ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่หนึ่งเจ้าค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3329981/W3329981.html ><><><><><><><><><><><><><>< ในห้องโดยสารกว้างขวางนั้นเงียบสนิท เย็นฉ่ำและน่าอึดอัด ภาคีขับรถออกมาจากถนนสายที่เต็มไปด้วยร้านเหล้าและผับบาร์รูปแบบต่างๆ เกือบจะเลี้ยวรถเพื่อกลับระยองก่อนจะนึกได้ว่าตนเองไม่ได้มาคนเดียว เขาเหลือบตาไปมอง “เด็ก” ที่นั่งหน้าซีดกุมมือทั้งสองข้างไว้แน่น ดวงหน้านั้นดูดีกว่าตอนที่เขาเห็นครั้งแรกนิดหน่อย อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ทำหน้าเหมือนรังเกียจหรือขยะแขยงแต่ในดวงตากลมคู่นั้นก็เหมือนจะมีน้ำตาปริ่มๆอยู่เช่นเดิม เด็กขี้แย... น่าจะถูกโอ๋มาแต่เล็ก เขาคิดในใจขณะที่หันกลับมามองถนนข้างหน้า รอยยิ้มน้อยๆปรากฏที่มุมปากบางของชายหนุ่มพูดน้อยโดยไม่รู้ตัว น่ารัก ... เฮ้ย! สติของภาคีกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง เขากระพริบตาถี่ๆเหมือนจะให้ช่วยไล่ความฟุ้งซ่านออกไปจากหัวสมองที่ชักล้า ก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบและบรรยากาศน่าอึดอัดนั่นลงด้วยคำถามที่เหมาะสมกับสถานการณ์อย่างที่สุด “จะให้ไปส่งที่ไหน” มัญชุสากำลังนึกใคร่ครวญว่าเธอควรจะทำยังไงหรือไปที่ไหนดี เธอคิดว่าถ้าหากกลับบ้านก็คงไม่พ้นถูกพ่อว่าหรือที่ร้ายกว่านั้นนคินทร์อาจจะไปรอที่นั่น ไม่ต้องห่วงเลยว่าถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่พ่อและคนน่าขยะแขยงคนนั้นต้องการก็คงจะเป็นจริง ทองแผ่นเดียว...ทองเค ทองชุบ ทองเหลือง ทองแดงเท่านั้น ไม่มีวันเป็นทองแท้ไปได้ ถ้าหากไปที่บ้านเพื่อนคนไหนสักคนล่ะ พรุ่งนี้เช้าคุณพ่อก็คงจะไปเอาตัวเธอกลับจนได้ ถ้าหากเป็นเวลาก่อนหน้านี้เธอคงไม่รีรอที่จะรีบไปหาพี่ภาม แต่ตอนนี้พี่ภามก็ไม่อยู่เมืองไทยแล้วเธอจะไปที่ไหนดี “ว่าไงล่ะ” เสียงดุๆของภาคีดังขึ้นและดึงมัญชุสาให้กลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า “คะ” “ถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหน” “เอ่อ” เธอพยายามนึกว่าเธอควรจะไปที่ไหนดีจึงจะพ้นไปจากสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ “บ้านอยู่ไหน” เขาถามอีก “ไม่นะคะ ไม่กลับบ้าน” มัญชุสารีบพูดเสียงดัง เธอหันขวับมาด้วยอาการร้อนรน “กลับบ้านไม่ได้เด็ดขาดค่ะ” ภาคีขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกันหนักหนา เขาคิดผิดเสียแล้วที่ยื่นมือเข้ามายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะขี้แย ช่วยตัวเองไม่ได้ แล้วยังเต็มไปด้วยปัญหามากมาย ตั้วเฮียของปิ่นปักถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข..ขอโทษค่ะ” เสียงเล็กๆที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจดังขึ้น หางเสียงสั่นน้อยๆเหมือนกับเจ้าตัวพยายามกลั้นสะอื้นไว้ ภาคีหันไปมอง หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆก้มหน้าลง มือขาวเล็กที่กุมอยู่บนตักบีบแน่นบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้กระเจิดกระเจิงมากไปกว่านี้ ภาคีลอบถอนหายใจ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนลากเธอออกมา บังคับให้เธอขึ้นรถ ไม่ได้ปล่อยให้เธอไปตามทาง ดังนั้นก็ไม่ควรจะมาทำให้เธอตกใจมากไปกว่านี้ ...เมื่อเริ่มแล้วก็ต้องสานต่อให้จบ ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป... “ขอโทษที” เขาเอ่ยเบาๆ “ถ้ายังนึกไม่ออกก็นั่งคิดก่อนก็แล้วกัน” ว่าแล้วภาคีก็จอดรถชิดเข้าข้างทาง ...ให้เวลาเธอสักหน่อย... เขาคิดในใจ ดวงตาเรียวหรี่ปรือจากความอ่อนเพลียที่มีมาทั้งวันบวกกับแอลกอฮอร์และแอร์เย็นฉ่ำในรถ ในเมื่อรณรงค์กันนักว่าเมาแล้วหลับดีกว่าขับทั้งเมา เขาซึ่งเป็นพลเมืองที่ดี เสียภาษีตรงเวลาไม่เคยขาดก็ขอสนองนโยบายหน่อยแล้วกัน ชายหนุ่มหันไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆอีกครั้ง “ง่วงนอน ขืนขับรถทั้งอย่างนี้มีหวังชน นึกออกเมื่อไรก็ปลุกด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วพี่ชายของปิ่นปักก็เอนเบาะลงแล้วหลับตาทิ้งให้สาวน้อยนั่งคิดไม่ตกอยู่ตามลำพัง ตอนแรกภาคีคิดว่าเขาคงจะงีบเอาแรงแค่เพียงนิดหน่อย จะให้หลับสนิทคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อไม่ได้อยู่ตามลำพังแต่มีคนแปลกหน้านั่งอยู่ข้างๆ จะไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไรก็ไม่ได้ประกันสักหน่อยว่าจะเป็นคนดี อืม....ยกเหตุผลมาอ้างเข้าไปนะนายภาคี ไม่นานนักหรอก มัญชุสาก็ได้ยินเสียงกรน...