ความคิดเห็นที่ 1 “สมาพันธ์ประชาธิปไตย สุจินดาออกไป ประชาธิปไตยคืนมา!” ข้อความบนแผ่นผ้าผืนใหญ่ แสดงตัวตนและข้อเรียกร้องของประชาคม เวทีอภิปรายกลางท้องสนามหลวง ถูกห้อมล้อมด้วยมวลมหาชนนับแสน ธงชาติและธงสีขาวในมือโบกสะบัดเร่าร้อน เสียงปราศรัยกร้าวแกร่งจากตัวแทนกลุ่มต่างๆ ผลัดกันเร่งเร้าให้เลือดในกายของประชาชนฉีดพล่าน เสียงโห่ร้องขับไล่นายกรัฐมนตรี กับเสียงปรบมือเกรียวกราวเกิดขึ้นตลอดเวลา นักร้องเพลงเพื่อชีวิตขยับลำนำแห่งการต่อสู้ ปลุกจิตสำนึกของความรับผิดชอบต่อแผ่นดินเกิดจนหลายคนตัวสั่น กำหมัดแน่น น้ำตาคลอ เวลาเดียวกัน ที่สนามกีฬากองทัพบก คอนเสิร์ตครั้งใหญ่ถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างกะทันหันเร่งด่วน ให้ชื่อว่า “คอนเสิร์ตต้านภัยแล้ง” ผู้เข้าชมโดยมากเป็นชาวต่างจังหวัด มีรถบัส และรถบรรทุกของทางราชการ ไปรับมานับหมื่นคน โดยไม่มีการเสียค่าใช้จ่าย แถมยังมีอาหารกล่องกับน้ำดื่มบริการฟรีตลอดทั้งงาน ชาวบ้านสูงอายุส่วนมากได้รับคำขอร้องจากผู้ใหญ่บ้านให้ร่วมเดินทางมา ซึ่งก็มีค่าตอบแทนให้ด้วยคนละเล็กละน้อย โทรทัศน์ถ่ายทอดการแสดงในครั้งนี้ออกอากาศสด โดยไม่มีข่าวการชุมนุมของกลุ่มผู้เรียกร้องประชาธิปไตยแม้แต่นิดเดียว “บิ๊กสุ.. ออกไป! บิ๊กสุ.. ออกไป! บิ๊กสุ.. ออกไป!” คลื่นมหาชนหลั่งไหลเข้าสู่ท้องสนามหลวงจนแน่นขนัด มองไปทางไหนเห็นแต่ภาพมวลชนอันไพศาล ราวดอกไม้แห่งประชาธิปไตยพร้อมใจกันผุดโผล่ขึ้นมาจากผืนดินสีดำ แต่หากมองไปบางมุม ก็อาจได้เห็นกลุ่มคนร่างแกร่งสันทัด ใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ซุ่มซ่อนความคิดกับคำสั่งอันดำมืด เตรียมพร้อมปฏิบัติการเมื่อถึงเวลาอันเหมาะควร “วันนี้วันเกิดฟ้า” ฝนบอกวิชด้วยน้ำเสียงสดใส ดวงตาของเธอแจ่มเป็นประกาย “เหรอ แล้วเจ้าตัวจะกลับมากี่โมงล่ะ” จิตรกรยิ้มให้หญิงสาว วันนี้เขาตั้งใจจะเขียนภาพลายเส้น จึงติดมาเพียงสมุดเล่มใหญ่กับดินสอดำสองสามแท่ง ฟ้าไปร่วมชุมนุมเหมือนเคย แต่ก็รับปากกับพี่สาวว่าจะกลับให้เร็วขึ้น ฝนนั่งรถเมล์ไปห้างสรรพสินค้าแต่เช้า เลือกซื้อสร้อยข้อมือเส้นเล็กๆ น่ารัก ห่อกระดาษสีสวย ผูกริบบิน เธอเอาติดตัวมาที่ท่าน้ำศาลากลางด้วย เผื่อว่าจะให้น้องทันทีที่กลับมา “ฟ้าไม่ค่อยจำวันเกิดตัวเอง ปีนี้ก็ลืมตามเคย” หญิงสาวดูมีความสุขเมื่อพูดถึงน้อง “แล้ววันเกิดฝนล่ะ” วิชถาม เธอก้มหน้ามองกล่องของขวัญแล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “เลยมาสองสามวันแล้ว..” จะมีสักเรื่องไหม ที่เธอจะนึกถึงตัวเองก่อน.. วิชตั้งคำถามในใจ ส่ายหน้าช้าๆ เขาบอกกับฝนว่าจะไปซื้อของขวัญบ้าง แต่หญิงสาวรีบออกปากห้าม ไม่อยากให้ชายหนุ่มสิ้นเปลืองไปกับเรื่องของคนอื่น “แค่วันนี้.. อยากให้วิชไปกินข้าวที่บ้าน” จิตรกรตกลงทันที เขาคุยกับฝนอีกครู่หนึ่งก่อนขอตัวไปทำงาน “จริงด้วยสิ วันนี้ผมลืมเอาหนังสือมาคืน ขอโทษนะครับ” เขาหันกลับมา ทำหน้ารู้สึกผิด แต่ฝนกลับโปรยรอยยิ้มชื่นฉ่ำ “ไม่เป็นไรจ้ะ วิชเก็บไว้อ่านก่อนก็ได้” แม้ดวงอาทิตย์จะแผดเผา แม้ฝูงชนจะเบียดเสียดแน่นขนัดจนหายใจลำบาก แต่ฟ้าก็ไม่เคยนึกท้อ สำนึกแห่งความรักในระบอบการปกครองที่ทุกคนเป็นเจ้าของร่วมกัน ทำให้หญิงสาวหยัดยืนฝืนความเหน็ดเหนื่อย เพื่อให้ได้มาซึ่งความชอบธรรม แม่เคยเล่าความตายของพ่อให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยสีหน้าเจ็บปวดระคนภาคภูมิ ร่างของพ่อถูกเผาหลังสิ้นสุดเหตุการณ์ 14 ตุลา ควันสีดำล่องลอยสู่ฟากฟ้าแห่งเสรีภาพ กระสุนนัดเดียว.. ปลิดชีพชายอารี ผู้หยิบยื่นน้ำเย็นให้ทหารกล้า ทหารสัญชาติไทย เชื้อชาติไทย.. สิ้นเสียงปืน ผู้คนกรูเข้ามาโอบอุ้มร่างไร้วิญญาณ หลายคนโกรธแค้นจนบ้าคลั่ง โถมกระโจนเข้าใส่พวกรับใช้เผด็จการโดยไม่หวั่นอาวุธสงครามบรรจุกระสุนเต็มอัตรา หลายคนร้องไห้ ก้มกราบศพพ่อด้วยความเคารพยกย่อง อาลัย.. ความตายของพ่อ สลายเกราะแห่งความกลัวออกไปจากใจผองชน เสียงขับไล่เผด็จการกึกก้องสะเทือนแผ่นดิน แล้วชัยชนะก็ได้มาในที่สุด ทว่า.. มันต้องแลกกับหยาดเลือดและคราบน้ำตาของประชาชนผู้บริสุทธิ์ไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ วีรกรรมของพ่อ แทรกซึมอยู่ในเส้นเลือดของฟ้าจากเด็กน้อย เติบโตสู่นักศึกษาวัยผลิบานผู้ใฝ่หาดวงประทีปแห่งปัญญา ฟ้าแจกธงให้ผู้เข้ามาใหม่ ใบหน้ามีเหงื่อผุดพราว แต่ก็ยังยิ้มแย้มแจ่มใส กลุ่มเพื่อนนักศึกษาของเธอช่วยกันตัดกระดาษที่มีข้อความเรียกร้องประชาธิปไตยอย่างสันติ ทาแป้งเปียกที่ชายขอบด้านหนึ่ง แล้วม้วนติดกับก้านไม้ไผ่เรียวเล็กยาวประมาณสองคืบ ทุกคนทำงานไม่เห็นแก่ความเหนื่อยล้า “ฟ้า ขอแอมโมเนียหน่อย ทางนี้มีคนเป็นลม” เพื่อนชายคนหนึ่งแหวกกลุ่มผู้ชุมนุมเข้ามา ในมือเต็มไปด้วยปึกใบปลิวสำหรับแจกผู้คน “จ้ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” หญิงสาวตอบรับเสียงใส ฝากห่อธงให้เพื่อนอีกคนจัดการแทน “ฟ้า ถึงเต็นท์แล้วช่วยติดยาหม่องมาให้เราด้วยนะ” เพื่อนที่รับฝากธงเอ่ยวานด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย ตั้งแต่เช้า พวกของฟ้ายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ทั้งที่อาหารมีเตรียมไว้พร้อม แต่งานอันวุ่นวายต่อเนื่อง ทำให้ไม่มีเวลาแม้กระทั่งเปิดฝากล่องโฟมบรรจุอาหาร “ได้เลย รอหน่อยนะจ๊ะ” ฟ้ารับคำ แล้วรีบไปช่วยคนป่วย การพูดคุยของพวกเธอต้องตะโกนแข่งกับเสียงปราศรัยบนเวทีซึ่งดังอยู่ตลอดเวลา แกนนำของสมาพันธ์ประชาธิปไตยจัดการแยกเวทีออกเป็นสองฝั่ง ด้วยผู้เข้าร่วมชุมนุมมีจำนวนมากเกินกว่าจะได้ยินทั่วถึงหากมีเวทีเดียว ท้องสนามหลวงอันกว้างสุดตา บัดนี้มองไม่เห็นพื้นที่ว่างแม้สักตารางนิ้ว ชาวไทยหลากหลายอาชีพ นักธุรกิจ พ่อค้า พนักงานบริษัท พนักงานรัฐวิสาหกิจ นิสิตนักศึกษา