ความคิดเห็นที่ 1 เป็นอย่างที่พิมพ์ชญาสงสัยทุกอย่าง การที่เธอเป็นเพื่อนสนิทของกวิรา เป็นการ input ข้อมูลอีกอย่างหนึ่งของเธอลงไปในสมองของชายหนุ่ม เด็กใจแตก สังเกตคิดในใจ สองคนนี้ก็คงเป็นผู้หญิงแบบเดียวกันละน่า ถึงคบกันได้ แถมแม่คนนี้ยังตกลงที่จะเช่าบ้านอยู่กับผู้ชายที่ไม่รู้จักมักจี่อย่างเขาง่ายๆแบบนี้ ไม่เรียกว่าเด็กใจแตกก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร พิมพ์ชญาเดินกลับเข้ามาในบ้านก็ต้องตกใจ เมื่อสังเกตยืนขวางทางเดินอยู่ ครั้นจะเบี่ยงตัวหลบไปก็เห็นจะเป็นได้ยากเนื่องจากทางเดินแคบมาก “นี่ จะมายืนขวางอยู่ทำไมคะ หลบไปสิ ฉันจะเดิน” เขายิ้มกวนๆ พลางเดินตรงเข้ามาหาเธอ ซึ่งส่งผลให้สาวน้อยตรงหน้าก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ อีตานี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาละเนี่ย เขานึกขำในใจเมื่อเห็นเธอถอยหลัง กลัวเป็นเหมือนกันนี่ เห็นปกติกล้าต่อปากต่อคำกับเขาไม่ลดละ พิมพ์ชญาเกือบกรี๊ดออกมา เมื่อเขาก้าวเข้ามาถึงตัวพลางเอื้อมมือมาจับผมเธอ แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงัก เมื่อเขาหยิบแมลงตัวเล็กที่ติดอยู่บนผมของเธอส่งให้ดู ต่างจากหญิงสาวทั่วไป พิมพ์ชญาไม่กลัวแมลงเล็กๆเหล่านี้ เธอจึงตอบชายหนุ่มเสียงแข็งเพื่อปิดบังอาการตกใจเมื่อครู่ “โธ่เอ๊ย นึกว่าอะไรเสียอีก แค่แมลงเกาะผมตัวเดียว บอกฉันเองก็ได้ ฉันเอาออกเองได้” “เฮ้อ เธอนี่ไม่น่ารักเลยจริงๆ แมลงก็ไม่กลัว ทำท่ากลัวน่ารักแบบผู้หญิงคนอื่นเขาทำกันไม่เป็นหรือไง” “กลัวน่ารัก เฮอะ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันไม่น่ารักก็ได้ ถ้าจะต้องกลัวอะไรไร้สาระแบบนั้น” หงุดหงิดจริงๆ เขามีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันไม่น่ารัก แล้วเขาล่ะ ทำตัวน่ารักสักแค่ไหนเชียว “ฉันว่าฉันไปอาบน้ำนอนแล้วดีกว่า เสียอารมณ์ทะเลาะกับนาย” พูดจบหญิงสาวชื่อสีชมพูก็เดินกระแทกเท้าปังๆๆขึ้นห้องนอนของตัวเองอย่างไม่สนใจคนข้างล่าง (มีต่อค่ะ) จากคุณ : 1981 - [ 6 มี.ค. 48 01:09:12 A:82.43.178.155 X: TicketID:077781 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “บ้า บ้าที่สุด หาเรื่องแกล้งคนอื่นอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน” หญิงสาวบ่นกับตัวเองขณะสระผม เมื่อเช้าก็ครั้งหนึ่งแล้วที่เขาหาเรื่องค่อนขอดเธอว่าเธอเป็นคุณนายตื่นสาย เมื่อกี้ก็จงใจแกล้งให้เธอตกใจแทบตาย แถมยังบังอาจมาว่าเธอไม่น่ารักอีก คิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หญิงสาวรู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อยามที่เขาเข้ามายืนอยู่ใกล้แค่คืบ แล้วเอื้อมมือมาจับเส้นผม คนบ้า วางท่าราวกับว่าตัวเองเป็นชายหนุ่มผู้เคร่งขรึม แต่ดูสีหน้าท่าทางเมื่อตอนนั้นสิ คิดแล้วอยากจะกรี๊ดออกมาจริงๆ ..