ความคิดเห็นที่ 1 ‘.. ขณะนี้ สถานการณ์บนถนนราชดำเนิน ซึ่งวุ่นวายมาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อยลง ผู้เข้าชุมนุมพากันรื้อทำลายรั้วหนามที่กั้นบริเวณเชิงสะพานผ่านฟ้าฯ ด้วยเครื่องมือที่จัดเตรียมมาเป็นอย่างดี เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สามารถต้านทานฝูงชนที่กำลังบ้าคลั่งและมีอาวุธอยู่ในมือ ซึ่งขณะนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักจิตรลดาฯ พลตรี จำลอง ผู้นำการการชุมนุม ยุยงให้ประชาชนก่อการจลาจล เผารถยนต์ สถานีตำรวจนางเลิ้ง สถานีตำรวจดับเพลิงภูเขาทอง กองกำกับการสวัสดิภาพเด็กและเยาวชน และทรัพย์สินของทางราชการอีกเป็นจำนวนมาก ทางกองกำลังรักษาพระนคร จึงมีความจำเป็นต้องเข้าปราบปราม เพื่อยุติความรุนแรงอย่างเร่งด่วน..’ เวลาเดียวกัน ทหารไทยในเครื่องแบบ พร้อมอาวุธปืนประจำกาย ราวสองพันนาย ร่วมกับตำรวจปราบจลาจลอีกพันนาย ได้รับคำสั่งให้เตรียมพร้อมบริเวณเชิงสะพานมัฆวานรังสรรค์ รถสิงห์ทะเลทรายติดปืนกลหมอบนิ่งมานานหลายชั่วโมงก็พลันสูดลมหายใจดังกระหึ่ม ลืมตาแผดแสงจ้าวาวโรจน์ พลทหารประจำรังปืนกลตรวจความเรียบร้อยของอุปกรณ์ล่าสังหารไม่ให้ขาดตกบกพร่อง บนฟากฟ้าราตรีมีประกายดาว ราวกับดวงตาจ้องมองความอัปยศครั้งใหญ่แห่งแผ่นดินสยาม แผ่นดินที่เคยได้รับขนานนามว่า “สยามเมืองยิ้ม” แท็กซี่คันแล้วคันเล่าแวะจอดเมื่อผู้โดยสารสองคนบริเวณหอนาฬิกาหน้าศาลากลางโบกเรียก ทว่าเมื่อรู้จุดหมายปลายทาง ต่างก็สั่นหน้าปฏิเสธ ยอมขับรถเปล่ามองหาลูกค้ารายอื่นต่อไปทุกคัน “แย่จริง ไม่มีใครยอมไปเลย” วิชบ่น มองดูถนนเข้ากรุงเทพฯ แสงไฟริมทางเรียงยาวจนลับสายตา บนถนนว่างโล่ง แทบไม่มีรถวิ่งอยู่เลย เขาเอารถจอดทิ้งไว้หน้าศาลากลาง ล่ามโซ่ล็อคกุญแจติดกับซี่รั้วกันหาย “เรียกอีกสิ เดี๋ยวก็ต้องมี” ฝนทำท่าร้อนรน ชะโงกมองหาแท็กซี่ ปรกติหลังเที่ยงคืนแบบนี้จะมีแท็กซี่ชุก เพราะคนที่ไปเที่ยวสถานบริการเริ่มทยอยกลับ แต่วันนี้ กลับเหมือนเมืองร้าง.. นานๆ จะมีรถสักคัน แท็กซี่ที่เข้ามาเทียบ หากไม่อ้างว่าจะกลับบ้านแล้ว ก็ต้องพูดปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน “ราชดำเนินเหรอ ไม่มีใครเขาไปกันหรอก ตอนนี้” ฝนกวักมือเรียกคันหนึ่งที่เลี้ยวออกมาจากสามแยกสถานีตำรวจ รถจอดนิ่มนวล หญิงสาวปราดเข้าไปเปิดประตู บอกสถานที่แล้วเสนอเงินให้หนึ่งพันบาท “หมื่นนึงก็ไม่ไปหรอกคุณ ไม่ได้ฟังข่าวรึไง ตายไปกี่คนแล้วไม่รู้” วิชควักกระเป๋านับเงิน มีอยู่สามร้อยกว่า ยกมือไหว้คนขับขอให้เขาช่วยไปส่ง “ขอแค่ใกล้ๆ ก็พอครับ” เขายื่นเงินส่งให้คนขับ ฝนร้องไห้น้ำตาร่วง “ช่วยหน่อยนะคะ น้องหนูอยู่ที่นั่น เราจะไปตามน้องกลับบ้าน” ชายกลางคนทำหน้าครุ่นคิด คล้ายกับอยากได้เงิน แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจ ส่ายหน้า “หาคันอื่นดีกว่า ผมกำลังจะกลับบ้าน” ทั้งคู่ได้แต่มองตาม ปล่อยให้รถโดยสารทิ้งระยะห่างออกไป วิชพยายามใช้ความคิด ส่วนฝนไม่ยอมแพ้ กวักมือเรียกรถคันใหม่ แต่แล้วก็ได้ผลเช่นเดิม ตีสองกว่า ทั่วทั้งเมืองตกอยู่ในสภาพวังเวง เสียงเพลงที่เคยดังออกมาจากร้านข้าวต้มกลางคืนกลับไม่มีให้ได้ยินเลยในคืนนี้ “จะไปไหนกัน สองคน” รถเก๋งเก่าๆ ระบุสีไม่ออก แล่นเอื่อยมาจอดถาม วิชก้มมองทางช่องหน้าต่างซึ่งเปิดค้างไว้ คนขับอายุมากแล้ว ผมสีขาวโพลน แต่ยังดูมีกำลังวังชา แท็กซี่ป้ายดำ.. จิตรกรกระซิบบอกฝน แล้วก้มจับขอบหน้าต่างรถ ไม่กล้าเอ่ยชื่อถนนราชดำเนินเพราะเกรงผิดหวัง “ไปแถวประตูน้ำครับ แล้วอาจเลยไปอีกนิดหน่อย” ลุงผมขาวร่างอ้วนหัวเราะเอิ้ก เพยิดคางให้วิชกับฝนขึ้นนั่งด้านหลัง “จะไปร่วมชุมนุมสิท่า มาเลยๆ พอดีลุงก็จะไปราชดำเนินอยู่เหมือนกัน นั่งเป็นเพื่อนคุยกันหน่อยก็ดี” ชายหนุ่มกับหญิงสาวหันมองหน้ากัน ฝนยิ้มทั้งน้ำตา รีบเปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่ง สภาพรถเก่าทรุดโทรม แต่ภายในสะอาดเรียบร้อยดี ค่าโดยสารที่เรียกก็ถูกกว่าราคาปรกติตั้งครึ่ง ลุงคนขับกล่าวออกตัวก่อนว่าต้องเปิดหน้าต่างวิ่งเพราะรถคันนี้ไม่มีแอร์ “ถึงวิ่งเฉพาะกลางคืนนี่แหละ” วิชพยักหน้าหงึก เขาไม่สนเรื่องแอร์ แค่ขอให้ไปถึงจุดหมายเป็นพอ จับมือฝนปลอบใจ เธอบีบมือเขากลับเหมือนจะบอกว่าขอบคุณ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 01:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขบวนประชาชนส่วนใหญ่ ยังคงถูกตรึงไว้บริเวณสะพานผ่านฟ้าลีลาศ พลตรี จำลอง สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ในระดับหนึ่ง พีระกับกลุ่มของเขาช่วยกันให้ชี้แจงให้ผู้ชุมนุมเข้าใจถึงเจตนาที่แท้จริงของการเดินขบวน บนศีรษะมีผ้าสีขาวพัน เลือดซึมออกมาเป็นดวงสีแดงอมชมพู ฟ้ากับเพื่อนหญิงชายที่เหลือพาคนเจ็บไปหน่วยพยาบาลอาสาซึ่งตั้งขึ้นมาอย่างฉุกละหุกบริเวณหน้าโรงเรียนสตรีวิทยา แล้วเธอก็เห็นศพเพื่อนบนสะพาน ร่างนั้นนอนคว่ำหน้า ล้อมรอบด้วยวงเลือดรอบศีรษะ ฟ้าเข่าอ่อน แทบล้มทั้งยืน น้ำตาไหลพราก “เร็ว ช่วยกัน..” นักศึกษาชายหักความเศร้าเสียใจได้ก่อน เป็นฝ่ายยื่นมือประคองศพ เพื่อนที่เหลือค่อยได้สติ ต่างช่วยกันคนละไม้ละมืออย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์ ความโกรธคุกรุ่นในใจฟ้ามานานนับตั้งแต่สายน้ำโสโครกสาดใส่ประชาชน ความรุนแรงของชนชั้นปกครองที่มีให้กับมวลชนผู้ใฝ่หาความยุติธรรมและสันติ มันน่าเสียใจเพียงใด.. มันน่าน้อยใจขนาดไหน พวกเราล้วนมือเปล่า.. ฟ้าลุกขึ้น จ้องมองกลุ่มตำรวจปราบจลาจลด้วยสายตาเคียดแค้น มือเปล่าๆ.. กับความหวังในรัฐธรรมนูญอันชอบธรรม รัฐธรรมนูญเพื่อปวงชน ไม่ใช่หนังสือสัญญาถ่ายโอนอำนาจเผด็จการ! หญิงสาวแผดเสียงดังลั่นใส่แถวตำรวจ “พวกเราแค่มาเรียกร้องความถูกต้อง พวกเราเป็นประชาชนภายใต้พระบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เราไม่มีอาวุธ และไม่ต้องการแสดงอำนาจความรุนแรง เราขอแค่ให้ความเป็นธรรมกลับคืนมา แล้วมาฆ่าพวกเราทำไม ไอ้พวกบ้า! ไอ้พวกฆาตกร!” เพื่อนสองคนรีบเข้ามายื้อตัวฟ้า พยายามปลอบให้เธอใจเย็น หญิงสาวดิ้นและปล่อยเสียงโฮอย่างไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป “ขับรถกลางคืนก็ดีไปอย่าง รถไม่ติด อากาศก็เย็น วิ่งอย่างนี้ไม่กินน้ำมัน” ชายชราพูดไปโดยไม่สนใจว่าหนุ่มสาวด้านหลังกำลังมีสีหน้าร้อนรนเพียงใด ท่าทางของเขาเหมือนคนมีความคิด วิชแอบสังเกตกิริยาท่าทางตามความเคยชินจากการเขียนรูป ชายชราแต่งกายเรียบๆ สวมแว่นกรอบโลหะ ก่อนพูดจะนิ่งไปนิดเหมือนกับพยายามเรียงลำดับข้อความ อารมณ์เยือกเย็น แม้โดนรถมอเตอร์ไซค์ปาดหน้าก็เพียงแค่แตะเบรกเบาๆ แล้วส่ายศีรษะ แต่ไม่พูดว่าอะไร ฝนนิ่งเงียบมาตั้งแต่ต้นทาง สีหน้าไม่สู้ดี วิชให้กำลังใจได้เพียงการจับมือ ร่างของเธอสั่น นัยน์ตาฉ่ำชื้น “ขอโทษครับลุง ช่วยเร็วอีกนิดได้หรือเปล่าครับ” จิตรกรเอ่ยเบาๆ อย่างเกรงใจ แต่เขาก็รู้สึกว่าชายชราขับช้าไปจริงๆ “ใจเย็นๆ หลานชาย ไม่ต้องห่วง เพราะลุงก็รีบเหมือนกัน” จิตรกรแปลกใจเล็กน้อย ชายชราเดาสีหน้าวิชออก แกหัวเราะในลำคอ “คืนนี้คงแย่หน่อย ลูกชายลุงก็อยู่ในกลุ่มสมาพันธ์ ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง” ฝนลืมตาโพลง ชะโงกหน้าบอกกับชายชราเสียงสั่นเครือ “น้องสาวหนูก็อยู่ในนั้น เรากำลังจะไปรับเธอกลับค่ะ” แทนที่จะตื่นเต้น ชายสูงวัยกลับทำน้ำเสียงตามปรกติ “งั้นเราก็มีจุดหมายร่วมกันสิ ลุงจะไม่คิดสตางค์พวกคุณล่ะ และหวังว่าบางที.. ขากลับ เราคงได้พาคนที่เราต้องการพบกลับบ้านพร้อมกัน” ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แท็กซี่ของลุงก็มาถึงสุดถนนเพชรบุรี แกขับเอื่อยๆ เลี้ยวเข้าถนนหลานหลวง มีตำรวจตั้งด่านเกือบสิบนาย รถหยุดให้เจ้าหน้าที่ตรวจ ไฟฉายส่องไปยังหน้าแต่ละคน วิชเอามือป้องแสงจัดจ้า ชายชราโกหกว่ากำลังจะกลับเข้าบ้านซึ่งอยู่เลยไปอีกนิดหน่อย แล้วอ้างว่าวิชกับฝนเป็นลูกชายลูกสาว ตำรวจทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่แล้วก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่บอกไม่ให้ไปทางถนนราชดำเนินกับบริเวณใกล้เคียง ลุงแตะคันเร่งเบาๆ พารถออกจากบริเวณด่านคล้ายกับไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อน “ไม่รู้เราจะไปถึงกันหรือเปล่า เพราะเดี๋ยวคงมีด่านเข้มกว่านี้” ลุงเอ่ยขึ้นด้วยทีท่าไม่สบายใจเมื่อขับพ้นด่าน ฝนยกมือปิดหน้าสิ้นหวัง ไม่กี่นาทีถัดมา รถของลุงก็ถูกเรียกตรวจอีกครั้ง ชายชราใช้ข้ออ้างเดิม แต่คราวนี้ตำรวจส่ายหน้าแข็งแรง วิชเห็นลุงคนขับแท็กซี่ควักกระเป๋าสตางค์ออกมา ดึงบัตรอะไรสักอย่างส่งให้เจ้าหน้าที่แล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยอีกสองสามคำ ตำรวจรับบัตรนั้นไปพิจารณา มีอีกสองนายเข้ามาช่วยดู ใช้ไฟฉายส่อง พลิกบัตรกลับไปกลับมาแล้วส่งคืนชายสูงวัย ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ดูมีท่าทีอ่อนลงกว่าคราวแรก ฝนแอบถอนหายใจเมื่อรถเคลื่อนที่ออกจากตรงนั้นได้สำเร็จ ชายชราหันมายิ้มให้สองหนุ่มสาว “ลุงเคยเป็นตำรวจ ยศสูงพอสมควร” เขาพูดเพียงเท่านั้นเหมือนไม่อยากรื้อฟื้นอดีต ทั้งสามไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย ยิ่งเข้าใกล้ถนนราชดำเนิน วิชยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เขาไม่สนว่าการชุมนุมจะมีประโยชน์อะไร หรือการเรียกร้องรัฐธรรมนูญนั้นสำคัญแค่ไหน ขอเพียงหาฟ้าให้พบแล้วพากลับ เขาอยากเห็นรอยยิ้มของฝน ยิ้มของเธอมีค่า