PANTIP.COM : W3327866 Oxford Story [บทที่ 5] []

ความคิดเห็นที่ 1

พิมพ์ชญาตื่นนอนแต่เช้าเพื่อไปใช้อินเตอร์เนทที่โรงเรียน เนื่องจากในเวลาพักและหลังเลิกเรียนมีนักเรียนชาติต่างๆเข้าคิวกันเป็นจำนวนมาก เครื่องคอมพิวเตอร์หรือก็แสนจะดีเหลือเกิน หากไม่ช้าก็ชำรุดเสียหลายเครื่อง เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเหล่านี้ หญิงสาวจึงต้องสละเวลานอนเพื่อส่งข้อความหาเพื่อนๆและครอบครัว

สวัสดีค่ะ
พิงค์หวังว่าทุกคนคงจะสบายดีนะคะ พิงค์มาถึงอังกฤษโดยสวัสดิภาพ สำหรับคนที่อาจจะยังไม่รู้ พิงค์มาเรียนภาษาที่ออกซ์ฟอร์ดเพื่อสอบไอเอลเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ อย่าเพิ่งโกรธที่พิงค์เดินทางมาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว พิงค์แค่อยากจะเริ่มเรียนให้เร็วที่สุด สำหรับเรื่องที่โรงเรียนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พิงค์ได้เพื่อนหลายชาติหลายภาษา ทุกคนน่ารักทั้งนั้น ส่วนเรื่องที่อยู่ พิงค์แชร์บ้านกับนักเรียนไทยที่นี่ที่ชื่อ Kate

…เธอชะงักครุ่หนึ่งเมื่อพิมพ์มาถึงตรงนี้ ความลับคงไม่แตกง่ายๆหรอก เธอจึงพิมพ์ต่อให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด

… บ้านที่พิงค์อยู่สะอาดสะอ้านดี อยู่ใกล้ทั้งโรงเรียนและตัวเมือง ป้ายรถเมล์อยู่ถัดจากหน้าบ้านไปไม่ถึงร้อยเมตร

คิดถึงทุกคนค่ะ
พิงค์

ข้อความทั้งหมดถูกพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษเนื่องจากคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนไม่มีโปรแกรมภาษาอื่นให้เลือกใช้ (ก็มาเรียนภาษาอังกฤษนี่คะ จะมีภาษาอื่นไว้บริการได้อย่างไร) หลังจากอ่านทวนอีกครั้ง เธอก็สรุปได้ว่าเขียนแบบนี้ก็แล้วกัน แบบนี้ใครที่ไหนจะมารู้ได้ละว่า Kate เป็นผู้ชาย ก็ในเมื่อพิมพ์ชญายังเข้าใจผิดมาแล้วเมื่อครั้งเธอมองชื่อของเขาผ่านตัวอักษร ผ่านการสนทนาทางอีเมลล์เมื่อครั้งยังไม่ได้เดินทางมาที่ประเทศอังกฤษ

เลิกเรียนวันนี้ก็เช่นเดิม พิมพ์ชญาไมได้ตรงกลับบ้านในทันที กว่าจะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาใกล้ 6 โมงเย็น ซึ่งเมื่อเธอกลับถึงบ้าน สังเกตกำลังทำอาหารอยู่ในครัวซึ่งส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจมาถึงหน้าประตูบ้าน

“สวัสดีค่ะ เกต ทำอะไรกินน่ะ หอมจัง เดี๋ยวพิงค์ไปเก็บของข้างบนเดี๋ยวเดียวนะคะ แล้วพิงค์จะลงมาช่วยทำกับข้าว”

“อ้อ กลับมาแล้วหรือ เธอกลับมืดอีกแล้วนะ” สังเกตโผล่หน้าออกมาจากครัวนิดหนึ่งเพื่อทักทาย หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือต่อว่าหญิงสาวขณะที่เธอกำลังเดินผ่านห้องครัว

…มันมาอีกแล้วหรือนี่ ไอ้อาการแบบนี้ ทำไมคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้นะ

“ฉันแวะไปเดินเล่นที่ city centre กับเพื่อนน่ะ ไม่คิดว่านายจะทำอาหารเย็นเร็วขนาดนี้นี่นา นี่มันยังไม่ 6 โมงเย็นเลยนะ”

