ณ ห้องนอนบนชั้น 2 ของบ้านขนาดกลางหลังหนึ่งมีเตียงขนาดสองฟุตครึ่งหนึ่งหลังซึ่งมี
ผ้าคลุมเตียงสีเขียวเหลืองเป็นลายขวางคลุมไว้  ตั้งหัวเตียงชิดกับผนังห้องสีเขียวอ่อนจนเกือบขาวด้านหนึ่ง  
ที่ผนังด้านซ้ายของเตียงมีหน้าต่างติดเหล็กดัดอยู่ 2 บานที่ถูกปิดด้วยผ้าม่านสีเขียวเข้มแบบมีโซ่ถ่วงอยู่ที่
ปรายผ้าปิดสนิทเสียจนบอกไม่ได้ว่าภายนอกเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน  ตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ตั้งติดกับผนัง
ปลายเตียง  ตู้ซึ่งทำจากไม้อัดประกบกันเป็นผนัง 3 ด้านและกรอบประตูตู้ส่วนตรงกลางเป็นกระจกฝ้า
ติดเข้าไปจึงสามารถเห็นของข้างในตู้ได้แบบลางๆ  ส่วนที่อยู่ถัดออกไปนั้นคือประตูห้องทำจากไม้ลง
แล็กเกอร์  

ขณะที่ด้านขวาของเตียงเป็นที่ตั้งเก้าอี้และโต๊ะเขียนหนังสือไม้แบบที่มีชั้นวางหนังสืออยู่ด้านบน  
บนชั้นนั้นมีหนังสือวางเรียงกันอยู่หลายขนาด  หลายประเภทจนไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเจ้าของห้องนี้
ทำอาชีพเกี่ยวกับอะไร  บอกได้แต่เพียงว่าเจ้าของห้องคนนี้มีความสนใจในหลายเรื่อง  เพราะมีทั้งหนังสือ
เกี่ยวกับการแพทย์ในเรื่องต่างๆ  เป็นต้นว่าการชันสูตรศพ  โรคเกี่ยวกับปอด  หัวใจ  ไต หรือแม้แต่ต่อม
ไร้ท่อหนังสือเรียนภาษาแบบเร่งรัดและพจนานุกรมทั้งเยอรมัน  อังกฤษ  ฝรั่งเศส  สเปนหรือตัวหนังสือ
แบบพินอินของจีน ( พินอินออกเสียงด้วยภาษาจีน  แต่เขียนด้วยด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษ  มีตัวเลขกำกับ
ระดับเสียงด้านท้าย เช่น Ni3 Hao3 - ผู้เขียน )  คู่มือการถ่ายภาพ  คู่มือแนะนำการท่องเที่ยวต่างประเทศ  
หนังสือประวัติศาสตร์ของชาติต่างๆ  คู่มือแนะนำการขาย  คู่มือการทำอาหาร  คู่มือนักเขียน  นิตยสาร
ตกแต่งบ้านและสวน  นิตยสารปืน  นิตยสารพระเครื่อง  หนังสือเรียนศิลปะการต่อสู่ด้วยตนเอง  รวมทั้ง
หนังสืออีกหลายๆ อย่างรวมทั้งหนังสือนิยายทั้งในและต่างประเทศ  

ส่วนที่บนโต๊ะเขียนหนังสือ  ข้าวของถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ  ทั้งกองกระดาษ  สมุดและ
ซองเอกสารที่ซ้อนกันอยู่ที่มุมโต๊ะด้านขวา  และกรอบรูป 2 ชิ้นที่อยู่มุมโต๊ะซ้ายด้านใน  รูปหนึ่งเป็น
หญิงสาวอายุราวยี่สิบกว่าๆ นั่งอยู่ในอ้อมกอดของของชายหนุ่มรุ่นราวเดียวกันซึ่งมีฉากหลังเหมือนอยู่ใน
ห้องถ่ายภาพส่วนอีกรูปหนึ่งที่วางอยู่เคียงกันมีชายหญิงอายุราว 60 ปีกับหญิงสาวอายุ 20 กว่าๆ ที่หน้าตา
คล้ายกัน 2 คนโดยที่มีทะเลเป็นฉากหลัง และหนึ่งในสองคนนั้นคือหญิงสาวที่อยู่ในอีกรูปหนึ่ง  นี่คงเป็น
รูปครอบครัวและคนรักของเธอ ... เธอผู้ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของห้องนี้