มีแม้กระทั่งคนใช้แรงงาน กลุ่มคนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง และสาวโรงงาน ทุกคนกวัดแกว่งธงน้อยในมือ ราวกับว่ามันคืออาวุธสำหรับต่อกรผู้เหยียบย่ำอธิปไตยของชาติไว้ด้วยท็อปบู๊ท ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฝนไม่อยากเรียนบ้างเหรอ เรียนศึกษาผู้ใหญ่ก็ได้ คุณยังอายุน้อยอยู่เลย” วิชเขียนภาพได้สองภาพ เมื่อคนเริ่มพลุกพล่านตามแนวสันเขื่อน จิตรกรก็หยุดเขียน แล้วรีบเดินมาช่วยฝนขายน้ำเหมือนอย่างเคย หญิงสาวยิ้มเศร้า แล้วตอบว่า “อยากเรียนมาก แต่ถ้าฝนไปเรียนภาคค่ำ หรือวันเสาร์อาทิตย์ รายได้ของเราก็จะลดน้อยลง ฟ้าเรียนมหาวิทยาลัย ใช้เงินเยอะ ไม่อยากให้สะดุดกลางคัน..” เธอก้มหน้า พยายามหาอะไรทำช่วงเว้นว่างลูกค้า แต่ก็พบว่าทุกอย่างเรียบร้อยไปเสียหมด กระทั่งโต๊ะเล็กขายน้ำอัดลมในความรับผิดชอบของวิชก็ดูสะอาดสะอ้านแห้งสนิท “ฟ้าคงไม่อยากให้คุณจมอยู่กับรถเข็นคันนี้หรอก” ฝนถอนหายใจ “จะเป็นไรไป ฝนเคยชินแล้วกับสภาพแบบนี้ เมื่อตอนแม่อยู่ก็ช่วยแม่ทำงานสารพัด แต่ฟ้าสิ ต้องมีอนาคต น้องเป็นความฝันของฝน จะทำทุกอย่างให้น้องประสบความสำเร็จ..” หญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ เธอหันมาสบตาจิตรกร “ฝนไม่มีอะไรให้น้อง ไม่มีทรัพย์สมบัติสักอย่าง ฝนให้ได้แค่เพียงการศึกษา ซึ่งมันจะนำพาเธอไปสู่จุดหมายแสนไกลดังใจหวัง วันที่มีความสุขของฝน คงเป็นวันที่ได้เห็นน้องอยู่ในชุดรับปริญญา เธอจะก้าวหน้า มีงานดีๆ มีชีวิตครอบครัวที่ดี ฟ้าจะต้องมีความสุขไปตลอดชีวิต” ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ในดวงตามีแววเต้นระริก เขาจับต้นแขนของหญิงสาวทั้งสองข้าง บังคับให้เธอหันมา แล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่น จริงจัง “ฝน หัดคิดถึงตัวเองบ้างจะได้ไหม คุณให้ทุกอย่างกับฟ้ามากพอแล้ว หันมองชีวิตตัวเองบ้าง ตัวคุณเองก็มีค่า มีค่ายิ่งกว่าสมบัติใดในโลก มีค่ากับน้องสาว กับผม..” ฝนหลบตา หน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง “ไม่..” วิชขอร้องให้เธอหันมา ฝนทำตามอิดออด “ฝน.. ผมรักคุณ” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “สุจินดา ออกไป!” “เอาประชาธิปไตยของเราคืนมา!” เวลาล่วงเข้าเกือบเย็น ความรุนแรงของแสงตะวันเริ่มระโหยอ่อนล้า ทว่าใจของมวลมหาชนยิ่งกลับทวีอุณหภูมิสูงขึ้น สูงขึ้น อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเยือกเย็นลงแม้แต่นิดเดียว เสียงปลุกเร้าบนเวที เสียงตะโกนสาปแช่งด่าทอรัฐบาล เสียงวิพากษ์วิจารณ์การเมืองจากกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย ดังไปทั่วทุกอณูของท้องสนามหลวง การจราจรติดขัดถึงขั้นวิกฤติ กระนั้นก็ยังมีคลื่นมหาชนหลั่งไหลเข้ามาสมทบทุกวินาที แก๊งมอเตอร์ไซค์วัยรุ่นนับร้อยคัน ขับขี่ฉวัดเฉวียนลัดขึ้นบาทวิถีมาร่วมชุมนุม หลายคันเร่งเครื่องยนต์กระหึ่มด้วยความคึกคะนอง ปล่อยควันออกมาทางท่อไอเสียเหม็นคลุ้ง ฟ้าทำหน้าไม่พอใจ ตรงเข้าไปตักเตือน ขอให้คนพวกนั้นเข้าร่วมชุมนุมด้วยความสงบ ชายหนุ่มผอมแห้งเหมือนโครงกระดูกแต่มีใบหน้ายียวน แสยะยิ้มให้หญิงสาว “แหม คนสวย อย่ามาจำกัดสิทธิเสรีภาพอันชอบธรรมของเราซีจ๊ะ ทีเสียงมหาจำลองดังลั่นออกอย่างนั้นไม่เห็นน้องไปว่าเลย นี่เห็นว่าน่ารักนะ ไม่งั้นละก็.. แฮ่ม” ฟ้ารู้สึกขยะแขยง แต่ก็แสร้งยิ้มอย่างใจเย็น เธอหยิบธงมาแจกวัยรุ่นกลุ่มนั้นคนละอันแล้วขอร้องด้วยน้ำเสียงสุภาพกว่าเดิม “ขอโทษค่ะพี่ แต่วันนี้พวกเราต้องร่วมใจกัน หากเห็นแก่พี่น้องผู้มีความรักชาติเช่นเดียวกับพวกพี่ๆ ก็ต้องไม่สร้างมลภาวะรบกวนนะคะ” เจ้าหนุ่มโครงกระดูกยิ้มแก้มแทบปริ พูดจาแทะโลมฟ้าอีกสองสามคำก่อนรับธงจากหญิงสาว แล้วชวนสมัครพรรคพวกเข้าไปฟังคำปราศรัย เพื่อนของฟ้าเป่าปากโล่งอก “นี่ อย่ากล้าให้มากนักเลยยายฟ้า เดี๋ยวเกิดพวกมันนึกโมโหขึ้นมา จับพวกเราหักคอจะทำยังไง” “เวอร์แล้ว แหม พูดด้วยดีๆ ใครเขาจะมาทำร้าย กลางที่สาธารณะอย่างนี้ ปะ.. ไปกินข้าวกันดีกว่า” สองสาวเดินเบียดฝูงชนกลับไปยังเต็นท์ พบว่าชายหนุ่มสวมแว่นใบหน้าเคร่งขรึมยืนถือกล่องอาหารรออยู่แล้ว “ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่” ฟ้ายกมือไหว้แล้วรับกล่องโฟมมาถือ เขาเปิดขวดน้ำดื่มสีขาวขุ่นส่งให้อีกคนละขวดแล้วบอกให้เธอกับเพื่อนรีบกิน “ยังมีงานอีกมาก คืนนี้เราอาจต้องกลับกันดึกหน่อย” ฟ้าถือช้อนพลาสติกค้าง อ้าปากหวอ “แต่รุ่นพี่คะ เดี๋ยวฟ้าต้องกลับบ้านแล้ว พี่สาวรออยู่ค่ะ” ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก ถอดแว่นออกมาถือ ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บีบนวดบริเวณขมับราวกับใช้หัวสมองมาอย่างหนักทั้งวัน “คืนนี้เราอาจได้ชัยชนะ สมาพันธ์ลงมติเคลื่อนขบวนไปกดดันรัฐบาลหน้าทำเนียบ จะต้องเป็นวันอันยิ่งใหญ่ พี่อยากให้พวกเราได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ พลังมวลชนจะโค่นล้มเผด็จการได้สำเร็จ” หญิงสาวกลืนข้าวไม่ลง เธอรู้ดีว่าวันนี้ฝนเตรียมจัดงานวันเกิดไว้ให้ พี่ทำอย่างนี้ทุกปีไม่เคยขาด แม้ฟ้าจะแกล้งทำเป็นลืม หรือกระทั่งแกล้งบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน แต่พอเธอกลับถึงบ้าน ก็ต้องพบกับอาหารง่ายๆ สองสามอย่าง แล้วก็ขนมเค้กกับเทียนอันเล็กๆ เตรียมไว้คอยท่าทุกที คืนนั้น สองพี่น้องจะเปิดดูอัลบั้มรูปเก่าๆ ดูรูปพ่อแม่ รูปตัวเองตอนเด็กๆ พี่สาวโอบไหล่น้องสาว เล่าเรื่องราวสมัยฟ้ายังจำความไม่ได้ให้ฟัง ในบ้านหลังน้อย มีแสงไฟลอดหน้าต่างกลางดึก มีเสียงหัวเราะใสๆ กับความเงียบอันเกิดจากความคิดถึงบุพการี สลับกันไปมาจนดึก ฟ้ามีความสุขจนต้องนอนกอดพี่สาวไว้ทั้งคืน แต่วันเกิดของฝนนั้น เจ้าตัวไม่เคยใส่ใจ ออกปากห้ามไม่ให้ฟ้าซื้อของขวัญให้ด้วยซ้ำ อ้างว่าสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ ฟ้าชอบแกล้งพี่สาวของเธอ ไม่พูดถึง ปล่อยให้คิดว่าเธอลืม แต่เมื่อฝนตื่นมาในตอนเช้า ก็จะพบกล่องของขวัญอันเล็กน่ารัก วางไว้ข้างหมอน กล่าวคำทักทายอรุณสวัสดิ์ด้วยสีของกระดาษหวานสดใส น้ำตาของพี่สาวซึมออกมาด้วยความตื้นตัน ประคองกล่องนั้นขึ้นมา แล้วก้มจูบลงบนหน้าผากน้องสาวที่กำลังหลับสนิทเป็นการขอบคุณ ทว่าปีนี้.. ปีแห่งความยุ่งเหยิง ฟ้าลืมวันเกิดของพี่สาวไปเสียสนิท เธอเริ่มมองเห็นการชุมนุมเป็นหล่มลึก ร่างของหญิงสาวจมอยู่กับการเมืองในอุดมคติ จนหลงลืมคนที่รักเธอสุดหัวใจ ฟ้าอยากร้องไห้ แต่ความชุลมุนวุ่นวายรอบตัวบีบบังคับไม่ให้น้ำตาเอ่อไหลออกมา “ฟ้าอยู่ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ต้องขอโทษรุ่นพี่ด้วย” ชายหนุ่มทำหน้าเครียดขึ้นมา จ้องมองหน้าหญิงสาวจนเธอต้องก้มหลบ แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พี่คงขืนเธอไว้ไม่ได้ เพราะทุกคนมีเสรีภาพ ที่จะกระทำอะไรตามใจหากสิ่งนั้นไม่ขัดต่อหลักกฎหมายและศีลธรรม แต่พี่อยากขอร้อง.. ฟ้า ตลอดเวลาที่เราคบกัน พี่ไม่เคยขอร้องอะไรสักอย่าง นี่คงเป็นครั้งแรก วันนี้หรืออาจตลอดคืนนี้ เราต้องร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ เราจะปักธงชัยหน้าทำเนียบ เราจะไม่ทอดทิ้งกัน ฟ้า.. อยู่เถอะ พี่ขอร้อง” เพื่อนสาวของฟ้าเริ่มเห็นว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง จึงค่อยๆ กระเถิบหนีไปหาที่กินห่างๆ ฟ้าตัดสินใจไม่ถูก ดวงประทีปแห่งปัญญาที่เธอมุ่งมาดไขว่คว้า ปฏิเสธไม่ได้ว่าแรงบันดาลใจส่วนหนึ่งก็มาจากเขาคนนี้ หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองแน่น ก้มหน้ามองกล่องอาหาร เม็ดข้าวสีขาวและกับแห้งๆ ดูไกลห่างจากสิ่งที่สมควรเรียกว่าอาหาร แถมมันยังเริ่มเคลื่อนไหวเป็นวง หมุนคว้างในความคิดของเธอจนสับสนเวียนหัว รู้สึกอิ่ม ทั้งที่ยังไม่ได้ตักกินสักคำ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หญิงสาวยืนนิ่งงัน ปล่อยสองแขนทิ้งข้างตัว มึนงง.. ดีใจ ตกใจ มีความสุข มีความวิตก.. เธอรู้สึกอย่างไรกันแน่ ร่างกายไม่สามารถวิเคราะห์อะไรได้อีก คุณพูดอะไร.. รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไร.. เสียงเพลงหวานแว่วลงมาจากสวรรค์ สลับกับเสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้น่าสะพรึงกลัวจากพื้นแผ่นดิน อย่าเอ่ยคำนั้นออกมาง่ายๆ แบบนี้.. ฝนหลับตา ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินสิ่งที่จิตรกรสารภาพ คว้ากระป๋องแป้งมาคน หยอดลงบนกระทะหลายวง ควันกรุ่น แป้งเริ่มสุก ใส่ไส้ครีม ไส้เผือก และสังขยา รู้สึกใจสงบลง กลิ่นหอมของขนมโตเกียวเตือนหญิงสาวให้ตระหนักถึงชีวิตอัตคัด ไม่มีหรอก.. ไม่มีใครรักเราจริงหรอก ฝนพร่ำเตือนตัวเองขณะเรียงขนมลงในกล่องกระดาษสีขาว “ฝน..” หญิงสาวไม่สนใจ เริ่มหยอดแป้งชุดต่อไปด้วยความเคยชิน “ฝน.. ยังไม่มีลูกค้าเลย” วิชเตือนเบาๆ ฝนสะดุ้งเฮือกแล้วรู้สึกตัว หน้าแดงจัดด้วยความอาย จิตรกรขยับเข้าไปใกล้ จับมือคู่นั้นขึ้นมา บอกรักกับเธออีกครั้งด้วยแววตาอบอุ่น มันสื่อลึกเข้าไปยังหัวใจของหญิงสาวราวเมล็ดพันธุ์อันบริสุทธิ์ และผลิบานเนิบนาบแช่มช้อย เป็นดอกไม้งามน่ารัก เธอห้ามยิ้มของตัวเองไม่ได้อีกแล้ว มันเผยโฉมออกมาด้วยความยินดีอย่างแท้จริง และมอบให้กับชายหนุ่มเป็นเครื่องตอบรับอันมั่นคง มวลชนเกินกว่าสามแสน หยุดนิ่งอย่างพร้อมเพรียง เมื่อแกนนำสำคัญและคณะกรรมการสมาพันธ์ประชาธิปไตยก้าวขึ้นไปบนเวที พลตรี จำลอง ศรีเมือง ขอให้มวลชนตั้งอยู่ในความสงบ แล้วหันหน้าไปทางพระบรมมหาราชวัง อันเป็นที่ประดิษฐานของพระแก้วมรกต พระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองชาวไทย กล่าวคำปฏิญาณว่าจะเคารพเทิดทูนสถาบัน ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ และจะต่อสู้กับเผด็จการโดยยึดมั่นในหลักสันติวิธี ประชาชนกล่าวตามหนักแน่น ทั่วท้องสนามหลวงขรึมขลังไปด้วยศรัทธาอันแก่กล้าของผองไทย ผู้ยึดมั่นในยุติธรรม ความเย็นแผ่ซ่านอาบกระหม่อมจนหลายคนขนลุกด้วยความปลื้มปีติ พีระยกมือพนม กล่าวตามเสียงของผู้นำมวลชนด้วยดวงหน้าแน่วแน่เคร่งขรึม เมื่อจบลง เขาหันกลับมายังกลุ่มที่มีอยู่ราวสามสิบคน “ประชาคมแห่งท้องสนามหลวงคืนนี้ ได้กล่าวสัตยาบันต่อกันโดยพร้อมเพรียง ขอให้เรายึดมั่นและกระทำตามโดยเคร่งครัด ผมถือเอาความศักดิ์สิทธิ์ของพระแก้วมรกตและพระสยามเทวาธิราช เป็นที่ตั้ง เราจะล้มล้างรัฐบาลของ พลเอก สุจินดา ล้มล้างเผด็จการและเหล่าทายาทของมัน เราจะใช้สองมือเปล่าต่อสู้ และแม้มือของเรานั้นจะเปื้อนด้วยเลือด หรือเต็มไปด้วยบาดแผล พวกเราสัญญาหรือไม่ ว่าเลือดนั้นจะไม่สูญเปล่า เราจะใช้มันเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญอันชั่วร้าย เพื่อให้กลายเป็นธรรมนูญสำหรับมหาชน ให้จงได้.. “เพื่อนๆ น้องๆ.. ในฐานะที่ผมเป็นผู้นำกลุ่มเฉพาะกิจ ผมอยากขอแรงใจของพวกเรา ให้ร่วมมือกันจนกว่าภารกิจจะลุล่วง ผู้ชายมีแรงขอให้ออกหน้า มีตำรวจกับทหารตั้งด่านขวางไว้ เราจะใช้มือเปล่าทะลายกำแพงเบอร์ลิน พวกผู้หญิงขอให้ก้าวตาม ไม่ต้องกลัว ทหารก็คนไทย คงไม่ถึงกับใช้ความรุนแรงเข้าปราบปราม เราจะพูดดีกับทหารตำรวจ อย่ายั่วยุ อย่าด่าท้าทายโดยเด็ดขาด ทุกคนครับ.. ผมค่อนข้างแน่ใจว่า ในอนาคตหลังจากนี้ คงไม่มีเยาวชน นิสิตนักศึกษา ออกมารวมพลังต้านทานอำนาจมืดเพื่อรักษาอธิปไตยของชาติดังเช่นพวกเรา และเหล่าวีรชน 14 กับ 6 ตุลา อีกแล้ว เมื่อเราเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ วันนั้น เราจะได้มองย้อนกลับมา แล้วนึกถึงภาพของการต่อสู้ในวันนี้ด้วยความภาคภูมิ ขอให้ทุกคนโชคดี” ทุกคนปรบมือให้เกียรติชายหนุ่มผู้สวมแว่นหนากรอบดำ คำพูดที่กล่าวออกมากระตุ้นเลือดในกายให้เร่าร้อน ป้ายเรียกร้องรัฐธรรมนูญ และขับไล่นายกรัฐมนตรี ถูกชูขึ้นโดดเด่น ขบวนประชาชนเริ่มเคลื่อนย้ายเข้าสู่ถนนราชดำเนินกลาง โดยมีมหาจำลองยืนเป็นสง่าบนรถตู้นำขบวน “ฟ้า มาอยู่ข้างๆ พี่ เร็ว” พีระแทรกกลุ่มนักศึกษาเข้ามาจับข้อมือหญิงสาว “แต่ รุ่นพี่คะ..” เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่หากทำเช่นนั้น คำกล่าวเมื่อครู่จะมีประโยชน์อันใด เพื่อนๆ ของเธอจะยังรักษาความมั่นใจไว้ได้หรือ ฟ้าพยายามปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ ฉุดกระชากให้หญิงสาวมากับตัวเองจนเป็นผลสำเร็จ “เราต้องเคียงข้างกัน พี่จะไม่มีวันทอดทิ้งเธอเด็ดขาด จำไว้” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ค่ำแล้ว สงสัยวันนี้รถจะติดหนัก” วิชยิ้มให้ฝน เมื่อเห็นเธอหันมองนาฬิกาบนหอคอยบ่อยๆ “วันอาทิตย์ รถไม่น่าติดขนาดนี้” ฝนพูดเบาๆ รู้สึกใจคอไม่ดี เธอได้ยินลูกค้าหลายรายพูดถึงสถานการณ์ที่สนามหลวงว่าไม่ค่อยจะดีนัก ผู้ชุมนุมมีมากเกินกว่าจะควบคุม แกนนำขาดเอกภาพ และที่สำคัญคือการเตรียมพร้อมของทหารและหน่วยปราบจลาจล ตามสะพานและแยกต่างๆ “ที่สนามหลวงเป็นพวกม็อบมือถือ แต่ที่สนามกีฬากองทัพบกเป็นม็อบชาวนากับลูกเสือชาวบ้าน เอาละโว้ย มันกันใหญ่ ป่านนี้คงอัดเข้าไปเป็นแสนแล้วมั้ง” ชายสูงวัยที่มาซื้อน้ำอัดลม คุยกับวิชด้วยเสียงอันดัง จิตรกรพยักหน้าส่งๆ อยากให้เขาจบบทสนทนาโดยเร็ว “ไอ้หนุ่มรู้มั้ย มวลชนที่มาจากต่างระดับต่างความคิด ที่สำคัญคือต่างจุดมุ่งหมาย มันไม่มีทางเป็นหนึ่งเดียวได้หรอก ถูกยั่วยุเข้าหน่อย เดี๋ยวก็เกิดเรื่อง เชื่อสิว่าไอ้ฝ่ายปราบปรามมันต้องสร้างสถานการณ์เพื่อให้เกิดความชอบธรรมในการเผด็จศึก ม็อบครั้งนี้มันเปราะบาง ไม่เหมือนสมัย 14 ตุลา ประชาชนกับนักศึกษาผนึกกันแน่น และมีจิตสำนึกของความรักประชาธิปไตยร่วมกันอย่างบริสุทธิ์ แต่ครั้งนี้มันดูเหมือนก๊กเหล่าทะเลาะกันเอง มีหลายฝักหลายฝ่าย ที่มีปืนก็เด่นชัดหน่อย ไอ้ที่มีแต่ปากก็อาศัยธรรมะบังหน้า คนบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ไปเย้วๆ กัน น่าเป็นห่วงแท้ๆ” เมื่อท้องฟ้ามืด แสงไฟรายทางก็กระจ่างขึ้นมาแทน แม่น้ำดำสนิท มีแสงระยิบระยับสะท้อนจากฝั่งตรงข้าม เรือข้ามฟากยังทำงานหนักไม่หยุดหย่อน แสงเหลืองอุ่นภายในเก๋งเรือ แสดงภาพชีวิตบนนาวาลำน้อย เทียบกับท้องน้ำอันมหึมา หากคลื่นลมพายุกล้ากระหน่ำ มันคงจะถูกกลืนคว่ำลงได้อย่างไม่ยากเย็น ฝนนั่งไม่ติด ไม่มีกะจิตกะใจขายขนม เหลียวดูเวลาแล้วทำท่าถอนใจ วิชพยายามพูดว่าเหตุการณ์รุนแรงไม่น่าเกิด การชุมนุมโดยสงบไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร คงไม่จำเป็นต้องใช้กำลังในการปราบ “หมดยุคสมัยของพวกป่าเถื่อนแล้ว เหตุการณ์ 14 ตุลา กับ 6 ตุลา คงเป็นอุทาหรณ์สอนคนไทยให้ยึดหลักขันติธรรมมากกว่าการใช้ความรุนแรง อย่าห่วงเลย อีกอย่าง ผมว่าฟ้าคงไม่ลืมหรอก ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเขา ฟ้ารักพี่สาวจะตาย ต้องรู้สิว่าคุณรออยู่” เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเป็นฝ่ายจับมือชายหนุ่ม มือนั้นสั่น เย็นซีด เปียกชื้นด้วยเหงื่อ เขากุมมือฝนด้วยความปรารถนาจะให้กำลังใจ “อย่ากังวลเลยนะครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนฝนจนกว่าฟ้าจะกลับ” ฝนพยักหน้าน้อยๆ พยายามข่มใจ กลิ่นบุหรี่กับสีน้ำมันจางๆ จากร่างกายคนข้างๆ ทำให้เธอรู้สึกสงบลงบ้าง แต่ก็ยังไม่วายหันมองเวลาบนหอนาฬิกาแทบทุกนาที “วิช สามทุ่มกว่าแล้วนะ ทำไมฟ้ายังไม่ถึงก็ไม่รู้..” ฝนทำหน้าเหมือนร้องไห้ วิชเริ่มวิตกในสิ่งที่ภานุเคยบอก ทว่าเขาจะพูดออกมาไม่ได้เด็ดขาด “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวเรากลับไปที่บ้านกันก่อน ฟ้าอาจจะกลับไปถึงแล้วก็ได้ พอเลยเวลา เธอก็อาจคิดว่าคุณกลับบ้านแล้ว” หญิงสาวคิดอะไรไม่ออก ที่วิชพูดมาก็นับเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เธอเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว ไม่กี่นาที รถเข็นขายขนมโตเกียวก็พ้นเขตศาลากลางออกมาถึงถนนใหญ่ สะพานผ่านฟ้าลีลาศ แนวกีดขวางแรกของหน่วยปราบจลาจล ลวดหนามคมขาววับม้วนเป็นวงซ้อนกันสองชั้น ยืดขยายเต็มความกว้างของสะพาน ตำรวจในชุดเตรียมพร้อม ตั้งมั่นเป็นแถวนับพันนาย โล่หวายและกระบองสีดำดูน่ากลัวราวแขนขาของปิศาจจากนรกภูมิ เสียงประกาศให้ผู้เดินขบวนสลายตัวและแยกย้ายกันกลับบ้าน ดังขึ้นตลอดเวลา ทว่ามวลชนขณะนั้นกลับตะโกนตอบโต้อย่างเผ็ดร้อนไม่เกรงกลัว ชายฉกรรจ์แนวหน้าเริ่มยื้อลวดหนาม อีกหลายร้อยคนรีบเข้ามาช่วย กำแพงเบอร์ลินไหวยวบด้วยแรงมวลมหาชนจนเปิดช่องว่าง ตำรวจดับเพลิงได้รับคำสั่งให้ฉีดน้ำสกัดทันที สายน้ำที่พุ่งสาดออกมาจากท่อ ทั้งรุนแรงและเหม็นเน่า มันคือน้ำโสโครกจากลำคลองใต้สะพาน รัฐบาลกำลังใช้สิ่งปฏิกูลกวาดพลังมวลชนให้ล้มระเนระนาด ทว่ามันกลับยิ่งสร้างความโกรธแค้นให้ประชาชนจนบ้าคลั่ง ผู้ชายบางคนถอดเสื้อออกหุ้มลวดหนาม แล้วออกแรงดึงสุดกำลัง เมื่อน้ำสกปรกอัดเขาให้ล้มกระเด็น ก็จะมีอีกหลายๆ มือเข้ามาสานหน้าที่ต่อ ด้านหลังถัดไปเริ่มมีการขว้างปาก้อนหิน ขวดน้ำ และสารพันสิ่งของเท่าที่พอจะหาได้เข้าใส่ตำรวจ ความตึงเครียดเพิ่มอุณหภูมิจนร้อนระอุ ยากจะต้านทานไหว รถดับเพลิงแปดคันถูกประชาชนยึดเข้ามาในแดน พวกเขาหันปากกระบอกสายยางฉีดเข้าใส่พวกเจ้าหน้าที่อย่างสะใจ แต่เพียงไม่กี่นาที ตำรวจเป็นพันๆ นาย ก็ดาหน้าเข้าใส่รถทั้งแปด ประชาชนที่ควบคุมรถและสายน้ำดับเพลิงโดนทุบตีกระหน่ำ ฝ่ายประชาชนทำการตอบโต้ด้วยระเบิดขวด แก๊งวัยรุ่นโครงกระดูกตระเตรียมมาพร้อมราวกับรู้ว่าจะได้ใช้มันด้วยความชอบธรรมเป็นครั้งแรก