>>>   ซากกวี   <<<

@ กระหวัดรุ้งรุ่งเรืองแล้วร่วงโรย
แหบโหยเสาะหาทิพย์กระยาหาร
อันเอมโอษฐ์โอชาตะละกานท์
กลับไร้ซึ่งแก่นสารสรณะครอง

@ วะวาบวับที่แจ่มแอร่มหล้า
ก็พลันสูญสิ้นค่ามิอาจสนอง
หายห่างสร่างซ่ามิอาจปอง
ระเรื่องรองทองกวีหลบรี้ไป

@ สายเสียแล้วละ ฤา สิเนหาหาย
รสลลายเสนาะฉันท์ที่ฝันใฝ่
เพลงกาพย์ราพณาสูรจากไผท
เหตุไรรอนสว่างห้างคำกลอน

@ ฤ ผู้คนไม่ดูดายกลายเป็นบ้า
มรรคาชีวินกลับผินผ่อน
จึ่งเปลี่ยนแปรแดด้วนดับอาทร
ให้เลื่อนรายถ่ายถอนห่อนอารมณ์

@ วรรณศิลป์บินโบยโกยหนีลับ
บ่อาจจับคว้าได้ดังประสงค์สม
ผิว์พิรุณถ้อยคำอดพร่างพรม
อวิชชาข่มขมขื่นมิวางวาย

@ เมื่อนั้นแลโลกาภินาศครอง
ครอบคลุมผองมนุษย์ทุกขุมข่าย
เหตุด้วยวรรณศิลป์ภินท์ทลาย
ตกตายรายทางถูกหมางเมิน

@ คงเหลือแต่ซากกวีวาดไว้หว่างสือ
ให้บันลือเนานานสารสรรเสริญ
จารจารึกสุนทรีย์ที่เพลิดเพลิน
แม้คนเมินยังยั้งอยู่คู่แผ่นดิน...ฯฯ

ปัจฉิมลิขิต  เครื่องหมายนี้ @ แทนตาไก่ แล ฯฯ แทนอังคั่นคู่ (ตามใจตัวนัก)