อันตราย!

“โด่ง นายไปดูซิ มีใครมาที่หน้าบ้าน” เด่นบอกให้โด่งวิ่งไปดูเพราะได้ยินเสียงกดกระดิ่งไฟฟ้าดังติ๊งต่อง

โด่งวิ่งไปดูเสร็จก็วิ่งกลับมาหาเด่นและแม่

“ใครก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ทำไงดีล่ะแม่” โด่งถามแม่ระล่ำระลัก

“โด่งก็ไปบอกคุณนายสิ เดี๋ยวแม่กับเด่นจะไปจับตามองเขาไว้ เกิดเป็นคนไม่ดีเดี๋ยวก็ยุ่ง” แม่สั่งการใหญ่ราวกับแม่ทัพเจนศึก

“ได้เลย แม่” โด่งรับคำแล้ววิ่งไปเรียกนายผู้หญิงที่หน้าบ้าน

“คุณนายครับ มีคนมาที่หน้าบ้านแน่ะครับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะมาดีมาร้ายยังไงเลยรีบมาบอกคุณนายก่อนครับ” โด่งส่งเสียงเรียกและอธิบายนายผู้หญิง

“อ้าว โด่งเหรอ ฉันได้ยินเสียงกระดิ่งแล้ว ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปดูเอง” นายผู้หญิงยิ้มให้โด่ง

ก็รอยยิ้มนี่แหละที่ทำให้แม่ โด่งและเด่นอุ่นอกอุ่นใจในบ้านหลังนี้ นายท่านทั้งสองและคุณหนูปุ้ยมีเมตตาให้ข้าวให้น้ำ อีกทั้งให้ที่อยู่อาศัยแก่ทั้งสามชีวิต แม่เองจำได้ว่า ตอนที่นายท่านอนุญาตให้แม่เข้ามาอาศัยอยู่ด้วยนั้น แม่ทรุดโทรมซอมซ่อเหลือกำลัง ถ้าไม่ได้นายผู้หญิงช่วยเอาไว้ป่านนี้ ไม่รู้ว่าชีวิตของแม่จะเป็นอย่างไร

โด่งกับเด่นเกิดที่นี่ โด่งจะดูขี้เหร่ในขณะที่เด่นดูคมขำและสง่างาม นายผู้ชายยังเคยชมว่าเด่นนี่ท่าทางดี กว่าโด่ง ใครๆเห็นเขาก็บอกว่าเด่นน่ารักอย่างเด็กลูกครึ่ง

แม่กับเด่นเข้ามายืนเป็นเพื่อนนายผู้หญิง คิดว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือทันการ

ชายคนนั้นยืนพูดข้ามรั้วคุยกับนายผู้หญิง และเขาก็เดินจากไป

“ไม่มีอะไรหรอก พวกขายของน่ะ น่าสงสารนะพวกนี้ แต่ฉันก็ไม่ค่อยไว้ใจหรอก เดี๋ยวนี้ ไว้ใจใครลำบาก หน้าซื่อใจคดมีเยอะแยะ พวกมิจฉาชีพมันจี้ปล้นกันง่ายๆด้วยสิ นี่เขาคงเห็นแม่มะลิกับเด่นมายืนอยู่กับฉัน เขาก็เลยไม่กล้าเข้ามา ปะ...ไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะเข้าไปนั่งทำงานต่อ”

“ค่ะ/ครับ คุณนาย” แม่กับเด่นรับคำแล้วพากันเดินไปหลังบ้าน

............................

“เอ้า...กินกันดีๆ อย่าแย่งกันสิลูก เดี๋ยวคุณนายเห็นเข้ามันจะไม่ดี อะไรกันพี่น้องกันก็แบ่งกันกินสิ” แม่ทำเสียงดุโด่งกับเด่น ส่วนตัวเองนั้นยังไม่กิน กะว่าจะรอให้ลูกๆกินเสร็จก่อน

“เอ๊ะ กลิ่นอะไรน่ะ” แม่ทำจมูกฟุตฟิต สัญชาตญาณเตือนภัยกระตุ้นให้แม่สอดส่ายสายตาหาที่มาของกลิ่นคาวรุนแรง โด่งกับเด่นยังไม่รู้เรื่องรู้ราวกินข้าวในชามอย่างเอร็ดอร่อย

“โด่ง...เด่น...หยุดก่อนแม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆนะ”

“อะไรเหรอ แม่ โด่งไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” โด่งพูดไปเคี้ยวข้าวไปตุ้ยๆ

แม่ลุกขึ้น เดินย่องไปทางกำแพงด้านติดกับลานซักล้าง กลิ่นคาวฉุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

นั่นไง!