“เวลาเลิกเรียนไม่ใช่เวลาเถลไถล เธอมาเรียนภาษาไม่ใช่หรือ ไม่คิดจะกลับบ้านมาดูรายการโทรทัศน์ของอังกฤษบ้างเลยหรือไง มันช่วยให้เธอคุ้นสำเนียงได้เร็วขึ้นนะ”

“การที่ฉันไปเดินเล่นชมเมืองกับเพื่อนต่างชาติ ฉันก็ได้ฝึกฝนการพูดและการฟัง รวมถึงเรียนรู้วัฒนธรรมต่างชาติเหมือนกันนะ” พิมพ์ชญาตอบโต้อย่างไม่ลดราวาศอก แม้จะยอมรับว่าที่เขาพูดมีส่วนถูกอยู่มาก แต่ก็แล้วไงล่ะ คนเพิ่งมาสถานที่ใหม่ๆ มีเพื่อนใหม่ ก็อยากจะใช้เวลาเดินเล่นชมเมืองกับเพื่อนทั้งนั้นแหละ

“ก็แล้วแต่เธอจะคิดก็แล้วกัน เธอจะไปเก็บของไม่ใช่หรือ รีบหน่อยก็แล้วกันเพราะอาหารเสร็จแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณชาย ไว้ค่อยเก็บทีหลังก็ได้ ไม่อยากให้คุณชายคอยนาน”

หลังจากพูดทุกคำอย่างช้าๆชัดๆเพื่อกระทบกระทั่งอีกฝ่าย ก่อนที่จะจัดเตรียมจานชามช้อนส้อม รวมทั้งแก้วน้ำอย่างรวดเร็ว สมกับที่บอกไปว่ากลัวเขาคอยนาน

(มีต่อค่ะ)
++++++++++++++++++++++++++++++

จากคุณ : 1981 - [ 2 มี.ค. 48 23:51:20 A:82.43.178.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2

มื้อเย็นวันนี้ผ่านไปอย่างราบรื่น …และเงียบเชียบชวนอึดอัด… และกิจวัตรประจำวันวันต่อๆมาของพิมพ์ชญายังเป็นเช่นนี้เสมอ ตื่นเช้า ไปโรงเรียน ตรงไป city centre แล้วกลับบ้าน หากวันไหนสังเกตไม่ต้องทำงาน เขาจะกลับมารับประทานมื้อเย็นพร้อมกับเธอ (ซึ่งเป็นมื้ออาหารที่เงียบเชียบมากๆ) แต่วันที่เขาไม่อยู่บ้าน มื้อเย็นจะมีเพียงพิมพ์ชญา หรือไม่อย่างนั้น เธอจะออกไปดินเนอร์กับเพื่อนที่โรงเรียน วันนี้ก็เช่นกัน สังเกตแลกเวรทำงานกับเพื่อนของเขา พิมพ์ชญาจึงอยู่บ้านรับประทานอาหารที่ซื้อสำเร็จรูปมาเพียงลำพัง พร้อมทั้งเปิด East Enders ละครโทรทัศน์ชื่อดังของอังกฤษ

เสียงเพลง My Memory ดังขึ้น หญิงสาวจึงกดปุ่มรับสาย สายนี้เป็นโทรศัพท์ทางไกลซึ่งคงเป็นมาม๊าเช่นเคย

“ฮัลโหล”

“นั่นคนสวยที่ไหนพูดจ๊ะ ใช่คนที่ชื่อพิงกุหรือเปล่า”

“วี่เหรอ วี่ใช่หรือเปล่า ทำไมเพิ่งจะโทรมาละเนี่ย” พิมพ์ชญากรี๊ดกร๊าดดีใจที่เพื่อนสาวคนสนิทของเธอติดต่อมา แม้ว่าเธอจะมาที่นี่ได้เกือบจะหนึ่งสัปดาห์แล้วก็ตาม

“แหม แม่คุณ ฉันเพิ่งจะกลับมาจากเกาะช้างเมื่อวานนี้เองนะจ๊ะ กลับมาถึงเช็คอีเมลล์ เจอข้อความของเธอก็บุกบ้านเธอทันทีเพื่อถามรายละเอียด หนอย คนซื้อของฝากมาตั้งเยอะ กลับไม่อยู่เสียนี่”

”ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แบบว่า คือ เธอก็รู้นี่ ฉันรีบมากเลย ว่าแต่ไปดำน้ำดูปะการังมาเป็นยังไงล่ะ ปะการังสวยมากไหม”

