ความคิดเห็นที่ 1 ภาคี ศรีลักษณา เป็นคนที่ใครๆกล่าวขวัญถึงในแง่ของความเฉียบคมในเชิงธุรกิจที่สืบทอดมาจากเจ๊ใหญ่ผู้เป็นแม่ อาตี๋รูปร่างล่ำสันผู้มีผิวนอกร่มผ้าคล้ำจากการตากแดดในสนามกอล์ฟสัปดาห์ละสองวันกับคิ้วเข้มพาดเฉียงขึ้นน้อยๆและริมฝีปากแดงตามธรรมชาติเป็นที่หมายปองของบรรดาคุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกสาวและมีฐานะดีเป็นคหบดีในภาคตะวันออกของประเทศไทยด้วยว่าหากได้มาเป็นลูกเขยคงจะผนวกอาณาจักรสวนยางกว่าพันไร่เข้ามาสู่ตระกูลไม่รวมกับกิจการค้าขายยางรายใหญ่ของจังหวัด ดังนั้นไม่แปลกที่ภาคีจะเป็นชายหนุ่มที่ใครๆก็อยากคุยด้วย เสียแต่ว่าตั้วเฮียของปิ่นปักเป็นผู้ชายไม่ช่างพูดเลยแม้แต่น้อย “อาคี วันนี้ว่างหรือเปล่า” เจ๊ใหญ่ที่ยังคงมีอิทธิพลมากมาย ไม่รวมฐานะของความเป็นแม่ถามไถ่ลูกชายคนโตด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆเหมือนกับถามว่ากินข้าวหรือยัง แต่ลูกชายที่อยู่กับแม่มาตลอดชีวิตรู้ดีว่าต้องมีเรื่องอะไรสำคัญแน่ๆและต่อให้เขามีธุระอะไรแม่ก็จะต้องหาเวลาว่างของเขาเพื่อคุยเรื่องนี้ให้ได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงตอบไปว่า “ว่างตอนบ่าย แม่มีอะไรหรือเปล่า” “ดี ถ้าอย่างนั้นตอนบ่ายมาคุยธุระกับแม่หน่อย” “กี่โมงล่ะแม่” “ว่างกี่โมงก็มาหาแม่ที่ห้องก็แล้วกัน” “ฮะ” ตั้วเฮียของปิ่นปักเก็บความสงสัยไว้ในใจแต่ที่ไหนเขาจะถามให้เสียเชิง ถึงอย่างไรก็คงจะไม่พ้นเรื่องเดิมๆที่กำลังเป็นประเด็นร้อนอยู่ในเวลานี้ ประเด็นอะไร? ... ก็ประเด็นว่าเขาจะหาเจ้าสาวเข้าบ้านมาผลิตทายาทสืบทอดตระกูลศรีลักษณาไง “อาคี แกอายุสามสิบแล้วนะ แต่งงานแต่งการหาเมียมาปรนนิบัติแม่กับป๋าได้แล้ว” นั่นแหละคือประเด็นของเรื่อง ภาคีก็ไม่เข้าใจเท่าไรหรอกกับคำว่า “หาเมีย” เพราะว่าแฟนเก่าของเขาที่เคยตั้งใจจะแต่งงานกันนั่นก็ไม่ถูกใจใครๆในครอบครัว ชนิดที่ว่าแม่เขายื่นคำขาดทีเดียวว่า “อาคี ถ้าแกจะแต่งกับคนนี้ล่ะก็แม่จะทำพินัยกรรมยกมรดกทั้งหมดให้ยายปัก ส่วนแกจะได้แค่เงินเดือนส่วนของที่แกทำงานเท่านั้น แม่ไม่ยอมให้แกเอาเงินที่แม่กับป๋าแล้วก็ก๋งไปปรนเปรอนังคนนั้นเด็ดขาด ถ้าแกไม่พอใจก็ฟ้องศาลเอาแล้วกัน อีกอย่างนึง แม่จะปลูกบ้านให้แกแล้วก็พาเมียไปอยู่ที่นั่น อย่าให้เข้ามาเหยียบที่นี่” บอกแล้วว่าแม่ของเขาพูดจริงทำจริง ส่วนเขาก็แน่พอกันที่จะตอบรับ โชคดีหรือเปล่าไม่รู้ที่แฟนเก่าของเขาเกิดทนกับสภาพนี้ไม่ได้ดังนั้นเธอจึงบอกเขาตรงๆ “คีคะ หนิงทนไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ถ้าต้องแต่งกันไปแล้วไม่มีความสุขอย่างนี้ล่ะก็เราอย่าแต่งกันดีกว่า” ตอนนั้นเขาถามเธอไปด้วยความเจ็บปวด