ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันแรกของการไปโรงเรียนไม่ยากนักสำหรับพิมพ์ชญา ทุกอย่างราบรื่นมากกว่าที่กังวลเอาไว้ เธอสามารถไปถึงโรงเรียนได้โดยสวัสดิภาพและทันเวลา โดยไม่ต้องรบกวนหนุ่มนักศึกษาแพทย์เพื่อนร่วมบ้านของเธอ เมื่อเช้านี้เธอพบว่าเขาวางกุญแจบ้านไว้ให้เธอที่โต๊ะอาหาร และเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้เธอรับประทานอะไรก็ได้ที่อยู่ในตู้เย็นเป็นอาหารเช้า พิมพ์ชญาต้องสอบวัดระดับความสามารถทางภาษาอังกฤษเพื่อแบ่งชั้นเรียน และเป็นที่แน่นอนว่าระดับเธอต้องได้ระดับสูงสุด เพื่อนร่วมชั้นเรียนส่วนมากอายุเท่ากันหรือเด็กกว่าเธอ แต่กลับดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเสียอีก ที่เขาว่าเด็กฝรั่งโตเร็วกว่าเด็กเอเชียน่าจะเป็นเรื่องจริง ดูจากสาวญี่ปุ่นเพื่อนร่วมห้องเรียนที่ชื่อมิชิรุนั่น อายุถึง 29 แล้ว แต่เธอก็ยังดูเหมือนอายุเพียง 24 หรือ 25 ปีเท่านั้น ผิดกับนาตาชา สาวเยอรมันที่อายุเพียง 16 ปี แต่เธอกลับดูสาวและเป็นผู้ใหญ่ ราวกับอายุ 23 ปี “พิงค์ ที่เธอชื่อว่าพิงค์ เป็นเพราะว่าเธอชอบสีชมพูหรือ” แอนนาถาม เมื่อเห็นว่าพิมพ์ชญาสวมเสื้อสีชมพู และสะพายกระเป๋าสีชมพูเปรี้ยวจี๊ดสุดเก๋ใบโปรด “ไม่ใช่หรอก แต่เป็นเพราะแม่ฉันชอบสีชมพูต่างหากล่ะ ฉันคงจะได้รับความชอบสีชมพูมาจากแม่” “สำหรับฉัน สีอะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นสีเหลือง ฉันไม่ชอบใส่เสื้อผ้าสีเหลือง เพราะมันทำให้ฉันดูเหมือนผึ้ง” ฉันมองดูผมสีน้ำตาลอ่อนของแอนนา และรูปร่างเจ้าเนื้อของเธอ หากเธอสวมชุดสีเหลืองคาดน้ำตาล เธอคงจะดูไม่ต่างจากนางผึ้งตัวใหญ่จริงๆ ช่วงเช้าของวันแรกผ่านไปอย่างราบรื่น และนักเรียนต้องเลือกวิชาสำหรับการเรียนในช่วงบ่ายด้วย พิมพ์ชญาตัดสินใจเลือกวิชาการเตรียมตัวสอบ IELTS ซึ่งเธอพิจารณาแล้วว่ามีความจำเป็นต่อเธอมากที่สุด แอนนา และนาตาชา ก็เลือกเรียนวิชาเดียวกันกับเธอ ในขณะที่มิชิรุ เลือกวิชาการเตรียมตัวสอบข้อสอบของ Cambridge หรือ CAE เนื่องจากเป็นการเข้าเรียนวันแรก จึงเป็นเพียงการอธิบายถึงลักษณะข้อสอบและจำนวนข้อสอบที่เธอจะต้องทำ เพียงแค่ฟัง พิมพ์ชญาก็ตัดสินได้ว่าข้อสอบนี้จะต้องยากเอามากๆ เพื่อนๆของเธอเป็นจำนวนมากที่ต้องทำข้อสอบนี้หลายต่อหลายครั้ง เพื่อที่จะสอบให้ได้ระดับ 6.5 ซึ่งเป็นระดับมาตรฐานของการเข้าศึกษาต่อระดับปริญญาโท แต่ทางด้านวรรณคดี เธอจะต้องสอบได้ถึงระดับ 7.5 ซึ่งถือว่ายากมาก และต้องใช้เวลาเรียนไม่ต่ำกว่าครึ่งปีเป็นแน่ หลังเลิกเรียนวันนั้น พิมพ์ชญามิได้ตรงกลับบ้านในทันที ก็เพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าเท่านั้นเองนี่นา