มันติดตราตรึงในหัวใจเขาตั้งแต่เมื่อแรกเห็น เขายังไม่มีโอกาสบอกกับฝนเลย ว่ายิ้มน้อยๆ อันบริสุทธิ์งดงามในวันนั้น ทำให้เขาหยุดชะงัก แล้วรีบกางขาหยั่ง ลอบเขียนภาพเธอกับน้องสาวจากสันเขื่อนหินริมท่าน้ำศาลากลาง อันเป็นจุดเริ่มต้นของความรักระหว่างเขาและเธอ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 01:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชายชราจอดรถไกลจากแยกถนนราชดำเนินเกือบครึ่งกิโล ฝูงชนคลาคล่ำทั้งบนบาทวิถีและบนถนน รถจักรยานยนต์และรถเก๋งหลายคันถูกทุบจนยับ กระจกแตกละเอียดทุกบาน บางคันถูกเผาเหลือเพียงซากกรุ่นควันดำสนิท คนกลุ่มหนึ่งกำลังช่วยกันพลิกรถตำรวจคันหนึ่งจนตะแคง ระบายความโกรธแค้นเนื่องจากการใช้กำลังเข้าสลายการชุมนุมของหน่วยปราบจลาจล ทั้งสามเดินเท้าเข้าสู่ถนนราชดำเนินด้วยความร้อนใจ ถัดไปไม่ห่าง สถานีตำรวจนางเลิ้งยังคงวุ่นวาย ไฟลุกท่วมจนท้องฟ้าแดง ควันสีดำทะมึนทะลักออกมาจากช่องหน้าต่างประตู ผู้คนวิ่งกันพล่าน บนพื้นถนนเกลื่อนกราดด้วยเศษไม้ ก้อนหิน เศษแก้วแตก มีคราบเลือดให้เห็นอยู่บ้าง แต่ยังน้อย เหมือนงานเทศกาล.. วิชรู้สึกอย่างนั้นเพราะปริมาณคนแน่นขนัดเมื่อเดินมาได้เพียงไม่เท่าไหร่ ทว่าสีหน้าและแววตาของผู้คนกลับไร้แสงแห่งความสุขสดชื่น มันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง ผสมกับความหวั่นวิตกรักตัวกลัวตาย ฝนมองเสื้อชุ่มเลือดของบางคน รู้สึกใจหายและห่วงน้องยิ่งกว่าเดิม ลากแขนวิชก้าวไปข้างหน้าให้เร็วขึ้น เหลียวซ้ายแลขวา มองหาเด็กสาวผมยาวในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ “เราจะรู้ได้ยังไงว่าฟ้าอยู่ที่ไหน” วิชตะโกนถามฝน เสียงอึงคะนึงจอแจทำให้คุยกันลำบาก ฝนส่ายหน้า คิดอะไรไม่ออก ชายชราเสนอความคิดขึ้นมา “พวกกลุ่มนักศึกษา หากไม่อยู่หน้าสุดก็ต้องเป็นศูนย์กลางบนเวที ลูกชายของลุงอยู่ปีสุดท้ายมหาวิทยาลัยเดียวกับน้องของหนู คิดว่าคงอยู่กลุ่มเดียวกัน” “งั้นเราลองไปดูข้างหน้าดีกว่าครับ” จิตรกรเลือกตำแหน่งที่คิดว่าเด็กใจร้อนอย่างฟ้าต้องไป ฝนเห็นด้วยทันที การแหวกฝูงชนเป็นไปได้ยากและช้า แต่ทั้งสามก็บากบั่นมุ่งหน้าไปทางเชิงสะพานผ่านฟ้าฯ ด้านภูเขาทองจนสำเร็จ เห็นรถของมหาจำลองแต่ไกล เสียงตะโกนออกเครื่องขยายดังกังวานชัดเจน “พี่น้องต้องกลับเข้ามา หากรัก พลตรี จำลอง ต้องกลับเข้ามานั่งตรงนี้ อย่าบุกเข้าไป มันเป็นแผนของเขา ของพวกมือที่สาม กลับมาครับ.. มานั่งรวมกันตรงนี้ก่อน..” ลุงคนขับแท็กซี่คว้าแขนชายหนุ่มคนหนึ่งไว้แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆ ก่อนรีบขอตัวกลับบ้าน เสื้อของเขาขาดบางแห่ง และมีรอยถลอกบริเวณข้อศอกกับใบหน้า “เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ตำรวจรับมือไม่ไหวแบบนี้สงสัยรัฐอาจต้องใช้แผนไพรีพินาศขั้นสาม” ลุงบอกกับวิช น้ำเสียงไม่ค่อยสบายใจนัก วิชนำฝนกับลุงแท็กซี่ฝ่าฝูงชนจนถึงใจกลางสมรภูมิ ตำรวจปราบจลาจลเสริมกำลังเข้ามาพร้อมด้วยทหารในชุดสงครามสวมหมวกเหล็กอีกนับไม่ถ้วน ปืนกลในมือสีดำมะเมื่อมเงาวับ สะท้อนแสงแห่งความตายออกมาแปลบปลาบน่าขนหัวลุก ประชาชนส่วนใหญ่ยังนั่งสงบ มีบ้างเหมือนกันที่ร้องตะโกนด่าท้าทาย แต่ก็ไม่เกิดเหตุการณ์รุนแรงเหมือนเมื่อตอนเที่ยงคืน ฝนตะโกนเรียกชื่อน้อง เธอกับวิชแยกกันไปคนละทาง แต่สุดท้ายก็กลับมาพบกัน “ยังไม่เจอเลยฝน” หญิงสาวทำหน้าเหมือนร้องไห้ วิ่งไปดูจุดอื่น กองทหารเคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกทีๆ มวลชนส่วนใหญ่ยังอยู่ในความสงบ คนที่วิ่งกระจายออกไปทีแรกเริ่มกลับเข้ามารวมกลุ่มตามเดิม พวกวัยรุ่นเลือดร้อนเคาะขวดน้ำพลาสติกกับพื้นถนนเป็นการปลุกใจ “คุณ ลุงถามพวกนักศึกษาแล้ว เขาว่าให้ไปดูที่หน่วยพยาบาล บางทีอาจจะเจอ” ลุงแท็กซี่แหวกกลุ่มคนเข้ามา วิชยืนรีรอจนฝนมาถึง ทั้งสามพากันลัดเลาะสอบถามทางจากผู้ชุมนุม แต่ยังไม่ทันไร เสียงปืนก็ดังกึกก้องราวกับท้องฟ้าจะร่วงหล่นถล่มทลาย กระสุนพิฆาตส่วนใหญ่แหวกอากาศขึ้นสู่เบื้องบน ประชาชนร้องตกใจวิ่งหนีแตกกระเจิง วิชโอบตัวฝนบังคับให้ก้มลงต่ำ แต่โดนฝูงชนที่แตกตื่นวิ่งพล่านมาชนจนล้มกลิ้งสะบักสะบอม ส่วนชายชรานั้นทำเพียงทรุดลงนั่งบนส้นเท้า สายตาจับนิ่งไปยังที่มาของกระสุนปืน เสียงของมันคำรามยาวนานพร้อมกับแสงวาบจากปลายกระบอก กำราบฝูงชนนับแสนให้โค้งคารวะต่อปิศาจร้าย วิชเห็นหญิงชายหลายคนตัวสั่นงันงก นอนงอเข่าคู้ปิดหูปิดตาร้องไห้เหมือนคนเสียสติ “มันยิงขู่ มันคิดว่าจะสลายม็อบได้” ลุงร้องบอกหลังจากเสียงปืนชุดแรกเงียบลง มวลชนบางกลุ่มเริ่มร้องตะโกนด่าทหารอย่างโกรธแค้น เสียงแว่วมาว่ามีประชาชนถูกยิงบนป้อมพระกาฬ ยิ่งทำให้บรรยากาศตึงเครียด ทหารตบเท้าเข้าหาฝูงชนผู้มีเพียงมือเปล่า วิชไม่อยากเชื่อว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในยุคสมัยปัจจุบัน ในสมองเต็มไปด้วยความมึนงง รอบด้านมีแต่ความวุ่นวายอลหม่าน เขาจับมือฝนไว้แน่น พาวิ่งย้อนกลับในทิศตรงกันข้ามกับทหาร แล้วทันใด ฝนก็เห็นฟ้า “ฟ้า!” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 01:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เธอผละจากวิช วิ่งเบียดคลื่นมนุษย์เข้าไปหาน้องสาว ฟ้าหันมาตามเสียง ไม่อยากเชื่อสายตา.. “พี่ฝน!” เป็นครั้งแรกของคืนนี้ที่ฟ้าได้ยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา เธอกอดพี่สาวไว้แน่น ราวกับฝนคือสิ่งมีค่าที่สุดในโลก จิตรกรวิ่งตามมาถึงไล่ๆ กัน “พวกเราหาเธอตั้งนาน ปลอดภัยดีมั้ยฟ้า” “พี่วิช..” ฟ้าทำท่าแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่ม แต่ไม่มีเวลาถาม เสียงปืนกระหน่ำยิงขึ้นฟ้าดังขึ้นอีกระลอก ทั้งสามรีบหมอบลงกับพื้นถนน วิชเริ่มมองหาช่องทางเพื่อพาหญิงสาวทั้งสองออกไปให้เร็วที่สุด สิ้นเสียงปืนอันยาวนาน ตามมาด้วยเสียงครวญครางของเหยื่อคมกระสุน มันดังระงมจากตรงโน้นตรงนี้มากมายเต็มไปหมด บริเวณเชิงสะพานมีทั้งร่างผู้บาดเจ็บและผู้เสียชีวิตนอนเกลื่อน ฟ้าได้สติ เธอนึกถึงหน้าที่ของตนก่อนอื่น กลุ่มนักศึกษาลงมติเห็นชอบว่าควรเปิดเจรจากับตำรวจทหาร เพื่อขอให้หยุดยิง ประชาชนเพียงต้องการชุมนุมอย่างสันติ โดยจะถอยไปปักหลักบริเวณอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย หรือหากถูกร้องขอให้เคลื่อนขบวนกลับไปสนามหลวงก็ยินดี พีระนำกลุ่มนักศึกษาชายหญิงถือธงไตรรงค์กับพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระราชินี เดินเข้าหาทหาร ใบหน้าของชายหนุ่มขาวซีด กรอบแว่นบิดงอ กระจกเลนข้างหนึ่งแตกร้าว ดวงตาภายใต้แว่นส่อแววไม่มั่นใจ ผิดจากเมื่อช่วงหัวค่ำราวกับเป็นคนละคน ฟ้าขยับจะก้าวขาตาม “ฟ้า จะไปไหน ไม่เอานะ!” ฝนจับแขนน้องไว้ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ฟ้าคลาดสายตาอีกแล้ว แม้แต่วินาทีเดียว “พี่ฝน พวกเราต้องเจรจา ไม่อย่างนั้นประชาชนจะล้มตายมากกว่านี้” ฝนโกรธจนหน้าแดงก่ำ “กลับบ้านพร้อมพี่เดี๋ยวนี้ เลิกบ้าอุดมการณ์เสียทีเถอะ” “ไม่! เราต้องเห็นแก่ส่วนรวม เห็นแก่ชีวิตของคนหมู่มาก ฝ่ายนั้นอาจกำลังเข้าใจจุดหมายของเราผิด ตอนนี้ เราจะถอยหนึ่งก้าวเพื่อรักษาชีวิตคน ฟ้าเอาตัวรอดได้ พี่กับพี่วิชกลับไปก่อนแล้วกัน” แล้วสิ่งที่วิชไม่เคยเห็นก็เกิดขึ้น ฝนตบหน้าน้องสาว.. ไม่แรงนัก แต่บาดลึกลงในจิตใจทั้งสองคน ฟ้านิ่งชะงัก น้ำตาร่วงเผาะ แก้มแดงเป็นปื้น ฝนฉวยข้อมือน้องบังคับให้กลับ ฟ้าสะบัดจนหลุด รีบวิ่งตรงไปยังกลุ่มของพีระ ฝนร้องตะโกนเรียกตามหลัง ฟ้าหันกลับมา อ้อนวอนด้วยแววตา เธออยากกลับบ้านใจจะขาด เธอคิดถึงพี่สาวเป็นที่สุด ทำไมฟ้าจะไม่รู้ว่าฝนเตรียมจัดงานวันเกิดไว้ให้ คืนแห่งความอบอุ่น สองพี่น้องจะได้รำลึกถึงแม่ ถึงพ่อ ได้ฟังเรื่องราวของท่านจากปากพี่สาวซ้ำแล้วซ้ำอีก ทว่าฟ้าไม่เคยนึกเบื่อ แม้ฟังสักล้านครั้ง ฟ้าก็จะไม่มีวันเบื่อ อยากจะฟังไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำ แต่คืนนี้.. ฟ้าต้องเลือก ระหว่างชีวิตสงบสุขท่ามกลางแสงเทียนแห่งความรักของพี่สาว กับการต่อสู้เพื่อถากแผ้วหนทางสำหรับการปกครองแบบปวงชนเพื่อปวงชนอย่างแท้จริง คืนนี้เธอจะสู้ สู้ให้สมศักดิ์ศรีของคำว่าคนไทย คนไทยในผืนแผ่นดินไทย จะประสานมือร่วมกันล้มล้างระบอบทรราชออกจากเขตขัณฑสีมา ไม่รู้ว่าจะชนะหรือไม่.. รู้แต่เพียง ทุ่มให้สุดกำลัง แล้วสิ่งที่ดีกว่าจะตามมาเอง “ฟ้า! กลับมาหาพี่ ฟ้า!.. ฟ้า..” ฝนตะโกนจนเสียงแหบ วิชรีบวิ่งตามฟ้าขึ้นไปทางแนวหน้า กำแพงทหารรุกดันฝูงชนจนล่าถอย ไม่มีใครกล้าเข้าตีเหมือนเมื่อตอนสู้กับหน่วยปราบจลาจล แม้จะเข้ามารวมตัวกันใหม่ ปรบมือ เคาะพื้น จนเสียงดังกระหึ่มสร้างขวัญและกำลังใจ แต่ความประหวั่นพรั่นพรึงยังปรากฏแน่นในแววตาของแต่ละคนชัดเจน ฝนตาม   วิชมาติดๆ คลื่นมนุษย์ในเวลาอลหม่านช่างไหลบ่ารุนแรง คนนับแสนบนถนนราชดำเนินตอนนี้หายไปเกือบครึ่ง แต่ก็ยังเบียดเสียดจนน่าอึดอัด กลุ่มนักศึกษาแทรกผ่านมวลชนจนเกือบถึงแนวหน้าสุด ทหารยังถือปืนมั่น ในดวงตาคล้ายกับไม่มีความรู้สึกอะไรกับชีวิตที่ปลิดปลิวสู่ปรโลกด้วยน้ำมือพวกตน ความเงียบเกิดขึ้นพร้อมกับลมเย็นยะเยือกลงไปถึงทรวงอก ฝนเงยหน้ามองท้องฟ้า เธอเห็นดาวสีแดงเปล่งแสงแจ่มจรัส คล้ายกับมันตั้งใจให้หญิงสาวได้เห็นเป็นพิเศษ เธอรู้สึกใจหายขึ้นมาเฉยๆ “ฝน เป็นอะไรไป” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว หันมองด้านข้าง อุ่นใจเมื่อเห็นว่าเป็นวิช เขาดึงแขนเธอก้าวไปทางเดียวกับกลุ่มนักศึกษา แถวของทหารที่ยืนประจันหน้ากับประชาชนเผยขึ้นในสายตา