เพชรดำ
ตอนมณีมรณะ
ตอนที่ 1

“9-9-9”
สัณญาณไฟสีแดงกระพริบถี่พร้อมเสียงดังออกมาจากตัวรับ บุคคลภายในห้องต่างหันไปมองที่จุดเดียวกัน ชายหนุ่มผู้แต่งกายด้วยชุดลำลองสีเทาเข้ม กดสวิตรับสัณญาณ
“โรซี่”
“พยัคฆ์ออกจากถ้ำ ตะวันแดงห้า”
“กี่ตัว “
“ผู้ 2 เมีย 1 “
จากนั้นไฟกระพริบสีแดงเหลือเพียงสีคล้ำๆ พล.ต.ต คฑาวุธ บริรักษ์ ผินใบหน้าที่รกเรื้อไปด้วยหนวดเครารุกรังกลับมา พลางเดินเข้าไปภายในอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน
“กำลังซุ่ม หนึ่ง ตามห้า”
“นายไม่คิดว่ามันจะล่อไปอีกทางหรือไง ฉันว่านายนี้มันไม่ธรรมดาหรอกนะ “ บุรุษหนุ่มในวัยเดียวกันหากใบหน้าสะอาดเอี่ยมต่างจากบุคคลแรกลิบลับ
“ไอ้เสี่ยเกียง มันไม่เท่าไหร่หรอก หากตัวหลังต่างหากที่เราต้องล่าตัวมัน นายรู้ดีกว่าฉันยศหากคราวนี้เราพลาดคงอีกนานกว่าที่มันจะเคลื่อนไหว “
“สายลับของรัสเซียเข้ามาอีกสอง ส่วนทางจีนมาห้า พวกตะวันตกสามแขกหนึ่ง “
“แล้วพวกที่มาโดยที่ทางเราไม่รู้ละ “
“ตอนนี้ฉันให้ทางสายจับตาดูอยู่ นายจะออกไปด้วยไหมเย็นนี้ “ บุรุษสำอางชำเลืองมอง
“ฉันจะไปจับผีเสื้อกลางคืนสักตัว นายคอยดูไอ้พวกนี้ด้วยแล้วกัน”
นักจับผีเสื้อเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมสีดำผืนหนาที่พาดอยู่บนพนักพลางสบตากับเพื่อนหน้าสวยที่ต่างรู้ว่าภายใต้ใบหน้าอันสวยงามราวหญิงสาวมีสิ่งใดแฝงเป็นเงาอยู่
พล.ต.ต คฑาวุธ กลับลงไปยังรถแลนด์โรเวอร์สีดำสีจับไปด้วยสีสนิมเครอะภายในตัวรถเกลื่อนไปด้วยข้าวของมากมาย จนเจ้าของรถต้องระวังการวางเท้าวางมือของตัวเอง รถยนต์คันเก่าแล่นออกไปจากประตูบ้านไม้ด้วยความเร็วอันเปรียบมิได้กับสภาพของมัน
กว่าสิบห้านาทีกว่าที่รถคู่ชีพจะบึ่งเข้าไปจอดภายในบริเวณที่ทันสมัยหากเป็นเพียงบ้านชั้นเดียวธรรมดา ชายวัยกลางคนวิ่งตามรถยนต์เข้ามา
“มีโทรศัพท์มาตอนกลางวันครับ ฝากบอกว่า เพื่อนเก่าแล้วจะมาหา”
“ขอบใจมาก ลุงช่วยล้างรถคันนี้ให้ด้วย”
พล.ต.ต คฑาวุธ เดินเข้าไปภายในห้องขนาดเล็กมือแตะเบาปุ่มสีทองที่กลืนไปกับหลายปุ่มบนขอบเตียง เครื่องรับสัณญาณขนาดล็กที่ซ่อนอยู่เลื่อนออกมาชายหนุ่มจัดการติดต่อไปยังเพื่อนเก่า ข้อความต่างๆที่ๆด้รับฟังมาทำให้ใบหน้านั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสงบนิ่งดังเดิม พล.ต. คฑาวุธ ใช้เวลาในการรับฟังข้อความราวสิบนาที ก่อนจะปิดเครื่องติดต่อ อีกอันหนึ่งถูกถอดออกมาจากตัวเสื้อคลุมสีดำ อีกครึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็ขับคันใหม่สีดำขัดมันเงาปลาบออกจากบ้านหลังเล็กไป

