ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 : สมชาย แอนด์ เดอะ แก็งค์ " Happiness is time spend with a friend and looking forward to sharing time with them again " ผมจำไม่ได้ว่าใครพูดคำนี้ไว้ ที่ไหน แต่ผมจดคำนี้ไว้ในสมุดบันทึกเล่มหนึ่งตั้งกะปี 1992 เป็นงานอดิเรกของผม เวลาเบื่อๆแล้วจะเปิดดูอัลบั้มรูป อ่านจดหมายฉบับเก่าๆ บันทึกเก่าๆ ที่บางทีอ่านแล้วแทบไม่เชื่อว่าเป็นของตัวเอง อ่านไปก็นึกถึงความหลังไป เลยขออนุญาตนำเรื่องของสมชาย แอนด์ เดอะแก็งค์ มานำเสนอแก่ท่านผู้อ่าน อาจจะหาสาระจากเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เป็นความภูมิใจส่วนตัว ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตแก็งค์เราเคยโบกรถเที่ยวทั่วไทยมาแล้ว ยุคนี้คงทำไม่ได้แล้ว แนะนำสมาชิกแก็งค์ ก่อนแล้วกัน ตามลำดับไหล่ " เหนา ดอนคัน " อ่านให้ถูกนะครับ ดอนคัน(หมู่บ้านหนึ่ง อยู่ติดกับ คูขุด อ.สทิงพระ ที่เขาไปดูนกน้ำกันไง) ชายหนุ่มรูปงามที่มีเหนาขึ้นบนใบหน้า บ้านอยู่ดอนคัน สงขลา ตัวเขาไม่น่าสนใจหรอกครับ (อยากหล่อกว่าผมทำไม) แต่บ้านเขานี่สิ เป็นถิ่นหมูมีชื่อ เห็นติดป้ายเป็นคำขวัญของหมู่บ้านเลย แต่ผมไม่รู้จักสักตัวหรอกครับ ว่าชื่ออะไรกันบ้าง " ตุ่ม บ่อยาง " คนนี้เป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด แต่เกิดและโตที่บ่อยาง นี่เอง มันมีสิ่งหนึ่ง ที่เป็นเอกลักษณ์ของคนที่นี่ กวนครับ ว่ากันว่า คนที่นี่นิสัยกวนๆ กันทุกคนเลย คุณตุ่มของเราก็ติดเชื้อมา ปกติแก็งค์เราจะเจรจาภาษาถิ่นใต้ครับ แต่เวลาแหลงกะคุณตุ่มนี่ต้องใช้ภาษาเจ้าเมือง ไม่งั้นคุยกันไม่รู้เรื่อง " นกเขา " นกเขาเป็นชาวยะลา พูดจาเหมือนนกเขานั่นแหละครับ ขันได้ทั้งวัน จนเพื่อนซื้อข้าวเปลือกมาฝาก ก็เล่นขันอย่างเดียว พอให้ทำแล้วชอบทำเสียเรื่องอยู่เรื่อย แต่ปัจจุบันเขาเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว เพราะเห็นวันก่อนออกรายการที่นี่ประเทศไทยด้วย " หรอยเว้อ นกเขาออกที วี " ประโยคหลังนี่ฝากไปถึงนกเขาครับ เผื่อมาอ่านเจอ " เขียวเล็ก " เป็นชาว ปัตต้าลุง (พัทลุงครับ) นี่ก็ไม่น่าสนใจเพราะดันชอบสาวคนเดียวกันกะผม เขาเป็นพัทลุงโดยแท้เลย ที่นั่นใช้ ม.ม้า แทน บ.ใบไม้ และใช้ ด.เด็ก แทน น.หนู เขียวเล็กเขาเรียกเสียงหัวเราะได้เรื่อย อย่างเล่นฟุตบอลตำแหน่งแบ็ค เขาก็เรียกแม็ก หรือถ้าวันไหนอากาศ หนาวๆ เขาก็ถามสาวว่า " ด้อง ด้อง หดาว ไหม ด้อง " ( เอ้าฮา - ช่วยกันตลกหน่อยซี ) " กุ้ง วชิรา " คนนี้ลูกทุ่งเสียงทอง(แดง)ครับ ตั้งวงเหล้าขึ้นเมื่อไร คุณกุ้งเขาเหมาทั้งคืน เพลงลูกทุ่งทุกสมัยร้องได้หมด ผมเคยถามเขาว่าทำไมไม่ร้องเพลงตามสมัยบ้าง เขาว่า วงไหนร้องเพลงร็อก ในวงเหล้ากันบ้างเล่า มีแต่บางปะกงกันทั้งนั้น ก็ถูกของเขา แต่หากนั่งกะใครแล้วต้องระวังครับ ต้องเก็บกระทะ ไปซ่อนให้ไกลๆ เมาเมื่อไหร่ อ๊วก ใส่กระทะทุกที " สมชาย " คนนี้ไม่รู้เป็นคนยังไงเหมือนกัน เพราะไม่ค่อยได้สนใจเขาเท่าไหร่ ไม่เคยเรียกชื่อเขาด้วย หน้าตาก็เหมือนผม นี่ละครับ ปกติ แก็งค์เราจะทำอะไรหากมีการวางแผนล่วงหน้าแล้วเหลวทุกที ต้องใช้แผน 2 แผน 3 ตลอด แต่ครั้งนั้นไม่ เรานัดกันว่าจะโบกรถไปเที่ยวภูกระดึง และพอถึงวันนัดหมาย เราทุกมารวมตัวกันที่บ้านคุณ ตุ่ม ในบ่ายวันหนึ่ง ยังสิ ยังไม่ครบ แก็งเรายังมีอีก 2 สับเซท คือ " ไอ้เฒ่า " กับ " หมวดประจักษ์ " ไอ้เฒ่านั้นเป็นเพื่อนรุ่นพี่เราเลยไม่กล้าชวนเขาร่วมทริปนี้ด้วย ส่วนหมวดเขาไม่ว่าง เขาทิ้งพวกเรา ไป ว.4 อักษร ที่เรือคู่ภูธร9 ยะลาโน่น ก็เริ่มเดินทางกันละครับทีนี้ เรามาตั้งต้นกันที่ 4 แยกรัตภูมิ เพราะเป็นจุดที่รถจาก ปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสงขลา หาดใหญ่ จะต้องวิ่งผ่านหากจะขึ้นไปกรุงเทพ เราเริ่มโบกกันตอนบ่าย 5 โมง แต่กว่าจะได้รถคันแรกก็เล่นท้อเหมือนกัน กำลังจะใช้แผน 2 อยู่ร่ำๆ แต่แล้ว สิบล้อคันหนึ่งก็จอดรับ เป็นรถบรรทุกไม้ยางพาราแปรรูป ซึ่งมีที่ว่างพอให้เราทั้ง 6 อาศัยไปลงกรุงเทพได้ มันไม่สบายหรอกครับ แต่ความที่ต้องการจะประหยัดงบประมาณทำให้เราต้องโบกรถกันไป นั่งรถได้ ผมก็หลับเลยทีนี้ แล้วมาตื่นอีกทีก็เมื่อถึง 4 แยก เอเชีย ทางแยกซึ่งทางหนึ่งเข้าเมืองพัทลุง อีกทางเข้าตรัง ฮากันตึมครับ ก็การไปครั้งนี้เราจะไปกันแบบยาจก สัญญากันว่าเราจะไปกันแต่พวกเรา แต่ที่ไหนได้ " เจ้าจันทร์ " ซึ่งบ้านเธออยู่ที่นี่ดันมาหาเราจนได้ แต่ไม่มีอะไรครับ เธอแค่มาส่งคุณตุ่ม ไม่ได้ตามเราไปด้วย (พักเรื่องเจ้าจันทร์ ดีกว่านะครับ-ไว้เล่าคราวหน้า) จากสงขลามากรุงเทพฯระยะทาง ก็ไกลใช้ได้ เราแวะพักกันอีก 2 ครั้ง ที่ทุ่งสงในตอนดึกและที่ประจวบคีรีขันธ์ในตอนใกล้รุ่ง มาถึงกรุงเทพเอาตอนเที่ยงแล้ว ไม่อยากบอกเลยว่านั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาสัมผัส กรุงเทพฯ ยังนึกไม่ออกเลยว่ากลับไปจะบอกเขาอย่างไรว่ามาถึงบางกอกแล้ว เขียนมาถึงตอนนี้ทำให้คิดถึงคุณ " สาธารณะ " เพื่อนเราอีกคนหนึ่ง ตอนกลับจากกรุงเทพ เธอเล่าได้อย่างน่าตื่นเต้นว่าที่กรุงเทพ มี " สะพานเลื่อน" ด้วย ( 1992 นะครับ สมัยนั้นแนวรบด้านใต้ยังไม่มีบันไดเลื่อน ลิฟท์เองก็มีแต่ตามโรงพยาบาลเท่านั้น) " สมชาย อย่าชี้มือนะโว้ย เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าบ้านนอก " ไอ้นกเขากัดผม ก็ได้แต่ยิ้มครับ เพราะตื่นเต้นจริงๆ รู้สึกตอนนั้นเขาเปิดใช้สะพานแขวนใหม่ๆ ด้วย ลงรถแล้วเราเดิน ออกมาจากซอยเพื่อต่อรถไปลงหัวลำโพง โดยเราจะแขวนรถไฟไปลงขอนแก่น แล้วเริ่มโบกกันใหม่จากที่นั่น " เดี๋ยวแท็กซี่ว่าเท่าไหร่ :-)ต่อให้มากนะเว้ย ไอ้ชาย " เพื่อนว่า ผมไม่แน่ใจสมัยนั้นเขาติดมิเตอร์กันหรือยัง " พี่ ไปหัวลำโพง เท่าไหร..คับ " ผมถาม แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบ เสียงเป้กระทบหลังผมดังตุ้บ " ไอ้หง่า ให้มันต่อ เพราเห็นว่าพูดกลางชัดที่สุด แต่ดันมาพูดภาษาใต้กับแท็กซี่ ฮื่อ " จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 15 เม.ย. 46 17:44:52 ] จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:09:05 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 2 : น้ามารับ ครับ จุดหมายถัดไปของเราคือภูกระดึง เราจึงนั่งรถไฟไปลงที่ขอนแก่น เพื่อที่จะโบกรถกันต่อจากที่นั่น นั่งรถไฟชั้น 3 ก็เลยแออัดไปหน่อย เมื่อยครับ เพราะต้องนั่งเบียดเสียดกัน จำได้ว่าคืนนั้นผมนอนในท่านั่งไปตลอดทางจากกรุงเทพฯ จนถึงขอนแก่น ในตอนหัวรุ่ง ข้อมูลที่ได้มา คือเราต้องเดินขึ้นภูแต่เช้าเพราะต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง กว่าจะขึ้นไปถึงบนนั้น ไม่แน่ใจว่าหากโบกรถไปจะไปถึงที่นั่นตอนไหน จึงนั่งรถเมล์สายขอนแก่น - เลย ไปลงที่ทางเข้าภูกระดึง จากนั้นนั่งสามล้อพ่วงไปถึงที่ทำการอุทยาน ระหว่างทางจากขอนแก่นมานี่เองที่ทำให้ได้มีเวลาสนใจกับภูมิประเทศแถบนี้ ดูแห้งแล้ง แต่ก็น้อยกว่าความแห้งแล้งที่รับรู้มาจากการลำดับประสบการณ์ของคนอื่น อย่างน้อยก็มีต้นไม้ขึ้นทั่วไป ไม่ได้แตกระแหง ดินเป็นฝุ่นสีแดงไปเสียทั้งหมด จากที่ทำการอุทยานฯ ฝากข้าวของให้เขาขนไปแล้ว เราก็เริ่มขึ้นภูกัน เรามากันสายมากแล้ว เพราะกลุ่มที่เดินลงมาจากภูในตอนเช้านั้นเขาเกือบถึงข้างล่างกันแล้ว มีกลุ่มที่เดินขึ้นมาพร้อมๆ กับกลุ่มเราแค่กลุ่มเดียว 6 - 7 คน และกลุ่มเขามีสาวสาวมาด้วย 2 คน ทำให้บรรยากาศครึกครื้นผลัดกันพักผลัดกันแซง