แม้ยังห่างแต่ก็เห็นได้ชัดเพราะคนส่วนใหญ่นั่งลงกับพื้นถนน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 01:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่ทันที่กลุ่มของพีระจะไปถึง ชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน ก้าวช้าๆ ออกไปหน้าสุด ท่าทางนิ่งสงบไม่หวั่นเกรงสิ่งใด นักศึกษาคนหนึ่งจำพ่อของเพื่อนที่เพิ่งถูกตำรวจตีตายได้แม่น เขารีบบอกกับกลุ่มอย่างตื่นเต้น ชายชราคงยังไม่รู้ว่าลูกชายคนเดียวของเขาได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน วิชชี้ให้ฝนดู “นั่นลุงแท็กซี่นี่” ฝนอ้าปากค้าง ร่างชายชราผมหงอกสวมแว่นกรอบโลหะ สหายผู้ร่วมเป็นร่วมตายมาตั้งแต่ต้นทาง อยู่ห่างจากปลายกระบอกปืนไม่กี่ก้าว ลางสังหรณ์ไม่ดีทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ เมื่อครั้งรับราชการ นายตำรวจผู้นี้เคยได้รับคำสั่งให้ทำในสิ่งที่เขารู้สึกผิดบาปไปชั่วชีวิต เหตุการณ์สะเทือนขวัญในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เขานำกำลังตำรวจตระเวนชายแดน ประสานกับกลุ่มกระทิงแดงและลูกเสือชาวบ้าน โจมตีด้วยเครื่องยิงจรวด ปืนเอ็ม 79 ปืนคาร์บิน และระเบิดมือ เข้าใส่ในรั้วมหาวิทยาลัย แล้วเข้าล้อมปราบนักศึกษาด้วยวิธีอันโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้ในประเทศที่นับถือพุทธศาสนา ชายชราไม่แน่ใจว่าวันนั้นเขายิงไปกี่ศพ แต่คำสั่งจากปากของเขามันดังสะท้อนก้องหลอกหลอนในโสตประสาทตัวเองมานานถึงสิบห้าปีกว่า “ฆ่าแม่งให้หมด ไอ้พวกคอมมิวนิสต์ขายชาติ! ยิงเข้าไป อย่าให้เหลือ!” ศพแล้วศพเล่า ถูกลากออกจากมหาวิทยาลัย เอาไปกองสุมกลางท้องสนามหลวงแล้วจุดไฟเผา รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของเขาปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์ต่างประเทศ มันคือภาพอันน่าทุเรศ น่าอดสู อยากลืมให้หมด อยากลบมันให้หายไปจากความทรงจำ เขาทำลายเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์วันมหาวิปโยค ลาออกจากราชการ ก้มหน้ารับชีวิตอัตคัดอับจนโดยไม่ปริปากบ่น ยังน้อยไป.. แค่นี้ยังน้อยไป ศพใต้กองยางรถยนต์ดำไหม้เกรียม ศพที่แขวนคอห้อยร่องแร่งกับต้นมะขาม ศพที่ถูกไม้เสี้ยมแหลมตอกลงไปในอก.. ลำบากแค่นี้ยังน้อยไป.. คืนที่ลูกชายประกาศข่าวดี คณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ลูกสอบติดสมใจ เขานอนฝันร้ายตลอดคืน ภาพใบหน้าผู้ตายในวันที่ 6 ตุลาคม 2519 หันมาแสยะยิ้มให้ หน้านั้นสยดสยอง ทั้งเลือดและน้ำเหลืองไหลเยิ้มนองพื้นดิน แล้วพลัน เขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง ใบหน้าของศพเหล่านั้นค่อยๆ เลือนจาง กลายเป็นหน้าของลูกชายแทน! ลุงลืมตาขึ้น มองกลุ่มคนในเครื่องแบบรั้วของชาติคล้ายกับเวทนา เขารู้ว่าทหารเหล่านี้ต่างก็ทำหน้าที่พิทักษ์ชาติเช่นกัน ทำด้วยความชอบธรรม ด้วยข้อมูลที่ได้รับก่อนเดินทางเข้ากรุงเทพฯ “.. พวกมันก่อความไม่สงบด้วยจุดประสงค์หวังจะเปลี่ยนแปลงการปกครอง ล้มล้างสถาบันศาสนา ล้มล้างราชวงศ์ ไอ้พวกทำลายชาติ ถึงเราไม่กำจัดมัน มันก็ต้องกำจัดเราอยู่ดี..” คำพูดแบบนี้มิใช่หรือ ที่เขาโดนกรอกหูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และถ่ายทอดให้ผู้ใต้บังคับบัญชาซึมซับไว้เป็นแรงกระตุ้น ก่อนการกวาดล้างครั้งใหญ่ในมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรติของชาวสยามเมื่อสิบกว่าปีก่อน ..แล้วพวกเอ็งจะเสียใจ ลูกหลานเอ๋ย.. ชายชราหลับตาลงอีกครั้ง หายใจเข้าลึกยาว แล้วเริ่มขยับริมฝีปาก เอื้อนเอ่ยทำนองเพลงเชื่องช้า ทว่าหนักแน่น ปลุกเร้าความรักในแผ่นผืนมาตุภูมิ “ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฝันผองภัยด้วยใจทะนงฯ จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระป..” !!! เหมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงกลางหัวใจมวลชนที่ปักหลักเชิงสะพาน กระสุนอเวจีระเบิดศีรษะชายชราแตกกระจายเป็นเสี่ยง เลือดสาดกระเซ็นพร้อมกับมันสมองขาวขุ่นเละ เสียงกรีดร้องตื่นตระหนกและความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นอีกระลอก ทั้งวิช ฝน และฟ้า ไม่เคยพบเห็นภาพอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต ทหารยกปืนขึ้นฟ้า กระหน่ำยิงรัวดังสะเทือนจนหูแทบดับ แล้ววิชก็เห็นกับตา เห็นเต็มสองตา.. ฆาตกรในชุดเขียวหลายนายลดปืนลงมาแล้วลั่นกระสุนในวิถีระดับบุคคล ประชาชนล้มร่วงระเนระนาด วิชกระโดดเอาตัวบังฝน กดตัวหญิงสาวแนบพื้นให้มากที่สุด เงยหน้าไปทางกลุ่มนักศึกษา ฟ้าทรุดลงนั่งเอามือปิดหู หลับตาปี๋ พีระโยนธงชาติทิ้ง กระโจนหมอบเช่นเดียวกับเพื่อนๆ นักศึกษาบางคนโดนยิง เลือดสีแดงไหลบ่าอาบราชดำเนินอย่างไม่มีทีท่าจะจบสิ้นง่ายๆ เสียแล้ว “ฟ้า!” ฝนตะโกนเรียกน้อง พยายามจะลุกแต่ถูกมือของวิชกดหลังเอาไว้ “อยู่นิ่งๆ !” เขากวาดตามองหาฟ้าจนพบ เธออยู่ห่างออกไปราวยี่สิบเมตร ตัดสินใจลุกขึ้น วิ่งก้มหลังต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปหาหญิงสาว เขาต้องกระโดดข้ามร่างของฝูงชนที่นอนหมอบหลบลูกปืน ในวินาทีนั้น จิตรกรแทบไม่คิดถึงความตายแม้แต่นิดเดียว ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงปืนยาวนานกว่าสองครั้งแรก มวลชนระส่ำระสายแตกกระจัดกระจาย บ้างก็บาดเจ็บล้มตายเกลื่อนท้องถนน ฟ้ารู้ตัวเหมือนจะเป็นบ้า กรีดร้องตะโกนให้พวกทหารหยุดยิงตลอดเวลา แล้ววิชก็มาถึงตัว ใช้กำลังที่ยังพอมีเหลือกดร่างหญิงสาวให้นอนคว่ำกับพื้น กระสุนพุ่งเป็นเส้นไฟ เฉียดสะโพกกับขาของชายหนุ่มไปหลายนัด “ไปทางนี้! คลานต่ำๆ เอาหัวแนบพื้นไว้!” แม้ตกใจกลัวจนสั่นไปหมดทั้งร่าง แต่ฟ้าก็ยังพอมีสติ เธอรู้สึกถึงความตายรายรอบตัว พยายามมองหาพีระ “อย่าเงยหน้า! ไปเร็วๆ!” วิชตะโกนแข่งกับเสียงปืน ฟ้าทำตาม เหลือบเห็นเพื่อนนักศึกษาหลายคนยังนอนซุกนิ่งกับพื้น เธอพยายามร้องเรียก ดึงแขน แต่ไม่มีใครกล้าขยับเคลื่อนไหว วิชพาฟ้าออกมาห่างจากแนวหน้าตรงที่ฝนรออยู่ ฝนโผเข้าหาน้องทันที จิตรกรใช้ความคิดหนักหน่วงมองหาทางรอด หากวิ่งตัดออกทางภูเขาทองก็น่าจะปลอดภัย “ไปกันเถอะ พวกทหารมันบ้าไปแล้ว” ฝนพยักหน้า จับมือฟ้าเตรียมวิ่งตามหลังชายหนุ่ม “เดี๋ยวค่ะ.. รุ่นพี่!..” เธอหันกลับไปมองตรงบริเวณที่จากมา ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่หญิงสาวคำนึงถึง พีระนอนคว่ำหน้ากับพื้น รอบข้างกายเขามีทั้งคนเป็นและคนตาย ปลอกกระสุนเอ็ม 16 ปลิวว่อนร่วงลงกระทบพื้นถนนดังกราวได้ยินชัดเจน กลิ่นดินปืนเหม็นคลุ้งบีบประสาท ความกลัวแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ ผู้นำกลุ่มนักศึกษาร้องโวยวายลั่นราวกับคนวิกลจริต วิชพอมองเห็นโอกาส เมื่อเสียงนรกสิ้นสุดลง “มาเร็ว พวกมันหยุดยิงแล้ว” แม้ปืนจะหยุดคำราม แต่ผลของมันยังหวีดก้องอยู่ในหู ฟ้าไม่ได้ยินเสียงวิช เธอพยายามวิ่งกลับไปช่วยพีระ ฝนดึงแขนน้องไว้ไม่ยอมปล่อย.. จะไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด จิตรกรชั่งใจอยู่ชั่ววินาที เขาจับไหล่ฟ้าแล้วพูดกัดฟันให้เธอรอตรงนี้อย่าไปไหน แล้วร่างสูงโปร่งผู้ที่เคยถูกเธอตราหน้าว่าขี้ขลาดก็วิ่งเข้าไปในเขตอันตรายที่สุดอีกครั้ง ฟ้าใจหายวาบเมื่อเห็นแขนเสื้อของวิชชุ่มเลือด ชายหนุ่มกระโจนข้ามร่างคนไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เขาเห็นพีระตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ผ้าพันแผลสีขาวรอบศีรษะทำให้เห็นเด่นแต่ไกล “ฟ้า เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า” ฝนจับแก้มน้อง ใจชื้นขึ้นเป็นกอง “พี่ฝน.. ฟ้าอยากกลับบ้าน” หญิงสาวซุกแนบอกพี่ ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ฝนรั้งร่างนั้นเข้ามากอดแน่น หากแต่อีกใจยังเป็นห่วงชายหนุ่ม ฝูงมนุษย์นับหมื่นดูคล้ายฝูงสัตว์แตกตื่นหนีตาย บ้าคลั่ง ลนลาน วิ่งพล่านบดบังรอบตัวจนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น วิช.. กลับมาได้แล้ว เร็วเข้าซี.. ฝนรู้สึกเกร็งจนลืมหายใจ ร่างของเธอสั่นเทา กลัว.. กลัวว่าเขาจะไม่กลับมาอีก แล้วเหมือนสวรรค์ทรงโปรด วิชวิ่งฝ่าออกมา หิ้วแขนพีระพาดบ่าไว้ข้างหนึ่ง หญิงสาวเผยรอยยิ้มกว้าง ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประดามีทั่วทั้งสากลโลก เสียงกรีดร้องของประชาชนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงปืนระลอกใหม่ แสงไฟจากปลายกระบอกแลบขึ้นฟ้าแปลบปลาบ และแน่นอน ทหารบางนายก็ยังยิงกราดในระดับบุคคล ราวกับจงใจจะสังหารเลือดเนื้อเผ่าไทยให้ดับดิ้นหมดจากแผ่นดิน วิชร้องเตือนให้หญิงสาวทั้งสองหมอบกับพื้น ฝนกันร่างน้องเอาไว้ ไม่ทันทำตามที่วิชบอก เธอสะดุ้งเฮือก เงยหน้ามองฟากฟ้า ดาวสีแดงโปรยยิ้มอ่อนละมุน.. แม่.. ... แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 48 23:04:52 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “พี่ฝน!!” ฟ้าร้องหวีด รู้สึกถึงแรงกระสุนที่พุ่งทะลวงร่างพี่สาว มือที่กอดฝนชุ่มโชกไปด้วยโลหิต วิชมาถึงตัว คว้าร่างของฝนไว้แนบอก ปล่อยให้พีระทรุดร่วงลงกับพื้น “ไปเร็ว” ไม่มีเวลาสังเกตสิ่งผิดปรกติ สมองของจิตรกรทำงานอย่างหนัก ช้อนร่างฝนขึ้นมาด้วยแขนสองข้าง ไม่รู้สึกหนักสักนิด หันมาตะโกนบอกให้ฟ้าวิ่งตาม หญิงสาวจับข้อมือพีระ ออกแรงดึงประคองปีก ชายหนุ่มสวมแว่นแทบไม่มีสติสัมปชัญญะ เอาแต่ร้องโวยวายไม่หยุด ฟ้าแบกร่างของรุ่นพี่ไม่ไหว วิชหันมาเห็นเธอเสียหลักล้มลง เขาย้อนกลับมา