน เวลาซ้อมก็ขาดสามาธิเพราะมัวแต่คิดเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับตัวเธอทั้งๆ ที่เขาไม่เคยรู้ตัวเองมาก่อนว่าจะเป็นห่วงเธอได้มากขนาดนั้น จนกระทั่งเธอเจ็บตัวครั้งนั้น ทำให้เขาได้รู้ความจริงบางอย่างในหัวใจที่เขายังยอมรับมันไม่ได้ อาจเพราะเขาคงยังเด็กเกินไป ช่วงนั้นเขาเริ่มสับสนตัวเอง เขาจำได้ว่าเขาไม่ต้องเป็นอันซ้อมยูโดเพราะมัวแต่ใจลอยจนขาดสมาธิ พ่อของเขาเริ่มสังเกตเห็นจึงเรียกเข้าไปพูดคุย และตักเตือน เพราะอีกไม่นานเขาจะต้องลงแข่งระดับจังหวัด พ่อเขาก็หวังไว้มากซะด้วย

หลังจากนั้นตั้งแต่มีนาถอดเฝือกเขาก็พยายามเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอเสมอ โดยให้เหตุผลว่าเพราะกลัวเธอจะเจ็บตัว แต่อันที่จริงแล้วลึก ๆ มันเป็นเพราะว่ากลัวเธอจะมารบกวนหัวใจเขาและทำลายสมาธิเขาอย่างที่เขาไม่สามารถห้ามได้ เขายอมรับว่าขณะนั้นเขาเห็นแก่ตัวไม่ทันนึกถึงความรู้สึกของเธอ เพราะมัวแต่นึกถึงความรู้สึกตัวเอง จนเขาแน่ใจตัวเองก็กะว่าจะรอให้การแข่งครั้งใหญ่ผ่านไปก่อน และเขาจะมอบความสำเร็จของความตั้งทั้งหมดให้กับเธอ

วันนั้น วันที่เขาคว้าเหรียญทองมาได้มันควรจะเป็นวันแห่งความสำเร็จของเขา หากแต่เธอกลับเป็นคนแรกที่เขานึกถึง แต่เมื่อเขากลับมาบ้านก็ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า ไม่มีเธอร่วมรับรู้ด้วยอีกแล้ว มีเพียงจดหมายกับเชือกเส้นเล็ก ๆ ทิ้งไว้ในรองเท้าคู่เก่าที่เขามักจะใส่ไปเล่นกับเธอเป็นประจำ เธอย้ายบ้านไปแล้วโดยที่เขาไม่รู้เลยอาจเป็นเพราะว่าช่วงนั้นเขาต้องเก็บตัวเพื่อลงแข่งจึงไม่มีใครสนใจจะบอกเขาเพราะมีเรื่องสำคัญกว่ารออยู่ หรืออาจจะคิดว่าเขารู้แล้ว เมื่อเขากลับมาก็สายเกินไปเธอจากไปแล้ว

เหรียญทองที่เขาตั้งใจเอาไปให้เธอ เหมือนเส้นก่อน ๆ ที่เคยเอาไปให้เธอทุกครั้งหลังชัยชนะ และมักจะได้เห็นสีหน้าดีใจเสมอ มันทำให้เขามีความสุขอย่างเเปลกประหลาด เหรียญทองทั้งหมดที่เขาไม่เคยนับหรอกว่ามันมีกี่เส้น เมื่อเขากลับไปวันนั้นมันกลับกองอยู่บนที่นอนของเขา ซึ่งแม่เขาบอกว่า

" น้องอ้อมฝากมาคืน " และมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

เขามารู้ทีหลังว่าพ่อของเขาจงใจปิดบังไม่ให้เขารู้เรื่องที่มีนาจะย้ายบ้าน เพราะกลัวจะกระทบกับผลการแข่งขัน

" มันเป็นอารมณ์ของเด็ก ๆเดี๋ยวก็ลืม " พ่อเขาบอกกับเขาเช่นนั้นและหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยพูดถึงเธอกับใครอีกเลยพยายามทุ่มเทให้กับยูโดที่เขารักและ เขารู้ว่าเขาคือความหวังของพ่อ เขาจึงทุ่มเททั้งหมดให้กับมันอันที่จริงแล้วเพื่อจะลืมใครบางคนด้วยต่างหาก

และพ่อเขาก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าตั้งแต่วันนั้น จวบจนนาทีนี้เขากลับไม่เคยลืมความรู้สึกที่เขามีต่อเด็กผู้หญิงผมเปียคนนั้นได้เลย วันที่เขาดีใจที่สุดตั้งแต่เขากับเธอจากกันก็คือวันที่ เขาพบกับสาวน้อยผมซอยนอกจากหน้าตา และบุคลิกที่คุ้นเคยแล้ว เเววตาของเธอที่เขาจำได้ดีและไม่เคยห่างหายจากความทรงจำไปแม้สักวินาที

เขาเริ่มสบัดศรีษะไปมาเหมือนต้องการให้บางสิ่งบางอย่างหลุดออกไปจากทั้งที่เขารู้ดีว่าไม่มีทางทำได้ และจึงลุกขึ้นซ้อมต่อเพื่อสกัดอาการฟุ้งซ่านที่มันค่อย ๆ แทรกเข้ามาเหยียบยืนในสมอง



" โอ๊ย ถุยเบา ๆหน่อย สิวะ"
" เท้าฉันแทนที่จะหาย มันจะยิ่งหนักกว่าเดิม"
" โธ่ ไออ้อม บ่นอยู่ได้มันต้องเจ็บก่อนสิวะ เพื่อให้เส้นเอ็นอยู่ตัวเชื่อเดะมือชั้นนี้แล้ว"
" ชั้นไหนวะ สวรรค์หรือนรก "
มีนาแกล้งแซวเพื่อนเล่นเมื่อเห็นเพื่อนจริงจังกับการนวดให้เธออย่างตั้งใจพร้อมกับมองตัณติมาอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไรต่อ จนตัณติมาต้องเป็นฝ่ายร้องถาม

"มองไรวะอ้อม หน้าฉันมีอะไรติดอยู่"
" ป่าว เพียงแต่หน้าแกมีคำว่าเพื่อนแท้ติดอยู่ไง อยากจะบอกว่าขอบใจแกมากนะตัณติ สำหรับวันนี้แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน"

" บ้าหน่าไออ้อม มาขอบจงขอบใจดี เดออะไร ฉันก็เขินแย่สิ แต่จะว่าไปแล้วเพื่อนดี ๆ อย่างฉันหายากนะโว๊ย "

"หนอย ยกหางเป็นไม่ได้เลยนะยายถุย "

มีนาพูดพร้อมแกล้งปาหมอนที่อยู่ใกล้ๆ มือใส่ตัณติมา อีกฝ่ายเลยปากลับไป แล้วสงครามหมอนน้อย ๆ ก็เกิดขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนรักทั้งสองคน ทีมีความห่วงใยซึ่งกันและกัน





เก๊าะ ๆ โป๊ก ๆ ปั๊ง ๆ

" เปิดซะทีสิวะ ไอปุ๋ย ไออ้อมจะนอนให้แม่หมูเรียกยายหรือไง “

" เอะอะ อะไร กะเทยควายที่ไหน มาวางระเบิดแถวนี้วะ " ตัณติมาแกล้งแซวน้อยหน่าขณะเปิดประตูมาเห็นน้อยหน่ายืนหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วค่อยแทรกตัวน้อง ๆฮิปโปเข้ามาข้างใน

" ว่าไงเพื่อนสาว เป็นอะหยังกะเจ้า " เสียงมีนาแซวต่อท้ายตัณติมาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