ความคิดเห็นที่ 1 ฮ่ะๆๆ ยุ่งล่ะครับท่าน ^____^.. จากคุณ : GTW - [ 26 ก.พ. 48 18:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านเรื่องบ้าๆ กันดีกว่านะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 26 ก.พ. 48 20:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืมมม  จะบ้าก็บ้าฟ่ะ 55555555 รออ่านนะคะ  ถ้านานเกินไป อ่านตามไม่ทันไม่รู้ด้วย ^-------^ จากคุณ : *แชมพู* - [ 26 ก.พ. 48 21:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คืนนั้น ไม่ว่าฝนฟ้าจะตกอย่างไร ไม่ว่าผีจะมีจริงหรือไม่ ไม่มีใครจะอยู่ ท้าพิสูจน์ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ขนของกลับบ้านกันจ้าละหวั่น ลุกลี้ลุกลนไม่แพ้มดแดง ขนไข่หนีน้ำท่วม ต่างคนต่างเปียกปอนเพราะฝนยังไม่หยุด แต่ก็ไม่มีใคร จะสนใจ งานรับน้องที่สนุกที่สุดในโลกจึงจบลงด้วยประการฉะนี้ ไอ้ช่วงกับน้องรัตน์ไปฟื้นได้สติที่โรงพยาบาลในตัวเมืองประจวบฯ ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงฉุกเฉิน ซึ่งอยู่ใกล้กัน มีผม ไอ้แหวง และยัยพักตร์ อยู่เป็นเพื่อน ส่วนคนอื่น ๆ หลังจากรู้ว่าทั้งสองปลอดภัยแล้ว ผมก็ให้พวกเขาขึ้นรถ กลับเข้ากรุงเทพฯ ในคืนนั้น ทุกอย่างเอาไว้คุยกันในวันเปิดเรียน  ผมอาจจะถูกอาจารย์ฝ่าย ปกครองเรียกพบ เพื่อสอบถามถึงเหตุการณ์ แต่เรื่องนี้ผมไม่ค่อยห่วง เท่าไหร่ เพราะระหว่างทางที่นั่งรถมาจากบ้านพักจนถึงโรงพยาบาล ผมได้กระชับน้อง ๆ และเพื่อน ๆ ทุกคนแล้วว่าให้ปิดปากให้เงียบสนิท ไม่งั้นโดนเตะ..ไม่เว้นแม่แต่ผู้หญิง เรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังใครจะเชื่อ ยิ่งถ้าอาจารย์ได้รู้ว่ามีการนำส่งโรง พยาบาลกันด้วยแล้วล่ะก้อ..เหอะเหอะ.. พักการเรียนน่ะเล็กน้อยไปสำหรับวิทยาลัยของผม ซึ่งผมไม่เคยกลัว เลยด้วยซ้ำ ดีซะอีก จะได้นอนอยู่กับบ้านหรือไปเมาที่ไหนก็ได้สบาย ๆ แต่ที่นี่ชอบฟ้องแม่..ไม่รู้เป็นไง เอะอะก็จะฟ้องแม่อยู่ร่ำไป.. ผมไม่กลัวแม่ผมหรอกครับ..แต่เกรงใจ เกรงใจไม้ตีพริก(ใครถนัดจะเรียกว่าสากกะเบือก็ตามใจเถิดครับ)ที่เป็น อาวุธคู่มือของแกมาตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กตัวกาเปี๊ยก ตอนที่ผมเริ่มหัดซน ใหม่ ๆ  แกเขวี้ยงหวือเฉียดหัวผมไปนิดเดียวเอง.. ผมต้องวิ่งตามไปเก็บมาให้ เพราะไม้ตีพริกอันนี้ ตำน้ำพริกอร่อยชะมัด เสียดาย ของดีดียี่ห้อ “ตราแม่เขวี้ยง” นี้ หายากจะตายไป ++++++ ถึงไหนแล้วครับนี่..อ้อ..