เดือนกุมภาไม่มีวันที่ 30 เลยเอามาลงให้วันที่ 1 แทนจ้า
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3282192/W3282192.html
ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3295743/W3295743.html
ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3309737/W3309737.html
ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3313726/W3313726.html
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
"ปิ่นก็ให้คนอื่นทำไปสิ มันไม่ใช่หน้าที่ปิ่นเลยนะ" เสียงคนพูดตอนนี้บ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี เขากำลังหงุดหงิด เขานักกับปิ่นเอาไว้แล้ว แต่พอเขากำลังออกจะไปรับเธอ เธอกลับมาบอกว่าติดงาน ไปด้วยไม่ได้แล้ว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปิ่นทำอย่างนี้ เพราะถ้าเป็นเรื่องงานเมื่อไหร่ ปิ่นจะดื้อแพ่ง ไม่ยอมตามใจเขาเหมือนกับทุกที ทำให้เขาหงุดหงิดใจยิ่งนัก
"พี่ภูอย่าโกรธสิคะ นะนะ เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้ได้ไหมคะ ไปดูหนังพรุ่งนี้นะ รับรองปิ่นไม่เบี้ยวแน่ๆ" ปิ่นพยายามพูดเอาใจ แต่ก็ไม่ทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นแม้แต่น้อย
"ตามใจปิ่นแล้วกัน" เขาพูดจบก็กดวางสายทันที เขาเกลียดคำว่า 'งาน' ของปิ่นที่สุดเลย เพราะถ้าเป็นเรื่องงานทีไร ปิ่นจะไม่ยอมตามใจเขาอย่างเด็ดขาด และวันนี้ก็เช่นกัน คอยดูนะ พอเขาแต่งงานกับปิ่นเมื่อไหร่ เขาจะให้ปิ่นลาออกจากงานทันที
........แต่งงาน.........เขาชะงักค้างกับความคิดตัวเอง เขาคบกับปิ่นแค่ 2-3 เดือน นี่เขาคิดเรื่องแต่งงานกับเธอแล้วเหรอเนี่ย ความคิดของตัวเองทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เขาจินตนาการภาพของปิ่นในชุดเจ้าสาวสีขาว ดูอ่อนหวานและน่ารัก และในอนาคตเขาอาจจะมีลูกกับปิ่นสัก 2 คน ผู้ชายคนผู้หญิงคน วันหยุดก็พาลูกไปเที่ยว ช่างเป็นภาพครอบครัวที่สุขสันต์เสียเหลือเกิน
ภูริตัดสินใจไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ที่ร้านบาร์บาร์บาร์ ที่กลายเป็นร้านประจำของกลุ่มเพื่อนของเขาแล้วตอนนี้ เขามารู้หลังจากคบกับปิ่นว่า ร้านนี้ปิ่นก็เป็นหุ้นส่วนอยู่ แต่ก็ไม่มากมาย เพราะตอนที่กวางกำลังจะเปิดร้านนี้ กวางขาดเงินอยู่นิดหน่อย ปิ่นก็เลยเสนอให้ยืมก่อน แต่กวางขอให้ปิ่นเอาเงินจำนวนนี้มาลงทุน เป็นหุ้นส่วนด้วยกัน ปิ่นจึงตกลงใจด้วยความที่อยากช่วยเพื่อน
"นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว แล้วปิ่นล่ะ โดนทิ้งแล้วเหรอว่ะ" เสียงคีเพื่อนคนนึงเอ่ยหยอกเย้า เพราะเมื่อตอนชวน ภูให้เหตุผลพร้อมรอยยิ้มที่เป็นประกายว่า 'จะไปดูหนังกับปิ่น'
"ไอ้เวร ปากเนี่ย ใส่หมาเอาไว้กี่ตัว ปิ่นติดงาน" เขาพูดพลางกระดกแก้วเหล้าเข้าปากด้วยความหงุดหงิด หวังเหลือเกินว่า น้ำสีอำพันจะสามารถดับความน้อยใจที่ปิ่นเห็นงานดีกว่าเขาได้
"ทำหน้าเหมือนหมาโดนปล่อยวัดเลยว่ะ บอกไว้ก่อนนะโว้ย ว่าถ้าเมาเหมือนหมาคราวนี้ ไม่แบหหลับบ้านอีกแล้วนะ ตัวก็ยังกับควาย" คีพูดขึ้นทำให้อีกฝ่ายยิ้มแยกเขี้ยวขึ้นมา
"พูดถึงงาน ไอ้มินก็มาไม่ได้อีกแล้ว ไอ้ตัวนี้ก็ติดงานตลอด แต่ไม่รู้ติดงานหรือติดสาวว่ะ ได้ข่าวว่าเพื่อนร่วมงานมันน่ารักใช่ย่อย" เสียงโจพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"เออว่ะ ไม่ได้เจอหน้ามันตั้งนานแล้วเนี่ย ยังไม่ได้แนะนำปิ่นให้มันรู้จักเลย" ภูพูดขึ้น ใจก็ประหวัดไปถึงเพื่อนที่มีผิวสีน้ำผึ้ง ร่างสูง นัยน์ตามั่นคง นานแล้วที่เขาไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้