มือไม่ว่าง ใช้เท้ายันพีระให้นอนหงายพ้นวิถีกระสุน “ฟ้า รีบไปเถอะ” เขาย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นฟ้ายังรีรอ หญิงสาวน้ำตาไหลพราก แล้วตัดใจวิ่งตามชายหนุ่มออกมา วิ่ง วิ่ง วิ่ง จนในที่สุดเสียงปืนก็เงียบหาย วิชหยุดพักเหนื่อย หอบจนแทบขาดใจ ฟ้ามาถึงไล่ๆ กัน “พี่วิช ถึงไหนแล้ว” “ไม่รู้ ช่างเถอะ หาแท็กซี่หรือรถอะไรก็ได้ เร็ว” หญิงสาวหันมองซ้ายขวา ไม่มีพาหนะคันไหนแล่นผ่านมาเลย ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีเทา อีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว ร่างในอ้อมแขนวิชขยับน้อยๆ จิตรกรใจหายวาบ เริ่มตระหนักถึงสิ่งที่กำลังจะเกิด ฝนลืมตา เห็นดาวแดงส่องแสงอำไพ เผยอริมฝีปาก เปล่งเสียงแห้งแหบโหย “วิช.. ฟ้าล่ะ ฟ้าปลอดภัยหรือเปล่า..” เลือดข้นไหลลามจนอาบทั่วแขนวิช “พี่ฝน!” ฟ้าวิ่งเข้ามา “ทำใจดีๆ ไว้นะ เดี๋ยวเราจะไปโรงพยาบาลกัน” วิชพยักหน้าให้ฝน พยายามทำหน้าเป็นปรกติ “พวกเราทุกคนปลอดภัย ฝนมีบาดแผลนิดหน่อย เดี๋ยวไปหาหมอก็หายแล้ว” เขารู้ว่าน้ำตามันเอ่อ แต่ก็พยายามข่มมันไม่ให้ไหลออกมา ฝนยิ้ม ยกมือไขว่คว้าหาน้องสาว ฟ้าจับมือพี่ไปกุมแนบอก “น้องอยู่นี่ค่ะ พี่ฝน..” เธอมีความรู้สึกเดียวกับวิช ทว่าลึกซึ้งกว่า “ดีจังเลยที่ปลอดภัย.. ฟ้า.. รู้มั้ย ว่าน้องลืมวันเกิดตัวเองอีกแล้ว..” เธอทำท่าว่าอยากหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกง วิชวางร่างแบบบางลงกับพื้นอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม ประคองศีรษะฝนไว้ในอ้อมแขน ช่วยหยิบของให้ฝน เป็นกล่องเล็กๆ เขาเห็นมันตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว แต่สีสวยสดใสของกระดาษห่อของขวัญกลับดูเศร้าสร้อยลงไปถนัดตา ฝนส่งให้ฟ้าด้วยมือสั่นเทา “สุขสันต์วันเกิดจ้ะ น้องรัก..” ฟ้าร้องไห้โฮ น้ำตาไหลเป็นทาง จับมือพี่สาวไม่ยอมปล่อย “ของเล็กๆ ราคาไม่แพง.. พี่เห็นว่าฟ้าจะเปิดเทอมแล้ว เลยไม่กล้าใช้เงินมาก..” ฝนบีบมือน้อง ทว่ามือนั้นอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง ฟ้ายิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ส่ายหน้า พูดอะไรไม่ออก จับมือพี่สาวแนบแก้ม ฝนลูบไล้ใบหน้าฟ้าด้วยความรัก “น้องเป็นคนเก่ง.. พี่ภูมิใจ..” ฟ้าส่ายหน้าอีก รู้สึกเกลียดตัวเอง ถ้าเธอเชื่อฟังพี่สาวตั้งแต่ครั้งแรก คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ เธอขอให้ฝนอดทน อีกไม่นานคงมีรถวิ่งผ่านมา แสงทองเริ่มจับขอบฟ้า วิชให้ฟ้ามาช่วยประคองร่างฝน ตัวเองรีบวิ่งออกไปหาแท็กซี่ “พี่ฝน.. น้องขอโทษค่ะ น้องเป็นคนไม่ดี ทำให้พี่ต้องลำบาก..” ฝนขยับศีรษะน้อยๆ ทำสายตาตำหนิความคิดน้องสาว ใบหน้าซีดเผือดของเธอมีรอยยิ้มอ่อนหวาน “ใครว่า.. ฟ้าเป็นเด็กดี เป็นผู้หญิงสูงค่า อย่าโทษตัวเอง พี่รักน้องมากนะจ๊ะ ฟ้า.. ต่อจากนี้ไปน้องต้องเข้มแข็งนะ ดูแลตัวเอง.. พี่คงคิดถึงน้อง..” “ไม่! พี่ฝนไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เดี๋ยวเราก็จะไปหาหมอกัน พี่วิชไปตามแท็กซี่อยู่นะ” ฟ้าใจไม่ดี น้ำตาไหลพรั่งพรู ร่างในอ้อมแขนนิ่งสงบ ยิ้มน้อยๆ เหมือนเตือนให้ฟ้ารู้ว่าอย่าโกหกตัวเอง “ลืมแล้วเหรอ พี่เกลียดการหาหมอที่สุด.. อย่าร้องไห้สิ พี่ไม่เจ็บสักนิด..” วิชวิ่งกลับมา หายใจหอบ บอกฟ้าว่าเขาไม่พบแท็กซี่สักคัน แต่มีมอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งอาสาไปตามให้ แล้วเขาก็ทรุดลงกับพื้น แขนที่ถูกคมกระสุนถากมีเลือดไหล ในใจของเขาเวลานี้มีแต่ความกังวล ห่วงฝนจนลืมความเจ็บปวดไปสิ้น ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ฝน คุณเป็นยังไงบ้าง ทำใจดีๆ ไว้นะ” “วิช..” หญิงสาวหันหน้ามาทางเขา รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก “เข้ามาใกล้ๆ..” เธอกระซิบแผ่วเบา ชายหนุ่มรีบทำตาม ก้มลงจนสัมผัสลมหายใจรวยริน “พูดอีกครั้ง.. พูดคำนั้นให้ฝนฟังอีกครั้ง ได้หรือเปล่า..” เสียงของฝนขาดเป็นห้วง จิตรกรน้ำตาคลอ ความกลัวจุกแน่นในอกจนสั่นสะท้าน ทำไมจะพูดไม่ได้.. ทำไมผมจะบอกในสิ่งที่ผมรู้สึกไม่ได้.. บรรจงช้อนศีรษะหญิงสาวขึ้นมา ประทับจูบแรกบนริมฝีปากแห้งผาก “ฝน ผมรักคุณ รักตั้งแต่แรกพบ ไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้มาก่อนในชีวิต คุณคือความจริงอันแสนงาม คือดวงแก้วแสนวิเศษ ผมมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ ฝน.. ผมรักคุณ.. อย่าจากผมไปนะ ได้โปรด..” หญิงสาวหลับตา รอยยิ้มนั้นบ่งบอกถึงความสุขใจ ในนาทีสุดท้ายของชีวิต เธอเห็นความรักครั้งแรก เห็นเขากับขาหยั่งเขียนภาพริมฝั่งแม่น้ำ ดวงตาของเขาช่างอ่อนโยน ลอบมองมาบ่อยจนเธอขวยเขินแต่ต้องซ่อนความรู้สึกไว้ เขาอาจชอบฟ้า.. เธอคิดทีแรกเพราะฟ้าน่ารักน่าเอ็นดู ส่วนเธอมีแต่ความซอมซ่อกับใบหน้าจริงจังเคร่งขรึม ฟ้าชอบแหย่ให้พี่สาวยิ้ม และยิ้มนั้น ก็ได้แอบลอยไปเข้าหัวใจจิตรกรหนุ่มโดยไม่รู้ตัว “วิช..” ฝนค่อยๆ ลืมตา เธอต้องลืมตา เพราะจะเป็นการมองคนรักครั้งสุดท้าย “ขอบคุณนะ.. ขอบคุณที่รักฝน..” เปลือกตาปิดตัวลง.. พร้อมกับการจากไปของชีวิต ฟ้าร้องโฮ เกลือกกลิ้งกับอกพี่สาวดังว่าจะขาดใจ ชายหนุ่มก้มหน้านิ่ง น้ำตาหยดลงพื้น น้ำตาซึ่งกลั่นออกมาจากใจอันแหลกสลาย ไม่เหลือแม้ชิ้นดี ฟ้าสว่างแล้ว สถานการณ์บนถนนราชดำเนินจะตึงเครียดอย่างไร การเมืองในยุคทมิฬจะเปลี่ยนแปลงไปได้บ้างหรือไม่ วิชและฟ้าไม่ขอรับรู้อีกต่อไปแล้ว ร่างไร้ลมหายใจของฝนเป็นสิ่งเดียวที่ฟ้าเฝ้าตระกองกอด “พี่จ๋า.. พี่อย่าตายสิ อย่าทิ้งฟ้าไป แล้วฟ้าจะอยู่กับใคร พี่จ๋า..” เธออ้อนวอนขอให้เกิดปาฏิหาริย์ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองของมันดังวิถีโลก รถตุ๊กๆ คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด คนขับอ้างว่ามีมอเตอร์ไซค์ไปเรียก เขาเห็นร่างหญิงสาวนอนนิ่งไม่ไหวติง กับเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงอีกคน ก็พอจะเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก เขาลงมาช่วยวิชประคองร่างฝนขึ้นรถ อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าผู้ตายยังมีรอยยิ้มระบายจางๆ สายน้ำไหลเอื่อยเรื่อยช้า ใบไม้ปลิดโปรยสู่ดิน ลมรำเพยเชยชื่น พัดช่วงเวลาแห่งความสุขปลิวลับหาย.. วิชเฝ้ามองลำน้ำ เขาเอาจักรยานไปคืนเจ้าของบ้านพร้อมกุญแจ แล้วเดินสะพายกระเป๋าตรงมายังศาลากลาง ท้องฟ้ายามเย็นไล้แสงสีส้มบนยอดคลื่น ทุกสิ่งเหมือนเดิม ถนนเล็กเลียบคันเขื่อน มีต้นไม้สองข้างทางร่มครึ้ม อาคารสีหม่นๆ กับผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. จิตรกรหันมองถนนฝั่งตรงข้าม ใต้ร่มหางนกยูงเหลือเพียงความว่างเปล่า เขาหลับตา.. ปลดปล่อยให้ความทรงจำโลดแล่นเป็นอิสระ ปิดหนังสือเล่มบางในมือ ยกขึ้นมาแนบหัวใจ.. ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหตุการณ์นองเลือดเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2535 คือรอยอัปยศแห่งปูมประวัติศาสตร์ของการเมืองไทยอีกหน้าหนึ่ง คนหลายพันล้มตายและสูญหาย กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังไร้ข่าวคราว ราวกับชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นถูกสายลมมืดดำพัดพาไป พลเอก สุจินดา คราประยูร ลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม หลังออกพระราชกำหนดนิรโทษกรรมผู้กระทำผิด เหมือนความฝัน.. ฝันอันร้ายกาจ ผู้ออกคำสั่งฆ่าประชาชน กับฆาตกรในชุดเขียวยังลอยหน้าในสังคมโดยไม่มีความใครเอาผิดได้ มันก็เป็นเช่นนั้นเอง เป็นมาแต่ครั้งอดีตกาล และจะเป็นต่อไปในอนาคตหรือไม่ ไม่มีใครรู้เลย ประธานรัฐสภาประสานรอยร้าวระหว่างประชาชนกับรัฐบาลด้วยการเสนอทูลเกล้า ให้นายอานันท์ ปันยารชุน เข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เป็นสมัยที่สอง นาวาแห่งสถาบันการเมืองกำลังได้รับการซ่อมแซม รัฐธรรมนูญถูกคลี่ออกแก้ไข เพื่อสิทธิเสรีภาพแห่งปวงชนชาวไทย จบบทบาทอำมาตยาธิปไตยโดยสิ้นเชิง ฟ้ายังคงอยู่บ้านหลังเก่า ชีวิตเดียวดายอ้างว้าง หากแต่เปี่ยมล้นด้วยพลังของการต่อสู้ พ่อแม่ และพี่สาวสุดที่รัก เฝ้ามองและให้กำลังใจจากเบื้องบนสวรรค์ ฟ้าได้รับทุนการศึกษา เธอใช้เงินในบัญชีเงินฝากที่ฝนเก็บสะสมไว้ให้อย่างประหยัดระมัดระวัง ทั้งยังหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียน ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เธอยังเข้าร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากเหมือนก่อน พีระเรียนจบออกไป ทั้งสองยังมีไมตรีต่อกัน แม้ชายหนุ่มจะรู้สึกละอายและผิดที่ไม่ได้ปกป้องเธอสมคำพูด แต่ฟ้าก็ไม่เคยเก็บเรื่องนี้มาคิดสักครั้ง สำหรับฟ้า พีระคือพี่ชายผู้เก่งกาจฉลาดเฉลียว ทุกครั้งที่เธอยกมือไหว้หรือเรียกเขาว่ารุ่นพี่ พีระก็ได้แต่ทำหน้าซึม วิชหายไปจากชีวิตของฟ้านานแล้ว วันสุดท้ายของการพบกัน วิชสะพายกระเป๋าเดินทางมาหยุดหน้าประตูบ้าน ในมือมีหนังสือหนึ่งเล่ม “พี่วิช เข้ามาก่อนสิคะ” ฟ้ารู้สึกดีที่เขามาหา เหมือนในบ้านมีแสงสว่างขึ้นหลังจากเงียบเหงาเศร้าซึมมานับเดือน วิชเป็นเจ้าภาพร่วมกับฟ้าในงานศพของฝน เสียงพระสวดมนต์วังเวง ทั้งศาลามีเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่มาร่วมงาน ฟ้าร้องไห้ทั้งคืน ส่วนวิชนั้นดูเหมือนทำใจได้ดีกว่า พยายามปลอบโยนและช่วยจัดการจนงานศพผ่านพ้นด้วยดี แต่ลับหลังฟ้า วิชกลับกลายเป็นคนเงียบขรึม หญิงสาวแอบเห็นเขานั่งจ้องมองรูปพี่ของเธอนานเป็นชั่วโมง