เบาๆ ของคนที่พาเธอออกมาจากร้านที่เต็มได้ด้วยกลิ่นเหม็นจากควันบุหรี่และเสียงเพลงที่ดังเกินกว่าแก้วหูของคนที่คุ้นเคยจะสามารถทนทานได้ ต้องขอบคุณเขาจริงๆที่ช่วยเธอเอาไว้   มัญชุสาลอบมองใบหน้าคนที่นอนหลับสนิท ใบหน้าสีแทนจากแสงแดดนั้นต่างจากหน้าของพี่ภามของเธอมากมายนัก ภาวัตเป็นผู้ชายไทยผิวนวลลออตาและหวานยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน แต่คนที่หลับอยู่ข้างๆเธอคนนี้ยามหลับและไม่ขมวดคิ้วก็เป็นเหมือนอาตี๋แท้ๆ ดวงตาใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทนั้นเรียวยาวเช่นเดียวกับริมฝีปากบางสีแดงเรื่อ คิ้วเข้มนั้นช่วยให้เครื่องหน้าของคนที่หลับอยู่ดูไม่จืด หญิงสาวนึกถึงใบหน้าของดาราฮ่องกงสักคนที่เคยผ่านตาแล้วก็อมยิ้ม คนที่ช่วยเธอไว้ไม่ได้เป็นอัศวินแต่เป็นจอมยุทธ์พเนจรจากแดนมังกร ><><><><><><><><><><><< มีต่อจ้า จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 21:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผ่านไปเรื่อยๆ หญิงสาวรู้แล้วว่าเธอควรจะไปที่ไหน ความจริงถ้าหากไม่เกิดเรื่องใหญ่ถึงขนาดนี้เธอคงไม่คิดไปที่นั่น เพราะเมื่อไปถึงแล้วย่อมหมายถึงการเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตและไม่อาจย้อนกลับไปสู่วิถีชีวิตเดิมๆของตัวเองได้อีกครั้ง แต่มัญชุสาตัดสินใจแล้ว ถึงอย่างไรก็ดีกว่าต้องถูกจับโยนให้กับคนอย่างนั้น เธอเรียกความมั่นใจกลับคืนมาอีกครั้งก่อนจะหันไปหาจอมยุทธ์ของเธอ แต่เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่หลับสนิทเธอกลับไม่กล้าปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา รอยเคร่งเครียดที่เธอเห็นในตอนแรกจางลงไปมากแม้จะยังไม่หมดเสียทีเดียว ลมหายใจของเขาลึก ยาว และสม่ำเสมอเช่นเดียวกันกับเสียงกรน บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ในห้วงนิทราที่แสนสบาย ท่าทางนั้นทำให้มัญชุสาค่อยๆผ่อนลมหายใจของตัวเองที่เบาอยู่แล้วให้เบาลงอีกด้วยกลัวว่าเสียงของลมหายใจของเธอจะไปทำลายช่วงเวลาที่แสนสุขของคนที่กำลังหลับเข้า ...รออีกสักนิดแล้วกัน... เธอหันไปกดเลื่อนกระจกไฟฟ้าลงนิดหนึ่งให้อากาศข้างนอกถ่ายเทเข้ามาก่อนจะเอนตัวพิงซบเบาหนังแท้สีน้ำตาลของเก้าอี้โดยสารในท่าที่สบายขึ้นและมองดูจอมยุทธ์ที่หลงอยู่ในห้วงนิทรานั้นอย่างไม่รู้ตัว จริงๆนะ เธอไม่รู้ตัวจริงๆว่าในที่สุดก็หลับไปเหมือนกัน เวลาผ่านไปอีกเท่าไรไม่รู้แต่เสียงโทรศัพท์มือถือที่ไม่เบาเลยก็ดังขึ้น มัญชุสาสะดุ้งตื่นตกใจรีบหยิบต้นเหตุของเสียงที่สั่นประสาทออกมาจากกระเป๋าใบเล็ก หน้าจอสีสันสดใสโชว์ชื่อของนคินทร์ เธอไม่อยากรับจึงกดตัดสายไป คิดว่าอีกฝ่ายคงจะเลิกล้มความตั้งใจและเลิกยุ่งกับเธอ แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุดและนั่นกลับทำให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์งัวเงียและหัวเสียเป็นที่สุด ก่อนที่มัญชุสาจะพูดอะไรภาคีก็คว้าโทรศัพท์เครื่องเล็กไปจากมือของคนตัวเล็ก กดรับสาย คนที่โทรมากำลังโวยวายด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวได้ที่ “น้องพลอยอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับมาบ้านแล้วทำอะไรอยู่ถึงไม่รับโทรศัพท์” “เลิกโทรมาซะทีคนจะนอน” ตั้วเฮียของปิ่นปักตวาดเสียงดังกว่าปลายสายเนื่องจากโมโหที่ถูกปลุกให้ตื่นทั้งๆที่กำลังหลับสบาย “เหนื่อยนะโว้ยโทรมากวนอยู่ได้” นคินทร์เงียบไปทันควันเมื่อเจอเพียงสองประโยคสั้นๆของภาคีคนง่วง ในขณะที่มัญชุสาตาค้าง ความง่วงหายไปหมดสิ้น ใบหน้าขาวยิ่งซีดเผือดเมื่อนึกว่าป่านนี้คนที่ฟังอยู่จะคิดไปไหนถึงไหน ไม่ ยังไม่พอ ภาคีหันมามองหน้าเธอตาเขียวปั้ดก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้ “พ่ออยากคุยด้วย” มัญชุสารู้สึกว่าถ้าโลกถล่มลงตรงหน้าคงจะดีกว่า เธอไม่อยากคุยกับพ่อแต่นั่นแหละ ไม่คุยก็ไม่ได้ หญิงสาวรับมาเอาแนบหู “ฮัลโหล” “ยัยพลอย อยู่กับใครที่ไหน” เสียงของพ่อเธอไม่ได้บอกว่าเป็นห่วง แต่เป็นเสียงคาดคั้นด้วยความโมโหอย่างที่สุด “บอกพ่อมา” “หนู...” เธอพูดไม่ออก จะให้พูดอะไรได้ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา รู้แค่ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับพี่ภาม และเหตุผลข้อที่สอง ต่อให้เธอรู้จักเธอก็ไม่คิดจะพูดชื่อเขาออกไปเด็ดขาดเพราะนั่นจะเป็นสร้างความลำบากให้กับคนที่ช่วยเธอไว้ ...