ไฟที่กำลังเปิดไว้หลายดวงยังไม่ช่วยให้ทั่วทั้งบริเวณห้องสว่างได้ ชายหญิงหลายคู่ต่างวาดลาวยลายอยู่กลางฟลอร์ เสียงอึกทึกของดนตรียิ่งทำให้ดาวสังคมแต่ละคนแสดงฝีมือออกมาทุกรูป ร่างสูงที่นั่งอยู่ในมุมห่างออกมาจากเวทีอย่างแสดงเจตนาว่าไม่สนใจกับการแสดงบนเวทีนัก แก้วในมือถูกวางลงเมื่อเสียงเพลงหยุดบรรเลง ดาวทั้งหลายต่างแยกย้ายกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง โฆษกบนเวทีออกมาประกาศถึงตัวเด่นของคืน ทำให้ชายหนุ่มหลายคนที่อยู่ใกล้เวทีหันความสนใจไปยังกลางเวที
ห้องที่มืดอยู่แล้วกลับถูกรี่ไฟให้มืดสนิทลงไปออก ไฟสีแดงส่องขึ้นมาจากฐานของเวทีก่อนที่ร่างๆหนึ่งจะซ้อนขึ้นมา เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง หญิงสาวผิวขาวราวไข่ปอกนางหนึ่งเยื่องย่างออกมาด้วยอาภรณืสีแดงตัดกับเครื่องประดับสีทอง หากที่เรียกเสียงฮือฮามากยิ่งขึ้นก็คืออาภรณ์สีแดงอันโปร่งแสงที่คนด้านล่างจะมองเห็นแทบทุกสัดส่วนของร่างนั้น
เสียงเพลงอันพลิ้วไหว ท่าทีเยื่องกรายราวขนนกสะกดหนุ่มสาวราตรีให้จดจ้องอยู่เพียงร่างนั้น ชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งเหมือนกับแสดงความสนใจร่างนั้นมากจนต้องควักกล้องที่มีกำลังมากกว่าการมองด้วยตาเปล่าของเขา หากสายตาที่สำรวจกลับให้ความสนใจมากกว่าคนอื่น เขาสำรวจตั้งแต่ใบหน้าที่สวยราวภาพวาด ดวงตาเล็กหากยาวเรียว คิ้วพาดเฉียงรับกับใบหน้า จมูกโด่ง ปากอวบอิ่มแย้มยิ้ม ลำคอ มีไฝเม็ดเล็กๆ สามเม็ด หน้าอกเล็กเคร่งครัดอิ่มเต็ม สะโพที่พายออกรับกับช่างต้นขาอันยาวเรียว เสื้อคลุมสีโปร่งแสงค่อยๆเลือนจากหัวไหล่เรื่องลงมาตามลำแขน จนกระทั่งกองอยู่ที่พื้น หลายเสียงฮือฮา หากเขายังคงมองอย่างสำรวจยากที่ใครจะจับความรู้สึกได้
เพลงอันอันหวานจบลงร่างนั้นถึงได้หายกกลับเข้าไป ชายหนุ่มเรียกเด็กเก็บเงิน แล้วหันกลับออกไปจากห้องนั้น เมื่อชายหนุ่มเดินไปถึงรถร่างบางในชุกกี่เพ้าสีแดงอันเรียบร้อยก็ยืนรออยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปสวมกอดไว้เบาๆ ก่อนก้มลงสูดกลิ่นหอมจากแก้มขาวกรุ่นกลิ่นเครื่องสำอางชั้นเยี่ยม
“นึกว่าคนจะไม่มาซะอีก “
“ดิฉันเป็นคนบริการนี้คะ เมื่อแขกเรียกมีหรือจะกล้าปฏิเสธ ท่านก็ทราบดีไม่ใช่หรือคะ”
มือเรียวเล็กขยับขยุกขยิกอยู่กับกระดุมเสื้อราตรี หากสายตากลับท้าทายอย่างเชิญชวน
“คุณจะอยู่กับผมได้ถึงเช้าไหมนี้”
“ตราบเท่าที่คุณต้องการคะ”
รถยนต์คันใหญ่ขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วราวพายุ เพียงสิบนาทีเศษก็เข้าจอกยังอพาท์เม็นท์กลางใจเมืองแห่งหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างประคองกันขึ้นไปห้องชั้นบนมือเรียวงามค่อยแกะกระดุมออกหากมือคร้ามนั้นสอดเข้าไปภายในรอยแยกระหว่างชุดสวย มือเรียวเล็กเริ่มสั่นจนต้องหยุดนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายช่วยปลดอาภรณ์งามออดจากร่างๆ เพียงไม่นานาร่างทั้งสองที่ปราศจากเสื้อผ้า ก็ช่วยกันเติมเต็มความสุขให้แก่กัน ตราบกระทั่งเวลาผ่านไป ร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับร่างเล็กนั้นอยู่ถึงได้ยอมซบลงที่อกงามตระหง่าน
