ตอนที่ 6
“พี่....เป็นอย่างไรบ้างค่ะ”
อาริตามอง จักรฤษณ์ด้วยสายตาเศร้าสร้อย ยื่นผ้าเช็ดหน้าซับเลือดให้ชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรหรอก” เขาดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือหล่อนมาเช็ดเอง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เบนสายตามองน้ำพุ ที่อยู่ตรงลานกว้างของห้างสรรพสินค้า
“เป็นไปได้ยังไง ติ...เป็นน้องชายคุณอรได้ยังไง...”
หญิงสาวขมวดคิ้วกังวลใจ
“เขาบอกกับพี่ว่า คุณอาจะส่งเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่เขาไม่อยากไป พี่ก็เลยให้มาอยู่ที่ห้องนั้น”
หล่อนเงยหน้ามองจักรกฤษณ์
“ความจริงเขาไม่ไว้ใจที่พี่คบ กับคุณอรเลย”
จักรกฤษณ์พยักหน้า หันมายิ้มกับเธออย่างปลอดโปร่ง
“เรื่องของเรา ก็ออกจะดังขนาดนั้น....ความจริงคุณอรเธอก็กังวลใจเรื่องของพี่แต่แรกแล้ว”
“พี่กริชน่ะ....เรื่องเป็นอย่างนี้ยังยิ้มได้อีก”
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว แล้วไหว
“ยังไงซะ พี่ก็เลิกกับคุณอรแล้ว.......ไม่มีอะไรสำคัญแล้วล่ะ..คนอย่างคุณอรเป็นคนเข้มแข็งจะตาย เธอไม่กังวลใจเพราะเลิกกับผู้ชายคนเดียวหรอก”
หญิงสาวจ้องจักรกฤษณ์เขม็ง
“พี่กริช...ใจร้าย...ตาชักจะเห็นใจคุณอร แล้วซิค่ะ...มันไม่ยุตธรรมกับเธอเลย”
เธอบอกเสียงเศร้าๆ จักรกฤษณ์เอื้อมมือจับมือหญิงสาว
“ตา....พี่รู้ว่า...เรื่องกับคุณอรครั้งนี้พี่เห็นแก่ตัวกับเธอมาก....แต่..เรารู้ว่าผิดแล้วยังดันทุรังเดิน...มันยิ่งจะไม่มีจะผิด.....”
เขาเอื้อมมือจะลูบแก้มหล่อน แต่เขาก็ชะงักอยู่แค่นั้น
“พี่หมายถึงเรื่องของเราด้วยนะ...ตา......ทุกอย่างมันต้องยุติ...จริงๆ  พวกเราต้องมีชีวิตต่อไป...”หญิงสาวก้มหน้าน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว
“ทำไม....ทำไม...ต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับพวกเราด้วย...ไม่ยุติธรรมเลย....”
จักรกฤษณ์ดึงหล่อนเขามากอดหลวมๆ โดยมีอีกสายตาที่ยังจับตามองห่างๆ ท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่าน
****************************
รถยุโรปคันหรูสีเงิน จอดสนิทที่หน้าอาพาร์ตเม้น อาริตาหันมองจักรฤษณ์ด้วยสายตาหดหู่
“พี่ต้องเข้าบริษัทก่อนนะ....”
“ไม่เป็นไรค่ะ...ตาเดินเข้าไปเองได้...ขอบคุณที่พี่กริชพาไปซื้อของตั้งเยอะแยะ”
หล่อนมองถุงใส่ของหลายถุง
อาริตาลงรถ ชายหนุ่มช่วยส่งถุงให้
“เอ่อ...ตา...พี่...”
อาริตาหันมามอง
“ค่ะ...” จักรกฤษณ์เหมือนลังเลก่อนที่จะพูดออกไป
“สิ้นเดือนนี้ พี่จะไปฝรั่งเศส....ไปดูงานที่นั่น.แล้ว..อาจจะเรียนต่อ...”