เท่านี้ก็รบกวนเขามากพออยู่แล้ว... “พลอย!” ทว่าเสียงตะคอกนั้นทำให้เธอน้ำตาที่สะกดกลั้นมาตลอดวันร่วงหล่นลงมา ไม่ใช่เพราะรัก แต่เพราะการที่เธออยู่กับผู้ชายในยามวิกาลเช่นนี้ทำให้ราคาของเธอตก พ่อเป็นห่วงแค่เรื่องนี้เท่านั้นเอง เธอวางโทรศัพท์ลงบนตัก ปล่อยให้น้ำตาร่วงเผาะผอยอย่างไม่แคร์สายตาใครอีกต่อไป ในขณะที่มัญชุสาร้องไห้ เสียงตะโกนจากโทรศัพท์ยังคงดังออกมาไม่ยอมหยุด ภาคีซึ่งหัวเสียอยู่แล้วก็โมโหมากขึ้นอีก ไม่ใช่เพราะรำคาญ ก็แค่เขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่ว่าจะเป็นใคร น้ำตาของผู้หญิงควรจะหลั่งในยามที่มีความสุข โล่งใจ ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด ทุกข์ทนทรมานอย่างที่เด็กตรงหน้าของเขากำลังเป็น ยิ่งมีความสงสารเป็นทุนเดิมทำให้ภาคีคว้าโทรศัพท์เครื่องเล็กนั้นมาจัดการปิดสัญญาณให้จบๆไป หลังจากนั้นเขาปล่อยให้มัญชุสาร้องไห้ต่อไปจนหนำใจ ในขณะที่ตนเองเหม่อมองไปยังถนนด้านหน้าเขาคอยส่งกระดาษทิชชูให้ซับน้ำตา ตอนนี้ไม่นึกง่วงอีกแล้ว ได้แต่คิดว่าเขาควรจะทำอย่างไรให้เธอเลิกร้องไห้ ให้เธอยิ้มได้ ถ้าหากเธอไม่อยากกลับบ้านเขาจะพาเธอไปฝากใครไว้ก่อน ภาคีนั่งไล่ชื่อของผู้หญิงที่เขารู้จักและสนิทสนมด้วยอยู่ในใจ น่าเสียดายที่ตอนนี้ยายปักและแม่ไปฮ่องกง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพาเธอกลับไปที่บ้านที่ระยองหรือเอาเธอไปฝากไว้ที่อพาร์ทเมนท์ของน้องสาวได้ ไม่เป็นไร...เขาบอกตัวเอง และลองคิดหาทางอื่นๆดู รอจนกระทั่งหญิงสาวที่นั่งเคียงข้างควบคุมตัวเองได้จึงส่งโทรศัพท์มือถือรุ่นราคาไม่แพงแต่ว่าใช้การได้ดีของตนเองให้ “จะโทรหาใครก็โทร” น้ำเสียงของคนพูดทอดหางเสียงอ่อนโยนแบบเดียวกับที่ใช้พูดกับแม่และน้องสาว “เมืองนอกก็ได้นะ ไม่ว่า” หญิงสาวนั่งนิ่งก่อนจะยื่นมือรับมา น้ำใจจากคนแปลกหน้าคนนี้ช่วยทำให้หัวใจของเธอชุ่มชื้นขึ้น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอควรจะโทรไปหาใคร เหตุการณ์เมื่อครู่ช่วยให้การตัดสินใจของเธอง่ายขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เธอไม่ห่วงหรือเสียดายสิ่งที่เคยมีความสำคัญต่อการตัดสินใจนี้อีกแล้ว มัญชุสานึกอยู่สักครู่ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ รออีกสักพักก่อนจะพูดเสียงเบาเจือด้วยเสียงสะอื้นที่ยังไม่หมดดี “พี่หนิงช่วยน้องพลอยด้วย” ภาคีซึ่งไม่ได้สนใจเกิดหูผึ่งขึ้นมาทันที แต่เขายังไม่แน่ใจเท่าไรเพราะว่าคนชื่อนี้ไม่ใช่มีแค่คนเดียว อาจจะเป็นหนิงอื่นที่เขาไม่รู้จักก็ได้ “ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ค่ะ” แล้วมัญชุสาก็ส่งโทรศัพท์คืนมาให้เขา บอกเบาๆถึงสถานที่ที่เธอต้องการให้เขาไปส่ง ><><><><><><><><><><><><>< มีต่อ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 21:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คนที่มารอรับที่หน้าบ้านหลังนั้นเป็นผู้หญิงสองคน  คนหนึ่งอายุไล่เลี่ยกับเจ๊ใหญ่ แม่ของภาคีกับอีกคนเป็นผู้หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขารูปร่างป้อมกลมแก้มยุ้ย ทั้งคู่อยู่ในเสื้อคลุม บนศีรษะคนร่างป้อมมีเน็ทคลุมผมครอบผมที่ม้วนโรลเอาไว้และแน่นอนว่าสาวคนนี้ไม่ใช่หนิง อดีตคนรักเก่าของหนุ่มหน้าตี๋ผิวคล้ำ (ก็เรื่องนี้ไม่ได้บังเอิญขนาดนั้นหรอกน่า) ใบหน้าขาวของทั้งสองนั้นปรากฏความกังวลแต่เมื่อคนตัวเล็กโผเข้าไปกอดสตรีสูงอายุก็ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยนได้อย่างดี “คุณป้าใหญ่ พี่หนิงช่วยพลอยด้วย” คราวนี้มัญชุสาร้องไห้โฮ “ป้าอยู่นี่แล้วลูก ใครก็ทำอะไรพลอยไม่ได้หรอกลูก” “พ่อจะให้พลอยแต่งงานกับมัน” เสียงของหญิงสาวบอกความรังเกียจไม่ปิดบัง “พ่อเห็นว่าพลอยเป็นแค่อะไรก็ไม่รู้ที่เขาจะโยนไปให้ใครก็ได้ พ่อไม่รักพลอย” “ยายพลอย อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ” คนร่างป้อมปลอบน้องสาวที่ร้องไห้ไม่หยุด “จริงๆนะคะพี่หนิง พลอยเกลียด มันโอบพลอย จูบพลอย พลอยเกลียด เกลียดมัน” มัญชุสาพูดเสียงสั่นด้วยความขยะแขยง น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูไม่ยอมหยุดยิ่งกว่าที่ภาคีได้เห็นยามเธออยู่ในรถของเขา ราวกับว่าเธอกำลังระเบิดอารมณ์และความกดดันที่ท่วมท้นอยู่ในอกออกมา เด็กสาวกอดร่างของญาติผู้ใหญ่แน่นในขณะที่บอกเล่าความขมขื่นและเจ็บแค้นใจแสนสาหัส “พ่อไม่ห้ามมันเลย พ่อบอกว่ายังไงพลอยก็ต้องแต่งกับมัน มันเลยได้ใจ” “โอ๋ นิ่งซะนะคนดี” ป้าใหญ่ของมัญชุสาปลอบประโลม ก่อนจะมองคนร่างสูงที่ยืนพิงรถคันใหญ่อยู่ด้วยความสงสัย หลานสาวในอ้อมแขนพร่ำพูดราวกับเด็กขวัญเสีย “คุณป้าช่วยพลอยด้วย” “จ้ะๆ” สตรีสูงอายุรับคำก่อนจะส่งหลานสาวให้หญิงสาวที่มีเน็ทคลุมผม “หนิงพายายพลอยเข้าบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ขอคุยกับคนที่มาส่งพลอยหน่อย คืนนี้พลอยนอนห้องแม่ก็แล้วกัน หนิงจัดการดูแลอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าล้างตาน้องที ชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวแม่วางไว้ให้บนเตียงเรียบร้อยแล้ว” “ค่ะ” หญิงสาวร่างป้อมรับคำเบาๆก่อนจะค่อยๆพาเด็กสาวร่างบางมาสู่อ้อมแขนของเธอ และประคองพาเดินเข้าไปในบ้าน คนร่างสูงมองตามร่างบางนั้นไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าสายตานั้นบอกอะไรให้กับคนที่มองอยู่ได้รู้บ้าง “ขอบคุณนะคะที่มาส่งยายพลอย” เสียงของป้าใหญ่ปลุกภาคีให้ตื่นจากภวังค์ ภาคียกมือไหว้และสบสายตาคมกริบผู้สูงวัยกว่าด้วยอาการไม่สงบเท่าที่ควร แต่ชั่วครู่เขาก็สามารถกลับมาเป็นภาคีที่แสนจะเป็นปกติได้อีกครั้ง “ไม่เป็นไรครับ” “ไม่ทราบว่าคุณคือ..” “ผมเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของภาวัต” ภาคีแนะนำตัวเองอย่างง่ายๆ และอธิบายเหตุการณ์ที่ทำให้เขาเข้ามากเกี่ยวข้องกับมัญชุสาว่าเป็นยังไงมายังไง “พอดีวันนี้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเผอิญเจอพลอยมากับเพื่อนหลายคน ดูท่าทางเธอไม่อยากอยู่ต่อผมกำลังจะกลับเลยชวนเธอออกมา เธอให้ผมมาส่งที่นี่” “อ๋อค่ะ” ผู้สูงวัยกว่าไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านั้น “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณ...” “ภาคีครับ” เขาตอบ ดูเหมือนเธอจะรับคำอธิบายทั้งหมดของเขาโดยดุษณี แต่ชายหนุ่มที่คุ้นเคยอยู่กับบรรดาพ่อแม่ที่มีลูกสาวในแถบภาคตะวันออกของประเทศย่อมรู้ดีว่าในสายตาคมกริบนั้นมีการจับจ้องพิจารณาอย่างละเอียด แต่ถึงอย่างไรภาคีก็นึกนิยมคุณป้าใหญ่คนนี้อยู่มาก ค่าที่สามารถจัดการรับมือกับปัญหาหลายๆอย่างที่ระดมเข้ามาพร้อมๆกันได้เป็นอย่างดีและด้วยอาการอันสงบเยือกเย็น จนดูเหมือนว่าในชีวิตนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าปัญหาสำหรับท่าน “ขอบคุณคุณภาคีมาก ดิฉันเป็นห่วงยายพลอยเพราะว่าแกไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน” “ดูเธอจะร้องไห้เก่งนะครับ” เขาอดถามไม่ได้...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน “ก็มีบ้างล่ะค่ะ” สายตาคมกริบนั้นเหมือนกับมีแสงวาบขึ้นมาชั่ววินาที แต่แล้วก็กลับสงบเฉกเดิมและอธิบายให้ฟังราวกับพูดถึงเรื่องทั่วๆไปอย่างเช่นพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ “ยายพลอยออกจะขี้อ้อนสักหน่อย แต่อย่างที่คุณเห็นวันนี้มีไม่บ่อยหรอก ต้องเต็มที่แล้วจริงๆถึงจะเป็น” “หรือครับ” เขารับคำพลางครุ่นคิด เต็มที่...ก็ควรอยู่หรอก เขาไม่ได้รู้จักใกล้ชิดมาก่อนยังมองออกเลยว่าความเจ็บช้ำของเธอในช่วงเวลาที่เขาได้พบเจอนั้นมากมายแค่ไหน “ค่ะ” เสียงนั้นเรียกภาคีให้กลับคืนมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้าจากนั้นชายหนุ่มก็ไม่มีเรื่องคุยรวมทั้งผู้สูงวัยกว่าเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรอีกดังนั้นภาคีจึงลากลับ “ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยเหลือก็โทรมาที่เบอร์นี้นะครับ” “เดินทางปลอดภัยนะคะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจะต้องให้เบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้ด้วย ความจริงก็น่าจะจบๆได้แล้วเขาแค่พาเธอมาส่งไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรอย่างนี้เลย ชายหนุ่มผู้สืบทอด “ศรีลักษณา” ได้แต่นึกอย่างไม่เข้าใจตัวเองตลอดทางที่ขับรถกลับระยอง ><><><><><><><><><><>< จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 21:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เช้าวันต่อมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะวุ่นวายแค่ไหน ที่ระยอง ภาคีปวดหัวมากเลยล่ะ “โอ้ย!!!!!!” ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นนอนด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้เมื่อวันก่อนร้องลั่น ค่าที่ไม่ได้ดื่มหนักๆมาเสียนานอาการแฮงค์เลยถามหาในยามเช้าที่อากาศเย็นและแสนจะน่านอนต่อเป็นที่สุด แม่บ้านที่ดูแลกันมาแต่เล็กแต่น้อยต้องวิ่งวุ่นหาวิตามินซีมาให้กิน “น้าหวานหาไอ้ที่โฆษณาว่ากินแล้วหายแฮ้งค์ให้คีไม่ดีกว่าหรอ” ชายหนุ่มที่ปวดหัวจะเป็นจะตายบ่นก่อนจะโยนวิตามินซีเข้มข้นขนาดพันมิลลิกรัมสามเม็ดเข้าปาก ตามด้วยน้ำเปล่าแก้วโต พยายามกล้ำกลืนวิตามินขมๆลงไปในคอด้วยความทรมานสุดแสน “โอ้ย อาคี วิตามินซีน่ะแหละดีที่สุดแล้ว” แม่บ้านของเขาเท้าเอว “ใครที่ไหนเขาบอกให้ไปกินเหล้าเมายาล่ะ กลับบ้านได้รอดปลอดภัยนี่ก็นับว่าบุญแล้ว นี่ถ้าเจ๊ใหญ่รู้เข้าจะว่าไง” “โอ้ย แม่ไม่ว่าอะไรคีหรอกน่า” เขาเถียง “คีเป็นผู้ชายนะน้าหวานจะให้เรียบร้อยเป็นผู้หญิงอย่างยายปักหรือไง” “ค่า แล้วมานั่งปวดหัวอยู่นี่ดีนักหรือไง” “ก็บอกแล้วไงล่ะว่าคีเป็นผู้ชาย” “สีข้างถลอกหมดแล้วอาคี เถียงไม่ขึ้นแล้วชอบเอาสีข้างเข้าถูอย่างนี้ทุกที” “โอ้ย คีปวดหัว” ภาคีร้องลั่น