ความคิดเห็นที่ 1 ผมจัดการไอ้ซุนกวน (คนที่ยายธิเรียก ‘นายจิ้งจก’ ไงล่ะคะ/ผู้แต่ง)  กับพวกของมันอีก 3 คนในเวลาไม่เกิน 15 นาที แล้วตั้งใจว่าจะไปโรงเรียนเลย  ช่างยัยบ๊องส์นั่นละกันไม่รู้ว่าวิ่งไปทางไหนแล้ว   ถ้าเธอเป็นอะไรอย่ามาหลอกฉันแล้วกันนะ (โคตรแล้งน้ำใจเลยอ่ะ /ธิ)  แต่พอผมเดินไปได้สักแป๊บหนึ่งก็รู้สึกแปลก ๆ แฮะ  เอาน่าตามไปดูหน่อยแล้วกัน....ฉันไม่อยากเป็นหนี้กรรมกับเธอในชาติหน้าอ่ะ....เปล่านะผมไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก           ผมเดินมาได้สัก 2 ช่วงตึกจึงพบเธออยู่ที่ท้ายซอยตันนั้น แต่เอ๊ะ ๆๆๆแล้วยัยบ๊องส์นั่นเป็นอะไรไปน่ะ ทำไม ถึงพุ่งตัวไปหาเจ้าลูกกระจ๊อกทั้งสองตัวนั่นอย่างบ้าคลั่ง อ๋อ..มันกำลังตื้บแมวของเธออยู่  ทำให้ผมต้องเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่งเพื่อช่วยเธอ....แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นลีลาการต่อสู้ที่เหมือนกับในหนังต้มยำกุ้งที่มาจาเมืองไทย  (เอ...นักแสดงชื่ออะไรยีรัม  ยีรึมนี่แหละ)เด็ดขาดชะมัด.......จนพวกมันลงไปหมอบราบคาบแก้ว   ผมจึงตั้งใจจะหันหลังกลับ  แต่แล้วผมก็ทันเห็นเจ้าลูกกระจ๊อกที่ล้มลงไปก่อนหยิบขวดเบียร์ใบเขื่องจะมาตีหัวเธอ “ยัยบ๊องส์!!! ระวัง”...........ผมออกวิ่งสุดกำลัง แต่ว่า...... . ..................................................................... “ยัยบ๊องส์!!! ระวัง”...........ผมออกวิ่งสุดกำลัง แต่ว่า......ด้วยทักษะที่ฝึกฝนมานมนาน   ‘เท้าไวเท่าความคิด’  ฉันหันไปทำจระเข้ฟาดหาง (อีกที) ใส่เจ้าลูกกระจ๊อกนายจิ้งจกเต็ม ๆ ก้านคอ โดยที่มือยังคงอุ้มเจ้าฟิกส์ที่สลบไสลอยู่ ......แอ่ก!!!แล้วมันก็ล้มลงไปนอนสลบแบบไปไม่กลับอยู่บนพื้น .เป็นไงล่ะแก ชอบไหมล่ะจระเข้น้ำจืดเมืองไทย  ฮ่า ๆ ๆ ๆ “หุบขาลงได้แล้วยัยบ๊องส์  จะชูค้างไว้โชว์ใครฟะ”   อ้าว....ลืมตัวไป ฉันใส่กระโปรงสั้นนี่หว่า...แต่ด้วยความที่อะดีนาลีนในเลือดของฉันยังคงพลุ่งพล่าน   (อะดีนาลิน คือสารที่เกิดจากความตื่นเต้นและตกใจอย่างสุดขีด  ทำให้สามารถมีพละกำลังอย่างมหาศาล และจะหมดไปเมื่อจบภารกิจที่กระทันหนนั้น....แต่ยัยนี่เป็นกรณียกเว้น /ผู้แต่ง)  ทำให้ปากจอมคะนองทำงานอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ทำไม....ก็มันขาฉันนายจะทำไม  แล้วจะตามเรียกยัยบ๊องส์ไปถึงไหนฟะ..นายมะเขือเทศ” “เธอกล้าเรียก ‘คิม ชินวอน’ ว่ามะเขือเทศอย่างนั้นเหรอ..แล้วฉันอุส่าห์ตามมาช่วยเธอนะยัยบ้าเอ๊ย”   ดวงตาคมเรียวยาว ฉายแววความโกรธคุกรุ่นออกมาเหมือนจะแผดเผาให้ยัยจระเข้น้อยของเรามอดไม้ไปในพริบตา   “แล้วใครใช้ให้นายมาช่วยฉันล่ะ อ้อ...ฉันก็มีชื่อนะ ฉันชื่อธิย่ะ ไม่ใช่ยัยบ๊อง เบื๊อก บ้าอะไรที่นายเรียก   ฉันไม่ว่างเล่นกับนายแล้วไปดีฝ่า....ชิ  นายมะเขือเทศศศศศ” ฉันรู้ว่าตอนนี้นายนี่โกรธมาก แต่ว่าฉันทนไม่ไหวแล้วนี่มันวันเลวร้ายอะไรนักหนาวะ ขอด่าก่อนแล้วกัน....แต่พอหันไปเห็นหน้านายนี่เต็ม ๆ เข้าว่าเริ่มโกรธจนหน้าแดงไปถึงหูลงไปคอ คิดว่าถ้าโกรธมากกว่านี้อาจลามไปถึงสะดือได้ ฉันก็แทบจะถลาลงไปกอดขาขอให้ยกโทษให้    เพราะฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่รอดก็ได้.....แต่ไม่ได้สิ...ถึงยังไงฉันก็ไม่ผิดนี่นา ดังนั้นเพื่อธำรงไว้ซึ่งศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงอันมีค่า  ฉันตัดสินใจ “ฉันไปล่ะนะนายบ้าเอ๊ย....”  แล้วออกวิ่งชะว้าบบบบบบบบบบบ   อย่างเต็มสปีด...ฮ่า ๆ นายไม่มีทางตามฉันทันหรอกจะบอกให้....ฉันแชมป์วิ่งเปี้ยวเก่านะเฟ้ย  คิก คิก เคี๊ยก ....................................................................... ขอบคุณ.. คุณ mrs_ricken / คุณ scottie  / คุณ ::::อาราเร่::::  ด้วยนะคะที่อุส่าห์มาช่วยติ และชม(ชมเยอะ ๆ หน่อยนะคะ  กี้กี้กี้) และผู้อ่านท่านอื่น ๆ ที่ดั๊นไม่ได้เอ่ยนาม ยังไงก็ฝากคอมเมนต์ได้เต็มที่เลยนะคะ  จะได้นำมาปรับปรุงแก้ไขนะค่ะ..... จากคุณ : bon_bonkatz (bon_bonkatz) - [ 7 มี.ค. 48 22:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นางเอกเป็นอะไรที่ สุดยอดดดดดดดดดด สงสารน้องแมวอ่ะ โดนซะปากแตกเลย โถๆๆๆๆๆ จากคุณ : mrs_ricken - [ 7 มี.ค. 48 23:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อความในวงเล็บทำให้อรรถรสในการอ่านน้อยลงนะ มันเยอะไปค่ะ จากคุณ : scottie - [ 8 มี.ค. 48 12:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จะตายมั๊ยเนี่ย แมวปลาสลิด(คิดได้ไง --') จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 8 มี.ค. 48 13:55:25 ]