ภาพที่เห็นทำให้แม่ตกใจจนผงะ เจ้าของกลิ่นคาวฉุนอยู่นั่นเอง ลำตัวสีดำสลับเหลืองขนาดลำตัวเท่าต้นขาคุณหนูปุ้ยลูกสาวคุณนายพาดอยู่กับกำแพง ส่วนความยาวนั้นยังดูไม่ออก ส่วนหัวของมันอ้อมอยู่รอบโอ่งน้ำ เตรียมมุดเข้าไปในโพรงใต้กำแพง ส่วนหางยังอยู่ข้างนอกรั้ว

เราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย...ตายล่ะ เราเป็นห่วงนายผู้หญิงจริงๆ ตอนนี้นายผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวซะด้วย ลำพังเราเองรึ ก็ไม่รู้จะสู้มันไหวหรือเปล่า ไหนจะกังวลสวัสดิภาพของโด่งกับเด่นอีก ไม่ได้การล่ะ เราลองเข้าไปไล่มันไปก่อนดีกว่า...

แม่เดินเข้าไปอย่างระแวดระวัง

“ไป๊!...ไปเดี๋ยวนี้นะ แกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้นะ” แม่ร้องตวาดด้วยเสียงอันดัง แล้วส่งไล่มันซ้ำๆ...ไป๊...ไป๊...ไป๊...

เจ้างูเหลือมตัวร้ายได้ยินเสียงไล่ของแม่มะลิ ก็โยกเอาส่วนหัวโผล่ขึ้นมาเผชิญหน้า สายตาจ้องมองไม่กระพริบ แลบลิ้นแผล็บๆ มันคงตัดสินใจไม่ถูกเหมือนกันว่าจะทำยังไงกับแม่ดี ในขณะที่แม่ก็ยังส่งเสียงไล่อย่างไม่หยุดหย่อน ในใจคิดอยู่ว่า ถ้ามันจะเข้ามาทำร้าย แม่ก็จะสู้มันเท่าที่เรี่ยวแรงจะมีอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ให้มันมาทำอันตรายใครต่อใครในบ้านได้ง่ายๆ

นายผู้หญิงคงจะได้ยินเสียงไล่ของแม่ จึงร้องถาม

“มะลิ มีอะไรเหรอ ทำไมถึงส่งเสียงอย่างนั้นล่ะ” เสียงของนายผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้ๆ

“หยุดก่อนค่ะ คุณนาย อย่าเข้ามาใกล้ อันตรายค่ะ” แม่ยืนส่งเสียงไล่ ในขณะที่ชำเลืองมองนายผู้หญิง เพราะไม่อยากให้เข้ามาใกล้

“ว้าย! ตายแล้ว นี่มันงูเหลือมนี่ ตายล่ะตาย เดี๋ยวฉันต้องให้ 191 มาจัดการแล้วล่ะ ดูสิน่ากลัวจังเลย” นายผู้หญิงวิ่งเหยาะๆหายไป แม่มองเห็นว่านายผู้หญิงโทรศัพท์เสร็จแล้วก็ยืนอยู่ในบ้านมองเหตุการณ์ผ่านบานเกล็ด

“มะลิ ระวังนะ อย่าเข้าไปใกล้มัน เดี๋ยวตำรวจเขาจะพาคนจับงูมาแล้ว” นายผู้หญิงร้องเตือนแม่มะลิด้วยความเป็นห่วง ถึงตอนนี้โด่งกับเด่นมายืนอยู่ข้างหลังแม่แล้ว ทั้งสองคงไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวเท่านี้มาก่อนจึงตัวสั่นงันงกด้วยความตกใจ

ชะรอยว่าเจ้าสัตว์ร้ายมันคงกินอะไรมาอิ่มๆ ดูจากท้องที่ป่องออกมา ทำให้มันเคลื่อนไหวอุ้ยอ้ายและเชื่องช้า มันหันหัวกลับไปทางด้านโพรงใต้กำแพง ส่วนหางตกลงมาจากข้างบนกระทบพื้นคอนกรีตเสียงดังปั่บ มันพยายามที่จะลอดโพรงออกไป ด้านนอกจะเป็นป่าหญ้าที่รกรุงรังเพราะยังไม่มีใครมาอยู่ ถ้ามันหลุดออกไปได้ มันคงจะแฝงตัวหลบอาศัยอยู่ในป่าหญ้าอย่างสบายใจ

แม่คิดได้อย่างนั้น จึงค่อยๆรวบรวมความกล้า คิดว่าจะไปยื้อหางของมันไว้ก่อนถ่วงเวลาไว้ไม่ให้มันหนี ยังไงถ้ามันจะต่อสู้ แม่ก็ยังเชื่อว่าน่าจะหลบหลีกทัน