ถึงที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ? พอทั้งสองตื่นขึ้นมา คำแรกที่ได้ยิน(ตื่นพร้อมกันซะด้วย แปลกแต่จริง) ก็คือ เกิดอะไรขึ้น? น้องรัตน์ เป็นคนที่ผมใส่ใจและห่วงใยที่สุด ผมจึงให้ความสนใจฟังในสิ่ง ที่เธอพูดมากที่สุด “พี่ณัติ..ที่นี่ที่ไหน?” เย้..เป็นเสียงเดิมของเธอ  แววตาที่มองผมก็เป็นแวว ตาที่สวยซึ้งของเธอ “โรงพยาบาลในเมืองครับ..ไม่ต้องห่วงแล้ว หมอบอกไม่ได้เป็นอะไรมาก เหมือนคนนอนหลับเฉย ๆ คลื่นสมองก็ปกติ ไข้ก็ไม่มี ลิ้นก็ไม่มีฝ้า  ใบหน้า ก็ไม่มีสิว ” ผมใส่เป็นชุด ด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นมาหนึ่ง และต้องการให้ น้องรัตน์หายกังวลอีกหนึ่ง ผม ไอ้แหวงเพื่อนผม และยัยพักตร์นี่ก็เพื่อนผม ต่างมองตากันไปมา ขยิบตา แทบหลุดเพื่อส่งนัยยะสำคัญถึงกันว่าให้เงียบเอาไว้ เรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านพักนั่น “เฮ้ย..ฟังข้าบ้างสิโว้ย..” เป็นเสียงครวญครางจากไอ้ช่วง ตัวจริงเสียงจริง หน้าเป็นโจรจริง ๆ แล้วคราวนี้ “เอ็งช่วยบอกข้าหน่อยซิ ว่าข้าเป็นอะไรไป?” ทุกคนตอบว่าไม่รู้..ในใจ ยัยพักตร์เลยตอบแทนว่า “นายถูกชนล้มหัวฟาดพื้นน่ะ..เลยสลบไป หมอบอกไม่เป็นไรมากเหมือนกัน เอายาหม่องทาหัวที่โนนั่นหน่อยเดียวก็หายแล้ว” เขามองพวกเราด้วยสายตาซึมนิดหน่อย แล้วทันทีนั้นก็เบิกกว้าง เหมือนกับ นึกอะไรขึ้นมาได้ สองมือเปิดผ้าห่มที่คลุมอยู่นั้นขึ้นทันที มองเข้าไปข้างใน ดูเหมือนจะไม่แน่ ใจ รีบใช้มือคลำ ๆ จับ ๆ สิ่งที่จะสามารถพิสูจน์ความเป็นตัวของตัวเองได้ดี ที่สุด แล้วก็อุทานออกมา “เฮ้อ..โล่งใจ ข้าฝันไปนี่เอง..” เราทั้งหลายมองตากันอีกครั้ง หันไปมองน้องรัตน์เป็นตาเดียว เห็นเธอทำ หน้าเป๋อเหลอ ลูบคลำตามเนื้อตัวอยู่ไปมา “พี่ช่วงฝันว่าอะไรคะ?” ไอ้ช่วงได้ยินคำถามนั้น ตาที่เบิกกว้างอยู่แล้ว ก็ยิ่งเบิกหนักขึ้นไปอีก ถ้าเป็นสำนวนนิยายกำลังภายในก็ต้องใช้คำว่า “เบิกตาแทบฉีกขาด” กระนั้นเลย “หมายความว่า น้องรัตน์ก็ฝันเหมือนพี่น่ะสิ” “รัตน์ฝันว่าเป็นพี่..” “ส่วนพี่ฝันว่าเป็นน้องรัตน์..” ผมคิดว่าเรื่องจะเลยเถิดกันไปใหญ่ จึงรีบตัดบท “มันเป็นเรื่องบังเอิญล่ะมั้ง อย่าเพิ่งมาเล่าความฝันกันเดี๋ยวนี้เลย นอนพักซะ ก่อนดีกว่า หมอบอกว่าจะขอดูอาการสักสองสามชั่วโมง ถ้าไม่มีอะไรผิด ปกติ เราก็กลับบ้านกันได้..” ทั้งสองยังงงงวยสงสัยกันอยู่ แต่ก็จำเป็นต้องเชื่อฟังคำขอร้องแกมบังคับ จากพวกผม ต่างก็พริ้มตาหลับกันไปอีกครั้ง เราที่เหลือนิ่งเงียบ มองทั้งสองด้วยอาการพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ความอัศจรรย์ ใจเกิดขึ้นเหลือที่จะกล่าว น้องรัตน์แก้มใส แม้จะซีดเซียวไปบ้าง แต่เลือดฝาดของวัยกำดัดก็สุกปลั่ง ออกมาจะแทบระเบิด คิ้วหวานจมูกงามปากจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ลำคอระหงส์รับ กับรูปร่างงามสมส่วน ส่วนไอ้ช่วงของผม หน้าดำหนวดเครารกครึ้มเป็นปื้น คิ้วหนาปึก จมูกและ ปากมีเอกลักษณะเฉพาะตัวคือใหญ่ที่สุดเท่าที่ใบหน้านั้นจะรับน้ำหนักไว้ได้ ผมบอกไม่ผิดหรอครับว่าหน้าเขาเหมือนโจรจริงจริง ถ้าเรื่องบ้าบอนั่นเป็นเรื่องจริง น้องรัตน์ถูกถอดวิญญานมาอยู่ที่ไอ้ช่วงจริง คิดดูก็แล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดีที่ไม่มีเรื่องนั้นจริงจริงในโลกนี้ เมื่อเราแน่ใจว่าน้องรัตน์และไอ้ช่วงหลับไปแน่แล้ว ผมและเพื่อนทั้งสอง กำลังจะถอยหลังออกมานั่งพักผ่อนกันข้างนอกห้องฉุกเฉิน ในทันใดนั้น ก็ต้องชะงักกึก เมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งดังขึ้นจากปากของไอ้ช่วงว่า “พี่ณัติ..ช่วยรัตน์ด้วย” ในขณะที่ร้อง มือก็กำจุดสำคัญกลางลำตัวไว้จนแน่นจนผ้าห่มยับไปตามแรงมือ ถ้าไม่ถูกทักว่าเรื่องนี้สลบกันมากเกินไปซะแล้ว ผมจะสลบอีกสักครั้ง คราวนี้ให้ทุกคนสลบไปพร้อม ๆ กันเสียด้วยเลย คร่อก.. +++++ เมื่อหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ เราเลือกที่จะกลับทางรถไฟ ขบวนแรก สุดตอนรุ่งสางของวันนั้น การสลับร่างเปลี่ยนวิญญาน ระหว่างน้องรัตน์กับไอ้ช่วง จะเกิดขึ้นก็ ต่อเมื่อทั้งสองหลับไปพร้อม ๆ กัน เมื่อตื่นขึ้นมาเมื่อใด วิญาญานก็จะกระโดดหวือเปลี่ยนไปอยู่กับอีกคนหนึ่งทันที ไม่ว่าก่อนนอนจะเป็นใคร ตื่นขึ้นมาจะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง บนรถไฟ ทั้งสองหลับ ๆ ตื่น ๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนผมและเพื่อนที่เหลืองง ไปหมด ต้องคอยถามเสมอว่าตอนนี้พวกเขาเป็นใคร “นี่พี่ช่วง ห้ามก่อนเลยนะ..ห้ามยุ่งเกี่ยวกับร่างกายของรัตน็เด็ดขาด แม้แต่จะมองก็ห้าม เข้าใจไหม?” น้องรัตน์กระชับด้วยเสียงเข้มที่สุดเท่าที่ ผมเคยได้ยิน เมื่อคราวที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วกลับร่างเดิม “จนกว่าเรื่องบ้า ๆ นี้จะจบลง ไม่งั้นรัตน์เอาพี่ตายแน่” ส่วนไอ้ช่วง มันไม่ค่อยจะรู้สึกเดือดร้อนสักเท่าใด รับคำด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จนผมอดไม่ได้ ต้องสำทับไปอีกแรงหนึ่ง ตามประสาหมาหวงก้าง “ยิ่งตอนเข้าห้องน้ำ ห้ามแต่ละฝ่ายเข้าเด็ดขาด