คำพูดนี้ถึงกับทำให้อาริตาถึงกับงงงัน จ้องหน้าชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้ารับทราบ
จักรกฤษณ์เมินหน้าไปทางอื่น
“ตา...ถ้าพี่ไปแล้ว...พี่อยากให้เธอย้ายไปอยู่ที่คอนโด...เออ..เธอคงสบายกว่าอยู่ที่นี่”
หญิงสาวไม่ตอบยิ่งซึมกว่าเก่า
“ตา...เหนื่อยแล้วค่ะ...พี่ไปทำงานต่อเถอะ...”
หล่อนพูดจบก็เดินหันหลังผละออกไป จักรกฤษณ์มองตามอย่างไม่สบายใจ
****************************************
อาริตาทอดสายตามองออกไปนอกระเบียงด้วยสายเหม่อลอย น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอปาดน้ำตา สะอื้นออกมาอย่างหมดความอดทน
“แม่...ตา...ควรทำต่อไปดีค่ะ...ตาจะอยู่ได้อย่างไร..”
เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น มองดูสวนสาธารณะข้างล่างอย่างไม่ตั้งใจ ภาพของกีรติที่เล่นกีตาร์ผ่านเข้ามาในความคิดอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอรู้สึกสับสนสายตาที่เขามองเธอ สายตาที่ผิดหวังอย่างมาก มันเหมือนกับเธอเคยเจอมา แต่มันไม่ยุติธรรมกับพวกเขาเหมือนกัน
เธอลุกออกจากห้องอย่างเหม่อลอย เดินไปเรื่อยๆจนถึงสาธารณะ เธอก้ไม่รู้ว่าถึงเดินมาที่สนามเด็กเล่น ทอดสายตามองที่ชิงช้าอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเธอต้องยืนนิ่งอีกครั้งเมื่อมีสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองเธออยุ่ในมุมมืด สายตาที่เย้ยหยัน หญิงสาวรู้สึกชาไปทั้งหัวใจ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หล่อนเห็นสายตากีรติที่มองหล่อนแบบนี้ ชั่ววินาทีหล่อนเหมือนจะทนดูไม่ได้ หล่อนเมินหลบสายตา
“เจ๊รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่.....ทำอะไรที่มันผิดซ้ำๆซากๆ”
เขาเดินมาช้าๆ สายตาจับจ้องหญิงสาวเขม็ง
“ขอโทษ....”เธอเงยหน้าสบตากับเขาในที่สุด บอกออกมาอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ...ต่อทุกสิ่ง..ความจริงคุณอรไม่น่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้เลย….แล้ว..”
“ขอโทษ....ขอโทษ…พวกคุณทำอะไรกันแน่...ถ้าไม่รักพี่สาวผมแล้วทำไมต้องทำกับเธอแบบนั้น...ผู้ชายคนนั้นมันเลว มันจับปลาสองมือสามมือ มันรักคุณ แต่ก็ไปคบกับพี่สาวผม จะแต่งงานกันอยู่แล้ว....”
“พอเถอะติ.....อย่าไปว่าพี่กริชแบบนั้นเลย....”