เล่นเอาแม่บ้านตกใจทำท่าว่าจะไปหาวิตามินซีเข้มข้นให้เขาอีกหลายเม็ดแต่ภาคีล้มตัวลงนอนคลุมโปง “น้าหวานออกไปเถอะ คีจะนอน” “ค่า เฮ้อ ไปได้นิสัยนี้มาจากไหนก็ไม่รู้” คนที่เลี้ยงมาได้แต่บ่นกระปอดกระแปดในขณะที่เดินออกจากห้องไป ภาคีในโปงผ้าห่มคิดว่าทีนี้ล่ะเขาจะได้นอนต่อเสียที ไม่ใช่แค่นั้นหรอกน่า เสียงโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมที่น้าหวานหยิบมาฝากหลังจากที่เมื่อคืนหนุ่มคนเดียวที่เหลืออยู่ในบ้านวางทิ้งไว้ข้างล่างก็แผดดังไม่แพ้นาฬิกาปลุกเรือนละร้อยเก้าสิบเก้าที่ได้แถมมา ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์มาแนบหู ไม่ทันได้กรอกเสียงลงไปอีกฝั่งหนึ่งก็ร้องตะโกนมา “นายครับ ต้นไม้ตายครับ!” นั่นเป็นข่าวใหญ่จริงๆ และมีความสำคัญมากพอถึงขนาดที่ทำให้ภาคีตัวเด้งขึ้นมาจากที่นอน “ตายได้ยังไง” “รากขาวครับนาย” “เป็นไปได้ยังไง” เจ้านายที่ปวดหัวอยู่แล้วยิ่งปวดหัวหนักเข้าไปอีก ใครจะตายก็ตายไปเถอะ ขออย่างเดียวต้นยางอย่าตาย “แล้วมากหรือเปล่า ทำไมไม่โทรมาให้เร็วกว่านี้” “ก็ทั้งล็อตสุดท้ายที่เราเพิ่งลงนั่นแหละครับ” ลูกน้องคนสนิทรายงาน “ผมโทรมาก่อนหน้านี้แล้วแต่นายไม่รับนี่ครับ” “เออ” ภาคีพูดเสียงหนัก จะรับได้ไงในเมื่อวางไว้ข้างล่าง “ให้มันได้อย่างนี้สิ ยิ่งปวดหัวอยู่ งั้นจัดการไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะตามไปดู” โดยสรุป ภาคีก็ต้องรีบเข้าไปที่สวนยางที่ลูกน้องบอกว่าต้นไม้ตายด้วยโรครากขาว รากขาว! จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาจัดระบบให้มีการดูแลอย่างดี ปลูกก็ปลูกด้วยต้นตอตา ไม่ได้เก็บเมล็ดที่ตกอยู่ข้างต้นมาปลูกใหม่สักหน่อย แถมประสบการณ์ที่ทำมาก็ไม่ใช่น้อยที่ไหนต้นยางจะมาตายยกไร่ ตอนเตรียมพื้นที่ก็ทำตามขั้นตอน ทั้งขุดรากถอนตอต้นเดิมๆออกมาเผาหมดแล้วทำไมยังมีปัญหาอย่างนี้ได้ มีหรือคนอย่างภาคีจะยอม มันจะเกินไปแล้ว โอ้ว ความวุ่นวายในเรื่องการงานทำให้ภาคีลืมเรื่องราวเมื่อคืนไปเลย ><><><><><><><><><><>< มีต่อแหละ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 21:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาดูเหตุการณ์ทางกรุงเทพเมืองฟ้ากันบ้าง บรรยากาศที่บ้านหลังเดิมแตกต่างจากในตอนกลางคืนลิบลับ รถยนต์คันหนึ่งจอดริมรั้วด้านนอก ความสงบยามค่ำคืนหายไปพร้อมกับเสียงของชายวัยกลางคนที่ดังลั่นบ้าน “ยายพลอยพ่อบอกให้กลับบ้าน” ในห้องรับแขกนั้นมีเพียงมัญชุสาและพ่อของเธอ สุเทพ เลือกเวลามาเอาตัวลูกสาวกลับในช่วงเวลาสายที่เขารู้ว่าหลานสะใภ้ออกไปทำงานและพี่สาวใหญ่ของภรรยาต้องออกไปดูแลร้านผ้าไหมที่ห้างสรรพสินค้าซึ่งจะตัดปัญหาคนที่จะมาขวางเขาได้เป็นอย่างดี เพราะถึงแม้จะมีแม่บ้านหรือคนงานอยู่ในบ้านแต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาเป็นใคร ไม่มีใครกล้ามาขัดขวางเขาแน่ๆ “หนูไม่กลับค่ะ” คนที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นกระดานไม้สักขัดมันปลาบตอบเบาๆในขณะที่ก้มหน้าลงมองพื้นกระดานไม่ยอมมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า “กล้าขัดคำสั่งพ่อรึ” เสียงของสุเทพบอกความโมโห เจ็บใจนักที่ลูกสาวคนเดียวที่เคยเชื่อฟังเขามาตลอดเวลากลับทำอย่างนี้กับเขา เสียแรงนัก “หนูอดทนมานานแล้วนะคะ” คราวนี้เสียงคนพูดเครือตามแรงอารมณ์ น้ำตาเริ่มไหลด้วยความน้อยใจ “คุณพ่อบังคับหนูทำไม” “พลอย ใครสั่งใครสอนให้เป็นคนอย่างนี้ กลับบ้านได้ยินไหม ดีแค่แค่ไหนที่นคินทร์เขาไม่ติดใจเรื่องเมื่อคืน” “หนูไม่ยอมแต่งงานหรอกนะคะ” คราวนี้มัญชุสาเชิดหน้าขึ้นมา เสียงของเธอดังแม้ว่าจะสั่นสะท้านผิดกันก็ตาม “คุณพ่อจะมาบังคับทำไม ถ้าอยากแต่งนักคุณพ่อก็แต่งเองสิ” “เลี้ยงเสียข้าวสุก” ผู้เป็นพ่อโกรธจัดเห็นได้ชัดว่าพยายามกลั้นใจไม่ให้ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าที่นองน้ำตา “ลูกไม่รักดี” “คุณพ่อคิดแต่จะหาผลประโยชน์จากหนู” นั่นเป็นคำพูดของลูกสาว “ทำไมคะ แค่เรื่องนี้ถึงขนาดต้องขายลูกเลยหรือคะ หัวใจคุณพ่อทำด้วยอะไรกัน หนูเป็นคนนะคะไม่ใช่สิ่งของ” “ฉันเลี้ยงแกมาหวังจะให้ได้ดี อุตส่าห์หาทางโรยกลีบกุหลาบให้ไม่ชอบ ชอบแต่จะเข้ารกเข้าพง” “ถ้าคุณพ่อคิดว่าการแต่งงานกับผู้ชายอย่างนั้นแล้วต้องถูกทิ้งๆขว้างๆไปตลอดชีวิตล่ะก็หนูยอมลำบากดีกว่า” มัญชุสาเถียง ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองเอากำลังใจนี้มาจากไหน เธอไม่ยอมเอาชีวิตไปสังเวยให้กับคนอย่างนั้นเด็ดขาด คนดีๆยังมีอยู่ให้เธอได้พบได้เจอทำไมเธอจะต้องยอมให้ใครเอาเธอไปใช้เพื่อผลประโยชน์ด้วย “คุณพ่อคิดหรือคะว่าคนอย่างนคินทร์จะมารักหนูจริงๆจังๆ ยิ่งคุณพ่อให้หนูกับเขาง่ายๆอย่างนั้นเขาจะเห็นหนูเหมือนตัวอะไร