เสียงระเบิดดังบึ้มเป็นระยะ ฝ่ายตำรวจใช้โล่ปิดป้องแล้วรุกเข้าตอบโต้ด้วยกระบอง ประชาชนถูกทุบตีจนทรุดลงกับพื้นนับสิบราย เลือดสีแดงข้นละเลงลงพื้นที่นั่นที่นี่อย่างสยดสยองน่ากลัว พีระลากข้อมือฟ้าวิ่งถอยกลับ สั่งให้เธออยู่ห่างแนวรั้วลวดหนามให้มากที่สุด “มหาจำลองสั่งให้ตั้งอยู่ในความสงบ แต่มวลชนคลุ้มคลั่งแบบนี้เห็นทีจะควบคุมลำบาก พี่จะไปดูข้างหน้าหน่อย ฟ้าอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะ” “รุ่นพี่!” เขาตะโกนสั่งแล้ววิ่งโดยไม่เหลียวกลับ ฟ้ามองไปข้างหลัง ประชาชนอีกนับแสนที่เดินออกจากท้องสนามหลวงพากันเข้ามาสมทบ สถานการณ์น่าอึดอัด พลตรี จำลอง ตะโกนออกเครื่องขยายเสียงให้ผู้ชุมนุมหยุดขว้างปาเจ้าหน้าที่ ทว่าไม่มีใครสนใจฟังอีกแล้ว ตำรวจระดมกำลังรุกเข้าทุบตี เริ่มมีคนเสียชีวิตหลายราย ช่างภาพและนักข่าวโดนทำร้ายร่างกายและยึดกล้องกับอุปกรณ์ถ่ายรูป พวกมันพยายามปิดหูปิดตาประชาชนทั้งประเทศด้วยความป่าเถื่อนรุนแรง ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:17:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฝนไม่ยอมเข้าบ้าน เดินกระวนกระวายหน้าประตูรั้ว พอได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็รีบเปิดประตูออกไปดู วิชเก็บรถเข็นเข้าที่ เปิดโทรทัศน์ดูข่าว สิ่งที่ปรากฏบนจอ ไม่ใช่เหตุการณ์ปรกติ โทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจเสนอข่าวความวุ่นวายของการเดินขบวน ผู้ร่วมชุมนุมก่อความไม่สงบ ทำลายทรัพย์สินของทางราชการและขว้างปาก้อนหินกับระเบิดขวดเข้าใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจ พลตรี จำลอง ศรีเมือง ปลุกปั่นมวลชนให้รุกหน้าตรงไปสู่พระตำหนักจิตรดารโหฐาน วิชหรี่เสียงให้เบา กลัวว่าหากฝนได้ยินจะยิ่งเป็นกังวล แต่สายไปเสียแล้ว หญิงสาววิ่งเข้ามาในตัวบ้าน ถลันไปหน้าจอทีวี จ้องมองภาพข่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ริมฝีปากสั่นระริก “ทำยังไงดีล่ะ วิช” ฝนจับแขนชายหนุ่มเขย่า เขาปลอบว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรง เหตุปะทะกันคงเกิดจากกลุ่มหัวรุนแรงเพียงไม่กี่คน ซึ่งฟ้าไม่น่ารวมอยู่ในนั้น “ฟ้าเป็นคนฉลาด คงไม่ทำอะไรโดยขาดความยั้งคิดหรอก สักพักสถานการณ์คงคลี่คลาย ลองมองอีกมุมหนึ่ง ฟ้าอาจกำลังเดินทางกลับมาบ้านอยู่ก็ได้นะ” หญิงสาวเร่งเสียงโทรทัศน์จนดังผิดปรกติ เปลี่ยนไปดูช่องอื่น มีแต่ข่าวเดียวกัน เธอพูดอะไรไม่ออก อยากคิดอย่างที่วิชคาดการณ์ แต่ลึกๆ แล้วฝนอยากจะบอกว่ารู้นิสัยของน้องสาวดีเพียงใด ฟ้าไม่เคยยอมแพ้ โดยเฉพาะกับความอยุติธรรม เด็กน่ารักอย่างฟ้ามีด้านที่ดื้อรั้นเด็ดเดี่ยวฝังอยู่ในตัว เธอไม่ประนีประนอม เธอไม่รู้จักโลกดีพอ.. “วิช.. ถ้าเผื่อฟ้ายังอยู่ในกลุ่มล่ะ” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลุ่มชายฉกรรจ์ร่างแกร่งสันทัดร่วมกับกลุ่มวัยรุ่นหลายสิบคน เริ่มแยกออกจากขบวน ตรงไปยังหน้ากรมโยธาธิการ อุปกรณ์ในมือดูคล้ายถังน้ำมัน บ้างถือระเบิดพลาสติก ระเบิดขวด และมีอยู่เหมือนกันที่พกปืนไว้ใต้เสื้อแจ็กเก็ตสีดำ พวกวัยรุ่นดาหน้ากันขว้างระเบิดเข้าไปในสถานีดับเพลิงภูเขาทอง เสียงตูมๆๆ ราวกับกรุงเทพฯ อยู่ท่ามกลางสมรภูมิดุเดือด เปลวไฟลุกแดงฉาน เจ้าหน้าที่วิ่งกันพล่านพยายามดับไฟ ผู้ชายในชุดแจ็กเก็ตและเสื้อยืดสีเข้มกรูกันเข้าไปด้านในสถานี ยึดรถดับเพลิงออกมา ตำรวจตามมาสมทบกับเจ้าหน้าที่ดับเพลิง ประชาชนบริเวณนั้นพากันเข้าสกัดตำรวจด้วยไม้ ก้อนหิน และมือเปล่า “พีระ! สถานการณ์บานปลายใหญ่แล้ว ดับเพลิงภูเขาทองโดนเผาราบ ตำรวจรุมตีพวกเรากันใหญ่” นักศึกษาชายอีกคนวิ่งกระหืดกระหอบนำข่าวมาให้ผู้นำกลุ่ม พีระขยับแว่น มองตามเพื่อน สีหน้าไม่สู้ดี “รู้แล้ว ทางโรงพักนางเลิ้งก็โดนเข้าเหมือนกัน ไม่รู้พวกไหนจัดการ” “เป็นไปได้ไหมว่าพวกมือที่สาม มันอาจกำลังสร้างสถานการณ์รุนแรงเพื่อเปิดทางให้ไอ้พวกทหารเข้ามาลุยกับเรา” พีระจับไหล่เพื่อนไว้แน่น แล้วเตือนให้ใจเย็น “เป็นไปได้ แต่อย่าเพิ่งปักใจ คนในขบวนถูกยั่วยุจนเลือดขึ้นหน้า รีบไประงับเหตุหน้าสะพานก่อนดีกว่า อย่างน้อย ตำรวจทางแนวนี้จะได้ไม่คิดว่ามวลชนทั้งหมดร่วมใจกันก่อเหตุ ส่วนผมจะไปเช็คทางนางเลิ้งดู” ขาดคำ ทั้งสองวิ่งแยกจากกัน พีระเหน็ดเหนื่อยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาเข้าไปรายงานข่าวกับแกนนำของสมาพันธ์ฯ แล้วรีบไปตรวจสอบที่เกิดเหตุเพื่อประเมินสถานการณ์ ชายผมสั้นใบหน้าเหี้ยมวิ่งสวนกับเขา พีระเหลือบเห็นด้ามปืนพกเหน็บไว้ที่เข็มขัด ความรู้สึกกลัวเริ่มทิ่มแทงเข้ามาในโสตประสาทจนเย็นเยือกไปถึงปลายเท้า ประชาชนที่บาดเจ็บเพราะถูกตำรวจกระหน่ำด้วยกระบอง ถูกพามาปฐมพยาบาลแนวหลังโดยมีนักศึกษาและอาสาสมัครจากประชาชนทำหน้าที่เยียวยาไปตามอัตภาพ สภาวการณ์แบบนี้ กลุ่มของฟ้าไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือเพียงพอ เธอรู้สึกว่าคนเจ็บมีมากเหลือเกิน เสียงร้องโอดครวญดังจากตรงนั้นตรงนี้รอบตัวไปหมด ยืดคอมองไปทางรถตู้ พลตรี จำลอง ร้องประกาศขอให้ทุกคนหยุดการปะทะกับตำรวจจนเสียงแหบแห้ง เลยออกไปบริเวณสะพาน ฟ้ามองไม่เห็นแนวหน้าเพราะฝูงชนหลายร้อยกำลังชุลมุนวุ่นวาย แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น หญิงสาวก้มหัวหลบ ไม่ตกใจ แต่หวาดหวั่น เธอรู้ว่าความปลอดภัยไม่มีเหลืออีกต่อไปแล้ว หากยังคงอยู่บนถนนราชดำเนิน “ฟ้า.. คนนี้ตายแล้ว” เพื่อนของฟ้าดึงแขนเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฟ้ารีบตั้งสติ หลับตา หายใจยาวๆ แล้วบอกกับเพื่อนให้ไปดูแลคนอื่น หญิงสาวลุกขึ้นยืน กัดริมฝีปาก น้ำตาไหล ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้.. ทำไมต้องรุนแรงต่อเพื่อนร่วมชาติถึงเพียงนี้ ใช่คนหรือเปล่า! พวกมันยังเป็นคนกันอีกหรือเปล่า! พีระย้อนกลับมา ออกคำสั่งให้กลุ่มของเขารีบห้ามประชาชน “ไม่งั้นโดนล้อมปราบแน่ ทหารกำลังมา ทหารกำลังมา!” บ้านหลังเล็ก มีเพียงแสงไฟจากห้องชั้นล่างซึ่งเป็นทั้งห้องรับแขก ห้องรับประทานอาหาร และอื่นๆ ตามแต่จะเรียก วิชคอยฟังเหตุการณ์จากโทรทัศน์ ในอ้อมกอดเขามีร่างหญิงสาวซุกแนบอก ฝนทำอะไรไม่ถูก ใจหาย และเป็นห่วงฟ้าจนหน้าซีดปากสั่น “เที่ยงคืนแล้วนะวิช..” ชายหนุ่มพยักหน้า ลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆ “เชื่อสิ ฟ้าต้องปลอดภัย” “ถ้าที่บ้านมีโทรศัพท์ก็ดีสิ ฟ้าอาจจะโทรมาบอก” ฝนเงยหน้าสบตา น้ำตาเอ่อ วิชพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดเธอให้แน่นขึ้นไปอีก ข่าวด่วนปรากฏขึ้นมา ผู้ประกาศขอให้ประชาชนหยุดสัญจรบริเวณถนนราชดำเนินและบริเวณใกล้เคียง และขอให้ผู้ชุมนุมกลับบ้านทันที ‘..ขณะนี้ พลตรี จำลอง กับแกนนำได้ปลุกปั่นมวลชนให้ทำลายทรัพย์สินของราชการ มีแนวโน้มจะเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทางราชการจึงขอประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในเขตท้องที่กรุงเทพมหานคร และปริมลฑล..’ “วิช!” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำ Link ก่อน ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3279796/W3279796.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3297900/W3297900.html เอ่อ.. ไม่จบแฮะ ขออีกตอนแล้วกันนะจ๊ะหลานๆ ตอนหน้าจบชัวร์ ไม่เกินสี่วัน แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 48 01:26:37 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 01:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิอิอิ ยอมเป็นลุงจริงๆแล้วใช่มะครับ อิอิอิอิ จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 28 ก.พ. 48 03:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อรุณสวัสดิ์คุณลุงอันโตค่ะ หายไปหลายวันเชียว  เพื่อน ๆ รออ่านกันหลับหมดแย้ว... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 ก.พ. 48 07:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านอยู่นะคะ... งือ... ต้องเตรียมกระดาษทิชชู่มั้ยคะ.. Y____Y จากคุณ : p_jung - [ 28 ก.พ. 48 08:05:10 A:202.183.151.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่าน อ่านแล้วรู้สึกว่า ทำไม ฟ้าไม่คิดถึงคนที่บ้านบาง (หรือว่า บางที เลือดประชาธิปไตยของเราแรงสู้ฟ้าไม่ได้หว่า) จากคุณ : oreocream - [ 28 ก.พ. 48 09:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วไม่รู้จะโทษใคร .......... แต่สงสารฝนจัง ปล. แต่ที่สงสารสุด ๆ คนเป็น ลุงอันโตฯ ของทุกคน พยายามหน่อยนะลุง ว่าแต่ไม่จบอีกแล้วเนอะ .... จากคุณ : Jeedy - [ 28 ก.พ. 48 15:54:49 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รู้สึกว่าตอนหน้าจะต้องพกทิชชู่มาอ่านด้วยนะคะ อ่านแล้วรู้สึกว่า เหตุการณ์มันซับซ้อนจังเลยนะคะ มีหลายกลุ่มคน หลายผลประโยชน์ เนี่ยแหละ เหตุผลที่เลือกเรียนทางวิทย์เต็มตัว เพราะไม่เคยเข้าใจความซับซ้อนทางการเมืองเล้ย อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 28 ก.พ. 48 16:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบตอนได้ลุ้นจริงๆ เหมือนอ่านบันทึกประวัติศาสตร์เลยค่ะ (ไม่อยากจะบอกว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ย วันรุ่งขึ้นโผล่ไปมหาวิทยาลัย ยังกะเมืองร้าง ยังงงๆ เพราะไม่เค้ย ไม่เคยโผล่ไปก่อนใครเขา ยังดีมีคนไปแล้วบอกว่าเกิดอะไรขึ้น) ทำไมฟ้าถึงเรียกว่ารุ่นพี่ล่ะคะ น่าจะสนิทกันพอตัว (ถึงจะยังไม่เปิดเผยทางใจก็เถอะ) น่าจะเรียกชื่อกันได้นะ นึกถึงตัวเอง ยังไม่เคยเรียกใครว่ารุ่นพี่เลย จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 48 17:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สะเทือนใจครับ จากคุณ : GTW - [ 28 ก.พ. 48 18:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ลุงขา...ขอเก็ยกลับนะคะ ไม่มีเวลาเลยค่ะ งานยุ่งมักๆๆ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 28 ก.พ. 48 19:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เริ่มน่ากลัวแล้วง่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 28 ก.พ. 48 19:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เดินมาเจอคอมของเพื่อน เลยถือโอกาสใช้ซะเลย โจ๊กคะนอร์  ไม่ได้ยอมรับว่าเป็นลุง แต่ยอมรับว่าเป็นอาก็แล้วน่อ เพียงเท่านี้ก็ชราภาพพอแล้วหลานเอ้ย น้องหนู  สายันต์สวัสดิ์จ้ะสาวน้อย หายหัวไปนานเพราะงานมันเยอะจ้ะ พักนี้ไม่ค่อยมีตังค์ใช้ เลยต้องเอาแรงกายเข้าแลก เป็นกรรมกรมาได้พักใหญ่แล้วล่ะ น้องoreocream  นั่นสิ ฟ้านี่นิสัยไม่ดีเลย แต่ก็ว่าเหอะนะ บางครั้งบางสถานการณ์เราก็ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน อ้อ อีกอย่างครับ ถ้าฟ้ากลับบ้าน เรื่องนี้ก็แป้กน่ะซี หนูจี๊ด  จ้า ขอบคุณมากๆ นะหนูจี๊ด จะรีบปั่นต่อให้จบ(แน่นอน) คุณซึรุกิ  นั่นสิ ซับซ้อนจนคนเขียนยังงงๆ เลย อ่านจากหลายเล่มมาประมวลเข้าด้วยกัน บางตอนก็ไม่ตรงกันสักเท่าไหร่ เรื่องจริงมันยิ่งวุ่นกันไปพิลึก อ่านเอาสนุกก็แล้วกันนะจ๊ะ คุณสก็อตตี้  ผมก็ตกอยู่ในเมืองร้างเหมือนกันฮะช่วงนั้น อยู่แถวเทเวศร์ ร้านข้าวปิดหมดเลย เดินไปจนถึงสะพานกรุงธน แล้วย้อนกลับมาถนนราชวิถี ไม่มีเปิดสักร้าน จะไปทางบางลำภูก็ไม่ได้ แถมกลางคืนยังมีเคอร์ฟิวอีก เรื่องที่ฟ้าเรียกรุ่นพี่ เพราะว่าพีระมีบุคลิกภาพเป็นผู้ใหญ่เกินวัย จนหลายๆ คนให้ความเคารพ แม้จะปิ๊งกับฟ้า แต่ฟ้าก็ยังเคารพศรัทธานายคนนี้ จนไม่ยอมเปลี่ยนสรรพนาม อ้อ ผมเอามาจากประสบการที่รุ่นน้องคนหนึ่งเรียกผมสมัยตอนเรียนสวนสุนันทาน่ะครับ (แต่ผมไม่มีความเป็นผู้นำอะไรกับเขาทั้งนั้น มีแต่ตามลูกเดียว) อาจารย์จี  ตอนผมค้นคว้ายังรู้สึกใจหาย โดยเฉพาะเมื่อมาประกอบกับบทกวีของคุณจิระนันท์ เลยยิ่งไปกันใหญ่ ขอบคุณอาจารย์ที่เข้ามาอ่านครับ หนูผึ้งบัมเบิ้ลบีผู้น่ารัก  ตกลงอ่านหรือยังเนี่ย มาบอกน่ากลัวง่ะ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.