จิตรกรก้าวเข้ามาในบ้าน ความโหยหาคิดถึงหญิงคนรักกรีดใจจนเจ็บแปลบ ทุกอย่างคงไว้เหมือนเดิม ฟ้าไม่ยอมเปลี่ยนอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งเครื่องใช้ของพี่สาวก็วางไว้ตำแหน่งเดิม เขาย้อนออกมาทางเฉลียง ต้นโมกโปรยกลิ่นทักทาย ดอกสีขาวร่วงเรียงรายประดับพื้นไม้เก่า หมอนลายการ์ตูนวางพิงไว้ข้างฝา เขาจำมันได้ดี หยิบมันขึ้นมา ซบหน้าลงไป กลิ่นเรือนผมของฝนยังหอมอบอวล วิชอยู่ในท่านั้นนานจนฟ้ายกแก้วน้ำมาให้ “ฟ้าจะคืนรูปของพี่ทั้งหมด” เธอพูด ก้มหน้ามองหมอนในมือวิช เขาส่ายหน้าช้าๆ “ฟ้าเก็บไว้เถอะ มันเป็นของเธอตั้งแต่วันแรกที่เขียนเสร็จ และพี่ก็ได้ขนมเป็นค่าตอบแทนแล้วด้วย อีกอย่าง พี่ให้ภานุเขาตีราคาภาพไว้ทั้งหมด หากขัดสนเรื่องการเงินก็เพียงโทรไปบอกเขา ไม่ต้องเกรงใจ” ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ได้ยินเพียงเสียงร่ำไห้ในใจของสองคน ฟ้าเงยหน้า นัยน์ตาฉ่ำชื้น “พี่จะไปแล้วหรือคะ” จิตรกรไม่ตอบ เขายื่นหนังสือให้หญิงสาว ดูเหมือน ‘ใบไม้ที่หายไป’ จะหมองเก่าลงกว่าเดิมมาก ฟ้ายืนนิ่งไม่ยอมรับ น้ำตารินหยาดลงมาข้างแก้ม “พี่ฝนคงดีใจมากกว่า หากพี่เป็นคนเก็บมันเอาไว้ พี่ฝนรักหนังสือเล่มนี้มาก” เขาเดินจากไป ฟ้ายิ่งใจหาย เธอไม่คร่ำครวญ ไม่ยอมรับการช่วยเหลือ แต่เธอรู้สึกสงสารชายหนุ่ม สงสารจับใจ ใบหน้าซูบผอมเหมือนคนไม่สบาย ช่างต่างจากวิชผู้อ่อนโยนร่าเริงเมื่อแรกรู้จัก เขาคงรักพี่ฝนมาก.. มากยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมดทั้งมวล กระทั่งตัวเธอเองยังหมดความหมาย เขาไปแล้ว และคงไม่ได้พบกันอีก ชั่วชีวิต หากคืนนั้น.. พี่ฝนไม่เข้ามากัน ฉันคงเป็นฝ่ายจากโลกนี้ไปเสียเอง ซึ่งก็น่าจะเหมาะสมดีแล้วสำหรับเด็กหัวดื้ออย่างฉัน และป่านนี้ พี่คงมีความสุขกับคนที่พี่รัก ไม่ต้องทำงานหนักส่งเสียน้องสาว ไม่ต้องมาคอยห่วงใยดูแล พี่จ๋า.. พี่เข้ามารับเคราะห์แทนทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฟ้าตายไปเลย พี่วิชเขาเกลียดฟ้า เพราะฟ้าทำให้พี่ฝนตาย ฟ้าเสียใจค่ะ.. หญิงสาวทรุดนั่งบนเฉลียง กอดหมอนของฝน เหม่อมองดอกโมกขาวละมุนด้วยดวงใจอันร้าวราญ ... แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 48 08:18:10 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วิชเดินทางกลับบ้าน ฝั่งทะเลยังพร่ำรำพันเสียงคลื่น ท้องน้ำสีเขียวขุ่น รอบเกาะไม่สะอาดเหมือนก่อน สุขภาพของพ่อทรุดโทรมลงตามวัย กิจการเรือประมงเติบโตด้วยการดูแลของแม่เลี้ยงและลูกชายของเธอ เขานอนพักสองคืน ก่อนลาพ่อแล้วรอนแรมท่องไปถิ่นอื่นตามแต่ใจจะอยากโผบิน ทุกคืน เขาหยิบบทกวีเล่มน้อยขึ้นมาอ่าน ใบหน้าของฝนอาบยิ้มซ่อนเลือนรางอยู่ในความหมาย ทุกถ้อยคำ ชายหนุ่มสร้างผลงานในโลกแห่งจิตรกรรม ความเศร้าทุกข์โศกสร้างพลังกล้าแกร่ง ขับดันให้งานของเขาเปี่ยมด้วยชีวิตจิตใจ สะท้อนความเป็นจริงแห่งชีวิตออกมา ราวกับพลิกเนื้อในของซากสังคมให้เห็นหนอนชอนไชกัดกินจนอิ่มอวบอ้วน แล้วกลายร่างสยายปีกโผบินสู่ท้องนภาแห่งสังสารวัฏ ภาพแต่ละภาพ ได้รับการยกย่อมยอมรับและขายได้ดี ภานุยังคงโอนเงินเข้าบัญชีของจิตรกรอย่างซื่อสัตย์ ทั้งสองพบกันนานๆ ครั้ง เมื่อถูกถามถึงฟ้า เพื่อนตัวโตก็ได้แต่ส่ายหน้า หญิงสาวไม่เคยติดต่อกลับมาหาเขาเรื่องภาพของวิชเลย เธออาจไม่รู้ก็ได้ว่ามูลค่าของมันแต่ละชิ้นอยู่ที่เลขหกหลัก หรือไม่ก็เป็นไปได้ว่าฟ้าอาจไม่ได้ลำบากเรื่องการเงิน วิชถอนใจ ทำท่าเหมือนโล่งอก ทว่าแท้ที่จริงกำลังสับสนในความคิดอย่างหนัก ควรแล้วหรือที่เขาจากมา.. ฟ้าเพิ่งเสียพี่สาว เธอต้องอยู่เพียงเดียวดาย ไม่มีใครอีกแล้วในชีวิต จิตรกรแวะเวียนไปถึงมหาวิทยาลัยหลายครั้ง เฝ้าแอบมองหญิงสาวด้วยความห่วงใย เขาเคยเห็นพีระกับฟ้าในครั้งหนึ่ง เธอปฏิเสธความรักจากอดีตผู้นำนักศึกษาอย่างสุภาพอ่อนโยน ฟ้าเลือกคบเขาเป็นพี่ชายมากกว่าจะเป็นคู่รัก วิชรู้สึกเห็นใจ แต่ก็แปลกที่โล่งอกไปพร้อมกัน ฟ้าสมควรสานฝันของพี่สาวให้ถึงจุดหมายเสียก่อน แล้วหลังจากนั้น เธอจะพบประสบคู่ชีวิตที่ดีไม่ยากเลย วิชเดินออกจากสถานศึกษาอันทรงเกียรติ แล้วก้าวไปตามเส้นทางของตัวเองด้วยใจที่ไม่สบายนัก 17 พฤษภาคม เวียนมาบรรจบ.. หนึ่งปีแล้ว ฟ้าจุดเทียนไขเล่มน้อยปักบนเค้กชิ้นเล็ก อัลบั้มรูปเก่าๆ วางไว้ข้างหนึ่ง ในบ้านเงียบเหงา เธอจัดงานให้ตัวเองเป็นครั้งแรก รูปของพี่สาวบนโต๊ะหันมายิ้มให้น้อง เธอคือของขวัญอันประเสริฐที่สวรรค์ส่งมาให้ และเอากลับคืนไปเร็วจนน่าใจหาย.. พี่ฝนคะ ปีนี้ฟ้าไม่ลืมวันเกิดตัวเอง แถมยังทำอาหารเผื่อพี่ด้วย พี่อย่าห่วงนะ ฟ้าอยู่คนเดียวได้สบายมาก เหลืออีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว ขอบคุณที่พี่ดูแลฟ้ามาตั้งแต่เด็ก ฟ้ารักพี่มากรู้มั้ย.. คิดถึงพี่ที่สุดเลย.. แม้ประหยัดเพียงใด ค่าใช้จ่ายก็กลับมากขึ้นทุกที เงินในบัญชีลดลงไปจนเกือบจะหมด แถมยังต้องลดทำงานพิเศษเพื่อเตรียมตัวสอบ ตอนนี้ฟ้าแค่สอนภาษาอังกฤษให้เด็กมัธยมช่วงบ่ายวันอาทิตย์ ซึ่งรายได้ก็ไม่มากนัก พีระรู้เรื่องนี้ เขาเสนอเงินที่ได้จากการทำงาน ขอเพียงฟ้าอาจให้ความรักเป็นเครื่องตอบแทน หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณ แต่ปฏิเสธไม่ขอรับความหวังดี เธอยืนด้วยขาตัวเองได้.. เธอมีอหังการของดอกไม้อยู่ในใจ.. ภาพสีน้ำมันประดับฝาบ้านไม่เคยถูกปลดออก จิตรกรให้เธอด้วยใจ และเธอจะไม่มีวันแปรสภาพเป็นเงินมาใช้จ่ายเพื่อตัวเองอย่างแน่นอน ฟ้ารู้ว่ามีคนเฝ้าเป็นห่วง เขาคนนั้นอยู่ไม่ห่างจากหัวใจของหญิงสาว กลิ่นบุหรี่กับสีน้ำมันโชยอ่อนๆ เมื่อร่างลึกลับกรายเข้ามาใกล้ แต่แล้วก็ลับหายไปกับฝูงชนที่ไคลคลา เธอยิ้มให้ตัวเอง.. อย่างน้อยก็รู้สึกอบอุ่นใจ.. “ฟ้า ตัวเองเคยไปบ้านพี่สุพจน์หรือเปล่า” เพื่อนสนิทของฟ้าถามขึ้นในวันหนึ่ง หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ สั่นศีรษะ “ไม่เคยจ้ะ ทำไมเหรอ” สุพจน์เป็นเพื่อนสนิทของพีระ นิสัยเรียบร้อย เรียนเก่ง และน่าจะมีอนาคตที่ดี หากไม่จบชีวิตบนสะพานผ่านฟ้าฯ ไปเสียเมื่อปีก่อน เรื่องของสุพจน์ถูกนำมาเล่าเป็นตำนาน ความตายของเขา.. และพ่อผู้อาจหาญ สร้างแรงบันดาลใจแก่เหล่านักศึกษาไปทั่วทั้งรั้วมหาวิทยาลัย “น้องสาวของพี่สุพจน์เป็นมะเร็ง ต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาล แต่ไม่มีเงิน ตัวเองก็รู้.. แม่ของพี่สุพจน์แก่แล้ว สุขภาพก็แย่ หนี้สินล้นตัวตั้งแต่พ่อเสียไป น่าสงสารจังเลยเนอะ” ฟ้าใจแป้ว เหยื่อผลกรรมของพฤษภาทมิฬยังไม่หมดสิ้น ความเลวร้ายส่งผลกระทบชีวิตเล็กๆ ของประชาชนกี่ร้อยกี่พัน ฟ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เธอก็ยังมีสองมือ สองเท้า และมีสติปัญญากับสุขภาพที่แข็งแรง เพื่อนเล่าว่าพีระกับกลุ่มของเขาช่วยกันเรี่ยไรเงินเพื่อช่วยเหลือ แต่ถึงตอนนี้แล้วก็ยังได้ไม่เท่าไหร่ ฟ้านิ่งคิด กัดริมฝีปากแน่น ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หมู่บ้านเล็กๆ บนดอยอินทนนท์ ดวงอาทิตย์คลอเคลียทิวเขา ไอหมอกหนาวแผ่ซ่านฟุ้งบังตา ราวกับถูกกักอยู่บนดินแดนแห่งความเลื่อนลอย เด็กน้อยเกือบสิบคนมีใบหน้ามอมแมมเนื้อตัวเลอะฝุ่น หากแต่จิตใจสะอาดดังแก้วใส กำลังยืนมุงดูคนประหลาด นั่งปาดป้ายสีสดๆ บนผ้าขาวเนื้อแข็ง แม้จะดูออกว่าเป็นรูปตะวันเบิกฟ้า แต่ก็ไม่เห็นจะเหมือนตรงไหน กลับดูแปลกพิลึกด้วยซ้ำ เสียงหัวเราะคิกคักทำให้วิชอารมณ์ดี เขาวาดรูปเสร็จ ล้วงขนมในกระเป๋าสะพายออกมาแจกเด็กๆ หนูน้อยดีใจกระโดดโลดเต้นแย่งกันสนุกสนาน เดินกลับที่พัก แวะโทรศัพท์ทางไกลทักทายเพื่อนสนิท ภานุมักกำชับให้วิชโทรรายงานตัวเสมอหากย้ายไปอยู่ที่ใหม่ “คงอยู่สักเดือน แล้วจะส่งภาพไปทางไปรษณีย์เหมือนเดิม” เสียงของชายหนุ่มวิ่งไปตามสาย เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ไปถึงอีกปลายสายหนึ่งของออฟฟิศภานุในกรุงเทพฯ “ดีมาก ส่งมาเร็วๆ ยิ่งดี ช่วงนี้ภาพนายขายดีเป็นเททิ้ง โอนเงินให้แล้วนะ หัดเช็คยอดดูซะมั่งสิ” วิชหัวเราะ แล้วบอกว่าบนดอยไม่มีตู้เอทีเอ็ม หากเข้าเมืองเมื่อไหร่ค่อยแวะไปกดดู “เออ วิช..” ภานุเปลี่ยนน้ำเสียง เหมือนไม่แน่ใจว่าควรบอกเพื่อนดีไหม “มีอะไร” “วันก่อน ฟ้าโทรมาหาเรา.. บอกว่าอยากขายภาพ” “แล้วไง” “อ้าว เราก็ต้องซื้อซีวะ ยิ่งไม่ค่อยมีขายอยู่ วิช.. ท่าทางเธอร้อนเงินเอามากๆ ว่ะ” วิชกลุ้มใจ พูดตะโกนเสียงดัง “โทรไปถามหน่อยว่าเงินพอใช้หรือเปล่า ถ้าไม่พอช่วยสำรองออกไปก่อน แล้วเราจะเขียนใช้ให้นายเอง” ภานุผละศีรษะจากหูโทรศัพท์ หลับตาปี๋ “ไม่ต้องแหกปากก็ได้ แล้วจะถามให้ ซักวันพรุ่งนี้โทรมาอีกทีแล้วกัน” ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ วิชรีบเก็บข้าวของ เขารู้สึกเหมือนหญิงสาวอยู่ในความดูแลของตน เธอยังเรียนหนังสืออยู่ จะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานหาเงิน.. จิตรกรขมวดคิ้วย่น หอบสิ่งของสารพันไปเช่ารถโดยสารให้ไปส่งในเมือง รถทัวร์จากเชียงใหม่เขากรุงเทพฯ รอบดึก วิ่งตะบึงบนถนนสายเอเซียเร็วราวกระสุนปืน วิชนั่งมองข้างทาง มีเพียงความมืดสลับกับแสงไฟฟ้าจากบ้านคน พยายามข่มตานอน แต่ไม่เป็นผล ถอนใจ กระสับกระส่ายไปตลอดทาง รถเลี้ยวจอดสถานีขนส่งหมอชิต เขาโบกมือเรียกแท็กซี่ คนขับหน้าแดงเป็นลูกตำลึง กำลังแก่อัลกอฮอร์ได้ที่ทีเดียว กรุงเทพฯ ยามเช้ามืดยังพอมีความสงบ ถนนโล่ง รถใช้ความเร็วเต็มที่ คนขับหันหน้ามาคุยกับจิตรกรเหมือนพวกบ้าน้ำลาย กลิ่นเหล้าเหม็นน่าคลื่นเหียน วิชพูดแต่น้อย พยายามบอกให้เขาสนใจทางข้างหน้าบ้าง แต่เหมือนโดนดูถูก ชายกลางคนร่างผอมแห้งกลับเหยียบคันเร่งจนมิด แท็กซี่ใหม่เอี่ยมพุ่งกระชากเร็วกว่าเดิมเป็นเท่าตัว รถปิคอัพข้างหน้ากำลังแล่นฝ่าไฟแดงมาอย่างกะทันหัน แท็กซี่ไม่สามารถลดความเร็วได้ทัน ชนเข้ากับรถปิคอัพจนหมุนปัดกลางถนน คนขับฟุบคอหักตายคาพวงมาลัย ร่างของวิชถูกหน่วยกู้ภัยนำส่งโรงพยาบาลเร่งด่วน.. ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มองไม่เห็น.. เหมือนอยู่ในโลกอันมืดมิด วิชคิดว่าเขาตาบอดจากอุบัติเหตุ แต่พยาบาลบอกว่าเขาเพียงได้รับบาดเจ็บ ดวงตากระทบกระเทือน หมอพันผ้าปิดไว้ ไม่กี่วันก็เอาออกได้ ชายหนุ่มค่อยคลายกังวล แต่ก็รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว วันแรกหลังจากจิตรกรฟื้นจากสลบ เหมือนมีใครมานั่งอยู่ข้างเตียง วิชได้ยินเสียงลมหายใจ แต่คิดว่าคงเป็นพยาบาล “พยาบาลเหรอครับ..” วิชถาม ขยับปากได้เล็กน้อยเพราะเจ็บ ไม่มีเสียงตอบ.. “ขอน้ำดื่มหน่อย” สักพักเขาก็รู้สึกว่ามีหลอดมาแตะที่ริมฝีปาก วิชดูดน้ำจากหลอดไปเล็กน้อย “ขอบคุณ..” ไม่อยากคิดอะไร ร่างกายสั่งให้พักผ่อน เขานอนแทบตลอดเวลา นอนจนเมื่อย เบื่อ แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้ วันต่อมา เวลาเดิม “พยาบาล ขอน้ำหน่อยครับ” ร่างที่นั่งข้างเตียงลุกไปรินน้ำใส่ถ้วยแก้ว จับปลายหลอดให้แตะปากคนไข้ “ทำไมคุณไม่พูด” เขาอยากคุย กับใครก็ได้ในตอนนี้ ทว่าร่างนั้นไม่ส่งเสียงใดอื่นนอกจากลมหายใจ “หรือเป็นใบ้” เขาพูดแล้วยิ้ม คล้ายจะเย้าคนข้างกาย แต่ก็เงียบ วิชรู้สึกผิด อาจเป็นใบ้จริงๆ ก็ได้ “ขอโทษครับ..” แล้ววิชก็ขนลุกซู่ เมื่อร่างนั้นยื่นมือมาลูบใบหน้าเขา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ อบอุ่นใจอย่างน่าแปลก อยากให้เธอทำเช่นนั้นไปอีกเรื่อยๆ แต่ไม่นาน สัมผัสละมุนละไมก็หยุดชะงัก เขาได้ยินเสียงเธอเดินออกจากห้อง “วันนี้คุณหอมจัง” เขาพูดตามจริง กลิ่นนี้คล้ายดอกไม้ในสวน ร่างนั้นคงจ้องมองเขามาสักพักหนึ่งแล้ว วิชเห็นเธอก้าวเข้ามาในความฝัน ร่างนั้นบอบบาง แต่มีสองมือแข็งแรง เขาได้เห็นลำคอเรียว เธอเกล้าผมหลวมๆ คล้ายไม่ใส่ใจนัก อยากเห็นหน้า.. คุณเป็นใคร “พูดกับผมสักคำ ได้โปรด” วิชอ้อนวอน แต่ไม่สำเร็จ เธอทำเพียงลูบแก้มสากของจิตรกรช้าๆ อ่อนโยน “พรุ่งนี้ผมจะเปิดตาแล้ว คงได้เห็นหน้าคุณเสียที” เขาไม่สนใจว่าเธอจะสวยหรือไม่ แค่ความประทับใจอันงามวิจิตรก็มีคุณค่าเพียงพอแล้ว และหากเป็นไปได้ เขาจะขอให้เธอเป็นแบบวาดภาพด้วย “ผมร้องเพลงให้ฟังเอาไหม” คราวนี้วิชได้ยินเสียงคล้ายเธอหัวเราะ เขาเริ่มขยับปากร้องเพลงเก่าๆ สมัยยังเด็กออกมาดังๆ ความเบื่อหน่ายทำให้จิตรกรไม่อยากคิดอะไรมาก แต่แล้ว มือบอบบางนั้นก็สัมผัสมาที่ปากจิตรกรคล้ายกับให้เขาหยุด เธอขยับเก้าอี้เข้าใกล้เตียง โน้มคอลงมา กระซิบข้างหูอ่อนหวาน แผ่วเบา.. “ดอกไม้.. ดอกไม้จะบาน บริสุทธิ์กล้าหาญ จะบานในใจ..” “ฝน!!” เขาทะลึ่งตัวขึ้นมา แล้วกลับหงายหลังลงไปด้วยความเจ็บ รู้ตัวอีกที เธอก็หายไปเสียแล้ว ฟ้าวิ่งออกจากห้องนั้น น้ำตาซึม.. เขาไม่ลืมพี่ฉัน ไม่เคยลืมเลยจริงๆ .. แต่อย่างน้อยเธอก็บอกกับตัวเองว่า เธอมีความสุข ที่เห็นเขาร่าเริงขึ้นบ้าง วันนี้ฟ้ามาเยี่ยมน้องสาวของสุพจน์เป็นวันสุดท้าย พีระกับเพื่อนกลุ่มที่ผ่านเหตุการณ์พฤษภาทมิฬมาด้วยกัน จะมาดูแลแทนต่อไป ฟ้าได้งานใหม่ที่ร้านสะดวกซื้อ รายได้ไม่มากนัก แต่ก็น่าจะพอใช้จ่ายไปจนกว่าจะเรียนจบ ภาพของวิชได้ราคาสูงจนแทบไม่น่าเชื่อ เธอนำเงินทั้งหมดไปให้แม่ของสุพจน์ ทุกบาททุกสตางค์ วันที่ไปรับเงินจากภานุ ฟ้าอยากถามถึงวิช แต่ไม่กล้า “วิชมันโง่ ไม่เคยเห็นคุณค่าในงานตัวเองหรอก คุณโชคดีมากเลยที่มันให้ไว้ตั้งสามรูป” “แล้ว.. แล้วพี่วิช เขา..” เธอคิดว่าไม่ถามจะดีกว่า หันหลัง ทำท่าจะกลับ แต่จู่ๆ ภานุก็โพล่งออกมาเอง “ฟ้า วิชไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนเท่าฝนมาก่อนเลย มันเสียใจมาก” เสียใจ.. เขาเสียใจ ฉันก็เสียใจ.. ต่อไปฉันจะเลิกคิดถึงเขาเสียที ฟ้ารำพึงในใจขณะนั่งรถเมล์กลับ เธอนึกย้อนกลับไปในวันแรกที่ท่าน้ำ เธอไม่น่าเดินไปดูรูปแล้วชวนเขาคุยถึงที่เลย น่าอาย.. แต่ฟ้าก็คิดว่าผู้ชายคนนี้ซื่อ และน่าไว้ใจทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฝนห้ามไม่ให้ฟ้าข้ามถนนไปคุย แต่เธอไม่สนใจ กล้าเข้าไปผูกสัมพันธ์.. ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต แล้วเราก็ได้สนิทสนมกัน แต่เขาก็เลือกที่จะเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาว สายตาที่มองพี่ฝนช่างอบอุ่นนุ่มนวล.. ฉันรู้ และฉันก็ถอยห่างมา ถึงวันนี้ ฉันก็จะถอยห่างออกไปจากชีวิตเขาเสียที ฤดูหนาว ลมกราวอู้ อากาศเย็นเฉียบ แสงอาทิตย์ทำหน้าที่เพียงโลมไล้ปลายฟ้าให้มีสีเหลืองส้ม ฟ้านั่งมองรูปพี่สาว สองพี่น้องเคยไปห้างสรรพสินค้าด้วยกันหลายครั้ง ฝนอยากได้เสื้อไหมพรม ฟ้าดูแล้วเห็นว่าน่ารักเหมาะกับร่างกายเล็กๆ ฝนจับดูเนื้อผ้าลวดลาย พลิกดูทั้งด้านหน้าด้านหลัง แล้วดูป้ายราคา เธอรู้ว่าฟ้าก็อยากได้ แอบชำเลืองน้องสาวเลือกแบบที่ตัวเองชอบ ฟ้าดีใจเมื่อพี่อนุญาตให้ซื้อ สองตัวเสียด้วย ไม่น่าเชื่อเลย “พี่จ๋า ขอบคุณนะ แล้วไหนของพี่ฝนล่ะ ขอฟ้าดูหน่อย” หญิงสาวลิงโลดร่าเริงเหมือนเด็กได้ของขวัญ แล้วใจก็วูบลงเมื่อเห็นฝนมีเพียงมือเปล่า พี่สาวสั่นหน้า “ยังไม่เอา ปีนี้ไม่เห็นหนาวสักนิด” ฟ้าได้แต่ทำหน้าซึม น้ำตาคลอ ทำไมจะไม่รู้ว่าพี่ฝนเสียสละให้ ฝนตัวเล็กกว่าฟ้า เธอมักเลือกซื้อเสื้อผ้าให้น้องก่อน จนเห็นว่านานพอจึงเอาไปใส่ต่อ รายได้จากการขายขนมโตเกียวไม่อนุญาตให้สองพี่น้องใช้จ่ายได้ฟุ่มเฟือยนัก และฝนก็ทำทุกอย่างให้น้องก่อนเสมอ พี่จ๋า.. น้องคิดถึงพี่ที่สุด   รถเข็นยังจอดนิ่งหน้าบ้าน ฟ้ารื้อเอาผ้าใบคลุมกันแดดกันฝนออก เริ่มลงมือทำความสะอาดจนดูเหมือนใหม่ ออกไปตลาดหาซื้อส่วนผสมสำหรับทำขนมโตเกียว ผสมแป้งเตรียมไว้ จัดไส้ขนมลงชามแก้ว มีครีม เผือก และสังขยา เตรียมอุปกรณ์เครื่องใช้ เตาแก๊ส เกียง กล่องกระดาษและถุงพลาสติก สวมผ้ากันเปื้อนสีสะอาดของฝน แล้วเข็นรถหนักๆ ออกจากบ้านหลังน้อยโดยลำพัง รู้สึกเป็นสุขใจเมื่อได้ทำหน้าที่เดียวกับพี่สาว ใต้ร่มหางนกยูง ฟ้าทำขนมโตเกียวขายเด็กๆ เธอไม่คล่องเหมือนพี่ แต่ก็ทำได้ดีไม่น้อย ผู้คนมาพักผ่อนเดินสูดอากาศริมฝั่งน้ำ ใกล้งานเทศกาลประจำปี ยิ่งมีคนมากเป็นพิเศษ อากาศเย็น ท้องฟ้าโปร่ง ดวงอาทิตย์กลมโตแดงสวย ลูกค้าทยอยเข้ามาซื้อขนม ฟ้าทำแทบไม่ทัน ละเลงแป้ง ตักไส้วางตรงกลาง พอแป้งสุกก็ใช้เกียงแซะ ม้วนแป้งเข้าหากัน บีบตรงปลายนิดหน่อย วางเรียงในกล่อง กล่องละสิบอัน เอากล่องใส่ถุงก๊อบแก็บอีกทีหนึ่ง รับเงิน ไม่ยาก แต่วุ่นมือเป็นระวิง กว่าจะหมดลูกค้าทั้งกลุ่มก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ความเงียบก้าวเข้ามาแทนที่ พร้อมกับเงาของใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้า “แม่ค้า ซื้อขนมโตเกียวห้าสิบอันจ้ะ ขอไส้เผือกเยอะๆ นะ” หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลหยาดลงมาไม่รู้ตัว ฟ้าไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มของเธอเหมือนกับดอกไม้ มันผลิบานรับแสงตะวันอันอบอุ่นอย่างน่ารัก ร่างตรงหน้ายิ้มให้เธอเช่นกัน ความหมายในดวงตาลึกซึ้งเกินกว่าจะกล่าวออกมาเป็นคำพูดใดๆ ..   จบบริบูรณ์ . แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 48 08:30:43 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทำ Link ก่อน ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3279796/W3279796.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3297900/W3297900.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3321509/W3321509.html จบแล้ว เล่นเอาเหนื่อยไปหลายอาทิตย์ ตอนนี้ยาวหน่อยนะครับน้องๆ เพื่อนๆ หลานๆ ขอตัวไปนอนก่อนจ้ะ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 17 มี.ค. 48 02:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กว่าจะจบ เฮ้อ เศร้าตามที่คาดไว้จริงๆเลย ตายเยอะ หายอีกแยะ ง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า อิ่มเลย ดตเกียว 50 อัน เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 17 มี.ค. 48 03:23:25 A:202.133.176.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมมมมม ตอนกลางเรื่องน้ำตาซึมเลย จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 17 มี.ค. 48 03:59:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไปใหนได้ไม่ไกลค่ะ ต้องขอแว๊บบบบบมาอ่านงานคุณก่อน อิอิอิ จากคุณ : ephi - [ 17 มี.ค. 48 08:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาซะดึกเลยพี่ ช้าไป 1 วันนะ อิอิ วันนี้งานเยอะ เดี๋ยวเที่ยง ๆ มาอ่านนะ จากคุณ : Jeedy - [ 17 มี.ค. 48 09:05:05 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พออ่านถึงกลางเรื่องแอบร้องไห้ แง...คุณอาใจร้าย T____T สุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คงไม่พ้นวิช กับ ฟ้า...บางครั้งคนเราทำอะไรโดยไม่คิดถึงคนข้างหลังก็มักจะได้รับผล แบบนี้ไปเสียทุกครั้งเลยหรือเปล่าคะ? แต่ก็ยังแอบน้ำตาไหลกับฝน ฮือๆ ถ้าซากุระจบเศร้าแบบนี้หนูไม่ยอมนะคะคุณอา จากคุณ : ตัว(Z) - [ 17 มี.ค. 48 11:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาใหม่ อ่านไปก็หาผ้ามาซับน้ำตาไปอิอิ ว่าแต่จบเท่านี้เลยเหรอคะ...........