“ดูเหมือนคุณไม่เป็นอะไรเลยนะ”
“จะให้ฉันเป็นอะไรละคะ ก็ตอนนี้ฉันทำหน้าที่ของฉันอยู่” ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อของหญิงสาวยังคงสดใส
“เปล่า ผมชมว่าคุณเก่งต่างหาก “
“ก็ขอบคุณแล้วกันคะ” ชายหนุ่มยังคงจ้องหน้านิ่ง
“คุณชื่ออะไร” หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะหัวเราะเสียงกังวาน
“คุณรู้จักชื่อฉันแล้วนิคะ โฆษกประกาศออกดัง”
“ผมรู้ว่านั้นเป็นชื่อปลอมของคุณ” ดวงตาเล็กเรียวหลบลงมองไปทางอื่น
“คุณจะรู้จักชื่อฉันไปทำไม เราคงไม่เจอกันอีกหรอก” มือคร้ามจับใบหน้าเรียวให้หันมาพลางจ้องลึกลงไป
“คุณก็รู้ว่าเราต้องเจอกันอีก”
“ฉันว่าไม่จำเป็น ตราบใดที่ฉันไม่มากับคุณคุณจะเจอฉันได้ยังไง” สายตาที่เริ่มเป็นกังวล ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะก้มลงจุมพิตเปลือกตานั้นไม่ได้
“ถ้าผมขังคุณไว้ละ ไม่ให้ออกไปไหน ไม่ให้พบใครเลยนอกจากผมคนเดียว” อย่างที่เขาเองก็คาดไม่ถึงเมื่อร่างเล็กนั้นกรีดร้องแล้วโผนตัวออกจากอ้อมกอดเขากระโดดถีบเตะเขาปากสรรหาคำด่าสารพัด สุดท้ายร่างนั้นกลับสงบนิ่งลงกอดเข่าร้องให้อยู่มุมห้อง
ชายหนุ่มคลุมเสื้อให้กอดประโลมหญิงสาวที่นั่งสั่นราวลูกนก
“ทำไมอาฟาง”
หญิงสาวเหมือนคนไม่รู้สติ นั่งพิงเขาไว้ปากก็พร่ำจนเขาไม่สามารถจับความได้
“บอกผมซิ ผมช่วยคุณได้” สายตาที่หวาดหวั่นของอาฟางมองสบกับดวงตาคมกริบที่ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยพิศวาสใดๆของชายหนุ่ม
“เขา...เขาจะฆ่าฉัน”
“ใคร เขาจะฆ่าคุณทำไม”
“จี้ มันจะฆ่าฉันมันซ้อมฉัน ขังฉัน ข่มขืนฉัน ฉันกลัวมันทารุณฉัน “
“ ทำไม” เสียงเข้มงวดนั้นตามมา
“มันให้ฉันไปนอนกับคนที่มันบอก แล้ว ...แล้วมันก็ตามไปฆ่าเขา บางครั้งฉันต้องไปกับเขาแต่มันให้ฉันไปคุยด้วยเฉยๆ แล้วก็กลับ ฉันไม่รู้อะไรมากกว่านี้ ฉันเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หนีเข้าเมืองมาเท่านั้น มีใครพอจะช่วยเหลือให้ฉันอยู่ได้ ฉันก็ต้องอาศัยเขา ฉันไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติพี่น้อง มันเป็นทั้งโจร เป็นทั้งผัวฉัน เป็นเจ้านาย เจ้าชีวิตของฉัน คุณต้องช่วยฉันจริงๆนะคะ ให้ฉันไปด้วยนะคะฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ เดี๋ยวมันรู้มันต้องตามฆ่าฉันฆ่าคุณ ”
“ทำไมไม่แจ้งความ” หน้าสวยสลดไปก่อนบอกเขาว่า
“ก็คนที่จี้ เขาอยู่ด้วยเป็นตำรวจคุณจะให้ฉันไปบอกใครได้ แค่คิดฉันก็ตายแล้ว”
พลันร่างที่เขากอดอยู่ก็ตาเหลือโพลงขึ้น ชายหนุ่มไม่ทันคิดอันใดนอกจากพยายามหลบกระสุนที่สาดเข้ามาภายในห้อง จากเสียงกระสุนหลายนัดทำให้เขยังคงนิ่ง กว่าจะได้ยินเสียงรองเท้าหลายคู่เดินเข้ามา
“นี้ตายคนเดียว ค้นดูให้ทั่ว ดำดินได้ให้มันรู้ไป”