“สวยมากที่สุดเลยหละ ฉันดำน้ำมากเสียจนตัวลอกแสบไปหมด นี่ๆ อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง ทำไมแค่รอฉันกลับไปพร้อมกันแค่นี้ก็รอไม่ได้ ฮึ”

“ฉันไม่รู้นี่นา ว่าเธอจะหลงเสน่ห์ปะการังและปลาตัวน้อยๆนานแค่ไหน ขืนอยู่รอเธอฉันก็แย่นะสิ”

“อือ เข้าใจๆ แล้วนี่ทำอะไรอยู่”

“นั่งกินข้าวกล่องกล่องละ 99 p แล้วก็นั่งดู East Enders อยู่คนเดียวเนี่ยแหละ ไม่เห็นจะสนุกเลย แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ” แถมยังได้ฝึกการฟังภาษาอังกฤษด้วยย่ะ จะได้คุ้นสำเนียงเร็วขึ้น …คิดแล้วยังหงุดหงิดไม่หาย นายนั่นทำให้ฉันต้องมาทนดูรายการอะไรเนี่ย

“เห็นไหม ฉันบอกแล้ว ว่าให้รีบหาหนุ่มๆตั้งแต่เนิ่นๆ อย่างน้อยก็จะได้มีคนไปไหนมาไหนด้วย ไม่ต้องมาทนเหงาหงอยอยู่บ้านคนเดียวแบบเนี้ย” วี่หรือกีวี่แหย่เพื่อน เธอรู้ดีกว่าพิมพ์ชญานั้นแลดูเป็นสาวมั่น แต่ความเป็นจริงกลับไม่ค่อยชอบใจนักเมื่อมีชายหนุ่มเข้ามาป้วนเปี้ยน

“เออ ฉันก็พยายามอยู่เหมือนกัน แต่มันไม่มีเลยนี่สิ” นี่ก็เป็นคำตอบรับตามความเคยชินอีกเช่นกัน แต่หาได้เป็นความจริงในทางปฏิบัติไม่

“จริงเร้อ... ไม่ว่าจะ teacher หรือ classmate ก็น่าจะมีหล่อๆบ้างสิ แกน่าจะไปแชร์บ้านกับหนุ่มๆนะ จะได้มี sweet happy life ในชายคาบ้าน ...เออ พูดถึงแชร์บ้าน แกก็ให้ยัยเคทอะไรนั่นช่วยแนะนำเพื่อนหนุ่มๆให้สิ ไม่แน่น้า แกอาจจะเจอคนที่ใช่ก็ได้”

นี่แกแช่งฉันเหรอ ยัยวี่ ยัยคนรู้มาก เป็นแม่มดหมอผีหรือยังไงนะ

“บ้าแล้ว ฉันจะไปคุยกับเค้าเรื่องนี้ได้ยังไง เออ แล้วเค้าก็ไม่ได้ชื่อเคทด้วย เค้าชื่อเกต”
“ชื่อเกตก็ชื่อเกต แล้วเป็นยังไง สวยปะ”

“อืม.... ไม่สวยจ้ะ เค้าสวยไม่ได้หรอก”

ราวกับว่ามีกระแสจิตส่งถึงกัน เพราะกีวี่เข้าใจได้โดยทันที

“นี่ พิงค์ แกอย่าบอกนะ ว่าคนที่ชื่อ เกต อะไรนั่น ไม่ใช่ผู้หญิง”

“นี่แกมี six sense ตั้งแต่เมื่อไร” เจ้าของเสียงถามพลางขมวดคิ้ว เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด เพิ่งจะรู้วันนี้นี่ละว่ายัยกีวี่เป็นแม่มดตัวจริงเสียงจริง

“เฮ้ย นี่เรื่องจริงเหรอ ชั้นแค่พูดเล่น” กีวี่ตอบหลังจากอึ้งไปเล็กน้อย เธอเพียงตั้งใจจะล้อพิมพ์ชญาเล่นอย่างเคย ไม่คิดว่าจะมีเรื่องน่าตื่นเต้นเกิดขึ้นอย่างนี้

“ก็จริงน่ะสิ เรื่องนี้ห้ามรู้ถึงหูแม่ฉันเลยนะ ฉันยังไม่อยากจะถูกส่งกลับบ้าน”

