ร่มสีฟ้า วารีสีขาว
ดวงเดือนสกาว ดวงดาวพร่าพราย สายฝนโปรยปราย แสงจันทร์เพ็ญกระจ่างจ้าสาดส่องต้องร่างๆหนึ่งๆ เรือนร่างรางเลือนค่อยๆเด่นชัด หญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆถือร่มสีฟ้ากางกั้นเม็ดฝนปรอยๆเดินอยู่กลางสายฝน
บางคนเชื่อว่า สีฟ้า หมายถึง ความเศร้า หดหู่ เสียใจ อ่อนแอ หวาดกลัว
บางคนเชื่อว่า สีฟ้า หมายถึง ความเบิกบานรื่นรมย์ สดใส
สำหรับหล่อนในคืนนี้ สีฟ้า เป็นเพียงสิ่งประกอบบางอย่างของบางสิ่งเท่านั้น
ความจริงหล่อนไม่ชื่นชอบสายฝนแม้มันจะเย็นฉ่ำชื่นใจ หล่อนไม่ชื่นชมคืนพระจันทร์เพ็ญและ หล่อนยิ่งไม่ชมชอบร่มสีฟ้า แต่เพียง เพื่อเพราะหล่อนต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่างในคืนเช่นนี้ คืนเช่นนี้เท่านั้น
หล่อนชื่อบุษบัน หญิงสาวผู้ฟูมฟักด้วยความรู้สึกด้านลบสารพัน เจ็บปวด เสียใจ เจ็บใจ อาฆาต หวาดผวา กลัว เกลียด โกรธ ความรู้สึกเหล่านี้เป็นดั่งแผลลึกในใจหล่อน มันเกิดขึ้นจากเหตุการณ์เลวร้ายหลายๆครั้งในชีวิต ทุกๆครั้งมากระตุ้นให้นึกถึงเหตุการณ์เหล่านั้น ความเจ็บปวดยากบรรยายก็จะเข้าทำร้ายจิตใจทุกๆครั้ง หล่อนพยายามจะลืมมันแต่ก็ทำไม่ได้ เจ้าหล่อนมีนิสัยที่โดดเด่นคือดื้อรั้นและขี้กลัว
หกวันก่อนมีของขวัญชิ้นหนึ่งถูกส่งมาให้บุษบันที่บ้าน เป็นหนังสือเก่าๆถึงขั้นโบราณเล่มหนึ่ง ชื่อ ตำนานของร่มสีฟ้า และมีกระดาษเขียนข้อความสั้นๆด้วยลายมือที่หล่อนคุ้นเคยแนบมากับหนังสือด้วย
“ของขวัญจากเพื่อนเก่าที่เคยเกลียดโกรธ”
“ดารู้ว่าบุษยังโกรธดาอยู่ แต่อ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้ว เราดีกันนะ”
“ดารรู้วาบุษไม่ชอบอานหนังสือประเภทนี้ แต่ดารู้วาบุษต้องอ่านมันแน่นอน”
ลายมือนี้ ข้อความอย่างนี้ ทำให้บุษบันนึกถึง กานดา เพื่อนสาวที่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันที่สุด แต่ปัจจุบันเยื่อใยแทบหมดสิ้น มองหน้ากันไม่ติด จากเรื่องราวบางอย่าง กานดาเป็นหนึ่งในรอยแผลลึกในใจหล่อน ข้อความสั้นๆงายๆอธิบายตรงๆ ก็ทำให้ผู้อ่านที่จิตใจ อารมย์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเข้าใจไขว้เขวเฉไฉได้ง่ายๆ
ใช่!หล่อนรู้จริงๆว่าบุษบันต้องอ่านหนังสือเล่มนี้แน่นอน และบุษบันก็อ่านมันจริงๆ การอ่านหนังสือเล่มนั้นในวันนั้นทำให้หล่อนทำอย่างนี้ในคืนนี้
แม้จะกลัวจับใจแต่บุษบันก็ยังต้องการพิสูจน์ ตำนานของร่มสีฟ้า ที่ได้อ่านมาจะเป็นจริงหรือไม่?