ถ้าไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ในตอนนั้น” น้องรัตน์ได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจ หน้าแดงจนถึงใบหู “ใช่ จะเป็นจะตายอย่างงัยก็ห้ามเข้า ปล่อยให้มันราดออกมาเลยถ้ากลั้น ไม่ไหวจริง ๆ” ไอ้ช่วงทำหน้าตาย บอกเรียบ ๆ ว่า “งั้นตอนนี้เราไปเข้าห้องน้ำกันดีกว่า เดี๋ยวเผลอหลับกันไปอีกเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่หมอให้ เรื่องจะวุ่นกัน ไปเสียเปล่า  ๆ “ “ใช้แล้ว..งั้นรัตน์ไปก่อนนะคะ” ว่าแล้วน้องรัตน์ก็ผลุนผลันลุกขึ้น ส่วนไอ้ช่วงทำท่าหาว ตั้งใจจะหลับเพื่อตื่นขึ้นมาจะได้ดูของดี ผมก็เลย ยันเปรี้ยงเข้าให้ “ไอ้เวง..กรูหวงว้อย” +++++ เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้นก็สุดที่ทุกท่านจะคาดเดาได้..ความสับสน อลหม่านปนเปกันไปมานี้เป็นไปอยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ทั้งสองตกลงกัน ว่าจะมีการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำอาบท่ากันวันเว้นวัน (แม้แต่การเข้า ห้องน้ำผมก็เห็นพวกเขาอั้นกันจนหน้าเขียวหน้าเหลือง)และเมื่อแต่ละคน ต้องกลายไปเป็นอีกคนหนึ่ง ทั้งสองจะไม่สนใจหรือทำเป็นขี้สงสัยในเรื่อง สรีระร่างกายของฝ่ายตรงข้ามโดยเด็ดขาด จนกว่าพวกเราจะหาทางแก้ ไขอาการบ้าบอนี้ได้ เรื่องราวเหล่านี้เรารู้กันเพียงห้าคนเท่านั้น คือผม ไอ้แหวง ยัยพักตร์  และ คู่กรณีทั้งสอง..ส่วนรุ่นพี่รุ่นน้องที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์เมื่อคราวไปรับน้อ งต่างก็ปิดปากเงียบสนิท และทั้งน้องรัตน์และไอ้ช่วงต่างก็ไม่ได้แสดงอะไร ออกไปให้เป็นที่สงสัย แม้จะอยู่ในร่างไหนก็ตาม เรื่องราวจึงดำเนินไปได้ด้วย ดี แต่อยู่มาวันหนึ่ง เรื่องก็เกิดขึ้นจนได้ น้องรัตน์ในร่างของไอ้ช่วง เข้ามากระซิบบอกผมว่าวันนี้แฟนของเธอจะ มารับ จะทำอย่างไรกันดี? จะปล่อยให้ไอ้ช่วงในร่างของน้องรัตน์ไปกับแฟน ก็กลัวไอ้ช่วงจะกระโดด เตะก้านคอเข้าให้ เพราะไอ้หมอนี่มันชอบจะทำอย่างงั้นกับใครก็ได้ ที่มัน รู้สึกว่าแปลกหน้า และมีหน้าตาไม่เหมือนพ่อของมัน ที่สำคัญ ตอนนี้ไอ้ช่วงกำลังเมา.. ไอ้ช่วงในร่างของน้องรัตน์ แอบกระดกเบียร์ไปสองกระป๋อง เมื่อเรียนคาบ สุดท้ายของวันนี้เสร็จสิ้น ทั้ง ๆ ที่ผมเตือนมันแล้วว่าอย่า..