“โอเค แน่นอน ฉันกล้าบอกที่ไหนกันล่ะ แม่เธอได้เค้นคอถามฉันตายก่อนเธอนะสิ แล้วตกลงคุณเกตนี่เค้าเป็นเพศไหน ทอม เกย์ หรือ... ชายหนุ่มจ๊ะ”

“ข้อแรกตัดทิ้งไปได้เลย ส่วนเค้าจะเป็นเกย์ หรือ ชายแท้ ฉันไม่รู้ถึงขนาดนั้น”

“อ๊ะ... แหม ตกลงว่าคุณ housemate เป็นชาย แต่ไม่รู้ว่าชายจริงหรือไม่จริง เพื่อนเรานี่ไม่เบาเหมือนกันน้า คิดว่าจะไม่ชอบหนุ่มๆ แต่เอาเข้าจริง กลับกล้าเช่าบ้านอยู่กับชายหนุ่มเชียว... เอ๊ะ หรือว่านี่เป็นแผนตั้งแต่แรก หืม”

“เฮ้ยยยย ฉันไม่รู้จริงๆ แล้วที่มาเช่าบ้านด้วยกันนี่มันก็เป็นเรื่องจำเป็น ถ้ามีบ้านใหม่ฉันจะรีบย้ายออกอยู่แล้วละ”

“รีบแก้ตัวเหมือนร้อนตัวเลยนะ ฉันไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้ แล้วนายเกตนี่เค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ”

ถือโอกาสระบายอยู่นานแล้ว ขอพูดเลยก็แล้วกัน “คุณสมบัติเพอร์เฟคเลยละจ้ะ เป็นนักศึกษาแพทย์ของ Oxford University ที่ได้ทุนเรียนไปจนถึง Ph.D ตั้งแต่เรียนจบ แถมตอนที่เค้าจบตรีนะ เค้าได้เกียรตินิยมอันดับ1ด้วย เค้าก็จบที่เดียวกับพวกเรานั่นแหละ แต่สมัยนั้นไม่เคยเจอกันเลย”

“อืม... คุณสมบัติดีจนน่ากลัว แล้วเรื่องอื่นล่ะ”

“นี่แหละที่อยากจะบอก เป็นคนเก่งแต่ขี้เก๊กมากเลยละ วี่ ยังกับโดมผู้จองหองแน่ะ วันๆนึงนะ เค้าทำหน้าเฉยเมยได้ตลอด24ชั่วโมง แค่บางครั้งแหละ ถึงจะคุยกับพิงค์ดีๆ ส่วนมากเค้าทำท่าเหมือนจะรำคาญที่จะคุยกับพิงค์อย่างนั้นแหละ ชอบทำท่าฉลาดกว่าด้วย พิงค์ก็พยายามชวนเค้าคุยดีๆแล้วนะ เรียกได้ว่า high profile but low human relations”

“เออ แกก็ช่างไปว่าเค้านะ แย่ขนาดนั้นก็ย้ายบ้านสิ จะทนอยู่ไปทำไม”

“ก็มันหาไม่ได้นี่ ไม่อย่างนั้นฉันย้ายไปตั้งแต่วันแรกแล้ว เรื่องอะไรจะมาทนอยู่อย่างนี้...”

พิมพ์ชญาทำท่าจะรายงานสรรพคุณของเพื่อนร่วมบ้านอีกไม่รู้จบ หากแต่มีเสียงประกาศลอดเข้ามาทางโทรศัพท์ ซึ่งมีผลให้เพื่อนที่อยู่ปลายสายขอวางโทรศัพท์ทันที

“นี่แกอยู่ที่ไหนน่ะ วี่ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น”

“แอร์พอร์ต เมื่อกี้เป็น final call อีกประมาณ 12 ชั่วโมงค่อยคุยกัน เข้าใจไหม ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องบินกลับอังกฤษเดี๋ยวนี้”

สายโทรศัพท์ขาดหายไปในทันที หลังจากหายจากอาการเหวอกับการมาเร็วไปเร็วราวลมพัดของเพื่อนสาวที่สนิทที่สุด พิมพ์ชญารู้สึกดีใจมากที่จะได้พบกับเพื่อนรักในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ อย่างน้อยเธอก็จะไม่เหงาเดียวดายในต่างแดนอีกต่อไป

(จบตอนค่ะ)

จากคุณ : 1981 - [ 2 มี.ค. 48 23:53:22 A:82.43.178.155 X: ]