ก็เขาอุตส่าห์ยอมทุกอย่างเพื่อที่จะให้ได้เธอเป็นภรรยา “ทำไมล่ะหนิง หนิงไม่รักผมเลยหรือไง” “แค่ความรักมันไม่พอหรอกนะคะ” “หรือหนิงคิดว่าเงินเดือนผู้บริหารของผมเลี้ยงหนิงไม่ได้” คนรักเก่าของเขายักไหล่ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ หนิงรู้จักคีนะคะ คีจะพูดอย่างนี้ได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละค่ะ คีเป็นคนที่ผูกพันกับครอบครัวมากเกินกว่าจะมาทิ้งทุกอย่างที่คีรักเพื่อหนิง ตอนนี้เรายังรักกันมากอยู่คีก็ไม่สนสิคะ แต่ถ้าเราแต่งกันไปนานๆสักวันคีต้องคิดล่ะค่ะว่าคีเสียพ่อแม่แล้วก็น้องสาวไปเพราะหนิง จากนั้นคีก็จะเกลียดหนิง” “ผมไม่...” “อย่าพูดอีกเลยค่ะ” เธอตัดบท “หนิงเห็นมาเยอะแล้ว” “หนิงพูดเหมือนไม่รู้จักผม” “เอาอีกเหตุผลนึงไหมคะ” เธอถาม ก่อนจะพูดต่อโดยไม่รอให้เขาได้เลือกตอบ “อีกเหตุผลก็คือ ถ้าหนิงจะแต่งกับใครหนิงก็อยากจะให้ครอบครัวเขายอมรับหนิงด้วยเหมือนกัน หนิงรู้ค่ะว่าการยอมรับใครสักคนเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาพิสูจน์คุณความดีนานสักหน่อย แต่ว่าสองปีที่เราคบกันบ้านคุณไม่เคยเปิดโอกาสให้หนิงได้พิสูจน์ตัวเองเลย” “หนิง” เสียงของภาคีเปลี่ยนด้วยว่าชายหนุ่มสะกดกลั้นความโกรธไว้ “เห็นไหมคะ สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของคีคือครอบครัวของคี ถ้าหากคียอมทิ้งมาเพื่อหนิงที่ไม่เห็นคุณค่าของมันล่ะก็คีก็ไม่มีความสุขแล้วหนิงเองก็ไม่มีความสุข เพราะฉะนั้นหนิงเลยไม่อยากรั้งคีไว้เพราะไม่คุ้ม” “ผมรักหนิงนะ” “บอกแล้วไงคะว่าแค่รักไม่พอสำหรับการแต่งงานหรอก” เธอตัดบทก่อนจะวางเงินค่าเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ ยิ้ม ก่อนจะพูดคำอำลา “หนิงเป็นคนเก่งค่ะคี แล้วก็ใจแข็งมากพอที่จะมีชีวิตต่อไปได้สบายๆโดยไม่เก็บเรื่องนี้มาให้เจ็บมากเกินไป แต่หนิงจะไม่เจอคีอีกเพราะหนิงไม่ได้ไร้หัวใจจนสามารถเป็นเพื่อนคีได้” เธอเดินออกไปจากร้าน ทิ้งให้เขานั่งอยู่ตามลำพัง ชอกช้ำที่ความพยายามทุกอย่างของตนเองถูกปฏิเสธอย่างไรเยื่อใยจากคนที่เขาคิดว่าจะยอมมอบทุกสิ่งให้ เจ็บปวด เคียดแค้น เหมือนถูกทรยศจากคนสำคัญของตัวเอง เขาเกลียดหนิง เกลียดเธอที่ทำให้เขารู้สึกด้อยค่าอย่างนั้น เขาต้องการปกป้องเธอ ทำให้เธอมีความสุข แต่แล้วเธอกลับปฏิเสธทุกอย่างที่เขาทำ เธอพูดเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทุ่มเทให้เป็นสิ่งไม่สำคัญ เป็นสิ่งที่สร้างความรำคาญให้กับเธอ ทว่ามาถึงตอนนี้เมื่อความเจ็บปวดคลายตัวลงไปเขาก็สามารถกลับไปมองภาพเดิมๆได้ด้วยความรู้สึกกลางๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลเช่นไร