chapter1-3อยู่กระทู้ล่างๆนะคะ

Chapter 4 : คอนเสิร์ตที่มีแต่เสียง

Eros วงดนตรีร็อคหน้าใหม่ที่ใครๆต่างจับตามอง และสาวๆต่างคลั่งไคล้ กำลังจะมีคอนเสิร์ตตอนเย็นวันนี้ ที่ชินสะ ฮอลล์ ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาทั่วสารทิศ งานนี้ มีหลายคนที่ดีใจ และก็อีกหลายๆคนที่เสียงใจ...หนึ่งในนั้น คือ ฮินาโนะ นักศึกษาสาวสาขาวรรณคดีศาสตร์...

วันเสาร์ ฮินาโนะไปที่หอสมุดแต่เช้า แบกเอาความผิดหวังเล็กๆไปด้วย เธอไม่เชื่อตัวเองสักเท่าไหร่ว่าทำไมถึงอยากจะได้บัตรคอนเสิร์ตครั้งนี้นัก ก็เพราะเธอไม่เคยคิดจะไปเต้นเย้วๆในคอนเสิร์ตเลยน่ะสิ แล้วอีกอย่างดนตรีแรงๆอย่างนั้น ฮินาโนะไม่สามารถทนฟังได้นานกว่า 20 นาทีเลยด้วยซ้ำ ...แต่เพราะอะไรนะ คราวนี้

“เอ่อ..โรมิโอแอนด์จูเลียต เป็นวรรณกรรมที่ทุกคนรู้จักดี ...เอ่อ..จะรู้จักดีเกินไปรึเปล่านะ โธ่”

“ นี่ หนู จะ 5 โมงเย็นแล้วจ้ะ หอสมุดจะปิดแล้ว” ป้าบรรณารักษ์เข้ามาเตือนเธอ
“ อ๋อค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

ฮินาโนะยืมหนังสือเรื่องโรมิโอกับจูเลียตไปด้วย เธอเดินกลับบ้านด้วยดวงตาเลื่อนลอย เดินไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ในหัวสมองกลับมีภาพความทรงจำปรากฏ
----------------

“ นี่ๆ ยัยนั่นนั่งอ่านอะไรอยู่ได้คนเดียว ยิ้มอีกต่างหาก ฮ่าๆ ท่าจะบ้า”

---------------

แล้วฮินาโนะก็ตื่นจากภวังค์เพราะเสียงคนฮือฮานับพัน
“ Eros Eros Eros!!”

“ นะ..นี่เรา เดินมาตรงนี้ทำไมเนี่ย”
เธอตกใจ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้า ฮอลล์ที่จัดแสดงคอนเสิร์ตของ Eros นั่นเอง!!

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม อากาศเริ่มเย็นลง เสียงดนตรีเริ่มดังกระหึ่มออกมาจากฮอลล์นั้น คอนเสิร์ตได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...
ฮินาโนะกลับนั่งลงข้างๆประตูทางเข้าด้านข้างของฮอลล์นั่น เธอเห็นแสงไฟสว่างจ้าลอดออกมาจากช่องประตู ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีทุกชิ้นที่บรรเลงอย่างเร้าอารมณ์
เสียงเบสที่ดังหนักแน่น เสียงกลองที่กระหน่ำรุนแรงเป็นจังหวะ เสียงร้องที่ออกรสชาติ และเสียงกีต้าร์ไฟฟ้าที่ถูกบรรเลงอย่างกลมกลืน

....นั่นคือ Eros

“ ฮิโรยูกิคุงๆๆๆ”
“ ได้ยินแต่คนร้องเรียก ฮิโรยูกิ เสียงเรียกโคนิชิคุง ยังเบากว่าอีก โธ่ แต่ฉันว่ายังไงโคนิชิคุงก็ดูเท่กว่า”

คอนเสิร์ตดำเนินยาวนานต่อเนื่องเป็นเวลา 2 ชม. ฮินาโนะยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ..คอยฟังเสียงกีตาร์นั่น กีตาร์ที่โคชิคิคุงเล่น...
“ ฮิโรยูกิคุงๆๆๆ”
“ เอาอีกแล้ว ไม่มีใครคิดจะเชียร์โคนิชิคุงเลยรึไงนะ ..ฉันเชียร์เองก็ได้”
ฮินาโนะลุกขึ้นยืนและตะโกนสุดเสียง