“อย่า! มะลิ ไม่ต้องเข้าไปใกล้หรอก นั่นไง พวกจับงูมาแล้ว” นายผู้หญิงร้องเสียงหลงเมื่อเห็นแม่เดินทำท่าจะเข้าไปจับหางสัตว์ร้าย

เสียงกดกระดิ่งไฟฟ้าดังที่หน้าประตู โด่งกับเด่นวิ่งไปดูแล้วจึงวิ่งมาบอกแม่ว่ามีคนมาแล้ว พวกเขาน่าจะใช่คนที่มาช่วยจับสัตว์ร้ายให้

เสียงพูดคุยเอะอะดังใกล้ข้ามา

“มะลิ ถอยออกมาได้แล้ว เดี๋ยวให้เขาจัดการ” นายผู้หญิงสั่งให้แม่ถอยออกมา

พวกนักจับงูส่งเสียงฮือฮา เมื่อเห็นขนาดลำตัวของสัตว์ร้าย

“โห นี่มันคงจะกินแมว หรือลูกหมาเข้าไปแน่ๆ ดูสิท้องป่องขนาดนั้น มิน่าล่ะ มันถึงไปไหนไม่ได้ เพราะมันติดพุงอยู่นี่เอง” พวกนักจับงูบอกชายสองคนในชุดตำรวจ

นักจับงูเอาเครื่องมือจับงูออกมาซึ่งมีลักษณะเป็นท่อพีวีซีสีฟ้า ปลายข้างหนึ่งมีบ่วงเชือก ส่วนปลายอีกข้างหนึ่งเป็นปลายเชือกที่ต่อมาจากด้านบ่วงเพื่อใช้กระตุกดึง พวกเขาใช้บ่วงค่อยๆคล้องคอเจ้าสัตว์ร้ายแล้วดึงเชือกที่ปลายอีกข้างหนึ่งให้รัดคอ จากนั้น คนที่เหลือก็กรูเข้าไปจับตัวมันไว้ เจ้าสัตว์ร้ายก็สู้ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน มันใช้กล้ามเนื้อแข็งแรงรัดแขนรัดมือของนักจับงูคนหนึ่งไว้ แต่ก็ไม่สามารถทานแรงคนที่เหลือได้ ในที่สุด ส่วนหางและลำตัวของมันถูกจับหย่อนเข้าไปในกระสอบป่าน เมื่อตัวของมันเข้าไปได้หมดแล้ว คนที่ถือบ่วงเชือกที่รัดคอก็คลายออก เจ้าสัตว์ร้ายร่วงผลุบหายเข้าไปในกระสอบ โด่งกับเด่นหายตัวสั่นแล้ว นายผู้หญิงไปขอบอกขอบใจชายในชุดตำรวจและนักจับงูที่หน้าประตูบ้าน โด่งกับเด่นวิ่งตามต้อยๆไปส่ง แม่เห็นนายผู้หญิงควักเอาเงินมาให้ แต่พวกเขาก็ไม่รับ เพียงร่ำลาแล้วก็จากไป

นักจับงูนายหนึ่งตรงเข้ามาลูบหัวเด่นเล่น พร้อมกับบอกนายผู้หญิงว่า

“น่ารักมากนะครับ เจ้าหนุ่มเนี่ย”

นายผู้หญิงก็ได้แต่ยิ้ม

แล้วบ้านก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง

“ขอบใจมากนะ...มะลิ” นายผู้หญิงหันมาบอกแม่ ซึ่งยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ...คุณนาย”

...................................

“เด่น เด่นอยู่ไหนเนี่ย? โด่งเห็นเด่นมั้ย” แม่เดินหาเด่นรอบบ้าน

“ไปไหนกันล่ะเนี่ย เฮ้อ ทำตัวเถลไถลอย่างนี้ได้ยังไงนะ...เด่น...เด่นอยู่ไหน” แม่มีท่าทางกังวลเหลือเกิน ในใจเป็นห่วงเด่นเพราะยังเป็นเด็ก กลัวว่าจะออกนอกบ้านไปแล้วหลงทาง กลับบ้านไม่ได้

แม่ตัดสินใจเดินไปเรียกนายผู้หญิงที่หน้าบ้าน

“คุณนาย...คุณนายคะ...คุณนาย” เสียงเรียกของแม่ดังลั่น

“อะไรมะลิ มีอะไรเหรอ” นายผู้หญิงเดินลงมาเห็นหน้าแม่แล้วเกิดความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