เอ หรือว่าที่จริงแล้วนายคนนี้เป็นเสือผู้หญิง แต่แกล้งทำเป็นขรึมให้ฉันตายใจกันละนี่ หลังจากสระผมเสร็จเป็นที่สบายตัวแล้ว พิมพ์ชญาก็เสียบปลั๊กที่เป่าผม ทันทีที่หญิงสาวเปิดสวิตช์ ไฟก็ดับ พรึ่บ “ว้าย!!” เธอร้องเสียงไม่ดังนักเนื่องจากปกติไม่ใช่คนขี้กลัวขี้โวยอยู่แล้ว พิมพ์ชญาคิดถึงไฟฉาย และตระหนักถึงความจริงที่ว่าเธอไม่ได้เตรียมเจ้าสิ่งนี้มาด้วย บรรยากาศรอบตัวมืดมิด มีเพียงแสงไฟจากหน้าถนนสาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย หญิงสาวไม่กล้าขยับไปไหน ได้แต่นั่งกอดเจ้าปุ๊กกี้อยู่บนเตียง พลางคิดถึงภาพยนตร์ผีๆที่เพิ่งดูก่อนมาจากเมืองไทย ปกติเธอเป็นสาวมั่นก็จริง แม้แต่แมลงก็ไม่กลัว แต่เรื่องผอ สระ อี เนี่ย มันคนละเรื่องกัน เสียงประตูห้องที่เป็นไม้เก่าเปิดออก แอ๊ดด . ตามด้วยใบหน้าที่มีแสงไฟสาดส่องโผล่เข้ามาในห้องช้าๆ คราวนี้พิมพ์ชญาตกใจกลัวถึงขั้นกรีดร้องออกมาจริงๆ “กรี๊ดๆๆๆๆ อย่าเข้ามานะๆ” เธอกระชับเจ้าปุ๊กกี้ไว้แน่นพลางซุกใบหน้าอยู่ข้างหลังเจ้าหมีสีน้ำผึ้งตัวใหญ่ “นี่ คุณ ร้องโวยวายอะไร จะบ้าหรือไง นี่ผมเอง” อ้าว นายเองหรอกเรอะ ทำให้กลัวแทบตาย “ก็ จะไปรู้เหรอ เห็นเป็นเงาโผล่เข้ามาเงียบๆ ทำไมไม่รู้จักให้สุ้มให้เสียง” “ไม่ให้สุ้มให้เสียงอะไรเล่า ตะโกนถามแล้วว่าเป็นยังไงบ้าง เห็นไม่ตอบก็เลยขึ้นมาดูเอง นี่กลัวถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ประโยคสุดท้ายเขาพูดเจือหัวเราะ โชคดีนะที่ไฟดับ นายถึงไม่ได้เห็นว่าฉันกำลังกลัวแค่ไหน ตอนนี้ยิ่งแย่ไปกันใหญ่ เพราะกำลังเขินด้วยที่ถูกนายจับได้ว่ากำลังกลัว ก็เพิ่งจะอวดดีไปแหมบๆเองว่าไม่กลัวอะไรไร้สาระ “ไหนบอกว่าไม่กลัวอะไรไร้สาระไง ฮะฮะ” คราวนี้เขาหัวเราะออกมาจริงๆ พิมพ์ชญาเริ่มหน้ามุ่ย ก่อนจะตอบอ้อมแอ้ม “ก็ ก็ฉันคิดว่านายเป็นชัตเตอร์นี่นา เคยดูไหม ชัตเตอร์น่ะ น่ากลัวออก” คำตอบของเธอทำให้เขายิ่งหัวเราะเสียงดังมากขึ้น ก็ดี ขำได้ขำไป ตัวเองไม่กลัวบ้างก็แล้วไปสิ “นี่ จะขำอีกนานไหม ไฟดับนี่ฉันเดือดร้อนนะ ฉันเป่าผมไม่ได้” “ก็กำลังจะถามเนี่ยแหละ ว่าก่อนไฟดับเธอทำอะไร” “ก็ ตอนที่ฉันเปิดสวิตช์ไดร์เป่าผม ไฟก็ดับเองอ่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” พิมพ์ชญารีบปกป้องตัวเองทันที หลังจากถูกเขาหาเรื่องว่าบ่อยครั้ง ก็มันไม่ใช่ความผิดของเธอจริงๆนี่นา “ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ กำลังจะบอกว่าที่นี่ไฟดับเป็นเรื่องปกติ บางทีถ้าใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใช้ความร้อนสูงมากเกินไป ไฟมันก็จะดับเอง ต้องลงไปยกคัทเอาท์ขึ้น ลงมานี่สิ จะสอนให้ว่าอยู่ตรงไหน” หญิงสาวเดินตามหลังเขาลงไปจนถึงห้องครัว ซึ่งมีแผงไฟในบ้านเรียงเป็นตับ แต่ละอันติดป้ายเอาไว้อย่างดีว่าเป็นสวิตช์สำหรับอะไร ทันทีที่สังเกตยกคัทเอาท์ขึ้น ทั้งบ้านก็กลับเข้าสู่ความสว่างอีกครั้ง “ค่อยยังชั่ว ฉันกำลังคิดอยู่เชียวว่าถ้าไม่มีไฟฟ้าใช้คืนนี้จะทำยังไง” สังเกตหันมามองหญิงสาว ผู้หญิงที่ดูเป็นสาวเปรี้ยวแต่งตัวทันสมัยคนนั้นหายไปแล้ว คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นสาวน้อยในชุดนอนเสื้อเชิ้ตหลวมและกางเกงขายาวเข้าชุดกันลายหมีพูห์และเพื่อน ที่น่าขำไปกว่านั้น คือในมือของเธอยังมีตุ๊กตาหมีสีน้ำผึ้งตัวใหญ่ที่เจ้าตัวเผลอหยิบติดมือลงมาด้วย พิมพ์ชญามองเห็นสายตาเขาหยุดอยู่ที่เจ้าปุ๊กกี้ในมือของเธอ เธอก็ฉีกยิ้มแหยๆ พลางดึงลูกน้อยของเธอเข้ามากอด “นี่ถือลงมาด้วยทำไมเนี่ย หือ ตลกเป็นบ้าเลย” เขาพูดพลางเอื้อมมือมาจับเจ้าปุ๊กกี้ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาว (ถ้าปุ๊กกี้ฉีกยิ้มได้นี่ก็ตัวใครตัวมันนะค้า) “หึ ว่าแต่คนอื่น ลองมองในมือของตัวเองสิ” สังเกตก้มลงมองที่มือของตัวเอง มือข้างหนึ่งที่ถือไฟฉาย เขาก็เอาไปจับเจ้าหมียักษ์แล้ว ส่วนอีกข้างหนึ่ง เขาเผลอตัวถือหนังสือเรียนเล่มยักษ์ลงมาด้วย ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวตรงหน้าแล้วยิ้มเขิน พลางทำท่าซ่อนหนังสือไว้ข้างหลัง ซึ่งทำให้พิมพ์ชญาหัวเราะออกมาเต็มที่ “เห็นไหม นายก็เอ๋อเหมือนกันแหละ เอาลงมาทำไมเนี่ย ฮะฮะ” เธอพูดเลียนแบบสำเนียงและท่าทางของเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน สิ้นเสียงของเธอ ทั้งคู่ก็หัวเราะประสานเสียงกัน สังเกตแก้เขินโดยการบีบจมูกเจ้าหมียักษ์ของเธอ “นี่แน่ะๆ เจ้าของแกนี่ช่างล้อเลียนดีนักนะ” “ว้ายยย อย่าทำอะไรลูกฉันนะ โอ๋ ลูกแม่ เจ็บหรือเปล่าจ๊ะ” เคราะห์ดีที่เจ้าปุ๊กกี้ไม่ได้ตอบอะไรออกมา พิมพ์ชญาดึงมือชายหนุ่มออกจากจมูกลูกของเธอ หนอยแน่ะ บังอาจรังแกลูกสุดที่รัก มันน่าตีมือสักที คราวนี้สังเกตไม่ได้แกล้งแค่บีบจมูกอีกแล้ว แต่เขากลับคว้าเจ้าปุ๊กกี้ไปกอดทั้งตัว (ไม่ใช่แม่ของเจ้าปุ๊กกี้นะคะ ไม่อย่างนั้นคนกอดอาจเจ็บตัว) พิมพ์ชญาพยายามแย่งคืน แต่เขาไม่ยอมคืนให้ ครั้นจะกระชากตัวคืนมาก็เกรงเจ้าปุ๊กกี้จะเจ็บ “อายุเท่าไรแล้วนี่ เล่นตุ๊กตาอะไรเป็นเด็กๆ” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยเจ้าตุ๊กตาให้เจ้าของเอากลับคืนไปง่ายๆ “เถอะน่า ว่าแต่ฉัน ตัวเองก็เล่นตุ๊กตาของคนอื่นเหมือนกันนั่นแหละ” “เหรอ แล้วนี่พรุ่งนี้เธอจะไปไหน” สังเกตเปลี่ยนเรื่องแต่ยังไม่ปล่อยเจ้าหมี “ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่ยัยวี่จะพาไป” “กีวี่เหรอ พรุ่งนี้เขาคงจะไม่ว่างพาเธอไปเที่ยวไหนหรอก” “เฮ้ นายรู้ได้ยังไง” ก็มันน่าประหลาดใจจริงๆนะ นายสังเกตรู้ได้อย่างไรว่าพรุ่งนี้กีวี่จะไม่ว่าง “วันนี้ฉันกับคาสุปั่นรายงานจนเสร็จ คาสุบอกฉันว่าพรุ่งนี้จะพากีวี่ไปเที่ยว เพราะหลังๆนี้ยุ่งมากเสียจนไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย ดังนั้น เพื่อนของเธอคงจะไม่ว่างแล้วละ” “อ้าว เหรอ” พิมพ์ชญาซ่อนความผิดหวังในน้ำเสียงไม่ได้ พรุ่งนี้จะทำอะไรดี สงสัยจะต้องออกไปเดินเล่นคนเดียวละมั้ง หรืออาจจะโทรไปชวนเพื่อนที่โรงเรียนออกไปเที่ยวด้วยกัน “พรุ่งนี้ฉันว่างนะ เธออยากไปเที่ยวไหนล่ะ” พิมพ์ชญาเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ไม่แน่ใจว่าเขาพูดผิด