“ โคนิชิคุง!! โคนิชิคุง!! โคนิชิคุง!! ” …เธอหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำเพราะความเย็นของอากาศ

“ เรียกผมเหรอ”
“อ๊ะ!!”
ฮินาโนะหันควับไปยังคนที่เปิดประตูออกมา ผู้ชายตัวสูงในชุดสีดำ
“ คะ..โคนิชิคุง”

และแล้วเธอก็หน้ามืดและล้มลงไป

“ ดะ..เดี๋ยวสิ นี่ๆ ตื่นสิ”
----------------------


ฮินาโนะตื่นขึ้น เธอมองเห็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่กว้างมากนัก บนผนังห้องบุด้วยที่กันเสียงอย่างดี เธอนอนอยู่บนโซฟานิ่มๆ ในห้องมีเครื่องดนตรีมากมาย ตั้งวางไว้

“ นี่ ตื่นแล้วเหรอ”
ผู้ชายผมสีทองสั้น ใบหน้าเรียวเล็ก ดูดีมากทีเดียว ที่ปีกจมูกข้างซ้ายเจาะห่วงสีดำเอาไว้ด้วย เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย
“ อ๊ะ!! เอ่อ คุณๆ..เอ่อ” ฮินาโนะถอยตัวออกห่าง

“ ฉัน...ฮิโรยูกิ”

“หา!! แล้ว..แล้วโคนิชิคุงล่ะคะ”
ฮินาโนะถามเขาด้วยความตกใจ

“เธอนี่แปลกจัง ไม่ค่อยเคยได้ยินใครเรียกเจ้านั่นว่า โคนิชิคุงเลย”

และแล้วก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา เขาผมสีดำสนิท ยาวประมาณบ่า รูปร่างผอมแต่สมส่วน ใบหน้าเรียวได้รูปเช่นกัน

“ ฮิโรยูกิ ซ้อมได้แล้ว ซ้อมๆ”
“ เพิ่งเล่นคอนเสิร์ตเสร็จ จะซ้อมอีกแล้วรึไง นี่ ยัยนี่ ตื่นแล้วนะ”
ฮิโรยูกิชี้มาที่ฮินาโนะ เธอเบิกตากลมโต..บนใบหน้ามีหยดเหงื่อเล็กๆ เธอตื่นเต้น ก็ในเมื่อคนที่เดินเข้ามาคือ โคนิชิคุงน่ะสิ

“ อ้าว! หลับไปนานเลยนะ”
“ โคนิชิคุง”
“อ๊ะ! เพิ่งเคยเจอแฟนเพลงเรียกผมอย่างงี้นะเนี่ย เขินจัง ปกติก็จะเป็น มิยะคุง มิยะจัง ว่าแต่ใครใช้ให้ไปนั่งอยู่ตรงนั้นตอนกลางคืนกันล่ะ หนาวออกจะตาย ”

มิยะ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮินาโนะ และเสยผมข้างหน้าของเขาขึ้น เอาหน้าผากแตะบนหน้าผากของเธอ ฮินาโนะหน้าแดงขึ้นทันที

“ นี่ ตัวยังรุมๆอยู่นะ เป็นไข้นี่เอง มิน่า หน้าแดงมากเลย”
เขาถอนหน้าผากออกมา ..ฮินาโนะถอนหายใจ

“ จำ ..จำฉันไม่ได้เหรอ โคนิชิคุง เอ่อ..ฉัน..ซูกะโมริ ฮินาโนะ ไงล่ะ เพื่อนร่วมชั้นตอน..ตอน ม.4”

มิยะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเธออีก ดวงตาโตสีน้ำตาลของเขาบ่งบอกอาการครุ่นคิด..

“ อ้อ!! ยัย...ยัยแว่น!!”
มิยะชี้หน้าเธอ และยิ้มอย่างเริงร่า ทำเอาฮินาโนะสะดุ้งและใบหน้ามีสีเลือด

“ แต่ว่า ผมยาวขึ้นตั้งเยอะ แล้วก็..ไม่ได้ใส่แว่นนี่นา”
“ ฉัน..ฉันใส่เลนส์น่ะ”

มิยะยิ้ม
“ ดูน่ารักขึ้นนะ..”
“...”
ทำเอาฮินาโนะหน้าแดงขึ้นไปอีก

“ นี่ๆ เลิกจู๋จี๋กันได้แล้ว รีบไปส่งเขาสิ เขาเป็นไข้อยู่นะ ..แล้วจะได้มาซ้อม”
ฮิโรยูกิพูดตัดบท

มิยะแนะนำฮินาโนะให้ฮิโรยูกิรู้จัก เขาใช้คำว่า “เพื่อนเก่า” ทำให้ฮินาโนะรู้สึกขัดๆเขินๆ ก็เพราะความจริง น่าจะใช้แค่คำว่า “ เพื่อนร่วมห้องเรียน” ..แค่นี้ น่าจะถูกกว่า ส่วนเพื่อนร่วมวงอีก 2 คน ( จุนและไดสุเกะ ) ยังไม่มาถึง

“ หวัดดี คราวหลังก็ไม่ต้องลงทุนนั่งรอหรอกนะ ลำบากคนอื่นเค้า”
ฮิโรยูกิบอกเธอ
“ อ๋า เจ้านี่ พูดอย่างงั้นได้ไง ไม่คิดก่อนพูดเลยนะ”
“ อะ..ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็บ้าจริงๆนั่นล่ะที่ไปนั่งตรงนั้น”

ฮินาโนะรู้สึกไม่พอใจนิดๆที่นายคนนั้นพูดกับเธออย่างนั้น แต่ก็ช่างเถอะ อย่าไปสนใจคนที่มีดีแต่หน้าตาอย่างนั้นเลย

มิยะพาฮินาโนะเดินออกนอกตึกที่อยู่ พวกเขาต้องขึ้นบันไดราว 20 ขั้น เพื่อออกมายังพื้นถนน ใช่แล้ว..ห้องเมื่อสักครู่เป็นห้องซ้อมดนตรีลับของวง อยู่ชั้นใต้ดินของตึกเก่าๆแห่งนี้ ด้านบนติดป้ายว่าร้านตัดผม ซึ่งไม่เคยเปิดเลยสักวัน มองตรงไปฝั่งตรงข้ามของถนนมีร้านสะดวกซื้อเปิดไฟสว่างอยู่ตลอด 24 ชม.

ฮินาโนะถลกแขนเสื้อมองดูนาฬิกา ตอนนั้นเป็นเวลา 5 ทุ่มครึ่ง มิยะพาเธอเดินอ้อมไปหลังตึก มีมอเตอร์ไซค์สีดำเป็นเงาจอดอยู่ เขาหยิบหมวกกันน็อคยื่นให้เธอ

“ บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“หา!! อะ..เอ่อ..ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันขึ้นรถบัสกลับได้”
“ รู้เหรอ ว่าที่นี่มันที่ไหนน่ะ คนละที่กับคอนเสิร์ตนะ”
“ งะ...งั้นเหรอ ”
ฮินาโนะก้มหน้าลง …เธอค่อนข้างตื่นเต้นแต่ก็กังวลใจในที
พ่อกับแม่จะว่ายังไงบ้างที่เธอกลับบ้านเอาป่านนี้ เธอไม่กล้านึกถึง แม้ว่าพ่อกับแม่จะเป็นพ่อแม่ที่ใจดีและตามใจฮินาโนะมาตลอด แต่คราวนี้ ฮินาโนะเองก็คิดว่ามันเกินไป โชคดีที่เธอปิดโทรศัพท์มือถือไว้ ไม่งั้นแม่คงโทรเข้ามาทุก 5 นาที เป็นแน่

มิยะมองเธอที่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก แล้วก็ยิ้ม
“ ฮินาโนะจัง นี่ยังเหมือนเดิมไม่มีผิดเลยนะ”

ฮินาโนะสะดุ้ง ก่อนที่จะมองเขาด้วยความสงสัย
“ ยะ..ยังไงคะ”

“ ฮะๆๆ เหมือนเดิมจริงๆ ก็ตรงที่ยังเป็นเด็กดีที่น่าเอาเป็นตัวอย่างน่ะสิครับ ฮิฮิ”