โด่งเดินเข้ามาสมทบ และบอกกับนายผู้หญิง

“เด่นหายไปครับ คุณนาย ไม่รู้หายไปไหนแต่เช้าแล้วครับ” เด่นเสริม

“อ้าว โด่งก็เอากะมะลิด้วย แล้วเด่นไปไหนล่ะเนี่ย” นายผู้หญิงมองหน้าแม่และโด่งอย่างงงๆ

“เด่นหายไปไหนก็ไม่ทราบค่ะ คุณนาย“ แม่รายงานเหตุการณ์

“เดี๋ยวลองไปเดินหารอบๆซิ หายไปไหนกันล่ะเนี่ย นี่ถ้าไม่อยู่ในบ้านจริงๆ ก็แสดงว่าต้องออกไปตอนที่คุณผู้ชายเปิดประตูตอนเช้าแน่ๆเลย โถ ไม่เคยออกนอกบ้านไปเลย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนี่ย” นายผู้หญิงใส่รองเท้าแตะแล้วเดินหาไปรอบๆบ้าน พร้อมๆกับช่วยส่งเสียงเรียกเด่นๆ

ติ๊ง...ต่อง

เสียงกระดิ่งไฟฟ้าดังขึ้นที่หน้าประตู

ชายในชุดตำรวจ ยืนอยู่ข้างนอก แม่และเด่นวิ่งมาเรียกนายผู้หญิงหน้าบ้าน

“ใครมาเหรอ มะลิ...อ้อ คุณตำรวจนี่เอง” นายผู้หญิงสวมรองเท้าแตะแล้วเดินมาเปิดประตู

ข้างหลังมอเตอร์ไซต์ตำรวจ มีนักจับงูสองคนยืนอยู่

แม่จำกระสอบใบนั้นได้ จึงส่งเสียงไล่ด้วยคิดว่า เจ้าสัตว์ร้ายมันคงยังอยู่ข้างใน ในใจกล้าๆกลัวๆแต่คิดว่ายืนอยู่กับนายผู้หญิง มีชายในชุดตำรวจ และมีนักจับงูอยู่ ก็ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร

“ว้าย...ตาเถรหก” เสียงคุณนายร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในกระสอบดิ้นขลุกขลัก คราวนี้มันดิ้นแรงไม่เหมือนที่เคยเห็นครั้งที่แล้ว คราวนี้มันอาจจะไม่อุ้ยอ้ายเหมือนครั้งที่แล้ว

ไม่…ไม่นะ

สิ่งที่แม่หวาดกลัวมันจะเป็นจริงหรือนี่ หรือว่า เจ้าสัตว์ร้ายมันทำร้ายเด่นเข้าแล้ว แต่พวกเขาจับมันไปแล้วนี่ หรือว่าพรรคพวกของมันมาแก้แค้นแม่หรือเปล่า ไม่นะ...ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย

แม่ส่งเสียงครางด้วยความปวดใจจนนายผู้หญิงหันมาดู

“เป็นอะไรไป...มะลิ”

“แม่...แม่เป็นอะไร?” โด่งถามแม่บ้างที่เห็นทำท่าทางกระสับกระส่ายไม่เลิก

ชายในชุดตำรวจ บอกให้นักจับงูเดินถือกระสอบเข้ามา บอกให้เขายกมือไหว้นายผู้หญิงแล้วส่งกระสอบให้

“คุณนาย! อย่ารับนะเจ้าคะ เจ้าสัตว์ร้ายมันอยู่ข้างใน” แม่ร้องลั่นแล้วส่งเสียงไล่สัตว์ร้ายอย่างเคย

“อย่า คุณนายอย่าเปิด!” แม่ร้องดังและทำท่าเตรียมพร้อมจะปกป้องนายผู้หญิง

นายผู้หญิงเปิดปากกระสอบ เจ้าเด่นอยู่ข้างในทำหน้าเหรอหรา

แม่ตกใจที่เห็นเด่น พวกนักจับงูเป็นแก๊งขโมยเด็กหรือนี่...

แม่พาโด่งและเด่นเดินเข้าไปในบ้านพลางใช้ลิ้นเลียหน้าลูกทั้งสองด้วยความรัก ทิ้งให้ชายในชุดตำรวจชี้หน้านักจับงูทั้งสองคน

“ดีนะเอ็ง คุณเขาไม่เอาเรื่อง เพราะเคยมาจับงูให้เขา หนอยมาจับลูกหมาเขาไปขาย นี่ดีนะฉันเห็นเข้า ถ้าเป็นคนอื่นเขาจับติดคุกไปแล้ว พวกเวรเอ๊ย”


เรื่องโดย คนรักลูก