เดวิดวางลาเรซ่าที่พื้น เขาเงยหน้าขึ้นมามองแซมแวบนึงก่อนที่จะหันไปพูดกับลี
"ลี! แย่แล้ว! ลาเรซ่าโดน
รถชน" เดวิดพูดคำหลังอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
"ไม่ต้องปิดหรอกครับ
ผมบอกเธอหมดแล้ว" ลีรีบเดินมาคุกเข่าอยู่ข้างๆร่างของลาเรซ่าทันที
"เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย" เขาพูดพร้อมกับจับที่ข้อมือของลาเรซ่า
"คือพวกเราไปสอดแนมที่ฐานกำลังของชาวเวทย์ว่ามีความเคลื่อนไหวหรือเปล่า แต่ถูกจับได้ แล้วพวกมันก็ปล่อยพลังมาโดนลาเรซ่า และก็ไล่ล่าพวกเรา แต่
พ่อหนีมาได้"
ลีมีสีหน้าหวาดวิตกในขณะที่วัดชีพจรของเธอ เขานิ่งเงียบไปซักพักก่อนที่จะวางมือของลาเรซ่าลง
"
แม่" เขาพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือและนั่งลงไปบนพื้นอย่างหมดแรง ส่วนเดวิดนั้นหน้าของเขาเผือดซีด มือของเขาสั่นน้อยๆ ขณะที่ก้มลงประคองร่างที่ไร้วิญญาณของคู่รักขึ้นมา แล้วบรรจงกอดอย่างทะนุถนอมก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ทันใดนั้นร่างของลาเรซ่าก็แตกสลายกลายเป็นน้ำสีเงินประกายที่ซึมหายลงไปในพื้นอย่างรวดเร็ว แซมอุทานออกมาเบาๆด้วยความตกใจแต่เธอก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรที่จะถามอะไรในตอนนี้จึงนิ่งเฉยเสีย
"ผมน่าจะไปแทนแม่
ถ้าผมไป
ผมอาจจะช่วยตอบโต้ได้บ้าง
ทำไมกัน
ทำไม!!" ลีเอามือกุมศีรษะ
"ลี
อย่าโทษตัวเองเลยนะ
ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก" แซมจับที่ไหล่ของลีเบาๆ
"ผมจะต้องล้างแค้น" ลีคำรามด้วยความโกรธแค้นในขณะที่ดวงตาสีฟ้าสดใสของเขายังเต็มไปด้วยน้ำตา แซมมองลีแล้วหันไปมองเดวิดที่กำลังก้มหน้านิ่ง เขาหยุดร้องไห้แล้ว แต่ทว่าดวงตาของเขายังคงเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา
"ฉันจะร่วมมือกับคุณ" แซมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ทั้งลีและเดวิดต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองแซมด้วยความแปลกใจ
"แซม
ขอบคุณมาก!
ขอบคุณ
" ลีมองแซมด้วยความรู้สึกที่ยินดีอย่างท่วมท้น
"เอาล่ะ
ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะต้องทำให้แซมดื่มน้ำมอบพลังเป็นอย่างแรก" คุณเดวิดพูดพลางเดินนำไปที่ห้องลับนั้นโดยที่มีลีและแซมเดินตามไปติดๆ
พอแซมก้าวเข้าไปในห้องนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านเข้ามาทั่วทุกอณูในร่างกายของเธอทันที ภายในห้องนี้มีลักษณะที่ต่างจากห้องอื่นๆในบ้านนี้อย่างชัดเจน แซมค่อยๆก้าวลงบันไดหินหกขั้นที่สูงชันอย่างช้าๆ
เมื่อแซมลงมาถึงพื้น เธอก็มองสำรวจรอบๆห้องทันที ที่ผนังและพื้นทำมาจากหินทั้งสิ้น และสภาพภายในห้องนี้ทั้งอับและชื้นแล้วตามผนังของห้องได้มีคบไฟวางเรียงต่อกันเป็นแนวอย่างเป็นระเบียบ ทำให้ในห้องนี้เหมือนกับเคยเป็นคุกใต้ดินที่ใช้ทารุณนักโทษมากขึ้น
พอเดวิดเดินไปถึงแท่นหินใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องแล้ว เขาก็ก้มลงวักน้ำจากอ่างน้ำข้างๆแท่นหินนั้นขึ้นมาสาดลงที่ข้างๆแท่นหินนั้น หยดน้ำจำนวนมากได้รวมตัวกันจนกลายเป็นจอกสีเงินอันเล็กๆขึ้นมา และเขาก็ได้หลีกทางมายืนข้างๆแท่นหินนั้น หลังจากนั้นลีก็เดินเข้ามายืนที่หน้าแท่นหิน เขาก้มลงแตะที่ผิวน้ำอย่างเบาๆ ทำให้น้ำบางส่วนพุ่งขึ้นไปบนอากาศแล้วกระจายออกไปตามคบไฟต่างๆ ทันใดนั้นห้องที่มืดมิดก็สว่างจ้าด้วยแสงไฟจากคบเพลิง แซมเงยหน้าขึ้นมองดวงไฟที่อยู่บนคบเพลิงด้วยความประหลาดใจ เพราะดวงไฟนี้ไม่เหมือนกับไฟธรรมดาทั่วไปที่เธอเคยเห็น ลักษณะของมันเป็นดวงคล้ายหยดน้ำและนิ่งมาก สิ่งที่แปลกที่สุดของดวงไฟนี้ก็เห็นจะเป็นลักษณะสีของดวงไฟที่เป็นสีดำสนิทแต่ก็เหลือบประกายไปด้วยสีเงินเจิดจ้า
"แซม
" ลีหันมาเรียกแซมให้เดินไปยืนข้างๆเขา ตอนนี้ใบหน้าของลีดูเคร่งเครียดกว่าปกติมาก และลักษณะท่าทางของเขาช่างไม่เหมือนกับเด็กที่อายุเพียงแค่ 18 ปีเลย
"ดื่มน้ำนี่สิ" ลีพูดพลางพยักหน้าไปทางจอกน้ำอันเล็กที่ตั้งอยู่บนแท่น แซมมองไปที่ของเหลวสีเขียวอ่อนซึ่งคล้ายกับสีของน้ำทะเลที่อยู่ในจอกอันนั้นอย่างลังเล
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจยกจอกน้ำอันนั้นขึ้นดื่ม ทันทีที่ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับน้ำนั้น เธอก็รู้สึกถึงความเย็บที่เหมือนกับน้ำแข็งเพิ่งละลายไหลผ่านเข้าไปในร่างกาย ในขณะเดียวกันนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ แต่แซมกลับรู้สึกว่าร่างกายของเธอหนักอึ้ง พลังอันมากมายเช่นนี้มันมากเกินกว่าที่ร่างกายของเธอจะรับไหว แซมทรุดลงไปนั่งกับพื้นพลางหายใจอย่างอ่อนล้า
"แซม! เป็นยังไงบ้าง" ลีประคองแซมให้ลุกขึ้นยืน
"ท่าทางยานี่จะแรงไปหน่อยนะ" คุณเดวิดพูดขึ้นด้วยเสียงที่ราบเรียบ
"คงจะใช่ แต่มันก็ได้ผลดีไม่ใช่หรือ?" ลีพูดพลางจับผมของแซมขึ้นมาพิจารณาซึ่งคุณเดวิดเองก็มองมาที่ผมของเธออย่างชื่นชมจนแซมเองก็รู้สึกสงสัย เธอจึงจับผมของเธอขึ้นมาดู
ปรากฎว่าจากผมที่เคยเป็นสีน้ำตาลของเธอตอนนี้ได้กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบจะเป็นสีทอง
"ทำไมผมของฉันถึง
"
"เป็นเพราะว่าคุณได้รับการถ่ายทอดพลังจากพวกเรา และอีกหนึ่งอาทิตย์คุณก็จะต้องมาดื่มน้ำนี้อีกครั้ง คุณถึงจะกลายเป็นชาวฟ้าเต็มตัว
แต่ตอนนี้ คุณก็มีพลังมากพอที่จะทำอะไรหลายๆอย่างแล้วนะ ลองใช้พลังของคุณดูสิ" ลีพูดพลางดึงแซมให้นั่งลงบนแท่นหินที่อยู่ตรงหน้าของเธอ
"แล้ว
ฉันจะใช้พลังนี้ได้ยังไงล่ะ?" แซมมองเขาด้วยท่าทีที่ฉงนสนเท่ห์
"ง่ายมาก
เพียงแค่คุณทำใจให้ว่างแล้วคิดถึงแต่สิ่งที่คุณต้องการจะทำเท่านั้น แต่ในขั้นแรกคุณอาจจะต้องมองสิ่งของนั้นๆก่อน เพื่อที่ว่าจิตของคุณจะได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่คุณต้องการจะทำ" ลีพูดอธิบายพลางนั่งลงข้างๆเธอ
แซมมองไปรอบๆตัวเพื่อที่จะทดลองพลังของเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจจนกระทั่งเธอหันมามองอ่างน้ำที่ตั้งอยู่ใกล้ๆแท่นหินนั้น เธอพยายามรวบรวมสมาธิของเธอให้จดจ่ออยู่กับอ่างน้ำตรงหน้าแล้วจ้องเขม็งไปที่น้ำในนั้น
น้ำกลุ่มหนึ่งจับตัวกันเป็นก้อนกลมๆลอยขึ้นมาเหนือพื้นน้ำประมาณหนึ่งฝ่ามือแล้วน้ำกลุ่มนี้ก็ค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นลูกแมวสีขาวสะอาดกำลังเลียเท้าหน้าของตัวเองอยู่ แต่ร่างของมันบางใสจนสามารถมองทะลุผ่านตัวไปได้
"คุณเก่งมากเลย ครั้งแรกคุณก็สามารถทำได้ขนาดนี้แล้ว" ลีพูดด้วยเสียงที่ชื่นชม ซึ่งแซมเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เธอรู้สึกทึ่งในความสามารถใหม่ของเธอมากจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมไปลูบหัวของเจ้าแมวตัวน้อยตัวนั้น แต่พอมือของเธอไปสัมผัสถูกแมวตัวนั้น มันก็แตกกระจายกลายเป็นน้ำแล้วร่วงลงไปที่อ่างตามเดิม
"ในตอนนี้พลังของคุณยังไม่แข็งแรงพอที่จะทำให้สิ่งของที่สร้างจากน้ำสามารถสัมผัสได้ แต่ถ้าคุณได้มาดื่มน้ำมอบพลังอีกครั้ง เท่านี้คุณก็จะสามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามที่คุณต้องการ
เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนเถอะ" ลีพูดพลางดึงมือของแซมขึ้นไปข้างบน เมื่อทั้งหมดขึ้นมาข้างบนบ้านแล้วก็เป็นเวลาอาหารเย็นพอดี ดังนั้นทั้งสามคนจึงเดินไปที่ห้องอาหารเพื่อที่จะรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน
แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 48 16:53:24
แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 48 16:52:39
จากคุณ :
Snow falling up 
- [
25 ก.พ. 48 16:44:23
]
~กาลกิณี * 8# อีกครั้ง* ~