คิดหรือคะว่าเขาจะยกย่องหนู ไม่มีทางเสียล่ะ” “นังพลอย” คราวนี้คนเป็นพ่อฉุนขาด มือหนาเงื้อขึ้นเตรียมตวัดลงมา มัญชุสาหลับตาปี๋ กัดฟัน เตรียมรับความเจ็บปวดด้วยใบหน้านองน้ำตา มีต่อล่ะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 22:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “สุเทพ เธอมาทำอะไรที่นี่” มัญชุสาลืมตา มองไปที่ต้นเสียง คุณป้าใหญ่ของเธอยืนอยู่ที่ประตูห้องรับแขง ใบหน้ามีริ้วรอยตามกาลเวลานั้นปรากฏความไม่พอใจอย่างยิ่ง ดวงตากลมแบบเดียวกับมัญชุสาลุกวาวด้วยความโกรธถึงขีดสุด พ่อของมัญชุสาลดมือลง ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยกล้ากับพี่สาวใหญ่ของภรรยาที่ล่วงลับไปแล้ว “ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในบ้านนี้” เสียงทรงอำนาจของสตรีวัยกลางคนที่เดินเข้ามาทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นอีกครั้ง “ผม....เอ่อ.....ผม มาตามลูกกลับบ้าน” คุณป้าใหญ่ของมัญชุสาแค่นหัวเราะอย่างรู้ทัน ดวงตาคมกริบตวัดมามองชนิดที่ทำให้คนถูกมองเย็นสันหลังวาบ “จำที่เราตกลงกับทับทิมไว้ไม่ได้หรือไง” ผู้สูงวัยกว่าเตือนความจำของชายที่เป็นน้องเขยของเธอด้วยความเยือกเย็นตามแบบฉบับของเธอ “ตอนที่ทับทิมจะเสียเขาฝากยายพลอยไว้กับฉัน แต่เธอไม่ยอม ฉันบอกแล้วนะว่าถ้าวันไหนยายพลอยวิ่งมาหาฉันวันนั้นเธอไม่มีสิทธิ์มาเอาตัวยายพลอยกลับ” “ผมกับลูกแค่....ไม่เข้าใจกันครับคุณพี่” “ตลอดเวลาที่เธอเลี้ยงยายพลอย ฉันไม่เคยเข้าไปก้าวก่าย” คุณเพชร พูดเสียงเนิบๆเมื่อสามารถควบคุมลมหายใจได้เป็นปกติ เมื่อครู่นี้ความโกรธของเธอพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ถ้าหากเธอมาไม่ทันหลานสาวของเธอจะเป็นอย่างไร หญิงสูงวัยค่อยๆผ่อนลมหายใจและพูดต่อ “แต่ถ้าหากหลานวิ่งมาหาฉันกลางดึกเพราะพ่อมันจะจับโยนให้เป็นเมียของคนที่มันไม่รักแล้วล่ะก็ฉันคงจะปล่อยหลานฉันไว้กับเธอไม่ได้” “นคินทร์รักยายพลอยนะครับคุณพี่” สุเทพพยายามบอก “เขาสัญญาว่าจะยกย่องยายพลอยไม่ให้น้อยหน้า” “ไอ้ความรักแบบนั้นฉันขอไว้ให้กับผู้หญิงอื่นเถอะพ่อคุณ” สตรีสูงอายุตัดบทเสียงเรียบ “หลานฉันไม่จำเป็นต้องได้รับหรอก คนดีๆมีอยู่เยอะ” สุเทพแค่นหัวเราะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ใครมันจะเอาผู้หญิงที่เสียไปแล้วครับคุณพี่ เมื่อคืนนี้อยู่กับผู้ชายคนไหนก็ไม่ยอมบอก แค่นคินทร์เขาไม่ติดใจเรื่องนี้ก็ดีแล้ว” “เธอคิดอย่างนั้นงั้นรึ” คุณเพชรถามเสียงเนือย “ฉันว่ากลับไปดีกว่า เสียเวลาจะมาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง หลานฉันทั้งคน จะดีจะชั่วยังไงฉันก็เลี้ยงได้ไม่น้อยหน้าใคร” “ผมเป็นพ่อยายพลอยนะครับคุณพี่” เมื่อพูดไปแล้วชายวัยกลางคนก็ได้แต่กัดริมฝีปาก ถ้าหากทำได้เขาอยากจะคว้าเอาคำพูดของตัวเองกลับคืนมาทำลายเสียเพราะสายตาที่มองมาที่เขานั้นว่างเปล่าเหลือเกิน “ใช่เธออาจจะเป็นพ่อ” คุณเพชรยิ้ม “แต่ถ้าเธอจะรู้ว่าลูกสาวอายุเท่าไรเธอก็จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์บังคับลูกมาตั้งหลายปีแล้ว อีกอย่าง ทับทิมทำพินัยกรรมไว้ว่าอะไรเธอน่าจะกลับไปอ่านทวนอีกที อ้อ ฉันจะเตือนความจำให้ก็ได้ ทับทิมให้ฉันเป็นผู้ปกครองยายพลอย” สุเทพยืนตัวแข็ง ใบหน้าชาด้วยความรู้สึกโกรธที่ถูกย้อนรอยเสียเจ็บแสบจากผู้หญิงตรงหน้า ทำไมเขาไม่เคยเอาชนะได้เลย “กลับไปได้แล้ว แล้วไม่ต้องมาอีก ถ้าฉันรู้ว่าเธอติดต่อยายพลอยก็อย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน” เสียงเรียบๆนั่นปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ สุเทพมองหน้าลูกสาวด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้น เสียงคุณเพชรดังแว่วๆ “แม่โฉมให้ใครมาถูห้องรับแขกหน่อยสิ แล้วก็ไปนิมนต์หลวงพ่อมาทีพรุ่งนี้ฉันจะทำบุญบ้าน” ><><><><><><><><><><><>< มีต่อนะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 22:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมัญชุสาไม่คิดจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก คุณเพชรา พี่สาวของแม่เธอไม่ชอบสุเทพ พ่อของเธอค่าที่ท่านเชื่อเหลือเกินว่าพ่อมีส่วนกับการตายของน้องสาวคนสุดท้องสุดที่รักของท่าน แม้ว่าในใบมรณะบัตรจะบอกว่าคุณทับทิมเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ แต่คุณเพชรากลับยืนยันว่าน้องสาวของเธอตายเพราะตรมตรอมใจมานานเกินไป ถึงอย่างไรมัญชุสาก็รู้ว่าแม่รักพ่อมากแค่ไหนและความรักของแม่นั่นเองที่ทำให้พ่อไม่กล้าทำอะไรมากมายจนกระทั่งแม่ตาย เมื่อเป็นพ่อหม้ายพ่อทำทุกอย่างอย่างเปิดเผย