อย่า.. มันไม่ฟัง กลับยัดกระป๋องเบียร์ใส่มือผมเพื่อเป็นการปิดปาก ผมก็เลยไม่มี ปากจะห้ามมันต่อไป การจะเปลี่ยนให้กลับร่างเดิมนั้น ทั้งสองจะต้องนอนหลับในช่วงเวลา เดียวกัน และตอนนั้นก็เที่ยงเป๋งตะวันตรงหัว จะแอบไปหลับไปนอนที่ ไหนในวิทยาลัยอย่างงี้ แล้วผมจะช่วยน้องรัตน์อย่างไงดีล่ะนี่ เฮ้อ +++++ ในที่สุดเราก็หาทางออกจนได้ ผมกับน้องรัตน์(ในร่างไอ้ช่วง) จะต้องตามขึ้นรถไปด้วย จะด้วยเหตุผลใด ก็ตาม และเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เราจะเอายัยพักตร์ไปด้วย เพื่อมีผู้หญิงเพิ่ม ขึ้นอีกคนหนึ่ง สำหรับกันข้อครหานินทาจากแฟนของน้องรัตน์ ความคิดนี้ เป็นน้องรัตน์คิดขึ้นมาเองครับ ผมนั้นไม่อยากจะไปเลย ไม่อยากไปเห็นหน้าไอ้หมอนั่น ผู้กำแหงมากำหัว ใจหญิงคนที่ผมหลงรักไปได้ก่อนผม การหลงรักแฟนชาวบ้านนั้น ใครไม่เป็นไม่รู้หรอกครับ ว่ามันชอกช้ำขนาดไหน แต่ในฐานะรุ่นพี่ ที่ต้องมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่เสมอ หวานผมเลยต้องอม ขมผมเลยต้องคาย เอ้ย..อมนี้ จึงเป็นอาการที่ผมคุ้นเคยยิ่งขึ้นทุกวัน ๆ เรื่องมันเศร้าจริงจริงเลยครับ งัมงัม +++++ จากคุณ : ปิ๊วมาแปะต่อคับ (แทน*-*) - [ 28 ก.พ. 48 08:51:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แฟนของน้องรัตน์ หุ่นสูงหน้าใส หล่อเหลาเอาการ ทำผมทรงทองม้วนอยู่ ข้างหน้า และแปะด้วยรากไทรที่ดูเหมือนไม้กวาดเพราะมีสีน้ำตาลอมแดง ไว้ข้างหลัง ส่วนจอนทั้งสองข้างถูกไล่เกรียนขึ้นไปจนสูงเลยหู มองไกล ๆ จึงคล้ายดอกกระเจียวที่ถูกเด็ดใบเลี้ยงออกเสียหมด (ดอกอะไรก็เหอะครับ ถ้าถูกเด็ดใบเลี้ยงออกเสียหมด มองใกล้ ๆ แล้วก็คงจะเหมือนหน้าของเจ้า หมอนี่เมื่อดูไกล ๆ) ดีที่เขาผิวขาว ดีที่เขายิ้มสวย ดีที่เขาฟันสวย ดีที่เขาแต่งตัวดี ดีที่เขามีรถเก๋ง ขับ ดีที่เขาใช้ข้าวของราคาแพง และดีที่เขาช่างประจบเอาใจน้องรัตน์เป็น หนักหนา นอกนั้น เขาไม่มีอะไรดีไปกว่าผมเลย..อันนี้ยืนยันครับ ไอ้ช่วงในร่างน้องรัตน์ จำต้องแสดงเป็นน้องรัตน์ไปตามเรื่องตามราว ดูเขา จะคุ้นกับบทบาทนี้มาพอสมควรแล้วหลังจากที่เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่ง บัดนี้ ส่วนใหญ่จะทำท่าปิดปากหัวเราะ (เพราะน้องรัตน์ตัวจริงได้กระชับ ไว้หนักหนาแล้วว่าถ้าพูดถึงเรื่องที่ฟังแล้วไม่เข้าใจ ให้กลบเกลื่อนหัวเราะ เอาไว้ ห้ามมั่วอะไรออกมาเด็ดขาด) สำหรับไอ้ช่วง ซึ่งมีน้องรัตน์อาศัยร่างอยู่ กำลังทำหน้าดำคร่ำเครียดกับบท สนทนากุ๊กกิ๊กก๊อกแก๊กของหนุ่มสาวที่นั่งอยู่คู่หน้า ด้วยคงเกรงว่าไอ้ช่วงจะ หลุดอะไรที่ไม่สมควรออกไป ส่วนผมและยัยพักตร์ เพื่อนคู่หูร่วมกลุ่มที่สนิทสนมกันอีกคนหนึ่ง (เฉพาะ ยัยพักตร์นี่กระมังครับ ที่งูที่ผมเลี้ยงไว้บนหัวไม่ยักจะมีปฏิกริยาอะไร) หล่อนมีรูปร่างน่ารัก กระปุ๊กลุกเหมือนตุ๊กตาล้มลุก แต่มีน้ำใจล้นเหลือ คอยช่วยเหลือผมและไอ้ช่วงไอ้แหวงซึ่งถูกจัดให้เป็นกลุ่มหัวโจกที่มีบท บาทสูงสุดในวิทยาลัยอยู่เสมอ เราคบหากันเหมือนผู้ชาย ไปไหนมักไป ด้วยกัน ทุกวันนี้ผมยังนึกถึงหล่อนอยู่เสมอ เมื่อรถขับเคลื่อนออกจากรั้ววิทยาลัย เหตุผลที่พวกผมนำขึ้นมาอ้างเพื่อจะ ติดรถมาด้วยนี้ ก็ส่งผลออกมาทันที "พวกเพื่อน ๆ ของน้องรัตน์จะลงไหนละครับ บอกมาได้นะครับ พี่ยินดี เสมอ จะขับไปส่งให้ถึงที่ทีเดียว" สราวุฒิ แฟนของน้องรัตน์ กล่าวขึ้น แสดงน้ำใจอันดีงามจนน่าหมั่นไส้ "อ๋อ.." ไอ้ช่วงลากเสียงยาวมาก จนแม้แต่ผมเองฟังดูแล้วยังรู้สึกว่าผิดปกติ เขาจีบปากจีบคอต่อไปว่า "ตายล่ะสิคะ กุเอ้ย..รัตน์ลืมแนะนำให้รู้จัก คนนี้ ชื่อพี่ณัติค่ะ เป็นรุ่นพี่ ส่วนคนนี้ชื่อพี่ช่วงรูปหล่อก็เป็นรุ่นพี่เหมือนกัน ส่วนพี่ผู้หญิงคนนี้ชื่อพี่พักตร์ค่ะ..เราทั้งสี่คนสนิทกันมากค่ะ.." ไม่รู้ว่าน้องรัตน์เอื้อมมือของไอ้ช่วงไปหยิกไอ้ช่วงที่เอวของน้องรัตน์เมื่อ ไหร่(อย่างงเหมือนผมนะครับ ยิ่งเขียนยิ่งใกล้จะเสียสติเข้าไปทุกทีแล้ว ครับ) เขาสะดุ้งโหยง อุทานคำว่ากล้วยถลอกออกมาคำหนึ่ง นายสราวุฒิหัน ขวับ ทำหน้าเหมือนเจอยักษ์วัดแจ้งเดินได้ รถที่เคลื่อนไปข้างหน้าดี ๆ ก็ สะดุดเหมือนถูกเหยียบเบรคด้วยอาการตกใจ "น้องรัตน์ก็เป็นอย่างงี้ล่ะครับ เขาชอบชมว่าผมหล่อประชดไปเรื่อยล่ะครับ จริง ๆ แล้วเธอรู้ดีว่าผมนั้นหน้าเหมือนโจรขนาดไหนล่ะครับ คุณสราวุฒิ อย่าคิดมากอะไรนะล่ะครับ.." ผมกับยายพักตร์กลั้นหัวเราะกันจนเบาะหลังสั่นระริก น้องรัตน์คงรู้ดีว่า การที่ไอ้ช่วงชมตัวเองว่าหล่อนั้นคงจะทำให้แฟนของเธอรู้สึกไม่ดีได้ เลย ต้องรีบแก้ตัวเสียงรัวเป็นไม้ระนาดรูดกับรั้วสังกะสี สังเกตให้ดีนะครับ น้องรัตน์จะติดคำว่า "ล่ะครับ" ทุกประโยค เพื่อตอกย้ำตัวเองว่าตอนนี้ตน อยู่ในร่างผู้ชาย ผมเห็นสราวุฒิกลืนน้ำลายเอื้อก คำอุทานอันน่าเกลียดที่หลุดออกจากปาก ของสาวสวยคงทำให้เขาแปลกใจเป็นอันมาก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ไอ้ ช่วงเห็นท่าไม่ดีก็เลยต้องเล่นบทประจบประแจง มัน(ผมควรจะเรียกไอ้ช่วง ว่า "มัน" มาตั้งนานแล้วนะครับ มัวใช้ "เขา" อยู่ได้ทำไมก็ไม่รู้) ทำได้ดีมาก จนน้องรัตน์แทบเต้นเร่า ๆ อยู่ ๆ มันก็เอื้อมมือไปคว้ามือของนายสราวุฒิหมับ ยกขึ้นมาหอมเสียงดัง ฟืดใหญ่ ทำตาเล็กตาน้อยเข้าใส่ ปากก็พูดว่า "พี่วุฒิของน้องรัตน์ไม่ถือ หรอก ใช่ไหมค้า..