" โอ้ ๆๆๆ ไม่เอาน่า น้อยหน่าคนดีอย่าร้องไห้เลย ผู้ชายดีๆ ยังไม่อีกเยอะเดินโทงเทงให้แกหลอกฟันกันอีกแยะ เพียงแต่หน่าอาจจะไม่ค่อยเจอเท่านั้นเอง"
" นั่นสิ กะเทยควายอย่างแกอาจจะหาสวามียากสักหน่อย แต่มันต้องมีเศษเหลือ ๆ ตกหล่นมาถึงท้องแกบ้างสิ ใจเย็นเดี๋ยวนรก เอ๊ย สวรรค์คงจะเห็นใจ "
" นี่พวกแกให้กำลังใจ หรือจะเหยี่ยบย่ำซ้ำเติมหัวใจดวงน้อย ๆที่เเสนจะเจ็บปวดรวดร้าวของฉันกันแน่วะ พูดแล้วก็เจ็บใจ ใครจะไปคิดหละว่ามันจะได้หน้าแล้วลืมหลังที่แสนจะหอมหวนของฉัน เห็นชะนีดีกว่าไปได้ยังไง ฉันไม่ยอม ฮือ ฮือ...... "
หลังจากเสียงพร่ำเพ้อขาดไปเสียงร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจของสาวน้อยหุ่นกระบือก็ค่อย ๆ ดังขึ้นมากกว่าเดิม มีนาและตัณติมาได้แต่ยืนมองอย่างสมเพช เฮ้ยไม่ใช่ สงสารสิต่างส่ายหน้าพร้อมกับสบตากันนั่นเป็นเพราะพวกเธอรู้ดีว่า คุณน้อยหน่าเพื่อนรักเศร้าได้ไม่เคยเกินวันหรอก เอามากสุดให้เพิ่มอีกชั่วโมงแล้วกัน หลังจากนั้นมักจะเจอที่หมายใหม่เสมอ แล้วก็จบด้วยอีหรอบนี้ทุกที เฮ้อ เสียงถอนหายใจพร้อมกันดังขึ้นประหนึ่งนัดหมายกัน พร้อมกับเดินแยกย้ายหายไปคนละมุมห้องอย่างไม่สนใจเพื่อนฮิปโปของพวกเธออีกต่อไป
" ว่าแต่ว่าวันนี้ไม่มีเรียน พวกเเกสองคนจะไปหมาลัยเข้าชมรมกันรึเปล่า " น้อยหน่าเริ่มจะกลับสู่ภาวะปกติเมื่อชักจะรู้ว่าเพื่อนสาวทั้งสองคนไม่ได้ให้ความสนใจฟังและแยกตัวเคลื่อนย้ายไปจับจองพื้นที่ ที่ห่างไกลจากตน
" ถ้าชั้นเป็นแกนะยายอ้อม ชั้นจะเข้าชมรมให้ทุกวันเลย เเหมประธานแกออกจะหล่อเลิศเพอเฟ็กเรียกน้ำลาย เอ๊ยกำลังใจซะขนาดนั้น ดีนะที่ยายปุ๋ยไม่ได้เข้าไปอยู่ชมรมยูโดด้วย ไม่อย่างนั้นพี่ประธานโยธินสุดหล่อต้องมีรอยมนทินแน่นอน " น้อยหน่าไม่วายแอบกัดตัณติมาเล็กๆ
" ชมรมบ้านแกเหรอเข้าทุกวัน เเค่เข้าอาทิตย์ละครั้งก็เอียนจะแย่ แล้วถ้าแกอยากแกก็ย้ายสิ พูดอยู่ได้น่ารำคาญ" มีนาพูดพร้อมเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสีย
" อะไรของมันวะไออ้อม พูดยังกะย้ายง่าย ๆ ดูแกสองคนเป็นตัวอย่างฉันก็ปวดหัวจะแย่ ว่าแต่ประธานฉันใช่จะขี้เหร่ซะที่ไหน ก็หล่อแบบเถื่อนๆ ดิบ ๆ ดีถูกใจกี๋ จริงไม๊วะปุ๋ย "
" เออ ถ้าไปเกิดใหม่ หรือไม่ก็เอาหมาในปากไปฆ่าล้างตระกูลให้หมดก่อน ก็คงจะน่าจรรโลงใจกว่านี้ "
ตัณติมาพูดอย่างรู้ว่าน้อยหน่าหมายถึงใคร เพราะอยู่ชมรมเดียวกัน คิดไปก็แค้นอย่าให้ได้มีโอกาสเอาคืนนะ แม่จะแกล้งเผาหมาให้ตายหมดทั้งปากเชียว คิดแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ส่วนน้อยหน่าไม่ต้องพูดถึง หันไปดูอีกที พี่แกนอนตายเอ๊งเม๋ง เอ๊ยนอนหลับไปแล้ว
" ว่าไงณะ ไปไหนมาวะ "
" อ้าว เฮ้ยโยจะไปชมรมหวะ วันนี้แกมีแข่งไม่ใช่เหรอ กะว่าเข้าชมรมเสร็จแล้วจะไปดูนายเหมือนกัน แต่ต้องไปเตรียมงานให้เรียบร้อยก่อนเพราะอาทิตย์หน้าจะออกค่ายแล้ว ว่าแต่ปีนี้นายจะไปด้วยอีกรึเปล่า "
" ออกที่ไหนวะ คงต้องดูก่อนแต่ถ้าไม่ติดแข่งก็ไม่พลาดอยู่แล้วโว๊ย " สิ้นเสียงพูดจบลง ชายหนุ่มทั้งสองคนก็เดินกอดคอกันไปตามถนนที่พาดยาวอยู่ด้านหน้า
" ว่าไงอ้อมวันนี้พี่โยแข่งไปดูกันนะ"
" แกจะไปดูก็ไปสิเกี่ยวไรกับฉันด้วย แยกกันตรงนี้แล้วกัน ฉันจะไปเข้าชมรม "
พูดจบ มีนาก็เดินผละออกไปทันทีปล่อยให้ตัณติมายืนเกาหัวไปมาอย่างงงๆ
" อะไรของมันวะ ผีเข้าผีออก"
" อะไรนะค่ะพี่อ้อย "
" ก็อย่างที่สรุปไปแล้วไงค่ะ ทุกคนก็มีหน้าที่ ๆ ต้องรับผิดชอบดูแลกันไปสำหรับการเตรียมตัวก่อนวันจะออกค่ายจนกระทั่งออกค่ายเสร็จเรียบร้อยค่ะ "
" แต่ทำไมปุ๋ยต้องเป็นหัวหน้าฝ่ายสวัสดิการด้วยค่ะ แถมให้รับผิดชอบทุกอย่างอีก ปุ๋ยเป็นแค่เด็กปีหนึ่งเองนะค่ะ และก็ไม่ได้อาสาด้วย ที่สำคัญปุ๋ยยังไม่ได้บอกเลยนะค่ะว่าจะไป"
" พวกพี่ ๆ เขาสรุปกันมาแบบนี้นี่คะพี่ก็ทำอะไรไม่ได้ น้องปุ๋ย คนในชมรมต้องไปทุกคนพี่คิดว่าเมื่อกี้พี่พณะได้อธิบายไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ ดีออกนั่นแสดงว่าเขาต้องเห็นว่าน้องปุ๋ยมีความรับผิดชอบสูง จึงให้น้องปุ๋ยเป็นหัวหน้าอย่าคิดมากสิ"
เสียงพี่อ้อยเลขาชมอาสาพัฒนาพูดไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็นและรีบเดินจากไปเพื่อไม่ให้ตัณติมาได้ถามอะไรอีก
" เดี๋ยวสิค่ะพี่อ้อย พี่อ้อย ... ปัดโธ่เว๊ย"
อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้นายประธานภาชนะ นายต้องมีส่วนรู้เห็นแน่นอน หนอยหายหัวไปไหนนะเมื่อกี้ยังเห็นเเว๊บ ๆ ไอเป็นหัวหน้าฝ่ายนี่ไม่เป็นไรหรอก แต่ที่ทำใจไม่ได้ก็ตรงที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นความต้องการของประธานตัวดีที่จะแกล้งเธอ หากแต่คำพูดบางคำยังทะลุอยู่ในโสตประสาท เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างคุณจะไม่ปัญญาไปพัฒนาใคร ตัณติมาสะบัดหัวแรง ๆ อีกครั้งเพื่อจะให้คำบางคำหลุดออกไปจากซีกสมอง แล้วจะได้รู้กันนายประธานเฮงซวย
"เธอชื่ออะไร พี่ชื่อจอยเป็นผู้จัดการชมรมของที่นี่ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย"
" อ้อม เอ่อ ชื่อมีนาค่ะ ที่ไม่เคยเห็นเพราะเพิ่งมาเข้าชมรมวันนี้เป็นวันแรก "
" นับจากเปิดเรียนวันนี้ก็เป็นอาทิตย์ที่ 3 ของการเข้าชมรมแล้ว แต่เธอเพิ่งจะโผล่มาวันนี้เนี๊ยะนะ เธอเห็นชมรมเป็นอะไร คิดจะไม่มาก็ไม่มา คิดจะมาก็มารึ "
" อะไรกันจอย เสียงดังเชียว "
" อ้าว สวัสดีค่ะพี่โย สวัสดีซะสิน้องนี่พี่โยธินประธานชมรมของที่นี่คงยังไม่รู้จักสินะ ก็เธอเพิ่งจะมาวันนี้เอง"
" สวัสดีค่ะ " มีนายกมือขึ้นไหว้บุรุษตรงหน้าอย่างจำใจพร้อมกับเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกกรุ่นขณะนี้ ในใจก็พยายามนับหนึ่งถึงสิบอยู่ตลอดนับตั้งแต่เจอผู้จัดการชมรมที่ยืนจีบปากจีบคอคุยกับชายหนุ่มตรงหน้า
" เอาหน่า น้องเขาก็มาแล้วไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เราไปเตรียมพร้อมได้แล้วเย็นนี้พี่มีแข่ง " ประโยคสุดท้ายกลับหันหน้ามาทางใครบางคนเหมือนจะบอกให้รู้และเดินจากไปพร้อมผู้จัดการคนสวย ที่ฝีปากไม่สวยเหมือนใบหน้าเลยสักนิด
เออ ถือว่าเป็นรุ่นพี่สินะ จะว่ายังไงก็ได้ ว่าไปแล้วคงต้องขอบคุณเขาไม่อย่างนั้นป่านนี้เธอคงต้องโดนทำโทษตบเบาะจนมือเเดงเหมือนเพื่อนๆ คนอื่นแน่ ๆ รุ่นพี่อะไรบ้าอำนาจชะมัดเหมือนเพื่อนคนอื่นที่ไม่ได้เข้าชมรม แน่นอน เขาจงใจเดินเข้ามาช่วยเธอหรือเปล่านะ เอ คงไม่หรอกมั้ง
จากคุณ :
dokyaka
- [
27 ก.พ. 48 12:38:24
A:203.150.87.166 X:
]
น้องใหม่หัวใจ>>รักเธอ<<ตอนที่9