มาเรียนถึงต่างประเทศทั้งที และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นวันแรกของเธอด้วย เรื่องอะไรจะรีบกลับไปหมกตัวอยู่ที่บ้าน ดีไม่ดีอีตาเคท เอ้ย อีตาสังเกตอาจจะอยู่บ้าน เธอคร้านที่จะรีบกลับไปเจอหน้าเพื่อนร่วมบ้านหน้าตาเฉยเมยคนนั้น ดังนั้น เมื่อเพื่อนๆชักชวนให้ไปเดินเล่นเปิดหูเปิดตาที่city centre พิมพ์ชญาจึงไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย City centre ของเมือง Oxford ดูจะเล็กและมีสินค้าให้เลือกซื้อน้อยกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับ Oxford Street ในLondon แต่ก็ยังทำให้พิมพ์ชญารู้สึกดีขึ้น บรรยากาศในOxford สวยงาม เก่าแก่ และภูมิฐานดังที่เธอคิดไว้ Oxford University มีcollege มากมายถึง 30 กว่า college ด้วยกัน บางแห่งก็เดินเข้าชมได้ทันที ส่วนบางแห่งเปิดและปิดเป็นเวลา และบางแห่งต้องเสียเงินเพื่อเข้าชม เช่น Christ Church College ที่โด่งดัง เนื่องจากเป็นสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง Harry Potter ซึ่งเป็นหนังสือที่พิมพ์ชญาชอบ ค่าเข้าชมถือว่าไม่น้อยทีเดียว คือ 3 ปอนด์ ซึ่งเป็นราคาสำหรับนักเรียน ถ้าเป็นราคาของผู้ใหญ่ จะราคาแพงมากกว่านี้ ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง ที่พิมพ์ชญาเลือกทำบัตรนักเรียนสากลเสียตั้งแต่อยู่ที่ประเทศไทย บัตรนี้ให้ส่วนลดกับเธอมากมาย ไม่ว่าเธอจะซื้อบัตรเพื่อการใดก็ตาม ในวันนี้ พิมพ์ชญายังมิได้เข้าชมcollegeใด เธอเพียงแต่เดินดูร้านรวงรอบๆ และซื้อซิมการ์ดสำหรับโทรศัพท์มือถือเพื่อใช้ในการติดต่อ จริงอยู่ที่โทรศัพท์มือถือของเธอเปิดบริการข้ามประเทศ แต่ค่าใช้จ่ายในการโทรแพงมาก ไม่ว่าจะโทรออก หรือรับสายเรียกเข้าก็ตาม ดังนั้น ย่อมเป็นการดีกว่าที่เธอจะมีหมายเลขโทรศัพท์ที่ใช้ในประเทศอังกฤษ ในที่สุด เธอก็ได้หมายเลขโทรศัพท์ของVodafone เครือข่ายยอดนิยมของนักเรียนไทย เป็นการ์ดแบบ Pay as you go ซึ่งเป็นการ์ดลักษณะเดียวกับ 1 2 call หรือ D prompt ของไทย อันที่จริง หากเธอทำสัญญาการใช้ทั้งปี ค่าบริการจะมีราคาถูกมาก แต่มีเงื่อนไขว่าเธอจะต้องใช้บริการทั้งปี และเปิดบัญชีกับธนาคารที่ประเทศอังกฤษเสียก่อน พิมพ์ชญายังไม่แน่ใจนัก ว่าเธอจะได้อยู่ที่นี่ต่อไปอีกนานเท่าไร อีกทั้งเธอมิได้เปิดบัญชีไว้ ดังนั้นเธอจึงใช้ระบบนี้เสียก่อน ส่วนสาเหตุที่เธอเลือกซื้อซิมการ์ดของVodafoneซึ่งมีราคาแพงกว่ายี่ห้ออื่น เช่น Virgin หรือ T-Mobile ถึงเท่าตัว เนื่องจากเพื่อนคนไทยของเธอเคยพูดเอาไว้ว่า “พิงค์ ถ้าจะมาที่อังกฤษ ให้ใช้ซิมของVodafone นะ ถ้ายังไม่อยากถูกตัดออกจากสังคมคนไทยที่นี่ เพราะว่าโทรข้ามระบบแพงมาก” เพราะเหตุนั้นเธอจึงเลือกใช้ซิมการ์ดของยี่ห้อนี้ ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่าด้วยซ้ำไปว่าจะมีใครที่เธออยากจะโทรศัพท์หา หรือโทรมาหาเธอ เนื่องจากการมาของเธอครั้งนี้ฉุกละหุกมาก และแทบจะไม่ได้บอกใคร นอกจากเพื่อนที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น ก็การมาของเธอครั้งนี้เป็นการหนีนี่นา คิดดูแล้วไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนอย่างพิงค์ หรือ พิมพ์ชญาคนนี้ จะถึงกับต้องหนีคนคนหนึ่งถึงขั้นนี้ ยังมีต่อค่ะ จากคุณ : 1981 - [ 2 มี.ค. 48 03:26:17 A:82.43.178.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเวลาเกือบจะสิบเจ็ดนาฬิกา กว่าที่พิมพ์ชญาและเพื่อนๆจะแยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอพบว่าเพื่อนร่วมบ้านชายที่มีชื่อเหมือนผู้หญิงของเธอยังไม่กลับ พิมพ์ชญาจึงนำภาชนะ ของสด น้ำผลไม้ และอาหารต่างๆที่เธอซื้อมาเตรียมไว้เก็บเข้าตู้เย็น ก่อนที่จะตรงขึ้นไปที่ห้องของเธอ แต่เมื่อขึ้นไปถึงชั้น2 สังเกตก็ก้าวออกมาจากห้องพร้อมทักทาย ...ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยตามเคย “กลับมาแล้วหรือ กลับช้านะ” จะว่าฉันเถลไถลละสิ ก็ไม่ได้คิดจะเถียงหรอกนะ “วันนี้เป็นวันแรกของฉันนะ ฉันก็อยากจะออกไปเดินเล่นบ้างสิ” อยากจะต่อท้ายเหลือเกินว่า นี่ คุณเป็นเพื่อนร่วมบ้านหรือพ่อของฉันกันแน่ ฉันจะกลับบ้านกี่โมง ไม่เคยเห็นที่บ้านฉันเขาจะว่าอะไร นี่ก็ยังไม่มืดไม่ค่ำสักหน่อย เขาขมวดคิ้วที่ได้รูป หากทำให้ใบหน้านั้นไม่เป็นมิตรมากกว่าเดิม “เดินเล่นอย่างนั้นหรือ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเท่าไรเลยนี่” “ใครว่าไม่มีอะไร ฉันว่ามีแต่สิ่งที่น่าสนใจเต็มไปหมดต่างหาก ฉันเห็นมีmuseum มีcollegeต่างๆตั้งเยอะ ทุกแห่งดูสวยงามเก่าแก่ เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์นานถึงเกือบพันปี” สีหน้าของเขายิ่งแลดูสับสนมากกว่าเดิม ขณะที่เขาจ้องมองเธอ รวมไปถึงกระเป๋าสีชมพูใบโปรดของเธอ “อย่างคุณนี่นะ สนใจประวัติศาสตร์ เรื่องโบร่ำโบราณกับเขาด้วย ผมคิดว่าคุณจะสนใจแต่เรื่องชอปปิ้ง” “นี่ คุณสังเกต ฉันอาจจะดูเป็นคนช่างแต่งตัว แต่ฉันไม่ได้ไม่มีสมอง ไม่ได้เป็น fashion victim เรื่องอื่นๆฉันก็รู้” “ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่ แล้วนี่คุณกินอะไรมาหรือยัง” “ยังหรอก ฉันซื้อของมา กะว่าจะเข้ามาทำอาหารเอง” เขายิ่งแลดูสับสนหนักขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ “ทำอาหารเป็นด้วย” “ก็ คิดว่าพอทำได้” คราวนี้เสียงของเธอกลายเป็นการพูดอุบอิบ แหม คนเราก็ต้องมีเรื่องที่ไม่ถนัดกันบ้างละ จะเก่งไปหมดทุกเรื่องได้อย่างไร เมื่อเก็บข้าวของเสร็จแล้ว พิมพ์ชญาจึงลงมาเข้าครัว แต่เนื่องจากเธอมิค่อยได้ทำอาหารเอง สมัยอยู่ที่บ้าน หากคุณแม่บ้านของเธอมิได้เป็นผู้ลงมือเอง ก็จะเป็นแพม น้องสาวของเธอ ผู้มีฝีมือในการทำครัวชนะเลิศราวกับเชฟในร้านอาหารระดับห้าดาว ท่าทางของเธอจึงดูเก้ๆกังๆเต็มที เมื่อสังเกตเข้ามาในครัว จึงพบหญิงสาวเพื่อนร่วมบ้านหมาดๆของเขากำลังปอกเปลือกมันฝรั่งอย่างยากลำบาก เขามองอย่างเอ็นดู เมื่อย้อนคิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มาหัดทำกับข้าวกับแม่ครัวของเขา “ใครเขาปอกเปลือกมันฝรั่งกันแบบนั้น ทำแบบนั้นมันก็ขาดหมดซิ ดีไม่ดีอาจจะบาดมือก็ได้ เขาต้องทำแบบนี้” เขาไม่พูดเปล่า สังเกตยังดึงทั้งที่ปอกเปลือกและมันฝรั่งไปจากมือของเธอ และลงมือทำให้ดู ซึ่งพิมพ์ชญา แม้จะหมั่นไส้เล็กๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาทำได้คล่องแคล่วผิดกับเธอ อีกทั้งมันฝรั่งที่เขาปอกอยู่ เปลือกก็ไม่ขาดเลยด้วย เมื่อเขาเลือกปอกเปลือกมันฝรั่ง พิมพ์ชญาจึงเลี่ยงไปปอกหอมแทน ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าการปอกเปลือกและหั่นหัวหอมใหญ่ให้เป็นสองซีกนั้นง่ายมาก ดังนั้น เธอจึงทำเสร็จภายในเวลาอันสั้น จากนั้นก็ไปหั่นไก่ออกเป็นชิ้นเล็กๆ “คุณจะทำอะไรน่ะ” “ก็แกงมัสมั่นไงคะ ฉันเตรียมเครื่องแกงสำเร็จรูปมาจากเมืองไทยเยอะแยะเลย น้องสาวกับเพื่อนตัวดีของฉันบอกว่ามันจะทำให้ชีวิตของฉันง่ายขึ้นมาก” เขาพยักหน้าพลางตั้งหม้อใบเล็กและต้มน้ำ จากนั้นเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบนมสดและกะทิออกมาเตรียมไว้ให้ “คือ ฉันเตรียมเผื่อคุณด้วย ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณจะทานมื้อเย็นกับฉันก็ได้ ไหนๆคุณก็ช่วยฉันทำอาหารแล้วด้วย” หญิงสาวทักท้วงเมื่อเห็นว่าหม้อที่เขาเตรียมไว้น่าจะเพียงพอสำหรับทำอาหารเพื่อคนเดียวเท่านั้น “คุณคงจะไม่ต้องทำงานใช่ไหมคะ วันนี้” เธอถามเพื่อความแน่ใจ “ครับ” ช่างเป็นคำตอบที่สั้น กระชับ ได้ใจความดีเหลือเกิน เขาพูดไม่เก่งหรือไม่อยากพูดกันฉันกันเนี่ย เนื่องจากสังเกตเป็นผู้ลงมือทำอาหารเป็นส่วนใหญ่ อาหารที่ออกมาจึงดูน่ารับประทานไม่ผิดจากอาหารตามร้าน หญิงสาวบอกให้เขานั่งโต๊ะอาหารขณะที่เธอรินน้ำส้มสองแก้วก่อนจะเดินมานั่งที่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ “น่าทานจัง คุณสังเกตนี่ฝีมือดีนะคะ” “คนที่มาเรียนต่อก็แบบนี้ทั้งนั้นละครับ ถ้าอยากทานอาหารไทย ก็ต้องทำเอง อาหารตามร้านที่นี่แพงมาก ทำเองจะราคาถูกกว่าหลายเท่า” “แต่ถ้าคุณทำงานที่ร้านอาหาร อาหารก็ไม่น่าจะแพงมากไม่ใช่หรือคะ ฉันเคยได้ยินว่าบางแห่งเขาเลี้ยงข้าวพนักงานด้วย” “ก็เป็นแค่วันที่ทำงานเท่านั้นละ วันอื่นๆไม่ได้” “คุณทำงานวันไหนบ้างหรือคะ” “เฉพาะวันเสาร์เท่านั้นละ ที่ต้องไปทำเพราะเป็นร้านของเพื่อนขาดคนน่ะ” “ตอนนี้ที่ร้านขาดคนหรือเปล่า ฉันอยากทำงานด้วย อยู่ว่างๆอย่างนี้เบื่อจะแย่” “ถ้าวันธรรมดาช่วงกลางวันหรือเย็นก็พอจะมีว่างบ้าง เพราะส่วนมากจะมีเรียนกัน เดี๋ยวจะถามให้ก็แล้วกัน” “ถ้าเป็นไปได้ ขอเป็นวันศุกร์ก็แล้วกัน ฉันว่างทั้งกลางวันและกลางคืน” เขานิ่งไปคู่หนึ่งก่อนจะถาม “จะดีหรือ” “ทำไมจะไม่ดีล่ะ ก็ วันศุกร์คนแน่นไม่ใช่หรือ เขาน่าจะต้องการคนทำงานนะ” “ไม่ใช่อย่างนั้น ก็ Friday night เป็นวันที่เขานิยมไปเที่ยวกัน จะมาหมกตัวทำงานได้หรือ คุณน่าจะอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆมากกว่า” อีกแล้วไง นอกจากเขาจะคิดว่าเธอเป็นสาวนักชอปไม่มีสมอง ทำครัวก็ไม่น่าจะเป็น แล้วยังเป็นสาวนักตระเวณราตรีอีกด้วยหรือนี่ พิมพ์ชญานึกบ่นในใจ แต่เมื่อคิดถึงรูปลักษณ์ของตนเองก็พอจะเข้าใจ เธอเป็นคนผอมและสูง สูงกว่าผู้หญิงไทยโดยทั่วไป จึงดูปราดเปรียว การเดินเหินมั่นใจ ใบหน้าหมวยอย่างที่กำลังนิยม ผมยาวของเธอดัดเป็นลอนใหญ่ และถูกเคลือบไล่สีไล่มิติด้วยเฉดสีน้ำตาลแดง หญิงสาวมักจะสวมกางเกงยีนส์เอวต่ำที่แนบเข้ากับขาเพรียว และเสื้อผ้าสีสันสดใส หรือหากเป็นสีเรียบ ก็จะมีการออกแบบตัดเย็บที่ไม่ธรรมดา ใบหน้าของเธอมักจะถูกทาไว้ด้วยเครื่องสำอางเสมอ ถึงแม้ไม่จัดจนเกินไป แต่หญิงสาวมักจะเปลี่ยนสี เปลี่ยนโทนของเครื่องสำอางให้เข้ากับเครื่องแต่งกายอยู่เสมอ ดังนั้น รวมแล้วพิมพ์ชญาถือเป็นหญิงสาวสมัยใหม่ที่สวยและน่ามองมากคนหนึ่ง ชายหนุ่มมองอาการนิ่งเงียบไปของเธอ จึงเข้าใจว่าเธอจะต้องเข้าใจผิดอีกแล้วเป็นแน่ และเขาจำต้องอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ผมไม่ได้กำลังว่าคุณเป็นสาวนักเที่ยว แต่ที่นี่ ที่อังกฤษ การไปผับถือเป็นเรื่องปกติ ผับที่นี่เปิดตั้งแต่ 11 โมงเช้าไปจนถึง 5 ทุ่ม ที่ผับมีการขายอาหาร เครื่องดื่ม เหมือนร้านอาหารกึ่งผับบ้านเรานั่นละ แต่ถ้าคุณจะไปในที่ที่มีแดนซ์ฟลอร์ เขาเรียกว่าnight club ซึ่งจะปิดตี 2 ปกติคนเขาจะนิยมเที่ยวกันมากในคืนวันศุกร์และเสาร์ บางแห่งถึงกับมีการเก็บค่าเข้าเฉพาะสองวันนี้ หากคุณมาถึงอังกฤษ ผมแนะนำว่าคุณควรจะไปผับบ้าง” “โอเค ฉันจะลองคิดดู ยังไงฉันฝากคุณถามเรื่องงานก็แล้วกัน ว่าแต่ว่าร้านนี้เขาดีไหม” “ร้านนี้จ่ายเงินดีกว่าร้านอื่นชั่วโมงละ 2 ปอนด์ แต่ก็ปัญหาอยู่บ้าง เจ้าของร้านค่อนข้างอารมณ์ร้ายในบางครั้ง แต่ทุกร้านก็มีปัญหาเรื่องคนแบบนี้ละ ถ้าไม่เจอเจ้าของร้านร้ายกาจ ก็อาจจะไปเจอเจ้าของร้านเขียมจนแทบจะเปิดโรงงานผลิตเกลือได้ ค่าแรงก็ต่ำ ทิปก็ไม่ให้ หรือถ้าเจ้าของร้านดี ก็จะเจอร้านที่เพื่อนร่วมงานแย่ ชอบใส่ร้ายป้ายสี แกล้งหาเรื่องให้เราถูกลดชั่วโมงทำงาน” “ฟังดูโหดร้ายจังนะ ชีวิตการมาเรียนต่อนี่ไม่ง่ายเลย” พิมพ์ชญาเริ่มตระหนักถึงเส้นทางที่เธอเลือก การมาเรียนภาษาอังกฤษนั้นง่ายนิดเดียว ขอเพียงเธอมีเงินเพียงพอก็ได้เข้าเรียนโดยไม่ยาก แต่การเข้ามหาวิทยาลัย โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยระดับท๊อปเทน เธอจะต้องมีพร้อมทุกอย่าง ทั้งการเงิน ซึ่งค่าใช้จ่ายในการเรียนมักจะราคาแพงกว่ามหาวิทยาลัยที่ไม่โด่งดังนัก นอกจากนั้น เธอจะต้องมีเกรดที่ปรากฏในใบทรานสคริปท์ หรือใบรายงานผลการเรียนที่ดีมาก ซึ่งนับเป็นโชคดีของเธอ ที่สอบได้คะแนนดีมากถึงขั้นได้เกียรตินิยมอันดับ1เมื่อสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ อย่างไรก็ตาม พิมพ์ชญาจะต้องมีผลสอบวัดระดับความสามารถทางภาษาอังกฤษที่ดีมากเช่นกัน มิใช่เพียงแค่พิมพ์ชญา สังเกตเองก็ผ่านความลำบากมามาก กว่าที่เขาจะขอทุน และได้รับทุนพระราชทานให้มาศึกษาต่อทางแพทยศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศอังกฤษได้ เขาต้องอาศัยความอดทน ความมานะบากบั่นอย่างมาก เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุผลส่วนตัวที่ดูไร้สาระเพียงเหตุผลหนึ่ง จะเป็นแรงผลักดันให้เขาประสบความสำเร็จทางการศึกษาได้ถึงเพียงนี้ ในที่สุด สังเกตก็เป็นผู้เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ตึงเครียดนี้ “ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอกคุณ อะไรที่ได้มาง่ายๆ เราก็มักจะตัดสินว่ามันไม่มีคุณค่ามากพอสำหรับเรา ส่วนอะไรที่เราต้องฝ่าฟันทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้มา เรามักจะเห็นคุณค่ามากกว่าเสมอ” “จริงด้วยค่ะ อะไรที่ถูกยัดเยียดมากๆ เรามักจะไม่อยากได้ ดีไม่ดีถึงกับหนีไปจากมันด้วยซ้ำไป” “คุณพูดเหมือนกับว่าคุณหนีอะไรมาอย่างนั้นละ” พิมพ์ชญาถึงกับนั่งอึ้งไป จริงของเขา เธอหนีมา มาจาก “อะไร” บางอย่าง ที่เธอเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งนั้นเป็นอย่างไร รู้เพียงแต่ว่าเธอไม่ต้องการ “ก็... ใช่ แต่อย่าถามนะว่าฉันหนีอะไรมา ฉันไม่อยากจะพูดถึง” เขาพยักหน้าแทนคำตอบ และจัดการกับอาหารตรงหน้าตัวเองต่อไป “แล้วคุณล่ะ คุณเคยหนีจากอะไรบ้างหรือเปล่า” เขาชะงักมือที่กำลังตักกับข้าวทันควัน นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบคำถามของเธอ “สำหรับผม ผมไม่เรียกว่าหนีหรอก แต่ผมเลือกจะทำในสิ่งที่ผมเลือกเอง โดยไม่ยอมรับสิ่งที่คนอื่นเขาเลือกให้ ถ้าสิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมเลือกด้วยตัวเอง” หญิงสาวหัวเราะออกมานิดนึง “โธ่ มันก็เหมือนกันนั่นละค่ะ คุณก็หนีเรื่องราวทั้งหมดมาเรียนต่อ เพื่อจะได้ไม่ต้องไปวุ่นวายกับมันอีก แล้วคุณหนีพ้นไหมคะ” “พ้นครับ ตราบใดที่ผมยังเรียนไม่จบ ยังไม่กลับเมืองไทย” “เหมือนกันกับฉัน ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าหลังจากเรียนจบแล้วฉันจะทำอย่างไรดี” หลังจากนั้น ทั้งพิมพ์ชญาและสังเกตต่างก็นั่งรับประทานอาหารของตนไปอย่างเงียบๆ เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหาร หญิงสาวเป็นคนรับหน้าที่ล้างจาน โดยให้เหตุผลว่าเขามีการบ้านที่ต้องทำมากมาย ในขณะที่เธอไม่มีการบ้านใดๆ แต่กระนั้น สังเกตก็ยังยืนกรานจะช่วยเธออยู่นั่นเอง เมื่อเขารับจานใบสุดท้ายไปเช็ดและเก็บเรียบร้อยแล้ว สังเกตหันมาพูดกับหญิงสาว “คุณคิดว่ามันตลกไหม” ตลกหรือ ฉันทำอะไรตลก คนฟังสำรวจตัวเองเป็นการใหญ่ เอ หรือว่าแก้มฉันเปื้อนน้ำยาล้างจาน “ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายถึงว่า เราอยู่บ้านเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน อายุก็เท่าๆกัน จะแทนตัวด้วยสรรพนามคุณๆผมๆ อย่างนี้ไม่ตลกหรือไง” “อ๋อออ ถ้าอย่างนั้นคุณเรียกพิงค์ว่าพิงค์ก็ได้นะคะ ใครๆเขาก็เรียกพิงค์แบบนั้น แล้วพิงค์จะเรียกคุณสังเกตว่ายังไงดีล่ะ” “คุณเรียกผมว่าเกตก็ได้” หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี “นี่ คุณบอกว่าเราอย่าเรียกกันและกันว่าคุณ แต่คุณเกตก็ยังเรียกพิงค์ว่าคุณอยู่เลยนะคะ” “พิงค์ก็เรียกผมว่าคุณเหมือนกันนั่นละ ถือว่าเจ๊ากันนะครับ” คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มบ้าง ซึ่งในความเห็นของพิมพ์ชญา ต้องยอมรับว่าเขายิ้มได้น่ามองจริงๆ ยิ้มแล้วโลกสดใสขึ้นมาก เขาน่าจะยิ้มแบบนี้ได้เสียตั้งแต่ทีแรก เธอจะได้ไม่ตั้งฉายาให้เขาตลอดทั้งวันแบบนี้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาและเธอต่างแยกย้ายกันไปที่ห้องของตัวเอง สังเกตไม่ลืมแสดงความมีน้ำใจโดยการเสนอให้พิมพ์ชญาใช้อินเตอร์เนทของเขาได้หากเธอต้องการ และเขาไม่ได้กำลังใช้งานอยู่ จบบทที่ 4 ปล. (เดี๋ยวนักเรียนอังกฤษจะหาว่าเชย) จะพูดถึงเรื่องของเครือข่ายโทรศัพท์มือถือในอังกฤษนะคะ เมื่อก่อนนี้ การโทรศัพท์ข้ามระบบจะต้องจ่ายแพงกว่าใช้ระบบเดียวกัน คนไทยส่วนมากจึงใช้Vodafone เหมือนๆกันเพื่อป้องกันการถูกตัดออกจากสารบบคนไทย(เดี๋ยวเพื่อนไม่คบไม่โทรหา) แต่ว่าเดี๋ยวนี้มือถือที่นี่ทุกระบบสามารถโทร cross network ได้แล้ว โดยเสียเงินในเรทเท่าๆกัน แต่โปรโมชั่นโทรฟรีต่างๆ เช่น off-peak หรือ weekend call ยังสามารถใช้ได้กับระบบเดียวกันเท่านั้นค่ะ จากคุณ : 1981 - [ 2 มี.