แต่การที่เขากับหนิงจบกันในวันนั้นก็ทำให้เขาคิดได้อย่างหนึ่งว่าหนิงไม่ได้เป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองอย่างที่เขาประณามเธอในตอนแรก เธอก็แค่พูดความจริง และพูดตรงๆเพื่อที่จะได้สิ้นสุดความสำพันธ์กันอย่างเด็ดขาดไม่ให้เหลือเยื่อใยอะไรให้ค้างคาใจกันต่อไป หนิงทำให้เขาได้คิดว่าความรักกับการแต่งงานไม่ใช่เรื่องเดียวกัน บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เธอพูด ในเมื่อเขาให้ความสำคัญกับครอบครัวมากและความสุขของเขามีศูนย์กลางอยู่ที่คนสามคนเท่านั้นนั่นคือป๋า แม่และยายปัก เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก “เมีย” ของเขาควรจะเป็นคนที่ทุกคนในครอบครัวพอใจ เป็นคนที่จะสามารถดูแลปรนนิบัติทุกคนในครอบครัว แค่นั้นก็พอแล้ว แล้วก็ถึงเวลาบ่ายสองโมง ชายหนุ่มผิวคล้ำเดินก้าวเท้ายาวๆไปตามทางเดินในโรงงานด้วยความหงุดหงิดและเซ็งชีวิตสุดขีดกับคำพูดของเจ๊ใหญ่แม่ของเขาเอง “ป๋ากับแม่จะไปเที่ยวฮ่องกงกันกับยายปักแล้วก็อาพุธ ยังไงก็จองเครื่องบินกับโรงแรมให้ด้วยแล้วกัน” นั่นแหละธุระสำคัญมากๆของแม่เขา อ้อ ยังไม่จบ “จะไปกี่วันล่ะ” เขาถาม “สักอาทิตย์นึง คุยๆกันแล้วสี่คนว่าเที่ยวนี้จะไปนานหน่อยเพราะว่าป๋าจะพาสองคนนั่นไปเหลาที่ป๋าเคยเป็นกุ๊กสมัยหนุ่มๆ แม่ก็อยากไปโอเชี่ยนปาร์ก ส่วนยายปักบอกว่าจะไปช๊อปปิ้ง อาพุธก็เลยเสนอว่าไหนๆก็ไปแล้วก็ข้ามไปเที่ยวเมืองจีนต่อด้วยเลย แม่ก็ว่าดีจะได้ไม่เสียเที่ยว” อืม....เป็นการไปเที่ยวที่ไม่ได้นึกถึงเขาเลยแม้แต่น้อย ทุกคนดูเหมือนจะลืมเขาไปเฉยๆอย่างนั้นแหละ “อย่าลืมดูแลเรื่องงานให้ดีล่ะ” แม่ของเขาอุตส่าห์ย้ำ “แล้วก็ไปช่วยงานบุญที่แม่บอกด้วย” “ฮะ” เขารับคำด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์ แต่ภายในใจคุกรุ่นไปด้วยความน้อยใจ น้อยใจ! ฮ้า... ไม่หรอกน่ะ เขาจะต้องน้อยใจทำไมล่ะในเมื่อเขาไม่ว่าง งานยุ่งอย่างที่บอกแม่ไปไง “เอ้อ เกือบลืม อาคีอยากไปด้วยหรือเปล่า” แม่ยังอุตส่าห์ถามเขา “ไม่ล่ะ ตอนนี้งานยุ่ง” “อยู่ดีๆก็แล้วกัน” แต่ถ้ามาคิดดูจริงๆ ต่อให้เขาตามไปด้วยก็คงไม่สนุกเพราะทริปนี้ไปกันแบบสองคู่ชู้ชื่น ขืนเขาไปอีกคนก็คงได้แต่เป็นก้างขวางคอและคงจะไปทำให้คนอื่นไม่สนุก โอเค เขาอยู่ทางนี้สบายใจกว่าเยอะ ... บอกไว้ก่อนนะว่าเขาไม่ได้น้อยใจเลยสักนิดเดียว ><><><><><><><><><><><><><><>< มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 3 มี.