“ ฉันเป็นลมไปเหรอ”
“ ใช่ โชคดีที่ผมออกมาตอนนั้น”
“ คอนเสิร์ตยังไม่จบไม่ใช่เหรอ ก็ฉันยังได้ยินเสียงเรียก ฮิโรยูกิอยู่เลย”
“ จบแล้วล่ะ แต่แฟนเพลงก็คือแฟนเพลง ร้องไปงั้นแหละ หวังให้เจ้าฮิโรยูกิโผล่ออกมาอีก”

ฮินาโนะรับหมวกกันน็อคเข้ามาสวมไว้บนศีรษะ รู้สึกว่ามันจะใหญ่แล้วก็หนักมากทีเดียว เธอขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายมิยะ

“ นั่งเหมือนกับจะกินข้าวเลย เกาะหลังไว้แน่นๆสิ เดี๋ยวตกมาไม่รู้ด้วย”
“อะ..อืม”
เธอยื่นมือทั้ง 2 จับที่เอวของเขาไว้ แล้วมิยะก็เร่งสปีดเครื่องยนต์เต็มที่ เร็วจนฮินาโนะต้องกอดตัวมิยะแน่น

“ นี่ แล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าไปในฮอลล์ล่ะ”
มิยะพูดกับเธอ เสียงของเขาถูกกลบด้วยเสียงของเจ้ามอเตอร์ไซค์คันนี้
“ ว่าอะไรนะ!!”
ฮินาโนะตะโกนถาม มือทั้ง 2 ข้างยังคงเกาะแน่นที่เสื้อคลุมสีดำของมิยะ
“ ผมถามว่า ทำไมถึงไม่เข้าไปในฮอลล์!!”
มิยะตะโกนตอบบ้าง

“ ก็..ก็ไม่มีบัตร อ๊ะ!! ฉันแค่เดินผ่านมา!!”
ฮินาโนะอายเกินไปที่จะบอกเขาว่าเธอไปต่อคิวซื้อบัตรไม่ทัน แต่ว่าฮินาโนะดูจะโกหกไม่เก่งเอาซะเลย มิยะยิ้มและเร่งสปีทให้เร็วขึ้นไปอีก

ฮินาโนะกอดตัวมิยะเอาไว้แน่น เธอรู้สึกว่าได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆออกมาจากตัวของเขา ในหัวสมองตื้อไปหมด ไม่ได้ยินเสียงอะไร ...นอกจากเสียงของมอเตอร์ไซด์คันนี้

เวลา ตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนพอดี ไฟในบ้านของฮินาโนะยังเปิดอยู่ มิยะจอดรถคันสวยของเขาตรงหน้าบ้านพอดี

“ ขอบคุณค่ะ”
ฮินาโนะจังพูดแล้วโค้งตัวลง

“ ฮ่าๆๆ เพิ่งเคยเห็นคนโค้งขณะใส่หมวกกันน็อคนี่ล่ะ ตลกจังเลย”
“ อ๊ะ!! ขอโทษ มิน่ารู้สึกหนักๆ”
ฮินาโนะร้อนรนถอดหมวกออก เธอหน้าแดงยิ่งขึ้นด้วยความอาย มิยะเอาแต่หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ก่อนที่จะหยิบหมวกนั่นเข้ามาสวม
เขาขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซค์ของเขา แล้วหันมา

“Eros มีแฟนเพลงเพิ่มขึ้นอีกคน”
“ ฉะ..ฉันจะเชียร์นะ”
“ ฮ่าๆๆ ขอบคุณครับ ดีใจนะที่ฮินาโนะเชียร์ผม”
“เอ๋”

มิยะสตาร์ทเครื่องออกไป เขาหันกลับมาโบกมือ และตอบเสียงดัง

“ ก็ตะโกนเรียกชื่อผมตั้ง 3 ที ก็ต้องเชียร์ผมน่ะสิ!!”

เวลาเที่ยงคืน มีรถมอเตอร์ไซค์สีดำทะมึน วิ่งอยู่บนท้องถนน และมีเด็กสาวอีกคนที่ถูกพ่อแม่ว่ากล่าว
แม้ว่าจะถูกบ่นจนหูชา แต่ฮินาโนะกลับล่องลอยไปไหนแล้ว เธฮรู้สึกปั่นป่วนในท้องชอบกล....


To be continued…