ผนังด้านถัดโต๊ะเขียนหนังสือจะมีประตูไม้สำหรับเปิดออกสู่ระเบียงยาวราวเมตรครึ่งซึ่งถูกปิด
ไว้ด้วยผ้าม่านสีเดียวกันทำให้ทั้งห้องมืดแทบมองอะไรไม่เห็น  เสียงก๊อกแก๊กข้างนอกดังขึ้น  ประตูไม้
ก็ถูกเปิดออกไปจากภายนอกและผ้าม่านก็ถูกตลบออกโดยใครบางคน  ทำให้เห็นทิวทัศน์ภายนอกที่มี
บ้าน 2 ชั้นห่างออกไปไม่ถึง 10 เมตรไม่มีแสงไฟลอดออกมาได้ด้วยแสงจันทร์  แล้วทิวทัศน์นั้นก็หายไป
อย่างรวดเร็วเมื่อประตูปิดกลับเข้ามาดังเดิม

ผู้ที่เข้ามาใหม่ยืนก้มหน้าลงทำอะไรสักอย่างแล้วแสงไฟจากเทียนก็สว่างขึ้น  เขาถือเทียนเล่มนั้น
ไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ  หยดน้ำตาเทียนลงบนโต๊ะใกล้ซองเอกสารสีน้ำตาลเพื่อจะปักเทียน  เปลวเทียนที่
สว่างทำให้เห็นคำว่า “ ต้นฉบับ ” ที่เขียนด้วยลายมือที่สวยงามและอ่านง่ายบนซองเอกสารนั้น  จากนั้น
เขาจุดเทียนที่เตรียมมาอีกหลายเล่ม  นำไปวางไว้ให้ทั่วห้อง  ทำให้ห้องสว่างไสวขึ้นมาทันทีและนั้นทำให้
มองเห็นผู้มาใหม่คนนี้ได้อย่างชัดเจนขึ้นอีกด้วย

คนผู้นี้แต่งกายด้วยกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มที่เก่าและมีรอยขาดเป็นรูหลายที่  เสื้อยืดแขนสั้น
สีขาวขะมุกขะมอมและเท้าที่ปราศจากสิ่งห่อหุ้ม  นอกจากนั้นที่ครอบทั้งหัวของเขาคือหมวกไหมพรมสีดำ
เจาะรูที่บริเวณตาและจมูก  และยามใบเก่าคร่ำคราสีตุ่นอีกใบ

‘ วันนี้โชคดีจริงโว้ย  จะมาขโมยของบ้านนี้  ไฟก็ยังดับให้ซะอีกด้วย ... แต่จะมีผีไหมวะ  รีบหา
แล้วรีบแผ่นดีกว่าวะ ’ เขาคิดอย่างหวาดเสียวแล้วมองไปรอบห้อง  



เมื่อวานนี้เขาเห็นหนังสือพิมพ์ที่มีข่าวลงเกี่ยวกับคนบ้านนี้  หนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งพาดหัวข่าว
อุบัติเหตุทางรถยนต์ด้วยตัวหนังสือที่ใหญ่ที่สุด  มีภาพรถยนต์ที่มีสภาพถูกชนยับเยิน  บางส่วนของภาพ
นั้นถูกทำให้เบลอเพื่อผิดภาพที่ไม่น่าดูของศพผู้ที่อยู่ในรถ  ที่มุมด้านซ้ายบนของภาพมีรูปหญิงสาวซึ่งเป็น
ใบหน้าเดียวกันกับผู้ที่อยู่ในรูปที่ตั้งไว้บนโต๊ะพร้อมกับลงรายละเอียด

เมื่อแรกเห็นรูปเขาไม่แน่ใจนักหรอกว่าใช่คนเดียวกัน  เพราะใบหน้าจากรูปที่มุมภาพนั้นไม่ค่อย
เหมือนตัวจริงสักเท่าไร  คงจะเป็นเพราะภาพถ่ายจากบัตรประชาชนหรือไม่เช่นนั้นคงจะมาจากใบขับขี่  
หากเมื่อเขาพลิกหน้ากระดาษมาอ่านรายละเอียดด้านในก็พบว่าที่อยู่นี้เป็นที่อยู่เดียวกับผู้หญิงคนที่เขา
เห็นเธอเดินผ่านหน้าบ้านที่เขามารับจ้างเป็นช่างปูนบ่อยๆ

“ ถ้าตายวันนี้  ก็ต้องมีงานสวดล่ะวะ  บ้านก็ดูท่าจะไม่จนเท่าคงจะสวดหลายคืน  พรุ่งลองเข้าไป
ดูดีกว่า ” เขาวางแผนอยู่ในใจ




