CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangGameRoom


    หนูสิงห์พิชิตจักรวาล(ต่อจากตอนที่ต่อคับ)

    ย้อนหลังกลับไปเมื่อชาติที่แล้ว
    ผมยังจำได้ดีถึงเสียงรถไฟทั้งขบวน วิ่งฉึกฉักผ่านตัวผมไปแค่คืบ
    เราสองคน..ยืนกุมมือกัน..หันหน้ารับสายลมที่หอบพัดมาพร้อมกับขบวนรถไฟนั้น
    และพากันมองตามตัวหนอนเหล็กตัวนั้นวิ่งเข้าโค้งอ้อมภูเขาไปจนลับสายตา
    เผยให้เห็นรางรถไฟสายมรณะเหนือลำน้ำแควตระหง่านขวางสายน้ำและสายลม
    แล้วเราก็หันมามองตากัน ยิ้มให้กันอย่างชื่นสุข
    “ตื่นเต้นดีจังเลย..” เธอในชุดนักเรียน..กระโปรงสีน้ำเงินเสื้อคอปก..ลำคอขาวผ่อง รับใบหน้าสวยซึ้ง ส่งเสียงออกมา
    “นั่นสิ..” ผมพูดได้แค่นั้น..ตะลึงจ้องความงามนั้นอย่างไม่รู้เบื่อ
    “มองไร?” เสียงเธอเง้างอด
    “มองไม่ได้หรือ?”
    “ก็มีอะไรตั้งหลายอย่างให้มองทำไมไม่มอง มองหน้าเค้าอยู่ได้..”
    ปากเล็ก ๆ ที่เชิดขึ้นนั้นน่ารักเป็นที่สุด
    “ให้พี่มองเถิด..อีกไม่นานก็จะไม่ได้มองนาน ๆ อย่างงี้อีกแล้ว..”
    เสียงออดอ้อนนี้..ดังขึ้นมาจากเด็กหนุ่มรูปหล่อ ในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ใกล้จะจบการศึกษาอยู่รอมร่อ
    “พี่ติ๊กก็อย่าไปเรียนต่อที่อื่นสิ..มหาฯลัยที่บ้านเราก็มี..”
    “งั้นพี่ไม่ไป..”
    เธอหัวเราะ..
    “ฝ้ายพูดเล่นหรอก..พี่ติ๊กไปเรียนในสิ่งที่พี่อยากเรียนเถอะ..ฝ้ายกว่าจะจบก็อีกตั้งสามปี..ดีไม่ดีฝ้ายอาจจะไปเอ็นท์ที่มหาฯลัยเดียวกับพี่ติ๊กก็ได้นะ..”
    “พี่ไม่ไปแล้ว..พี่ไม่อยากจากฝ้ายไป..”
    “แน้..ทำเป็นเด็กไปได้..อุตส่าห์ตั้งใจอ่านหนังสือมาตั้งนาน อยู่ ๆ จะมาล้มความตั้งใจง่าย ๆ ได้อย่างไง”
    “ก็พี่รักฝ้าย..”
    “ฝ้ายรู้..ฝ้ายก็รักพี่..แต่พี่อย่าเอาความรักของเรามาเป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าในอนาคตของเราสิคะ..”
    เราเดินกุมมือคุยกันไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ริมแม่น้ำ..พระอาทิตย์ยามเย็นลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว..สายลมกรูเกรียวต้องใบไม้ริมฝั่งสั่นไหวไปมา..
    “พี่อยากจะขอสัญญาจากฝ้าย..ฝ้ายจะให้พี่ได้ไหม?”
    “สัญญาว่าไงคะ?”
    “ฝ้ายจะรอจนกว่าพี่จะเรียนจบ”
    เธอนิ่งคิด..ใบหน้าด้านข้างของเธอนั้นหวานปานรูปปั้น ลมโชยพัดผมยาวของเธอปลิวไสว..กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของยาสระผมที่เธอใช้โชยเข้าจมูกผม..หอมชื่นใจดีเหลือเกิน หอมชนิดที่ผมจะจำได้ข้ามชาติเลยทีเดียว
    “ฝ้ายอยากจะสัญญา...แต่ใครจะรู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น”
    “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..พี่ก็จะรักฝ้าย..พี่แน่ใจ”
    “ฝ้ายก็แน่ใจ..ว่าฝ้ายก็จะรักพี่..แต่ว่า..พี่ติ๊กต้องคิดให้ดีนะคะ..การที่พี่จะให้ฝ้ายรอพี่..แล้วถ้าพี่กลับไปมีผู้หญิงคนอื่น..ฝ้ายก็จะเสียใจและเสียเวลาไปเปล่า ๆ”
    “พี่จะไม่ทำอย่างนั้น..พี่สาบานต่อแม่น้ำแควสายนี้ก็ได้..ว่าพี่จะรักและจะกลับมาแต่งงานกับฝ้ายให้ได้..”
    เธอมองหน้าผม..ดวงตาของเธอสวยซึ้งจนผมไม่รู้จะบรรยายอย่างไรถูก
    “ถ้าพี่ทำไม่ได้..ขอให้พี่ตาย..”
    เธอยกมือขึ้นปิดปากผมเสียก่อนที่ผมจะสาบานจบ
    “อย่าค่ะ..ฝ้ายเชื่อแล้วค่ะ..”
    “งั้นฝ้ายก็สัญญากับพี่ได้แล้วสิ..”
    เธอหลบสายตาของผม..เฉไปมองสายน้ำ แก้มใสขาวนั้นปรากฏริ้วแดงของความเขินอายให้ผมเห็นได้อย่างชัดเจน
    “ค่ะ..ฝ้ายสัญญา”
    ความสุขของเด็กวัยรุ่นหนุ่มสาว..จะมีอะไรเล่าถ้าไม่ใช่เรื่องความรัก
    เธออิงศีรษะบนไหล่ของผม..มือนุ่มนิ่มนั้นถูกผมจับไว้อย่างไม่ปล่อย..แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็ยังจำรสสัมผัสนั้นได้เป็นอย่างดี