"เออไอ้ภู วันก่อนเจอมิวด้วย" พอพูดถึงชื่อนี้ใบหน้าของภูก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที
"เขากลับจากอิตาลี่แล้วเหรอ" ภูถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ไม่รู้ว่ากลับมาอยู่อย่างถาวรหรือเปล่า กูก็แกล้งถามถึงพี่อาร์มนะ แต่มิวก็ตอบเลี่ยงๆ ข่าวเขาบอกมาว่า ไม่ได้คบกันแล้ว" คีพูดต่อ พลางสังเกตสีหน้าของเพื่อนรัก
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ภูเพื่อนรักของเขาคนนี้รักเพื่อนร่วมรุ่นที่ชื่อมิวแค่ไหน รักจนแทบจะคลั่งตายด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ภูเป็นคนหน้าตาดี และมีนิสัยเจ้าชู้หน่อยๆ ชอบทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ ทำให้มิวทนไม่ไหว ม้ว่าภูจะไม่เคยมีใครอื่นนอกจากมิวก็ตาม หลังจากนั้นสักพักมิวก็ไปสนิทสนมกับรุ่นพี่ที่ชื่ออาร์ม จนทำให้ภูแทบเป็นบ้าตาย เมื่อมิวมาบอกเลิกกับเขาแล้วบอกว่าชอบพี่อาร์ม บาดแผลในใจครั้งนี้ของภูนับว่าเป็นเรื่องสาหัสอยู่ นับตั้งแต่นั้นภูก็ไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนจริงจังอีกเลย จนกระทั่งมีปิ่นเนี่ยแหละ
"จะโทรไปหาเขาหน่อยไหมว่ะ" โจตัดสินใจถามขึ้น
"ไม่ ไม่มีธุระต้องคุยกัน" ภูตอบเสียงแข็ง คำพูดประโยคนั้นของภูเป็นสัญญาณให้เพื่อนๆ จบการสนทนาในหัวข้อดังกล่าว และเริ่มหัวข้อสนทนาใหม่ ที่น่ารื่นรมย์กว่าเดิม
เสียงเกลียวคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะ ทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวของใครๆ หลายๆ คนเบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าบึ้งตึงที่ยังไม่คลายโกรธจากการผิดนัดคราวก่อนดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ทำให้ร่างเล็กที่นั่งๆ อยู่ข้างๆ แอบอมยิ้มเล็กๆ
"พี่ภูกินหอยแครงไหมค่ะ ปิ่นแกะให้" ปิ่นถามอย่างเอาใจ ภูพยักหน้าเบาๆ ปิ่นค่อยๆ แกะแล้วก็ส่งให้ภู แต่ภูส่ายหน้าไม่ยอมรับมา พร้อมกับอ้าปากรอ ปิ่นก็ได้แต่ส่ายหน้ากับลูกแมวตัวใหญ่ขี้อ้อน แต่ก็เอาเถอะ ถ้าทำแล้วเขาเลิกทำหน้าบึ้งก็คุ้มค่าที่จะทำ ปิ่นค่อยๆ เอาซ้อมจิ้มหอยแครงแล้วใส่ปากภูอย่างบรรจง
"อร่อยไหมคะ" ปิ่นถามเสียงใส ทำให้คนตัวใหญ่ยิ้มกริ่ม
"อะไรที่ปิ่นป้อนก็อร่อยทั้งนั้นแหละ" ดูเหมือนว่าตอนนี้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของเขาได้จางหายไปหมดแล้ว เหลือแต่อารมณ์ที่สดใส เวลาที่เขาหงุดหงิดใจ พอเจอปิ่นเอาใจนิดหน่อย เขาก็มักจะหายเป็นปริดทิ้ง
"ถ้าท้องเสียอย่ามาโทษปิ่นนะ" ปิ่นพูดยิ้มๆ "เออแล้วตกลงพี่ภูพาปิ่นมานั่งมองทะเลเหรอคะ ลงไปเล่นน้ำกันเถอะ"
"ไม่เอา ร้อนจะตาย คนก็เยอะ" ภูค้านความคิดของเธอ พร้อมๆ กับเอนหลังลงไปนอนบนเตียงผ้าใบ
"อ้าว แล้วอย่างนี้จะมาทำไมล่ะคะ" ปิ่นถามด้วยความสงสัย มาทะเล แต่มาดูทะเล
"ก็มากินอาหารทะเลแล้วก็กลับ ปิ่นไม่เสียดายผิวสวยๆ บ้างเหรอ ถึงปิ่นไม่เสียดาย แต่พี่ก็ไม่ยอมให้แดดเผาปิ่นหรอกนะ" คำพูดของเขาทำให้เธอเขินขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าหน้าตาเธอร้อนผ่าว ผู้ชายคนนี้ชอบพูดอะไรให้เธอรู้สึกเขินอายได้ทุกเวลาเลยจริงๆ
จากคุณ :
mrs_ricken 
- [
1 มี.ค. 48 16:07:33
]
= = = = = เงาจันทร์ ตอนที่ 5 = = = = =