เขาลงมือค้นห้องโดยเริ่มจากตู้เสื้อผ้าแต่ไม่พบของมาค่าอะไรมากไปกว่าสร้อยทอง 1 เส้นและ
ต่างหูทอง 1 คู่  จากนั้นจึงเดินหลับไปค้นที่ลิ้นชักที่โต๊ะเขียนหนังสือซึ่งไม่มีของอะไรเลยนอกจาก
อุปกรณ์เครื่องเขียนและสมุดบันทึก 3 เล่มที่จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ

‘ อะไรวะ  ไม่ซื้ออะไรเก็บไว้มั่งเลยหรือไงวะ ’ เขาทุบโต๊ะโดยแรงอย่างไม่กลัวชาวบ้านจะได้ยิน
ทำให้เทียนที่ถูกปักไว้อย่างลวกๆ ต้องล้มลงด้วยแรงสั่นสะเทือน

เปลวไฟจากเทียนแตะลงสู่ซองเกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่บนสุดของกอง  แล้วเริ่มลามกัดกิน
เนื้อกระดาษหนาทีละเล็กละน้อยจนมากขึ้นเรื่อยๆ  หัวขโมยผู้นั้นพยายามที่จะดับไฟแต่กลับกลายเป็นว่า
มันยิ่งลามเร็วขึ้น  ทำให้ต้องทิ้งมันลงกับพื้นอย่างทำอะไรไม่ถูก

ขณะที่เขากำลังสับสนทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น  จู่ๆ ก็มีไฟลุกพรึบขึ้นที่มุมห้องด้านหัวเตียงแล้วลาม
ขึ้นบนผ้าม่านและผ้าคลุมเตียง  เปลวไฟนั้นลามเร็วเท่าๆ กับที่ลามอยู่บนซองเอกสารทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่ใกล้
กับซองนั่นเลย  ทันทีที่เขาเหลือบไปเห็นมันเข้า  ความตกใจ  ความกลัว  ความหวั่นเกรงก็เข้ามารุมเขา

“ ผะ ผะ ผะ ผิ ผิ ผิ ผี!! ” เขาพูดติดๆ ขัดๆ อย่างตกใจสุดขีด  ทิ้งทุกอย่างที่ถือไว้ลงกับพื้น  แล้วรีบ
วิ่งแจ้นไปทางที่ขึ้นมา  ปัดผ้าม่านออกไปให้พ้นทาง  ผลักประตูออก  กระโดดลงจากระเบียงชั้น 2 อย่าง
ไม่กลัวบาดเจ็บแล้วรีบปีนรั้วบ้านหนีออกไป



เมื่อเขาเห็นว่าวิ่งมาไกลพอสมควรแล้วจึงหยุดยืนหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยแล้วหัน
กลับไปดู  หากภาพที่เห็นยิ่งทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าเดิม  เขาเห็นไฟกำลังไฟไหม้บ้านหลายหลัง  รวมทั้ง
ต้นไม้และถนนราวกับอยู่ในกองเพลิงกัลป์ ( เพลิงกัลป์คือไฟบรรลัยที่ล้างโลก - ผู้เขียน ) แล้วไฟก็ลาม
ขึ้นมาติดบนเสื้อผ้าเขา  เขาพยายามปัดมันออก  เมื่อไม่สำเร็จ  เขาก็ถอดมันทิ้งพลางวิ่งหนีต่อไป ... เขาคง
ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาทำมันเปล่าประโยชน์  เพราะไฟมันลุกขึ้นมาบนตัวเขา

“ ร้อนๆๆ ช่วยด้วยๆๆ ” เขาครางเสียงดังด้วยความเจ็บปวดแล้วกลิ้งตัวไปมาบนพื้น  แต่ดูเหมือน
จะไม่มีใครได้ยินเสียงเขา

เปลวไฟท่วมไปทุกหนทุกแห่ง  ไม่มีที่ไหนหรือสิ่งใดเลยเลยที่ไม่มีเปลวไฟสีส้มแดงสดสวย
ครอบอยู่  แล้วจู่ๆสิ่งเหล่านั้นก็หลายวับไปทันที  ทั้งบ้าน  ถนน  ต้นไม้  สิ่งแวดล้อมต่างๆ  รวมทั้ง
หัวขโมยผู้นี้  ไม่มีอะไรเหลือนอกจากความว่างเปล่า  เมื่อซองเอกสารที่นอนอยู่กลางพื้นห้องไหม้ไฟ
จนหมดเหลือเพียงเศษขี้เถ้าที่กองอยู่ ... เท่านั้น