พ. 48 21:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แวะมาอ่านได้แป๊บนึงฮะพี่ชิต ช่วงนี้งดวิจารณ์ยาวสักพัก สำหรับบทนี้ชอบสำนวนนี้ที่สุดครับ ผู้เหยียบย่ำอธิปไตยของชาติไว้ด้วยท็อปบู๊ท โดนเต็มๆ!! ตอนหน้าก็จบแระ กองฉลากฯ ก็ใกล้ถูกฌาปนกิจ แล้วจะเข้ามาวิจารณ์ให้หน่ำใจเลยครับ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 28 ก.พ. 48 23:01:04 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านด้วยอีกคน เตรียมตัวสัมนาพรุ่งนี้ไปด้วย อ่านนิยายไป ด้วย แล้วจะผ่านไหมหวาเรา เฮ้อออออออออออ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 1 มี.ค. 48 00:30:10 A:202.133.176.45 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 แนวร่วมโผล่หัวมา ตอนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนเกาะเสาไฟฟ้าอยู่ตรงศาลาเจษฎาบดินทร์  มองดูคลื่นมนุษย์ที่กำลังเคลื่อนตัวจากท้องสนามหลวงขยับไปที่พระบรมรูปทรงม้า  เธอเพิ่งกลับจากเรียนหนังสือตอนสองทุ่มที่มหาวิทยาลัยหน้าวัดพระแก้ว  คิดว่าจะหาอะไรรองท้องก่อนกลับบ้านแล้วเดินเลือกซื้อของแถวคลองหลอด  มีคนมาขายของเยอะเพราะผู้คนมากหน้าหลายตามาร่วมชุมนุม  ส่วนใหญ่มากันไม่ได้นัดหมาย   แต่ส่วนหนึ่งก็เพื่อมาดูสถานการณ์ เหมือนอย่างเธอ   แต่มารู้สึกอีกที  ตัวเองเดินมาถึงหน้าพลับพลาเจษฎาบดินทร์ได้อย่งไรไม่รู้  ทหารที่อยู่เบื้องหน้าปิดกั้นถนน  ไม่ให้เดินต่อไป  มีงาแซง ลวดหนาม  ทหารถือปืนยืนจังก้าไล่ให้เดินกลับไปอีกทาง จากเด็กมาเรียนหนังสือกลายเป็น ทรราชย์เพียงแค่เดินออกมาจากห้องเรียน   แล้วต้องก็มาโหนเกาะเสาไฟฟ้า  มองหาทางเดินออกเพื่อจะกลับบ้านตอนสี่ทุ่มครึ่ง  โทรศัพท์กลับบ้านเมื่อครู่ ทางบ้านบอกว่าให้รีบกลับด่วน เพราะทหารจะเริ่มยิงประชาชนที่ไปร่วมชุมนุมกลางราชดำเนินตอนสองยาม   ...ตอนนี้ยังมองหาทางออกจากราชดำเนินไม่ได้เลย  ตกอยู่กลางวงล้อมของทหารและตำรวจปิดทุกช่องทางที่จะเดินออกไปได้   มองไปทางไหนมีแต่ผู้คนที่เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเอง   แต่ไม่มีทางไปนอกจากเดินพล่านอยู่ภายในถนนราชดำเนินเดียวกันนับหมื่นๆคน  สีหน้าตื่นตระหนกแม้จะดูมุ่งมั่นแค่ไหน ก็ไม่ต่างกับเธอ...คนที่พลัดหลงเข้ามา (โตมิโตเองแหละ...มาเป็นแนวร่วมด้วยคนนะคะ...คุณลุงอันโตฯ  ขอบอก  ชอบมากเรื่องนี้ยุอารมณ์แนวร่วมให้เหิมเกริมดีจริง) แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 48 00:54:40 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 1 มี.ค. 48 00:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ไม่อยากจบเศร้าอ่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 1 มี.ค. 48 01:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ................... ลบดีกว่า ขี้เกียจคุย แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 48 08:38:07 จากคุณ : วังวน - [ 1 มี.ค. 48 11:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านตอนนี้แล้วน้ำตามปริ่มๆหลายครั้งค่ะ พยายามจะอ่านตั้งแต่เมื่อคืนให้จบ..แต่ง่วงไม่ไหวจริงๆ เลยหลบไปนอนก่อนแล้วเพิ่งมาอ่านต่อวันนี้ค่ะ ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องนี้..คิดว่าเป็นเรื่องรักหวานแหววซะอีก ปรากฎว่าเป็นอีกแนวไปเลยแฮะ..แต่รู้สึกดีมากๆที่ได้เข้ามาอ่าน ขอบคุณนะคะ..อ่านแล้วได้รู้เรื่องในสมัยนั้นขึ้นเยอะเลยค่ะ จะว่าไปแล้ว..อ่านแล้วก็ยังไม่เข้าใจหลายตอนค่ะ โดยเฉพาะช่วงที่บอกว่าหลายๆความเห็นบอกว่าเป็นการจัดฉากเพื่อผลประโยชน์ทางการเมือง สงสัยความคิดทางการเมืองเราจะยังมีไม่พอแฮะ แต่...แอบแซวนิดนึงได้มั้ยคะ ตอนแรกที่ขึ้นหัวเรื่อง "ดอกไม้..ดอกไม้จะบาน" ไม่เห็นขึ้นว่าเป็นตอนที่ 1 เลยค่ะ ทำให้หลงเข้ามาอ่านตั้งนาน ไปๆมาๆยืดจนจะกลายเป็นตอนที่ 4 ไปซะแล้ว ^_^ (แซวเล่นนะคะ..) แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 48 12:22:14 จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 1 มี.ค. 48 12:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แวะมาอีกรอบค่ะ คุณ FruiT SalaD เรื่องยืด เป็นเรื่องปกติของลุงชิตค่ะ ขนาด ซากุระ บอกตั้งแต่ปีที่แล้ว ว่าจะจบตั้งแต่ตอนที่ 41 ตอนนี้ปีใหม่ ตอนที่ 43 แล้ว ยังรอตอนจบอยู่เลย พี่ชิตที่น่ารักอย่างอนนะ ล้อเล่นแต่พูดจริง 55555 จากคุณ : JEEDY - [ 1 มี.ค. 48 12:35:36 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอ่อ.. เข้ามาอ่านคห.