แซวกันไปมาจนคุ้นเคย เราขึ้นไปถึงบนหลังภูก็เย็นมากแล้ว โชคดีที่มีบ้านพักว่างได้นอนสบาย แต่โชคร้ายที่ทำให้โอกาสที่จะได้สานต่อมิตรภาพกับกลุ่มนั้นจบลง เพราเธอนอนเต็นท์ ขออนุญาตเล่าให้ฟังสำหรับท่านที่ยังไม่มีเวลาได้ไปที่นั่นฟังนะครับ บนนั้นต่างจากทางขึ้นโดยสิ้นเชิงเลย มันคือภูเขาที่ตัดเอายอดทิ้งไปกลายเป็นพื้นราบ มีแต่ทุ่งหญ้ากับป่าสน บรรยากาศยังกะภูมิประเทศแถบหนาวที่เห็นกันในทีวีเลย วกเข้าเรื่องอีสานในความทรงจำสักนิดนะครับ ผมมีเพื่อนชาวศรีสะเกษคนหนึ่ง เขาไปอยู่ทางใต้หลายปีแล้ว เคยชวนกันไปเที่ยวบ้านเขา แต่ไม่เคยได้ไปเสียที ได้แต่ร้องเพลง " โอ..โออีสานบ้านม- ตูไปไม่ถึงบ้านม- อยู่ไกล " แต่วันนั้นไปถึงแล้ว และยิ่งชื่นชมความเป็นคนอีสานมากขึ้นไปอีก ดูเขาขยันขันแข็งกันมาก คิดดูสิจากข้างล่างมาถึงที่นี่ระยะทางแสนลำบากแต่เขาก็ยังขนของขึ้นมาขายกัน แบกมานะครับไม่ได้ขนใส่รถ เอ วันนี้ทำไมตื้อจัง? ตอนที่ 1 แนะนำชาวแก็งค์กันแล้ว แต่พอตอนที่ 2 พวกเขาไปไหนกันหมด ช่างเถอะนะครับอย่าสนใจเลยความเป็นเอกภาพ ไม่อยากยัดเยียดบทให้พวกเขาในตอนนี้ เพราะจำไม่แม่นแล้ว เอ้อ มีอยู่ตอนหนึ่งที่ผมเล่าข้ามไป ตอนลงรถไฟที่ขอนแก่นแล้วมี 2-3 คนเข้ามาถามเราว่าจะไปไหน เข้าเมืองไปกับสองแถวของเขาไหม คิดคนละ 20 บาท อะไรทำนองนี้ แต่อาการฉุดกระชากลากกระเป๋าของพวกเราทำให้ผมไม่ชอบ " ไม่ไปครับ เดี๋ยวน้ามารับ " กุ้งว่า เราตัดสินใจเดินจากสถานีรถไฟไปสถานีขนส่งฯ และด้วยความที่ยังเหนื่อยกันอยู่และไม่เคยมาเสียด้วย ทำให้ยิ่งรู้สึกว่ายิ่งไกล เดินเท่าไรก็ไม่ถึงสักที แล้วตอนนั้นเองสองแถวคันเดิมก็ผ่านมาและทักด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่า " ไ ห น ว่ า น้ า ม า รั บ ล ะ น้ อ ง " วุ้ย . . . อาย จนอธิบายไม่ถูก. /. จบตอนสั้นๆแค่นี้ละกันนะครับ. จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 20 เม.ย. 46 11:31:02 ] จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:13:26 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 : ตุ่ม'S Diary เราวางแผนกันว่าจะใช้เวลาวันนี้ทั้งวันตระเวนให้รอบภูกระดึง แล้วอีกวันหนึ่งค่อยลงไปโบกรถไปเชียงใหม่กันต่อ อันนี้ไม่มีในแผนเดิมครับ เราเข้าแผน 2 กันแล้ว ตื่นแต่หัวรุ่ง เพื่อที่จะไปดูดวงอาทิตย์ขึ้น ซึ่งว่ากันว่าบรรยากาศทะเลหมอกในตอนเช้านั้นสวยงามมาก ไม่ต้องล้างหน้าล้างตากันละครับ เพราะแค่แตะน้ำนิดหน่อยก็หนาวไปถึงกระดูกแล้ว ตอนเช้าที่นี่หนาวจริงๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นถ่ายเบาแล้วแข็งเป็นแท่งอย่างที่เขาโม้ให้ฟัง เรามุ่งหน้าไปหน้าผาทางตะวันออกระยะทางประมาณ 4 กิโลเมตร แรกคิดว่าเรามาเร็วที่สุดแล้วเพราะตอนออกมาจากบ้านพักนั้นยังมืดอยู่เลย แต่เมื่อไปถึงมีกลุ่มอื่นมาก่อนเราแล้วประมาณ 20 คน ต่างก็จับจองพื้นที่เหมาะๆ แล้วนั่งคอยกัน แต่เราผิดหวังครับวันนั้นกว่าจะเห็นดวงอาทิตย์ก็สายมากแล้ว ตรงหน้ามีแต่เมฆคล้ายฝนจะตก ไม่ได้สวยอย่างฟังเขาว่า เราจึงเดินกลับที่พัก เพื่อไปชมในจุดอื่นกันต่อ จุดหมายหลักของเราในวันนี้คือผาหล่มสัก จุดที่ใครมาก็ต้องถ่ายรูปบนหน้าผากับสนต้นนั้น ซึ่งระยะทางก็หลายกิโลเมตร แต่บรรยากาศที่เย็นสบาย ทำให้เราลืมความเหน็ดเหนื่อยไปเลย ระหว่างทางนั้นผ่านจุดไหนเราก็แวะชมไปตลอดทาง กระทั่งมาถึงน้ำตกสายเล็กๆ สายหนึ่ง มีต้นไม้ขึ้นปกรกครื้ม เราเลยถือโอกาสแวะพักนานหน่อย " งู . . . " เสียงหนึ่งดังขึ้น ต่างคนต่างวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ไปหยุดอยู่ที่ลานหินข้างนอก ผมขึ้นไปหอบแฮ็ก อยู่บนหินที่อยู่สูงที่สุดเผื่อว่างูมันเลื้อยตามมา จะได้มองเห็น " งูอะไรวะ " ตุ่มถาม " ไม่รู้ว่ะ ตัวใหญ่เท่าข้อมือแหนะ โผล่หัวออกมาจากกอหญ้า ดีที่ไม่ทันเดินไปนะเว้ย ไม่งั้นฉกแน่ อยู่ริมทางที่เราจะเดินผ่านพอดี " นกเขาว่า .. นั่งคุยเรื่องงูกันอยู่นาน แต่ไม่มีใครเห็นชัดสักคน แค่ได้ยินว่างูเราก็วิ่งกันป่าราบแล้ว โชคดีที่นั่นเป็นจุดแวะไม่ได้อยู่บนทางหลักที่เราจะไปกัน หากต้องผ่านจุดนั้นไป เราคงยอมเดินกลับบ้านพักแน่ " ซาวด์อะเบาท์ หล่นอยู่ที่โน่น " กุ้งว่า " เสื้อด้วย " ผมว่าเพราะแจ็กเกต ที่ถอดออกมาพาดไหล่ก็หายไปด้วย เราค่อยๆ เดินกันไปดู ต่างถือไม้ท่อนสั้นๆ ที่พอหาได้มาถือไว้ในมือ กุ้งได้ซาวด์อะเบาท์ คืนแล้วแต่เสื้อผมสิครับ คงเป็นเพราะตอนวิ่งนั้นผมสะบัดแรงไปหน่อยเสื้อมันดันไปหล่นอยู่ตรงที่งูโผล่มาพอดี เลยบอกเพื่อนว่าช่างเถอะ คงไม่หนาวเท่าไร เพราะเดินอยู่ตลอดเวลาทำให้ร่างกายอบอุ่น แต่คุณเหนา ก็ใช้ไม้เขี่ยมันมาจนได้ เราออกเดินกันต่อ จนมาถึงหน้าผาที่พูดถึงข้างต้น คนไม่มากนัก อาจเพราะไม่ใช่เทศกาลวันหยุด เราจึงมีเวลาถ่ายรูปกับสนต้นนั้นนานหน่อย กลุ่มที่มาพร้อมๆกับเราเมื่อวานนี้ มาถึงก่อนแล้ว ทักทายกัน 2 - 3 คำ แล้วเขาก็กลับไป บอกว่าบรรยากาศอย่างนี้ คงไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ตกแน่ แต่เราจะลงไปพรุ่งนี้แล้วก็เลยรอ ฝนเริ่มตกครับ ไม่หนัก ตกแบบตกเทียมเทียม แต่ยิ่งนานยิ่งเปียก และเปียกจริงเราเลยวิ่งหาที่หลบฝนกัน ตอนนี้เหลือเรากลุ่มเดียวแล้วที่อยู่ที่นี่ เรารอจนเกือบค่ำแต่ยังไม่เห็นดวงอาทิตย์จึงตัดสินใจเดินกลับ ท่านครับเราลืมไปว่าระยะทางนั้นไกลมาก เราเดินได้ไม่ทันถึงที่พักฟ้าก็มืดแล้ว คิดดูสิครับ ในป่าเขา มีเราแค่ 6 คน กับไฟฉายกระบอกเดียว ในใจผมเริ่มระส่ำ และคิดว่าเพื่อนๆ ก็น่าจะรู้สึกอย่างเดียวกับผม แต่จะทำอย่างไรละครับ ได้แต่เกาะกลุ่มกันไป บางครั้งไฟฉายส่องนำทาง แต่บางครั้งกลับไปอยู่ด้านหลัง ไม่อยากเล่าอะไรตอนนี้เลย เดี๋ยวจะรู้สึกไม่ดีกัน .เอาเป็นว่าเรากลับถึงบ้านพักอย่างปลอดภัยแล้วกันนะครับ ตื่นเช้าวันใหม่ เราเลยมากางแผนที่กันต่อ แล้วก็ลงจากภูในเช้าวันนั้น ทุกท่านครับ เวลาไปไหนมาไหนท่านนำอะไรไปกันบ้าง ท่านจะเชื่อไหมหากจะบอกว่าหน้ายักษ์อย่างคุณตุ่ม เธอจะพกสมุดจ๋า และสำนวนในสมุดจ๋านั้นไปคนละทางกับใบหน้าเลย " ..จันทร์จ๋า เพื่อนกลัวมาก เพื่อนกำพระมาตลอดทางเลย " มิตรภาพของเราแทบจะเปลี่ยนไปแล้วหลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน แต่เมื่อเราเอาสมุดจ๋าของคุณตุ่มมาอ่าน มันทำให้เราหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง เสียดายจังที่ผมถ่ายทอดเป็นภาษาหนังสือไม่เก่ง แต่หากคุณได้อ่านและได้รู้จักคุณตุ่มละก็ จากคุณ : อนัตตา ที่2 - [ 22 พ.ค. 46 21:54:40 A:202.183.148.192 X: ] จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:15:05 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 4 : พ่อศักดิ์ อยากจะเล่าถึง " ตุ่ม'S Diary " กันต่อ แต่คิดอีกทีก็ว่าอย่าดีกว่าไม่ได้เกรงใจคุณตุ่มหรอกนะครับ แต่กลัวเขียนแล้วไม่ตลก มาเดินทางกันต่อดีกว่า ลงจากภูกระดึงมาถึงข้างล่างก็บ่ายแล้ว จุดหมายถัดไปของเราคือเชียงใหม่ ตามแผนเราจะโบกรถไปถึงพิษณุโลก แวะบ้านญาติของคุณนกเขาที่นั่นแล้วค่อยนั่งรถไฟไปเชียงใหม่ วันนี้เราโชคดี เริ่มโบกคันแรกก็ติดเลย แต่ก็เป็นระยะทางสั้นๆ แต่คันใหม่ก็มาเร็วตลอด กระทั่งคันที่ 4 ทิ้งเราที่ป้อมตำรวจ ตรงปากทางเข้าอุทยานน้ำหนาว อยากจะแวะเที่ยวที่นั่นก่อน แต่เมื่อคำนวณเรื่องระยะเวลา และตัวเลขในกระเป๋าแล้ว เลยต้องตัดสินใจผ่านน้ำหนาวไป คราวซวยมาถึงแล้วครับ เราอยู่ที่ป้อมตำรวจและที่นั่นมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเป็นคนใต้ เราเลยซัด ปาสาปากใต้กัน เขาจะช่วยฝากเราติดรถซึ่งจะผ่านไปพิษณุโลก แต่กลับไม่มีรถผ่านมาเลย นาน กว่าจะผ่านมาสักคัน และส่วนใหญ่ก็เป็นคนแถวนั้น เราโบกกันจนค่ำ คิดว่าวันนั้นคงต้องอาศัยนอนที่ป้อมตำรวจแห่งนั้นแล้ว เ เ ต่ . . . รถคันหนึ่งผ่านหน้าเราไปอย่างเร็ว เหมือนไม่เห็นว่ามีคนยืนโบกอยู่ ทิ้งไปได้ 500 เมตร รถคันนั้นกลับจอด เราจึงวิ่งตามไป และเขาก็ถอยรถกลับมา " ไปไหนกัน " ชายกลางคนลงมาถาม " ไปพิษณุโลกครับ " " ลุงจะเข้าหล่มสัก อาศัยไปได้ครึ่งทาง " ลุงแกว่า รถที่อาศัยมาเป็นรถกระบะแบบใส่หลังคา ใส่แบบลวกๆ เพราะไม่ได้ขันน็อต เพียงแต่ มีเชือกมัดไว้ นิดหน่อย ผมไม่ใช่คนช่างสังเกตขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแต่ว่า รถวิ่งมาได้ไม่นานก็จอด เพราะหลังคามันดัง เราเลยช่วยกันมัดหลังคาอยู่พักหนึ่ง ในรถมีแม่ลูกนั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่เขาไม่ค่อยคุย เราเลยไม่ถามอะไรมาก รู้แต่ว่าเขาจะไปกรุงเทพฯ แต่ก็จะไปรับอีกคนที่หล่มสักก่อน ระยะทางช่วงนี้ อากาศเย็นสบาย เราเลยเพลิดเพลิน กับการชมทิวทัศน์ สองข้างทางกระทั่งค่ำ เราถึงทางแยกเข้าอำเภอหล่มสัก " มาเที่ยวหรือ " ลุงแกลงมาถาม " ครับ เที่ยวไปเรื่อยๆ " " เสียดาย มาไม่ตรงกับงานผีตาโขน จะได้พาไปดู " " คราวหน้าถ้ามาก็แวะหล่มสัก สิ ไปถึงตลาดถามหาพ่อศักดิ์ เขารู้จักกันหมดแหละ " ลุงแกแนะนำตัว พร้อมกับบอกแผนที่เสร็จสรรพ เราจึงลากันตรงนั้น " อ้าว แล้วจะไม่ช่วยค่าน้ำมันรถหรือ? " อึ้ง ครับ กำลังซาบซึ้งในน้ำใจแกอยู่เลย แต่แกก็หลุดคำนี้ออกมาได้ แต่ช่างเถอะ ตลอดทางเราเจอแต่คนดีๆ หากจะมีคนที่ทำดีเพื่อหวังผลต่างตอบแทนบ้างจะเป็นไรไป จริงๆ ตลอดทริปนี้ ผมเจอคนที่ทำให้รู้สึกไม่ดีแค่ 2 รายเอง อีกรายบ้านเขามีศาลาหน้าบ้าน เป็นแถบชนบท เราแค่แวะนานหน่อยแล้วเขามาไล่ ไม่ให้พัก แต่คนดีก็มีนะครับ มีคนหนึ่งที่รับเราจากแคมป์สน แล้วมาส่งเรา เป็นระยะทาง สิบกว่ากิโลเมตร แล้วย้อนกลับทางเก่า ด้วยเหตุผลที่ว่าจุดที่เรายืนอยู่นั้นรถไม่ค่อยผ่านเลยมาส่งเราตรงจุดที่รถผ่านเยอะๆ จากภูกระดึงมา เราค้างคืนที่ เขาค้อคืนหนึ่ง นอนศาลาริมทางครับ ไม่ได้ค้างโรงแรม ก็หลับฝันดีเหมือนกัน เช้าอีกวันจึงไปถึงพิษณุโลก เราแวะกัน ที่วัดพระพุทธชินราช แล้วปล่อยให้นกเขาไปบ้านญาติคนเดียว คือช่วงนี้ตังค์เริ่มร่อยหรอกันแล้วครับ นกเขาเลยว่าจะไปขอน้ามันที่นั่น นกเขาคบกับผมได้ไม่นานครับ เขามาอยู่สงขลาช่วง ปี 2533 ชีวิตวัยเด็กของเขาอยู่ที่พิษณุโลก เรารอกันจนเย็นมากแล้ว กว่านกเขาจะมา พร้อมกับบอกเราว่าไม่กล้าขอตังค์ แต่ก็ได้พวกผลไม้กวนมาฝากเรา ต้องวางแผนใหม่กันอีกแล้วครับ คือมาตัดสินใจกันว่าจะไปเชียงใหม่ หรือจะต่อรถกลับบ้าน เพราะไปเชียงใหม่ ค่าใช้จ่ายต้องเพิ่มขึ้น แล้วเราก็ตัดสินใจนั่งรถไฟ จากพิษณุโลกในตอนค่ำ และไปถึงเชียงใหม่ตอนรุ่งเช้า ( ถึงง่ายๆ เลยละกัน เพราะหลับยาว ไม่ได้สนใจกับอะไรระหว่างทาง ) " แล้วผ่านอุโมงค์ขุนตาน เมื่อไรวะ " ผมถาม " แง่ง.. หลับแล้วเสือกมาถามอีก อยากแตะให้ตกรถไฟ ดีนะที่ไม่ทิ้งไว้ที่แพร่ " คุณเหนาว่า " ทำไม " ผมถาม " ก็รถไฟเขาตัดขบวน แล้วเราต้องมานั่งตู้หน้า ปลุกไม่ตื่นแล้วไม่พอ ยังมาด่าตูอีก " ผมไม่รู้สึกตัวเลยครับท่าน ไม่รู้ด้วยว่าย้ายตู้มาได้ยังไง จากคุณ : อนัตตา ที่2 - [ 22 พ.