ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) "อ้อ! เอาแต่ฟังเพลงเพลินสินะ...  แม่เขาร้องกล่อมหลานน่ะ ลูกชายลูกสะใภ้ผมยังอยู่ช่วยงานศพที่วัดโน่น อาจารย์คงเจอแล้วกระมัง" ชายสูงวัยพยักเพยิดไปทางภรรยาที่ยกน้ำเย็นมาให้แล้วขอตัวกลับไปดูหลานในบ้าน   "หมดคนรุ่นผมก็ไม่มีใครร้องแล้วล่ะ อาจารย์ ถึงประกวดร้อง ก็เหมือนใส่สายออกซิเจนให้คนไข้โคม่าอยู่ต่อได้อีกหน่อย เพราะถ้าถามว่าเด็กที่มันมาแข่งนี่เข้าใจจริงๆ ไหม ผมว่าน้อยมาก ครูบางคนก็สอนได้แค่เนื้อกับทำนอง บางทีครูเองยังไม่เข้าใจสาระจริงๆ ของเพลงเลย อาจารย์ว่าไหม" "ครับ... อย่างท่อน 'เจ้าขุนทองไปปล้น ป่านฉะนี้ไม่เห็นมา' ไปถึง 'ขุนศรีจะถือฉัตร ยุกกระบัตรจะถือธง ถือท้ายเรือหงส์ ปลงศพเจ้าพ่อนา' ผมเคยคิดว่าคนโบราณนี่แปลกที่เอาเรื่องโจรที่ออกไปปล้นเขา แต่เมื่อตายแล้วกลับมีคนยกย่องจัดงานศพให้ใหญ่โตมาร้องกล่อมลูกนอน เพิ่งมาเข้าใจตอนหลังนี่เองครับว่า คำว่า 'ปล้น' ในที่นี้ ไม่ใช่การพากันไปขโมยของชาวบ้าน แต่เป็นเรื่องของคนที่ไปปล้นค่ายทหารฝ่ายตรงข้ามจนตัวตาย คนจะจัดงานศพให้อย่างสมเกียรติก็สมควรแล้วต่างหาก" "นั่นปะไรล่ะ..." อดีตนายตำรวจหัวเราะ หากทำสีหน้าจริงจังในเวลาต่อมา "สำหรับผมนะ อาจารย์ อะไรควรเปลี่ยนก็ต้องเปลี่ยน เรื่องอดีตบางเรื่องมันก็อยู่กับคนในสังคมปัจจุบันไม่ได้แล้ว  ผมว่ายกให้เป็นเรื่องของอดีตไปเถอะ แทนที่จะอ้างเรื่องอนุรักษ์กันตะพึดตะพือ ขุดขึ้นมาทำกันแบบเสียมิได้ หรือทำไปแบบผิดๆ ถึงของเก่าจะอยู่ได้ก็อยู่อย่างอิหลักอิเหลื่อเต็มทน สู้ยอมปล่อยให้ตายไปอย่างมีค่าให้คนคิดถึงเสียดีกว่า"   เป็นความคิดเห็นที่ดุเดือดอยู่สักหน่อย แต่เป็นอีกมุมหนึ่งที่น่าสนใจทีเดียว... และทำให้ผมสิ้นสงสัยว่าทำไมแฟนถึงอยากให้ผมคุยกับเขาให้ได้ เขาวางกรรไกรลง ปัดเศษกระดาษออกจากตัก คลี่กระดาษที่ตัดเสร็จแล้วออก ผมจึงเห็นว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นคือธงสีขาวรูปร่างคล้ายตัวขุนในหมากรุกหรือรูปเจดีย์ มีชายยาวลงมาสามชายอย่างที่เรียกกันว่า 'ตุงสามหาง' ใช้สำหรับถือนำศพไปปลงยังสุสานในงานศพของคนภาคเหนือ  ว่ากันว่าผู้ตายมีรูปร่างอ้วนผอมอย่างไร ตุงก็มักจะมีรูปร่างอย่างนั้น  ซึ่งอาจอธิบายได้ว่า เนื่องจากอาศัยอยู่ใน'คุ้มวัด'หรือชุมชนที่มีวัดวัดหนึ่งเป็นศูนย์กลางเดียวกัน เป็นคณะศรัทธาของวัดเดียวกัน คนตัดตุงและคนตายจึงต่างเห็นหน้าคุ้นตากัน เมื่อตัดตุงใช้ในงานศพก็จะตัดให้เข้าลักษณะของผู้ตาย แต่ถ้าเป็นตุงสามหางแบบคนในเมืองเดี๋ยวนี้ซื้อใช้ โอกาสที่ตุงจะมีรูปร่างตรงกับตัวก็แทบเป็นไปไม่ได้ เพราะตุงที่ขายล้วนทำมาในขนาดเท่าๆ กันหมด จากนั้นเขาก็ใช้กระดาษตะกั่วสีเงิน-ทองที่ตัดเตรียมไว้แต่งตุงให้สวยงาม ทำไปก็สนทนากับผมไปด้วย "ผมสังเกตอะไรในคำพูดของอาจารย์อยู่อย่าง... อาจารย์ว่าพวกโจร พวกปล้น คนทำผิดกฎหมายเป็น 'คนเลว' ไม่ควรได้รับการยกย่องสินะ  แต่โจรอย่างโรบิน ฮู้ด หรือ อาร์แซน ลูแปงนี่ล่ะ ทำไมคนถึงชื่นชมกันนัก"   "ช่างเถอะ อาจารย์... อย่าถือสาที่คนแก่พูดเรื่อยเปื่อยเลย โจรมันก็คือโจรวันยังค่ำนั่นแหละ" เขาคงจะเห็นผมเงียบไปจึงเงยหน้าจากงานขึ้นมายิ้มให้  แล้วใช้ปากกาหมึกดำเขียนชื่อผู้ตายลงบนตุง     "อาจารย์ไม่ได้มาที่นี่เพื่อฟังเพลงกล่อมเด็กอย่างเดียวกระมัง" "ครับ" ผมรับ "ผมสนใจเรื่องการรวมตัวกันของชาวหมู่บ้านนี้ในเรื่องการต่อสู้กับผู้มีอิทธิพลที่เข้ามาครอบครองที่ดินเพื่อสิทธิในที่ทำกิน จนท้ายที่สุดฝ่ายนั้นก็ยอมถอยออกจากพื้นที่ ไม่แน่ว่าอาจมีอะไรบางอย่างเป็นตัวเร่งให้การรวมตัวเพื่อต่อรองกับอำนาจเกิดเร็วขึ้น จากการที่ผมสังเกตเห็นชาวบ้านมาช่วยงานศพนายทองที่วัดจำนวนมาก โดยเฉพาะคนรุ่นสี่สิบ-ห้าสิบปีขึ้นไปนี่เยอะเป็นพิเศษ ถ้านับย้อนไปก็คงจะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกับนายทองที่อยู่ในช่วงที่เกิดเหตุการณ์พอดี ผมเลยคิดว่านายทองคงเป็นคนสำคัญในกระบวนการนี้... ผมเลยอยากรบกวนขอความรู้และความเห็นจากพ่อหลวงซึ่งเป็นฝ่ายราชการที่อยู่ในพื้นที่ตอนนั้นด้วยน่ะครับ" พ่อหลวงสวัสดิ์มองชื่อของบุคคลที่อยู่บนหน้าตุงแล้วย้ายมามองผมนิ่ง คล้ายชั่งใจ "ได้สิ อาจารย์ "   ********************** พ่อหลวงสวัสดิ์เล่าว่าเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน...   ยามนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างชาวบ้าน ข้าราชการ กับผู้มีอิทธิพลในหมู่บ้านเกาะเกี่ยวกันไว้ด้วยผลประโยชน์และความหวาดกลัว แม้จะเข้ามาภายหลัง แต่ผู้มีอิทธิพลที่อ้างตนเป็นเจ้าของสิทธิในที่ดินนั้นกลับกำอำนาจที่เหนือกว่า เพราะที่ดินทำกินคือสิ่งสำคัญที่สุดในสังคมเกษตรกรรม ชาวบ้านส่วนใหญ่ซึ่งเลี้ยงชีพด้วยการเพาะปลูกจึงจำต้องเช่าที่ดินในอัตราที่ไม่เป็นธรรม และชาวบ้านอีกส่วนหนึ่งที่เข้าไปทำงานให้ผู้มีอิทธิพล ด้วยต้องการเงินจำนวนมากสำหรับเลี้ยงปากท้องของหลายชีวิต ก็ต้องกลายเป็นลูกไล่ให้พวกลูกสมุนที่ผู้มีอิทธิพลนั้นพาติดตัวมา และถูกใช้ให้คอยกีดกันขับไล่ชาวบ้านด้วยกันไม่ให้เข้ามาบุกรุกในเขตที่อ้างว่าเป็นที่ดินของตน   ทางราชการเองก็ไม่อาจเป็นที่พึ่งให้ได้มาก ในเมื่ออีกฝ่ายได้ใช้สิทธิในที่ดินของตนตามกฎหมายทุกประการ ฝ่ายชาวบ้านเสียอีกที่ถูกมองว่าเป็นคนทำผิดกฎหมาย เพราะเป็นพวกบุกรุกป่า บุกรุกทรัพย์สินของแผ่นดิน เจ้าของที่เขาให้อาศัยผืนดินเป็นที่อยู่ที่กินพอไม่อดตายก็ถือเป็นบุญอยู่เท่าใดแล้ว ทำไมต้องทำเป็นเรื่องมาก และบางเรื่องที่เจ้าของที่กระทำไม่ถูกต้องตามกฎหมายก็ถูกกลบเกลื่อนเสียด้วยอำนาจเงิน หรือผลประโยชน์อย่างอื่น ชาวบ้านไม่มีทางเลือกมากนักระหว่าง...จะยอมเพื่อเอาชีวิตรอด หรือ จะสู้เพื่อให้ครอบครัวเดือดร้อน... ไม่น่าแปลกใจเลย หากตำรวจอย่างเขาซึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาประจำการในตำแหน่งผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรตำบลจะถูกชาวบ้านมองด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ภายหลังก็เริ่มดีขึ้นเมื่อเขาเข้าไปพบปะพูดคุยเพื่อรับรู้ปัญหา ภายใต้ภาพของผิวน้ำที่สงบนิ่งและสั่นไหวเป็นระลอกเล็กๆ เพราะความหวาดกลัว คลื่นของความไม่พอใจของชาวบ้านได้ก่อตัวหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เช่นกันกับความสัมพันธ์ที่เข้มแข็งขึ้นของคนในชุมชน การลุกขึ้นแข็งข้อหรือต่อต้านอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่แสดงออกมาเป็นรูปธรรมชัดเจน หากอยู่ในลักษณะที่เมื่อพบว่าเพื่อนบ้านของตนถูกกลั่นแกล้งจากผู้มีอิทธิพลโดยยืมมืออำนาจรัฐ เช่น ถูกแจ้งความว่าบุกรุกที่ดินของตนโดยอ้างสิทธิตามเอกสารสิทธิ์ที่ตนได้รับ หรือเข้าไปลักขโมยสิ่งของซึ่งอาจจะเป็นมะม่วงแค่ผลเดียว ก็จะช่วยเหลือให้หนีไปจนกว่าเรื่องจะสงบ หรือเป็นพยานให้พวกตนรอดพ้นจากการกล่าวหาไปเสีย ในที่สุด เรื่องราวก็มาถึงจุดแตกหัก เมื่อนายทอง หนุ่มชาวบ้านที่ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารแล้วกลับมาทำไร่ทำนาที่บ้านได้ไม่นานนักได้บุกเข้าไปยิงผู้มีอิทธิพลรายนั้นตายคาบ้าน ก่อนเกิดเหตุประมาณหนึ่งสัปดาห์... เอื้อง เมียนายทองที่กลับไปเยี่ยมแม่ที่ป่วยในอีกหมู่บ้าน ครั้นถึงกำหนดกลับก็ไม่กลับ จนรุ่งเช้า ฝ่ายนายทองว่าจะไปตามหา ก็มีคนบอกว่าเจอเอื้องนอนตายหน้าแช่น้ำที่ไขเข้าแปลงนา สิ่งที่น่าประหลาดคือ เธอจมน้ำอยู่ในแปลงนาฝั่งติดกับป่าข้างทางแทนที่จะจมอยู่กับแปลงนาฝั่งที่อยู่ติดกับถนนหรือทางที่คนใช้เดินกันตามปกติ ยามนั้น ชาวบ้านต่างพากันสงสัยว่า เอื้องซึ่งเป็นคนงามคนหนึ่งและถูกตาต้องใจผู้มีอิทธิพลอยู่ไม่น้อยอาจถูกลูกน้องของฝ่ายนั้นฉุดคร่าพาไปให้นายระหว่างกลับบ้าน แต่ขัดขืนจึงถูกฆ่าแล้วเอาศพมาทิ้งไว้ ทำทีว่าจมน้ำตาย "แต่ความจริงที่ผมพบตอนหลังน่ะ มันร้ายกาจกว่าที่ชาวบ้านคิดมาก อาจารย์" อดีตนายตำรวจหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ "ผลการผ่าพิสูจน์ในหลอดลม ในปอดของเอื้องมีทั้งโคลนทั้งน้ำเต็มไปหมด... แสดงว่าสำลักน้ำก่อนตาย เอื้องอาจถูกทำร้ายจนสลบเท่านั้น แล้วเอามาแช่น้ำให้ขาดอากาศหายใจตาย แต่ตำรวจที่ทำสำนวนชุดก่อนที่ผมจะเข้ามาเอาผลที่ได้มาสรุปว่า เอื้องจมน้ำตายเอง" ก่อนหน้านั้น แม่ของทองที่แก่มากแล้ว ทั้งยังสายตาไม่ค่อยดีก็ถูกทำร้ายจนเจ็บหนักจากคนกลุ่มเดียวกัน เพียงเพราะเดินเกะกะขวางทาง ความอดทนของชายหนุ่มจึงดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด... วันสุดท้ายของการสวดพระอภิธรรมศพของเอื้อง ทองเปรยกับเพื่อนคนหนึ่งว่า 'จะไม่เอามันไว้อีกต่อไปแล้ว' พร้อมทั้งฝากฝังให้เพื่อนดูแลแม่ของตนให้ด้วย เมื่อเพื่อนถามต่อด้วยความสงสัย เขาก็บอกว่าพูดไปอย่างนั้น ในคืนวันเผาศพเอื้องนั่นเอง มีเสียงปืนดังขึ้นในบ้านของผู้มีอิทธิพล เมื่อลูกเมียที่อยู่ในบ้านและลูกน้องที่นั่งกินเหล้าอยู่หน้าบ้านรีบตามเข้าไปดูก็พบศพเขาถูกยิงทะลุหน้าผากนอนจมกองเลือดอยู่ หันหัวไปทางหน้าต่างห้องหนังสือที่เปิดทิ้งไว้ โดยมีกิ่งไม้ซึ่งใบเป็นพุ่มหนาใหญ่ขนาดพอคนขึ้นไปนั่งซุ่มอยู่ได้ใกล้ๆ ชาวบ้านที่ทำงานเฝ้าบ้านผู้มีอิทธิพลก็บอกว่าไม่เห็นใครแปลกปลอมเข้ามาเลย แต่อาจจะเข้ามาในช่วงจังหวะที่เขาไม่ทันเห็นก็ได้ จากการสอบถามชาวบ้าน ได้ความว่าหลังจากปลงศพเอื้องในช่วงบ่ายวันนั้นแล้ว มีคนเห็นทองถือปืนพกสั้นเดินตรงไปทางทิศบ้านของผู้มีอิทธิพล และได้ถามเขาว่าจะไปไหน ก็ได้รับคำตอบว่าจะไปยิง 'สัตว์'... เนื่องจากเขาเป็นคนเงียบๆ ไม่เคยมีปากมีเสียงกับใคร ชอบช่วยเหลือผู้อื่น จึงไม่มีใครเอะใจว่าจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น "พอกลับบ้านไปลาแม่แล้ว เจ้าทองก็ออกมามอบตัวกับผมในเช้าวันถัดมา  สารภาพทุกอย่างแบบหมดเปลือก ถึงหาปืน 9 ม.ม. ที่ใช้ไม่เจอ แต่พยาน 49 ปากที่เป็นชาวบ้านรุ่นราวคราวเดียวกันไปจนถึงแก่กว่ารวมทั้งพวกที่เฝ้าบ้านนั่นด้วย เรียกว่าเป็นพวกที่ทำงานแล้วทั้งหมู่บ้าน ถ้าไม่ยืนยันว่าได้ยินเจ้าทองพูดเป็นทำนองว่าจะฆ่าผู้ตายก็ว่าเห็นเจ้าทองถืออาวุธไปยังบ้านผู้ตายทั้งนั้น  ซึ่งก็เพียงพอสำหรับการดำเนินคดีแล้ว เพราะชาวบ้านที่เหลือก็ไม่รู้ไม่เห็น ไม่แก่จนไม่รู้เรื่องก็เด็กเกินไป... เรื่องของเขาน่าสงสารก็จริง  แต่เมื่อไปฆ่าคนตายเสียอย่างนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากดำเนินการไปตามกฎหมาย สุดท้าย ศาลท่านก็สั่งจำคุกตลอดชีวิต แต่เพราะความประพฤติดี ก็เลยได้ลดโทษลงเรื่อยๆ เหลือไม่กี่สิบปี"   ผลจากการกระทำอันอุกอาจของนายทอง ส่งผลให้คนในพื้นที่เองก็เริ่มกล้าที่จะต่อต้านและต่อรองเพื่อสิทธิของตนเองออกมาอย่างเปิดเผย จนกระทั่งลูกเมียของผู้มีอิทธิพล รวมทั้งลูกน้องที่เคยวางอำนาจบาตรใหญ่ใส่ชาวบ้านมาแต่ก่อนไม่แน่ใจในความปลอดภัยของตน และพากันย้ายออกจากพื้นที่ไปนับแต่บัดนั้น...   "ฆ่าคนมันบาปก็จริง แต่เพราะเป็นคนบ้านเดียวกันรู้ทุกข์อย่างเดียวกันมา เขาเลยไม่ได้รังเกียจว่าที่เจ้าทองทำผิดกฎหมายครั้งนี้เป็นเรื่องเลวร้ายอะไร ซ้ำยังเห็นว่าเจ้าทองมีบุญคุณกับเขา ทำให้เขาไม่ต้องอยู่กับความหวาดกลัว ไม่ต้องถูกข่มเหง คนทั้งหมู่บ้านที่พอมีรายได้เลยคอยส่งเงิน ส่งอาหาร ของใช้แก่เจ้าทอง ถึงคราวละไม่มากมายแต่ก็ไม่ได้ขาด ถ้ามีโอกาสก็เข้าไปเยี่ยมที่เรือนจำบ้าง ฝ่ายแม่ของเจ้าทองนั้น ผู้ใหญ่บ้านคนเดิมที่เสียไปแล้วได้รับไปอยู่ด้วยที่บ้าน ให้คนอื่นๆ ผลัดกันเข้าไปช่วยดูแลจนแกเสียไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน... "ผมรู้เรื่องมาตั้งแต่แรกแล้วก็เวทนา อยากช่วยเหลืออะไรบ้าง เลยขอเช่าที่ดินของเจ้าทองที่ได้เอกสารสิทธิ์แล้วมาปลูกบ้านหลังนี้อยู่ โอนค่าเช่าใส่บัญชีธนาคารไว้ให้ ออกจากคุกมาจะได้มีเงินพอกินพอใช้ แต่เจ้าทองเกิดมาป่วยตายไปก่อนอย่างนี้ เมียมันก็ไม่อยู่แล้ว ลูกก็ไม่มี ผมก็คงต้องตามหาญาติคนอื่นมารับนั่นล่ะ แต่ถ้าไม่เจอจริงๆ เห็นทีผมคงต้องรบกวนให้อาจารย์ช่วยเรื่องนี้ด้วย" พ่อหลวงเคาะเถ้าบุหรี่ออกจากปลายมวน "เรื่องมันก็มีอยู่เท่านี้นั่นล่ะ อาจารย์"   ************************************* (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 มี.ค. 48 15:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อนะคะ) ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากเรื่องของนายทองจบลง เราต่างคนต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวอยู่คือควันสีขาวจากบุหรี่ในมือของอดีตนายตำรวจที่ลอยอวลอยู่ในอากาศ คงไม่ต่างจากเมฆหมอกของอดีตที่วนเวียนอยู่ในความทรงจำหมู่บ้านแห่งนี้จวบจนปัจจุบันโดยไม่อาจจางหายไปได้อย่างง่ายดายนัก อาจารย์รุ่นพี่ของผมเคยกล่าวว่า 'หนึ่งบวกหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องได้ผลลัพธ์เท่ากับสองทุกครั้ง'...  คนอาจทำผิดกฎหมายได้ แต่คนที่ทำผิดกฎหมายอาจไม่ใช่คนเลวเสมอไป หากทำความเข้าใจคนว่าทำไมจึงทำผิดกฎหมายให้มากกว่ากฎหมายกำหนดความผิดของคนไว้อย่างไร ก็อาจพบว่าบางครั้งคนที่ทำความผิดนั้น ไม่ได้เลวโดยสันดาน ไม่ได้มีจิตใจที่อยากจะทำความผิดเสมอไป และบางครั้งกฎหมายก็มีส่วนบีบคั้นให้คนกระทำความผิดโดยไม่มีทางเลือกด้วยเช่นกัน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดูเป็นเหตุเป็นผลตามกันด้วยดี แต่ผมอดรู้สึกไม่ได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ แวบหนึ่งของความคิดที่เกิดขึ้นทำให้ผมชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า "จริงๆ แล้วเรื่องไม่ได้มีเท่านี้ใช่ไหมครับพ่อหลวง" "อาจารย์หมายความว่าอะไร" เขาเลิกคิ้วน้อยๆ ถามกลับมาเรียบๆ "พ่อหลวงทราบตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมครับว่าในคดีนี้ มีคนทำผิดมากกว่าหนึ่งคน" เขาหันมามองหน้าผมนิ่งอยู่พักใหญ่ โดยปราศจากทีท่าตระหนกตกใจ ไม่มีอาการเยาะหยัน หรือไม่พอใจกับคำถามและกิริยาอาการของผมที่โพล่งถามออกไป "ใช่" คำตอบของเขาเป็นคำตอบที่สั้นและหนักแน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา หากใบหน้าของชายสูงวัยที่เยือกเย็นตรงหน้าผมนั้นกลับกลายเป็นใบหน้าของชายชราที่แบกรับความทุกข์อย่างใหญ่หลวงไว้กับตัวมาแสนนาน "อาจารย์รู้ได้ยังไง "   ********************************* 'พฤติกรรมของชาวบ้าน' คือ สิ่งที่ผมทำให้แปลกใจเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อหลวงสวัสดิ์เล่าให้ผมฟังที่สุด สังคมไทย โดยเฉพาะสังคมชนบทในสมัยนั้น เป็นสังคมที่คนในชุมชนมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบเครือญาติ เมื่อมีเหตุใดเกิดขึ้นก็พร้อมจะให้ความช่วยเหลือแก่กันและกัน รวมทั้งสอดส่องดูแลและคอยตักเตือนกัน เมื่อมีข่าวคราวอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ทุกคนในชุมชนนั้นก็จะได้รับรู้กันอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้เป็นเรื่องของใครของมันอย่างคนในสังคมเมือง การที่มีคนคนหนึ่งที่เป็นคนไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครพูดว่า 'จะไม่เอามันไว้' และวันถัดมาก็เดินถือปืนออกมาจากบ้านอย่างไม่กลัวใครเห็นถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่มีใครในบรรดาพยานที่กล่าวมาเอะใจเลยเชียวหรือ แม้ไม่เอะใจ แต่ถ้านายทองเป็นคนที่ชาวบ้านรักและให้ความสำคัญมากอย่างที่ผมเห็นในงานศพของเขาที่วัด ชาวบ้านทุกคนต่างรู้ดีถึงสาเหตุที่ทำให้เขากระทำความผิดและเห็นว่านายทองมีบุญคุณ ทำให้พวกตนไม่ต้องถูกข่มเหง  ทำไมพวกเขาจึงไม่หาทางช่วยเหลือ ถ้าไม่ช่วยให้หนีไป ก็น่าจะช่วยเป็นพยานให้การแบบผ่อนหนักให้เป็นเบาอย่างที่ทำมาตลอด ไม่ใช่ต่างคนต่างให้การปรักปรำเขาคนเดียวแบบนี้ ถึงจะให้เหตุผลว่าชาวบ้านอาจเห็นว่าการกระทำของนายทองเป็นการฆ่าคน เป็นบาป เป็นสิ่งเลวร้าย ในความรู้สึกสำหรับคนในชุมชน เพราะเป็นการกระทำที่เบี่ยงเบนไปจากมาตรฐานหรือจริยธรรมของสังคม ทั้งยังเป็นการทำผิดกฎหมายอย่างร้ายแรงจึงสมควรได้รับการลงโทษ หากเป็นเช่นนั้นจริง แม้การช่วยเหลือดูแลแม่นายทองอาจนับได้ว่าเป็นเรื่องของความเห็นใจสงสาร แต่ก็ไม่เห็นความจำเป็นที่ชาวบ้านจะต้องให้การช่วยเหลือนายทองมากมายและต่อเนื่องอย่างในเรื่องที่พ่อหลวงเล่าให้ผมฟัง นอกจากนี้ เหตุการณ์ในคดีผมได้รับรู้ปรากฏช่องโหว่หลายประการ ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมของนายทอง คำให้การของชาวบ้านที่เฝ้าบ้านให้ผู้มีอิทธิพล และคำให้การของชาวบ้านที่เห็นนายทอง   ผมรู้สึกว่ามีความขัดแย้งของการกระทำและคำพูดของนายทองที่บอกเพื่อนว่าพูดไปอย่างนั้น เมื่อถูกเพื่อนถามว่าการที่เขาบอกว่าจะไม่เอามันไว้ หมายความว่าอย่างไร ซึ่งบ่งชัดว่าเป็นแผนการที่คิดอยู่ในใจ ไม่อยากให้ใครสนใจหรือเข้ามาเกี่ยวข้องรับรู้ กับ การเดินถือปืนพกไปตามทางเดินในหมู่บ้านจนคนทัก แทนที่จะเอาปืนนั้นเหน็บซ่อนไว้ตามร่างกาย ซึ่งเป็นการแสดงออกให้คนเห็นอย่างชัดแจ้ง และจงใจจนเกินไป   จะเป็นไปได้มากน้อยขนาดไหนที่ชาวบ้านซึ่งรับหน้าที่กีดกันชาวบ้านเดียวกัน เนื่องจากกลัวว่าถ้าไม่ทำแล้วตัวเองกับครอบครัวจะได้รับความเดือดร้อน กล้าโกหกกับลูกเมียและลูกน้องของผู้มีอิทธิพลว่าไม่เห็นใครแปลกปลอมเข้ามาในเขตบ้าน เว้นแต่คำว่า 'คนแปลกปลอม' นั้นมีความหมายตรงตามตัวอักษรว่า ไม่ใช่คนในหมูบ้านที่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ถ้าเป็นเช่นนั้น ย่อมหมายความว่า เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกันกับนายทองด้วย และ มีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใดที่พยานในจำนวนสี่สิบเก้าคน ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นคนในวัยทำงานของทั้งหมู่บ้านจะให้การในทำนองเดียวกันทั้งหมด ราวกับอยู่ในทุกที่ทุกเวลาที่นายทองถือปืนเดินผ่าน ไม่เช่นนั้นก็รับรู้อยู่ก่อนแล้วว่านายทองกำลังจะไปทำอะไร ถ้าเทียบกับคนธรรมดาๆ อย่างผมแล้ว ผมไม่อยากเชื่อว่านายตำรวจระดับผู้กำกับการที่มองเห็นความผิดปกติในคดีของเอื้องได้จะมองไม่เห็นข้อพิรุธในคดีนี้ "ตอนนั้น ผมก็เห็นพิรุธในข้อเดียวกับอาจารย์นั่นแหละ " "หมายความว่า " เสียงของผมแทบไม่ล่วงพ้นออกมาจากลำคอ แสดงว่ามีผู้สมรู้ร่วมคิดในคดีมากกว่าหนึ่ง ผมหันไปทางชายสูงวัย เขานั่งนิ่ง ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอยไกลออกไป "นับแต่เรื่องนี้เกิดขึ้น ทุกคนที่เกี่ยวข้องเหมือนตกอยู่ในฝันร้ายทั้งที่อยู่ในยามตื่น ไม่มีใครที่หาความสบายใจได้ แม้กระทั่งผมเอง ไม่มีเลย " เขาหันกลับมาหาผม สีหน้าและน้ำเสียงของเขานั้นบอกว่าความทุกข์จากความลับที่เก็บงำไว้อย่างยาวนานนั้นได้คลี่คลายลง "จนกระทั่งวันนี้ คงถึงเวลาที่ผมได้ระบายเรื่องราวที่อัดอกตันใจผมมานานเหลือเกินให้ใครสักคนฟังเสียที" *********************************** จากความสะดุดใจในความผิดปกติของคดี พ่อหลวงสวัสดิ์ได้เข้าไปถามความจริง นายทองก็ยอมเล่าความจริงทั้งหมด หลังจากอดีตนายตำรวจสัญญาจะให้ความช่วยเหลือเกี่ยวกับคดี เพราะความกดดันจากการถูกกดขี่ และไม่ได้รับความเป็นธรรม ไม่ว่าจากฝ่ายรัฐและแม้กระทั่งในสายตาประชาชนด้วยกันที่จ้องมองพวกเขาไม่ต่างกับโจรเพราะเป็นฝ่ายทำผิดกฎหมาย  โดยยังไม่นับผู้มีอิทธิพลที่มองเขาเป็นแค่อะไรบางอย่างที่จะทำอย่างไรด้วยก็ได้เพราะเป็นฝ่ายต้องมาขอพึ่งใบบุญ ทำให้ชาวบ้านที่ต้องการทางออกแต่ไม่อาจหาที่พึ่งใดได้ตกอยู่ในสภาพจนตรอก ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากพึ่งตนเอง แต่ด้วยสภาวะการณ์ต่างๆ รอบด้านล้วนบีบเค้นให้เขาเลือกทางที่ไม่ต้องสูญเสียไม่ได้ อยากเจรจาด้วยเหตุผล แต่ฝ่ายตนไม่มีอำนาจใดไปต่อรอง เสียงที่เปล่งออกไปจึงไม่เคยมีใครได้ยิน หรือ แม้ได้ยินก็ถูกเพิกเฉย ไม่ใส่ใจ การใช้ความรุนแรงดูเหมือนจะเป็นทางออกเดียวที่จะทำให้เสียงที่ไม่มีใครได้ยินของเขาดังออกมา เมื่อเอื้องถูกฆ่าตาย โดยที่ตำรวจไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเหลือคนที่ตนนับเป็นญาติพี่น้องเท่านั้น หากยังช่วยให้ฝ่ายที่กระทำความผิดหลุดรอดจากเงื้อมมือกฎหมายไปได้ ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมาถึงจุดแตกหัก สิ่งที่ชาวบ้านรู้สึกร่วมกัน ณ เวลานั้น คือ ต้องกำจัดผู้มีอิทธิพลซึ่งเป็นคนที่ส่งผลกระทบโดยตรงต่อพวกตนมากที่สุดเสีย และนายทองซึ่งกลับมาจากการเกณฑ์ทหารไม่นาน พอจะใช้ปืนชนิดอื่นนอกจากปืนแก็ปที่ชาวบ้านทั่วไปใช้ในการยิงสัตว์และป้องกันตัว ได้อาสาทำหน้าที่ดังกล่าวด้วยตนเอง ในคืนสุดท้ายของการสวดพระอภิธรรมศพ ทุกคนตกลงกันว่า ชาวบ้านที่ทำงานมีรายได้จะลงขันกัน โดยเงินส่วนหนึ่งนั้นนำไปซื้อปืน และอีกส่วนใช้เป็นเงินค่าจ้างแก่นายทอง รวมทั้งค่าใช้จ่ายต่างๆ หลังจากนายทองไปมอบตัวกับตำรวจ แล้วจึงวางแผนตระเตรียมการว่าจะให้ปากคำแก่ตำรวจกันดังที่ปรากฏในปากคำพยานที่เป็นชาวบ้านที่อ้างว่าได้ยินเขาพูดอะไรบางอย่างในงานศพและอ้างว่าเห็นเขาเดินถือปืนมาตามทาง ชาวบ้านที่รับจ้างดูแลบริเวณบ้านของผู้มีอิทธิพลนั้น ไม่เพียงแต่เป็นคนดูต้นทางให้ หากยังเป็นทั้งผู้สำรวจเส้นทางและอำนวยความสะดวกในการเข้าไปซุ่มยิงผู้มีอิทธิพลแก่นายทองด้วย ส่วนปืนที่นายทองใช้ในการก่อเหตุครั้งนั้น "เขาสารภาพผมว่าไปซื้อปืน 9 ม.ม. ที่ใช้ยิงมาจากเพื่อนทหารเกณฑ์ด้วยกันที่รู้แหล่งขายปืนเถื่อนดี ใช้แล้วก็เอาไปฝังไว้ตรงมุมรั้วบ้าน ให้ผมไปขุดเอา แต่ผมก็ตัดสินใจทิ้งมันไว้ที่นั่น ใช้ลูกน้องไปหาที่อื่นเสีย ส่วนผมจะหาตรงจุดที่เขาว่าเอง แล้วก็บอกว่าหาไม่เจอ " เขาเหลือบไปยังบริเวณที่ปลูกไฮเดรนเยียซึ่งธาตุเหล็กเปลี่ยนสีของมันจากสีฟ้าเป็นสีชมพู "ปกติแล้ว ปืนที่ชาวบ้านทั่วไปใช้กันเป็นปืนแก๊ป ส่วนปืนพกก็มีแต่พวกข้าราชการใช้เป็นส่วนใหญ่ แล้วก็ไม่มีใครหรอกที่จะซื้อปืนมีทะเบียนมาฆ่าคน แต่ถึงจะเป็นปืนลูกโม่เถื่อน ราคามันก็ไม่ใช่น้อย สำหรับคนที่เพิ่งเกณฑ์ทหารกลับมาทำนามันจะมีเงินสักเท่าไหร่กัน  ถึงผมทำสำนวนว่าเป็นปืนไทยประดิษฐ์ ซึ่งมีราคาถูกกว่าหลายเท่า แต่ถ้ามีคนเห็นปืนของจริงเข้าก็ต้องรู้แน่ว่ามันไม่ใช่ และลำพังเจ้าทองคนเดียวไม่มีปัญญาซื้อแน่ เมื่อผมสัญญากับเขาไว้แล้ว และมันก็ทำให้ผมต้องตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต ผมก็ไม่มีทางอื่น เลยจำเป็นต้องทำผิดเสียเอง " "ทำไม " ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนที่กล้าทำแบบนี้เพียงเพราะคำว่าสัญญาไว้แล้วคำเดียวเท่านั้น ดูเหมือนว่าอดีตนายตำรวจจะอ่านความคิดของผมออก "อาจารย์รู้ไหมว่า