ค. 48 03:35:25 A:82.43.178.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาขอเก็บบรรยากาศของนักเรียนอังกฤษด้วยอีกคนค่ะ ^_^ จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 2 มี.ค. 48 13:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 2 มี.ค. 48 14:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากรู้จังว่า "อะไร" ที่พิงค์หนีมาน่ะคืออะไร คุณ 1981 บรรยายละเอียดดีมากเลยค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ ^_^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 2 มี.ค. 48 15:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนที่มาเรียนต่อ ใช่ว่าจะทำอาหารกันเก่งทุกคนนะ  555 เดี๋ยวคนที่อยู่เมืองไทยเข้าใจผิดกัน จากคุณ : คนที่มาเรียนต่อ (Canossa) - [ 2 มี.ค. 48 16:10:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Oxford Story [บทที่ 3] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323860/W3323860.html Oxford Story [บทที่ 2] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323687/W3323687.html Oxford Story [บทนำ และบทที่ 1] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323683/W3323683.html จากคุณ : Canossa - [ 2 มี.ค. 48 16:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ่าๆ จริงของคุณ Canossa ข้อสังเกตอีกอย่างที่ได้คือนักเรียนชายทำกับข้าวเก่งกว่าหญิง แต่ไม่รู้ทำไม มีแฟนหมดแล้วทุกคน :( ควรจะเว้นวรรคระหว่างคำภาษาไทยและอังกฤษค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 48 18:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^-^ ไม่เคยไปเรียนอังกฤษ (ความจริงไม่เคยไปเรียนเมืองนอกกะเขาหรอก) เลยมาเก็บบรรยากาศ แต่เห็นเพื่อนโทรมาจากออสเตรเลียใช้บัตรไรไม่รู้ เค้าบอกว่า คิดเป็นเงินไทยนาทีละบาทกว่าๆ เอง O_O อยากใช้มั่ง ปัจจุบันให้เพื่อนโทรมาฝ่ายเดียวเพราะเค้าโทรได้ถูกมากๆ (ไม่ได้งกนะ) O^-^O จากคุณ : วาโย - [ 3 มี.ค. 48 03:54:25 A:203.156.43.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 Oxford Story [บทที่ 5] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3327866/W3327866.html จากคุณ : Canossa - [ 3 มี.ค. 48 12:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นความรู้อย่างมากสำหรับเรื่องราวของนักเรียนไทยในอังกฤษ..ขอบคุณค้าบบบ พิงค์กับชายกลาง..เอ๊ย..เกต ดูจะหนิดหนมขึ้นมาอีกหน่อยนึงแล้ว..อ่ะฮุ ..เพราะพี่แกยิ้มให้สาวเจ้ากว้างขึ้นมาหน่อยแล้ว ^o^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 15 พ.ค. 48 10:41:25 ]