ผู้ชายแบบที่ฉันไม่ชอบน่ะหรือ ก็พวกผู้ชายหลงตัวเองไง คิดว่า ตัวเองแน่มาก สาวๆที่ไหนก็อยากจะมากองอยู่แทบเท้า แต่ฝันไปเถอะ ที่สาวมั่นอย่างพิงค์ หรือ พิมพ์ชญาคนนี้ ไม่มีทางไปหลงพวกผู้ชายแบบนั้นซะหรอก อีกอย่างนึง คือผู้ชายที่คิดว่าตัวเองถูก ถูกไปซะทุกเรื่อง ผู้หญิงคิดอะไรเป็นผิด คิดอะไรไม่เป็นเรื่อง ขอโทษเถอะนะคะ แต่ แหวะ ผู้ชายแบบที่ฉันชอบ จะต้องเป็นผู้ชายที่เอาใจ เทคแคร์ฉันสุดฤทธิ์ ฉันว่าอย่างไร ก็ต้องว่าอย่างนั้น พวกเถียงคำไม่ตกฟากนะหรือ ลืมไปได้เลย

ผู้หญิงแบบที่ผมทนไม่ได้เลยนะ คือพวกผู้หญิงมั่นอกมั่นใจเต็มร้อย ท่าทางมาดมั่น เดินกรีดกราย ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มมากหน้าหลายตานั่น หรือพวกดื้อรั้นทำอะไรแล้วจะต้องทำให้ได้ ดูเธอไม่เป็นกุลสตรีเอาเสียเลย ผู้หญิงในดวงใจของผม ต้องเรียบร้อย ผมยาว ดูเป็นนางเอก เป็นกุลสตรีที่น่าทนุถนอม


“บ้านเลขที่ 24 ถนนCowley เอ๊ะ ตรงนี้ก็เป็นบริเวณ Cowley คงจะอยู่แถวๆนี้ละ” พิมพ์ชญาพูดกับตนเอง ในมือนอกจากจะมีที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของเคท อนาคตเพื่อนร่วมบ้านแล้ว ยังมีแผนที่เมืองOxford เมืองที่เธอดึงดันจะข้ามน้ำข้ามทะเลมาอยู่คนเดียวให้ได้ โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากคุณพ่อ คุณแม่ และคุณป้าจอมเฮี้ยบของเธอ

“หนูเป็นเด็กผู้หญิงนะลูก จะไปอยู่ไกลหูไกลตาพ่อแม่ได้ยังไง อยู่ที่โน่น เกิดอะไรขึ้นใครเขาจะไปช่วยแก้ไขได้ทัน หือ ลูก คิดใหม่นะจ๊ะ โรงเรียนสอนภาษาที่เมืองไทยก็มีเยอะแยะเลยนี่ ไม่เห็นจะจำเป็นจะต้องไปไกลๆ” คุณแม่จอมห่วงของเธอพยายามหว่านล้อมให้เธอเปลี่ยนใจเสียใหม่ แต่พิงค์รู้เหตุผลลึกๆของคุณแม่ของเธอ

“โธ่ คุณ ลูกแค่อยากไปหาประสบการณ์ชีวิตในต่างประเทศบ้างจะเป็นอะไรไป ผมเชื่อว่าลูกเราไม่ทำอะไรเสื่อมเสียหรอกน่า อีกอย่าง ผมเชื่อว่าพิงค์ดูแลตัวเองได้ คุณก็รู้ ว่าลูกเราเก่งแค่ไหน” นี่อย่างไร คุณพ่อที่รักและเข้าข้างเธอทุกเมื่อ ไม่ว่าคนอื่นๆจะว่าอย่างไรก็ตาม คุณพ่อของเธอเชื่อในการตัดสินใจของลูกสาวสุดที่รักเสมอ

สุดท้าย ด้วยแรงดื้อของคุณพ่อและคุณลูก พิมพ์ชญาจึงได้มาเหยียบดินแดนสหราชอาณาจักร ด้วยเงื่อนไขที่ว่า หากเกิดเรื่องไม่ชอบมาพากลแม้แต่เรื่องเดียว ตั๋วเครื่องบินลอนดอน-กรุงเทพฯ จะถูกส่งมาทันที


บทที่1 ..เดินทางมาถึงวันแรก พร้อมปัญหาแรก

“เรามาถึงแล้ว บ้านเลขที่24” แท๊กซี่โชเฟอร์บอกเธอ พลางจอดรถและช่วยขนสารพัดสัมภาระของเธอลงมาที่ทางเท้าหน้าบ้านแล้วขับรถจากไป เหลือเพียงหญิงสาวสาวเอเชียหน้าตาสะสวยอย่างสาวสมัยใหม่กับกองกระเป๋าเดินทางอยู่ที่หน้าบ้าน

หญิงสาวเดินไปกดกริ่งและยืนรอ เคท เพื่อนร่วมบ้านที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน เธอพบชื่อเคทในอินเตอร์เนทประกาศหาเพื่อนร่วมบ้านชาวไทย ราคาที่ประกาศนั้นถือได้ว่าถูกอย่างไม่น่าเชื่อ และห่างจากโรงเรียนสอนภาษาที่พิมพ์ชญาจะเข้าเรียนเพียงระยะเดิน 10 นาทีเท่านั้น และสามารถเข้าไป City Centre ได้โดยรถเมล์ ซึ่งใช้เวลาเดินทางเพียง 15 นาที

ประตูหน้าบ้านเปิดออก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าอย่างระงับความตื่นเต้น ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยไปอาศัยบ้านคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยนี่นะ แต่ความตื่นเต้นนั้นก็เปลี่ยนเป็นความตกตะลึง เมื่อผู้ที่มาเปิดประตู ไม่ใช่หญิงสาวชาวไทยอย่างที่คิด หากแต่เป็นชายหนุ่มชาวเอเชียมาดสุขุมคนหนึ่ง ที่มีสีหน้าไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง เขาคงจะเป็นแฟนของคนที่ชื่อเคทกระมัง

“เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพิงค์นะคะ ไม่ทราบว่ามีคนชื่อเคทอยู่บ้านนี้ไหม ฉันคือคนที่จะมาแชร์บ้านกับเขาตั้งแต่วันนี้ค่ะ”

พิมพ์ชญาเลือกที่จะทักทายเขาด้วยภาษาอังกฤษ เนื่องจากไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนไทยหรือเปล่า หากคำตอบที่ได้รับนั้นเป็นภาษาไทยชัดเจนทีเดียว

“บ้านนี้ไม่มีคนชื่อเคทนะครับ มีผมอยู่คนเดียว”

เอ๋.. หรือฉันมาผิดบ้านกันละนี่ พิมพ์ชญาคิด เมื่อเหลือบมองที่หน้าประตูบ้านอีกครั้ง ก็เป็นหมายเลข 24 เอ บ้านเลขที่24 บนถนนสายนี้มันมีกี่หลังกัน หรือว่าถนน Cowley นี่มีหลายสาย…

ชายหนุ่มมองอาการสับสนของหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกขันในใจ แต่สีหน้ายังเรียบเฉย ดูท่าทางคนตรงหน้าเขาจะตระหนกเอามากๆ คงจะคิดว่าตัวเองมาผิดบ้านเสียแล้วกระมัง ท่าทางของเธอในตอนนี้ขัดกับบุคลิกภายนอกที่ดูเป็นสาวมั่นเสียจริง
“แต่ถ้าคุณชื่อพิงค์ คุณมาถูกบ้านแล้ว ผมคือเพื่อนร่วมบ้านของคุณ แต่ผมไม่ได้ชื่อเคท ผมชื่อเกต”

ห๊าา ว่าไงนะ ก็ในเวบไซท์นายลงชื่อว่าเคทนี่นา ในอีเมลล์นายก็ลงชื่อว่าเคท.. แต่คิดๆดู ก็จริงของเขา Kate อาจจะอ่านว่า เกต ก็ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ชื่อเกตก็ไม่ใช่ชื่อของผู้ชายอยู่ดีนั่นละ ถ้าชื่อเขตต์ หรืออะไรแบบนั้นก็ว่าไปอย่าง

“หา ผู้ชายอะไรน่ะ ชื่อเกต นี่ไม่ใช่ชื่อของผู้ชายไม่ใช่หรือ” หญิงสาวเผลอหลุดปากพูดสิ่งที่ใจคิดออกมาตามความเคยชิน ถึงแม้ว่ามันจะไม่เช้ากับสถานการณ์นี้เอาเสียเลย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา

“นี่ คุณ ชื่อจริงผมชื่อสังเกต ไม่ได้ชื่อว่า เกต เฉยๆ” เสียงชายหนุ่มเริ่มมีแววรำคาญใจ แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาชื่อเหมือนผู้หญิงอยู่แล้ว และยิ่งไม่สบอารมณ์ขึ้นอีก เมื่อหญิงสาวตรงหน้าทำท่าทางเหมือนกับว่าเขาหลอกเธอให้มาเช่าบ้านด้วยกันกับเขา

“คุณจะไม่ตกลงเช่าก็ได้นะ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถือว่าเป็นความผิดของผมเอง ที่ไม่ได้รายงานให้คุณทราบว่าผมเป็นผู้ชาย” เขาพูดพลางทำท่าเหมือนจะปิดประตู ส่งผลให้พิมพ์ชญารีบทักท้วงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวสิคะ ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะไม่เช่าเลย ถ้าคุณจะกรุณา ช่วยฉันยกของเข้าไปข้างในได้ไหมคะ” หญิงสาวจบท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มหวานเจี๊ยบ ก่อนจะยกกระเป๋าใบหนึ่งของตัวเองเดินเข้าบ้านไป โดยที่ชายหนุ่มไม่มีเวลาแม้แต่จะตอบโต้เลยสักคำ