ค. 48 23:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เครื่องบินทะยานสู่ท้องฟ้า คนมากมายคลาคล่ำไปทั่วสนามบิน ทุกคนวุ่นวายอยู่กับธุระของตัวเองแต่จะมีใครรู้สึกเหงาหรือน้อยใจอย่างฉันบ้างหรือเปล่านะ หญิงสาวร่างผอมตัวเล็กบางน่าทนุถนอมในชุดเสื้อผ้าที่ไม่บอกเลยสักนิดเดียวว่าเธอเป็นผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดที่เธอไม่ได้เป็นและไม่เคยมีความคิดว่าจะเป็นเดินช้าๆเข้าไปนั่งในร้านกาแฟเล็กๆในสนามบิน เธอวางกระเป๋าสานใบเล็กของตัวเองไว้บนโต๊ะตัวเล็กและนั่งเท้าคางมองดูผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา ดวงตากลมคู่นั้นมีน้ำตาเอ่อ มัญชุสาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมีลูกไม้ละเอียดยิบประดับรอบขึ้นมาซับน้ำใสๆไว้ก่อนที่จะหล่นร่วงลงมาพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ยามแยกจากกับคนที่เธอรัก “น้องพลอยอย่าร้องไห้สิจ๊ะ” คนที่พูดโอบประคองเธอไว้แนบแน่น “ให้พลอยไปด้วยนะคะพี่ภาม พลอยสัญญาว่าจะไม่เป็นภาระจริงๆนะคะ” “คนดี” นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกจากใบหน้ารูปหัวใจนั้นแผ่วเบา “ร้องไห้อย่างนี้พี่ใจคอไม่ดีเลย ไม่เป็นไรนะ พี่บอกคุณป้าใหญ่ไว้แล้วน้องพลอยไปอยู่บ้านคุณป้าได้เลย” “คุณพ่อต้องไม่ยอมแน่ๆเลยค่ะ ให้น้องพลอยไปด้วยนะคะพี่ภาม” “พี่ก็อยากให้น้องพลอยไปด้วยถ้าไม่ติดว่าที่พี่ไปนี่เป็นอิหร่าน จะปลอดภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วพี่ต้องไปทำงานกลางทะเลทราย น้องพลอยอยู่ไม่ได้หรอก” มัญชุสาร้องไห้หนัก ซบหน้ากับอกของภาวัต ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจถึงความจำเป็นของเขาที่จำต้องจากไปไกลถึงเพียงนั้นเพียงแค่เธอไม่อยากจากเขาไป ด้วยว่าหากเขาไปแล้วคงไม่มีใครช่วยเหลือเธอในวิบากกรรมครั้งนี้ “พี่ภามขา” เธอได้แต่เรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาในใจ ยิ่งนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ก็ยิ่งให้หวั่นใจ หญิงสาวได้แต่เก็บความทุกข์ระทมไว้ในใจโดยเฉพาะยามเมื่อเชิดหน้าขึ้นและเดินออกไปจากร้านกาแฟนั้น ความที่จมจ่อมอยู่กับความทุกข์ของตนเองทำให้มัญชุสาไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลานั้นมีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเธอด้วยความพิศวงระคนไปกับนัยเร้นลับยากเข้าใจ ... ไม่ต้องเดาเลยว่าเจ้าของดวงตาปริศนาคู่นั้นจะไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ... ไม่ใช่ภาคีหรอก ... เพื่อนซี้ภาคี นายพัดโบกต่างหาก บี๊บ.................บี๊บ.....................