คนนั่งดูเหตุการณ์อยู่หน้ารถเข็นงงนะ ยืนจ้องกันอยู่นั่นแหละ 555 (ล้อเล่นนะคะ พี่ชาย) จากคุณ : Jeedy - [ 17 มี.ค. 48 13:43:22 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 20    เห็นไหม    ในที่สุด เราก็ได้เป็นนางเอก   จากคุณ : ฟ้า ผ่า (โตมิโต กูโชว์ดะ) - [ 17 มี.ค. 48 14:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านไปอ่านมาน้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ โดยเฉพาะช่วงเหตุการณ์ที่คนไทยด้วยกันทำร้ายกันเอง จำได้ว่าตอนเรียนสังคมเมื่อม.ปลาย เพื่อนๆหลายคนสนใจเรื่องนี้กันมากๆ แต่ข้อมูลเนื้อหาที่สอนในหนังสือเรียนก็ไม่ได้มีมากพอจนทำให้รู้เรื่องเหตุการณ์ (โดยเฉพาะเหตุการณ์ช่วง 14 ตุลาฯ) เคยพยายามหาข้อมูลเรื่องนี้กับเพื่อนแต่ก็ไม่เจออะไรที่จะช่วยให้กระจ่างได้มากขึ้น ได้แต่คุยวิจารณ์อะไรทีต่างคนต่างเคยได้ฟังมาบ้าง (คุณพ่อของเพื่อนสนิทก็อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ) มาอ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เข้าใจเหตุการณ์ในช่วงนั้นขึ้นเยอะเลยค่ะ สะเทือนใจกับความรู้สึกของคุณลุงคนขับแท็กซี่ที่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดโดยที่ไม่รู้ว่าข้อมูลที่ตัวเองได้รับมานั้นผิดมากๆ ในหนังสือเรียนจะไม่มีเขียนอะไรบรรยายแบบนี้ รู้แค่ว่าเหตุการณ์อะไรเป็นอะไร พอมาอ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้นหลายๆอย่างค่ะ..ว่าทำไมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงวุ่นวาย ลุกลามกันใหญ่โต.... ขอบคุณอีกครั้งนะคะ....ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ ถ้าสนใจจะศึกษาเรื่องนี้เพิ่มเติม..ควรจะหาข้อมูลจากไหนคะ? หรือว่ามีหนังสืออะไรที่แนะนำให้อ่านรึเปล่าคะ? รบกวนด้วยค่ะ จากคุณ : FruiT SaLaD - [ 17 มี.ค. 48 14:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 วันนี้มันวันอะไรหนอ.. ฮือๆๆๆ.. แง๊......... Y______Y จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 17 มี.ค. 48 15:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เศร้าจริงๆด้วย T_T ถ้าเป็นฟ้า จะต้องรู้สึกแย่มากๆแน่ๆเลย เพราะความดื้อของตัวเอง หลายครั้งหลายคราว ทั้งๆที่มีโอกาสตั้งหลายที ที่จะหนีออกมาก่อน แง สงสารวิชด้วยค่ะ ปล. รอโนริโกะจังอยู่เสมอนะคะ ฮี่ๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 17 มี.ค. 48 23:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อืม เรื่องสั้น ของนายอันโตนิโอจริงๆๆ เรื่องนี้มีสีสันกว่าที่คิด จากคุณ : เอ็นจัง - [ 18 มี.ค. 48 01:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เริ่มเครียดตั้งแต่เห็นชื่อกระทู้แล้ว ฮ่ะๆๆ บรรยากาศความกดดันทางการเมืองที่ราวกับฝันร้ายที่ปกคลุมเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ พลอยทำให้เรื่องราวความรักอึมครืมหม่นมัวไปด้วย เอ้อ จากคุณ : GTW - [ 18 มี.ค. 48 13:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านรวดเดียวจนจบค่ะ เนื้อเรื่องสนุก ชวนให้ติดตามจนจบ ถึงแม้จะอิงกับเหตุการณ์จริง ซึ่งบางช่วงจากความทรงจำสมัยที่ไปร่วมนอนนั่งประท้วง กับเขาด้วย จะมีที่สะดุดบ้างก็ตามค่ะ และถึงแม้ตัวฟ้าจะมีความสับสนในตัวเองบ้างก็ตาม เดี๋ยวจะกล่าวถึงทีหลังอีกทีนะคะ ตอนที่แล้ว ไม่แน่ใจว่าคำนี้สะกดผิดหรือเปล่านะคะ ลองตรวจสอบด้วยค่ะ ปริมลฑล ==> มณฑล ที่ว่าฟ้าสับสนเพราะอ่านแล้วเข้าใจว่าฟ้าชอบกับรุ่นพี่ ที่ชื่อพีระ (ประธานสมาพันธ์นักศึกษาในสมัยนั้น ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกจะชื่อคุณปริญญา ซึ่งเป็นอาจารย์ธรรมศาสตร์ในปัจจุบัน) ซึ่งการเรียกว่ารุ่นพี่ในเมืองไทย ก็เพิ่งเคยได้ยิน จากนิยายเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ คงได้กลิ่นอายมาจากนักศึกษาญี่ปุ่น หรือเปล่าคะ แต่ในตอนจบกลับกลายเป็นว่าฟ้าชอบวิช คนอ่านก็เลยงง ๆ ตรงจุดนี้ค่ะ ซึ่งเป็นไปได้ แต่มันดูขัดกับความรู้สึกดี ๆ ที่ฟ้ามีต่อพี่สาวคือฝน เพราะน่าจะมีใจที่วิชรักพี่สาว และยังไม่ลืมพี่สาวตัวเอง แต่อาการที่วิ่งหนีออกจากห้องในโรงพยาบาล แสดงถึงการน้อยใจในตัวตนนะคะ อันนี้เป็นแค่ความรู้สึกของคนอ่านค่ะ อีกจุดหนึ่งของเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ จำได้ว่าคุณจำลอง โดนทหารจับไปก่อนหน้าตอนกลางวัน ที่จะมีการยิงกัน ซึ่งโดนจับไปจากฝ่ายตรงข้าม หรือบางกระแสก็กล่าวว่าคนของคุณจำลองนั่นแหล่ะ เป็นคนกันตัวออกไปก่อน เพราะรู้ว่าจะมีเหตุการณ์ นองเลือดเกิดขึ้น จะอย่างไรก็ตามคุณจำลองก็คงไม่ได้ อยู่ในเหตุการณ์ตอนกลางคืน แล้วจะมีเสียงคุณจำลอง ได้ยังไงคะ เอ๊ะ หรือว่าเราจำผิด อีกอย่างหนึ่ง ทหารได้เคลียร์ประชาชนออกไปส่วนหนึ่ง แล้วก่อนจะมีเหตุการณ์เดินประท้วง ซึ่งผู้ชายให้ ถอดเสียผูกมือไขว้หลังขึ้นรถทหารไป ส่วนผู้หญิงไล่ ให้กลับบ้าน เลยงง ๆ ว่าจะเหลือผู้หญิงที่เดินขบวน มากอีกหรือคะ และหน่วยปฐมพยาบาลจำได้ว่าอยู่ที่ โรงแรมรัตนโกสินทร์ตรงหัวมุมถนนราชดำเนินกลาง ทางขึ้นสะพานปิ่นเกล้า (เราอาจจำผิดก็ได้ค่ะ) เหตุการณ์เผาตึกที่ไม่ได้พูดถึงคือ กรมประชาสัมพันธ์และกรมสรรพากร อันนี้ไม่แน่ใจว่า ตั้งใจให้มือที่สามแก๊งมอเตอร์ไซค์เผา เพราะ จะทำลายหลักฐานเรื่องภาษีหรือเปล่านะคะ แต่บางกระแสก็กล่าวว่าเป็นมือที่สามจากประเทศบ้านใกล้ เรือนเคียงทางใต้ ที่ตอนนั้นกำลังแข่งขันความเป็น NICs (New Industrial Countries) กันอยู่ค่ะ แต่นั่นก็เป็นแค่เหตุการณ์ในวันเยาว์ของคนคนหนึ่ง ซึ่งนานมาแล้วกว่าสิบปี อาจจำคลาดเคลื่อนได้ค่ะ ขอบคุณคุณอันโตฯ ที่ทำให้เราได้ระลึกถึงเหตุการณ์ในครานั้น จำได้ว่ายังได้เสื้ออหิงสกะมาใส่เล่นเลยค่ะ สุดท้าย ขอร่วมไว้อาลัยให้กับผู้ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 48 21:52:06 จากคุณ : รสา รสา - [ 18 มี.ค. 48 21:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 27 กลับมาตอบกระทู้ขอรับ หนูโอเลี้ยงชราภาพ  โตเกียว 50 อันเท่านั้น สำหรับจ๊ะถือว่าน้อยมาก ใช่หรือไม่ โจ๊กแฟนจ๊ะ  ไรกัน ซึมแค่ตอนกลางเรื่องเท่านั้นเองรึ คุณephi  จะไปไหนล่ะครับ มาอ่านเป็นเพื่อนกันก่อนซี ว่าแต่ไม่เจอกันนานเลยนะครับ หนูจี๊ด  เกือบยอมแพ้เขียนไม่จบในคืนนั้นเสียแล้ว แต่รับปากกับหนูไว้เลยกัดฟันปั่นจนจบ อ่านแล้วพอไปได้ไหมล่ะสาวน้อย น้องตัว(Z)  ว่าจบเรื่องนี้แบบไม่เศร้าแล้วเชียวนา เรื่องซากุระคงไม่ถึงขนาดนี้หรอกจ้ะ คุณโตมิโต  สวัสดีครับพี่วรรธ์ แหม ใช้ชื่อซะน่ากลัวเชียวคราวนี้ (ฟ้าผ่า) น้องฟรุตสลัด  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนมีที่มาที่ไป คนในรุ่นหลังบางทีจะมองเพียงบางแง่มุมจนเห็นเป็นเพียงภาพสองมิติ ผมใช้เรื่องราวของเหตุการณ์พฤษภาทมิฬเป็นฉากสำคัญของนิยาย(สั้น) เรื่องนี้ ซึ่งก็ต้องพยายามศึกษาหารายละเอียดจากข้อมูลหลายฝ่าย แต่อาจไม่ละเอียดลึกซึ้งซับซ้อนนักด้วยจะเป็นการสร้างความสำคัญเกินความจำเป็นของเรื่อง ผลจากการอ่านเรื่องราวประวัติศาสตร์ คำสัมภาษณ์จากผู้อยู่ร่วมในเหตุการณ์ หรือบทวิพากษ์ของผู้รู้หลายท่าน ทำให้มองเห็นมิติของพฤษภาทมิฬลึกเข้าไป ขยายบริบทออกจนเห็นรากเหง้าที่มาของปัญหาจนมาสุกงอมเมื่อตอนรัฐประหารปี 2534 แต่ผมก็ไม่ได้เจาะลึกลงไปมาก เพราะเพียงต้องการนำเอาบางช่วงของเหตุการณ์มารองรับตัวละครเท่านั้นเองครับ ข้อมูลของผมได้มาจาก 1 บันทึกส่วนตัวเมื่อเดือนพฤษภาคม ปี 2535 ซึ่งขุดพบในกล่องเก็บของ จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากเขียนเรื่องราวนี้ 2 นิตยสารสารคดี ความทรงจำเมื่อเดือนพฤษภาคม 3 นิตยสารสารคดี รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย 4 คนไทยกับการเมือง ปีติฤๅวิปโยค โดย อภิญญา รัตนมงคลมาศ และวิวัฒน์ คติธรรมนิตย์ 5 ราชดำเนิน ถนน 1000 ศพ โดย วัชระ เพชรทอง 6 บทสัมภาษณ์ของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ จำไม่ได้แล้วว่าไปรวบรวมมาจากไหน 7 บางส่วนของบทสัมภาษณ์อาจารณ์เสกสรรค์ ประเสริฐกุล อืมม์ แล้วก็มีอีกเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งบางบทความก็กล่าวถึงไม่มาก บางบทความกล่าวมากแต่ก็ไม่สามารถนำมาลงได้ทั้งหมด ขอบคุณที่สนใจเรื่องนี้นะครับน้อง น้องพีจัง  วันนี้น่ะเหรอ เป็นเศร้าของพี่อันโตนิโอไงจ๊ะ เพราะต้องอดนอนเขียนจบ (เสร็จแล้วก็ต้องไปทำงานอีก) คุณซึรุกิ  ฟ้ารู้สึกแย่มากๆ จริงๆ ครับ แต่หากไม่ดื้อไปร่วมเดินขบวน อันโตนิโอก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาเล่าให้ฟังน่ะซี คุณเอ็นจัง  ขอบคุณที่ชมครับคุณเอ มีสีสันแต่ออกจะหม่นๆ ไปหน่อย อาจารย์จี  ขอบคุณอาจารย์ที่เข้ามาอ่านครับ พักหลังเข้าไปอ่านของอาจารย์แต่ไม่ได้ลงชื่อไว้เลย นิสัยแย่มาก คุณรสา รสา  สวัสดีครับ ขอบคุณมากๆ เลยที่มาอ่านเรื่องนี้ แถมยังช่วยตรวจสอบคำผิดให้อีกด้วย ซาบซึ้งใจที่สุด อยากขอเรียนตอบข้อสงสัยเล็กน้อยดังนี้ครับ พีระ กับคุณปริญญา เทวานฤมิตรกุล (เลขาฯ สนนท. เมื่อปี 2535) ไม่ได้เป็นคนๆ เดียวกันหรอกครับ ผมสร้างนักศึกษากลุ่มนี้ขึ้นมาเอง ไม่เกี่ยวกับสนนท. หรือสมาพันธ์ประชาธิปไตย ที่สร้างขึ้นมาเพื่อแยกกลุ่มตัวละครนี้ให้แยกออกมาจากข้อเท็จจริงของเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ประโยชน์ของมันก็คือเพื่อความคล่องตัวและสมจริงเมื่อสร้างเรื่องราวย่อยบนเรื่องราวหลัก และที่ฟ้าเรียกรุ่นพี่ ก็เพื่อให้เกิดความรู้สึกที่ 1 