นั่นการเลี้ยงผู้หญิงสาวๆไว้ออกนอกหน้าและเข้าบ่อนการพนันเป็นประจำทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเพียงแค่พยายามหลบไม่ให้ใครรู้ ตัวเธอถูกส่งเข้าโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็กและไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมบ้านเท่าไร ภาพที่เธอเห็นคือแม่มาเยี่ยมเธอที่โรงเรียนพร้อมพ่อ ท่าทางของท่านทั้งคู่มีความสุขเมื่อพาเธอออกไปเที่ยวที่ต่างๆ ถ้าหากปิดเทอมกลับมาบ้านเธอก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเพราะว่าแม่จะพาเธอไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ของคุณเพชราด้วยเหตุผลว่า “มือไม้แข็งกระโดกกระเดก ต้องจับไปให้คุณป้ากวดขันเสียหน่อย” “พลอยไหว้สวยนะคะ” เธออวด “นั่งพับเพียบราบก็ได้” “จ้ะ” เสียงของแม่อ่อนโยน “แต่กุลสตรีต้องทำอะไรได้มากกว่านั่งพับเพียบแล้วก็ไหว้สวยนะจ๊ะ” ดังนั้นเธอจึงได้ไปเป็นหลานรักของคุณเพชราและสืบทอดความเป็นกุลสตรีไทยที่แม่ปรารถนาจะให้เธอเป็นมาจนครบถ้วน บางครั้งมัญชุสาก็คิดว่าการเป็นกุลสตรีและการเรียนในโรงเรียนคอนแวนต์ไม่ได้ให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องชีวิตเลย เธอถูกเลี้ยงในกรอบที่งดงาม แม่ของเธอตั้งใจจะสร้างโลกที่สะอาดบริสุทธิ์ให้กับเธอ ตลอดเวลาที่แม่ยังคงมีชีวิตอยู่มัญชุสาไม่เคยได้รับรู้ถึงความทุกข์ ความสกปรก หรือสิ่งเลวร้าย แม่ของเธอกันมันออกจากชีวิตของมัญชุสามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในชีวิตของเธอครั้งแรกเมื่อแม่เสียชีวิต แต่มัญชุสาก็ยังคงอยู่ในโลกที่ขาวสะอาดเช่นเดิม บ้านของป้าใหญ่และโรงเรียนยังคงเป็นที่ๆเธอจะใช้เวลาอยู่มากที่สุด เธอสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยรัฐบาลที่มีชื่อเสียงโดยการส่งเสียเลี้ยงดูโดยคุณป้าใหญ่แต่เธออยู่กับพ่อที่บ้าน เช้าไปเรียนและตกเย็นก็กลับบ้าน ไม่ค่อยได้ร่วมกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยมากเท่าไร เมื่อจะไปเที่ยวที่ไหนก็มีพี่ภามคอยพาไป วันหยุดก็ไปบ้านป้าใหญ่ โลกของมัญชุสามีเพียงเท่านี้ แคบๆและไม่เคยสับสนวุ่นวาย แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมผู้ปกครองของตนเองจึงไม่ใช่พ่อแต่เป็นป้า หากมัญชุสาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายคิดแต่ว่านั่นเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ หน้าที่ของเธอคือเรียนหนังสือให้ได้เกรดดีๆก็เพียงพอ ความเปลี่ยนแปลงครั้งที่สองเกิดขึ้นเมื่อเธอเรียนจบ ในวันรับปริญญา พ่อจัดงานฉลองให้เธอ เชิญคนที่ท่านรู้จักแต่เธอไม่รู้จักมา แนะนำให้เธอได้รู้จักกับนคินทร์ “นี่น่ะหรอน้องพลอย” นั่นเป็นคำพูดแรกที่เขาพูดกับเธอ ดวงตาคู่นั้นจ้องเธออย่างประเมิน มัญชุสาไม่ชอบเขา และยิ่งเวลาผ่านไป นคินทร์ยิ่งเข้ามาใกล้เธอมากยิ่งขึ้นจากการเปิดโอกาสให้โดยพ่อของเธอ ยังดีที่ตลอดเวลาภาวัตพี่ชายแสนดีของเธอคอยดูแลและกางปีกปกป้องไม่ให้เขาเข้ามาใกล้มากนัก จนกระทั่งภาวัตต้องไปทำงานที่อิหร่านนั่นแหละถึงได้เกิดเรื่อง และตอนนี้เรื่องก็ดำเนินมาถึงตอนที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านของป้าใหญ่อย่างสมบูรณ์ ตัดขาดจากพ่อบังเกิดเกล้า แต่เธอรู้ดีว่าเรื่องของเธอก็คงไม่จบง่ายๆอย่างที่เธออยากจะให้เป็น มัญชุสาได้แต่หวัง คราวนี้เธอจะโชคดีมีจอมยุทธ์ เอ้ย ใครสักคนช่วยเหลือเธออีก ><><><><><><><><><><>< ติดตามตอนต่อไป เฮ้อ โพสเสร็จซะที ไปแล้นนะจ๊ะ ว๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 8 มี.ค. 48 22:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดดดด  เฮียคีเป็นโลลิคอน จากคุณ : JingleJ - [ 8 มี.ค. 48 22:17:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โชคดีคุณป้าเก่ง :) จากคุณ : scottie - [ 8 มี.ค. 48 22:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แง โดนคุณjingleJแย่งแถวหน้าไปแล้วอ่ะ แบบว่ารอให้คุณแมวเหมียวฯลงให้จบก่อน คิดเหมือนกันเลยค่ะ เฮียคีชอบเด็ก ก๊ากกก จารอดมั้ยเนี่ย จากคุณ : ก้อนหิน - [ 8 มี.ค. 48 22:49:49 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าคุณพ่อคิดว่าการแต่งงานกับผู้ชายอย่างนั้นแล้วต้องถูกทิ้งๆขว้างๆไปตลอดชีวิตล่ะก็หนูยอมลำบากดีกว่า” <- something weired in this sentence na ka. ^^ Hahaha~ Wait to cheer P' Kee ka. ^-^ Look forward to reading the next chapter. จากคุณ : Reader - [ 9 มี.