บี๊บ.......................... เสียงโทรศัพท์ดังเบาๆ พัดโบกรับสายเสียงของภาคีดังลั่นออกมา “พัด เอ็งอยู่ไหนน่ะ” “สนามบิน” “แล้วตรงไหนของสนามบินล่ะ” เสียงของภาคีหงุดหงิดเหมือนกับว่าพัดโบกไม่ได้รู้อะไรเลย “ร้านกาแฟที่ชั้นสองเทอร์มินอลวัน มีอะไรหรือเปล่า” “ไม่ต้องถามหรอกน่า นั่งรอตรงนั้นแหละเดี๋ยวข้าไปหา” ว่าแล้วภาคีก็ตัดสายไปทิ้งให้เพื่อนนั่งงงด้วยว่าคนอย่างเขามาทำอะไรที่สนามบินในวันนี้ ><><><><><><><><><><><>< มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 3 มี.ค. 48 23:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนนั้นที่ผับแห่งหนึ่ง เสียงอึกทึกของผู้คนและดนตรีในจังหวะเต้นรำดังลั่น ชายหนุ่มสองคนกำลังดวดเบียร์กันในมุมหนึ่ง สีหน้าของทั้งสองผ่อนคลายและค่อนข้างสบายใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาตี๋ผิวคล้ำที่แต่งกายแตกต่างไปจากปกติด้วยเสื้อยืดสีน้ำเงินพิมพ์ตราดีไซน์เนอร์ชื่อดังของอิตาลีกับกางเกงยีนส์สีซีดและรองเท้าหนังกลับแบบสปอร์ต ดวงตาเรียวมองไปทางหญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นในชุดยั่วยวนใจชายให้สั่นไหวคนแล้วคนเล่าในขณะที่มือข้างหนึ่งคอยเติมเบียร์ในขวดให้ล่วงเข้าลำคอไปเรื่อยๆ “มีอะไรหรือเปล่า” เพื่อนในชุดเสื้อเชิร์ตปลดกระดุมคอสองเม็ดกับกางเกงแสล็กและรองเท้าดำขัดจนขึ้นเงาอย่างที่บอกได้เลยว่าไปทำงานมาแล้วโดนลากมาที่นี่ทันทีจนไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าถามด้วยสีหน้าที่ประกอบด้วยเครื่องหมายคำถาม “เออน่า เอ็งถามคำถามนี้มารอบที่เท่าไรแล้วจำได้ไหม” “ก็ตอบมาซะทีสิโว้ย” “อยากเที่ยว เบื่อ เซ็ง” คนตอบแทบตะโกน “เฮ้ย เป็นอะไรวะ” “ข้ามันคนไม่มีใครรัก” คนที่กระดกเบียร์อึกสุดท้ายรำพัน ก่อนจะหันไปหาบาร์เทนเดอร์ “เอามาอีกขวดสิ” “เมาแล้ว” “ไม่เมาโว้ย” คนไม่ยอมรับความจริงตะโกนใส่หูเพื่อนก่อนจะหันไปรับเบียร์ขวดใหม่มากระดกต่อ ก่อนจะบุ้ยบ้ายไปทางสาวอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา “เฮ้ย เด็กอายุไม่ถึงสิบแปดเข้ามาที่นี่ได้ด้วยหรือวะ” พัดโบกมองไปทางเดินตรงประตูทางเข้า ชายหนุ่มคนหนึ่งโอบหญิงสาวที่น่าจะเรียกว่าเด็กสาวมากกว่าเพราะเจ้าหล่อนดูเด็กเหลือเกิน ชุดที่ใส่ก็เป็นเดรสเรียบๆสีเขียวอ่อน ดวงหน้าใสนั้นมีแววกังวลและไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ผิดกับคนที่พามาลิบลับเพราะหมอนั่นนอกจากจะดูคุ้นเคยแล้วยังมีท่าทีราวกับว่าสถานที่เช่นนี้เป็นบ้านของตัวเองเลยด้วยซ้ำ แน่นอน..... เด็กสาวคนนั้นก็มัญชุสานั่นแหละ “น้องพลอยเคยมาเที่ยวบ้างหรือเปล่าครับ” คนที่โอบหญิงสาวไว้ก้มหน้าลงมาถามคนตัวเล็กที่พยายามแกะมือของเขาอยู่อย่างเต็มที่ เจ้าหล่อนไม่ตอบแต่พยายามขืนตัวไม่ให้ถูกลากตัวเข้าไปชิดใกล้ “อ้าว ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะครับ” คนรอบข้างที่มาด้วยกันหัวเราะ มัญชุสาหน้าร้อนผ่าวด้วยความไม่พอใจและรู้สึกขยะแขยงแต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อการที่คนๆนี้ทำกับเธอได้อย่างนี้ก็เพราะพ่อของเธอเองที่เป็นคนให้ท้าย “อย่าไปรังเกียจพี่เขาเลยลูก ยังไงก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว” เป็นคำพูดที่ทำให้หญิงสาวอึ้งและทำให้คนข้างกายเธอยิ่งผยองหนักดังนั้นมือของเขาจึงคอยแต่จะโอบเอาเธอไปชิดใกล้ในขณะที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปัดป้องอย่างเจ็บใจ “อ้าว ไม่ตอบเดี๋ยวพี่ทำโทษนะ” คนพูดทำเสียงครึกครื้นและก้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆนั้นปะทะหน้าผากเธอ “ตอบมาสิ” “ไม่ค่ะ” เธอรีบตอบแต่ทว่านคินทร์ไม่ใช่คนรักษาสัญญาดังนั้นเขาจึงหากำไรจากการจูบที่หน้าผากนวลนั้นเสียหนึ่งทีท่ามกลางเสียงเป่าปากของเพื่อนที่มาด้วยกัน “น่าสงสารว่ะ แม่งเลว” หนุ่มหน้าตี๋ออกความเห็น “ท่าทางจะร้องไห้แล้ว” “ร้องไห้เก่ง” พัดโบกพูดต่อ “แล้วเอ็งไปรู้ได้ไง” ดังนั้นพัดโบกจึงเล่าเรื่องราวที่สนามบินให้เพื่อนฟังแล้วเสริมด้วยการรื้อฟื้นความทรงจำของเพื่อน “เอ็งจำภาวัตได้หรือเปล่าล่ะ” “อ๋อ ไอ้หน้าสวยนั่นน่ะนะ” ตี๋ผิวคล้ำนึกถึงเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เลขประจำตัวไม่ห่างไปจากเขาเท่าไร ภาวัต เป็นผู้ชายนิสัยบู้แหลกใช้ได้ผิดหน้าตาที่สวยหวานคล้ายผู้หญิง เขาไม่ค่อยสนิทกับหมอนี่เท่าไรแต่ก็พอรู้จักกันอยู่บ้าง “ใช่ นั่นน่ะน้องสาวของภาวัติชื่อพลอย ตอนนี้ถูกจับคู่ให้กับนคินทร์” พัดโบกพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆเหมือนกับกำลังบรีฟงานให้เพื่อนร่วมงานฟัง “เกี่ยวอะไรกันวะ” “ไม่รู้ว่ะ ไอ้ภามไม่ได้เล่าให้ฟัง มันบอกแค่ว่าน้องมันไม่อยากแต่งงานกับไอ้นี่” ภาคีพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะกระดกเบียร์ต่อไปอย่างไม่สนใจสักนิดเดียว .... ไม่ใช่หรอก เขาสนใจทีเดียวล่ะ น้องสาวของภาวัตที่ชื่อพลอยนั่นคล้ายๆยายปักน้องสาวเขาตรงที่ตัวเล็กบอบบางแต่ต่างตรงที่น้องสาวของเขาเป็นยายตัวร้ายมากพอที่จะไม่มีทางมาตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ เพราะถ้าหากถูกคลุมถุงชนยายปักคงอาละวาดบ้านแตก เขามองไปที่น้องสาวของภาวัต ดวงตากลมเหมือนเด็กคู่นั้นมีแววหวาดกลัวและอยากไปให้พ้นๆ โดยเฉพาะนคินทร์พยายามจะหากำไรกับเธออีก หญิงสาวลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับที่ละล่ำละลักขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทั้งกลุ่มหัวเราะเฮฮาในขณะที่มัญชุสารีบเดินจ้ำออกมาจากกลุ่ม ใบหน้าขาวเผือดนั้นเรียกได้ว่ากลั้นร้องไห้แทบไม่อยู่แล้ว “เฮ้ย