ค. 46 21:57:59 A:202.183.148.192 X: ] จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:16:35 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 5 : นางฟ้า # # # ถึงเชียงใหม่เราก็ออกเที่ยวทันที - ทำเวลาครับ ใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่นั่น เราไปดอยปุย ชมหมู่บ้านชาวเขา และวัด เอ้อ วัดอะไรแล้วนะ จำไม่ได้ หารูปถ่ายที่ถ่ายที่วัดก็ไม่มี มีแต่ที่ถ่ายออกไปข้างนอกกับวิวเมืองเชียงใหม่จากมุมสูง ไม่มีถ่ายกับป้ายวัดเลย แต่วัดนี้คนเที่ยวเยอะมากครับ ที่นี่เขาจัดการการท่องเที่ยวได้ดี ก็เมืองท่องเที่ยวนี่นะ จบละกันไม่เล่าต่อแล้วเรื่องเชียงใหม่ ตกเย็นเรากลับมาพักผ่อน เพื่อที่จะไปท่องราตรีกันต่อ โดยกุ้ง มีเพื่อนอยู่ที่นี่ เขาอาสาจะพาเราไป ก็ตามประสาวัยรุ่นละครับ ดื่มกินเสร็จ ก็พาไปตีเมืองเชียงใหม่กัน เป็นร้านเล็กๆ มีโต๊ะให้นั่งกินเหล้า สาวๆ นั่งรอกันอยู่ในตู้ (ปัจจุบัน คงจะไม่มีแล้ว) " เอาคนไหนวะ " ตุ่มถาม " ไม่เอา " ผมว่า " เอาน่า เบอร์ 50 นะ ดีแน่ " " ไม่เอา " ผมว่า ทั้งที่สายตาจ้องอยู่ที่คนหนึ่ง ดูยังเด็กอยู่เลย นั่งคุยกับเพื่อนอย่างร่าเริง " ตัวเล็กนั่นก็น่ารักว่ะ แต่อย่าเลย สวยอย่างนั้นแขกเยอะ " ตุ่มว่าต่อ " เอาน่า ชาย เขาจะเอากันทุกคนแต่เกรงใจ ถ้าเอากรูก็ได้เอาด้วย " เหนาว่า เอา ก็เอา ไหนๆ ก็มาแล้ว เมื่อคนที่เลือกถูกเรียกไป ผมก็เดินเข้าประตูข้างตามไป เธอรออยู่ก่อนแล้วและให้ผมตามไป ที่ห้องของเธอ ที่นี่ทำเป็นห้องเล็ก ๆ เรียงกันไป " เฮ้ยชาย มาเอาถุงไปด้วย " กุ้งว่า พร้อมยัดของใส่มือผมแล้วเดินควงอีกคนเข้าห้องไป ผมเข้าอีกห้องดูสกปรก ทึมทึม แสงไฟวัตต์ต่ำทำให้มองเห็นได้บ้าง มีรูปดาราติดข้างฝา เธอเปลี่ยนมานุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วนอนลงบนเตียง " . " เธอพูด แต่ผมฟังไม่ออก พร้อมกับถามเธอว่าพูดไทยได้ไหม เธอว่าของเธอมาอีกหลายคำ " ผมไม่เอานะ ขอแค่นั่งเดี๋ยวเดียว แล้วจะออกไป " . " เธอว่ามาอีก แต่ผมไม่รู้เรื่อง เลยนั่งลงบนเตียง จุดบุหรี่สูบ ผมสูบไป 2 มวน แล้วออกไปนั่งที่โต๊ะกันต่อ เพราะคุฯกุ้งกับไกด์ ยังไม่ออกมา " เบอร์ 50 ยังไม่ออกมาเลย สมชายกัดของเขาขาดหรือเปล่าวะ " นกเขาว่า ผมจึงเหลือบไปดูในตู้ คนอื่นเริ่มทยอยออกมาทำงานกันต่อ แต่เบอร์ 50 ไม่ออกมาจริงๆ อยากบอกเพื่อนว่าผมไม่ได้ทำอะไร แต่ก็อาย กลัวเพื่อนหาว่าอ่อน ความจริงก็อยากทำละครับ แต่ผมไม่เคยเลยก่อนหน้านั้น กลัวว่าจะทำไม่เป็น เลยนั่งเฉย ๆ เมื่อออกมากันครบหมดแล้ว เราจึงกลับไปพักผ่อนกัน " ไอ้ชาย ไหนว่า ไม่เอา ไม่เอา แต่พอเรียกนะเว้ย พุ่งปรู้ดเข้าไปเลย ถุงเถิงไม่เอาแล้ว " กุ้งว่า " กรูไม่ได้ทำอะไร " ผมสารภาพ " จริงเรอะ เสียเบี้ยเปล่าเลย แง่ง อุตส่าห์เลือกให้" ตุ่มว่า จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 26 พ.ค. 46 21:51:53 ] จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:18:20 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 6 : พม่าเข้าเมือง เราออกจากเชียงใหม่ในตอนสายของอีกวัน หันหน้ามองไปก็ไม่รู้ว่าถนนสายไหนเป็นสายไหน เลยไปเริ่มกันที่รถเมล์ รถเมล์ ไม่ไกลครับเรานั่งรถเมล์ไปไม่ไกล แค่พอออกจากตัวเมืองรู้สึกว่าเป็น 3 แยก ตรงที่มีป้ายบอกว่า "เชียงใหม่ 17 กม" อะไรแถวนั้นแหละ ไม่ทราบเขาเรียกสามแยกอะไร แล้วก็เริ่มโบกกันต่อ จุดหมายคือ กทม. ไก่ทหารม้า ครับ สายนี้หารถลงไปลำบากครับ เวลาขณะนั้นมีแต่รถเข้าเชียงใหม่ แต่อยุธยาไม่เคยสิ้นคนดี มีคนรับพวกเรามา แต่เขาพาเราอ้อมไปหน่อย เข้าลำปางแล้วกลับมาที่ อ.ลี้ แต่เอ? ชักจำไม่ได้แล้วว่าเราโบกต่อกันอีกกี่คัน แต่จำได้ว่าวันนั้นเราไปค่ำที่ อ.เถิน และค้างคืนที่นั่น นอนศาลาครับท่าน จากศาลานั้นเรายังมองเห็นป้ายโรงแรมเลย แต่ไม่มีปัญญาไปใช้บริการแล้วละครับ รุ่งเช้าเราเริ่มโบกกันต่อจำไม่ได้อีกเหมือนกัน ว่าอีกกี่คันกว่าจะถึงกรุงเทพ จำได้อยู่คันหนึ่ง รับเราจากทางเข้าเขื่อนภูมิพล ที่จ.