หรือว่าเธอฟังผิดกันแน่ “พรุ่งนี้ฉันก็ว่างเหมือนกัน ว่าอย่างไรล่ะ หรืออยากจะอยู่บ้านคนเดียวก็ตามใจนะ” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งอย่างลังเลใจ แต่ภาพของชายหนุ่มตรงหน้าที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า ทำให้เธอไม่อยากจะปฏิเสธความหวังดีของเขา ผลสุดท้าย พิมพ์ชญาก็ตอบตกลงที่จะออกไปเที่ยวชมเมืองออกซ์ฟอร์ดกับชายหนุ่มเพื่อนร่วมบ้าน “ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า good night ครับ” สังเกตพูดพลางทำท่าผายมือเชิญเธอเดินขึ้นบันไดไปก่อน แต่หญิงสาวเฮ้าส์เมทคนสวยกลับหันมามองในมือเขา “good night ค่ะ เอาเจ้าปุ๊กกี้ของฉันคืนมาด้วย” สังเกตกอดลาเจ้ามีตัวใหญ่อีกครั้ง ก่อนส่งมันคืนอ้อมกอดของผู้เป็นเจ้าของ “กอดปุ๊กกี้ แล้วนอนหลับฝันดีนะครับ” แล้วคืนนั้น ขณะนอนกอดเจ้าปุ๊กกี้ พิมพ์ชญาคิดถึงเสียงใครบางคนลอยขึ้นมา “กอดปุ๊กกี้ แล้วนอนหลับฝันดีนะครับ” แต่เธอกลับไม่เห็นจะฝันดีอย่างที่เขาว่า เพราะเธอฝันเห็นเจ้าของคำพูดนั้นตลอดทั้งคืน จากคุณ : 1981 - [ 6 มี.ค. 48 01:11:29 A:82.43.178.155 X: TicketID:077781 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Oxford Story [บทนำ และบทที่ 1] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323683/W3323683.html Oxford Story [บทที่ 2] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323687/W3323687.html Oxford Story [บทที่ 3] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3323860/W3323860.html Oxford Story [บทที่ 4] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3327866/W3327866.html Oxford Story [บทที่ 5] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3327866/W3327866.html Oxford Story [บทที่ 6] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3332178/W3332178.html จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 6 มี.ค. 48 01:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว่าจะไปนอนแล้วเชียว โผล่มาเจอตอนที่ 7 พอดีเลยตามมาทำ link ให้ค่ะ ^_^ พรุ่งนี้ตาเกตจะพาพิงค์ไปเที่ยวไหนน้อ...ต้องคอยติดตาม ตอนนี้ขอตัวไปกอดเจ้า Kookie นอนก่อนนะคะ จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 6 มี.ค. 48 01:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ...เริ่มเรื่องมาก็หมั่นไส้นายสังเกตซะแล้ว อยู่ๆ มาดูถูกหนูพิงค์ได้ไง มองคนง่ายไปหน่อยมั้ง - -"...แต่พออ่านจนจบก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย (อย่างน้อยเขาก็จะพานางเอกของเราไปเที่ยวล่ะนะ) หนูพิงค์ตอนนี้น่ารักดีค่ะ ใสๆ ดี เอ...แล้วเริ่มจะมีใจให้นายสังเกตบ้างรึยังน้อ อยากรู้จัง ^_^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 6 มี.