พี่วุฒิน่ารักออกจะตายไป พี่วุฒิใจดีที่หนึ่งเลย มือก็ฮ้อม หอม แถมยังนิ่มเหมือนตูดเด็กอีกต่างหาก..เนอะค้า.." "อะแฮ่ม.." เสียงไอ้ช่วงกระแอมลั่นรถ ส่วนผมนั้นก็รู้สึกว่าไอ้ช่วงในร่าง น้องรัตน์เริ่มจะคุมอาการ "เมา" ของตัวเองไม่อยู่ซะแล้ว เลยรีบตัดบท(ตัด บ่อยครับ ผมมักจะต้องตัดมันบ่อย ๆ จนบางครั้งผมก็ชักจะรำคาญอยู่ เหมือนกัน)ว่า "คุณสราวุฒิจะไปทางไหนล่ะครับ เดี๋ยวพวกผมขอลงระหว่างทางก็ได้.." หากคุณคุณไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าแดง คุณคงไม่รู้และคงนึกไม่ออกว่าสีหน้า ของนายสราวุฒิจะเป็นอย่างไรในตอนนั้น ผมบรรยายได้แต่เพียงว่า เขาหัน หน้าอันแดงฉ่ำเหมือนลูกตำลึงสุกนั้นมามองผมแว่บหนึ่ง แล้วพูดเสียงกระเส่าว่า "คุณณัติบอกมาดีกว่าครับว่าจะไปไหน ผมไปส่งก่อนก็ได้ แล้วผมกับน้อง รัตน์ค่อยไปต่อกันเอง.." ไอ้ช่วงทำตาโต...อุทานดังว้ายออกมาเสียงลั่น "ไม่ได้นะค้า..เอ่อ..วันนี้น้องรัตน์ว่าเราอย่าไปไหนต่อกันเลยดีกว่า คือว่า.. น้องรัตน์นัดกับพี่ ๆ เขาไว้นะค่ะ ว่าจะไป... ไปไหนนะค้า..พี่ณัติ.." ผมไม่ทันตั้งตัว น้องรัตน์เลยรีบตอบให้ว่า "เราจะไปถ่ายรูปกันที่บางปูล่ะ ครับ..อาจารย์สั่งมานานแล้วล่ะครับ พวกเรายังไม่ได้ทำส่งอาจารย์กันเลย ล่ะครับ น้องรัตน์เธออยากไปด้วยล่ะครับ เห็นบอกว่าอยากจะไปดูนก นางแอ่นใช่ไหมล่ะครับ.." ไอ้ช่วงได้ทีเลยผสมรอย "ใช่ค่า..แต่เป็นนกนางนวลนะค้า..คุณพี่ช่วงขา.. นกนางแอ่นอยู่แถวพังงากระบี่โน่นแหละค่า บิดาใครจะพาลูกไปดูได้ง่าย ๆ ล่ะค้า.." ยัยพักตร์ซึ่งมัวแต่นั่งหัวเราะจนพุงกระเพื่อม หันมาสะกิดผมแล้วกระซิบเบา ๆ "ฉันไม่ไหวแล้วว่ะ ถ้าเป็นงี้ต่อไปฉันขาดใจตายแน่..ตอนนี้ฉี่จะราดอยู่ แล้ว.." กระซิบจบก็หัวร่อแบบไม่มีเสียงจนตัวสะเทือน +++++++ จากคุณ : ตามด้วยอีกตอนหนึ่ง (แทน*-*) - [ 28 ก.พ. 48 08:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3310844/W3310844.html กระทู้ที่แร้วคับ จากคุณ : ปิ๊ววววววววววววว (แทน*-*) - [ 28 ก.พ. 48 08:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขำจนจะขาดใจเหมือนกันเลย โอ๊ย น้ำตาไหลด้วย แย่แล้ว จากคุณ : ป้าเอม - [ 28 ก.พ. 48 17:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยิ่งอ่านยิ่งคุ้นค่ะ เคยเอามาลงแล้ว ใช่ไหมคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 28 ก.พ. 48 18:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาทักทายครับ จากคุณ : ninaM - [ 4 มี.ค. 48 16:55:58 ]