ข้ากลับก่อนนะ” ภาคีวางขวดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนแล้วเดินตรงไปยังทางออก ทว่าเมื่อเดินผ่านเธอชายหนุ่มก็ดึงแขนเล็กๆนั้นไว้ให้หลบเสาเข้ามาอยู่ในมุมมืดที่นคินทร์จะมองไม่เห็นก่อนจะถามสาวน้อย “ออกไปด้วยกันไหม” สำหรับมัญชุสาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอในวินาทีต่อไปข้างหน้าหญิงสาวก็คิดว่ายังดีกว่าต้องกลับไปนั่งข้างๆนคินทร์กับพรรคพวกของเขาเป็นครั้งที่สองซึ่งหมายความว่าคืนนี้เธอคงไม่พ้นเป็นทองแผ่นเดียวกับเขาแน่ๆ ดังนั้นหญิงสาวจึงพยักหน้าตกลง “มาทางนี้” เสียงของพัดโบกดังขึ้น ภาคีหันไปยิ้มให้ในขณะที่มัญชุสาทำหน้าตกใจ ทั้งคู่เดินตามพัดโบกลึกเข้าไปในร้านโดยชายหนุ่มพาเดินเข้าส่วนของพนักงานแล้วทะลุออกด้านหลัง “เอ็งรู้ได้ไงวะ” ภาคีถาม “รู้จักเจ้าของร้าน” พัดโบกตอบก่อนจะรุนหลังภาคีเข้าไปในรถแลนโรเวอร์สีแดงคันใหญ่ของเจ้าตัว “อย่าซิ่งจนตำรวจเรียกนะโว้ย” “เออน่า” ภาคีตอบก่อนจะหันไปทางมัญชุสาที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆพัดโบก “ขึ้นมาสิ จะรอให้ไอ้หมอนั่นมาลากไปหรือไง” หญิงสาวหน้าตาตื่น ตอนแรกเธอคิดว่าออกมานอกร้านได้เธอจะโบกรถแท็กซี่ แต่เมื่อคนที่พาเธอออกมาสั่งเสียงดังอย่างนี้มัญชุสาก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน “ขึ้นมาเหอะน่าจะไปส่งบ้าน ไม่ทำอะไรหรอก” ภาคีออกคำสั่งอีก “ขืนทำเดี๋ยวไอ้ภามเอาตาย” “รู้จักพี่ภามด้วยหรอคะ” เมื่อเห็นว่าเรื่องทำท่าจะยืดเยื้อพัดโบกจึงแก้ปัญหาด้วยการลากน้องสาวของเพื่อนขึ้นรถไปนั่งเคียงข้างภาคีพร้อมอธิบายสั้นๆ “พวกพี่เรียนรุ่นเดียวกับภาม น้องรีบๆไปเถอะ เดี๋ยวเกิดแฟนน้องผิดสังเกตุตามมาจะยุ่ง” “เขาไม่ใช่...” “เอาน่าแม่คุณ” ภาคีตัดบทด้วยน้ำเสียงที่บอกว่ารำคาญเหลือแสนในขณะที่พัดโบกรีบปิดประตูให้ทันทีแล้วรถก็แล่นออกไปจากที่จอดรถนั่น ><><><><><><><><><><>< ติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 3 มี.ค. 48 23:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลืมๆๆๆๆ ว่าอวดรูปของเรื่องสั้นที่ทำแปะไว้ที่บ้าน หุหุๆ แก้ตัวใหม่ละกันนะคะ อัอ ขอบคุณสำหรับทุกคะแนนที่เข้าไปโหวตกันในช่วงเดือนที่แล้ว สำหรับใครที่ตั้งกระทู้เชียร์เอาไว้ก็อย่าลืมไปเช็คการ์ดขอบคุณที่ personal message ที่บ้านแมวและหมา http://alelle.proboards40.com ด้วยนะคะ วันนี้เหมียวอ้วนขอลา ว๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 3 มี.ค. 48 23:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีใจจังค่ะที่ได้อ่านเรื่องของภาคี ตอนแรกทีบรรยาย ก็นึกว่าพลอยเป็นแฟนกับภามซะอีกอ่ะค่ะ นางเอกชื่อเพราะจัง ดูน่าปกป้อง อย่างนี้ภาคีจะช่วยได้ไหมคะเนี่ย รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : นวล - [ 3 มี.