ตาก เขาบอกจะไปนครปฐม เข้าทางละครับ ทีนี้เรานอนยาวไปเลย ไม่ใช่สิต้องบอกว่านั่งยาว เพราะรถเขาเล็ก เรานั่งท้ายกระบะที่บรรทุกลังคล้ายกับลังน้ำแข็งอยู่ครึ่งรถแล้ว เลยต้องนั่งกันรอบลังนั้น ทุกท่านครับ ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยก็คราวนี้ เหนื่อยเพราะไม่รู้ว่าจะถึงบ้านวันไหน อยากจะนั่งรถประจำทางกลับบ้านก็มีตังค์ไม่พอสำหรับเรา 6 คน ตอนนี้เราใช้จ่ายอย่างประหยัดสุดๆ เพราะไม่แน่ใจกับนายนกเขา คือเขาบอกว่าถึงกรุงเทพแล้วจะไปขอตังค์น้า มาเป็นค่ารถไฟกลับบ้านกัน ประสบการณ์มีแล้วนี่ ก็ที่พิษณุโลกนั่นไง -เอ๊ะ คุยกันเรื่องเหนื่อย ไหงออกเรื่องนกเขาไปได้ เหนื่อยครับ เหนื่อยแล้วสภาพภายนอกมันก็เลยดูโทรม ช่วงนี้ไม่ได้สนใจกับภูมิประเทศสักเท่าไร แต่ก็ยังมีเวลาสนใจบ้าง ดูบ้านเรือน วัดวา อะไรของเขา คือสิ่งไหนที่ดูแตกต่างจากทางใต้ก็ดูๆไปเรื่อย อย่างซุ้มประตูวัดนี่ ทางนี้เขาจะมีสิงห์เฝ้าอยู่ซึ่งทางใต้ไม่มี ทางใต้บันไดวัดก็มีแต่นาค (ขอนอกเรื่องสักนิดนะครับ ที่หาดใหญ่หากใครนั่งรถไฟจากกรุงเทพแล้วก่อนเข้าหาดใหญ่ จะมีวัดหนึ่งชื่อวัดดินลานอยู่ขวามือ(ขาลงใต้) แล้วมองซุ้มประตู ที่วัดนี้ธรรมดามากแต่มองให้ดีแล้วจะรู้ว่ามันสวย) จากตาก มานครปฐม เราผ่านนครสวรรค์ ชัยนาท สุพรรณบุรี นี่ไงสุพรรณบุรี ใด้มาเห็นกับตาแล้ว ที่เขาบอกว่าที่นี่มีถนนลาดยางให้กระบือเดิน ผมไม่ได้ไปดูถึงหมู่บ้านครับ แต่สภาพถนนหนทางที่เราผ่านในตอนนั้น ทางใต้เพิ่งจะมาตามทันเขาเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง ( นี่ก็ยังสร้างกันไม่เสร็จเลย แต่เทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ยุคสมัยมันกลืนทุกอย่าง จนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวทั่วTHAILANDIA ) เรามาถึงนครปฐมในตอนค่ำแล้ว เขาแวะส่งเราที่สถานีรถไฟ " น้องคนนั้น คนไทยหรือเปล่า ? " เจ้าของรถถาม ฟังยังกะโฆษณาทีวีเลย แต่ตอนนั้นเขาถามอย่างนี้จริง ๆ ครับ -น้องคนนั้น หมายถึงตัวผม " ทำไมพี่ ผมดูยังไง " ผมถาม พร้อมกับมองดูตัวเอง ผมคนปัตตานี แต่หน้าตาไม่ได้รักษาเอกลักษณ์ของคนในโซนนั้นเลย " ตอนตำรวจเรียกตรวจ ผมตกใจเลย กลัวจะโดนข้อหา ขนพม่าเข้าเมือง " ฮ า ค รั บ เพื่อนๆ ฮา แต่ผมได้แต่นิ่ง เกิดชาติหน้า หน้าตาอย่างผมแล้วจะรู้สึก จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:19:44 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 7 : หาดใหญ่พลาซ่า # # # เรามาถึงสถานีรถไฟนครปฐมในตอนค่ำ แล้วนกเขาแยกตัวเข้ากรุงเทพไป ตอนนั้นเราเครียดกันสุดๆ ไม่มีกะจิตกะใจจะเดินเที่ยวแล้วครับ ทั้งที่องค์ปฐมเจดีย์ตั้งอยู่ตรงหน้า เราเลือกที่จะนอนเล่นกับเก้าอี้หินขัด ที่สถานีรถไฟ ที่นี่ผู้คนจอแจ แต่มี 2 เรื่อง ที่ยังจำติดตาผม คือเด็กกลุ่มหนึ่งที่นั่งแบ่งเงินกัน แล้วอีกวันเราพบว่าพวกเขาอ้างสถาบันการศึกษา มารับบริจาค กับคนที่มาใช้บริการรถไฟ ที่นั่น กับอีกเรื่อง คือกลุ่มตุ๊ด ที่มาตีสนิทกับพวกเรา กลุ่มครับพวกเขามาเป็นกลุ่ม ยิ่งดึกก็ยิ่งมาเพิ่มอีกหลายคน ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี ทำไมที่นี่มีตุ๊ดเยอะขนาดนั้น ผมแทบจะนอนไม่หลับเลยความจริงศาลาข้างถนนผมก็เคยนอนมาแล้ว แต่ที่นี่ผมกลับไม่นอน ทั้งที่รู้ตัวว่าร่างกายเราเหนื่อยมาก ถึงเลาที่จะต้องพักผ่อน รุ่งเช้าเรารอแล้วรอเรา แต่นกเขาก็ยังไม่มาเสียที ผมไม่อยากให้ต้องนอนที่นครปฐมนี่อีก เราจะต้องกลับบ้าน ทุกคนเริ่มที่จะหงุดหงิด นกเขาเริ่มจะไม่ดีขึ้นทีละน้อย เพื่อนพูดมาหนึ่งคำ นกเขาก็เลวลง ที่ละข้อ แต่จะว่าใครก็ไม่ได้ครับ เราก็รู้ดีว่าการรอคอยนั้นมันทรมานขนาดไหน ผมเองนึกในใจเลยว่านกเขาคงจะไปหาน้า แล้วไม่กล้าขอตังค์อีกตามเคย " ถ้าบ่ายสาม นกเขายังไม่มา เราโบกรถกันต่อเลยนะ " ใครคนหนึ่งสรุป กำลังจะบ่ายสามอยู่แล้ว นกเขากลับมา พร้อมกับตั๋วรถไฟ นั่นละ เราถึงยิ้มออก ทุกท่านครับ ผมอยู่นี่ 1 คืน กับอีกครึ่งวัน เห็นอยู่ว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางไหน แต่ผมหลงครับ ตอนรถไฟคันที่จองตั๋วไว้จะมา เราก็มองกัน แต่ไม่ รถจากกรุงเทพกลับวิ่งมาจากอีกทาง " เฮ้ย ! นึกว่ากรุงเทพอยู่ทางนี้ " ผมโล่งอก เมื่อขึ้นมานั่งบนรถไฟได้ ถึงจะไกลกันอีก 1,000 กว่ากิโลเมตร แต่กลิ่นความเป็นใต้ ก็มาแตะจมูกแล้ว ตั้งแต่เริ่มขึ้นมาบนรถ เสียงสนทนาภาษาใต้กันหลายคน " สมชายหรือเปล่า " ใครคนหนึ่งเข้ามาทัก " เฮ้ย ไปไงมาไง " ผมถาม " เห็นสมชายยืนอยู่ที่สถานี คิดว่าต้องขึ้นขบวนนี้แน่ เลยมาดู " " 5 ปีแล้วนะ ที่ไม่ได้เจอกันเลย มาทำอะไรที่นี่ " ผมถาม แล้วเรื่องราวในอดีตก็ถูกขุดขึ้นมาระลึกกัน เขาเป็นเพื่อนผมสมัยที่เรียนมัธยม ที่ปัตตานี จบปุ๊ปเราก็แยกย้ายกัน ผมมาใช้ชีวิตอยู่สงขลา ส่วนเขามาเรียนต่อ ที่กรุงเทพ วันนี้เขาจะกลับไปเยี่ยมบ้าน หลังจากแยกย้ายกัน ผมก็หลับไป มาตื่นอีกทีในตอนเช้าที่สถานีรถไฟหารเทา จ.พัทลุง เขียวเล็กลงรถไฟที่บ้านเขาที่นี่ ส่วนพวกเราจะไปลงหาดใหญ่ ถึงหาดใหญ่ เราต้องต่อรถไปสงขลากันต่อ และเราจะไปต่อรถกันที่หอนาฬิกา หรือที่เขาเรียกย่านหาดใหญ่พลาซ่า แต่ช่วงที่รถไฟจะเทียบสถานีนั้น รถจะชะลอมาแต่ไกล หลายคนมักจะลงรถระหว่างนั้น แล้วเดินตัดไปออกหลังพลาซ่า ซึ่งอยู่ใกล้กว่าไปลงที่สถานี นกเขา เหนา และตุ่ม ลงตรงนั้น ส่วนผมกับกุ้งจะไปลงที่สถานี " กุ้ง ผมไปตู้หน้านะ ไปคุยกับเพื่อนคนเมื่อคืนสักหน่อย " ผมว่า แล้วก็แบกสัมภาระของตัวเองไป กะว่าจะไม่ย้อนกลับมาแล้ว คุยกับเพื่อนเสร็จ ผมก็ลงรถไฟไป รถไฟตัดขบวนที่หาดใหญ่ครึ่งหนึ่ง ทำให้มีเวลาคุยกันนานหน่อย แต่เมื่อลงไปแล้วผมหากุ้งไม่เจอ ผมเข้าออกชานชาลาอยู่ 3 รอบ ก็ไม่เห็นกุ้ง เลยตัดสินใจกลับ ไปถึงพลาซ่า นกเขา เหนา และตุ่ม รออยู่ก่อนแล้ว " กุ้ง หละ " เพื่อนถาม " หาไม่เจอ ไม่รู้ไปทางไหน " ผมว่า แล้วเราตัดสินใจกันเดินจากพลาซ่าไปสถานีรถไฟ โดยเมื่อถึงซอยแยก ที่สามารถเดินไปทะลุสถานีรถไฟได้ เราก็แยกกันไป แต่ก็ไม่มีวี่แววของกุ้ง " กลับเถอะ กุ้งน่าจะมีตังค์เหลือพอเป็นค่ารถไปสงขลาละน่า " นั่นหละเราจึงได้กลับสงขลากัน เรารู้กันอยู่ว่ากุ้งไม่มีตังค์เหลือแล้ว แต่เราหาเขาไม่เจอ จึงจำเป็นต้องกลับสงขลาไปโดยไม่มีเขา . ถัดจากนั้นไปอีก 2 วัน ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านผม " แล้วกุ้ง กลับมาถึงบ้านตอนไหน " ตุ่มถาม " แล้วพวกม- ไปไหนกันต่อวะ ปล่อยให้รออยู่ที่พลาซ่า เป็นชั่วโมง " กุ้งว่า " รอตรงไหน เราเดินหากันจนเพลียเลย นึกว่าขึ้นรถกลับไปก่อนแล้ว เราจึงกลับ " " บ้าสิ นั่งรอจนถึงบ่ายแล้ว ไม่เห็นมาสักทีถึงได้กลับก่อน " กุ้งอธิบาย ถามไปถามมาถึงได้รู้ว่า กุ้งรอเราอยู่ตรงนั้นแหละ " ฮ่า ฮ่ า บอกชาวบ้านว่าเป็นคนสงขลา แต่มาหลงทาง ที่หาดใหญ เอิ๊ก " จากคุณ : อนัตตา ที่ 2 - [ 5 มี.ค. 48 21:23:20 A:203.113.76.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีนะคะที่วันนั้นเปิดไปดูพอดี แต่มันช่วยทำให้นึกออกมากเลยค่ะ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่ได้อ่านเรื่องนี้ สนุกดีนะคะ ปล.ถ้าไม่เห็นหน้าคุณอลงกตและทีมงานนะ หน้าตาที่เราคิดออกมามันไม่ค่อยตรงกับความเป็นจริงเลย จากคุณ : เออช่าย - [ 6 มี.ค. 48 02:29:41 A:203.113.45.69 X:203.151.140.112 TicketID:052252 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คือว่า....บ้านผมทีวีหลุดจำนำไปแว้ววววว ! จากคุณ : นาย (ข้าวสาส์น) - [ 6 มี.ค. 48 14:18:28 ]