เธอมองอ้อนวอนกีรติ ทนไม่ได้ที่เขาต่อว่าจักรกฤษณ์ ชายหนุ่มมองหล่อนอย่างเจ็บปวดแล้วทันใดนั้นเขาก้ดึงร่างบอบบางของหล่อนเข้ามากอด จ้องตาหล่อนนิ่ง
“ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวให้เจ้าหมอนั่นแล้ว”
เขาประกบริมฝีปากจูบ อย่างรวดเร็วหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว  เขากอดหล่อนแน่นไม่ยอมให้หยิงสาวดิ้น
เธอหมดเรี่ยวแรงในอ้อมแขนของเขา ชายหนุ่มถอนริมฝีปากช้าๆ
เธอเงยหน้าสบตาเขา น้ำตาไหลไม่หยุด ทำไมหล่อนถึงร้องไห้ หล่อนแค่อยากร้องไห้ แค่อยากร้องไห้ออกมาเท่านั่น
ชายหนุ่มยืนมองนิ่ง เขารู้สึกสับสนไม่แพ้กัน ใจเขาเต้นแรงเหมือนอยากจะขาดใจไปซะแบบนั้น มันเหมือนกับครั้งแรกที่เขาเจอหล่อน แต่คราวนี้มันเจ็บปวดรุ่มร้อนกว่า แต่น้ำตาของหล่อนทำให้ท้องเขาเบาโหวง สิ่งที่เขาเจ็บปวดมากกว่านั่นคือเขาไม่เข้าใจอะไรหล่อนเลย
*********************************
การสอบผ่านไปอย่างเชื่องช้า อาริตามองห้องกีรติที่ไม่กลับมาหลายวัน ชัย กับ เคน เพื่อนของกีรติ ที่มาพักกับเขาเป็นครั้งคราวเดินออกมาจากลิฟท์พอดี หนุ่มรุ่นน้องร้องทักอาริตา
“หวัดดีฮะเจ๊...”
หล่อนยิ้มฝืนๆให้ชายหนุ่มทั้งสอง
“คืนนี้พักที่นี่กันหรือ....”
“ครับ.....” ชัยพยักหน้า
“ไปข้างนอกหรือครับ...”
“ใช่ ไปซื้อของหน่อย....จะทานอะไรไหม” หล่อนถามอย่างหยั่งเชิง เคนโพร่งขึ้น
“เจ๊รู้ข่าวงเจ้าติใช่ไหม....”
หญิงสาวหุบยิ้มทันที ชัยกระทุ้งศอกเพื่อน
“พวกเธอว่าอะไรนะ...ข่าวอะไร”
หล่อนถามสวนเสียงเข้มขึ้น
เคนทำหน้าเหรอหร่าเมื่อรู้ว่าพูดผิดไป ชัย สบตาหญิงสาวที่มองเขาอย่างคาดคั้น
“.....คือทางบ้านเขามีปัญหา ...ต้องกลับบ้าน”
หญิงสาวถึงกับเงียบไปอย่างงงงัน
ชัยวัฒน์มองรุ่นพี่ที่ตาเริ่มแดงๆที่ขอบตา
“เออ..เจ๊เป็นอะไรไหมครับ...”
อาริตาส่ายศีรษะ
“เปล่า....ไม่....เออ...แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร”
ชัยวัฒน์อ้ำอึ้งไป
“ผมคิดว่าเขาอาจไม่เข้ามาแล้ว ติให้พวกเรามาเก็บของให้”
หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก เดินหันหลังผละออกไปอย่างเฉื่อยชา ชัยวัฒน์มองตาม ก่อนตัดสินใจเดินตามหญิงสาวมา
“เจ๊ครับ...”
อาริตาเงยหน้าสบตาอย่างเหม่อลอย
“ที่ว่าทางบ้านมีปัญหารู้สึกว่า....พี่สาวของติจะฆ่าตัวตาย....แต่หมอช่วยไว้ได้..”
อาริตาแทบล้มทั้งยืนมองหน้าชัยวัฒน์พูดไม่ออก
“อะไร” เสียงแหบแห้งดังผ่านออกมาอย่างแผ่วเบา
“ว่าไงนะ...ใครฆ่าตัวตาย..พี่สาว..ของกีรติหรื.”
ชัยวัฒน์พยักหน้า
“ความจริงเขาไม่ให้บอกเจ๊ หรอกนะ แต่ว่าตอนนี้ติเองก็แย่ เขาห่วงพี่สาวมาก”
“ตอนนี้กีรติอยู่ที่ไหน พี่สาวเขาอยู่ที่ไหน”
ชัยส่ายศีรษะ มองหล่อนขอโทษ
***************************************************