ค. 48 23:44:19 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฮือๆๆๆๆ อยากร้องไห้อะ ตอนนี้ช่วงสอบ แบบว่าจะตายแล้ว ก็เลยไม่มีโอกาสไปดูเวปคุณแมวอ้วนเลย สรุปคือ คะแนนของเฮียคีชนะ แง๊ๆๆๆๆๆ อยากอ่านเรื่องของพัดโบกอะ แล้วอยากรู้ว่าจะลงเอยกะเกรสรึเปล่า  อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้าเขียนด้วนนะคะ คิดว่าสงสารคนอ่านตาดำๆ ด้วย p.s. แต่ก็ชอบเรื่องนี้นะ หนุกดี ตลกดีอะ เฮียคีน้อยใจเป็นด้วย จากคุณ : chocolate-gateau - [ 3 มี.ค. 48 23:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ __^ Glad to see this story ka! Wanna know about P' Pakee. Wait for the next chapter na ka. จากคุณ : Reader - [ 3 มี.ค. 48 23:56:35 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่อค้าบบบบบ หนมจีนยังรออ่านเรื่องรัก 5 อยู๋น้า (แอบลงแส้ หุหุ) จากคุณ : หนมจีน - [ 4 มี.ค. 48 01:44:54 A:130.88.205.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยจัง ทำไมคนที่บ้านถึงไม่ชอบแฟนเก่าของภาคี จากคุณ : ลูนาติก - [ 4 มี.ค. 48 03:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โธ่ เฮียคีน่าสงสารจัง มีแฟนก็ไม่ถูกกับที่บ้านต้องเลิกกัน แล้วเค้ายังไม่นึกว่าเฮียจะน้อยใจเป็น โถโถโถ อยากช่วยปลอบใจจังเลย แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 48 03:12:40 จากคุณ : JingleJ - [ 4 มี.ค. 48 03:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนุ่มโหดแอบน้อยใจ อิอิ สังเกตไม่มีสระอุค่ะ จากคุณ : scottie - [ 4 มี.ค. 48 10:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ๋ๆๆ เฮียคีน่าสงสาร ใครๆก็ม่ายยยยรัก จากคุณ : ก้อนหิน - [ 4 มี.ค. 48 11:16:38 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขโมยสาวเค้ามาเลยนะเนี่ย ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 มี.ค. 48 13:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีค่ะ สงสารพลอยจังเลย จะรอตอนหน้านะคะ จากคุณ : taftie - [ 5 มี.ค. 48 13:07:47 A:128.36.85.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่สองมาแล้วจ้า มีรูปน้องวัวน้อยด้วยล่ะ ตามลิ้งก์กันไปได้เล้ย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3339782/W3339782.html จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 21:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆตามมาดูความหวานของเฮียคี จากคุณ : รียา - [ 12 มี.ค. 48 01:10:17 A:203.172.104.142 X: ]