ของพี่วี ไม่ค่อยอยากจะออกความเห็นเหมือนกัน แต่ แม้จะไม่ได้ระบุชื่อ แต่ผมก็รู้ว่าพี่หมายถึงใคร ด้วยความที่ผมเองก็เป็นคนค่อนข้างหัวแข็งและตรงจัด อยากฝากถามว่า พี่วีรับรู้ความจริงมาครบถ้วนหรือไม่ รับรู้จากสื่อแต่เพียงด้านเดียวมารึเปล่า ถึงได้กล่าวหาเขาคนนั้นถึงเพียงนี้ ด้วยครอบครัวผมค่อนข้างสนิทชิดเชื้อ และไปมาหาสู่กับเขาคนนั้นมาเป็นสิบๆ ปี รู้จักนิสัยใจคอของเขาคนนั้นเป็นอย่างดี ผมยืนยันตรงนี้เลยว่า เขา ไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด แม้กระพี้เดียว ยังมีเรื่องในวงในลึกๆ อีกมาก ผมทราบเพราะมีญาติและคนรู้จักเป็นทหารตำรวจ ช่วงนั้นผมจึงรู้ความจริงอัพเดทตลอด ความจริงที่รัฐบาล(สมัยนั้น) ปกปิดหูตาประชาชน และตกแต่ง สร้างภาพ ใส่ความ คนดีๆ ที่พยายามเรียกร้องประชาธิปไตยให้ปวงชน ถ้าเขาคนนั้น พร้อมกับแนวร่วม ไม่ออกมาเคลื่อนไหวจนเกิดเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ จนมีคนตายหลายพันคน (ถ้าอยากรู้ว่าศพที่สุญหายไปไหน ถามผมได้นอกรอบครับ เพราะสถานที่ที่รถทหารขนไปฝังนั้น คนรู้จักเป็นเจ้ากรมที่นั่นพอดี) ปัจจุบันนี้ เราจะไม่มีรัฐบาลภายใต้ชื่อทักษิณ รัฐธรรมนูธฉบับปัจจุบันก็คงไม่ได้ใช้ และ ประชาธิปไตยก็ยังคงอยู่ใต้รองเท้าบู๊ธต่อไป!! เปิดทองหลังพระด้วยมือที่เปื้อนเลือดแท้ๆ บอกแล้วว่าไม่อยากออกความคิดเห็น แหะๆ โดยเฉพาะเรื่องการเมือง ปล. หวังว่ากระทู้นี้จะไม่ใช่กระทู้เดือดนะ หุหุ จากคุณ : ณัฐกร (ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 1 มี.ค. 48 21:42:07 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นอีกคนที่ อยู่ในช่วงเหตุการณ์ แต่อีกฝั่งหนึ่ง ที่ดดนลวเหนามกั้นไว้ แม้จะหาทางเข้าไปแต่โดนทหารกั้น ไม่เจ็บใจเท่า โดนสามล้อ มาเอาเปรียบคนไทยด้วยกัน เหมือนกับปล้น เงินเราเลยล่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 1 มี.ค. 48 22:05:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เกี่ยวกับเหตุการณ์พฤษภาทมิฬนั้น ผมขอใช้ในการเขียนโดยบอกเพียงกลางๆ ไม่เอนเอียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ไม่อินตามกระแสผู้รักประชาธิปไตย และไม่เอนกะเท่เร่มาฝั่งขวาลายพราง หัวใจของนิยาย(ซึ่งทีแรกอยากให้เป็นเรื่องสั้นแต่ไม่สำเร็จ) อยู่ที่คนสามคน วิช ฝน และฟ้า ประเด็นอื่นนั้นรองๆ ลงไปครับ เข้ามาตอบกระทู้แล้วเลยเห็นคคห.ของวีและบอล เลยขอออกตัวไว้สักนิด ^^! ณัฐกร(ผู้ที่ช่วงนี้มิค่อยว่าง)  สำนวนดังกล่าวเห็นมีใช้กันหลายสำนัก พี่เพียงจำเขามาเล่าเท่านั้น แต่ก็ดีใจที่ชอบ ตอนจบอย่าลืมมาอุดหนุนล่ะ ยายโอเลี้ยง  แล้วจะอ่านรู้เรื่องไหมนั่น เฮ้อ คุณโตมิโต  อย่าให้ถึงกับเหิมมากเลยฮะคุณโตมิโต เดี๋ยวทางการจะมาเพ่งเล็งเรื่องนี้เข้า ต้องเปลี่ยนนามปากกากันให้วุ่นวาย อืมม์ ตอนนั้นเป็นนักศึกษา เช่นนั้นแล้ว.. พรรษาของเราคงมิห่างเหินกันเท่าใดนัก จึงควรแก่การน้อมคารวะในโอกาสถัดไป ด็อกเตอร์ดิน  ไม่อยากให้เศร้าเหมือนกันน่ะดินเอ้ย วี(วังวน)  ก็มีบ้างนิดๆ หน่อยๆ ตามแต่โอกาสอันควรน่ะวี ว่าแต่ แหม..ความเห็นรุนแรงจริงๆ คุณFruiT SaLaD ทีแรกก็ตั้งใจจะให้เป็นเรื่องสั้นแหละครับ แต่เผลอไผลไปหน่อยเลยยาวไปเป็นเรื่องยาวขนาดสั้นแทน ครั้นจะใส่รายละเอียดแต่เพียงนิดหน่อย ก็เห็นว่าจะเห็นภาพไม่ได้ชัดนัก ขอบคุณที่ติดตามนะครับ คำชมนี้ถือเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่สำหรับผมเลยเชียวแหละ หนูจี๊ด(อีกครั้ง)  แหม อย่าแฉไปซี เดี๋ยวไม่เลี้ยงข้าวเลยนี่ ณัฐกร (อีกครั้งเหมือนกัน)  เข้าใจดีเพราะคุยกันแล้วเมื่อคราวก่อน(ที่ร้านเดลี่เฮ้าส์) ว่าแต่ ชักอยากคุยด้วยอีกแล้วสิเรื่องที่ว่าศพหายไปไหน ไว้นัดกัน คุณเอ  แหม ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะครับคุณเอ ถึงได้โดนสามล้อเล่เก๊เข้าขนาดนั้น ^^! อยากรู้ว่าพิมพ์ตัวหนาเขาทำยังไงกันครับ อยากทำเป็นกับเขาบ้าง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 2 มี.ค. 48 07:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พี่ชิตจะเลี้ยงข้างจริงเปล่าพี่ จะรอ 5555 จากคุณ : JEEDY - [ 3 มี.ค. 48 13:08:34 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผ่านมาพอดี ก็เลยได้มาอ่าน ขอรับ ด้วยความรู้สึก เหมือนเดินไปเดินมา ระหว่างความทรงจำของตัวเอง ขอบคุณ ขอรับ สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 3 มี.ค. 48 19:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านแล้วทำให้อึ้งเลยครับ ทำให้มองย้อนไป ถึง 14 ตลา และ 2518 ที่คนไทยเราเข่นฆ่ากันยิ่งกว่าหนังสยองขวัญ ตอกอก ข่มขืน(ตามด้วยลิ่มตอกลงบน..... แขวนคอ  เผาทั้งเป็น  ประวัติศาสตร์อาจลืมไปแล้วมั้ง เอ้อ ขอโทษครับ เรื่องนี้มันสะเทือนใจผมจริงๆ จากคุณ : GTW - [ 3 มี.ค. 48 19:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หนูจี๊ด  เลี้ยงได้อยู่แล้ว น้องสาวน่ารักทั้งคน เนอะ คุณทิวา  ขอบพระคุณครับที่เข้ามาอ่าน รู้สึกดีใจมากๆ เลย อาจารย์จี  เหตุการวันมหาวิปโยค 6 ตุลา ผมไม่มีวันลืมหรอกครับ แม้จะไม่ได้มีส่วนร่วม (เพราะเพิ่งจะ 5 ขวบ) แต่ก็เฝ้าอ่านศึกษาประวัติศาสตร์ อย่างใจจดใจจ่อ อ่านแล้วภาพติดตา ไม่น่าเชื่อว่าคนไทยด้วยกันเองจะสามารถทำกันได้ขนาดนั้น แต่ก็อย่างว่าละครับ มันเป็นภาวะหนึ่งในสมัยที่คนกลัวระบอบคอมมิวนิสม์จนอุจจาระขึ้นสมอง ช่วงนั้น คนไทยแค่ได้ยินคำว่า คอม ญวน แกว จีนแดง รัสเซีย เลนิน คาล มาร์ค ก็เหงื่อกาฬแตกพลั่กๆ ทั้งที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด 14 ตุลาคม 2516 สร้างบทบาทโดดเด่นให้กับบรรดานิสิตนักศึกษา ยุคประชาธิปไตยเบ่งบาน ซึ่งก็ทำให้ไปกระทบบทบาทของชนชั้นอำมาตยธิปไตยซึ่งเป็นกลุ่มหลักในการบริหารประเทศตั้งแต่หลังเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นต้นมา วิวัฒนาการบทบาทของกลุ่มนักศึกษา(รวมไปถึงกรรมกรและชาวนาในสมัยนั้น) ไปจนกระทั่งจุดจบอันน่าเศร้าเมื่อถูกป้ายสีให้เป็นคอมมิวนิสม์ จนโดนล้อมปราบเมื่อวันที่ 6 ตุลา เป็นเหตุการณ์ที่คนไทยทั้งชาติจะไม่มีวันลืม ยกเว้นคนไทยวัยรุ่นยุคหลังๆ ที่ห่างไกลข้อมูลทางประวัติศาสตร์ หนูๆ จ๋า กาลครั้งหนึ่ง มีพระในพุทธศาสนารูปหนึ่งได้กล่าวไว้เป็นข่าวใหญ่ในหน้าหนังสือพิมพ์ว่า "ฆ่าคอมมิวนิสม์ ไม่บาป" หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆ แบบนี้เกิดขึ้นกับสังคมไทยอีกต่อไป จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 4 มี.ค. 48 23:06:46 ]