เม็ดฝนร่วงหล่นดูละลานตา ดนตรีหยาดน้ำดังเปาะแปะระรื่นหู พาให้ดวงเดือนบนฟ้ายิ่งดูโดดเด่นสวยล้ำ บรรยากาศชวนให้เบิกบานใจแต่หล่อนกลับไม่เบิกบาน ก็ใครบ้างล่ะที่ณรู้ว่าอาจจจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับตนเองแล้วยังเบิกบานได้สายลมเย็นกระพือพัดกระทบเรือนกาย วูบนั้นหล่อนรู้สึกหนาวจนตัวสั่น รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างเริ่มเลือนหาย ความกลัวมาถึงขีดสุด เนื้อเรื่องบางตอนในหนังสือ ตำนานของร่มสีฟ้า ผุดวาบขึ้นในหัว
“คืนนั้นพระจันทร์เต็มดวง สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็น แม้ว่าสายฝนจะสาดกระหน่ำไม่หยุดยั้ง สตรีนางนั้นยังคงกางร่มสีฟ้าคันสวยเดินเล่นอย่างเกบานใจ แต่แล้ว “ไม่ !!” เธออกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นภาพรอบๆตัวค่อยๆเลอะเลือน แปรเปลี่ยนเป็นภาพไม่คุ้นตา มันน่าสยองขวัญ นาทีนั้น เธอรู้สึกหนาวเย็นราวกับถูกชจับแช่ในทะเลน้ำแข็ง รู้สึกเจ็บแปลบ มีบาดแผลเล็กๆตื้นๆเกิดขึ้นทั่วร่าง โลหิตสีแดงฉานไหลรินจากบาดแผลปานสายธาร นาทีต่อมาเธอก็รู้ว่าไม่มีวันได้กลับออกไปจากดินแดนลึกลับ น่าสะพรึงกลัวนี้ตลอดกาล”
“มันกำลังจะเกิดขึ้นกับเราแล้ว!!? ไม่!ๆๆๆไม่…ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”บุษบันค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นภาพคุ้นตาอีกครั้ง หล่อนไม่เข้าใจ หล่อนไม่กล้ามองสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่อยากพลาดฉากสำคัญ ใจหนึ่งอยากดู ใจหนึ่งไม่อยากดู สุดท้ายก็จบลงที่ร่มสีฟ้า หล่อนมองดูมันไม่วางตา ไม่มองดูสิ่งอื่น หล่อนคิดไปสารพัดเรื่อยเปื่อย
“…………………………_______….ร่มสีฟ้าอันนี้กางกั้นได้เพียงเม็ดฝนไม่ให้เสื้อผ้า ร่างกายเปียกปอนแต่ไม่อาจปกป้องเราจากความหนาวเย็นของละอองไอวารีสีขาวบนพื้นได้ อือ…..ก็เหมือนเรานี่แหละ แม้จะพยายามหลีกเลี่ยง ปกป้องตัวเองจากภายนอกเพียงใด สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจหนีพ้นความเจ็บปวดในใจได้อยู่ดี……….พอแล้ว พอกันทีกับแผลลึกในใจ เราจะทำใจยอบรับเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้น ไม่เป็นทุกข์ไม่คิดมากกับมัน ไม่ ไม่ ไม่อีกต่อไป”แปลกนะที่หล่อนคิดได้ในเวลาอย่างนี้
บุษบันนึกขอบคุณเพื่อนสาวที่ส่งของขวัญล้ำค่ามาให้ ตอนนี้หล่อนให้อภัยเพื่อนสาว ให้อภัยทุกเรื่องราว ยอมรับทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต ไม่ทุกข์ใจกับมัน
บุษบันยิ้มกับกับตัวเอง ตอนนี้หล่อนสดใส รื่นรมย์ดั่งร่มสีฟ้า ปลอดโปร่งเย็นใจดุจวารีสีขาวร่มสีฟ้าที่กางกั้นสายฝนถูกหุบลง หล่อนทำในสสิ่งที่ไม่เคยชอบ
“อาบน้ำฝนเย็นๆสักครั้ง ก็ดีเหมือนกันนะ”
หล่อนเดินกลับบ้านด้วยใจที่เป็นสุข เข้าใจแล้วว่าทำไมอ่านหนังสือ ตำนานของร่มสีฟ้าจบแล้วถึงต้องคืนดีกัน “เราดีกันนะ ขอบคุณมาก”คำแรกที่หล่อนคิดจะพูดกับเพื่อนเมื่อพบหน้า