ค. 48 04:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โฮะ โฮะ ติดต่อชาวบ้านทาง e-mail ไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชาย แล้วไปทึกทักคนอื่นแบบนั้น ไม่เจอผู้หญิงห้าวก็แล้วไปนะ จากคุณ : Canossa - [ 6 มี.ค. 48 06:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อุอุอุ ฝันเห็นเจ้าของคำพูด หมายความว่าอะไรหนอ ? กริ กริ เรื่องเริ่มหวานแย้ว จากคุณ : chocolate-gateau - [ 6 มี.ค. 48 07:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห ตาสังเกต ไม่ไหวเลย ตัดสินคนอื่นแบบนี้ (ไม่น่าเป็นหมอเลยแฮะ) แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 48 15:02:48 จากคุณ : scottie - [ 6 มี.ค. 48 15:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาแล้วค่า... หลังจากตั้งสมาธิให้จดจ่ออยู่กับ assignment ไม่ได้ ก็หาข้อสรุปได้ว่า มาอ่านนิยายและตอบกระทู้ดีกว่า (อย่างนี้งานจะเสร็จไหมเนี่ย) เริ่มด้วย คุณ onon จากกระทู้ตอนที่ 6 โน่น ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมนะคะ อย่างนี้คงจะได้มีโอกาสเข้ามาลอนดอนบ่อยๆแน่เลย คุณ FruiT SaLaD ขอบคุณสำหรับ link ค่า ขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลานอน ส่วนเรื่องพาไปเที่ยว... ต้องคอยติดตามชมค่ะ คุณ แมวเหมียวสีขาว เห็นม้า... พระเอกไม่ได้ใจร้ายมากสักหน่อย ส่วนเรื่องจะมีใจให้กันหรือยังนั้น ถามตอนนี้ หนูพิงค์ยังไม่มีคำตอบให้ค่ะ คุณ Canossa แหม... ท่าทางจะอินอยู่เหมือนกันนะคะนี่ จะบอกว่าจริงๆแล้วพระเอกของเราไม่ใช่คนใจร้าย นิสัยไม่ดีขนาดนั้นหรอกนะคะ (รีบแก้ตัวแทน เดี๋ยวหนูพิงค์จะยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่) คุณ chocolate-gateau นั่นนะสิคะ หมายความว่ายังไงน้อ... ส่วนตอนหน้าจะหวานไหมนั้น คงหวานเท่า chocolate-gateau นั่นละค่า อิอิ (พูดถึงของกินแล้วมีความสุข) เห็นชื่อคุณแล้วอยากกลับเมืองไทย ไปกินเค้กกาโตว์ คิดถึงพายสับปะรด คิดถึงขนมปังที่มีชอกโกแลตราดเยิ้มๆ *หมายเหตุ คนเขียนบ้าไปแล้วค่ะ ท่านผู้อ่าน ช่วงนี้คิดถึงของกินทุก 3 นาที คุณ scottie โถ รอดูไปเรื่อยๆก่อนนะคะ แล้วจะรู้ว่า พระเอกของเราไม่ได้ใจร้าย ด่วนสรุปขนาดนั้น ...จริงๆแล้วพระเอกน่ารักน้า จะบอกให้ อ้อ... เกือบลืมค่ะ วันนี้มาพร้อมกับคำนำเรื่อง เอามาหยอดไว้นิดนึงก็แล้วกัน "...สำหรับฉัน Oxford Story ไม่ได้เป็นเพียงแค่สถานที่ที่เราสองคนเคยสัญญาว่าจะไปด้วยกันเท่านั้น หากทว่ามันหมายถึงเรื่องราวของวันเวลาดีๆในออกซ์ฟอร์ด ที่เราเคยใช้ร่วมกัน ...ที่ฉันจะไม่มีวันลืม..." จากคุณ : 1981 - [ 7 มี.ค. 48 05:50:33 A:82.43.178.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 นั่นแน่ แอบกอดน้องหมีเค้าเฉยเลยนะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 มี.ค. 48 16:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 [บทที่ 8] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3338135/W3338135.html จากคุณ : Janer - [ 1 มิ.ย. 48 12:48:46 ]