ยังไม่ปักใจนักในเรื่องสถานภาพความรัก 2 ยังต้องการรักษาระยะห่างกับชายหนุ่มด้วยการใช้ความนับถือยกย่อง และ 3 คำเรียกรุ่นพี่ ผมเคยได้ยินครับ มีรุ่นน้อง(ผู้หญิง) เรียกผมแบบนี้สมัยเรียนสวนสุนันทา ก็เลยนำมาใช้ ความรักของฟ้าที่มีต่อวิช ผมพยายามซ่อนไว้ด้วยการกระทำตั้งแต่แรกๆ (แต่อาจไม่ชัดเจน) เช่น ฉากที่ฟ้าเข้าไปทักวิชก่อน และเป็นฝ่ายชวนพูดคุยด้วยหลายครั้ง , ฟ้ารู้สึกได้ถึงความรักที่วิชมีให้ฝน ซึ่งแน่นอนว่าทำให้ขุ่นใจแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ ฉากที่วิชเดินคุยกับฝนระหว่างทางกลับบ้าน ทำให้ฟ้างอนจนกล้าพูดเหน็บแนมโดยอ้างเรื่องเหตุการณ์บ้านเมือง , หลังจากนั้น ฟ้าพยายามเข้าร่วมกิจกรรมเพื่อเปิดทางให้พี่สาว แต่คงด้วยประจวบเหมาะกับเหตุการเดือนพฤษภาเข้าพอดีครับ คุณจำลองอยู่ในเหตุการณ์คืนวันที่ 17 พฤษภา แน่นอนครับ และเป็นผู้ประกาศหนักแน่นให้มวลชนตั้งอยู่ในความสงบ เพื่อลดความรุนแรงของสถานการณ์ และมาโดนจับเมื่อช่วงประมาณบ่ายสามโมงของวันที่ 18 พฤษภา หลังจากนั้นก็เริ่มมีการจับกุมผู้เข้าร่วมชุมนุมตามที่คุณรสาเข้าใจครับ หน่วยพยาบาลตั้งอยู่หน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ ซึ่งก็ย้ายมาจากบริเวณหน้าร้านอาหารศรแดง ส่วนหน่วยพยาบาลในเรื่องนี้ ผมผูกให้ไปอยู่หน้าโรงเรียนสตรีวิทย์ (ซึ่งอ้างถึงแค่ครั้งเดียว) เพื่อให้สอดคล้องกับระยะทางจากสะพานผ่านฟ้าฯ ไม่ให้ไกลกันมากนัก ส่วนการเผาทำลายสถานที่ราชการอื่นๆ หรือการล้อมปราบและไล่ล่าขบวนมอเตอร์ไซค์ ผมไม่ได้กล่าวถึงเนื่องจากโยกความสำคัญออกไปจากเหตุการณ์พฤษภาทมิฬแล้ว แต่ใส่ไปเพียงผลของเหตุการณ์ที่นายกสุจินดาลาออกและออกพระราชกำหนดนิรโทษกรรมตนเองและพรรคพวก หลายๆ เหตุการณ์ของคืนวันที่ 17 ที่ผมใส่ในเรื่อง ไม่ได้เกิดขึ้นจริง เช่น ลุงแท็กซี่ผู้ร้องเพลงความฝันอันสูงสุดแล้วถูกยิง คือคนถูกยิงจนหัวหลุดนั้นมีจริง และทหารยิงกราดใส่ฝูงชนขณะร่วมกันร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีก็เป็นจริง แต่ผมเอามารวมเข้าด้วยกันแล้วปรับเปลี่ยนอะไรนิดๆ หน่อยๆ เติมความหลังเรื่อง 6 ตุลา ไปอีกนิด ตามประสาคนมืออยู่ไม่สุข ขอขอบพระคุณคุณรสา รสา เช่นกันครับ ที่ช่วยติติงมาในหลายๆ จุด และขอร่วมไว้อาลัยผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นกัน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 19 มี.ค. 48 00:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาอ่านตอนจบค่ะ สำหรับตัวเอง จบแบบนี้ประทับใจดีออกค่ัะ :) จำรายละเอียดของเหตุการณ์ไม่ค่อยได้แล้ว แต่เรื่องที่ฝังใจที่สุดคือพระราชกำหนดนิรโทษกรรมนี่ล่ะค่ะ นึกแล้วก็ได้แต่ถอนใจ... แย่จัง ขอทักนิดหนึ่ง เพราะเพิ่งสังเกตเห็นค่ะ คำว่า "เกียง"(ที่ใช้แซะขนม) น่าจะเป็น "เกรียง" เพราะคำว่า"เกียง" เป็นคำเก่า มีความหมายว่า รังเกียจ หรือ ไม่ลงรอย หรือ"เกี่ยง" ในภาษาสมัยนี้ ส่วน "เกรียง" เป็นอุปกรณ์แบนๆ ใช้ปาดปูนหรือสี หรือ แซะขนมค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 20 มี.ค. 48 14:48:04 A:203.172.52.218 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาอ่านนะค่ะ หายไปนานเลย เศร้าไปหน่อย อ่านแล้วก็ร้องไห้ตามบท จากคุณ : oreocream - [ 21 มี.ค. 48 10:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อืม ตอนจบนี้ต้องขอบอกว่า บรรยายพรรณนาได้พิถีพิถัน ทั้งในด้านรูปทรง สีสัน และแสงเงา ตลอดจนความเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนไม่หยุดนิ่ง แม้กระทั่งเสียง ทำให้เหมือนงานศิลปะที่แกะสลักเสลาได้มีมิติ เนียน และแจ่มชัดในจินตภาพโดยไม่ได้เป็นการยัดเยียดแต่อย่างใด สำนวนไหลลื่น อุปนิสัยตัวละครมีความเด่นชัด ทั้งในเรื่องอารมณ์และมีพัฒนาการในการต่อสู้กับความขัดแย้งต่างๆ ที่มารุมเร้า ทั้งด้วยปัจจัยภายนอกและภายใน ผมว่านักเขียนสมัยใหม่เดี๋ยวนี้น้อยคนนะ ที่จะสามารถเขียนและเลือกใช้ถ้อยคำได้อย่างวิจิตรบรรจง ไม่เป็นคำโดดๆ สั้นๆ ห้วนๆ อย่างที่สมัยนี้นิยมกัน ว่าเป็นความเรียบง่าย ซึ่งของพี่ชิตนั้น อลังการงานสร้าง ซึ่งประกอบด้วยคำขยาย บอกภาพ ลักษณะอารมณ์ สีสัน ชัดเจน ครบถ้วนทั้ง การบรรยาย พรรณนา อธิบาย อุปมาอุปไมย สาธกโวหาร และมีความละเอียดในการเก็บรายละเอียดของสิ่งที่ผ่านตาตัวละคร รวมถึงข้อมูลที่ได้หามาด้วย สำหรับตอนนี้ที่ชอบมาก คือการนำบุคคลในยุคตุลามาบรรจบกับพฤษภาได้อย่างมีชั้นเชิง สรุปว่า จบได้อิ่มเอม ฮึกเหิม บาดลึก ตรึงตรา ขนลุกเกรียว และเป็นที่น่าประทับใจสำหรับผมยิ่งนัก ปล. คาดหวังว่าซากุระจะจบได้งดงามหมดจดยิ่งขึ้นไปอีก อิอิ ปล.2 อ่านของคุณรสา รสาแล้ว คิดว่าถ้ามีรีไรท์ใหม่ อยากให้พี่เสริมตรงจุดที่ฟ้าก็แอบชอบวิชอยู่บ้าง แต่ก็เกรงใจพี่สาวครับ ให้ชัดเจนขึ้นไปอีก เพื่อให้เรื่องเนียนยิ่งขึ้น จากคุณ : ณัฐกร - [ 21 มี.ค. 48 18:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กำลังจะถามว่ามีคนถูกยิงหลังจากร้องเพลงในเรื่องจริงๆ หรือ อ่านและสะเทือนใจมากเลยค่ะ เขียนได้ดี แต่เรื่องนี้ของคุณอันโตนิโอก็ยังทำให้รู้สึกแบบเดิม คือราวกับจงใจทำให้เศร้าและซับซ้อนโดยใช่เหตุ (ว่าอีกทีว่ามันเกินไปจนลดความละมุนละไมลง) อันนี้พูดถึงเฉพาะความรักของคู่หนุ่มสาวนะคะ ตอนจบก็ดูจะรวบรัดไปนิดด้วย (เดาออกตั้งแต่ฝนตัดสินใจออกไปตามแล้ว ว่าตายแหงๆ ถ้าเขียนให้วิชตาย คงจะประหลาดใจมากกว่าค่ะ) จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 48 01:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พี่ ณัฐกร comment ได้กินใจพอ ๆ กับคนเขียนเลยเนอะ แวะมาให้กำลังใจ กับ ซากุระฯ ตอนสุดท้าย พี่ชิต สู้ ๆ จากคุณ : Jeedy - [ 22 มี.ค. 48 11:25:16 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณคร้าบบบ อิอิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 22 มี.ค. 48 18:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณปิยะรักษ์  ขอบคุณครับที่อุตส่าห์ท้วงมาในเรื่องคำผิด คำว่า “เกียง” ต้องเป็น “เกรียง” จริงๆ ด้วย แล้วเลยย้อนไปดูคำอื่นๆ ก็ยังพอเห็นที่หลงหูหลงตาอยู่อีก เลยไปจัดการในต้นฉบับเรียบร้อย เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ คุณoreocream  หายไปนานเพราะมัวไปเก็บข้อมูลครับ ไปเดินดูราชดำเนิน แล้วเลยเพลินไปอยู่ถนนข้าวสารหาทางกลับบ้านไม่ถูก คุณณัฐกร  แหม่.. อ่านของบอลแล้วรู้สึกร่างกายไร้น้ำหนักและมีก๊าซไฮโดรเจนเจือปน คงไม่ถึงขนาดคำชมอันไพเราะนั้นหรอกบอล พี่เองอยู่ในจำพวกกำลังฝึกหัดฝึกฝน บางครั้งยังนึกแคลงใจอยู่เลยว่าสิ่งที่เขียนลงไปนั้น เกินเลยหรือเปล่า ฟุ่มเฟือยไปไหม แต่แล้วมันก็ออกมาอย่างนั้น ซึ่งโชคดีที่มีผู้เห็นว่าเข้าท่าอยู่บ้าง ขอบคุณมากๆ ที่เป็นกำลังใจให้เสมอมา คุณสก็อตตี้  คนที่ถูกยิง โดยมากมักจะอยู่ในช่วงคืนวันที่ 18 ส่วนคืนวันที่ 17 (หรือย่างเข้าวันที่ 18 ) ก็มีโดนอยู่บ้าง แต่ไม่มากเท่า ผมนำเอาเหตุการณ์จริงกับเหตุการณ์จำลองมาซ้อนทับกัน เพื่อให้สะดวกต่อการผลักดันเรื่องราวให้ไปในวิถีที่ตั้งใจไว้ ในเรื่องความรักของวิชกับฝน ยอมรับครับว่าตั้งใจ ซึ่งอาจเป็นการจงใจไปมากหน่อย (ในช่วงก่อนตาย) ส่วนที่ฝนตาย ผมนำเสนอไว้ตั้งแต่ตอนเริ่มเรื่อง ที่วิชหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเศร้า ซึ่งก็ต้องให้เห็นว่าเจ้าของหนังสือต้องตายแหงแซะอยู่แล้ว ขอบคุณครับที่ให้คำแนะนำ จะนำไปปรับปรุงในโอกาสต่อๆ ไปครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 23 มี.ค. 48 01:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 35 น้ำหนักตัวก็เยอะอยู่นะพี่จะลอยอีกเหรอเนี่ย จากคุณ : jeedy - [ 23 มี.ค. 48 11:12:22 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตามเข้ามาแซว คคห.ที่ 28 ค่ะ ที่ชอบนี่ไม่ใช่เพราะว่าเรื่องของตัวเองชอบมีคนตายอยู่ทุกเรื่องเลยไม่ใช่เหรอ (ฮา...) ปล. ว่าจะทักเรื่อง "เกียง" แล้วเชียวค่ะคุณอา แต่ส้มดันมาตัดหน้าซะก่อนนี่สิ...ชิ.... จากคุณ : ตัว(Z) - [ 23 มี.ค. 48 17:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านทุกตอนจบภายในวันเดียว บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เพราะตัวเอง วิ่งวุ่นอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย น่ายินดีที่มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ครับ .. จากคุณ : เอนทาเนีย - [ 23 มี.ค. 48 17:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อ่านแล้วนะคะ  ประทับใจในความรักค่ะ ฆาตรากรที่เลวร้ายที่สุดคงไม่ใช่พวกโรคจิต หรือวิปริต คงเป็นมีผู้มีอำนาจที่ไม่สามารถมีใครเอาผิดได้ จากคุณ : วังวน - [ 26 มี.ค. 48 17:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านรวดเดียวจนจบ ย้อนรำลึกถึงสมัยนั้นได้เลยครับ สำหรับเรื่องนี้...ชอบมากครับ ปล.เหตุการณ์ถูกยิงนี่ก็อย่างที่ว่าแหละครับ รุ่นพี่ของผมคนนึงก็ถูกยิงขณะถอยหนีเหมือนกัน คนที่ถูกยิงหล่นมาจากรถเมล์ก็มี สถานที่เป็นที่พยาบาลก็โรงแรมรัตนโกสินทร์หรือโรงแรมรอยัล นั่นแหละครับ เพราะผมก็อยู่แถวๆนั้น เวลาเอาตัวคนเจ็บไปได้ไม่กี่ทางครับ พวกรถส่งตัวช่วงแรกไปไม่ได้เลยครับทางปกติเพราะปิดล้อมหนาแน่นมาก อาศัยทางซอกซอยเล็กๆเล็ดรอดกันไป ส่วนที่ข้ามไปฝั่งศิริราชได้ก็ทางเรือครับ นึกถึงแล้วเศร้าจัง เพราะพวกที่ถูกยิงจริงๆแทบไม่ต้องช่วยเลยครับ จากคุณ : iris (eccoiris) - [ 18 มิ.ย. 48 17:13:47 ]