ห้าสิบลบหนึ่งเท่ากับเท่าไหร่" คำถามอย่างกระทันหันของเขาทำให้ผมชะงัก "สี่สิบเก้าครับ" "นั่นสินะ แล้วสี่สิบเก้าบวกหนึ่งล่ะ ได้ห้าสิบใช่ไหม " ผมพยักหน้าแทนคำตอบ "แต่กับหมู่บ้านนี้ สี่สิบเก้าบวกหนึ่ง มันจะเท่ากับศูนย์ จำนวนเดียวเท่านั้น อาจารย์"     อดีตนายตำรวจอัดควันบุหรี่เข้าปอด และระบายควันเป็นสายยาวสีขาวออกมา "ผู้ใช้มีโทษเท่าตัวการ ถ้าคนยิงถูกประหาร คนใช้ให้ไปยิงก็ต้องถูกประหาร ถ้าคนยิงติดคุก คนใช้ให้ไปยิงก็ต้องติดคุก พยานทั้งสี่สิบเก้าคนนั่นแหละ ที่จ้างให้เจ้าทองเป็นคนไปฆ่าผู้มีอิทธิพลคนที่ว่า!!" "ถ้าผมฟ้องทุกคน ทั้งเจ้าทอง ทั้งชาวบ้านที่จ้าง คนผิดห้าสิบคนไปอยู่ในคุก เหลือแต่เด็กกับคนแก่ที่ไม่มีใครดูแลอยู่ข้างหลัง มันก็ไม่ต่างจากการที่ไม่มีอะไรเหลืออยู่ แต่ถ้าผมฟ้องเจ้าทองคนเดียว ทำให้มีคนผิดเพียงคนเดียว ก็จะยังเหลือคนในหมู่บ้านที่มีกำลังทำงานได้อีกสี่สิบเก้าคน โดยที่ไม่มีใครถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลัง " **************************** (มีต่ออีกหน่อยค่ะ) แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 48 16:10:33 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 มี.ค. 48 15:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อค่ะ) "เรื่องจริงทั้งหมดมีเท่านี้ล่ะ อาจารย์ " พ่อหลวงสวัสดิ์ทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มันให้ดับเสีย "จะว่าไปตามตัวบทกฎหมาย ความผิดที่ผมร่วมก่อกับเขานั้นมากเสียยิ่งกว่าที่เขาทำอีก ทั้งเป็นผู้สนับสนุนในการกระทำความผิด เป็นเจ้าพนักงานปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ปิดบังซ่อนเร้นพยานหลักฐาน และแทบทุกข้อหาก็ยังไม่หมดอายุความ แต่ถึงตอนนี้ ถ้ามีใครจะเอาผมไปลงโทษให้สมกับความผิด ผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว"   ผมมองบุคคลที่กำลังนั่งผูกธงกระดาษเข้ากับไม้ไผ่ซีกยาวเกลาผิวจนเรียบที่ใช้ต่างเสาด้วยท่าทางสงบนิ่ง ไม่มีข้อสงสัยอีกแล้วว่าเหตุใดชายผู้นี้จึงได้รับความเคารพอย่างหมดใจ อดีตตำรวจวางมือจากงาน ทอดสายตาไกลออกไปนอกรั้ว โดยมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า สิ่งที่ผมเห็นเมื่อมองตามเขาไป คือ ระลอกคลื่นของใบข้าวเขียวขจีที่ลู่พลิ้วไปตามลมในผืนนาซึ่งเรียงเรื่อยเป็นแนวยาวมาตามทาง ถัดออกไปไม่ห่างคือโรงสีของชุมชนที่มาจากการลงเงินและลงแรงของทุกคน ที่นี่ไม่มีใครเคยเรียกร้องถึงขอความช่วยเหลือในการประกันราคาข้าว ไม่มีใครร่ำรวย แต่ก็ไม่มีใครยากจน   พวกเขาอยู่ได้โดยไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใครมานานแล้ว นับจาก 'วันนั้น' เสียงหัวเราะของเด็กดังมาแต่ไกล ก่อนที่เด็กๆ เหล่านั้นจะวิ่งผ่านมาทางถนนหน้าบ้านพร้อมกับดอกไม้และผลไม้ในมือซึ่งเก็บมาจากป่าของหมู่บ้าน และยกมือไหว้ทักทายเมื่อเห็นเจ้าของบ้านยืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม "จะไปไหนกัน" ชายสูงวัยร้องถาม "แม่บอกให้รีบไปช่วยงานศพน้าทองครับ " หนุ่มน้อยที่ตัวเล็กกว่าใครร้องตอบและพากันวิ่งตรงไปที่วัด "แม่บอกว่าน้าทองเป็นคนดี ไปช่วยงานจะได้บุญครับ" คำตอบนั้นทำให้แววตาเศร้าสลดของเขาฉายประกายของความมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง "เด็กรุ่นนี้นี่โชคดีเหลือเกินที่ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านมาเหมือนพ่อแม่เขา" พ่อหลวงเอ่ยเหมือนพูดกับตนเอง และกับอดีตที่ฝังลึกอยู่ในดินแดนที่ทุกคนที่นี่ถือเป็นบ้านเกิดและเรือนตาย เราสองคนต่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ผมสูดหายใจเข้าลึก และระบายออกช้าๆ "รบกวนพ่อหลวงนานแล้ว ผมเห็นจะต้องกลับเสียที ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าของนายทองนะครับ" ผมมองนาฬิกาข้อมือ และเหลือบรอยยิ้มจุดประกายขึ้นวูบหนึ่งบนริมฝีปากของชายสูงวัย เขาบีบแขนผมเบาๆ "ขอบใจ อาจารย์มากนะที่ฟังเรื่องเล่าแบบนี้อยู่เป็นนาน" ผมยิ้มตอบ และลากลับ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจนั้นถูกต้องหรือไม่ ผมรู้เพียงว่านี่คือสิ่งที่ผมเลือกแล้ว และหวังว่าคงเป็นหนทางที่ดีที่สุด อดีตบางเรื่องที่ไม่สมควรอยู่กับปัจจุบัน ก็ควรปล่อยให้เป็นเรื่องของอดีต เสียงเพลงกล่อมเด็กแว่วมาจากภายในบ้าน "ขุนศรีถือฉัตร ยกกระบัตรถือธง จะพากันไปปลงศพเจ้าขุนทองเอย" สิ่งนี้อาจเป็นสิ่งที่เจ้าของเรื่องนี้สมควรได้รับที่สุดแล้วก็ได้ ไม่ว่าเขาเคยเป็นใครหรืออย่างไร มีอยู่เพียงเรื่องเดียวที่ผมเชื่อมั่นว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรื่องราวของเขาควรมีคนได้รับรู้ อย่างน้อยที่สุด คือ นักศึกษาของผม ว่าที่ผู้ใช้กฎหมาย ผู้รับใช้ หรือปกครองประชาชน เพื่อให้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ เกิดขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายและถูกจดจำในฐานะเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งและบทเรียนบทหนึ่งจากหมู่บ้านที่สี่สิบเก้าบวกหนึ่งเท่ากับศูนย์ --------------(จบ)------------------------------ หมายเหตุ 1. เรื่องสั้นเรื่องนี้เปลี่ยนจากที่เคยเขียนด้วยมุมของกฎหมายมาเป็นการลองใช้การมองแบบสังคมวิทยา (คือวิชาว่าด้วยการทำความเข้าใจระบบความสัมพันธ์ของคนในสังคม)ที่พอมีความรู้อยู่บ้างเล็กน้อยมาลองใช้เขียนดูค่ะ มีข้อบกพร่องประการใด หรือท่านผู้อ่านมีความคิดเห็น ข้อแนะนำประการใด น้อมรับด้วยความยินดีและด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ 2. สำหรับเพลงกล่อมเด็กในเรื่อง อาจจะเห็นว่ามีสองสำนวนไม่เหมือนกัน คือ ที่ลงท้ายว่า "ถือท้ายเรือหงส์ ปลงศพเจ้าพ่อนา" ของอาจารย์ กับ "จะพากันไปปลง ศพเจ้าขุนทองเอย" ตอนท้ายเรื่อง สำนวนแรกนั้นเป็นสำนวนที่ฉบับกรมศิลปากรชำระ พ.ศ. 2463 เนื้อเต็มๆ มีว่า          วัดเอยวัดโบสถ์ มีตาลโตนดอยู่เจ็ดต้น          เจ้าขุนทองไปปล้น ป่านฉะนี้ไม่เห็นมา          คดข้าวออกใส่ห่อ ถ่อเรือออกมาหา          เขาเล่าลือมา ว่าเจ้าขุนทองตายแล้ว          เหลือแต่กระดูกแก้ว เมียรักจะไปปลง          ขุนศรีจะถือฉัตร ยุกกระบัตรจะถือธง          ถือท้ายเรือหงส์ ปลงศพเจ้าพ่อนา ส่วนสำนวนตอนท้ายเรื่องเป็นอภินันทนาการจากพ่อที่ท่องให้ฟังค่ะ เนื้อเพลงจะเพี้ยนกันไปเล็กน้อย เพราะเป็นการท่องจำต่อๆ กันมา แต่ใจความหลักเหมือนกัน ในเรื่องนี้เลยเลือกใช้สำนวนชาวบ้านดีกว่าค่ะ พ่อบอกว่าเพลงที่ขึ้นต้นด้วย "วัดเอยวัดโบสถ์" เท่าที่เคยได้ยินมีอยู่สองเพลง คือ เพลงนี้เพลงหนึ่ง กับ "วัดเอยวัดโบสถ์ ปลูกข้าวโพดสาลี ลูกเขยตกยาก แม่ยายก็พรากลูกสาวหนี ข้าวโพดสาลี ป่านฉะนี้จะโรยรา" เพลงหลังพ่อจำแม่นกว่า เพราะสั้นกว่า ขอบคุณค่ะ พ่อ ^ ^ 3. พยายามหารูปตุงสามหางมาให้ดู แต่ยังหาไม่เจอเลยค่ะ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ 4. ที่มาของเรื่องนี้มาจาก "เรื่องเล่า" ของอาจารย์ท่านหนึ่งในเมเจอร์ ซึ่งโดยปกติอาจารย์จะชอบเล่า "นิทาน(ที่คนฟัง)ทำใจลำบาก" คือ เรื่องที่มัน Dilemma มากๆ ให้ลูกศิษย์เก็บไปนอนก่ายหน้าผากเล่นอยู่บ่อยๆ  (อาจจะเป็นเราคนเดียวก็ได้ แหะๆ ^ ^') จำไม่ได้แน่ชัดว่าอาจารย์เล่าให้ฟังในวิชาอะไร หรือตอนไหน เรื่องมีสั้นๆ ว่า มีกรณีที่ชาวบ้านลงขันกันจ้างคนไปฆ่าคนที่ก่อความเดือดร้อนให้หมู่บ้าน แล้วตกลงจะส่งเสียดูแลคนที่รับทำงานนั้นตลอดเวลาที่ติดคุก เพราะเขาพึ่งกฎหมายทางการไม่ได้ แล้วอาจารย์ก็บอกว่า "จบแล้ว แค่นี้แหละ" (อ้าว!?) เล่าจบอาจารย์ก็ย้อนถามกลับมาว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงถ้ารู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น   เลยอยากลองถามเล่นๆ ดูบ้างค่ะ ว่าถ้าท่านผู้อ่านเป็นพ่อหลวง หรือเป็นอาจารย์(ในเรื่อง)จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี มีทางออกอย่างอื่นบ้างไหมนอกจากทางออกอย่างในเรื่อง มีอยู่เรื่องหนึ่งที่อาจารย์พูดไว้และติดใจมาจนถึงทุกวันนี้ คือ "กฎหมายมีว่าอย่างไร นำไปปรับใช้อย่างไร สำคัญมากเท่ากับ การที่กฎหมายถูกนำไปใช้แบบไหน ส่งผลกระทบต่อใครบ้างและอย่างไร" และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ตัวเองต้องมาเป็นบ้าเป็นหลังกับโครงร่างวิทยานิพนธ์ที่หา literature มา review ยากมากกกกอยู่ทุกวันนี้ เฮ้อ!!! และสุดท้ายนี้ ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 48 16:12:03 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 48 16:07:37 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 มี.ค. 48 16:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หึๆๆ เรื่องสั้นนี้เครียดได้ใจเลยส้ม อ่านแล้วคิดตามว่า เอ...ชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเรานี่ต่อให้ก่อขบวนประท้วงร้อย เสียงพันเสียงก็ยังสู้คำพูดของคนมีอำนาจแค่คนเดียวไม่ได้ คิดกันเล่นๆ อย่างกรณีถ้าเกิดลูกหลานของคนมีชื่อเสียงหรือผู้มีอิทธิพลโดนฆ่าตาย สามวันเจ็ดวันตำรวจก็จับคนร้าย ได้แล้ว ส่วนถ้าเกิดเป็นลูกตาสีตาสาอย่างเราโดนฆ่า ชาตินี้ไม่รู้จะจับคนร้ายได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ มันเป็นเพราะอะไรกันน้อ...(ถามเอาดื้อๆ อย่างนี้ล่ะวะ!) หรือเพราะว่าโลกนี้ไม่ว่าอะไรก็เป็นดับเบิ้ลแสตนดาร์ดหมดนะ (ฮา..) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 10 มี.ค. 48 16:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเรื่องที่สะท้อน ความเป็นจริงของยุคคลและสังคมในหลายๆแง่ หลายๆ อย่าง อยู่ในเรื่องเดียวได้อย่างเครียดแต่น่าอ่านมากครับ หลายๆ อย่าง ที่เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่า มันไม่จริง จากคุณ : GTW - [ 10 มี.ค. 48 17:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Might is Right สัจธรรมของโลกนี้ ป.ล. เมื่อไหร่จะมากรุงเทพฯ //บั้งไฟพญานาค จากคุณ : waidhaya - [ 10 มี.ค. 48 17:33:15 A:203.170.139.213 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดถึ๊ง คิดถึง คุณปิยะรักษ์จริง หายไปไหนมาอ่ะค่ะ หรือว่า มาแล้ว ไม่ได้อ่านเรื่องสั้นของคุณปิยะรักษ์ มาต้างนาน เอ...หรือว่า มาแล้วไม่เห็น แต่ยังไง ขอบอกยอมรับว่า อ่านแล้วเงง นู๋มะชอบวิชากฏหมายยยย จากคุณ : oreocream - [ 10 มี.ค. 48 17:48:02 A:61.90.22.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้!!! เรื่องนี้ดีจังค่ะ (คิดถึงงานเขียนของคุณปิยะรักษ์ด้วยคน ^^) จากคุณ : ...เกียร์... - [ 10 มี.ค. 48 21:10:10 A:61.90.30.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช่วงต้นๆ ที่พูดเรื่องที่ดินนั่น อ่านค่อนข้างยากค่ะ แต่ช่วงหลังที่เกี่ยวกับการทำผิดของนายทอง ใช้ได้ค่ะ อ่านแล้วคิดถึงเรื่องของอกาธา ถ้าจำไม่ผิด เรื่องนั้นปัวโรต์ปล่อยให้ทุกคนพ้นผิดไป :) จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 48 22:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาคุยค่ะ ^ ^ ตัว(Z) : พูดอีกก็ถูกอีกแหละนะ แต่ถ้าถามว่าเพราะอะไร... only Heaven knows (จริงๆ ก็ตอบได้เหมือนกัน แต่เรายังไม่อยากไปสังสรรค์กะพี่เปาของหนูนัสน่ะ ^ ^') ----------------------- อาจารย์ GTW : ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์ แต่ปัญหาของตัวเองคือ พักหลังๆ นี้เขียนทีไรกลายเป็นเรื่องเครียดทุกทีเลย ฮือ... มีความจริงในสังคมหลายเรื่องเราปฏิเสธไม่ได้ แล้วก็ต้องอยู่กับมันต่อไป แต่อย่ายอมแพ้... สู้ต่อไป ทาเคชิ!!!... ----------------------- waidhaya : ่ีไม่เสมอไปหรอก เชื่อสิ คนมีอำนาจแพ้ภัยตัวเองออกเยอะไป ป.ล. แล้วจะโทรไปบอกนะ ----------------------- คุณ oreocream : คิดถึงคุณ oreocream เช่นกันค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน :) จริงๆ ก็วนไปเวียนมาอยู่แถวๆ นี้แหละค่ะ แต่เป็นคนอ่านเสียส่วนใหญ่ เพราะต้องปั่นวิจัยกะรายงานขนานใหญ่เลยไม่ค่อยได้เขียนเรื่องของตัวเอง (ยังคิดอยู่เลยว่าหายไปนานๆ จะเอารายงานมาแปะไว้ดีไหมหนอ) แล้วจะลองเขียนเรื่องที่ไม่เกี่ยวกฎหมายดูบ้างก็แล้วกันนะคะ(จะรอดไหมเรา... ^ ^') แต่สำหรับตอนนี้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ที่ช่วยอ่านจนจบ... ----------------------- คุณเกียร์ : ขอบคุณมากค่ะ ^ ^ ขอแสดงความยินดีที่เรื่อง "ซัมเมอร์รักฯ" ได้ตีพิมพ์ด้วยนะคะ ----------------------- คุณ scottie : ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำนะคะ ู^ ^ ทำให้เห็นปัญหาของตัวเองในเรื่องการอธิบายเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายชัดเลยค่ะ เรื่องของอกาธา... เรื่อง murder on the orient express ใช่ไหมคะ :) ตอนเขียนก็กลัวว่าจะเหมือนอยู่เหมือนกันค่ะ แต่สารภาพตามตรงว่าถ้าไม่จบอย่างนี้ก็ไม่รู้จะจบยังไง (ถ้าจบแบบมีคนถูกจับ ต้องมีคนว่าคนเขียนใจร้ายแน่เลย...) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 มี.ค. 48 14:26:28 A:203.172.52.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้ย... ฉันนึกออกแล้วว่ะว่าที่แกเล่าให้ฟังเรื่องลงขันนั่นอ่ะ อาจารย์เล็กแกเคยพูดไว้ตอนวิชา นิติปรัชญา แต่หัวข้อไหนนั้นฉันเองก็จำไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกัน (หรือว่าฉันหลับไปก็ไม่รู้) ว่าแต่จะสอบโทเฟิลแล้ว อ่านหนังสือพร้อมหรือยังจ๊ะ จากคุณ : waidhaya - [ 14 มี.ค. 48 12:25:34 ]