ค. 48 03:41:26 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 พลอยน่าจะมาหาป้าตั้งนานแล้วนะคะเนี่ย นี่โชคดีนะคะเนี่ย ขำภาคีอ่ะค่ะ มีการโวยใส่โทรศัพท์ของคนอื่นที่ไปปลุกให้เขาตื่นอีก เริ่มแอบสนใจพลอยลึกๆแบบไม่รู้ตัวแล้วสิคะเนี่ย เวลาที่ภาคีพูดกับน้าแล้วแทนตัวเองว่าคีนี่ น่ารักดีค่ะ เหมือนเด็กช่างอ้อนเลย อิๆ แสดงว่าเดี๋ยวนี้ไม่มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วสิคะเนี่ย ต้องเป็นจอมยุทธเนาะ 55 ตอนแรกพอได้ยินชื่อหนิง ก็นึกว่าจะเป็นแฟนเก่าของคีอีก ไม่งั้นเรื่องคงจะวุ่นวายน่าดูเลยค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : นวล - [ 9 มี.ค. 48 05:29:18 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 จอมยุทธ์พเนจรจากแดนมังกร........ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 9 มี.ค. 48 11:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ติดตามค่ะ ติดตาม น่าสงสารอาเฮียที่ถูกทิ้ง เอิ้ก.. ชอบตอนที่เฮียคี เอาโทรศัพท์ของน้องพลอยไปพูดจัง ตลกดี (คนฟังคิดไปไกลเลยนะนั่น) จากคุณ : Babe_Burin - [ 9 มี.ค. 48 11:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไหนบอกว่าเดี๋ยวก็รู้ อ่านถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่รู้อยู่ดีครับ คุณเหมียว จากคุณ : ลูนาติก - [ 9 มี.ค. 48 14:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 5555555 ทำไปได้นะนายคี คว้าโทรศัพท์ชาวบ้านมาแล้วพูดอย่างนั้นน่ะ เจ๋งจิงจริ๊งงงงงง อ่ะ แมวเหมียวอยากให้เม้นต์หนมจีนก็จะเม้นท์ แต่อย่าโกรธกันน้า หนมจีนปากไม่ค่อยดีอ่ะ (ติเพื่อก่อจริงๆนะ) อารมณ์ของเรื่องตอนนี้ ต่างจากเรื่องรักฯมากๆเลย หนมจีนอ่านแล้วเหมือนเป็นเรื่องยาวมากกว่าจะเป็นเรื่องสั้นๆ จบในตอนอย่างเรื่องรักนะคะ (....เอ....ว่าแต่ ตกลงเป็นเรื่องสั้นรึป่าวน้อ???? หุหุ หนมจีนเชียร์ให้เขียนเป็นเรื่องยาวนะ จะได้มีอ่านนานๆ อิอิ) อีกอย่างที่หนมจีนสะดุด คือ ตอนภาคีคุยกะน้าหวานน่ะค่ะ ไม่รู้จิ บทสนทนาตรงนั้น หนมจีนว่าเหมือนผู้หญิงเป็นคนพูดมากกว่า หรือเป็นเพราะชื่อ คี เหมือนชื่อผู้หญิงอยู่แล้วก็ไม่รู้ สุดท้ายคับ....(อันนี้หนมจีนจุกจิกไปรึป่าวไม่รู้) "อีกอย่าง ทับทิมทำพินัยกรรมไว้ว่าอะไรเธอน่าจะกลับไปอ่านทวนอีกที อ้อ ฉันจะเตือนความจำให้ก็ได้ ทับทิมให้ฉันเป็นผู้ปกครองยายพลอย” เอ่อ...ตามกฏหมาย พ่อและแม่มีอำนาจปกครองบุตรผู้เยาว์ทั้งคู่นะคับ โดยหลัก ถ้าใครคนหนึ่งตาย อีกคนก็จะมีอำนาจปกครองต่อไป จะอ้างว่า แม่ที่ตายทำพินัยกรรมให้คนอื่นเป็นผู้ปกครองไม่ได้คับ เว้นแต่ จะตายทั้งคู่นั่นแหล่ะ แต่คุณป้าอ้างถูกแล้วคับว่า พลอยบรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่อยู่ในอำนาจปกครองของพ่อต่อไปคับ ....สงสัยคราวหน้า แมวเหมียวจะตอบหนมจีนว่า ลงชื่อเฉยๆ ไม่ต้องเม้นท์ก็ได้แน่ๆเลย งือ จากคุณ : หนมจีน - [ 9 มี.ค. 48 18:17:06 A:130.88.47.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 :D จากคุณ : xyz - [ 9 มี.ค. 48 23:53:01 A:202.5.83.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาลงชื่อจ๊า อ่านแล้วน๊ะ.....เรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องทรี่ยาวน่าดู จากคุณ : liro - [ 11 มี.ค. 48 11:26:03 A:210.86.128.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงชื่อจ้า ตอนนี้ยาวดีจังเลย จากคุณ : tukkatun - [ 11 มี.ค. 48 22:23:19 A:203.113.45.168 X:203.151.140.112 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จริงๆอยากจะทวงเรื่องรักตอน 5 แต่มีภาคพิเศษมาคั่นเวลาก็หยวนๆกันไป ตาคีคิดเลี้ยงต้อยซะแล้ว ยังไงรอตอน 5 นะจ๊ะ จากคุณ : bubu - [ 12 มี.ค. 48 14:30:56 A:61.116.144.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืมๆ อาคีเลี้ยงต้อย....... เอิก.............. p.s. กี่ตอนจบคะ หุหุหุ เพิ่งสอบเสร็จละ เพราะคณะเราเป็นคณะที่สอบเสร็จคณะสุดท้ายในมหาลัยเลย ข้อสอบทำได้มั้ย.....อย่าถาม รู้แต่ว่า สอบเสร็จแล้ว ^ ^ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 12 มี.ค. 48 15:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ท่าทางเรื่องจะวุ่นๆ แหะ  แล้วอาคีจะมาเจอกับน้องพลอยอีกได้ยังไงเนี่ย สงสัยจัง จากคุณ : Z_Satsuki - [ 13 มี.ค. 48 19:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มานจะเป็นไงต่อเนี่ย  อยากรู้จัง ^___________^ จากคุณ : namtanzay - [ 15 มี.ค. 48 10:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อไหร่จะมาซะทีคะ จากคุณ : โนโน - [ วันเนา (14) 17:00:52 A:161.73.48.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ อยากรู้เรื่องต่อจะแย่แล้ว จากคุณ : imjung - [ 18 เม.ย. 48 21:47:36 A:202.5.80.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่ะ..รอตอนต่อไปคร้าบบบบ จากคุณ : NaiYing - [ 3 พ.ค. 48 09:49:14 ]