    .....

    ให้ตายสิ..หญิงสาวคนนี้เป็นฝ้ายจริง ๆ !!
    ไม่น่าเชื่อว่า..ผมจะได้มีโอกาสกลับมาเจอเธออีกครั้ง หลังจากหมดสิ้นความหวังไปแล้วทั้งชีวิต
    “แอ๊ะ..”
    เธอยิ้ม..คงสัยสัยว่าผมเป็นอะไรไปหรือเปล่า..เห็นผมจ้องเอา ๆ อยู่อย่างนั้น
    “เก่งจังหนู..ไม่ร้องเลยสักแอะ..ทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวน้าจะพาหนูออกไปเอง..”
    “แอ๊ะ..”
    ผมจะทำอะไรได้นอกไปจากส่งเสียงออกมาแค่นั้น..ความรู้สึกเต็มตื้นทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้น
    กี่ปีกันนะ..ที่ผมไม่ได้พบเธอ..สิบกว่าปีเชียวหรือ?
    เธอยังสวย..กลิ่นผมของเธอยังหอม..เสียงของเธอยังหวาน ที่สำคัญ..มือของเธอยังนุ่มนิ่ม
    ผู้หญิงคนที่ผมรักที่สุด..ที่ผมโหยหามานาน..บัดนี้..เธอมาอยู่ตรงนี้แล้ว
    ผมเริ่มเบ้ปาก..
    เธอกำลังกอดผมอยู่แล้ว..
    “แง๊...”
    ผมร้องไห้ออกมาอยากสุดฝืน..
    ++++


    เหตุการณ์ต่อจากนั้นจึงค่อนข้างจะเลอะเลือนอยู่สักหน่อย
    ขณะที่ผมแหกปากร้องอยู่นั้นเธอก็กระโจนวูบหลบรถมอเตอร์ไซค์ของใครคนหนึ่งที่ขับเข้ามาอย่างเจตนาจะพุ่งชน
    เธอไม่ได้กระโดดหลบเพียงอย่างเดียว อีกมือหนึ่งของเธอก็คว้าคอของเจ้าคนที่ขับนั้นกระชากมันลงมาด้วย
    มอเตอร์ไซค์ล้มโครม เธอกระทืบทีเดียวเจ้าหมอนั่นก็แน่นิ่ง
    แล้วเธอก็ยกมอเตอร์ไซค์ขึ้นตั้ง ก้าวขาขึ้นคร่อม..วางผมไว้กับถังน้ำมัน สตาร์ตรถดังบรื่น
    เหมือนพยัคฆ์ติดปีก..เธอพาผมควบมอเตอร์ไซค์คันนั้นพุ่งตรงไปยังประตูทางออกอย่างรวดเร็ว
    แม้ผมจะไม่เห็น..แต่ก็คงพอจะเดาได้ว่าเธอต้องหาทางออกไปแน่ ๆ
    ผมนั้นเงียบเสียงลงแล้ว..จะให้ร้องอยู่ได้อย่างไง..ก็ในเมื่อเธอวางผมให้หันหน้าเข้าหาเธอ
    สองมือที่โน้มลงจับแฮนด์..จึงกลายเป็นโอบอุ้มผมอย่างอบอุ่น
    ทั้งอบอุ่นทั้งนุ่มนิ่ม
    อิ๊..
    ++++

    จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว - [ 1 มี.ค. 48 22:10:39 A:202.57.172.239 X: ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป